ลูกแก้วในขวดโหล

[invite]

ตอนที่ 1 : อลิสในแดนมหัศจรรย์

"เอ้า_ _ _ นี่บทของเธอ" วิเวกมองดูสมุดเล่มใหญ่ที่เด็กผู้ชายข้าง ๆ ส่งมาให้ด้วยความงุนงงง

"หา?"

"เราจะซ้อมกันพรุ่งนี้นะ รับไปซะสิ" พูดจบ เขาก็วางสมุดเล่มนั้นลงตรงหน้าเธอ

"นี่_ _ _ เดี๋ยว บทอะไรกัน? ฉันไม่เห็นจะรู้เรื่อง"

"ก็บทที่เธอต้องแสดงในละครของห้องเราไง ที่ตกลงกันเมื่อวานน่ะ"

"เมื่อวาน_ _ _" แล้วเธอก็นึกขึ้นมาได้ อาทิตย์หน้าที่โรงเรียนของเธอจะจัดวันครบรอบก่อตั้งโรงเรียน และชั้นประถมทุกห้องจะต้องจัดการแสดงบนเวทีห้องละหนึ่งชุด ซึ่งห้อง ป.5/1 ของเธอก็ตกลงกันว่าจะแสดงละคร แล้วหัวหน้าห้องก็เรียกทุกคนมาประชุมกันในห้องเมื่อเย็นวานนี้ เพื่อแจกแจงหน้าที่ของแต่ละคน

"แต่ฉันอยู่ฝ่ายจัดอุปกรณ์การแสดงนี่ แล้วทำไม_ _ _"

"ก็ฝ่ายการแสดงกำลังขาดคน แล้งเมื่อวานก็ไม่เห็นเธอคัดค้านอะไรนี่นา"

แล้ววิเวกก็นึกขึ้นมาได้อีก เมื่อวานนี้หลังจากที่เธอสมัครเข้าฝ่ายจัดอุปรณ์แล้ว เธอก็เผลองีบหลับคาโต๊ะเรียนไป แน่นอนว่าหลังจากนั้นในห้องคุยเรื่องอะไรกันบ้างเธอไม่รู้เรื่องเลย

"ไม่เอา!! ทำไมฉันต้องแสดงด้วย ไง ๆ ก็ไม่เอาเด็ดขาด!!" เธอพูดเสียงดังก่อนยื่นบทละครคืนให้กับเขา

"ฉันไม่รู้ เธอต้องไปคุยกับหัวหน้าเอาเอง" เขาไม่ยอมรับสมุดเล่มใหญ่นั้นคืน ก่อนหันหลังเดินผ่านโต๊ะของเธอไป

วิเวกยกสมุดเล่มนั้นขึ้นมา ก่อนลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินตรงไปหาหัวหน้าห้อง

"หัวหน้า_ _ _ นี่มันอะไรกัน" เธอพูดพร้อมกับยกสมุดบทขึ้นโบกไปมา

"หือ_ _ อ้อ ก็บทของเวกไง บทละครน่ะ"

"เปล่า ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น ฉันอยากรู้ว่าทำไมฉันถึงต้องขึ้นแสดงด้วย?"

"ก็ฝ่ายแสดงละคะขาดคนน่ะสิ แล้วเวกก็ว่างอยู่พอดี ฉันก็เลยใส่ชื่อเธอลงไป"

"หา? ว่างที่ไหน ฉันอยู่ฝ่ายอุปกรณ์นะ!"

"เวก_ _ เราตกลงกันว่าจะมีฝ่ายทำอุปกรณ์ 24 คนใช่ไหม เธอน่ะลงชื่อเป็นคนสุดท้าย แถมเป็นคนที่ 25 อีก ก็เลยกลายเป็นว่าเธออยู่ตำแหน่งว่างน่ะซี"

"หา?" วิเวกพูดขึ้นอย่างงง ๆ ตอนนี้ในหัวของเธอหมุนติ้วไปหมด

"เพราะฉะนั้นนะ เธอก็ต้องเล่นละครด้วย เราจะมาซ้อมกันพรุ่งนี้ อย่าลืมกลับไปอ่านบทมาด้วยล่ะ" เมื่อจบคำพูดของหัวหน้าห้อง ครูประจำชั้นก็เดินเข้ามาพอดี

"อ๊ะ_ _ คุณครูมา กลับไปนั่งที่ได้แล้วเวก"

"อะ_ _ _ เดี๋ยวซี่ หัวหน้า!!"

