กรงรักซาตาน บทที่ 2

[chitchaya]

บทที่ 2

?นายครับ นายเป็นอย่างไรบ้าง?
พัชระถามขึ้นหลังจากเขาได้ยินข่าวทางวิทยุขณะขับรถเพื่อตามหานิชกานต์
?ฟกช้ำนิดหน่อย กลับมาทำไม?
?ผมได้ยินจากข่าวว่านายบาดเจ็บสาหัส จึงรีบมาโรงพยาบาลนี่ละครับ?
?ฉันไม่ได้บาดเจ็บมากมายอะไร ปราโมทย์ต่างหากตอนนี้ยังอยู่ในห้อง ICU เลย?
กันตพลรู้สึกสงสารปราโมทย์จับใจ เขาเป็นคนขยันและขับรถด้วยความไม่ประมาท อุบัติเหตุครั้งนี้เกิดจากคู่กรณีเกิดเบรกแตกควบคุมรถไม่ได้เลยพุ่งชนรถเขาเข้าอย่างจัง โชคดีที่เขาไม่เป็นอะไรมาก แต่โชคร้ายที่ปราโมทย์มีอาการบาดเจ็บสาหัส ก่อนหมดสติปราโมทย์ยังหันมามองเขาก่อนจะถามว่านายเป็นอย่างไรบ้าง เขาจะไม่มีวันทอดทิ้งปราโมทย์ชายหนุ่มให้สัญญากับตัวเอง
?กลับไปหานายหญิง?
?เอ่อ...ครับ?
พัชระรับปากก่อนจะรีบเดินออกไป
??????..

