Chaos School ;;อลวนป่วนก๋วนผ่าเหล่า

[MoondogZelf]

บทนำ


ณ โลกแห่งหนึ่งซึ่งเต็มไปด้วยเรื่องราวมหัศจรรย์ เวทย์มนตร์คาถา สารพัดสัตว์ประหลาด หลากหลายเรื่องเล่าตำนานเก่าใหม่ ผู้กล้า แม่มด ปีศาจร้าย เรื่องราวที่จะกล่าวถึงนั้นเกิดขึ้นที่นี่เช่นกันในดินแดนที่เรียกว่า?อนาเธอร์เอิร์ธ?ดินแดนแห่งนี้มีอาณาจักรใหญ่อยู่สามอาณาจักรแต่เราจะกล่าวถึงอาณาจักร ?ยูไนท์ฟลาว?อาณาจักรเดียวที่รวมเป็นหนึ่งอย่างแท้จริง ที่บอกว่ารวมเป็นหนึ่งอย่างแท้จริงนั้นก็คือการที่หลากหลายเผ่าพันธุ์สามารถอยู่ร่วมกันอย่างสันติได้นั้นเอง แตกต่างจากอีกสองอาณาจักรที่แบ่งแยกกันอย่างชัดเจนเรื่องเผ่าพันธุ์
คนของอาณาจักรยูไนท์ฟลาวไม่ว่าจะเป็นเผ่าพันธุ์ใดก็สามารถอยู่ร่วมกันได้โดยไม่แบ่งแยก


อาณาจักรยูไนท์ฟลาวนี้จะแบ่งเป็นหกเมืองด้วยกัน คือ...


เมืองเฮซีเลีย เมืองแห่งรัติกาลดินแดนที่ปีศาจและสัตว์ปีศาจหลากหลายอาศัยอยู่ดินแดนต้นกำเนิดเวทย์มืดต่างๆ จอมปีศาจที่มาจากดินแดนแห่งนี้มักมีพลังเวทย์สูงส่งแต่ ถึงแม้เชื้อสายจะเป็นปีศาจแต่ก็หาได้สร้างความเดือดร้อนให้เผ่าพันธุ์อื่นแต่อย่างใดมิหนำซ้ำยังคอยช่วยเหลือเมืองอื่นๆเสียด้วยซ้ำ


เมืองบลัดเธิสเซอร์ เมืองที่ผลิตนักสู้นักรบอัศวินชั้นดีให้กับอาณาจักร ว่ากันว่าผู้ที่สืบสายเลือดมาจากเมืองนี้มักมีอุปนิสัยกล้าหาญและเป็นที่พึ่งได้ยามออกศึก ดังนั้นคนในเมืองนี้ส่วนใหญ่จึงเป็นพวกเลือดร้อนไม่ว่าจะหน้าไหนกล้าเสนอหน้ามาก็กล้าสนองเต็มพระบาท ขอแนะนำว่าอย่ามีเรื่องกับพวกเขาจะดีกว่านะ ไม่อย่างนั้นคงต้องหยอดน้ำข้าวต้มที่สถานพยาบาลอีกหลายเดือน


เมืองเซคริตเวอร์ เมืองที่มีนักเวทย์เก่งกาจหาตัวจับได้อยาก เพราะมีพลังเวทย์ที่บริสุทธิ์ที่สุดในหกเมืองของอาณาจักร ทำให้เรื่องเวทย์มนตร์เป็นของกล้วยๆสำหรับคนในเมืองนี้ แต่ว่าเมืองนี้จะไม่มีความแข็งแกร่งด้านพละกำลังเท่าไรนัก เพราะใช้เวทย์มนตร์กันมากกว่ากำลังนั้นเอง


ดอนฟอร์เรส ป่าใหญ่ที่กินพื้นที่อาณาจักรมากที่สุด ถึงสภาพภูมิประเทศจะเป็นป่าเขา แต่ก็เป็นเมืองใหญ่และเมืองหลวงแห่งเดียวของอาณาจักร เป็นเมือง(หรือป่า)ที่มีสิ่งมีชีวิตลึกลับ และมีพลังบริสุทธิ์ของเหล่าเทพปกคลุมอยู่ ที่ใจกลางป่ามีพระราชวังของผู้ปกครองดินแดนอยู่


ฟอร์บิดฟลาว ดินแดนลึกลับ...ต้องห้าม...ทุกคนคงจะแปลกใจที่อาณาจักรแสนสงบสุขนี้ยังมีที่ต้องห้ามร้ายแรงอยู่ด้วย แน่นอน...เพราะว่าความสงบสุขตอนนี้ก็ต้องแลกมาด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัส เหตุการณ์ที่ผู้คนพากันหวาดกลัว และ จดจำมันมาแสนนาน ดินแดนนี้ยังคงถูกปิดตายจนถึงปัจจุบัน


โพรกริสเทีย เมืองหลวงแห่งความรู้ ดินแดนแห่งปราชญ์...ความรู้มากมายประสบการณ์ ประวัติศาสตร์อยู่ที่นี่แม้แต่ละเมืองจะมีโรงเรียนหรือสถานศึกษาอยู่แล้ว แต่ถ้าหากให้มาเทียบเทียมกับโรงเรียนในเมืองนี้ไม่ได้เลยหากต้องการความรู้ หากอยากฝึกฝนขัดเกลาตัวเองมีที่นี่เท่านั้นที่คนทั้งอาณาจักรรู้จักดี


ตำนานบทใหม่กำลังถูกเปิดม่าน ความมืดของยุคสมัยกำลังค่ยอๆคลืบคลานเข้ามาอย่างช้าๆ.....

โชคชะตาเอ๋ย..... ท่านกำลังนำพาเราไปยังที่ใดกัน

[MoondogZelf]

Beginning?จุดเริ่มต้นของความซวยทั้งมวล


แสงสีส้มทองค่อยๆโผล่ขึ้นทางทิศตะวันออก...มันเริ่มขับไล่ความมืดมิดของราตรีที่พ้นผ่านให้จางหายไปอย่างช้าๆ เกือบทุกชีวิตเริ่มตื่นขึ้นมารับรุ่งอรุณอันแสนสดใส ?วิเวียน เกรย์? เองก็เป็นหนึ่งในนั้น แต่ถ้าจะพูดตามจริงแล้วเธอตื่นก่อนที่ฟ้าจะสางซะอีก! วิเวียนเป็นเด็กสาวชาวเมืองเซคริดเวอร์คนหนึ่ง เอาล่ะ...มาเริ่มรับรู้ตำนานบทใหม่ในหน้าประวัติศาสตร์นี้ไปด้วยกันเถอะ


ที่เมืองเซคริดเวอร์นี้คือแหล่งรวมเหล่านักเวทย์มือฉมัง ชาวเมืองทุกคนจะเริ่มร่ำเรียนวิชาศาสตร์เวทมนตร์ในแขนงต่างๆตอนอายุครบสิบห้า แต่......วิเวียนแตกต่างออกไป...........เธอเรียนการใช้พลังเบื้องต้นอย่างชำนาญตั้งแต่อายุสิบเอ็ด เพราะพ่อของเธอคือเสนาธิการ ฮาว เกร์ย ผู้ที่มีหน้าที่คอยดูแลเมืองนี้


แต่เรื่องที่เธอเริ่มใช้เวทย์ได้คล่องแคล่วตั้งแต่เด็กก็ไม่ได้ทำให้วิเวียนแตกต่างกับชาวบ้านเท่ากับเรื่องที่เธอเป็นลูกของจอมเวทย์มือฉมังที่สุดที่อาณาจักรเคยมีมา เรื่องนี้ทำให้วิเวียนประสาทเสียเพราะทุกคนมักจะมองเธอซ้อนกับเงาของพ่อโดยไม่คิดจะชื่นชมความสามารถของตัวเธอเองเลยต่างหาก!!

