MEMORY ~ เวทย์ ศาสตรา ความรัก ตอนที่ 1 พิธีหนุ่มเกือบเปลือยแ

ถ้าเพื่อนๆ มีเรื่องที่น่าสนใจและต้องการแบ่งปันเนื้อหา หรือร่วมเป็นส่วนหนึ่งของการเป็นนักเขียนมืออาชีพ

Moderator: Gals, B.Comics, พี่บี

ตอบกลับโพส
ภาพประจำตัวสมาชิก
ameyuki
โพสต์: 5
ลงทะเบียนเมื่อ: จันทร์ 21 พ.ค. 2012 12:06 pm

MEMORY ~ เวทย์ ศาสตรา ความรัก ตอนที่ 1 พิธีหนุ่มเกือบเปลือยแ

โพสต์ โดย ameyuki »

Memory ~ เวทย์ ศาสตรา ความรัก โดย พลอยนิล

ตอนที่ 1




เมืองโอคายามะ ปี ค.ศ. 2300

?เฮ้ย!! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ไอ้พวกบ้า ไม่เอา...ปล่อยฉัน!!? เสียงร้องปานจะคลุ้มคลั่งดังมาจากห้องน้ำวัดไซไดจิ ห้องเดียวที่ถูกปิดประตูลงกลอน และมีชายหนุ่มวัย 18 เข้าไปอัดกันอยู่ถึง 6 คน

?พวกนายจับแขน ฉันจัดการเสื้อผ้าเอง? โทชิยูกิ ไนฟุ ไอ้หนุ่มผมยาวตัวตั้งตัวตี สั่งเพื่อนร่วมอุดมการณ์

?จะทำบ้าอะไร!! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ บอกว่าไม่ก็ไม่สิ ทำไมต้องบังคับกันด้วย?

?เสียใจด้วยฮายาโตะเพื่อนรัก พวกเราจะไม่ปล่อยให้นายชิ่งหนีเทศกาลสำคัญของเมืองเราไปได้อีกแล้ว วันนี้นายต้องเข้าร่วมเทศกาลเอะโย่ ฮะดะกะมัตสุริเท่านั้น ไม่มีข้อแม้ใดๆทั้งสิ้น? ไนฟุยิ้มให้ฮายาโตะ ขณะที่อีกฝ่ายพยายามขัดขืน ถึงอย่างนั้นก็ไม่อาจสู้เรี่ยวแรงทั้ง 5 ได้ เสื้อผ้าของเขาจึงถูกถอดออกทีละชิ้น ตั้งแต่เสื้อโปโลสีน้ำเงิน กางเกงยีนส์ และบ๊อกเซอร์ ปล่อยให้เหลือเพียงกางเกงในผู้ชายปิดความอุจาดไว้ตัวเดียว

?เฮ้ย! แล้วจะเอาเสื้อผ้าฉันไปไหน? ฮายาโตะโวยวายอีก เมื่อไนฟุหอบเสื้อผ้าทุกชิ้นของเขา ออกไปจากห้องน้ำ ก่อนที่เขาจะทันได้คว้าไว้

?ขืนกองไว้นายก็ใส่กลับเข้าไป แล้วก็ชิ่งหนีไปอีก ฉันรู้ทันหรอก...ไม่ต้องห่วง! เสร็จพิธีแล้วจะคืนให้ ถ้าไม่อยากออกไปให้ถูกสาวๆรุมทึ้ง ก็อยู่ในนั้นไปก่อน ค่อยออกไปพร้อมกันก็ได้?

ไนฟุเดินไปเข้าห้องน้ำข้างๆ เช่นเดียวกับอีก 4 หนุ่มที่ต่างแยกย้ายไปเข้าห้องน้ำคนละห้อง ทิ้งฮายาโตะยืนคว้าง...นี่ถ้ามิจิรุกับจิฮารุเห็นสภาพแบบนี้ของเขาล่ะก็ ฮายาโตะก้มมองสภาพตัวเองแล้วถึงกับกุมขมับ



?รุ่นพี่ไนฟุบอกว่า เป็นตายร้ายดียังไง วันนี้ก็ต้องลากพี่ฮายาโตะไปเข้าร่วมพิธีให้ได้? ซึกิซาคิ มิจิรุ เจ้าของร่างบาง กับผมดำขลับถึงกลางหลัง และดวงตากลมโตส่งประกายใสซื่อ น้องสาวอายุห่างกัน 2 ปีของฮายาโตะ บอกเพื่อนสาวข้างบ้าน และเป็นเพื่อนสนิทที่เรียนร่วมห้องกันมาตั้งแต่อนุบาล...มัทสึริ จิฮารุ เจ้าของผมเปียเดี่ยว กับประกายสดใสในดวงตากลมโต