"รีบไปสิ _ _ _ นักเรียนเคารพ!!" ยังไม่ทันที่วิเวกจะพูดอะไร หัวหน้าห้องก็ลุกขึ้นยืนบอกทำความเคารพ เธอจึงต้องรีบเดินกลับที่นั่งตัวเองอย่างไม่ต่อยเต็มใจนัก

ตลอดทั้งชั่วโมงเรียน เธอเอาแต่นั่งนึกถึงบทที่เธอจะต้องแสดงจนแทบไม่ได้ฟังที่ครูสอนเลย วิเวกหยิบสมุดเล่มใหญ่นั้นขึ้นมาแอบดูใต้โต๊ะแล้วอ่านชื่อที่เขียนอยู่ตรงหน้าปกนั้นเบา ๆ

"อลิส"

เธอไม่รู้ว่าบทที่ตัวเองจะต้องเล่นนั้นเป็นอย่างไรหรือมาจากหนังสือเรื่องอะไร วิเวกถอนหายใจเบา ๆ ก่อนผลิกหน้าสมุดเล่มนั้นขึ้น

บนหัวหน้ากระดาษแผ่นแรก มีตัวหนังสือขนาดใหญ่เขียนไว้ชัดเจน

"อลิสในดินแดนมหัศจรรย์"

เสียงออดหมดเวลาเรียนดังขึ้นพร้อมกับเสียงบอกทำความเคารพคุณครูของหัวหน้า นักเรียนทุกคนในห้องลุกขึ้นยืนก่อนบอกขอบคุณคุณครู ยกเว้นวิเวกเพียงคนเดียว เธอกำลังนั่งอึ้งอยู่บนเก้าอี้พร้อมกับบทที่ถืออยู่ในมือ

จนคุณครูเดินออกจากห้องไปแล้ว เธอจึงลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินไปหาหัวหน้าห้องที่โต๊ะอีกครั้ง

"อะไรอีกล่ะเวก? บอกแล้วไงล่ะ ว่ายังไงเธอก็ต้องเล่น"

"หัวหน้า!!! ทำไมฉันถึงเป็นอลิส" เมื่อเธอพูดจบ หัวหน้าห้องก็เลิกคิ้วขึ้น ก่อนยิ้มนิด ๆ

"ก็มันเหลือบทนี้ว่างอยู่พอดีน่ะสิ"

"โกหก บทตัวนำแบบนี้มันจะว่างได้ยังไง"

"พูดจริง ๆ ทุกบทมีคนแสดงหมดแล้วยกเว้นอลิส แล้วถ้าเกิดไม่มีอลิสก็จะเล่นเรื่องอลิสไม่ได้_ _ _" เธอเว้นช่วงหายใจนิดหนึ่งก่อนพูดต่อ

"เพราะแบบนั้น เธอถึงต้องเล่นยังไงล่ะวิเวก"

"ไม่ตลกเลยนะ! ฉันเล่นไม่ได้หรอก"

"ทำไมจะไม่ได้? มั่นใจในตัวเองหน่อย" หัวหน้าห้องยิ้มกว้างจนเห็นฟันก่อนใช้มือตบที่หัวไหล่ของเธอเบา ๆ

"กลับบ้านไปซ้อมบทพูดมาให้แน่น ๆ ก็แล้วกัน ไม่ยากหรอกน่ะ"

"ไม่ยาก!! หัวหน้าไม่ได้เป็นคนเล่นก็พูดได้น่ะสิ"

"ใครบอกเธอ_ _ _" หัวหน้าหัวเราะเบา ๆ ก่อนหยิบสมุดแบบเดียวกับเธอออกมาจากใต้เก๊ะ

"กระต่ายสีขาว"

"กระต่ายสีขาว?"

"ใช่แล้ว เดี่ยวพรุ่งนี้เราต้องซ้อมด้วยกัน พยายามเข้านะ" จบประโยคนั้น คุณครูของคาบต่อไปก็เดินเข้ามาพอดี

"ตกลงแล้วนะ กลับที่เร็ววิเวก" วิเวกเงยหน้าขึ้นมองหน้าของหัวหน้า ซึ่งกำลังส่งยิ้มให้เธอพร้อมกับโบกมือบ๊ายบายก่อนถอนหายใจ ไม่ว่ายังไงเธอก็ปฏิเสธไม่ได้สินะ