เช้านี้ปราสาทของตระกูลเกรย์เงียบเป็นพิเศษเพราะเจ้าของบ้าน...พ่อของวิเวียนไม่ได้อยู่ที่นี่เนื่องจากเสนาธิการฮาวได้เข้าไปทำธุระที่ต่างเมืองนั้นเอง วิเวียนมองไปยังห้องโถงใหญ่ของปราสาท...ไฟในเตาผิงยังคงลุกโชติช่วงแม้ไม่มีคนอยู่ ไฟในนั้นไม่เคยดับไม่ว่าจะไม่มีใครเติมฟืนให้มัน วิเวียนเองก็ไม่แน่ใจว่านี่เป็นเวทย์อีกอย่างของพ่อเธอหรืออะไร แต่ถ้าเธอโตกว่านี้อีกสักสองสามปีเธออยากจะลองเรียกจิตแพทย์มารักษาพ่อเธอสักหน่อยเพราะเวลาพ่อเธออยู่ในห้องนี้คนเดียวที่ไรชอบพูดพึมพัมกับไอ้ไฟดวงนี้ซะจริง ๆ


วิเวียนเดินผ่านประตูออกมาอย่ารวดเร็วเพราะไม่อยากให้?ชินริ?พี่เลี้ยงผู้เข้มงวดมาจับได้ซะก่อน เธอคงเบื่อแย่หากแค่ออกไปเดินเล่นยังต้องมีคนคอยคุมความประพฤติ เมื่อออกมาจนถึงนอกประตูปราสาทได้ ริมฝีปากบางก็คลี่ยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างผู้ชนะก่อนจะเดินตัวปลิวมุ่งไปยังจตุรัสกลางเมือง


วิเวียนมีเส้นผมสีเงินสลวยยาวถึงกลางหลัง ดวงตากลมโตสีน้ำเงินเข้มและบวกกับริมฝีปากบางได้รูปรับกับจมูกโดงๆที่ประดับบนใบหน้าทำให้วิเวียนดูน่ารักราวกับตุ๊กตา พร้อมทั้งตระกูลที่เพรียบพร้อมทำให้ใครๆก็คิดว่าวิเวียนเป็นเด็กสาวน่ารักบอบบางหน้าทะนุถนอมแต่...ความจริงมันไม่ใช่อย่างนั้นเพราะวิเวียนนะมีนิสัยแก่นแก้วเสียยิ่งกว่าม้าดีดกะโหลกซะอีก!


ร่างบางเที่ยวเดินเตร่ไปในจตุรัสกลางเมืองที่เต็มไปด้วยร้านค้าต่างๆมากมายให้ได้ดูได้ชมแต่?.เวลาที่คนเราเริ่มมีความสุขก็จะเกิดเหตุให้เซ็งจิตซึ่งอาจเป็นสัจธรรมไปแล้วสำหรับวิเวียน สิ่งที่ทำให้ร่างบางเจ้าของดวงตาสีน้ำเงินหงุดหงิด ก็คือ การได้เห็นแผ่นหลังของซิลวาล เบรินเชอร์ไรด์ ชายหนุ่มที่เธออยากจะเสกคาถาใส่ให้กลายเป็นจิ้งจกแล้วโยนให้จระเข้กินยืนคุยกับเพื่อนของเขาอยู่ที่ไม่ไกลจากเธอนัก


ถ้าถามถึงสาเหตุว่าทำไมถึงเกลียดนายซิลวาลนะเหรอ ก็เพราะว่าซิลวาลนั้นเป็นผู้ชายที่ค่อนข้างจะขี้โม้แถมยังชอบมาแจกขนมจีบเน่าให้เธอโดยที่วิเวียนไม่ต้องการนะสิและยังชอบออกตัวทำเหมือนเป็นเจ้าของเธอจนออกนอกหน้าจนน่าถีบ ถ้าจะให้ร่างบางบอกว่าเขายังมีอะไรดีอยู่บ้างก็คงแค่หน้าตาเท่านั้น!

?หึ ตายยากจังนะ?วิเวียนเหยียดยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนจะเดินฉับฉับไปทางซิลวาล

เมื่อร่างบางยิ่งเข้ามาใกล้คำพูดที่ตอนแรกจับความไม่ได้ก็ดังชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ

?ซิลวาล แล้วนายกับคุณหนูวิเวียนคืบหน้าบ้างไหม? เพื่อนคนหนึ่งของซิวาลถามขึ้น

?ก็ไม่มีอะไรหรอก เราก็ยังรักกันดีเหมือนเดิมเมื่อวานได้หอมแก้มด้วย?ซิลวาลพูดกับเพื่อนยิ้มๆโดยที่ไม่ได้สังเกตุเลยว่าความซวยกำลังมาเยือนในไม่ช้านี้
ร่างบางที่เดินมาทันได้ยินประโยคเมื่อครู่ก็อดคิดสงสัยไม่ได้ว่า ?นี่นายหอมแก้มฉันหรือหอมแก้มก้นตัวเองกันแน่ แล้วมันมา หอมแก้มฉันตอนไหนเนี้ย?

เมื่อวิเวียนเห็นว่าซิลวาลยังไม่รู้ตัวสักทีว่ามีเธอยืนแผ่รังสีอาฆาตอยู่ข้างหลัง ร่างบางจึงใช้เท้าสกิดเบาๆที่หลังของซิลวาลอย่าจัง แต่ไอ้การสกิดเบาๆของเธอนั้นแทบจะทำให้ร่างที่สูงกว่าถึงกับเซเลยทีเดียว!!

?โอ้ย! ใครวะ?ซิลวาลหัน ขวับ มายังต้นตอของความเจ็บปวดทันที แล้วเขาก็ต้องหน้าซีดเผือกเพราะบุคคลที่เขาเพิ่งจะกล่าวอ้างชื่อไปได้มายืนส่งยิ้มเย็นให้เขาอยู่นั้นเอง
?สวัสดี?วิเวียนฉีกยิ้มมรณะให้กับซิลวาลพลางคิดว่าเธอจะสาปเขายังไงดี
?สวัสดีครับวิเวียน?ซิลวาลตอบกลับเสียงอ่อย
?ใครเหรอที่เป็นคนที่โชคร้ายโดนคุณห้อมแก้มนะ แล้วใครกับใครรักกันดีเหรอ?วิเวียนมองร่างสูงด้วยสายตาเชือดเฉือนแต่ยังทำเสียงแอ๊บแบ๋วให้ชาวบ้านหมั่นไส้เล่น
?เออ.....? ซิลวาลเริ่มพูดอึกอักเมื่อโดนคนตัวเล็กกว่าขู่
?อย่ามาโม้เรื่องไม่เป็นเรื่องดีกว่านะ โดยเฉพาะ??วิเวียนเว้นวรรคด้วยน้ำเสียงคุกคาม
?เรื่องของฉัน! ?ผลัก!!!หมัดเล็กๆจากร่างบางแต่ว่าโคตรหนักก็กระทบเข้ากับดั้งโด่งๆของซิลวาลอย่างจัง
?อู้ย...?
?อย่ามาให้เห็นหน้าอีกนะ ไม่งั้น.....ตาย!?วิเวียนตะคอกใส่ซิลวาลก่อนจะสะบัดผมที่ยาวสยายกลางหลังให้เข้าที่เข้าทาง


แล้วเดินจากไปอย่างไม่ใยดีทิ้งให้ชาวบ้านที่มุงดูเหตุการอย่างตกใจต่อไปและแล้วข่าวที่คุณหนูตัวเล็กๆของตระกูลเกรย์ไปต่อยหน้าลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของรองเสนาธิการแห่งเมืองเซคริดเวอร์จนดั้งหักก็กระจายไปอย่างรวดเร็วปานสายฟ้าแลบ แต่ใครจะสนละก็มันเป็นความสะใจของวิเวียนเองนั้นแหละ!


ไม่น่าเชื่อว่าเวลาจะผ่านไปเร็วขนาดนี้ตอนนี้ดวงอาทิตย์ใกล้จะลอยเด่กลางหัวของวิเวียนเต็มที แต่เนื่องจากเด็กสาวยังมีอารมณ์หงุดหงิดจากเรื่องเมื่อกี้ บวกกับไม่อยากกลับบ้านไปแล้วเจอการสวดยับจากพี่เลี้ยงสาวสุดเฮี้ยบ ร่างบางจึงตัดสินใจขึ้นไปที่ภูเขาหลังปราสาทของเธอดีกว่าจะเข้าไปในปราสาทแล้วฟังชินริพี่เลี้ยงสุดสวยแต่โครตเฮี้ยบบ่น


กลิ่นหอมของใบหญ้าและดอกไม้นานาชนิดอบอวลไปทั่วพื้นที่สายลมพัดโบกเบาๆทำให้จิตใจที่ขุ่นมัวของวิเวียนผ่อนคลายขึ้น เสียงนกขับขานเพราะพริ้งฟังดูสดใส ท้องฟ้าสีครามดูมีชีวิตชีวาภูเขาลูกนี้เป็นที่พิเศษสำหรับวิเวียน สมัยเด็กๆพ่อกับแม่ของเธอชอบพาเธอมาที่นี่ ที่นี่คือสถานที่แห่งความทรงจำ ภายใต้บรรยากาศแสนสดใสนี้แต่กลับมีมุมๆหนึ่งที่ขัดกับบรรยากาศโดยสิ้นเชิง ที่ตรงต้นสนใหญ่มีร่างหนึ่งหลบอยู่ตรงนั้นนิ่งๆ เส้นผมสีดำยาวสยายลงมาปิดบังใบหน้าที่แท้จริงบนมุมปากมีรอยยิ้มเย็นๆที่ดูชั่วร้ายปรากฎอยู่