?น่าสงสารรุ่นพี่ฮายาโตะ ไม่อยากทำก็ไม่เห็นจะต้องไปบังคับกันเลย? จิฮารุเบ้หน้า

?แต่ฉันว่าถูกแล้วล่ะ เผื่อที่บ้านจะได้มีเชือกศักดิ์สิทธิ์เก็บไว้บูชาบ้าง อีกไม่กี่วันพี่ก็ต้องไปอยู่ในกองทัพแล้ว คงไม่มีโอกาสร่วมพิธีแบบนี้แล้วด้วย?

?ไม่ใช่ว่าเข้าข้างรุ่นพี่ไนฟุเหรอ เขาทำอะไรก็ถูกไปซะหมด?

?เธอก็เหมือนกันแหละน่า พี่ชายฉันทำอะไรก็ถูกไปซะหมดแหละ ทั้งที่หนุ่มๆทั้งเมืองเค้าเข้าร่วมพิธีกันหมด เหลือบ้านฉันอยู่บ้านเดียวเนี่ย?

สองสาวดักคอกันเอง แล้วต่างก็ยืนหน้าแดงกับสิ่งที่อีกฝ่ายพูด ในเมื่อต่างคนต่างก็ล่วงรู้ถึงความในใจของเพื่อน ที่มีต่อชายหนุ่ม 2 คนที่ถูกพาดพิงถึง

?เป็นฉันก็ไม่เอาเหมือนกันแหละ อยู่ดีๆก็ให้นุ่งลิงตัวเดียวแย่งเชือก?

?พิธีเก่าแก่นะ มีมาตั้งหลายร้อยปี พันปีด้วยมั้ง อยากได้เชือกศักดิ์สิทธิ์ก็ต้องยอมล่ะ?

ทั้งคู่ยืนคุยกันอยู่ที่ลานกว้างวัดไซไดจิ สถานที่จัดเทศกาลเอะโย่ ฮะดะกะมัตสุริ ท่ามกลางผู้คนที่มาคอยดูพิธีแย่งเชือกศักดิ์สิทธิ์ เทศกาลประจำเมืองโอคายามะ ซึ่งจัดขึ้นในวันเสาร์ของสัปดาห์ที่ 3 เดือนกุมภาพันธ์ของทุกปี โดยผู้เข้าร่วมพิธี จะต้องเป็นหนุ่มๆ และแต่งกายนุ่งน้อยห่มน้อยจนเกือบเปลือยเท่านั้น ตามขนบโบราณ



?นายไปสรรหาผ้าเตี่ยวนี่มาจากไหนเนี่ย คิดไง คิดนานไหมเพื่อน?? ไนฟุมองผ้าเตี่ยวสีขาวที่ฮายาโตะใส่ทับกางเกงในไว้ ท่าทางขำๆ ทำเอาอีกฝ่ายถลึงตาใส่

?ขำอะไร! ฉันไม่หน้าหนาเหมือนนายนี่ แล้วสมัยโบราณเขาก็นุ่งผ้าเตี่ยวมาแย่งเชือกกันไม่ใช่หรือไง?

?มันก็ใช่...ฮะๆ แต่นายคิดดูนะ ผ้าเตี่ยวสีขาวกับกางเกงลิงสีดำน่ะ เด่นกว่าใครแถมเห็นแต่ไกลด้วย แบบนี้เข้าตามิจิรุจังกับจิฮารุแน่ๆ ชัวร์ป้าบ?

?ล้อเล่นแบบนี้ ฉันไม่สนุกนะไนฟุ?

?ล้อเล่นที่ไหน นายดูเองสิ แจ่มขนาดนี้ แต่ไม่ต้องคิดมากหรอก น้องสาวนายเขาออกจะดีใจ ตอนที่ฉันบอกว่าจะลากนายมาร่วมพิธีให้ได้ แค่แย่งเชือกจากแชมป์ 4 ปีอย่างฉันให้ได้ก็พอ...ฮั่นแน่! หรือนายกลัวจิฮารุจะรับไม่ได้ ที่เห็นนายนุ่งผ้าเตี่ยวกับกางเกงลิง เด็กนั่นห้าวจะตาย คงไม่คิดอะไรหรอก อย่างมากก็แค่หายห้าว เปลี่ยนมาวิ่งตามนายหลังจากที่ได้เห็นหุ่นแมนๆของนาย? คนพูดหัวเราะร่า แต่ฮายาโตะไม่ขำด้วย

?นายบอกมิจิรุด้วยงั้นเหรอ!??