วันทั้งวันผ่านไปรวดเร็วเหมือนโกหก พอรู้สึกตัวอีกที ตอนนี้เธอก็นั่งอยู่บนเตียงนอนที่บ้านแล้ว วิเวกทิ้งตัวลงนอนบนที่นอนนุ่มนิ่ม ก่อนเอื้อมมือไปคว้าสมุดบทที่เธอวางไว้บนหัวเตียง

"อลิสอย่างนั้นเหรอ?" เธอเปิดสมุดเล่มนั้นขึ้น ก่อนเริ่มต้นอ่าน

อลิส เป็นเด็กหญิงที่สวมชุดกระโปรงสีฟ้าและผูกริบบิ้นสีแดงบนหัว ในวันหนึ่ง ขณที่เธอกำลังนั่งเล่นอยู่กับพี่สาวในสวน เธอก็พบกับกระต่ายสีขาวตัวหนึ่ง ซึ่งวิ่งมาพร้อมกับนาฬิกาพก

"นาฬิกาพกเนี่ยนะ? เวอร์จริง ๆ เลยแฮะ"

สายแล้ว สายแล้ว องค์ราชินีต้องกริ้วแน่ ๆ กระต่ายพูดขึ้น อลิสมองตามด้วยความสนใจ เธอไม่เคยเห็นกระต่ายที่พกนาฬิกามาก่อน

"กระต่ายพูดได้ก็ไม่เคยเห็น_ _ _"

เธอลุกขึ้นจากพื้นสนามก่อนแอบวิ่งตามกระต่ายสีขาวไป

ลึกเข้าไปในสวน_ _ _ กระต่ายสีขาวนั้นไม่มีทีท่าว่าจะหยุดวิ่ง อลิสวิ่งตามพร้อมหอบน้อย ๆ ด้านหลังของกระต่ายเริ่มใกล้เข้ามา อลิสเอื้อมมือออกไป อีกนิดเดียวเธอก็จะสามารถคว้าชายเสื้อของกระต่ายสีขาวได้แล้ว!

ทันใดนั้นเอง พื้นที่เคยอยู่ใต้เท้าของเธอก็หายวับไปกลายเป็นโพรงสีดำขนาดใหญ่

ร่างของเธอร่วงหล่นลงไปในโพรง

ลึกลงไป ลึกลงไป อลิสหลับตาสนิทด้วยความกลัว

วิเวกไล่สายตาไปตามตัวหนังสือในแต่ละบรรทัด เรื่องนี้น่าสนุกกว่าที่คิด เธอกำลังนึกภาพตัวเองที่แต่งตัวเป็นอลิสและร่วงหล่นลงไปในโพรงสีดำสนิท

ลึกลงไป ลึกลงไป

อลิสนึกว่าจะต้องตายแน่ ๆ เพราะโพรงนั้นช่างลึกเหลือเกินจนมองไม่เห็นว่าจะไปสิ้นสุดทีไหน

แล้วเธอก็รู้สึกถึงพื้นที่สัมผัสกับรองเท้าของเธอ อลิสค่อย ๆ ลืมตาขึ้น

ภาพที่ปรากฎขึ้นเบื้องหน้านั้นทำให้เธอรู้สึกแปลกใจ ส่วนที่ลึกที่สุดของโพรง คือห้องโถงขนาดใหญ่ ที่ล้อมรอบไปด้วยชั้นหนังสือ โคมไฟ และมีโต๊ะแก้วสามขาตั้งอยู่ตรงกลางห้อง

เธอเดินตรงไปที่โต๊ะสามขา มีบางอย่างวางอยู่บนโต๊ะแก้วนั้น

เธอเอื้อมมือไปหยิบมันขึ้นมาดูใกล้ ๆ มันคือขวดแก้วขนาดเล็กที่มีของเหลวบางอย่างบรรจุอยู่ข้างใน

"ดื่มฉันสิ" ที่ปากขวดมีกระดาษที่เขียนข้อความนี้ไว้

อลิสคิดอยู่สักพัก ก่อนตัดสินใจเปิดฝาขวดนั้นออก แล้วดื่มของเหลวที่อยู่ข้างนั้นเข้าไปนิดหนึ่ง เมื่อของเหลวนั้นแตะโดนลิ้นของเธอ อลิสรู้สึกได้ถึงรสชาติของ ทาร์ตเชอร์รี่ ขนมคัสตาร์ด สับปะรด ไก่งวงอบ ลูกกวาด และขนมปังปิ้งทาเนยสดหอมกรุ่น ผสมผสานกัน_ _ _