?หึ หึ?ร่างปริศนาส่งเสียงหัวเราะเยียบเย็นเบาๆราวกับเสียงกระซิบขึ้นมา แต่มันกลับเข้าสู่โซตประสาทการรับรู้ของวิเวียนได้อย่าชัดเจนและก้องกังวาน

วิเวียนรู้สึกเย็นไปทั้งตัว เธอพยายามเพ่งมองร่างนั้นเพื่อให้แน่ใจว่าไม่ได้ตาฝาดแต่เมื่อพยายามเพ่งมองร่างนั้นก็อันตรธานหายไป แม้จะรู้สึกโล่งใจแต่ความเย็นยะเยือกยังคงอยู่รอบกายและที่สำคัญคือร่างบางก็ยังรู้สึกเหมือนกับโดนจับจ้องอยู่ตลอดเวลา ....... เสียงนกร้องเริ่มดังเซ็งแซ่อย่างหวาดหวั่น อยู่ๆเมฆฝนก็ลอยมากั้นแดดจนทำให้ภูเขาทั้งลูกดูมืดมิดและเงียบงัน ด้วยว่าร่างบางนั้นเกลียดเรื่องประเภทนี้เป็นที่สุดทำให้ร่างบางต้องรีบวิ่งแจ้นลงจากเขาด้วยสาเหตุที่ว่ากำลังถูกผีหลอกกลางวันแสกๆนั้นเอง

?กรี๊ดดดดด ผีหลอกโว้ยยยยยย?ว่าแล้วเจ้าตัวก็รีบใส่คาถาโกยแนบเต็มที่ทันที

แต่...ร่างๆนั้นจะใช่ผีจริงๆเหรอ?

หลังจากที่ร่างบางวิ่งลงเขาจนลับสายตาไป ร่างปริศนานั้นก็ได้ปรากฎขึ้นอีกครั้ง รอยยิ้มแสยะเผยขึ้นบนใบหน้า ดวงตาแดงก่ำราวกับโลหิตส่องประกายอำมหิตออกมาอย่างเห็นได้ชัด

?นี่นะหรือคือทายาทของแก ฮาว? ช่างเป็นชีวิตที่ไร้ค่ายิ่งนัก ไม่สมควรที่จะอยู่บนโลกนี้เลยจริงๆ เทศกาลนองเลือดกำลังจะเริ่มแล้ว...หึ หึหึ?

[MoondogZelf]

ซวย!!



ร่างบางค่อยๆเดินขึ้นบันไดของปราสาทอย่างเงียบเชียบ สายตาเองก็คอยสอดส่องหาร่างผู้เป็นพ่อในห้องโถงที่ประจำและตามโถงทางเดินต่างๆ โดยในใจก็ภาวนาให้พ่อของตนยังไม่กลับจากต่างเมือง แต่คนที่มองหากลับไม่มีอยู่ในรัศมีสายตาของเธอเลยแม้แต่น้อย

?รอด? วิเวียนพึมพัมกับตนเองอย่างดีใจ แต่ทันทีที่เธอเขามาอยู่ภายในห้องนอนของตนเอง
ไฟในห้องที่ไม่หน้าจะสว่างได้เองก็เปิดพรึบขึ้นมา แต่นั้นไม่ได้ทำให้วิเวียนตกใจเท่าการเห็นพ่อของเธอมานั่งไขว่ห้างขมวดคิ้วเป็นปมอยู่ในห้องหรอก

?เย้ย!! พ่อมาทำอะไรในห้องหนูอะ?วิเวียนถามท่านเสนาธิการฮาวทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่ามันมีอยู่แค่เรื่องเดียว...เจ้าดั้งหักซิลวาล!!
?วิเวียน ลูกไปก่อเรื่องอะไรมาอีกฮะ!?ฮาวถามลูกสาวด้วยเสียงสูงอย่างคาดคัน
?เปล๊า! หนูยังไม่ได้ทำอะไรเล้ย สาบาน!?วิเวียนตอบด้วยเสียงสูงแล้วนั่งลงบนเตียงอย่างเกร็งๆ
?แล้วไอ้ดั้งจมูกที่หักของซิลวาลล่ะมันคืออะไร?ฮาวพูดกับลูกสาวด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะเพราะที่จริงเขาเองก็ไม่ถูกกับตระกูลเบรินเซอร์ไรด์เหมือนกัน ข่าวที่เขาได้รู้ว่าลูกสาวคนเดียวของเขาดันไปชกลูกชายของคู่กัดเขาได้ทำให้เขาเบิกบานใจไม่ใช่น้อยที่ทำเสียงเข้มเมื่อกี้แค่วางฟอร์มให้ลูกใจหายเล่นเท่านั้นเอง

?โถ่ พ่อบอกมาเลยเหอะว่าสะใจไม่ต้องมาทำเป็นเก็ก?วิเวียนพูดอย่างรู้ทัน
?อืม! เจ๋งมากลูกว่าแต่น่าจะหนักกว่านี้อีกนะเอาให้ยุบเลยแค่หักพ่อไม่ค่อยพอใจเท่าไรแฮะ?เสนาธิการฮาวพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง
?แน่นอน คราวหน้าจะเล่นให้หน้ายุบเล้ยยย?วิเวียนพูดอย่างสะใจ
?อืม แต่ที่พ่อมานะไม่ใช่แค่เรื่องนี้หรอกนะ พ่ออยากให้ลูกไปเรียนที่โรงเรียน?

ฮาวกล่าวขึ้นเล่นเอาลูกสาวตัวดีถึงกับสะอึก เพราะปกติแล้วอาณาจักรยูไนท์ฟลาวมีเกณท์การศึกษาที่อายุสิบห้าโดยก่อนอายุสิบห้าไม่จำเป็นต้องเรียนในโรงเรียนก็ได้...เพราะนิยมสอนลูกกันเองให้ลูกอ่านหนังสือกันเองไปก่อนพอถึงวัยสอนไม่ได้แล้วค่อยเตะโด่งไปโรงเรียน นี่ก็ใกล้เวลาเปิดเทอมเข้าไปทุกทีด้วย?..

?ง่ะ โรงเรียนอะไรล่ะ??
?โรงเรียนเอรากอนนะ?
?อ้อ...หะ....หา! นั่นมันอยู่คนละฟากอาณาจักรเลยนะพ่อ!?วิเวียนลุกพรวดจากเตียงทันทีที่ได้ยินชื่อโรงเรียน

แน่ละโรงเรียนเอรากอนเป็นโรงเรียนที่ตั้งอยู่ในเมืองโพรกริสเทียร์ เมื่องที่เป็นแหล่งรวมความรู้ ซึ่งแน่นอนเมืองนี้ห่างจากเมืองเซคริดเวอร์ที่พวกเธออาศัยอยู่คนละฟากอาณาจักรเลยที่เดียว นี่ยังไม่ได้พูดถึงการสอบเข้ามหาโหดอีกนะ อีกอย่าง......

?เอ่อ...มันอยู่ตั้งไกลนะพ่อจะไปรับไปส่งหนูไหวเหรอ หนูไม่ไปเองด้วย?วิเวียนแทบอยากจะเอามือชกปากตัวเองเพราะรู้สึกว่าทำไมคำถามมันฟังดูโง่ๆพิกล
?ใครจะไปส่งกันวิเวียน นั้นมันเป็นโรงเรียนประจำนะ? ฮาวตอบลูกสาวด้วยน้ำเสียงร่าเริงเป็นพิเศษ แต่กลับยิ่งทำให้วิเวียนใจฝ่อลงไปอีก
?พ่อ.... ตะแต่หนูกลัวผะอี๋(ผี)?วิเวียนพูดเสียงอ่อยนี่และจุดอ่อนของเจ้าตัวล่ะและที่สำคัญเพื่อผู้เป็นพ่อของเธอจะยอมใจอ่อนแล้วหาโรงเรียนใกล้ๆให้เรียนแทน
?อยู่ๆไป โดนหลอกเยอะๆ เดี๋ยวก็ชินไปเองแหละ?ฮาวตอบลูกสาวอย่างไม่ใส่ใจ
?พ่อ! หนูไม่ไปนะ?