?ก็อยากให้เขาดีใจ...อย่าทำหน้าซีเรียสอย่างนั้นสิ หมดหล่อกันพอดี?

?บ้าเอ๊ย!? ฮายาโตะสบถเสียงเครียด ทำท่าจะเดินออกไปจากลานกว้างที่ตัวเองกับเพื่อนมายืนรวมกลุ่มกับบรรดาชายหนุ่มคนอื่นๆ เพื่อรอการโยนเชือกจากหลวงพ่อเจ้าอาวาส แต่ก็ถูกไนฟุคว้าต้นแขนไว้เสียก่อน

?เฮ้ย! จะไปไหนอีก หลวงพ่อออกมาแล้วนะ นายจะซีเรียสอะไรกับเรื่องแค่นี้ มิจิรุจังผิดหวังสิน่าซีเรียสกว่า ปีต่อไปไม่มีโอกาสแล้วนะ อีกไม่ถึงเดือนเราก็ต้องเข้าไปฝึกในกองทัพแล้ว ทำเพื่อน้องสาวหน่อย? ไนฟุเตือนสติ เป็นเวลาเดียวกับที่หลวงพ่อ ถือเชือกศักดิ์สิทธิ์ซึ่งผ่านการทำพิธีแล้ว เดินออกมายืนเบื้องหน้าชายหนุ่มนับร้อยคน ที่ต่างกำลังรอคอยเวลานี้กันใจจดใจจ่อ

?แต่บอกไว้ก่อนนะว่า แชมป์ 4 ปีซ้อนอย่างฉันไม่ออมมือให้เด็ดขาด?

ฮายาโตะปล่อยให้คำพูดของในฟุ เข้าหูซ้ายแล้วทะลุออกหูขวาไป ตาจับจ้องเพียงเชือกในมือหลวงพ่อ และทันทีที่เชือกเส้นนั้นถูกขว้างเข้ามา ชายหนุ่มทั้งหมดก็กรูเข้าไปหาเป้าหมายหนึ่งเดียวที่ลอยคว้างกลางอากาศ

?ฮึ้ย! นั่นมันเคียวฟุโกะ ฟูดากะนี่? ไนฟุใช้ความกะล่อนอันเป็นนิสัยประจำตัวแต่กำเนิด หลอกล่อคู่แข่งให้หันไปมองตามที่เขาชี้ ติ๊ต่างให้คุณป้าตุ้ยนุ้ยผู้โชคดีคนหนึ่งในบรรดาผู้ชมแถวหน้า กลายเป็นดาราสาวอวบอึ๋ม แต่นั่นก็ให้ผลกับคนเพียงส่วนน้อยที่ไม่รู้มุขเก่าเอามาเล่าใหม่ของเขา

?เก่าไปแล้วพวก มุขเมื่อ 4 ปีก่อนของนายน่ะ? ไอ้ร่างยักษ์ข้างๆหัวเราะเยาะ พร้อมกับเบียดเขาให้ออกห่างจากเป้าหมายที่ลอยคว้างอยู่แค่เอื้อม แต่แชมป์ 4 ปีซ้อนมีหรือจะยอมแพ้ เขากระโดดตัวลอยเอื้อมมือคว้าเชือก และเกือบจะคว้าได้อยู่แล้ว หากไม่ถูกไอ้ร่างยักษ์คนเดิมกระโดดตามขึ้นมาตะปบไหล่ เอื้อมมือไปคว้าเชือกแทน แน่นอน...มีหรือที่คนอย่างไนฟุจะยอม

?เฮ้ย! ไอ้บ้า? เจ้าของเสียงหัวเราะเยาะเมื่อครู่ร้องลั่น รีบตะปบกางเกงในตัวเองที่กำลังจะหลุดเพราะแรงดึงของไนฟุ ปล่อยให้ชายหนุ่มอีกคนกระโดดขึ้นไปคว้าเชือกไว้ได้

?ยอดมากฮายาโตะ ฮิ้ว ฮิ้ว?