กันตพลจ้างพยาบาลดูแลปราโมทย์ ชายหนุ่มกลับมาบ้านพบว่านิชกานต์ยังไม่กลับมา เขาหงุดหงิดมากพาลคนในบ้าน จนทุกคนเข้าหน้าไม่ติด ชายหนุ่มเดินไปมาเหมือนเสือติดจั่น พัชระส่งข่าวมาเป็นระยะ ใกล้จะเที่ยงคืนแล้วยังไม่พบนิชกานต์ พัชระพยายามประสานงานกับตำรวจ หน่วยกู้ภัยต่างๆ รวมทั้งโรงพยาบาลเพื่อค้นหานายสาว เขารู้สึกเป็นห่วงและทุกข์ใจไม่น้อยกว่า
กันตพลเลย
กันตพลออกตามหาหญิงสาวด้วยตนเอง สองวันแล้วยังหานิชกานต์ไม่เจอ เขาแทบไม่ได้กินและไม่ได้นอน อาการของปราโมทย์ปลอดภัยสามารถออกมารักษาตัวที่ห้องพักฟื้นได้ กันตพลจึงให้น้อยไปดูแลปราโมทย์ที่โรงพยาบาล
?นายครับ?
พัชระวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาในบ้าน ซึ่งกันตพลกำลังใส่รองเท้าเพื่อจะออกไปตามหา
นิชกานต์หลังจากเขากลับเข้ามาอาบน้ำเพื่อให้ร่างกายสดชื่น
?ว่าไง พัชระ?
?ตำรวจแจ้งมาว่าพบผู้หญิงลักษณะคล้ายกับนายหญิงอยู่ที่โรงพยาบาลแถบชานเมืองครับ?
?ไปเลยพัชระ?
?ครับนาย?
กันตพลรีบเดินนำพัชระไปขึ้นรถก่อนที่จะขับออกไปอย่างรวดเร็ว เขาใช้เวลาเกือบ 2 ชั่วโมงกว่าจะถึงโรงพยาบาล กันตพลรีบลงจากรถแล้วเดินเข้าไปข้างในพบว่ามีตำรวจสองนายยืนรอเขาอยู่
?สวัสดีครับคุณกันตพล?
?สวัสดีครับ?
?สายของผมรายงานมาว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งหน้าตาและผิวพรรณดีมาก มาพักรักษาตัวที่ห้องรวมของตึกผู้ป่วยหญิง ผมเลยตามมาดูครับ รูปพรรณสัญฐานของเธอคล้ายกับคุณนิชกานต์?
?ขอผมพบเธอหน่อยได้มั้ยครับ?
?เชิญทางนี้ครับ?
ตำรวจทั้งสองนายเดินนำกันตพลไปยังห้องพักฟื้น ภาพผู้ป่วยหญิงนอนพักบนเตียงสายน้ำเกลือห้อยระโยงระยาง และญาติผู้ป่วยที่คอยดูแลตามเตียงต่างๆ ดูวุ่นวายและพลุกพล่าน ทำให้เขารู้สึกสะท้อนใจ ชายหนุ่มเดินตามตำรวจทั้งสองนายไปเรื่อยๆ จนมาถึงเตียงที่อยู่ติดกับริมหน้าต่างของห้อง ซึ่งเตียงของเธอไม่มีญาติคอยดูแลเหมือนกับเตียงอื่นๆ หญิงสาวนอนมองออกไปนอกหน้าต่าง ผมยาวดำขลับปกคลุมไหล่และแผ่นหลัง ผิวขาวนวลเนียนที่โผล่พ้นผ้าห่มนั้นคุ้นตาจนเขาแทบหยุดเคลื่อนไหว กันตพลเดินเข้ามายืนชิดขอบเตียง ทำให้หญิงสาวพลิกตัวกลับมา ใบหน้างามแต่ซีดขาวเพราะอาการป่วยนั้น จ้องมองเขาตาไม่กระพริบ กันตพลแทบล้มทั้งยืนรู้สึกสงสารหญิงสาวอันเป็นที่รักจับใจ
?กานต์?
ชายหนุ่มครางเบาๆ กันตพลก้มลงดึงตัวของหญิงสาวเข้ามากอดไว้ เขาไม่คิดว่าจะพบเธอในสภาพแบบนี้ แค่เห็นเธอนอนบนเตียงผู้ป่วยในห้องรวมแบบนี้เขาเกือบทนไม่ได้
?คุณเป็นใครค่ะ?
เสียงหวานใสของหญิงสาวทำให้ชายหนุ่มคลายอ้อมกอดออกมาเขาจับแขนของเธอทั้งสองข้างจ้องมองลงไปในดวงตาคม ของหญิงสาว คุณพระช่วยเขาพบความว่างเปล่าในดวงตาคู่นั้น
?ฉันรู้จักคุณหรือเปล่าค่ะ?
เสียงถามของเธอยิ่งทำให้ชายหนุ่มรู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจ
?นายครับ คุณหมอบอกว่านายหญิงความจำเสื่อมครับ?
เสียงบอกของพัชระเหมือนดั่งเสียงยมทูตมากระชากใจเจ้านายหนุ่ม นิชกานต์ความจำเสื่อมหรือมันเกิดขึ้นได้อย่างไร เขาดึงตัวหญิงสาวมากอดไว้หลวมๆ ลูบแขนเบาๆ เพื่อปลอบใจเธอ
