The Rose สงครามรักกุหลาบสีเลือด6

[oyamaki-ryo]

ตอนที่6 ครีส พ่อคาขายอาหาร
?พ่อหนุ่ม พ่อหนุ่ม?
แสนจันทร์สาดสองลอดบานหน้าต่างเข้ามาในห้อง หากแต่มีร่างวัยกลางคนมาร้องเรียกให้เจ้าชายจากคาราปัสตื่นจากนิทรา
เขาพยุงตัวให้อิงกับขอบเตียง
?เจ้ารู้สึกดีขึ้นหรือเปล่า?
ชายวันกลางคน ยกน้ำสีดำคล้ำให้ชายแปลกหน้า เขาก็รับไว้อย่างไม่คิดมาก
?กินยานี้เข้าไปก่อน เดียวอาหารค่ำของเราก็พร้อมแล้ว ลูกสาวข้ากำลังไปดูให้อยู่?
?ที่นี่บ้านของท่านเหรอ??
?ใช่แล้วที่นี่เป็นร้านขายของเวทย์มน ข้าเป็นเจ้าของร้าน ชื่อลาส?
ชายที่อายุมากกว่าส่งยิ้มให้
?จริงสิ ข้ายังไม่รู้จักท่านเลย ท่านเป็นใครมาจากไหนเหรอ?
?ข้าชื้อ ครีส เป็นพ่อเจ้าของร้านอาหาร น้ำมันไหลเชียวมาก ร้านของข้าก็เลยพังเสียหาย แล้วข้าก็ลอยมาตามน้ำ?
?อื่ม แปลกจัง ยังไม่ถึงฤดูที่น้ำหลากนี่นา แต่ก็ช่างเถอะ ข้าเสียใจกับท่านด้วยก็แล้วกัน?
ชายหนุ่มยิ้มจางๆ พรางยกน้ำสีคล้ำเข้าปาก

?ท่านพ่อ ข้าเอาอาหารมาแล้ว?
เอริน่าดันตัวผ่านช่องประตูเข้ามา ในมือถือถาดที่มีน้ำซุปสีเหลือข้นส่งกลิ่นหอมหวนพร้อมขนมปังร้อนๆ
คริสกลืนน้ำลายเข้าคอ เขาไม่ได้กินอะไรมาตั่งแต่หมดมื้ออาหารชั้นเลิศที่พ่อครัวตั้งใจสรรค์สร้างรสชาติชาววัง
?อาหารมื้อนี้เป็นของเจ้าแล้วละ เอาเถอะไม่ต้องเกรงใจ ข้าเขาใจดี?
ชายอายุมากกว่ารับถาดอาหารจากมือของลูกสาวแล้วส่งต่อให้คริสด้วยรอยยิ้ม
คริสตัดน้ำซุปสีเหลืองขุ่นนั้นเข้าปาด แล้วก็อึ้งไปพักหนึ่ง
?เอริน่านี่เธอทำเองเหรอ?
ชายหนุ่มเปิกตาโตขึ้นอย่างประหลาดใจ
?อ้อ ไม่ใช่หรอก นั้นนะฝีมือแม่บ้าน?
?เหรอ!! ข้าก็นึกว่าคนสวยอย่างเจ้าเป็นคนทำซะอีก?
?แหม...ปากหวานจริงนะ?
เอริน่าหาได้เขินอายอย่างสาวอื่นไม่ เธอกำหมัดแน่และกัดฟันพูดกับชายหนุ่มแสนปากหวานอย่างไม่ค่อยพออกพอใจซักเท่าไหร่นัก
?เจ้าสองคนรู้จักกันแล้วเหรอ ไม่เบานี่เอริน่าลูกรัก?
เสียงหัวเราะเบาๆมาจากลำคอของชายวัยกลางคนทำให้ชายหนุ่มแปลกหน้าหัวเราเบาๆตามไปด้วย
?พ่อ.....?
น้ำเสียงขู่ของสาวน้อยทำให้เสียงขบขันในห้องหายไป
?เอาเถอะ ยังไงซะเจ้าก็พักที่นี่จนกว่าจะหายดีก่อนแล้วจะเอายังไงต่อไปค่อยคิดกันอีกที เอริน่าพ่อฝากด้วยนะ?
พ่อลุกจากเก้าอี้และเดินออกจากห้องไป
?เอ่อ อย่ารุ่นแรงกันเธอนักนะคริส ลูกสาวข้านะโหดใช่เล่นนะ?
ก่อนจะไปพ่อยังหันหน้าฝากข้อความเสียงให้ชายหนุ่มก่อนที่จะโดนหมอนหนานุ่มกระแทกเข้าเต็มหลัง
เสียงปิดประตูดังขึ้นพร้อมเสียงหัวเราดังลั่นของพ่อตัวแสบ