ชายหนุ่มเจ้าของใบหน้าคมคาย ดวงตากลมโตราบเรียบ ไร้แวววูบไหวบอกอารมณ์ความรู้สึก แม้ในยามที่คว้าเชือกศักดิ์สิทธิ์ได้ จมูกโด่ง คิ้วเข้ม กับสีผิวที่ไม่ขาวราวหนุ่มเจ้าสำอางอย่างไนฟุ แต่ก็ไม่ได้ดำคล้ำ ทั้งหมดทั้งปวงที่กล่าวมาบ่งบอกตัวตนของ ซึกิซาคิ ฮายาโตะ ชายหนุ่มผู้เข้าร่วมพิธีเป็นปีแรก และสามารถคว้าเชือกศักดิ์สิทธิ์มาครอบครองได้สำเร็จ เขาเพียงยิ้มน้อยๆให้ทุกคนที่ร่วมแสดงความยินดี ถึงอย่างนั้นฮายาโตะก็ไม่อาจเก็บความรู้สึกได้ เมื่อถูกเพื่อนสนิทซึ่งนึกมันเขี้ยว ดึงผ้าเตี่ยวที่ตนสวมอยู่ออกมาโบกให้สองสาว

?มิจิรุจัง! จิฮารุ! เห็นไหม พี่ฮายาโตะทำสำเร็จแล้ว?

?เฮ้ย!! ไอ้เจ้าบ้าไนฟุ! เอาคืนมานะ? ฮายาโตะวิ่งไล่ไนฟุที่แกล้งวิ่งไปรอบๆลานกว้าง โชว์กล้ามเนื้อแข็งแรงจากการฝึกหนัก อวดสาวเล็กสาวใหญ่ให้ได้ชมเป็นขวัญตา จะมีก็แต่มิจิรุกับจิฮารุเท่านั้นที่ต่างยืนปิดปากหน้าแดง อายแทนฮายาโตะ ส่วนเจ้าตัวไม่ต้องพูดถึง ทั้งโกรธทั้งอายจนแทบไม่อยากพบสบตาผู้คน



?หายหน้าบางหรือยังเพื่อน จะอายอะไรนัก ทำเหมือนไม่เคยใส่ลิงตัวเดียวเดินบนชายหาด? ไนฟุแซวระหว่างทางกลับบ้าน โดยมิจิรุ-จิฮารุเดินกลาง มีสองหนุ่มขนาบคนละข้าง และชะโงกหน้ามาเถียงกันจนสองสาวปวดหัว

?ใครจะหน้าหนา เล่นพิเรนทร์ได้ทุกที่อย่างนายล่ะ ที่ชายหาดคนก็ไม่ได้เยอะอย่างนี้ แล้วก็ไม่ได้สนใจมาจ้องดูพวกเราแบบนี้ด้วย จะเอามาเทียบกันได้ไง?

?เป็นพวกแอบเกย์หรือเปล่าเนี่ย?

?บ้าหรือไง! อย่ามาทำพูดกลบเกลื่อน เดินห่างน้องสาวฉัน 100 เมตรเลยนะ อย่าหาว่าไม่เตือน ไอ้ผู้ชายทั้งแท่ง แถมกะล่อนเป็นที่หนึ่งเนี่ย? ฮายาโตะชี้นิ้วสั่งคนทั้งคู่ เฉียดหน้าจิฮารุที่เดินอยู่ข้างเขาเส้นยาแดงผ่าแปด

?ใครจะสุภาพบุรุษได้อย่างแอบเกย์ล่ะฮ้า มือผู้หญิงก็ไม่เคยจับ โอ๊ะ! ไม่ได้ เพศแม่ เพศเดียวกับเรา? ไนฟุทำท่าแต๋วล้อเลียน จึงต้องวิ่งหนีหัวซุกหัวซุนอีกรอบ เพราะถูกอีกฝ่ายไล่เตะ

?บอกว่าไม่ใช่เกย์ไง!?

?เฮ้ย! เอาจริงเหรอเนี่ย...มิจิรุจ๋าช่วยด้วย พี่ชายมิจิรุจะฆ่าเพื่อนรักตาดำๆอย่างพี่ซะแล้ว? จอมกะล่อนวิ่งวนมากอดเอวหลบหลังมิจิรุ ยิ่งทำให้ฮายาโตะเดือดดาลที่น้องสาวถูกเพื่อนหลอกแต๊ะอั๋ง

?ปล่อยมือออกจากเอวน้องฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ คิดเหรอว่าฉันไม่รู้ว่านายคิดอะไร ไอ้จอมลามกไนฟุ!?

