กรงรักซาตาน บทที่ 5

[chitchaya]

ตรีนุชนั่งรอสองหนุ่มสาวที่โต๊ะอาหาร เมื่อทั้งสองเดินมาถึงหญิงสาวส่งยิ้มหวานให้กันตพล ชายหนุ่มเลื่อนเก้าอี้ให้นิชกานต์นั่งตรงข้ามกับตรีนุชก่อนที่เขาจะนั่งที่หัวโต๊ะอาหาร
?คุณนุชจะพักที่นี่กี่วันครับ?
กันตพลถามขึ้นขณะที่น้ำอ้อยตักข้าวใส่จาน
?คุณจะให้นุชอยู่นานแค่ไหนค่ะ?
?ถ้าคุณจะมาอยู่ในฐานะแขกของกานต์ก็อยู่ได้ไม่จำกัดวันครับ ถ้านอกจากนั้นผมเห็นว่าไม่เหมาะสม เพราะคุณก็เป็นผู้หญิงไปนอนค้างอ้างแรมที่อื่นคนจะตำหนิเอาได้?
?ฉันคิดว่าคุณคงจะทราบแล้วว่าคุณพ่อส่งฉันมาทำไม?
?ผมไม่ได้บอกว่าจะรับของขวัญ คุณพ่อคุณยัดเยียดให้ผมต่างหาก?
ตรีนุชหน้าเสียเธอหันไปยิ้มเจื่อนให้กับนิชกานต์ หญิงสาวยิ้มตอบกลับมาคล้ายๆ กับให้กำลังใจ
?วันนี้มีกุ้งอบวุ้นเส้นด้วย ใครทำจ๊ะ?
กันตพลถามขึ้น เพราะเขารู้ดีว่าต้องเป็นนิชกานต์ทำแน่นอนในบ้านนี้ไม่มีใครกล้าทำเมนูโปรดของเขานอกจากเธอ
?นายหญิงค่ะ ละมุดห้ามแล้วน่ะค่ะแต่นายหญิงไม่ฟังละมุดเลย?
ตอนท้ายประโยคละมุดพูดเสียงเบากลัวจะโดนนายหนุ่มบ่นจนหูชาที่ปล่อยให้นายหญิงทำอาหาร
?กันบอกกี่ครั้งแล้ว ห้ามทำงาน จนกว่าร่างกายจะแข็งแรง?
?น้องกานต์ไม่สบายหรือค่ะ ถึงว่าคุณกันตพลดูแลเป็นพิเศษแถมให้อยู่ห้องใหญ่ที่สุดของ
บ้านอีก?
?กานต์เป็นภรรยาผม เธอมีสิทธิ์ที่จะอยู่ตรงไหนก็ได้ในบ้านนี้?
?อะไรน่ะ แม่นี่เป็นเมียคุณหรือ ทำไมเธอไม่บอกฉัน?
ตรีนุชพูดพร้อมกับลุกขึ้นชี้นิ้วไปยังใบหน้างามของนิชกานต์อย่างไม่เกรงใจ
?คุณตรีนุชกรุณาให้เกียรติภรรยาผมหน่อย ผมคิดว่าการที่เราจะทำอะไรสักอย่างต้องศึกษาข้อมูลให้ดีก่อน?
ตรีนุชลดมือลงแล้วแต่ท่าทีโกรธจัดยังปรากฎบนใบหน้านั้น
?ฉันพลาดที่มองเธอผิดไป เห็นหน้าใสๆ นึกว่าเป็นน้องสาว เป็นนางบำเรอมากี่ปีแล้วล่ะ?
กันตพลลุกขึ้น มองใบหน้างามที่หนาเต๊อะเพราะเครื่องสำอางของตรีนุช เขาไม่พอใจมากที่ตรีนุชพูดจาจาบจ้วงภรรยาสุดที่รักของเขา
?คุณตรีนุชถ้าคุณยังไม่เลิกพูดจาจาบจ้วงภรรยาของผม เราคงจะได้เห็นดีกัน ?
?คุณกันตพล คุณจะเสียใจที่ปฏิเสธฉัน?
?ผมคิดว่าคุณน่าจะเตือนสติพ่อของคุณมากกว่า การทำธุรกิจต้องซื่อสัตย์และรับผิดชอบ?
?คุณน่าจะรู้ พ่อฉันกำลังประสบปัญหาทางการเงิน ?
?การพนันต่างหาก ที่ทำให้พ่อของคุณลำบากในขณะนี้ และการส่งคุณมาให้ผมไม่ใช่การแก้ปัญหากลับยิ่งสร้างบาปให้กับผมและภรรยาของผม?
?พักผ่อนตามสบายน่ะครับคุณตรีนุช ที่นี่ยินดีต้อนรับคุณ จะอยู่สักสองสามวันก็ได้ กานต์จะได้ไม่เหงา?
พูดจบกันตพลเดินมาประคองนิชกานต์ให้ลุกขึ้น และเดินจูงมาหญิงสาวออกไป ตรีนุชมองภาพข้างหน้าด้วยความอิจฉา นิชกานต์ดูบอบบางและอ่อนแอ ไม่เหมาะสมกับกันตพลสักนิด
???????.

