InfernaDog Comic Project 1 (3/09/2010) อัพเดจNEW
โพสต์แล้ว: พฤหัสฯ. 02 ก.ย. 2010 8:26 pm
InfernaDog Comic Project 1 2/09/2010
เริ่มโครงการ 20.18น. 2/09/2010
-จดหมายถึงคุณครู-
โคลงเรื่อง
แนวเรื่อง ปัญหาชีวิตในปัจจุบัน และ ที่เกิดขึ้นกับตัวนักเรียนคนหนึ่ง ครูของเธอจึงได้ค่อยพยายามช่วยเธอให้ดีขึ้นนั้นเอง...
เนื้อเรื่องคราวๆ.... "เรื่องมันมีเกิดขึ้นกับลูกศิษย์ของผม ตั้งแต่สองปีที่แล้วละ ชื่อว่านางสาวพิงเพลิน สารวดุล หรือเล่นเธอชื่อว่าน้องพิง เป้นคนนิสัยที่น่ารักต่อเพื่อนๆ และครูอาจาย์
ใครๆก็คงจะรู้จักเธอเพราะเธอนั้นชอบช่วยและทำกิจกรรมทางโรงเรียนบ่อยๆ เธอมักจะชอบมานั่งคุยกับผม เพราะไรหรือเพราะผม เป้นครูประจำชั่นไงละ 55 แหมๆนอกเรื่องแล้ว ไม่รู้
เหมือนกันะว่าทำไมเธอจึงชอบมานั่งพูด และปรึกษาผม และอีกอย่างเธอชอบเขียนจดหมายที่เธอเล่าถึงความทุกข์สุขของเธอให้ผมได้อ่านและ จิตนาการตามภาพที่เธอได้เขียนเป็นลายอักษรไว้
ผมยังจำเธอเริ่มเขียนจดหมายถึงผม ตั้งแต่ เธออยู่อยู่ ม.6 แล้วละ ผมจึงไม่เข้าใจเด็กๆสมัยนี้หายากนะเขียนจดหมายถึงผมเนี้ย ส่วนมาก น่าจะBB หรือโทรศัพท์มือถือ เฟสบุ็ด หรือ ทวิสเตอร์
สิ แต่เธอก็เคยบอกนะว่า เธอนะไม่ค่อยชอบใช่พวกนี้เท่าไรเธอมักชอบที่จะเขียน และบรรยาย ยาวๆมากกว่า เธอโตขึ้นเธอบอกว่าผม อยากจะเป็นนักเขียน ที่มีชื่อเสียงให้ได้ โอ้ผมก็คง
ทำได้แค่เป้นกำลังใจละนะ ...แต่ว่าสิ่งที่ผมอยากจะเล่าต่อจากนี้ เรื่องมันก็เกิดขึ้นหลังจาก วันที่26 ธค.. เป้นวันที่ธรรมดาในหน้าหนาว"...
เวลา7.50น.