?ว้าย!! พี่ใจเย็นๆสิคะ? มิจิรุร้องขึ้นด้วยความตกใจ เมื่อพี่ชายกระโดดเตะเพื่อนสนิทที่หลบอยู่ข้างหลังเธอ แต่ไนฟุก็ใช้ความว่องไว กระโดดไปตะปบไหล่อีกหนึ่งสาว อาศัยหลบข้างหลังจิฮารุอีก

?ดูแลแฟนดีๆหน่อยสิจิฮารุ ปล่อยให้เที่ยวทำร้ายร่างกายคนอื่นแบบนี้ได้ไง...เฮ้ย!!? ไนฟุร้องเสียงหลง เมื่อถูกฮายาโตะตามมากระโดดเตะอีกรอบ

?คนนี้ก็ไม่ได้! ปล่อยมือเดี๋ยวนี้!?

?หวงแฟนก็บอกมาซี่?

?พูดมากด้วย งั้นต้องเจอนี่...Thunder!!!?

?เฮ้ย!! นี่นายกะจะฆ่าฉันให้ตายจริงๆเหรอ!!??

?อย่านะคะพี่!!?

ทั้งไนฟุและมิจิรุร้องลั่น ทันทีที่เห็นว่าฮายาโตะร่ายเวทย์ที่ร่ำเรียนมา เรียกสายฟ้าให้ผ่าใส่เพื่อนสนิทปากมากจอมกะล่อน แต่ไนฟุก็สร้างบาเรียป้องกันตัวเอง กับมิจิรุที่อาจพลอยโดนลูกหลงไว้ได้

?ไอ้เจ้าบ้าฮายาโตะ! เดี๋ยวก็โดนน้องสาวตัวเองจนได้หรอก?

?หลบได้ ต้องเจออีก...? ฮายาโตะเตรียมร่ายเวทย์สายฟ้าอีกรอบ

?พี่คะพอเถอะ!!? มิจิรุร้องห้ามเสียงสั่น

?อย่าพยายามเลยมิจิรุจัง พี่ฮายาโตะเขาเพี้ยนไปแล้ว เราเผ่นกันดีกว่า ปล่อยให้คนรู้ใจเขาอยู่กัน 2 คน...เฮ้ย!!? ไนฟุกระโดดหลบสายฟ้าที่ฟาดลงมา แล้วฉวยข้อมือมิจิรุวิ่งหนีเร็วชนิดไม่เห็นฝุ่น

?รุ่นพี่แกล้งขู่แรงไปหน่อยมั้งคะ รุ่นพี่ไนฟุเลยพามิจิรุหนีไปเลย? จิฮารุที่ยืนเงียบมาตลอดพูดขึ้นขำๆ ขณะที่ฮายาโตะเปลี่ยนสีหน้าจากขึ้งโกรธเมื่อครู่ หันมายิ้มให้เธอ

?ก็เห็นจะมีแต่จิฮารุนี่แหละ ที่รู้ว่าพี่แกล้งขู่?

?รุ่นพี่ไนฟุก็คงรู้หรอกค่ะ?

?หมอนั่นมันแน่อยู่แล้ว มีแต่มิจิรุเท่านั้นแหละที่ไม่ทันไนฟุ พี่ถึงต้องทำแบบนี้ไง? เขาแตะไหล่เธอให้เดินต่อไป เคียงคู่กันบนถนนเล็กๆที่ผู้คนไม่พลุกพล่านนัก จนดูคล้ายกับว่ามีแค่เธอกับเขาเพียง 2 คน ทำเอาจิฮารุอดเขินไม่ได้ ในเมื่อสรรพนาม ?แฟน?ที่ไนฟุพูด เป็นแค่คำพูดล้อเธอกับฮายาโตะเท่านั้น

?รุ่นพี่ไนฟุคงไม่กล้าหรอกมั้งคะ อีกไม่ถึงเดือนพวกรุ่นพี่ก็ต้องไปอยู่ในกองทัพแล้วด้วย ก็คงไม่ได้เจอกันแล้ว? จิฮารุเสียงเบา หน้าสลดตอนพูดประโยคสุดท้าย เธอไม่ได้เจาะจงเฉพาะมิจิรุกับไนฟุ แต่หมายรวมถึงตัวเองกับรุ่นพี่หนุ่มที่กำลังเดินอยู่ข้างๆคนนี้ด้วย