?ฉันอยากพบหมอที่ดูแลไข้ ช่วยจัดรถให้ด้วยน่ะพัชระฉันจะย้ายนายหญิงไปรักษาที่อื่น?
?ครับนาย?
สั่งงานพัชระจบแล้วกันตพลก็หันมาขอบคุณตำรวจทั้งสองนาย ก่อนที่นายตำรวจทั้งสองจะขอตัวกลับเพื่อให้เขาได้อยู่กับภรรยาตามลำพัง
?นี่มันอะไรกันค่ะ ฉันงงไปหมดแล้ว?
ตาใสแป๋วมองเขาอย่างต้องการคำตอบ ทำให้ชายหนุ่มอมยิ้ม เขานั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียงดึงมือทั้งสองข้างของหญิงสาวมากุมไว้
?กานต์ คุณชื่อนิชกานต์ กันตสกุล เป็นภรรยาของผม กันตพล กันตสกุลจ๊ะที่รัก?
?กานต์ ทำไมฉันไม่รู้สึกคุ้นกับชื่อนี้เลยค่ะ และฉันก็เอ่อ...จำคุณไม่ได้ด้วย?
กันตพลบีบมือหญิงสาวเบาๆ เขารู้สึกขอบตาร้อนผ่าว อยากจะร้องไห้ให้กับความโชคร้ายของภรรยาเขา ปีที่แล้วเธออยู่กับความซึมเศร้าเพราะสูญเสียบุพการี เขาพยายามปลอบโยนจนเธอกลับมาร่าเริงเหมือนเดิม และแล้วเหมือนฟ้าจะกลั่นแกล้งให้เธอต้องความจำเสื่อม จำไม่ได้แม้แต่ชื่อของตัวเอง
?ฉันพยายามนึก แต่ก็นึกไม่ออกค่ะ?
?ใจเย็นนะครับ ค่อยๆ นึกกานต์ยังมีเวลาอีกเยอะแยะ กันจะดูแลคุณอย่างดีกันสัญญา?
แววตาอบอุ่นของเขาทำให้หญิงสาวอดยิ้มไม่ได้
?คุณบอกว่าเป็นสามีฉัน เราแต่งงานกันมานานหรือยังค่ะ เรามีลูกหรือเปล่า?
กันตพลหัวเราะเบาๆ กับคำถามของหญิงสาว
?เราแต่งงานกันมา 2 ปีแล้วจ๊ะ เรารักกันมาก แต่ยังไม่มีลูกด้วยกัน?
นิชกานต์พยักหน้านิดๆ เหมือนเป็นการรับรู้ ขณะนั้นคุณหมอที่ดูแลอาการของนิชกานต์เดินเข้ามา ทำให้กันตพลเดินออกไปคุยกับคุณหมอข้างนอก ทิ้งให้หญิงสาวนั่งรอเขาอยู่ที่เตียงผู้ป่วย หลังจากเขาปล่อยมือเธอ หญิงสาวรู้สึกใจหวิวๆ ชอบกล ร่างกายเบาโหวงเหมือนขาดอะไรสักอย่างในชีวิต สัมผัสที่ได้รับจากเขานั้นสร้างความอบอุ่นและปลอดภัย
นิชกานต์รู้สึกปวดหัวแปล๊บๆ เธอได้ยินเสียงกระซิบนี้อีกแล้ว เสียงกระซิบเบาๆ ที่เธอได้ยินทุกคืน
?ฉันรักคุณค่ะกัน ฉันรักคุณค่ะกัน ฉันรักคุณค่ะกัน?
?โอ๊ย! ปวดหัวเหลือเกิน?
ท่าทางกุมขมับหลับตาปี๋ของหญิงสาว ทำให้กันตพลรีบเดินมากอดหญิงสาวไว้
?กานต์ คุณเป็นอะไรไปครับ?
?ฉันรู้สึกปวดหัวจังเลยค่ะ?
?หายใจเข้าลึกๆ ครับ ค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ ช้าๆ ดีมากครับ รู้สึกดีขึ้นหรือยังครับ?
คุณหมอบอกให้นิชกานต์ทำตามจนหญิงสาวรู้สึกดีขึ้น
?กานต์จะมีอาการข้างเคียงอย่างอื่นอีกหรือเปล่าครับ?
กันตพลถามขึ้นด้วยความห่วงใย แค่เธอความจำเสื่อมเขาก็แทบจะเป็นประสาทแล้ว ถ้าเธอมีอาการแทรกซ้อนอย่างอื่น เขาต้องบ้าตายแน่ๆ
?เธอกำลังฟื้นความทรงจำน่ะครับ จะทำให้ปวดหัวบ้าง?
?จะมีผลต่อสมองของเธอหรือเปล่าครับ?

?เมื่อความทรงจำของเธอกลับมา ทุกอย่างจะเป็นปกติครับ?
กันตพลสอบถามวิธีการดูแลหญิงสาวและขอประวัติคนไข้ ในตอนบ่ายเขาย้ายนิชกานต์ไปโรงพยาบาลในตัวเมือง เธอก็ไม่ได้ขัดขืนเขา
ชายหนุ่มอุ้มหญิงสาวตลอดเวลาไม่ยอมให้เธอเดินกลัวว่าเธอจะเวียนหัวและล้มลงไป กันตพลดูแลปรนนิบัตินิชกานต์เป็นอย่างดี จนเธอรู้สึกโชคดีที่มีสามีที่น่ารักอย่างเขา