เอริน่าเขามานั่งแทนที่ชายผู้เป็นพ่อก่อนจะรินน้ำสีดำคล้ำอุ่นๆใส่แก้ว
?เอ้า กินยาก่อนนอนซะ รีบๆหายไวๆละ ข้าขี้เกียดดูแล?
ชายหนุ่มรับแก้วใสพร้อมน้ำสีดำคล้ำนั้นเข้าปากอย่างไม่ลังเล
?หมดธุระของข้าแล้ว นอนหลับให้สบายละ?
ชายหนุ่มพยักหน้ารับคำ
?อ้อ อย่าลืมหายไวๆละ ข้าข...?
?ขี้เกียดดูแล?
?รู้ก็ดี?
เอริน่าพรวดพราดออกจากห้องไป
เธอช่างเหมือนจริงๆ เหมือนอย่างไม่มีที่ติ เหมือนหญิงสาวผู้เคยอยู่ในอดีต
แต่เธอคงไม่โชคร้ายแบบนั้น เหมือนคนในอดีตที่เหมือนกับเธอ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
?เจ้าว่ายังไงนะ หนีไปได้อย่างงั้นเหรอ?
?ขอรับ ตอนนี้เรากำลังตามตัวอยู่คาดว่าอีกไม่นาน...?
?ไม่ต้องมาพูด พวกเจ้าทำงานพราดได้ยังไงเจ้าชายครีสแห่งคาราปัสพิษสงมากมายรอดไปได้ครั้งนี้คงหามางจับไม่ได้อีกแต่พวกเจ้ายังพราด?
?ขะ .... ขออภัย...พะ?
?ขอโทษมันช่วยอะไรได้ เจ้าจะต้องหาเจ้าชายคริสให้เจอและสังหารมันซะ ไม่เช่นนั้น เจ้าจะโดนฆ่าแทนเข้าใจไหม!!?
ชายร่างใหญ่อ้วนอวบ การแต่งกายบ่งบอกถึงฐานนะอันสูงยิ่งได้อย่างไม่อยากเย็น เขามองออกไปข้างนอกหน้าต่างอย่างคับแค้นใจก่อนที่ทหารนายนั้นจะโค้งคำนับแล้วเดินออกไป
?ท่านนายพล ข้าสายของเรารายงานมาว่า เจอชายลักษณะเหมือนท่านครีสที่เมืองท่าคาเทียครับ?
ทหารนายหนึ่งเข้ามากระซิบข้างหูของนายพล
?ข้ารู้แล้ว เตรียมตัวเดินทางให้ดีละ?
?ครับ?
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ในเมืองวันนี้อาการสดใส เอริน่าไขกุญแจร้านแล้วน้ำป้ายต่างๆมาโชว์หน้าร้ายซึ่งเป็นหน้าที่ของเธอในการจัดวางและดูแลป้ายของร้าน
?เฮ้อ วันนี้ขออย่าให้มีอะไรไม่ดีเกิดขึ้นเลย?
เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่
?ที่ร้านของเจ้ามีอาวุธประเภทเดียวกับดาบขายด้วยหรือเปล่า?
เสียงของชายวัยหนุ่มแน่นดังออกมาจากในร้าน
?ก็....มีแต่ของแบบที่อาบอาคมเวทย์นะ?
เอริน่าดึงดาบเล่มหนึ่งออกมา มันแผ่รัสมีแรงกล้าไอเวทย์มนที่อัดแน่นอยู่แผ่กระจายความร้อนราวกระหายต่อความเย็น
?อื่ม...ขอข้าดูหน่อยได้ไหม??
เอริน่ายื่นดาบเวทย์ให้ครีสเขารับมันเอามาควงอย่างถูกมือ
?ไม่น่าเชื้อว่าจะเป็นดาบเวทย์เหมาะมือมากจริงๆ?
?ท่านพ่อของข้าสั่งดาบจากช่างตีเหล็กที่เป็นเพือนมาแล้วหลอมไอเวทย์เองทั้งหมด ไม่แปลกหรอกที่ของทุกชิ้นจะเป็นของดี?
เอริน่ารับดาบคืนจากคริสก่อนจะเก็บมันไว้ที่เดิม
?เจ้าลุกขึ้นแล้วเหรอไงพ่อหนุ่ม?
เสียงของชายวันกลางคนที่เดินลงมาจากบันได หันมากล่าวทักทายชายหนุ่ม
?ได้แล้วละครับ?
เขายิ้มรับอย่างร่าเริง สีหน้าสดใสดูดีกว่าเมื่อวานนี้มาก
?ดีแล้ว ข้าว่าที่เจ้าหายเร็วนี้คงเพราะอยากเดินชมสาวงามเมืองคาเทียจนแทบอดใจไหวละสิ?
เสียงหัวเราะอึกอัดในลำคอของชายวัยกลางคนกล่าวแซวหนุ่มผู้มาเยือน
?เดี้ยวทานอาหารเช้าแล้วเจ้าก็พาพ่อหนุ่มไปเดินเล่นสิเอริน่า?
เอริน่าพยักหน้ารับคำพ่อ
?อ้อ วันนี้พ่อลงครัวเองเลยเชียวนะ ไปรอที่โต๊ะก่อนนะ เดี้ยวข้าจะยกไปให้?
สาวน้อยยิ้มอย่างมีความสุขนานๆทีท่านพ่อที่แสนดีของเธอจะทำอาหารด้วยตัวเองทีหนึ่ง ฝีมือการทำนั้นคงไม่ต้องพูดกันเลยทีเดียว