เสียง วิ่งเล่นกันในอาคาร พวกเด็กกำลังเล่นกัน ก่อนจะเคารพธงชาติ
"เอา! นี้พวกเธอ ได้เวลาไปเข้าเเถวแล้ว ใครไม่ไปเดียวโดนเช็คชื่อนะ" เสียงครูชัย
"เห้ย! ครูชัยมาแล้ววิ่งโว้ย!"เด็กวิ่งหนีกันไป
"ไม่ไหวเลยเด็กพวกนี้ ไม่ค่อยรู้จักเวลากันบ้างเลย"ครูชัยถอดหายใจ
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า แหมนี้ครูชัย ก็เขายังเด็กอยู่เลยนิครับ แล้วก็ปีนี้ก็เป็นปีสุดท้ายที่พวกเขาจะได้อยู่โรงเรียนนี้แล้ว เดียวต่างคนก็ต้องออกไป ต่อในระดับอุดมศึกษากันแล้วนะ"ครูซัน
"เอา ครูซัน มาตอนไหนเนี้ย"ครูชัย
"เดินมาตะกี้เองครับ พอดีก็เดินขึ้นมาไล่นักเรียนให้ลงไปเข้าแถวนะ" ครูซัน
"เอาละเดียวผมขอกลับไปอยู่ที่ห้องพักครูแปปนะ ต้องเตรียมวิชาไว้สอนแล้วละ" ครูซัน
"ตามสบายเลยครับเดียวต้องไปดูพวกที่อยู่ตึกนู้นด้วย เด็กพวกนี้หน่อ" ครูชัยกล่าวแล้วเดินไป
เวลาหลังเลิกเรียนแล้ว
ครูซัน เดินไปทางกลับบ้าน แต่เข้าก็ได้แวะที่ ริมน้ำตามทางเช่นเคยแล้วนั่งสูบ บุหรี่ที่นั้นเสมอ
เสียงมอไซท์ขี่มา แล้วจอด เป็นนักเรียนที่อยู่ในห้องผมเอง ชื่อ เบีย เป้นลูกศิษย์ที่นิสัยไม่ค่อยตั้งใจเรียนเท่าไรนะแต่เป้นเด็กที่ดี ชอบช่วยเหลือเพื่อนๆ เป้นนักเรียนที่สนิทกับผมมากๆ
"อ้าวครู มาดูดบุหรี่อีกแล้วหรือครับเนี้ย โหไหนว่าครูว่าจะเลิกไง 55" เบียพูดแล้วหัวเราะแล้วจอดมอไซด์ แล้วเดินมานั่งกับผม
"ไอ้เบีย ก็รู้อยู่นะว่า มันเลิก ก็ต้องใช่เวลาหน่อย แต่ครูก็ไม่ได้สูบมากกว่าเมื่อก่อนแล้วนะสุบวันละ4ม้วนต่อวันเอง" ครูซันพูดแล้วมองไปที่ริมน้ำ
"อ่อ เบีย วันนี้ทำไหม พิงไม่มาเรียนละ ขาดไป2วันแล้วนะ หากไม่สบายน่าจะโทรมาแจ้ง แต่นี้เงียบไปเลย"ครูซันถาม
"เอ่ ตอนเช้า ผมก็ไปหาพิงที่บ้านนะครับไปถามเหมือนกัน แต่แม่พิงบอกว่าเป้นไข้"เบียทำหน้า เหมือนพึงจะนึกออก
"เอาแล้วทำไม วันนั้นไม่บอกครูก่อนว่าเป้นไข้ฟะ ไอ้เบีย!"ครูซันว่าแล้วมองหน้าเบีย
"ผมลืมครับขอโทษครับครู"เบียไหว้ครู
"อืมงั้นเดียวจะได้ ไปเช็คเวลาเรียนให้พิงด้วย เอ่อ ไงก็แวะไปบอกด้วยว่ามีการบ้านไรบ้างนะเดียวพิงจะไม่รู้"ครุซันบอก
"อ่อ ผมบอกทุกวันครับ เวลาเธอไม่มา อ่อผมกลับก่อนะครูเดียวต้องไปช่วยแม่ขายของตอนเย็นครับ"แล้วเบียก็ ไหว้ลาครูซันแล้วเดินไปที่มอไซด์
"อืมๆ ดีๆช่วยแม่ขายของ"ครูซันบอก
คืนนั้นเอง
ผมเดินกลับมาถึงหอพักผม แล้วผมได่้เจอจดหมาย ไว้ที่หน้าประตู ผมเปิดอ่าน แล้วเดินเข้าไปยืนที่ระเบียง นี้มันจดหมายพิงนิหน่า หรือว่าเธอจะบอกว่า ผมเป้นไข้
