SKY SECRET ความลับของท้องฟ้า ตอนที่1 Begin -w-*

[mean-min]

Begin -w-* [บทนำ]

?จะไปแล้วหรอ?...ยังเช้าอยู่เลยนา ? เสียงหนึ่งดังขึ้นจากมุมห้อง
?อืม ม? เสียงเล็กใสตอบกลับ หลังจากนั้นก็ยังคงเงียบต่อไปซักพักหนึ่ง
?วันนี้วันเกิดผมสินะ?เสียงเล็กพูดพร้อมกับหยิบขนมปังข้างๆเข้าปาก
?วันนี้ผมก็ครบ 14 ปีซักที? เขายังคงพูดต่อไป มือของเขาคว้าไปหยิบขนมปังชิ้นที่2
?สุขสันต์วันเกิดละกันนา..ยูกิ? เสียงจากมุมห้องดังขึ้น ในขณะที่เขาคนนั้นกำลังใส่รองเท้า
?แท๊งกิ้ว..โคริ?ยูกิลุกขึ้นยืนและเดินออกไปนอกห้อง(?)
****************************************************
ผมชื้อยูกิ ?ฮิคารากิ ยูกิ? เป็นหนึ่งในสมาชิกดิออร์
วันนี้ถึงวันเกิดผมแล้วสิ จะทำไรดีนะ? มานึกดูอีกทีก็เหมือนกับว่าเวลามันผ่านไปเร็ว ผมเดินออกมาตรงระเบียงนอกห้อง อากาศเย็นกลิ่นอ่อนๆที่ผลัดมากับสายลม
?เริ่มเข้าหน้าหนาวแล้วสิ?
จริงสิ!ใกล้จะถึงคริสมาสแล้วด้วย ย ปีนี้ผมจะทำไรดีน๊า ที่จริงครอบครัวของผมก็อาศัยอยู่ในที่นี้น่ะแหละ แต่ทุกคนไม่มีเวลาว่างที่จะมาอยู่พร้อมหน้ากันซักครั้ง ง มีแต่ผู้คนนับร้อย ที่มาจากทั่วทุกประเทศเข้ามาในที่แห่งนี้ มันจึงถูกเรียกว่า ?ชิครามิโน่?
ผมอยู่ที่นี่มาตั้งแต่เด็กแล้วล่ะ!หรือว่าตั้งแต่เกิดก็ไม่รู้ สำหรับผมชิครามิโน่ก็เปรียบเหมือนกับบ้านหลังใหญ่ ที่คอยต้อนรับทุกคนอยู่ทุกเวลา แต่มันก็เป็นเพียงแค่ปราสาทหลังเล็ก(?)ที่มีกำแพงสูงล้อมรอบ แถมข้างในนี้ก็ยังมีป่าใหญ่ๆกับบ่อน้ำอยู่ด้วย พวกสัตว์หายากบางชนิดก็มาหลบอยู่ที่ป่าแห่งนี้เหมือนกัน ที่นี่จึงเปรียบเหมือนกับบ้านหลังใหญ่ไงล่ะ!
......แต่ทั้งหมดนี้จะเกิดขึ้นไม่ได้ถ้าไม่มี ?ดิออร์?......