...ใช่! อีกไม่นานเธอกับเขาก็ต้องจากกันแล้ว จากกันอย่างที่ไม่รู้ว่าจะได้กลับมาพบกันอีกเมื่อไหร่ นั่นแหละที่ทำให้เธอตัดสินใจที่จะเก็บความรู้สึกส่วนลึกข้างในใจต่อไป โดยไม่บอกเขา

?จิฮารุ! จะไปไหน นั่นไม่ใช่ทางกลับบ้านนะ? ฮายาโตะคว้าข้อมือเธอที่ทำท่าจะเลี้ยวไปอีกทาง ปลุกจิฮารุให้ตื่นจากภวังค์

?ว่าจะไปหาเด็กๆก่อนน่ะค่ะ มิจิรุก็ลาไปคนนึงแล้ว เดี๋ยวที่นู่นจะวุ่นวาย? จิฮารุหมายถึงสถานรับเลี้ยงเด็ก ที่เธอและมิจิรุทำงานพิเศษอยู่ช่วงปิดเทอม ?ตอนนี้กลายเป็นว่ามีคนเอาสัตว์เลี้ยงมาฝากด้วย?

?พี่เดินไปส่งไหม?? เขาอาสา แต่เธอก็สั่นหน้าปฏิเสธ

?อย่ารบกวนเลยค่ะ แค่นี้เอง รุ่นพี่ไปดูมิจิรุเถอะค่ะ ป่านนี้รุ่นพี่ไนฟุไปนั่งป้อนน้ำตาลอยู่ที่บ้านแล้วมั้ง?

?ก็นั่นน่ะสินะ? ฮายาโตะหัวเราะ หลังจากนั้นก็ต่างเดินแยกกันไปคนละทาง และแม้ต่างคนจะหันกลับมามองอีกฝ่ายบ้าง แต่ก็ไม่ได้สบตากัน เพียงสลับกันหันมามอง กระทั่งต่างฝ่ายต่างเดินลับสายตาไป...



?มิจิรุจัง! ฮายาโตะคุง!? เสียงร้องเรียกสองพี่น้องดังมาจากข้างรั้ว

เพราะเป็นช่วงหัวค่ำ และพึ่งหมดปลายฤดูหนาว ท้องฟ้าจึงถูกความมืดกลืนจนกลายเป็นสีดำสนิท บวกกับน้ำเสียงแสดงความร้อนใจที่แฝงอยู่ในคำเรียกขาน ก็ทำให้ทั้งสองพี่น้องต้องรีบออกมาจากบ้าน ในเมื่อต่างก็รู้ดีว่าเจ้าของเสียงเรียกคือใคร

?คุณน้ามีอะไรหรือครับ??

?จิฮารุนะสิ จะทุ่มนึงแล้วยังไม่กลับบ้านเลย บอกว่ากลับจากวัดจะเลยไปที่โรงเลี้ยงเด็ก โทรไปก็ไม่มีคนรับ เค้าบอกฮายาโตะคุงกับมิจิรุจังว่าจะไปไหนอีกหรือเปล่า?? แม่ของจิฮารุเอ่ยถาม สีหน้าท่าทางร้อนใจ

?เขาบอกผมแค่ว่าจะไปหาเด็กๆหน่อยน่ะครับ...มิจิรุล่ะ?? ฮายาโตะหันไปถามน้องสาว

?จิฮารุเขาก็บอกหนูแค่นั้นเหมือนกันค่ะ?

?ถ้าอย่างนั้นก็คงต้องออกไปตามแล้ว? พ่อของจิฮารุสรุป

?ผมไปตามเองครับ ผมจะพาจิฮารุกลับมาเองครับ? ฮายาโตะอาสา แล้วผลุนผลันออกไปทันที ท่ามกลางสายตาของทุกคนที่มองตามหลังไปด้วยความเป็นห่วง...



?ยอมไปกับพวกพี่ซะดีๆ อย่าให้ต้องใช้กำลัง แต่ถ้าชอบแบบใช้กำลังก็บอกได้ พวกพี่จะจัดให้?