เมื่อร่างบางตั้งท่าจะวิ่งออกจากห้อง ก็มีวงเวทย์สีขาวออกมาแผ่วงกว้างอยู่ใต้เท้าของเจ้าตัวทันทีทันใดนั้นร่างกายของเจ้าของผมสีเงินก็ไม่สามารถขยับได้ราวกับโดนเชือกที่มองไม่เห็นโอบรัดรอบตัว ขาก็หนักอึ้งเหมือนโดนทรายดูดวิเวียนไม่สามารถขยับตัวได้เมื่อเธอโดนเวทย์พันธนาการของพ่อเล่นงานโดยไร้เสียงบอกกล่าว

?ฮึ้ย! พ่อปล่อยหนูน้าาา?เมื่อขยับไม่ไดดร่างบางจึงร้องโวยวายแทน
?เกิดอะไรขึ้นเหรอ วิเวียน!?เรย์ อาร์กอนเนอร์เพื่อนสมัยเด็กและองครักษ์ของวิเวียนวิ่งหน้าตื่นเข้ามาในห้องด้วยความตกใจ
?เรย์ มาพอดีเลย....ช่วยพาวิเวียนไปที่รถม้าหน่อย เดี๋ยวฉันตามไป?
?เรย์อย่านะ...ถ้านายยังเห็นว่าเราเป็นเพื่อนกัน?วิเวียนพูดขู่แต่ไม่เป็นผลเพราะเรย์เชื่อฟังพ่อของเธอคนเดียว

เรย์ฉีกยิ้มยียวนมาให้วิเวียนก่อนจะแบกร่างบางขึ้นบ่าแล้วพาไปนอกปราสาท เพื่อจะเอาศพที่วิญญาณลอยออกจากร่างไปแล้วไปเก็บไว้ในรถม้า
?แล้วของใช้ของฉันล่ะ!?วิเวียนท้วงขึ้นทันทีที่วิญญาณกลับเข้าร่างแล้ว
?พ่อเก็บให้แล้ว?ฮาวตอบลูกสาวด้วยน้ำเสียงกลั้นหัวเราะ เพราะตอนนี้ลูกสาวของเขาทำหน้าเหมือนกันจะโดนฆ่าหมกป่าก็ไม่ปาน

รถม้าเคลื่อนตัวออกทันที่ที่เรย์นำกระเป๋าเดินทางใบยักษ์ของวิเวียนขึ้นไปเก็บบนหลังคาได้สำเร็จ รถม้าเคลื่อนตัวออกจากปราสาทในเวลาเกื่อบพลบค่ำ จากการคำนวนแล้วน่าจะถึงเมืองโพรกริสเทียร์ในเวลาบ่ายๆของวันรุ่งขึ้น ทั้งนี้คงเพราะเจ้าม้าที่เร็วที่สุดของปราสาทแถมแรงควายที่สุดของปราสาทมาช่วยกันลากรถยังไงละ วิเวียนที่ไม่ว่าอย่างไรก็แก้เวทย์ของผู้เป็นพ่อไม่ได้สักทีก็ได้แต่ถอนหายใจอย่างปลงตกเห็นทีเธอคงต้องรอโอกาศตอนพ่อวางใจคลายเวทย์เองแล้วค่อยหนีแล้วสินะเนี้ย
เฮอ...... คิดแล้วกลุ้มเพราะพ่อของเธอนี่ชอบทำอะไรเหมือนเด็กทุกทีอยู่ๆจะทำก็ทำ ไม่ทำก็หยุดเอาซะดื้อๆ


เมื่อเวลาผ่านไปได้สักพักจากที่ทองฟ้าเป็นสีแดงส้มเพราะดวงอาทิตย์ใกล้จะลับขอบฟ้าก็กลายเป็นท้องฟ้าสีน้ำเงินเข้มแทนราตรีเข้ามาเยือนอย่างรวดเร็วจนวิเวียนตกใจ มือเท้าของร่างบางเองก็ชาไปหมดแล้วเมื่อไรพ่อของเธอจะคลายเวทย์สักทีนะ? แต่ยังไม่ทันที่จะได้คิดนินทาอะไรพ่อตัวเองต่อ ร่างกายที่ขยับไม่ได้มานานแสนนาน(ในความคิดของวิเวียน) ก็สามารถขยับได้อีกครั้งวิเวียนหันขวับไปมองพ่อของตนแบบงงๆ ตอนนี้เจ้าตัวแทบจะลืมเรื่องหนีไปแล้วด้วยซ้ำ

?อะ นี่ของขวัญ?เสนาธิการฮาวตีหน้าขรึมทั้งที่จริงอยากจะหัวเราะใจจะขาดที่เห็นหน้าลูกสาวตอนนี้แต่กลัวจะโดนลูกสาวงอนหนักกว่าเก่าเลยพยายามเก็กเอาไว้ ตอนนี้เขาก็รู้สึกเหมือนว่ากระดูกซี่โครงสักสองซี่หักเพราะพยายามกลั้นหัวเราะ


วิเวียนรับห่อผ้ายาวๆที่พ่อส่งมาให้ไว้ในมือ เธอใช้ตาสีน้ำเงินกลมโตไล่มองอย่างสงสัยก่อนจะรีบแกะห่อผ้านั้นออกปรากฎเป็นคทาเวทย์สีเงินเงางาม ปลายด้ามมีคริสตัสสีใสติดไว้อย่างดีตัวคทาสีเงินดูงามสง่าแถมยังพอดีมือของเด็กสาวอย่างประหลาด
?ว้าว คทาเวทย์สุดยอดดดด?วิเวียนลากเสียงยาวเพื่อแสดงถึงอารมณ์ตื่นเต้นของตน ตาเป็ยประกายวับเมื่อเห็นของที่เธอใฝ่ฝันจะได้มาเป็นเจ้าของมานาน
ฮาวยิ้มเมื่อเห็นปฏิกิริยาของลูกสาว แต่ว่าวิเวียนกำลังลืมอะไรบางอย่าง....พ่อเธอทำตัวดีขนาดนี้ต้องมีแผนอะไรไว้ต่อรองอะไรกับเธอแน่ๆ

?ในเมื่อได้คทาแล้วก็ไปโรงเรียนเอรากอนได้แล้วสินะ?
คำพูดของผู้เป็นพ่อทำให้วิเวียนชะงักทันที มิน่า?.ถึงได้ให้ของดีแบบนี้ ที่แท้มีแผนนี่หว่า
?งะงั้นเอาคืนไปเลย แล้วพาหนูกลับบ้านด้วย?วิเวียนสะบัดหน้าหนีพ่อตนแล้วจำใจยื่นคทาที่ตนเพิ่งได้เป็นเจ้าของไม่ถึงสิบวิคืนทั้งที่ในใจอยากได้ใจจะขาด
?ได้ของแล้วห้ามคืน?
?ตะแต่?
?ไม่มีแต่ นอนหลับซะเพราะพรุ่งนี้ก็จะถึงโพรกริสเทียร์แล้ว?ฮาวยิ้มให้ลูกสาวอย่างสบายๆแต่สำหรับคนเป็นลูกแล้วนั้นมันเป็นรอยยิ้มของฆาตกรชัดๆ ทำไม พ่อของเธอถึงเผด็จการอย่างนี้นะวิเวียน?. วิเวียนคิดอย่างหนักใจ เอาไงดี คทาก็อยากได้แต่โรงเรียนก็ไม่อยากไป
?เอางี้นะ ถ้ายอมไปเรียนพ่อจะยอมให้เลี้ยงสัตว์วิเศษก็ได้?ฮาวเสนอ
นั้นทำให้วิเวียนหูผึ่งทันทีเพราะเธอเองก็อ้อนพ่อขอเลี้ยงสัตว์วิเศษสักตัวมาหลายเดือนแล้วแต่ไม่สำเร็จ
?อีกอย่างนะ พ่อจะบอกให้ พ่อเองก็เป็นศิษย์เก่าที่นั้นเหมือนกันอาหารกับของหวานที่นั้นนะสุดยอดที่สุดเลย? ยิ่งได้ยินคำยุยงเรื่องของกินยิ่งทำให้ความลังเลลดลงเรื่อยๆ จนในที่สุดวิเวียนก็ได้ติดกับดักของพ่อตนจนได้

?ตกลง!?วิเวียนตอบโดยไม่ทันคิดทัน เอาจนได้......วิเวียน
?ฮะๆ มันต้องอย่างนี้สิ เอาล่ะนอนหลับเอาแรงซะพรุ่งนี้ลูกคงต้องเหนื่อยอีก?ฮาวพูดก่อนจะหลับตาลง
?เดี๋ยวสิพ่อ แล้วโรงเรียนเอรากอนนี่มันเป็นยังไงล่ะ?วิเวียนพูดแต่ว่าก็ไม่ทันซะแล้วเพราะพ่อของเธอได้ไปเข้าเฝ้าเทพสักองค์ที่สวรรค์ชั้นไหนแล้วก็ไม่รู้
?ให้ตายสิ จะว่าไปก็เริ่มจะง่วงเหมือนกันแฮะ?วิเวียนพึมพัมเบาๆกับตนก่อนจะเคลิมหลับไปด้วยความเพลียจากการทำตัวซ่ามาทั้งวัน

กึกๆ ตึ้ง! การสั่นสะเทือนระดับเจ็ดจุดหกริกเตอร์ทำให้วิเวียนที่กำลังนอนหลับฝันหวานสะดุ้งตื่นขึ้นมานั่งตัวตรงเด่อย่างตกใจ พร้อมกับคำถาม งงๆที่ทำให้ผู้เป็นพ่อยิ้มอย่างเอ็นดู(หรือสมเพช?)