กันตพลวางร่างบางของภรรยาสาวบนที่นอนก่อนจะกดใบหน้าหล่อลงมาจูบริมฝีปากแดงเรื่อนั้นอย่างหิวกระหาย นิชกานต์รู้สึกวาบหวิว เนื้อตัวสั่นจนกันตพลสัมผัสได้ เธอพยายามดันอกกว้างของสามีออกไป แต่ไร้ผลเขากลับขึ้นมานอนคร่อมตัวของหล่อนไว้
?อย่าค่ะ?
นิชกานต์ร้องค้านออกไปเสียงสั่นไหวไปหมด แก้มนวลแดงซ่าน น่ารักเสียจนชายหนุ่มก้มลงจูบอีกครั้งคราวนี้อ่อนหวานและเรียกร้องจนหญิงสาวเผลอเอาแขนโอบรอบคอของชายหนุ่ม กันตพลรับรู้ถึงความต้องการของหญิงสาว เขาค่อยๆ ถอดเสื้อผ้าออกจากร่างหล่อน หญิงสาวร้องครางประท้วงออกมา
?อย่าค่ะ...กัน?
?รักกันหรือเปล่า?
?กานต์กลัว?
?ไม่ต้องกลัวยอดรักผมจะทำให้คุณมีความสุขที่สุด?
ชายหนุ่มถอดชั้นในตัวจิ๋วสีชมพูหวานของเธอออก ก่อนที่จะก้มใบหน้าลงมาหาทรวงอกอวบอิ่มอย่างหลงใหล นิชกานต์แอ่นร่างขึ้นรับสัมผัสนั้นเสียงครางผ่านลำคอของหญิงสาวสร้างความเร่งเร้าให้เขามากยิ่งขึ้น บทเพลงรักของเขากับเธอช่างอ่อนหวานและเร่าร้อนในบางครั้ง เขาพาเธอไปพบความสุขครั้งแล้วครั้งเล่าจนเขาพอใจและปล่อยให้หญิงสาวพักผ่อนในอ้อมแขนอบอุ่นของเขา
?ขอบคุณมากกานต์ คุณหวานไปหมดทั้งตัว?
?พรุ่งนี้กานต์ลุกไม่ไหวแน่ กันอาบน้ำแต่งตัวเองน่ะค่ะ?
ชายหนุ่มหัวเราะกับความคิดของหญิงสาว พรุ่งนี้เขาไม่ไปทำงานกะจะอยู่บ้านเป็นเพื่อนเธอ เพราะชายหนุ่มไม่อยากให้นิชกานต์ต้องอยู่ตามลำพังกับตรีนุชหล่อนดูอันตรายเกินไป
นิชกานต์ตื่นนอนเกือบเก้าโมงเช้าป่านนี้กันตพลคงจะออกไปทำงานแล้ว หญิงสาวคิดถึงบทรักของเขาเมื่อคืนนี้ทำให้เสียวซ่านไปหมดทั้งตัว คนบ้าเรียกร้องครั้งแล้วครั้งเล่าจนเธอแทบจะขาดใจ
นิชกานต์ลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวเพื่อลงไปข้างล่าง ขณะลงบันไดตรีนุชเดินเข้ามายืนซ้อนหลังของหญิงสาวและสิ่งที่ทุกคนไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ตรีนุชผลักนิชกานต์ตกลงมาจากบันได กันตพล แทบช็อคเมื่อเห็นภรรยาสาวกลิ้งตามขั้นบันไดลงมาสงบแน่นิ่งข้างเท้าของเขา เขาเงยหน้าขึ้นไปพบกับรอยยิ้มเยาะหยันบนใบหน้าของตรีนุช
?กานต์ กานต์?
กันตพลอุ้มร่างของหญิงสาวไว้ พัชระเข้ามาพบนายพอดีจึงอาสาขับรถให้ กันตพลกอดร่างภรรยาสาวไว้แนบอก น้ำตาลูกผู้ชายไหลรินอาบแก้ม ชายหนุ่มร้องให้ไปตลอดทาง
?กานต์จ๋า อย่าทิ้งกันนะ กันอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีกานต์?
พัชระได้ยินเสียงคร่ำครวญของนายหนุ่ม เขาแทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ได้แต่ปลอบนายอยู่ในใจ