อ่างั้นเดียวผมขออ่านซักหน่อยดีกว่า ผมอ่านๆ ได้ซักพักใหญ่ๆ เธอก็เล่าเรื่องที่เธอไข้ให้ผมได้อ่านผมก็หัวเราะไปบ้าง แล้วจากนั้นผมก็ เริ่ม จะเอะใจแล้วอ่านข้อความบรรทัดล่าสุดว่า
"ครูซันค่ะ หนูมีเรื่องบางอย่างที่พิงจะบอกครูคนเดียวและ ครูซันอย่านำไปบอกใครได้ไหมค่ะครู งั้นเดียวไว้ฉบับหน้าค่อยบอกละกันนะค่ะเพราะหนูท่าทาง ไข้ทำพิษแล้วละ" มันคือไรนะ
หะหะผมคิดไป แล้วผมคิดชัวๆนิดว่า เธอจะแอบสภาพรักผมหรอ 55 คิดไปนู้นแต่ผมก็ตกใจ กับสิ่งที่เขียนในบรรสุดท้ายว่า "ฉบับหนัาอาจเป้น สุดท้ายที่หนุจะเขียนจดหมายถึงคุณครุนะค่ะ"
ผมชักรู้สึกลางไม่ค่อยดีเลย...ที่เธฮเขียนแบบนี้
3วันถัดมา
ผมได้ เดินไปที่นั่งอยู่ที่ ริมน้ำเหมือนเดิมแล้วก็ วันนี้เป็นวันเสาร์ตอนเย็นหะหะ ว่างๆนี้นั่งสูบซักหน่อยละกันนะบุหรี่เพื่อนยาก
แล้วผมก็เห็นเบียเดินมา วันนี้มาแปลก เบียเดินมาพร้อมกับสีหน้าที่ดูไม่ดีเลย ...
"ครูครับ ผมมีจดหมายของพิงมาให้ครูครับ" เบียทำหน้าหลบตาผมแล้วพูด้สียงที่เบามากๆ
แต่ผมก็รู้สึกไม่ค่อยดีแล้วละที่เบียเอาจดหมายพิงมาให้ผม ผมเลยรับมาแล้วกำลังจะดู
"ครูครับ ..... พิงเสียชีวิตแล้วครับ" เบียพูดแล้วมองหน้าผม
ผมตกใจมากๆ ที่เบียพูดแบบนั้นออกมา ผมรีบ จับตัวเบียแล้วพูดเสียงดังว่า "เบียพิงเป็นอะไรเบีย พิงเป็นโรคร้ายอย่างงั้นหรือเบีย"ผมเขย่าตัวเบียอย่างแรง
"ครูครับพิงไม่ได้ เสียชีวิตเพราะไข้หรอกครับ แต่พิงเสียเพราะเธอ กินยาฆ่าตัวตายครับ..."
ผมตกใจและช็อคมากๆ แล้วผมก็ปล่อยเบียผมนิ่งไปซักครู่ แล้วผมก็เดินกลับ
ณ หอที่ผมพัก ผมนั่งสูบบุหรี่ที่ระเบียงมากกว่า เดิมซะอีก
แล้วผมก็ยังไม่ได้ เปิดจดหมายฉบับสุดท้าย ที่เธอเขียนเลย ผมคิดว่าทำไมพิงต้อง คิดแบบนั้นพิงเป้นเด็กดีและ เป้นที่น่ารักของเพื่อนและอาจารย์แท้ๆ ทำไมเธอต้องคิดแบบนั้น
แล้วผมก็เดินไปเหยียบจดหมาย นั้นแล้วเปิดออกมาอ่าน..
... ถึงครูซัน ที่น่ารักของพิง (โปรดติดตามต่อนะครับ)
ตัวละครในเรื่อง
ครูซัน
เบีย
พิง
ตัวละครอื่นๆ ในเรื่อง
ครูชัย
เด็ก
เด็กอัตพาล
ลิงค์เพื่ออัพเดทตอนและข้อมมูลต่างๆ
อัพเดจ -ตัวละคร และเนื้อเรื่องตอนที่1
ข้อความจากผู้แต่ง
รอแบบครับ ว่างโปรเจกละว่าจะทำแน่ๆ แต่เนื้อเรื่อง ต้องเรียบเรียงใหม่ก่อน ตอนนี้ก็เรียงแปปย่อยๆ แล้วละครับผม
เริ่มโครงการ 20.18น. 2/09/2010
-จดหมายถึงคุณครู-
โคลงเรื่อง
แนวเรื่อง ปัญหาชีวิตในปัจจุบัน และ ที่เกิดขึ้นกับตัวนักเรียนคนหนึ่ง ครูของเธอจึงได้ค่อยพยายามช่วยเธอให้ดีขึ้นนั้นเอง...