?ต่อให้ตายเป็นผีเฝ้าตรงนี้ ฉันก็ไม่มีทางไปกับพวกแกหรอก!? จิฮารุตะโกนใส่หน้าตัวต้นเหตุที่ทำให้เธอกลับบ้านไม่ได้...จิ๊กโก๋ 3 คน หน้าตาอยู่ในขั้นที่ต้องออกหากินเฉพาะเวลาฟ้ามืด และพยายามแทะโลมเธอ

?แสดงว่าชอบแบบใช้กำลังสินะ ถ้าชอบแบบนั้นก็ไม่ว่า พวกพี่จะจัดให้ตามใจ...เฮ้ย! พวกเอ็งจัดการ ผู้หญิงตัวแค่นี้คงไม่ต้องถึงมือข้าใช่ไหม? คนยืนกลางออกคำสั่ง ขณะที่ลูกน้องซึ่งยืนขนาบสองข้างรับคำแข็งขัน ก่อนจะย่างสามขุมเข้ามาหาจิฮารุที่ถอยหลังหนี พลางครุ่นคิดหาวิธีเอาตัวรอด

?จะหนีไปไหนจ๊ะ...จ๊ากกก!!? ไอ้หน้าดูไม่จืดข้างซ้ายโผเข้ามากอด เลยโดนกระโดดถีบเข้ากลางอก ผงะหงายลงไปคลุกฝุ่น

?แรงมาก็ต้องเจอแบบนี้!? ไอ้หัวพังค์ข้างขวาพุ่งตัวเข้ามาพร้อมหมัด แต่จิฮารุก็เบี่ยงตัวหลบได้ แล้วสวนหมัดกระแทกแก้ม จนมันเซลงไปวัดถนน ตาเหลือก น้ำตาเล็ด แต่ร้องไม่ออกเพราะฟันโยก

?ฉันแก้แค้นให้เอง!? ไอ้คลุกฝุ่นคนแรกลุกขึ้นมาพุ่งเข้าใส่ คราวนี้มันฮึดกว่าเดิม ทั้งเตะ ต่อย ศอก เข่าพัลวัน และสุดท้ายก็ตะบันหมัดกระแทกถูกท้องของเธอ จนจิฮารุเข่าทรุด เจ็บและจุกจนร้องไม่ออก

?สิ้นฤทธิ์แล้วสิทีนี้? มันเดินมาเยาะเย้ยจิฮารุที่ลงไปนอนตัวงอข้างทาง แต่ก็กลับถูกจิฮารุยกเท้าถีบจุดยุทธศาสตร์ ลงไปนอนตัวงอหน้าเขียวหน้าแดง มือกุมเป้ากางเกงดิ้นพราด

?เก่งเหมือนกันนี่ แต่สภาพอย่างนี้ ยังคิดจะสู้กับฉันที่ไม่ได้บอบช้ำอะไรเลยอีกเหรอ?? หัวหน้าแก๊งค์จิ๊กโก๋เดินเข้ามายืนยิ้มตรงหน้าจิฮารุ ขณะที่เธอฝืนยันตัวขึ้น กัดฟันตะโกนใส่หน้ามัน

?บอกแล้วไงว่าถึงตาย ก็ไม่มีทางไปกับพวกแก!?

?ยังยืนยันคำพูดเดิมสินะ ได้! ถ้างั้นฉันก็จะสงเคราะห์ให้? มันชักมีดสั้นที่เหน็บอยู่ที่เอวออกมา จนจิฮารุต้องรีบลุกขึ้น ถอยหลัง มือกุมท้องซึ่งยังไม่คลายความเจ็บปวด ?จะขอชีวิตก็ยังไม่สายหรอกนะ?

?ไม่มีทาง!? เธอสวนกลับอย่างโกรธๆ ย้ำคำเดิมแม้จะรู้ตัวว่าเป็นฝ่ายเสียเปรียบ

?ถึงทางตันแล้ว ยังไงก็หนีไม่พ้นหรอก?

คำพูดของมันทำให้จิฮารุหันไปมองทางด้านหลัง ต้นไม้ใหญ่ขนาดหลายคนโอบตั้งตระหง่านปิดทาง ท่ามกลางความมืด บวกกับความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นกับร่างกาย เธอ...หมดสิ้นหนทางแล้วจริงๆ

?ตายจริงล่ะทีนี้!?

มีดสั้นพุ่งเข้ามาในจังหวะที่จิฮารุเผลอ และแม้จะเบี่ยงตัวหลบ แต่ปลายมีดก็ยังเฉียดเข้าที่ข้างลำตัว บาดเอวจนเลือดไหลออกมาเปื้อนเสื้อเป็นวงกว้าง

?จิฮารุ!...ที่อยู่ตรงนั้นใช่จิฮารุหรือเปล่า!??