นิชกานต์ถูกส่งตัวเข้าห้อง ICU การรักษาผ่านไป 1 ชั่วโมงแล้ว หมอยังไม่ออกมาบอกอาการของหญิงสาว กันตพลแทบคลั่ง เขาเดินไปมาจนแทบไม่รู้สึกถึงความเหน็ดเหนื่อย
?พัชระจัดการให้หน่อย เสี่ยวิชัยกับลูกสาว?
?แค่ไหนครับนาย?
?ให้รู้หลาบจำ?
?ได้ครับ?
พัชระรับปากนายแล้วเดินออกไปอย่างรวดเร็วเขาต้องไปรอดักแม่เสือสาว ก่อนที่หล่อนจะเดินทางถึงบ้าน พัชระขับรถกลับมาที่บ้านของกันตพลอีกครั้ง เสียงเอะอะโวยวายของตรีนุชดังออกมานอกบ้าน
?ถือกระเป๋าให้ฉันด้วย?
?ถือเองสิค่ะ ตอนคุณมาก็ถือมาเอง?
น้ำอ้อยพูดขึ้น เธอกับละมุดรู้สึกเกลียดผู้หญิงคนนี้มาก
?แกสองคนรู้มั้ยฉันเป็นใคร?
?รู้ค่ะ คุณใจร้ายทำให้นายหญิงฉันบาดเจ็บ ถ้าคุณยังไม่ออกไปวันนี้ฉันสองคนจะไม่เกรงใจ?
ละมุดพูดบ้าง ใบหน้าเคร่งขรึมและแววตาแข็งกร้าวแสดงอาการโกรธจนระงับไว้ไม่อยู่
?ฉันจะให้ลูกน้องของพ่อมาจัดการกับพวกแก?
?ใครจะจัดการใครครับคุณตรีนุช?
พัชระถามขึ้น
?แกมาก็ดีแล้ว เป็นคนขับรถใช่มั้ยไปส่งฉันหน่อย?
?ด้วยความเต็มใจครับ ผมจะส่งให้ถึงบ้านเลยครับ?
พัชระหยิบกระเป๋าของหญิงสาวก่อนจะผายมือให้เธอเดินนำออกไป
?คุณพัชระ?
น้ำอ้อยกับละมุดอุทานขึ้นพร้อมกัน พัชระส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ ทำให้ทั้งคู่ยิ้มออกมา
พัชระขับรถพาตรีนุชไปเรื่อยๆ จนเธอรู้สึกว่าเส้นทางที่ผ่านมาไม่คุ้นตาเลย
?นี่นาย รู้จักบ้านฉันหรือเปล่า?
?รู้จักครับ?
?รู้จัก แล้วทำไมถึงขับมาทางนี้?
?คุณไม่ได้บอกว่าให้ผมไปส่งที่ไหน?
?นายบอกว่าจะส่งฉันให้ถึงบ้าน?
?ครับ....แต่ไม่ใช่วันนี้?
?หมายความว่ายังไง แกจะพาฉันไปไหน?
?เดี๋ยวก็รู้ครับ คุณผู้หญิง?
?จอดรถเดี๋ยวนี้น่ะ ฉันบอกให้จอด?
พัชระหัวเราะเบาๆ เขาปล่อยให้เธอกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง
?เงียบ! ผมบอกให้เงียบไม่งั้นจะแวะจอดโรงแรมม่านรูดแถวนี้ คุณคงจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น?
?ฉันไม่ยอมแกหรอก ไอ้บ้า?
พัชระทนไม่ไหว หยิบปืนส่องไปด้านหลัง
?ถ้าคุณยังไม่หยุด ผมจะยิงคุณเดี๋ยวนี้?
ตรีนุชเงียบเสียงลงพลางจ้องมองหลังของชายหนุ่มอย่างเคียดแค้น

[Gals]

ดำเนินเรื่องเร็วดีค่ะ แต่ว่ารายละเอียดในเนื้อเรื่อง ทั้งของตัวละครและเหตุการณ์มันน้อยไปหน่อย เลยทำให้อ่านแล้วสะดุด ไม่ค่อยต่อเนื่องเท่าไหร่ ลองใส่รายละเอียดให้มากกว่านี้อีกสักนิด ค่อยๆ ปรับค่อยๆ แก้ดู แต่งต่อให้จบนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