?แผ่นดินไหวเหรอ?
?เปล่า แค่เส้นทางมันขรุขระหน่อยนะ ดีเลยอีกนิดเดียวก็จะถึงเมืองโพรกริสเทียร์แล้ว?ฮาวยิ้มให้กับลูกสาวก่อนจะเลื่อนบานหน้าต่างขึ้นเพื่อคุยกับเรย์ที่บังคับม้าอยู่ข้างหน้า
?เรย์ เดี๋ยวจอดตรงชานเมืองเลยนะ?
?ครับ?เรย์ตอบเสียงใสทันทีที่รับฟังคำสั่งเสร็จ
?จอดที่ชานเมืองหรือว่า.....?วิเวียนหันมามองทางพ่อของตนอย่างคาดคันและพยายามปลอบใจตนเองว่าอาจจะไม่ใช่อย่างที่ตัวเองคิด
?ลูกต้องเดินทางไปที่โรงเรียนเองนะ?
?หา!แล้วมันอยู่ส่วนไหนของเมืองละนั้น?วิเวียนโพล่งขึ้นมาโดยไม่ทันคิด
?ไม่ยากหรอกมันตั้งอยู่ตรงแถวยอดเขาเอเธีย ลูกแค่ต้องบุกป่าขึ้นไปเองเท่านั้น?ฮาวอธิบายให้กับลูกสาวอย่างใจเย็น
?แล้วทำไมไม่ไปส่งหนูให้ถึงที่ละค่ะ?วิเวียนแย้งขึ้นมา
?เพราะนี่ก็เป็นการทดสอบอย่างหนึ่งนะ ว่าลูกมีคุณสมบัติที่จะดูแลตนเองเวลาอยู่ภายในโรงเรียนได้ไหมเพราะป่าบนภูเขาลูกนั้นนะมีทั้งสัตว์ปีศาจ พืชพิษ สัตว์พิษและอันตรายชุกชุมไปหมดเลย.....ถ้าลูกผ่านมันไปถึงโรงเรียนได้ลูกก็มีชัยไปกว่าครึ่งแล้ว?ฮาวพูด
?อย่างนี้หนูไม่เดี้ยงก่อนถึงโรงเรียนเรอะ?
?ไม่หรอกตอนครั้งแรกที่ไปพ่อก็แค่กระอักเลือดเอง?ฮาวปลอบใจลูก(รึขู่)
?ถ้าพ่อกระอักเลือด หนูไม่น้ำลายฟูมปากตายเหรอ!?วิเวียนพูดประชดใส่พ่อของตนอย่างทีเล่นทีจริง


ทันทีที่ท่านเสนาธิการฮาว เกรย์ เคลียร์กับลูกสาวเสร็จรถม้าก็ค่อยๆช้าลงจนหยุดในที่สุดเรย์ก็เปิดประตูรถและวางสัมภาระไว้บนพื้นเพื่อรอเจ้าของของมันให้มาแบกมันต่อ

?เอ้า ลงไปได้แล้ว?ฮาวหันมามองหน้าลูกสาวคนเดียวของตนก่อนจะพยักหน้าเหมือนจะเชิญให้วิเวียนลงจากรถ
?โถ่ พ่อจ๋าสงสารลูกสาวตัวเล็กๆที่แสนจะบอบบางคนนี้ด้วยเถอะค่ะอย่างน้อยไปส่งที่เขาเอเธียก็ยังดี?วิเวียนพูดพร้อมบีบน้ำตาเพื่อเพิ่มความน่าสงสาร ถึงแม้เมื่อวานตนจะเพิ่งชกหน้าผู้ชายไป

แต่ทันใดนั้นร่างบางของวิเวียนก็ถูกผู้เป็นพ่อใช้อวัยวะเบื้องล่างสะกิดลงจากรถอย่างไม่ปรานี ไม่ทันที่วิเวียนจะท้วงอะไร เรย์ก็ซิ่งรถม้าออกไปอย่างรวดเร็วจนฝุ่นตลบอบอวลไปหมดทำให้ วิเวียนหัวเสียเป็นอย่างมากที่โดนทำแบบนี้ แต่ก็เป็นข้อพิสูจน์ได้เลยว่าวิเวียนนั้นได้นิสัยเสียๆมาจากใคร

[MoondogZelf]

เพื่อนร่วมทางเดียวกัน


ขณะที่วิเวียนกำลังหัวเสียกับการกระทำของพ่อของตนท้องของเธอก็คำรามออกมาเสียงดังลั่นราวกับแผ่นดินไหว วิเวียนจึงทำการมองซ้ายทีขวาทีเพื่อหาร้านอาหารที่จะสามารถสยบเสียงร้องของท้องเธอได้ และแล้วสายตาของเธอก็สะดุดเข้ากับร้านอาหารที่มีสีม่วงเหมือนองุ่นและที่สำคัญคือกลิ่นหอมๆของอาหารที่โชยออกมาจากร้านนั้น


วิเวียนหยิบกระเป๋าตังค์ของตนออกมาเช็ดดูยอดเงินคงเหลือ(?)ในกระเป๋าปรากฏว่ามีเงินเป็นปึกอยู่ข้างในพอที่จะใช้ได้สักสามสี่เดือนเลยทีเดียว นี่พ่อของเธอแอบมายัดมันไว้ตอนไหนกัน วิเวียนคิดอย่างสงสัย แต่เจ้าตัวก็สงสัยได้ไม่นานก็ลืมหมดเพราะความหิวเข้าครอบงำสมองของเธอไปซะแล้ว ร่างบางเจ้าของผมสีเงินสลวยจึงเดินเข้าไปในร้านนั้นเพื่อหาอะไรมาอุดหลุมดำในกระเพาะทันที

?ว้าว น่ากินจังเลย?ตาของวิเวียนวาววับทันทีที่อาหารมาเสริฟที่โต๊ะ

ในไม่นานอาหารที่สั่งมาเกือบเต็มโต๊ะก็ถูกเด็กผู้หญิงร่างบางคนเดียวกระซวกเข้าไปจนหมด ทั้งที่มัน ไม่น่าจะกินคนเดียวหมดได้เลย เล่นเอาคนที่นั่งโต๊ะข้างๆถึงกับอึ้งและกินอะไรต่อไม่ลงเพราะอิ่มแทนร่างบางนั้นเอง

?ลุงค่ะคิดเงินด้วยค่ะ?วิเวียนฉีกยิ้มร่าทันทีที่ท้องอิ่ม
?อา ..... ทั้งหมดหกร้อยสามสิบซีนจ้ะหนู?ลุงเจ้าของร้านยิ้มอย่างใจดีให้วิเวียนขณะคิดเงิน
?นี่ค่ะ?วิเวียนยื่นเงินจำนวนหนึ่งให้กับลุงเจ้าของร้านก่อนจะถามเจ้าของร้านว่า
?ลุงค่ะ ภูเขาเอเธียไปทางไหนเหรอค่ะ?คำถามของวิเวียนแทบจะทำให้คนในร้านเงียบลงได้เกือบจะพร้อมๆกัน
?หนูจะมาสอบเข้าโรงเรียนเอรากอนเหรอ?
?ค่ะ ลุงพอจะช่วยบอกทางให้หนูได้ไหมค่ะ?
?เดี๋ยวลุงเอาแผนที่ให้ก็แล้วกันนะ?ลุงเจ้าของร้านพูดอย่างใจดีก่อนจะเดินวกกลับเข้าไปที่เค้าเตอร์พร้อมๆกับที่เสียงซุบซิบที่เริ่มดังขึ้น แน่สิใครจะไปคิดว่าเด็กสาวท่าทางบอบบาง (แต่แรงเยอะ) อย่างวิเวียนจะกล้าไปสอบเข้าโรงเรียนเอรากอนที่มีชื่อเสียงเรื่องการสอบมหาโหด