"วิเวก!" เสียงของแม่เรียกเธอให้กลับสู่โลกแห่งความจริง วิเวกปิดสมุดเล่มใหญ่นั้นลง

"ค่ะ แม่"

"ลงมานี่หน่อยสิ"

"ค่า"

เธอวางสมุดเล่มนั้นไว้ที่หัวเตียงอย่างเดิม ก่อนรีบกระโดดลงจากเตียง ตอนนั้นเอง_ _ _ ที่มือของเธอไปปัดโดนโหลใส่ลูกแก้วร่วงลงมาจากชั้นวางของ

"อ๊ะ!!" วิเวกอุทานด้วยความตกใจ ลูกแก้วหลากสีกระจัดกระจายอยู่บนเตียงของเธอ

"เฮ้อ_ _ _ โชคดีว่าขวดไม่แตกแฮะ เดี๋ยวค่อยกลับมาเก็บแล้วกัน" เธอพูดเบา ๆ พร้อมถอนหายใจด้วยความโล่งอก ก่อนที่จะรีบวิ่งออกจากห้องของตนไป

ในตอนนั้น_ _ _ คล้ายว่าเธอจะได้ยินเสียงเดินของเข็มนาฬิกา

[invite]

"ค่ะแม่_ _ มีอะไรคะ" วิเวกเดินเข้าไปใกล้ ๆ แม่ของเธอก่อนถามขึ้น

"นี่ไง" แม่พูดพร้อมกับชูบางอย่างในมือขึ้น

"จดหมายถึงเราแน่ะ"

"เอ๊ะ ถึงหนูเหรอ?"

"ใช่" แม่พูดพร้อมพยักหน้านิด ๆ

วิเวกมองซองจดหมายในมือด้วยความงุนงง นึกไม่ออกว่าจดหมายฉบับนี้ควรมาจากใคร เธอไม่เคยได้รับจดหมายมาก่อน

"นี่แล้วเดี๋ยวเรามาช่วยแม่ทำข้าวเย็นหน่อยสิ วันจวนจะมาถึงบ้านอยู่แล้ว"

"เอ๊ะ!! วันนี้เหรอคะ ลืมไปสนิทเลย" เธออุทานด้วยความตกใจ วัน หรือ วันวลิต คือพี่ชายของเธอเองซึ่งไปเรียนต่อมหาวิยาลัยที่ต่างประเทศ จะกลับมาบ้านก็เฉพาะตอนปิดเทอมเท่านั้น

"อย่างนั้น เดี๋ยวหนูเอาจดหมายไปเก็บก่อนนะ"

"จ๊ะ" แม่พูดยิ้ม ๆ พร้อมมองตามหลังเธอซึ่งกำลังรีบวิ่งขึ้นบันไดไป

"เอ้า_ _ _ วิ่งแบบนั้นเดี๋ยวก็ตกบันไดหรอกเวก"

"ค่า ไม่เป็นไรหรอก"

"เฮ้อ ลูกคนนี้นี่" แม่ถอนหายใจพร้อมกับส่ายหัวนิด ๆ

วิเวกเปิกลิ้นชักที่โต๊ะทำงานในห้องของเธอออกก่อนใส่ซองจดหมายสีฟ้าที่อยู่ในมือลงไป

"เรียบร้อย_ _ เดี๋ยวค่อยกลับมาอ่านทีหลัง" เธอดันลิ้นชักนั้นกลับเข้าไปก่อนปัดมือทั้งสองข้าง

"อืม_ _ ว่าแต่ ใครเป็นคนส่งมากันนะ" เมื่อนึกถึงมัน เธอก็อดที่จะแปลกใจไม่ได้ ซองจดหมายฉบับนั้นจ่าหน้าถึงเธอเอาไว้อย่างชัดเจน แต่กลับไม่ได้เขียนชื่อหรือที่อยู่ของผู้ส่งเอาไว้

เธอถอนหายใจเบา ๆ ก่อนยักไหล่อย่างไม่สนใจ

"เดี๋ยวพอเปิดอ่านก็รู้เองนั่นล่ะ" วิเวกเอื้อมมือไปกดปิดสวิตไฟที่ฝาผนังก่อนเดินออกจากห้องนอนของตนเอง

วันวลิต กลับมาถึงบ้านตอนหนึ่งทุ่มตรงพอดี เมื่อเสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้น วิเวกก็รีบวิ่งออกไปเปิดประตู