เนื้อเรื่องคราวๆ.... "เรื่องมันมีเกิดขึ้นกับลูกศิษย์ของผม ตั้งแต่สองปีที่แล้วละ ชื่อว่านางสาวพิงเพลิน สารวดุล หรือเล่นเธอชื่อว่าน้องพิง เป้นคนนิสัยที่น่ารักต่อเพื่อนๆ และครูอาจาย์
ใครๆก็คงจะรู้จักเธอเพราะเธอนั้นชอบช่วยและทำกิจกรรมทางโรงเรียนบ่อยๆ เธอมักจะชอบมานั่งคุยกับผม เพราะไรหรือเพราะผม เป้นครูประจำชั่นไงละ 55 แหมๆนอกเรื่องแล้ว ไม่รู้
เหมือนกันะว่าทำไมเธอจึงชอบมานั่งพูด และปรึกษาผม และอีกอย่างเธอชอบเขียนจดหมายที่เธอเล่าถึงความทุกข์สุขของเธอให้ผมได้อ่านและ จิตนาการตามภาพที่เธอได้เขียนเป็นลายอักษรไว้
ผมยังจำเธอเริ่มเขียนจดหมายถึงผม ตั้งแต่ เธออยู่อยู่ ม.6 แล้วละ ผมจึงไม่เข้าใจเด็กๆสมัยนี้หายากนะเขียนจดหมายถึงผมเนี้ย ส่วนมาก น่าจะBB หรือโทรศัพท์มือถือ เฟสบุ็ด หรือ ทวิสเตอร์
สิ แต่เธอก็เคยบอกนะว่า เธอนะไม่ค่อยชอบใช่พวกนี้เท่าไรเธอมักชอบที่จะเขียน และบรรยาย ยาวๆมากกว่า เธอโตขึ้นเธอบอกว่าผม อยากจะเป็นนักเขียน ที่มีชื่อเสียงให้ได้ โอ้ผมก็คง
ทำได้แค่เป้นกำลังใจละนะ ...แต่ว่าสิ่งที่ผมอยากจะเล่าต่อจากนี้ เรื่องมันก็เกิดขึ้นหลังจาก วันที่26 ธค.. เป้นวันที่ธรรมดาในหน้าหนาว"...
เวลา7.50น.
เสียง วิ่งเล่นกันในอาคาร พวกเด็กกำลังเล่นกัน ก่อนจะเคารพธงชาติ
"เอา! นี้พวกเธอ ได้เวลาไปเข้าเเถวแล้ว ใครไม่ไปเดียวโดนเช็คชื่อนะ" เสียงครูชัย
"เห้ย! ครูชัยมาแล้ววิ่งโว้ย!"เด็กวิ่งหนีกันไป
"ไม่ไหวเลยเด็กพวกนี้ ไม่ค่อยรู้จักเวลากันบ้างเลย"ครูชัยถอดหายใจ
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า แหมนี้ครูชัย ก็เขายังเด็กอยู่เลยนิครับ แล้วก็ปีนี้ก็เป็นปีสุดท้ายที่พวกเขาจะได้อยู่โรงเรียนนี้แล้ว เดียวต่างคนก็ต้องออกไป ต่อในระดับอุดมศึกษากันแล้วนะ"ครูซัน
"เอา ครูซัน มาตอนไหนเนี้ย"ครูชัย
"เดินมาตะกี้เองครับ พอดีก็เดินขึ้นมาไล่นักเรียนให้ลงไปเข้าแถวนะ" ครูซัน
"เอาละเดียวผมขอกลับไปอยู่ที่ห้องพักครูแปปนะ ต้องเตรียมวิชาไว้สอนแล้วละ" ครูซัน