ขณะที่วิเวียนกำลังรอคุณลุงเจ้าของร้าน ก็ได้มีเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงที่โต๊ะของเธอจึงทำให้วิเวียนต้องหันไปมองผู้มาเยือนอย่างสงสัย คนที่เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าวิเวียนมีด้วยกันสองคนที่ดูแล้วอายุก็คงจะเท่าๆกับเธอ

คนหนึ่งเป็นเด็กสาวตัวเล็กดูบอบบางที่มีรอยยิ้มร่าเริงประดับไว้บนใบหน้าพร้อมกับดวงตาสีเขียวมรกตใสที่จ้องมาที่เธอไม่กระพริบและบวกกับเส้นผมยาวสลวยสีน้ำตาลเข้ม วิเวียนเชื่อเลยว่าผู้ชายหลายๆคนเองก็มองเด็กสาวคนนี้ตาไม่กระพริบเช่นกัน ก็เล่นน่ารักซะขนาดนี้ แถมยังรอยยิ้มที่ทำให้ใจคนหลายๆคนต้องละลายเมื่อเห็นอีก

ส่วนอีกคนก็เป็นเด็กสาวที่ดูจะสูงไล่เลี่ยกับวิเวียนแต่ว่าเธอคนนี้กลับแตกต่างกับเด็กสาวอีกคนแทบจะสิ้นเชิงตั้งแต่ผมที่ซอยยาวประบ่าสองสีขาวดำ และตาคมโตสองสี สีดำและสีแดงที่ดูนิ่งสงบ แต่ที่ทำให้รู้สึกเย็นวาบ คงจะเป็นตาสีแดงข้างซ้ายที่แดงราวกับสีโลหิตและที่สำคัญคือเธอไม่ได้ยิ้มให้วิเวียนยิ่งทำให้วิเวียนรู้สึกอึดอัด แม้จะเป็นสาวที่มีหน้าตาหล่อปนสวยจนหน้าอิจฉาแต่ก็ดูอันตรายด้วยเช่นกัน

?เธอจะไปสอบที่เอรากอนใช่ไหม?เสียงหวานๆของเด็กสาวเจ้าของผมสีน้ำตาลเข้มดังขึ้นทำให้วิเวียนหลุดจากห่วงความคิดของตน
?อะอืม?วิเวียนตอบสั้นๆให้กับเด็กสาว
?ดีเลย งั้นเราไปด้วยกันนะ?เด็กสาวยิ้มอย่างดีใจแล้วพูดชักชวนวิเวียน
?หา? ว่าไงนะ?วิเวียนถามอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าตนเองไม่ได้หูฝาด
?พวกเราก็จะไปสอบเข้าที่นั่นเหมือนกัน ฉันชื่อโซเฟีย เทย์เลอร์ ส่วนนี่ลิลิธ โซราเวสจ้ะ?เด็กสาวแนะนำตัวเองและเพื่อนสาวอีกคนที่เอาแต่ยืนเงียบ
วิเวียนมองทั้งสองคนสลับกันไปมาก่อนจะตอบว่า
?อือ ไปด้วยกันนะ ฉันชื่อวิเวียน เกรย์ยินดีที่รู้จัก?วิเวียนแนะนำตัวเองก่อนจะยิ้มให้ทั้งสองคน
?จ้า?โซเฟียพยักหน้ารับเชิงรับรู้
?อืม?ส่วนลิลิธเองก็พยักหน้าเล็กน้อย
?ไม่ต้องคิดมากหรอกนะลิลิธนะเป็นพวกชอบเงียบกับคนที่ยังไม่คุ้นกันนะ พอเป็นเพื่อนกันไปสักพักก็คุยจ้อเองละ?โซเฟียพูดเพื่อไม่ให้วิเวียนคิดมาก
?นี่จ้ะ แผนที่?ลุงเจ้าของร้านเดินมาพร้อมกับแผนที่เมืองโพรกริสเทียร์ วิเวียนยื่นมือไปรับแผนที่ไว้แล้วกล่าวขอบคุณ......หลังจากนั้นวิเวียนและสองเพื่อนใหม่ก็เดินออกจากร้านแล้วมุ่งหน้าสู่เขาเอเธีย


เป็นอย่างที่โซเฟียพูดจริงๆเกี่ยวกับลิลิธเพราะ พอคุยกับไปได้สักพักเธอก็ได้รู้ว่าที่จริงแล้วลิลิธเองก็เป็นคนคุยสนุกมาก แถมโซเฟียก็ยังห้าวกว่าที่คิดไว้ด้วยหัวข้อที่ทั้งสามเลือกจะคุยกันก็คือมีธาตุอะไรในตัวเพราะว่าธาตุจะเป็นตัวบอกว่าแต่ละคนถนัดเวทย์อะไร โดยความจริงแล้ววิเวียนเป็นพวกธาตุทองคือถนัดหลายๆอย่างเพราะนั้นเป็นคุณสมบัติที่บ่งบอกว่าเป็นคนของเมืองเซคริดเวอร์เมืองแห่งมนตรา ส่วนโซเฟียนั้นเป็นธาตุน้ำแต่ลิลิธไม่ยอมบอกว่าตนเป็นธาตุอะไรแถมยังแลบลิ้นล้อเลียนอีกด้วย ทำให้เกิดการทะเลาะกันขนาดย่อมๆระหว่างวิเวียนและลิลิธแต่ทะเลาะกันแบบสนุกๆนะน่ะ แต่ขณะที่สาวสาวกำลังคุยกันอย่างออกรสก็มีคนวิ่งชนโซเฟียจนเซ แล้ววิ่งผ่านไปโดยไม่ขอโทษ

?จะรีบไปตายหรือไง?วิเวียนตะโกนตามร่างนั้นไป ร่างนั้นสวมชุดคลุมสีทึมๆจึงทำให้เป็นที่สังเกตุเพราะแถวนี้มีใครสวมผ้าคลุมกับบ้างที่ไหนหละ
?ช่วยจับที่ พวกกินแล้วหนี ไอ้คนที่สวมชุดคลุมนั้นนะแหละ!!?เสียงของพ่อค้าคนหนึ่งตะโกนขึ้น
?ให้ตายสิ มีแบบนี้ทุกที่สินะ คนแบบเนี้ย?ลิลิธหันมองไปทางที่เจ้าโจรกินแล้วชักดาบวิ่งเผ่นไป
?งั้นเมื่อกี้ขโมยใช่ไหมนั่น?วิเวียนหันมาถามโซเฟีย
?ก็คงงั้นละ?
?ไปกัน?วิเวียนฉีกยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ทั้งสอง
?หืม??ลิลิธมองมาทางวิเวียนด้วยความสงสัย
?ไปจับเจ้านั่นกัน?วิเวียนทำตาพราวระยับเหมือนเด็กที่ได้ของเล่นชิ้นใหม่ก่อนจับมือโซเฟียแล้วลากออกไป ส่งผลให้เกิดการลากต่อกันเป็นทอดๆเพราะโซเฟียก็จับลิลิธแล้วลากตามกันไปด้วย

ความชุลมุนเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วเพราะมีคนหลายคนที่เดินขวักไขว่ไปมาทำให้ยากแก่การตามหาคนที่ต้องการได้ ทำให้วิเวียนเริ่มหงุดหงิด แต่ในหมู่ผู้คนที่มารายล้อม วิเวียนก็สังเกตุเห็นร่างหนึ่งในชุดคลุมสีเทาคล้ายๆกับคนร้าย(กินแล้วชักดาบ) เธอจึงรีบลากเพื่อนๆเข้าไปหาทันที
?ย้ากกก หยุดนะเจ้าโจรใจทราม?วิเวียนพูดพร้อมถอดรองเท้าของตนเควี้ยงใส่หัวของเป้าหมายอย่างแม่นยำ
โป้กก!
?อู้ยย ใครฟะโยนมาได้?คนที่โดนรองเท้าของวิเวียนปะทะหัวสมองหันมามองซ้ายมองขวาหาตัวการอย่าง ตกใจ
?เจ้าโจรใจทราม ห้าร้อยห้าสิบซีน กินแล้วชักดาบเหรอรีบกลับไปจ่ายเงินเดี๋ยวนี้เลยนะ?วิเวียนวิ่งเข้าไปพูดฉอดๆทันที
?อึ๋ย วิเวียนๆ?โซเฟียสะกิดวิเวียนเพื่อให้วิเวียนรู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้นแต่?
?อะไรเล่าโซเฟีย! นี่แกไม่รู้รึไงว่าเวลาคนเขาจะทำอาหารนะเขาจะต้องใส่ใจกับมันและให้เวลากับมันแค่ไหนมันถึงกลายป็นข้าวให้แกกินนะกลับไปจ่ายเงินซะไม่งั้นก็ไปทำงานใช้เขาก็ได้!?วิเวียนพูดต่อยาวเหยียดโดยไม่สนใจโซเฟียเลยสักนิด
?วิเวียน เธอเล่นงานผิดคนแล้วละคนที่กินแล้วชักดาบมันเป็นผู้ชายแต่นี่มันผู้หญิงนะ?ลิลิธอธิบายเสียงเรียบ
?หา!?วิเวียนหันไปพิจารนารูปร่างและหน้าตาของคนที่โดนรองเท้ามหาประลัยของตนเข้าก่อนจะหน้าแดงซ่านด้วยความอายเพราะหน้าแตก
?ขอโทษแทนเพื่อนฉันด้วยนะ?โซเฟียก้มหัวลงเล็กน้อยก่อนจะกดหัวของวิเวียนให้ก้มตาม
?อะ เออ ขอโทษนะ?วิเวียน
?อืมไม่เป็นไร ฮะๆ รองเท้าเธอนี่เจ็บดีนะ?เด็กสาวผู้โชคร้ายยิ้มอย่างไม่ถือสา พร้อมกับยื่นรองเท้ามาคืนให้กับวิเวียน
?ขอบใจ?
?ไม่เป็นไร ว่าแต่พวกเธอเป็นคนเมืองนี้หรือเปล่ารู้ทางไปที่เขาเอเธียไหม?
?เธอจะไปที่นั้นเหรองั้นไปกับเราสิพวกเราก็จะไปเหมือนกัน?
?ว้าว ก็ดีสิ งั้นยินดีที่ได้รู้จัก ฉันชื่อเซรีน่า ซาร์ลินนะ?เซรีน่ายิ้มให้กับเพื่อนใหม่ทุกๆคน
เซรีน่ามีเส้นผมยาวสลวยสีเงินเหมือนกับวิเวียนแต่มีดวงตาสีม่วงอเมธิสต์กลมโตสดใสพร้อมรอยยิ้มสดใสบนใบหน้าที่ทำให้โลกดูสดใสขึ้นไปอีก แต่ทำให้วิเวียนถึงรู้สึกว่ามันเป็นความร่าเริงแบบแปลกๆยังไงก็ไม่รู้สินะ

?ต้องขอบคุณรองเท้านะเนี้ย ที่ทำให้ฉันได้เจอโชคแบบนี้ลัคกี้?เซรีน่าพูดยิ้มๆแต่วิเวียนรู้สึกเหมือนเธอคุยกับรองเท้าของวิเวียนยังไงก็ไม่รู้


ภายในไม่ช้าวิเวียนก็ได้กลุ่มมาหนึ่งกลุ่มแถมยังมีทีท่าว่าจะขยายตัวเป็นกลุ่มใหญ่ในไม่ช้านี้อีกด้วย เผลอแปปเดียวมีเพื่อนใหม่เพิ่มมาอีกคนแล้วการเดินทางนี้ยังไม่ได้สิ้นสุดลงแต่เพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้น สี่สาวเดินทางมาจนถึงตีนเขาของเขาเอเธียแต่ดูอย่างนี้เส้นทางยังมีให้ไปต่ออีกยาวไกลจนแค่เห็นก็แทบจะรู้สึกเหนื่อยโดยไม่ต้องเดินแล้ว.............แต่ถึงอย่างไรทั้งสี่ก็ยังต้องเดินขึ้นไปอยู่ดีสู้เดินไปคุยไปน่าจะช่วยลดความเมื่อยได้เยอะเลยเวลาเราคุยอะไรสนุกๆกันมันทำให้เวลาผ่านไปเร็วโดยไม่รู้ตัวจริงไหม......แต่จะมีใครรู้ตัวไหมนะว่ายังมีร่างของชายคนหนึ่งในชุดสีดำทะมึนยืนดูอย่างเงียบๆอยู่บนต้นไม้ใหญ่ข้างทางสายตาของเขามองมายังร่างบางของวิเวียนอย่างพิเคราะห์ รอให้ถึงตอนค่ำก่อนแล้วค่อยลงมือก็แล้วกัน?

กึก! จู่ๆลิลิธก็หยุดเดินกระทันหันทำให้เซรีน่าที่เดินอยู่ข้างหลังเกื่อบจะหน้าทิ่มพื้นโดยไม่รู้ตัว
?อู้ย ลิลิธจะหยุดก็บอกกันบ้างสิ?เซรีน่าพูดขึ้นก่อนจะหันมามองลิลิธที่ยืนเงียบอยู่ ดวงตาคมโตแต่เรียบเฉยทำให้ไม่อาจอ่านความคิดที่เจ้าตัวคิดอยู่ตอนนี้ได้เส มองไปยังป่าที่อยู่รอบตัว...ถนนที่พวกเธอใช้อยู่เป็นเพียงทางลูกรังที่มีไว้สำหรับขนส่งของเท่านั้น

?เฮ้ ลิลิธเป็นอะไรไปนะ?โซเฟียถามขึ้นเมื่อเห็นว่าลิลิธพูดดอะไรเลย
?เปล่า เดินต่อเถอะ ฉันคิดว่าเมื่อกี้อาจเป็นสัตว์ที่อาศัยอยู่แถวนี้นะ?ลิลิธตอบก่อนจะออกเดินต่อไปอย่างไม่ใส่ใจ

แต่เมื่อเดินกันต่อไปได้ไม่นานกลับมีเสียงโหวกเหวกโวยวายดังขึ้นเรื่อยๆเหมือนกับว่าเจ้าของเสียงเหล่านั้นใกล้เข้าเรื่อยๆแต่ก็ไม่ได้สร้างความแปลกใจอะไรให้กับพวกเธอนักเพราะไม่ได้มีแค่พวกเธอสักหน่อยที่อยากจะสอบเข้าที่โรงเรียนเอรากอน

?เฮ้ย มีคนอยู่ข้างหน้าด้วย?เสียงทุ้มของใครบางคนเอ่ยขึ้น
?เดินช้าชะมัด เฮ้!พวกเธอเดินเร็วๆหน่อยได้ไหม เดินอืดจริงๆเดี๋ยวก็ขึ้นอืดตายหรอก?เสียงอีกโทนดังขึ้นแต่ไม่ว่าจะฟังอย่างไรก็เป็นเสียงของบุรุษอยู่ดี
?อยากไปเร็วๆก็เดินอ้อมพวกฉันไปสิวะ!?วิเวียนหันไปพูดอย่างเหลืออดกับคนที่อยู่ข้างหลังอย่างแอบหยาบคายนิดหน่อย ก่อนจะต้องชะงักเพราะเห็นผู้ชายอายุไล่เลี่ยกับเธอคนที่เป็นเจ้าของประโยคพูดเมื่อกี้มีหน้าตาที่จัดได้ว่าหล่อถึงหล่อมากเลยก็ว่าได้ผมสีดำสนิทซอยยาวระต้นคอเล็กน้อยกับตาสีเทาเข้มคมกริบแต่ที่วิเวียนตะลึงไม่ใช่เรื่องความหล่อแต่เป็นเรื่องที่หน้าตาก็ดีทำไมปากหมาแบบนี้

