- ขี้เหร่ ? คำนี้ได้ยินตั้งแต่จำความได้
ยัยสิว ? เค้าเรียกวัยแรกแย้มย่ะ!
ตัวเน่า ? กลิ่นสาปสาวต่างหากล่ะ เชอะ!!
ฟันเหล็กเด็กผี ? เผอิญว่าบ้านรวย
หัวรังนกอีมู ? เด็กอาร์ตๆ รู้จักป่ะ!
และอีกบลาๆๆๆๆ ทั้งหมดทั้งสิ้นนี้คือสรรพนามที่เหล่าคนหน้าตาคล้ายคนตั้งให้กับฉัน ?ซีเนียร์? สาวน้อยที่มีใบหน้าเป็นอาวุธ แฮ่!!!
- ขี้เหร่ ? คำนี้ได้ยินตั้งแต่จำความได้
- ฉันเป็นผู้หญิงคนเดียวในโลกที่สุดแสนจะขี้เหร่!!ซกมก!!สกปรก!! (ใช่คนรึเปล่า !O.o) แล้วยังเกลียดเครื่องสำอางค์ แต่อยู่ดีๆฉันก็มีแฟนแบบหล่อขั้นเทพ O..O! พ่วงดีกรีประธานนักศึกษาปี 2 แต่แล้ววันนึง...ชีวิตน้อยๆ ที่เปรียบกับอุนจิที่แปะอยู่ใต้รองเท้าของเขาก็ว่ารู้ตัวว่าโดน "หลอก" แล้วยัยขี้เหร่อย่างฉันจะเอาอะไรไปแก้แค้นเขาล่ะ (รู้ตัว T.T) ...เรื่องมันเศร้า...
1
?นี่แกใช่น้องฉันจริงหรือเปล่าเนี่ย? สายตาเหยียดหยามมองตั้งแต่หัวจรดเท้า
?พิสูจน์ DNA กันเลยไหมละเจ้?
?อย่าว่าน้อง? โอ้...พี่ชายที่แสนดี T.T
?แต่งตัวให้มันสมวัยหน่อยสิ่ลูก? น้ำเสียงเหนื่อยใจเล็กน้อย
?ก็หนูกลัวแม่ไม่มีเพื่อนนี่คะ? ก็แค่เสื้อนักเรียนตัวหลวมกับกระโปรงคลุมตาตุ่ม
?อย่าว่าน้องสิครับแม่? พ่อพระของน้อง~ O_O!
?ดูมันพูดสิ่คะแม่เถียงคำไม่ตกฟากเราหวังดีแท้ๆ? ปรี๊ดแตกจนได้ หุหุ
?สวยแล้วปากเสียเหมือนเจ้ซีก็ไม่เอาด้วยหรอก? จบข่าว
สังเวียนประลองวาทะเริ่มตั้งแต่เช้า ท่ามกลางกลิ่นหอมกลุ่นของอาหารที่จัดวางเรียงรายบนโต๊ะโดยมีป๊ะป๋านั่งเป็นองค์ประธานอยู่ที่หัวโต๊ะ คำเดิมๆ ซ้ำๆ ที่ฉันได้ยินอยู่เป็นประจำตังแต่แตกเนื้อสาว O..O! จนมาถึงวันนี้ วันแรกของการก้าวย่างเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัย ฉันสามารถสอบแข่งขันจนได้เรียนคณะที่ใฝ่ฝัน...นิเทศศาสตร์...แต่มันก็เริ่มทำให้ฉันปวดหัวกับการเรียนคณะในฝันแล้วล่ะเพราะอาเจ้สุดเลิฟ (ที่นั่งเฉกกระบาลฉันอยู่ทุกวัน ToT) ก็เรียนอยู่คณะนี้ด้วยแถมยังพ่วงดีกรีดาวคณะปีที่แล้วอีก ด้วยเหตุนี้เจ้แซนจึงมีความคิดที่จะปฏิวัติฉันครั้งใหญ่แต่ก็ถูกฉันปฏิเสธแบบหน้าอกชนฝา (มันคือสุภาษิตของคนหน้าอกคับซี O_O!) และได้รับการช่วยเหลือชีวิตจากพี่ชายที่แสนดีฉันจึงรอดออกจากเงื้อมมือเจ้แซนมาได้
อ้อ ! ฉันลืมขั้นตอนสำคัญไป...ขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการกลางโต๊ะอาหารเช้าเลยแล้วกันนะคะ ฉันชื่อ ?ซีเนียร์? เป็นลูกสาวคนเล็กของบ้าน ตั้งแต่เกิดมาฉันก็เหมือนเป็นแกะดำของบ้าน ด้วยความที่ไม่ชอบการแต่งตัวที่สุดแสนจะยุ่งยาก เกลียดเครื่องสำอางกลิ่นฉุนๆ เลยทำให้ฉันเป็นคนที่ภาษาชาวบ้านเค้าเรียกว่า ซกมก!! ซึ่งต่างกับพี่ชายและพี่สาวราวฟ้ากับนรก พี่ชายคนโตของฉันชื่อ ?เซนโตะ? รูปร่างหน้าตาออกไปทางแนวตี๋อินเตอร์ ขาว สูง ใส ไว้ใจได้ รายได้ทางบ้านดี ด้วยเหตุนี้พี่ชายเลยเป็นที่หมายปองของสาวๆ และพี่สาวคนรองชื่อ ?แซนดี้? ก็เป็นที่หมายปองของหนุ่มๆ ไม่แพ้กัน ทั้งด้านบุคลิก หน้าตาที่พรั่งพร้อมไม่มีที่ติ เห็นไหมละคะพี่ๆ เค้าแย่งส่วนดีของฉันไปหมด เฮ้อออ...!!