?เจ้าว่าลูกสาวข้าสวยไหม??
คำถามสุดเด็ดหลุดลอดออกมาจากปากของผู้เป็นพ่อ สายตาชื่นชมของเขาแสดงให้เห็นว่าเขาภูมิใจในตัวสาวน้อยคนนี้เหลือเกิน
?..........?
ชายหนุ่มยืนอ่ำอึ้งไม่รู้จะตอบอย่างไร ใจหนึ่งเขาก็มาได้รับความการุณย์จากที่นี่เป็นอย่างดีคงไม่อาจหักหารน้ำใจของผู้เป็นพ่อไปได้ ด้วยว่า ไม่มีพ่อคนไหนไม่รักลูกตัวเอง อีกใจหนึ่งเจ้าหล่อนก็แสนแสบแก่นแก้วทำตัวไม่เป็นสาวเป็นนางซักเท่าไหร่นัก
?ว่ายังไง..... ข้าถามเจ้าทำไมไม่ตอบละพ่อหนุ่ม?
?เอ่อ.....? เขาเหงื่อตกกับสายตาคาดคั้นที่ผู้ถามส่งมาปายจะกลืนกินแต่อยู่ๆสายตานั้นก็เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มอย่างยินดี
?ไม่เป็นไรหรอก ข้าแค่จะบอกเจ้าว่าถ้าเกิดวันไหนเข้าอยากตีสนิทลูกสาวข้า วันนั้นข้าจะตีก้นเจ้า?
ชายหนุ่มพยักหน้าเป็นเชิงรับแน่นอนว่าเขาคงไม่เกิดอารมณ์พิศวาศหญิงแกร่งเป็นแน่
?ไปทานอาหารกันได้แล้วละป่านี้เอริน่าคงตั้งโต๊ะเสร็จแล้ว?
......................................................................................................................................................
?แซก แซก?
เมืองคาเทียเป็นแหล่งค้าขายที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่งจึงไม่แปลกที่จะมีคนหลายหน้าหลากภาษามาทำการติดต่อค้าขายกันอย่างไม่ซ้ำหน้า หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จคงไม่มีอะไรดีไปกว่าการเดินชมวิวย่อยอาหารเช้า
?นี่เจ้ากะเดินไม่รอข้าเลยหรือไงเอริน่า?
สาวน้อยก้าวเท้าอย่างว่องไวจนติดจะวิ่ง
?อะไรกันเป็นผู้ชายซะเปล่าแค่เดินตามข้ามาก็ทำไม่ได้?
เธอเอ่ยกวนๆ
?ข้าไม่ได้บอกว่าทำไม่ได้ ข้าบอกว่าให้เจ้าลดความเร็วลงหน่อย?
เอริน่าเหลือบสบตาชายผู้ที่เธอ ?หอบหิ้ว?มาด้วย แล้วก็สาวเท้าเดินต่อเหมือนไม่ได้ยินในใจหัวเราะคิกคับอย่างสะใน นานๆทีที่จะได้แกล้งคนที่ยอมให้แกล้งได้ทุกอยากแถมยิ้มที่โดนแกล้งแบบนี้ หาได้ยากจริงๆ
และแล้วเธอก็เผลอหัวเราออกมาจริงๆอย่างอดไม่ได้
?หัวเราะอะไรนะเอริน่า มีอะไรตลกเหรอ?
เขาหอบอย่างเหนื่อยล้า พลางดึงแขนหญิงสาวให้มาอยู่ข้างๆเผื่อว่าจะเดินช้าลงบ้าง
?อ๊ะ!!!!?
เอริน่าสะดุ้งแรงดึงของชายที่ตัวใหญ่กว่า ขณะนั้นเอง เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นทำให้ความสนุกสนานหยุดลง
?พี่เอริน่า....?
เด็กชายคนหนึ่งวิ่งมาอย่างร้อนรน เขาเป็นเด็กชายที่อยู่แถวร้านนั้นเอง
?มีอะไรเหรอ?
?ระ.... ร้าน?
เด็กชายหอบแหกๆ พูดไม่เป็นภาษา
?ร้านเป็นอะไร?????
?ร้านของพี่ ถูกทหารบุก?
เอริน่าอึ้งไปพักหนึ่งแล้วจึงออกแรงวิ่ง
?เอริน่า รอข้าด้วยสิ?
ครีสวิ่งตามเอริน่าไปได้ทัน
ทหารบุกเข้ามาในร้าน พ่อก็อยู่คนเดียวที่ร้านด้วย ถ้าเกิดอะไรขึ้นละก็ ฉันนี้แหละจะฆ่าพวกมันเอง
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ขอโทษที่ต่อตอนช้าค่ะ ช่วงนี้ติดเกม เอ๊ย ติดงานค่ะ อิอิ ตอนที่เจ็ดแต่งได้ครึ่งตอนแล้วนะค่ะ เหอะๆ รับรองว่าไม่นานแน่นอน