?คาออสนายไปว่าเขาอย่านั้นทำไมละ พูดดีๆหน่อยสิว่ะ?ชายหนุ่มอีกคนที่มีเส้นผมสีน้ำตาลเข้มและตาสีเทาอ่อนพูดขึ้นกับเพื่อนอย่างตำนิ สายตาของเขาดูแข็งกร้าวแต่ก็แฝงไปด้วยความห่วงใย มันทำให้วิเวียนรู้สึกคุ้นๆกับนายคนนี้อย่างน่าประหลาดรู้สึกเหมือนกับว่าหน้าตาของหมอนี่ละมายคลายใครสักคน?.
?คาร์โลนายเข้าข้างใครกันแน่ฮะ ฉันเป็นเพื่อนนายนะเฟ้ย?คาออสหันไปง้างมือแล้วฟาดไปที่หลังของคาร์โลดัง ป้าบ!
?อู้ยยย มันเจ็บนะเจ้าบ้า?
?ฉันว่าเราพูดกันดีๆก็ได้นี่คาออส คือ?พวกเธอช่วยหลีกทางให้เราก่อนได้ไหม เพราะพวกเธอเดินช้ามากกกก?เพื่อนของอีกคนพูดขึ้นเขามีเส้นผมสีนิลซอยรากไทรยาวประบ่าเล็กน้อยรวบไว้ที่ด้านหลังแต่นั้นก็ไม่ได้ทำให้ผมที่ชี้ไม่เป็นทิศของเขาดูเรียบร้อยขึ้นเลยสักนิด และดวงตาคมสีเดียวกันกับเส้นผมทำให้เขาเป็นคนที่ดูจะขี้เล่นที่สุดในกลุ่มและเป็นไอ้ตัวแสบอีกตัวเท่านั้นเอง
?ใช่ อย่างที่ลีรอยพูดนั้นแหละหลบไปหน่อยสิ?คาออสยังใช้วาจายั่วโมโหด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่งแต่กวนอารมณ์ซะไม่มี ยิ่งทำให้วิเวียนรู้สึกหมั่นไส้คนตรงหน้ามากยิ่งขึ้นไปอีก
?ไม่ พวกนายก็เดินเลี่ยงพวกฉันไปเองสิ?วิเวียนเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยขณะที่พูดทำให้คาออสเองก็เริ่มรู้สึกหมั่นไส้ร่างบางตรงหน้านิดหน่อยแล้วเหมือนกัน
?ทางเส้นนี้มันเป็นของเธอหรือไง?
?ใช่?วิเวียนพูดก่อนจะเรียกคทาเวทย์ประจำตัวด้ามใหม่ที่ได้จากพ่อ มา แล้วเริ่มเขียนตัวหนังสือเป็นชื่อของตนว่า Vivian Gray ไว้ที่พื้นดิน
?นี่ไง มีชื่อฉันเขียนไว้ด้วยเห็นไหม?วิเวียนยักคิ้วกวนๆให้กับคาออส
?เธอนี่มัน?คาออสสายหน้าอย่างเอือมระอาเมื่อเห็นความไม่ยอมใครของวิเวียน
?วิเวียนเลิกทะเลาะไร้สาระสักทีน่า?ลิลิธถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายทันทีที่เห็นว่าการทะเลาะครั้งนี้ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
?ฉันเห็นด้วยนะ คาออสเลิกบ้าซะ แล้วรีบไปให้ถึงโรงเรียนได้แล้วยิ่งค่ำมากเท่าไหรป่านี้ก็อันตรายขึ้นเท่านั้น?เสียงทุ้มอีกเสียงดังขึ้น เล่นเอาลิลิธหันขวับไปอย่างตกใจ....ทำไมเธอถึงไม่รู้สึกเลยว่ามีคนอยู่ข้างหลัง เขาเป็นหนุ่มร่างสูงอีกคนใบหน้าที่ดูเรียบนิ่งกับดวงตาคมสีทรายที่ดูดุดันกับผมซอยตามสมัยสีน้ำตาลเข้มจนเกือบดำ พอได้เห็นกลุ่มนี้ครบทีม มันก็ทำให้พวกเธอสงสัยทันทีว่าเจ้าพวกนี้มันคบกันที่หน้าตารึไงฟะ ทำไมหน้าตาดีทุกคนแบบนี้
?โซล นายก็ด้วยเหรอ?
?เอ่อ ไม่ใช่แค่โซลหรอกนะฉันด้วยนายรู้ไหมว่าฉันหิวกล้วยอีกแล้วนะ?ลีรอยพูดอีกครั้งก่อนจะหยิบกล้วยออกมาจากไหนสักแห่งแล้วปอกเปลือก เคี้ยวตุ้ยๆจนแก้มแทบปริอย่างไม่อายสายตาชาวบ้านเลยทีเดียว
?นี่ ลีรอยวันๆนายจะกินแต่กล้วยรึไงหา ไอ้ลิง?คาร์โลพูดพร้อมทำหน้าเอือมระอาโลกเป็นที่สุดใส่เพื่อน
?ก็ฉันชอบนี่หว่า?ลีรอยพูดแล้วหยิบกล้วยอีกใบขึ้นมา
?นี่นาย กล้วยมันบอกว่ามันไม่อยากให้นายกินนะ มันอยากให้ฉันกินมากกว่า รู้ปะตอนนี้ท้องฉันคำรามเสียงลั่นแล้วนะ?เซรีน่าพูดพร้อมเอามือไปคว้ากล้วยของลีรอยมาอย่างเนียนๆแล้วกินมันเข้าไปทั้งลูกโดยไม่ปลอกเปลือกทันที เล่นเอาลีรอยมองตาค้าง มีผู้หญิงแบบนี้ในโลกด้วยเหรอ
?เอ่อ?ลิลิธหายไปแล้วจ้ะ?โซเฟียพูดพลางชี้ไปตรงที่ร่างโปรงของหญิงสาวอีกคนเคยยืนอยู่
?เฮ้ย!?วิเวียนมองหน้าโซเฟียกับเซรีน่าเลิกลักก่อนจะรีบวิ่งตามลิลิธที่เดินนำลิ่วไปหนก็ไม่รู้
?อ้ากกกกก!! ลิลิธรอฉันด้วย?วิเวียนตะโกนขึ้นทันทีที่เห็นหลังของลิลิธไวๆ
?รอด้วยยย?โซเฟียลากเสียงยาวก่อนที่จะกระชากคอเสื้อเพื่อให้เจ้าของตาสองสีหยุดจนลิลิธแทบจะหายใจไม่ออก
?อ๊อก?ลิลิธพูดอะไรไม่ออกเนื่องจากโดนกระชากคอจนแทบหายใจไม่ออก
?เป็นไงบ้างเนี้ยเธอนะ?คาร์โลที่เดินตามมากับชาวบ้านเขาด้วยถามขึ้น
?ไม่เป็นไร?..มั้ง?ลิลิธตอบพลางเอามือลูบแถวๆลำคอของตน
?นี่เธอจะฆ่าเพื่อนเธอเหรอไงฮะ ยายโหด?คาออสพูดพลางเหล่มองมาทางโซเฟีย
?ขอโทษนะ?โซเฟียพูดขึ้นแต่ไม่รู้ว่าวิเวียนคิดไปเองหรือเปล่าว่าหน้าของโซเฟียไม่มีแววจะรู้สึกผิดเลยสักนิด
?นี่ๆ ฉันว่าพวกเรายังไงๆก็ต้องเรียนที่เดียวกัน เอาเป็นว่าเรามาเป็นพันธมิตรกันดีกว่านะ?เซรีน่าเอ่ยขึ้นพลางมองไปทางคาร์โลอย่างขอความเห็น
?อือ ฉันก็ว่าดีนะคาออส เราเป็นมิตรดีกว่าศัตรูนะ?

นั้นไงเหมือนที่บอกไว้เลยใช่ไหมว่ากลุ่มนี้ยังสามารถขยายตัวได้อีกมีสามาชิกใหม่ที่ท่าทางจะกวนกว่าเดิมเข้าถึงสี่พระหน่อเลยทีเดียว แต่อย่างไรการเป็นมิตรก็ดีกว่าสร้างศัตรูจริงๆนั้นแหละแค่กัดกันนิดหน่อยเดี๋ยวคงเป็นเพื่อนที่ดีกันได้เอง
?งั้นก็ได้พวกเธอคิดว่าเราจะผ่านป่านี้ไปได้ยังไงล่ะ อีกสองวันประตูโรงเรียนจะเปิดแล้วและนี่ก็ใกล้จะค่ำแล้วด้วย?คาออสหันมาถามโซเฟีย
?เราคงหาที่โล่งเพื่อพักผ่อนในคืนนี้ก่อนยังไงล่ะ?เซรีน่าพูดขึ้น
?ทำไมเธอรู้ดีจัง?
?ก็เพราะฉันเป็นนักเดินทางพเนจรไปเรื่อยไงละ?เซรีน่าขยิบตาให้เพื่อนๆก่อนจะหันไปทางต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง
?นี่คุณต้นไม้ แถวๆนี้มีที่โล่งๆให้เรานอนได้ไหม?เมื่อเซรีน่าเล่นพูดกับต้นไม้ดื้อๆแบบนี้ใครเห็นก็คงคิดว่าเธอเพี้ยนแน่ๆ
?เพื่อนเธอเป็นอะไรหรือเปล่านะ?โซลหันมาถามลิลิธที่ยืนอยู่ใกล้ๆ
?ไม่รู้สิก็เป็นอย่างนี้ตั้งแต่เจอกันครั้งแรกแล้ว?ลิลิธสายหัวไปมาอย่างเอือมระอา
?ว้าว!ดีจัง เดินผ่านพุ่มไม้นั้นไปก็จะเจอที่โล่งแล้วละ?เซรีน่าหันกลับมาพูดกับเพื่อนๆเสียงดังโดยที่ทุกคนยังไม่ทันตั้งตัว ทำให้เกือบทุกคนถึงกับสะดุ้งสุดตัวบางคนอาจแถมขนลุกและขนหัวลุกขึ้นมาด้วยเพราะตกใจจัด(เวอร์ไปแล้วมั้ง)