บทนำ
ท่ามกลางสายลมเย็นที่พัดพริ้ว ไพรสัณฑ์สีเขียวเข้มที่สูง ใหญ่ พากันรายล้อมจน
หนาทึบ และพวงผกามาลีที่ส่งกลิ่นหอมอบอวนไปทั่ว เหล่านารีผู้สูงศักดิ์พากันวิ่งเล่นไปมาอย่าง
สนุกสนาน
พวกนางพากันผูกตาของหญิงสาวที่มีฐานันดรศักดิ์สูงส่งคนหนึ่งด้วยผ้าแพรสีเขียว
อ่อน แล้วจัดการหมุนร่างของนางสามรอบ ก่อนจะถามว่า...
? ปลาเป็นหรือปลาตาย ?
แล้วก็รีบบินหนีนางที่ถูกผูกด้วยผ้าแพรสีเขียวอ่อนไปอย่างรวดเร็ว และหยุดลงเมื่อได้ยินนางพูดว่า
? ปลาตาย ?
ก่อนที่นางผูกถูกเลือกให้เป็นคนหาผู้ซ่อน จะเดินตามหาเหล่าองค์หญิงต่างๆตามพุ่มไม้
หรือสถานที่ต่างๆที่นางคิดว่า เหล่าองค์หญิงหลบซ่อนตัวอยู่
? อืม...อยู่ไหนน้า ?
พึมพำพลางก้มลงคลำตามที่ต่างๆ โดยหารู้ไหมว่าผู้ที่กำลังจะถูกคลำนั่งขดจนแทบจะกลืนหายไป
ในต้นไม้ที่ตนซ่อนกายอยู่
เยลีนานั่นหลับตาแน่นเมื่อผู้หาใช้นิ้วเรียวไล้จับผ้าแพรสีส้มอาพิรอทของตนขึ้นมา
จนถึงใบหน้านวล และคลำนู่น คลำนี่ อยู่ซักพักจนกระทั่ง
? พี่เยลีนา ?
คนหากระซิบเรียกอย่างอ่อนหวาน ทำให้เยลีนาต้องถอนหายใจ นัยน์ตาสีฟ้าเปิดลืม แล้วตอบกลับ
ไปอย่างยอมแพ้
?ถูกจับได้เสียแล้ว?
เมื่อเจ้าตัวประกาศว่าเป็นคนๆเดียวกับที่ผู้หาเรียก ? แพรอท ?จึงเปิดผ้าแพรขึ้นเหนือตา ดวง
ตากลมโตสีดำสนิทกระพริบถี่ๆเพื่อปรับสภาพตาให้เข้ากับสิ่งแวดล้อมแล้วตะโกนออกไปว่า
? ทุกคนออกมาได้แล้ว ?
ซักพักร่างระหงของบรรดาองค์หญิงจากต่างเผ่าจึงค่อยๆทยอยกันออกมา
? งั้นเราก็ให้ผู้ถูกหาเจอคนแรกเป็นเลยแล้วกันนะ ?
นาตาลี...องค์หญิงจากเผ่าเสือเสนอ และทุกคนก็เห็นด้วย แพรอทจึงใช้ผ้าแพรที่เคยผูกตนไป
ผูกตาขององค์หญิงเยลีนาต่อ
? อาจจะแน่นไปซักนิดขออภัยนะเพคะ ?
? อืม ไม่เป็นไร ?
เมื่อผูกตาเสร็จแพรอทละนาตาลีก็ช่วยกันหมุนเยลีนาสามรอบ แล้วถามนางว่า
? ปลาเป็นหรือปลาตาย ?
ก่อนที่ทั้งสองจะแยกย้ายกันไปอย่ารวดเร็ว และหยุดชะงักฝีเท้าเอาไว้เมื่อเยลีนาพูดว่า
? ปลาตาย ?
แต่ในระหว่างที่เยลีนากำลังออกเดินทางตามหาบรรดาองค์หญิง เสียงของเฮเลน...องค์หญิงเผ่า
มัจฉา น้องของนางก็ดังขึ้น เยลีนาจึงถอดผ้าแพรออกจากตาแล้วตรงไปหาน้องตามสียงกรีดร้องที่
ได้ยิน
? เฮเลน ! ?
ทว่าเมื่อมาถึงที่เกิดเหตุ...เฮเลนกลับไม่ได้เป็นอันตรายใดๆหากนางกรีดร้องตกใจที่ผ้าแพรของ
นางปลิวตกลงไปในหุบเหวเบื้องล่าง
? เกิดอะไรขึ้น ?
? ผ...ผ้าแพรของข้าตกลงไปในเหวนั่น ?
เฮเลนบอกหน้าเศร้า พลางชี้ปยังจุดที่ผ้าแพรของนางปลิวตกลงไป
? อืม เดี๋ยวข้าลงไปเก็บให้ ผ้าแพรของเจ้าสีอะไรล่ะ ชมพูใช่มั้ย ?
? อืม...แต่อย่าไปเลยนะ ข้าไม่เสียดายมันหรอก ?
เฮเลนห้ามปราม
? ไม่เป็นไร...เดี๋ยวข้าก็กลับมา ?
แพรอทปลอบเฮเลนด้วยรอยยิ้มแล้วกระโดดลงไปในหุบเหวเบื้องล่างที่มีน้ำตกอันเชี่ยวกราดรอ
อยู่ ท่ามกลางความตกตะลึงของเพื่อนๆพี่น้องชาวสรรพสัตว์และเสียงเรียกของเฮเลน
? แพรอท ! ?
ด้านแพรอท...เมื่อกระโดดลงมาแล้วร่างบางที่ห่อหุ้มด้วยผ้าแพรเรียบลื่นสีแดงก็อันตรธานวับไป
กลายเป็นนกแก้วสีแดงแทนที่บินตามผ้าแพรสีส้มที่ปลิวล่องลอยไปตามลมไปโดยไม่ทันสังเกตว่า
มันเข้าไปยังที่แห่งใด !
แพรอทบินตามผ้าแพรที่ปลิวไปตามเส้นทางที่เริ่มจะมืดลงเรื่อยๆ ทำให้แพรอทเริ่มมองไม่เห็น
ทาง ยังดีที่เธอนั้นมีประสาทสัมผัสที่ไวต่อการดมกลิ่นทำให้แพรอทสามารถตามผ้าแพรที่มีกลิ่น
หอมติดอยู่ได้อย่างถูกต้อง
นกแก้วน้อยบินตามผ้าแพรของเฮเลนมา จนกระทั่งมาถึงห้องๆหนึ่ง ผ้าแพรนั้นก็ร่อนถลาลง
บนเตียงขนสัตว์สีแดงส้มของใครบางคน แพรอทเห็นดังนั้นจึงคืนร่างระหงดั่งเดิมแล้วตรงเข้าไป
หยิบผ้าแพรนั้นด้วยใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้ม และเตรียมหมุนตัวกลับออกจากห้องเมื่อเห็นว่าเสร็จ
หน้าที่แล้ว หากยังไม่ทันจะได้กลับไปหาเพื่อนๆพี่ๆและน้องๆที่รอเธออยู่ตามที่ใจหวัง ใครบางคน
ก็ใช้อำนาจแห่งเวทย์ร่ายสะกดให้เธอล้มลงบนเตียงขนนกสีส้มแดง พร้อมด้วยสติที่ดับวูบ....
ช่วยเม้นท์ๆให้หน่อยนะคะ ^0^
อ่าน+คอมเม้นท์ กันหน่อยนะ นิยายเรื่องแรกของเราเชียวนะ T0T
Moderator: Gals, B.Comics, พี่บี