"พี่วัน!" เธอร้องด้วยความดีใจ ก่อนกระโดดเข้ากอดผู้เป็นพี่ชายเหมือนกับทุกครั้งที่ได้เจอกัน

"เหวอ_ _ เวก ล้มแล้ว ๆ" วันวลิต อ้าแขนออกรับเธอก่อนแกล้งทำท่าเหมือนกำลังจะล้ม

"ตัวหนักขึ้นนะนี่_ _ กินเยอะล่ะสิ"

"เปล่านะ_ _ ว่าแต่พี่วันสูงขึ้นใช่ไหมเนี่ย?" เมื่อจบคำถามของเธอ เขาก็หัวเราะนิด ๆ ก่อนพูดแหย่เธอเล่น ๆ

"ก็ฉันไม่เหมือนกับเธอนี่ ไม่เจอกันตั้งนาน แต่ตัวยังกระเปี๊ยกเท่าเดิม"

"ที่ไหนกัน เวกสูงขึ้นตั้ง 1 เซนเชียวนะ ! " เท่านั้นเอง วันวลิตก็ปล่อยก๊ากออกมาอย่างสุดจะกลั้น เสียงหัวเราะที่ทำให้หน้าของเธอแดงขึ้นมาทันที

"เอ้า_ _ จะเข้าบ้านกันได้หรือยังนี่ พี่น้องคู่นั้นน่ะ" เสียงเรียกของแม่ดังออกมาจากด้านในบ้าน

"ครับ ๆ " วันวลิตพยายามกลั้นหัวเราะเต็มที่ ก่อนก้าวเท้าผ่านประตูบ้านเข้าไป

วิเวกมองตามเขาพร้อมแลบลิ้นใส่ ก่อนเดินเข้าบ้านไปอีกคน

มื้อเย็นในวันนี้ครึกครื้นกว่าทุกวัน พี่ชายของเธอกำลังเล่าเรื่องของเขาในมหาวิทยาลัย ซึ่งเธอกับแม่ก็สนุกสนานไปกับเรื่องของเขา วันวลิตทำให้บรรยากาศรอบข้างมีสีสันได้เสมอ

"แต่ถึงยังไงนะ ผมก็ชอบที่นี่มากกว่าอยู่ดีนั่นล่ะ" เขาพูดพร้อมกับยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม

"จ้า ๆ เป็นแบบนั้นก็ดีแล้วล่ะ" แม่พูดด้วยรอยยิ้ม

วิเวกตักข้าวคำสุดท้ายเข้าปาก แล้วเธอก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

"นี่_ _ อี๊ อัน อู๋อีเอื้อง อะเอ้า_ _"

"พูดอะไรไม่รู้เรื่อง เคี้ยวให้หมดซะก่อนสิ" พี่ชายพูดตำหนิเธอเบา ๆ วิเวกใช้มือปิดปาก ก่อนรีบเคี้ยวข้าวที่ตัวเองอมอยู่อย่างรวดเร็ว

"อืม_ _ คือว่านะพี่วัน เวกต้องขึ้นแสดงในงานโรงเรียนด้วยล่ะ" เมื่อจบประโยค วันวลิตก็เลิกคิ้วขึ้นก่อนยิ้มกว้าง

"ก็ดีนี่ วันไหนล่ะ เดี๋ยวฉันจะไปดู"

"ดี!! ตรงไหน!!" วิเวกพูดเสียงดังพร้อมเบิกตากว้าง

"อย่าเบิกตาเป็นไข่ห่านสิ_ _ ก็ได้ขึ้นแสดง น่าสนุกดีออกนี่"

"ไม่เห็นจะน่าสนุกสักนิด" เธอพูดก่อนทำปากยื่น ซึ่งทำให้วันวลิตหัวเราะเบา ๆ ด้วยความเอ็นดู

"นี่_ _ จะบอกอะไรให้ สมัยที่ฉันอายุเท่าเธอ ก็เคยแสดงละครเหมือนกันนะ"

"เอ๊ะ_ _ " วิเวกร้องด้วยความแปลกใจ

"พี่น่ะเหรอ?"

"ก็ใช่น่ะสิ สนุกมากเลยนะตอนนั้น_ _"

"แล้วเล่นเรื่องอะไรล่ะ" เธอถามเขาด้วยความอยากรู้

"ซินเดอเรลลา"

"โห_ _ เหรอ แล้วพี่เล่นบทอะไรน่ะ เจ้าชายรึเปล่า?"