"ตามสบายเลยครับเดียวต้องไปดูพวกที่อยู่ตึกนู้นด้วย เด็กพวกนี้หน่อ" ครูชัยกล่าวแล้วเดินไป
เวลาหลังเลิกเรียนแล้ว
ครูซัน เดินไปทางกลับบ้าน แต่เข้าก็ได้แวะที่ ริมน้ำตามทางเช่นเคยแล้วนั่งสูบ บุหรี่ที่นั้นเสมอ
เสียงมอไซท์ขี่มา แล้วจอด เป็นนักเรียนที่อยู่ในห้องผมเอง ชื่อ เบีย เป้นลูกศิษย์ที่นิสัยไม่ค่อยตั้งใจเรียนเท่าไรนะแต่เป้นเด็กที่ดี ชอบช่วยเหลือเพื่อนๆ เป้นนักเรียนที่สนิทกับผมมากๆ
"อ้าวครู มาดูดบุหรี่อีกแล้วหรือครับเนี้ย โหไหนว่าครูว่าจะเลิกไง 55" เบียพูดแล้วหัวเราะแล้วจอดมอไซด์ แล้วเดินมานั่งกับผม
"ไอ้เบีย ก็รู้อยู่นะว่า มันเลิก ก็ต้องใช่เวลาหน่อย แต่ครูก็ไม่ได้สูบมากกว่าเมื่อก่อนแล้วนะสุบวันละ4ม้วนต่อวันเอง" ครูซันพูดแล้วมองไปที่ริมน้ำ
"อ่อ เบีย วันนี้ทำไหม พิงไม่มาเรียนละ ขาดไป2วันแล้วนะ หากไม่สบายน่าจะโทรมาแจ้ง แต่นี้เงียบไปเลย"ครูซันถาม
"เอ่ ตอนเช้า ผมก็ไปหาพิงที่บ้านนะครับไปถามเหมือนกัน แต่แม่พิงบอกว่าเป้นไข้"เบียทำหน้า เหมือนพึงจะนึกออก
"เอาแล้วทำไม วันนั้นไม่บอกครูก่อนว่าเป้นไข้ฟะ ไอ้เบีย!"ครูซันว่าแล้วมองหน้าเบีย
"ผมลืมครับขอโทษครับครู"เบียไหว้ครู
"อืมงั้นเดียวจะได้ ไปเช็คเวลาเรียนให้พิงด้วย เอ่อ ไงก็แวะไปบอกด้วยว่ามีการบ้านไรบ้างนะเดียวพิงจะไม่รู้"ครุซันบอก
"อ่อ ผมบอกทุกวันครับ เวลาเธอไม่มา อ่อผมกลับก่อนะครูเดียวต้องไปช่วยแม่ขายของตอนเย็นครับ"แล้วเบียก็ ไหว้ลาครูซันแล้วเดินไปที่มอไซด์
"อืมๆ ดีๆช่วยแม่ขายของ"ครูซันบอก
คืนนั้นเอง
ผมเดินกลับมาถึงหอพักผม แล้วผมได่้เจอจดหมาย ไว้ที่หน้าประตู ผมเปิดอ่าน แล้วเดินเข้าไปยืนที่ระเบียง นี้มันจดหมายพิงนิหน่า หรือว่าเธอจะบอกว่า ผมเป้นไข้
อ่างั้นเดียวผมขออ่านซักหน่อยดีกว่า ผมอ่านๆ ได้ซักพักใหญ่ๆ เธอก็เล่าเรื่องที่เธอไข้ให้ผมได้อ่านผมก็หัวเราะไปบ้าง แล้วจากนั้นผมก็ เริ่ม จะเอะใจแล้วอ่านข้อความบรรทัดล่าสุดว่า
"ครูซันค่ะ หนูมีเรื่องบางอย่างที่พิงจะบอกครูคนเดียวและ ครูซันอย่านำไปบอกใครได้ไหมค่ะครู งั้นเดียวไว้ฉบับหน้าค่อยบอกละกันนะค่ะเพราะหนูท่าทาง ไข้ทำพิษแล้วละ" มันคือไรนะ