เสียงร้องเรียกที่ดังขึ้น ทำเอาทั้งจิฮารุและเจ้าของมีดสั้นสะท้อนแสงจันทร์ถึงกับชะงัก...เธอจำได้ดีว่าเสียงที่ได้ยินเป็นเสียงของใคร เช่นเดียวกับมันที่แน่ใจว่าชื่อที่ได้ยิน เป็นชื่อของผู้หญิงตรงหน้า จะต่างก็ตรงความรู้สึกของคนทั้งคู่ที่ตรงข้ามกันอย่างสิ้นเชิง

?ห้ามตะโกนอะไรออกมาเด็ดขาดนะ เข้าใจไหม?? มันบีบปากเธอ ทั้งจ่อมีดขู่ แต่จิฮารุไม่สนใจอะไรแล้ว นอกจากหนทางรอดทางเดียวในตอนนี้ เธอเอนหลังพิงต้นไม้ ยกเท้าถีบไปที่ยอดอกของมันอย่างแรง ก่อนจะรวบรวมเรี่ยวแรงเฮือกสุดท้าย ตะโกนเรียกเขา

?รุ่นพี่ฮายาโตะ!!...ช่วย...ด้วย...ค่ะ...?

?จิฮารุ!!?

เสียงร้องตอบของจิฮารุ โดยเฉพาะน้ำเสียงที่ขาดเป็นห้วงๆในประโยคสุดท้าย บอกให้ฮายาโตะรู้ว่าเธอกำลังตกอยู่ในอันตราย นั่นเองที่ทำให้เขารีบพุ่งตัวไปที่ต้นเสียง ซึ่งอยู่ห่างจากถนนรวมทั้งไฟส่องทาง จนมองเห็นเพียงเงาตะคุ่มของคน 2 คน จากแสงของพระจันทร์ที่ส่องสว่างเท่านั้น เป็นเวลาเดียวกับที่ไอ้มือมีดทรงตัวจากอาการเสียหลัก เพราะลูกถีบเมื่อครู่ได้

?ฤทธิ์มากนักนะนังตัวแสบ คราวนี้คิดว่าเป็นโชคดีของแกไป!?

?ก็แล้วใครจะปล่อยให้หนีง่ายๆเล่า?

เสียงพูดที่ดังขึ้นด้านหลัง ทำเอาไอ้มือมีดชะงัก และทันทีที่มันหันขวับมา มือข้างที่ถือมีดของมันก็ถูกเท้าในความมืดเตะฟาดจนมีดร่วงลงพื้น ไม่ทันตั้งตัวก็ถูกเตะซ้ำเข้าที่สีข้างอีกจนเซซัง และซ้ำอีกครั้งด้วยการเตะเสยปลายคางอย่างแรง จนมันกระเด็นไปนอนนับดาวระยิบระยับอยู่ในกอกุหลาบ

?จิฮารุเป็นยังไงบ้าง!?? ฮายาโตะหันกลับมาหาจิฮารุที่ทรุดนั่งไร้เรี่ยวแรงอยู่ที่โคนต้นไม้ มือที่เคยกุมท้องเลื่อนมากุมบาดแผลตรงข้างเอว คอพับคออ่อน และหายใจรวยรินเต็มที ในตอนที่ฮายาโตะวิ่งเข้ามา

?จิฮารุ!! จิฮารุ!!? เขาคุกเข่าประคองเธอไว้ในอ้อมแขน มือข้างหนึ่งตบแก้มเรียกสติ แต่จิฮารุก็ไม่มีทีท่าว่าจะลืมตาขึ้นมา จนฮายาโตะต้องรีบช้อนร่างเธอออกไปจากตรงนั้น





(จบตอน)

ภาพประจำตัวสมาชิก
ameyuki
โพสต์: 5
ลงทะเบียนเมื่อ: จันทร์ 21 พ.ค. 2012 12:06 pm

Re: MEMORY ~ เวทย์ ศาสตรา ความรัก ตอนที่ 1 พิธีหนุ่มเกือบเปล

โพสต์ โดย ameyuki »

ชื่อตอนเต็มๆคือ พิธีหนุ่มเกือบเปลือยแย่งเชือกศักดิ์สิทธิ์ นะคะ

อยากอ่านแบบเร็วๆ อ่านได้ที่เว็บเด็กดีค่ะ ลงถึงตอนที่ 12 แล้วจ้า
ลิงค์นี้เลย

http://writer.dek-d.com/ameyuki2011/wri ... ?id=732350

ตอบกลับโพส

ย้อนกลับไปยัง “ก้าวแรก(สู่นักเขียนมืออาชีพ)”