"อะ_ _ เอ่อ คือว่านะ" วันวลิตทำหน้าลำบากใจก่อนพูดเสียงตะกุกตะกัก

"บทซินเดอเรลลาต่างหากจ๊ะ" ยังไม่ทันที่เขาจะได้พูดอะไรเป็นคำ แม่ที่นั่งเงียบอยู่นานก็ชิงตอบขึ้นมาแทน

"แม่!!" เขาตะโกนเสียงดังพร้อมกับหน้าที่แดงแปร๊ดเหมือนลูกมะเขือเทศ เท่านั้นเอง วิเวกก็เผลอหัวเราะออกมาเสียงดังอย่างสุดจะกลั้น ในหัวเธอกำลังนึกถึงภาพของวันวลิตตอน ป.5 ในชุดราตรีสีชมพูติดลูกไม้และริบบิ้นอันใหญ่ของซินเดอเรลลา

"หยุดหัวเราะเดี๋ยวนี้เลยนะ!" เขาตะโกนขึ้นพร้อมด้วยใบหน้าที่ยังแดงไม่หาย ก่อนใช้มืออุดปากของเธอ

"อะ_ _ หยุด หยุดแล้ว ๆ " เธอแกะมือของเขาออก ก่อนพยายามกลั้นหัวเราะ

"คงสวยน่าดูนะ พี่วันเป็นซินเดอเรลลา" หลังจากเลิกหัวเราะได้แล้ววิเวกหันหน้าไปพูดแหย่เขานิด ๆ

"ไม่ต้องมาแซวเลย_ _ ว่าแต่เธอเถอะ เล่นเป็นอะไรล่ะ"

"อ้อ_ _ อลิสน่ะ อลิสในแดนมหัศจรรย์" พูดจบ วันวลิตก็ขมวดคิ้วเหมือนกำลังคิดถึงอะไรบางอย่าง

"อลิสเหรอ อืม_ _ เหมือนว่าฉันจะเคยอ่านเรื่องนี้นะ"

"จริงเหรอ ถ้าอย่างนั้นพี่ก็รู้น่ะสิว่าตอนจบของเรื่องเป็นยังไงน่ะ"

"อะไรกัน_ _ นี่เธอเป็นคนแสดงแท้ ๆ แต่กลับไม่รู้ตอนจบของเรื่องเหรอ"

"ก็เวกยังอ่านไม่จบนี่ พี่วัน บอกหน่อยสิ_ _ ตอนจบเป็นยังไงน่ะ" หลังจากฟังคำถามของเธอ วันวลิตก็ยกมือขึ้นกอดอกอย่างที่เขาชอบทำทุกครั้งเวลาที่ใช้ความคิด

"อืม_ _ ถ้าฉันจำไม่ผิดล่ะก็ ตอนจบอลิสก็ตื่นขึ้นจากฝันและพบว่าตัวเองกำลังนอนหลับอยู่ในสวนน่ะนะ"

"เอ๊ะ ถ้าอย่างนั้นแดนมหัศจรรย์ก็ไม่มีจริงน่ะสิ"

"ก็คงจะอย่างนั้น หลัก ๆ ก็คือ เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเป็นเพียงแค่ความฝันของอลิส" เขาพูด ก่อนยกน้ำขึ้นจิบอีกครั้ง

"โธ่_ _ จบแบบนี้ไม่ดีเลยแฮะ" วิเวกถอนหายใจอย่างนึกเสียดาย

"อย่าพูดแบบนั้นเลยน่า จริง ๆ แล้วเรื่องนี้สนุกใช้ได้นะ" วันวลิตพูด แล้วเอื้อมมือมาลูบหัวเธอเบา ๆ

"ซ้อมให้ดี ๆ แล้วกัน เดี๋ยวพอถึงวันจริง ฉันกับแม่จะไปดู" พูดจบ เขาก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้พร้อมกับเก็บจานที่ใช้แล้วบนโต๊ะมาวางซ้อนกัน

"แม่ เดี๋ยววันนี้ผมล้างจานเองนะ"

"อ้อ ก็ดีสิ ฝากด้วยนะจ๊ะ" วันวลิตยิ้มให้กับแม่ ก่อนยกจานที่วางซ้อนกันไว้ขึ้น

"นี่พี่วัน เดี๋ยวเวกช่วยด้วยแล้วกัน"

"หือ เอาสิ" จบคำพูดของเขา วิเวกก็ยิ้มกว้างจนเห็นฟัน ก่อนเดินตามผู้เป็นพี่ชายเข้าไปในห้องครัว