หะหะผมคิดไป แล้วผมคิดชัวๆนิดว่า เธอจะแอบสภาพรักผมหรอ 55 คิดไปนู้นแต่ผมก็ตกใจ กับสิ่งที่เขียนในบรรสุดท้ายว่า "ฉบับหนัาอาจเป้น สุดท้ายที่หนุจะเขียนจดหมายถึงคุณครุนะค่ะ"
ผมชักรู้สึกลางไม่ค่อยดีเลย...ที่เธฮเขียนแบบนี้
3วันถัดมา
ผมได้ เดินไปที่นั่งอยู่ที่ ริมน้ำเหมือนเดิมแล้วก็ วันนี้เป็นวันเสาร์ตอนเย็นหะหะ ว่างๆนี้นั่งสูบซักหน่อยละกันนะบุหรี่เพื่อนยาก
แล้วผมก็เห็นเบียเดินมา วันนี้มาแปลก เบียเดินมาพร้อมกับสีหน้าที่ดูไม่ดีเลย ...
"ครูครับ ผมมีจดหมายของพิงมาให้ครูครับ" เบียทำหน้าหลบตาผมแล้วพูด้สียงที่เบามากๆ
แต่ผมก็รู้สึกไม่ค่อยดีแล้วละที่เบียเอาจดหมายพิงมาให้ผม ผมเลยรับมาแล้วกำลังจะดู
"ครูครับ ..... พิงเสียชีวิตแล้วครับ" เบียพูดแล้วมองหน้าผม
ผมตกใจมากๆ ที่เบียพูดแบบนั้นออกมา ผมรีบ จับตัวเบียแล้วพูดเสียงดังว่า "เบียพิงเป็นอะไรเบีย พิงเป็นโรคร้ายอย่างงั้นหรือเบีย"ผมเขย่าตัวเบียอย่างแรง
"ครูครับพิงไม่ได้ เสียชีวิตเพราะไข้หรอกครับ แต่พิงเสียเพราะเธอ กินยาฆ่าตัวตายครับ..."
ผมตกใจและช็อคมากๆ แล้วผมก็ปล่อยเบียผมนิ่งไปซักครู่ แล้วผมก็เดินกลับ
ณ หอที่ผมพัก ผมนั่งสูบบุหรี่ที่ระเบียงมากกว่า เดิมซะอีก
แล้วผมก็ยังไม่ได้ เปิดจดหมายฉบับสุดท้าย ที่เธอเขียนเลย ผมคิดว่าทำไมพิงต้อง คิดแบบนั้นพิงเป้นเด็กดีและ เป้นที่น่ารักของเพื่อนและอาจารย์แท้ๆ ทำไมเธอต้องคิดแบบนั้น
แล้วผมก็เดินไปเหยียบจดหมาย นั้นแล้วเปิดออกมาอ่าน..
... ถึงครูซัน ที่น่ารักของพิง (โปรดติดตามต่อนะครับ)
ตัวละครในเรื่อง
ครูซัน
เบีย
พิง
ตัวละครอื่นๆ ในเรื่อง
ครูชัย
เด็ก
เด็กอัตพาล
ลิงค์เพื่ออัพเดทตอนและข้อมมูลต่างๆ
อัพเดจ -ตัวละคร และเนื้อเรื่องตอนที่1
ข้อความจากผู้แต่ง
รอแบบครับ ว่างโปรเจกละว่าจะทำแน่ๆ แต่เนื้อเรื่อง ต้องเรียบเรียงใหม่ก่อน ตอนนี้ก็เรียงแปปย่อยๆ แล้วละครับผม
มาแว้วววววว
แต่ผมไม่สูบบุหรี่เหมือนครูซันนะครับแฮะ