?พี่เซนเอายัยน้องตัวเหม็นไปส่งด้วยเลยนะ? หลังอาหารเช้าอาเจ้เริ่มเปิดศึกอีกครั้ง
?เค้าก็ไม่อยากไปกับตัวเหมือนกันแหละ แบร่~!!? ฉันแลบลิ้นปลิ้นตากวนประสาทเจ้
แซนก่อนที่จะวิ่งขึ้นรถยนต์คันหรูของพี่ชายไป
?พอได้แล้วแซนไปได้แล้ว? พี่เซนผลักหลังอาเจ้เบาๆ
?ก็ได้ค่ะ? อาเจ้ต้องเดินไปขึ้นรถแต่โดยดี (พี่ชายช่วยชีวิตได้เสมอ อิอิ O..o)
ตามธรรมเนียมการเปิดเรียนวันแรกของมหา?ลัยคือการรับน้อง รุ่นพี่แต่ละคณะยืนเรียงรายเพื่อแยกน้องๆ คณะตนเข้าไปรวมยังจุดนัดพบทำให้บรรยากาศโดยรอบครึกครื้นอย่างเห็นได้ชัด แล้ว..ยัยเอ๋ออย่างฉันจะไปอยู่ส่วนไหนเนี่ย! แต่ยังดีที่ฉันยังมีเพื่อนร่วมชะตากรรมที่พ่วงท้ายมาตั้งแต่โรงเรียนเก่าอีก 2 คน นายเบียร์กับเพื่อนสาวแตงโม ที่บัดนี้ยังไม่เห็นแม่แต่เงา
?พี่ชายเดินไปส่งน้องที่คณะเจ้หน่อยนะๆๆๆ? ฉันเริ่มออดอ้อนพี่ชายที่แสนดี เอาใบหน้าหยาบๆ ที่สวมทับด้วยแว่นสายตาอันหนาถูท่อนแขนเนียนอย่างเคยชิน แต่เอ๊ะ! ยัยชะนีพวกนี้มันหิวรึไงมองหน้ายังกะจะฉีกเนื้อฉันกินO..O!
?ก็ได้ๆ? พี่ชายรับคำอย่างว่าง่าย
ฉันเดินเกาะแขนพี่ชายที่แสนดีผ่านสายตาคนแล้วคนเล่าอย่างน่าสยดสยอง จะไม่ให้กลัวได้ไงล่ะ! ก็เล่นมองเหมือนฉันเป็นตาเดียวซะขนาดนี้ แล้วฉันก็ฉุคิดขึ้นมาได้ว่าพี่ชายเป็นถึงประธานนักศึกษาปี 3 คณะวิศวกรรมศาสตร์อีกทั้งยังหล่อขั้นเทพ คงไม่แปลกถ้าจะมีคนมองยัยเห่ยหัวฟูแว่นหนาที่เดินเกาะแขนมาอย่างคนสนิท แต่ก็นะ...ไม่แคร์สื่อค่ะ!! ฉันยังคงไม่ปล่อยแขนพี่ชายแต่กลับเชิดหน้าใส่ฝูงชะนี้ทั้งหลายด้วยซ้ำ O_O!
?กรี๊ด~!!! พี่เซนโตะ? ทันทีที่เข้าสู่เขตอภัยทาน เย้ย! เขตคณะนิเทศศาสตร์ก็เกิดการประสานเสียงกันเกิดขึ้นจนแก้วหูสะเทือน
?ยัยเห่ยนี่เป็นใคร? น้ำเสียงดูถูกของรุ่นพี่คนหนึ่งดังขึ้น
?มาผิดคณะแล้วน้องคณะวิจัยพืชผลทางการเกษตรอยู่ทางโน้นจ้ะ? รุ่นพี่หน้าวอกอีกคนเสริมขึ้น
?นั่นน้องสาวฉันเองแหละ? น้ำเสียงที่คุ้นเคยกล่าวแทรกขึ้น ทำให้รุ่นพี่ทั้งกลุ่มหันไปมองที่บุคคลที่ถูกกล่าวอ้างทันที (ฉันเองค่ะ O,.O!)
?แซนดูแลน้องด้วยนะ? พี่ชายกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบอารมสักเท่าไหร่พร้อมทั้งกวาดสายตามองกลุ่มรุ่นพี่ เล่นเอาหงอไปตามๆ กัน
?ยัยซีเข้าไปรวมกับเพื่อนๆ ไป? ฉันเดินเข้าไปหากลุ่มปี 1 ตามที่อาเจ้บอก
?ซีๆ ทางนี้? แตงโมกวักมือเรียกฉันจากท้ายแถว
?การมาสายทำให้แกพลาด? ยัยแตงโมเริ่มพล่ามเมื่อฉันหย่อนบั้นท้ายลงข้างๆ
?พลาดอะไร?
?จะมีอะไรนอกจากเรื่องผู้ชาย? เสียงเบียร์เปรยขึ้นถัดจากแตงโม
?ไม่ขั้นเทพฉันไม่กรี๊ดให้หลอดลมฉันกระดิกหรอกย่ะ!? แตงโมค้อนเบียร์แล้วหันมาสนทนากับฉันต่อ
?แล้วไหนล่ะขั้นเทพของแก?
?ถ้าเจอมันจะเรียกว่าพลาดหรอ? ฉันโง่เองเพื่อน
การกล่าวถึงบุคคลชั้นสูงจบลง (ขั้นเทพ) +_+! เมื่อรุ่นพี่เริ่มกิจกรรมการรับน้องในช่วงเช้า เริ่มจากการสร้างความสามัครคีด้วยการบูมรุ่นพี่ที่ทำเอาฉันหลอดลมแทบแหกและกำลังจะต่อด้วยกิจกรรมที่น่าระทึกอีกหนึ่งอย่าง