ตอนที่1 Begin
?ห้องเรียนวันนี้ดูแปลกไปนะ?ยูกิพูดพร้อมเดินไปรอบๆห้องเรียน
?ก็พวกเราจัดใหม่ไง เพื่อนายเลยนะ?เสียงหนึ่งเอ่ย
?สุขสันต์วันเกิดนะ ยูกิคุง? เสียงเด็กผู้หญิงกลุ่มนึงพูดพร้อมกัน มันทำให้รอยยิ้มของยูกิเผยออกมาบนใบหน้า
?อยากได้อะไรล่ะ..ของขวัญ..?เสียงเข้มเอ่ยขึ้นข้างๆยูกิ เขาเอามือขยี้ผมยูกิเล่น
?ไม่เอาน่า..คุโรอิ..? ยูกิทำสีหน้าตาย ก่อนที่จะเดินไปเล่นตอบโต้กลับ
ไม่น่าแปลกเลยที่เพื่อนร่วมห้องของผมจะมาครบกันทุกคน ทั้งที่บางคนยังไม่ตื่นด้วยซ้ำในเวลานี้ แต่พวกเขาก็มาฉลองวันเกิดให้กับผม อยากจะขอบคุณทุกคนจริงๆนะ ?นายเห็นรึเปล่า???
?ตกลงอยากได้อะไรล่ะ??คุโรอิถามยูกิอีกที เขาเงียบไปซักพักหนึ่งก่อนที่จะถามกลับว่า..
?ฉันได้ข่าวมาว่าริคุมีฝาแฝด นั่นจริงหรอ?? คำถามนี้ทำให้คุโรอิชะงัก ก่อนที่จะผยักหน้าช้าๆ
?ฉันอยากให้เขามาอยู่กับพวกเราด้วย...ได้รึเปล่า?? ยูกิเอียงคอถาม ตาสีฟ้าเป็นประกายเปิดกว้าง
?ก็นะ..ฉันเห็นว่าวันนี้เป็นวันเกิดนาย งั้นก็ให้อยู่ห้องเดียวกับเราด้วยก็ได้? คุโรอิยิ้มบางๆ เขาขยี้ผมยูกิอีกที
?ไม่ใช่แค่เพื่อนร่วมห้อง แต่เป็นคนในกลุ่ม เขาต้องเป็นดิออร์? ยูกิทำสีหน้าไม่พอใจ
คุโรอิเงียบกับคำพูดของยูกิชั่วขณะ ก่อนที่เขาจะตอบว่า ?ได้?
?แต่นายต้องรับผิดชอบนะ? คุโรอิทำสีหน้าเจ้าเล่ห์ แต่มันก็ทำให้ยูกิยิ้มได้
ยูกิชักสีหน้าเครียดเล็กน้อย เขาทำท่าบ่นอุบอิบ
?งั้นเราไปหาแฝดริคุดีกว่า? ยูกิยิ้มเล็กน้อย เขาทำแบบนี้เพื่ออะไรกันนะ?
ทันทีที่พูดจบยูกิก็เดินออกจากห้องไปทันที หน้าของเขามีแต่ความสนุก ปล่อยให้เพื่อนในห้องงุนงงกับการกระทำของเขา
*********************************************************************
ชีวิตของฉันมันก็เหมือนเด็กผู้หญิงทั่วไป และเหมือนกับคนอื่นๆ.....
แต่บางทีฉันก็รู้สึกว่าตัวเองประหลาดจากคนอื่นๆ ความรู้สึกนี้มันคืออะไรกัน ทั้งที่ทุกๆคนก็มองว่าฉันเป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่งเท่านั้น ทำไมฉันภึงรู้สึกว่าตัวเองแปลกจากคนอื่นนะ เพื่อนในห้องบางกลุ่มคอยดูถูกฉัน รังแกฉัน ทำร้ายร่างกายฉันสารพัด แต่ทำไมฉันถึงไม่เคยคิดที่จะโกรธพวกเขากันนะ
ตอนที่ฉันเด็กๆฉันจำคำพูดของพี่ได้และคอยทบทวนคำพูดนั้นตลอด พี่เคยบอกฉันว่าฉันเหมือนกับนกสีขาวที่คอยบินอยู่บนท้องฟ้า คอยชี้ทางให้พี่เสมอ เพียงแต่ว่าตอนนี้ฉันไม่สามารถบินได้ ฉันยังมีปีกที่ไม่กว้างพอที่จะรับรู้โลกแห่งความเป็นจริงได้ ...ตอนนั้นฉันยังเด็ก พวกเราอยู่กันอย่างมีความสุข มีทั้งพ่อและแม่...
แต่เมื่อ 3 ปีก่อน
พ่อและแม่ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ ฉันจำเหตุการณ์นั้นได้ดี เสียงหวอของรถตำรวจดังสนั่น
ผู้คนพลุกพ่าน อึดอัด ....วันนั้นฉันก็นั่งอยู่ในรถด้วย
มีกลิ่นเหม็นไหม้ทั้งคันรถ มีกลุ่มควันสีขาวๆออกมาเล็กน้อย ตอนนั้น ฉันแทบไม่เข้าใจเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเลยซักครั้ง พี่ฉันก็อยู่ในเหตุการณ์นี้เช่นกัน เพียงแต่ว่าเขาอยู่ข้างนอกและมองพวกเราด้วยสายตาเย็นชา แม่ของฉันพยามดันตัวฉันให้ออกมาจากรถ ฉันก็ทำตามที่ท่านบอกโดยดี.....
แต่พอฉันออกมาได้ ฉันก็เจอพี่ทียืนอยู่ข้างหน้า เขายิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยนและดึงตัวฉันเข้าไปกอด
?5...4....3....2....? พี่ยิ้มให้กับพ่อแม่ราวกับปีศาจ เขานับถอยหลังเรื่อยๆ
? ...1..ตูมมมม? สิ้นสุดเสียงของพี่ เสียงดังเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นทันที มันมีแรงดันมาก จนทำให้ฉันก้มหน้าและกอดพี่แน่น เขาก็กอดฉันตอบกลับเช่นกัน
ฉันหลับตาลงชั่ววูบ ตอนนั้นฉันคิดได้ว่าฉันอยู่ในอ้อมกอดของพี่....ไม่มีอะไรต้องกลัวทั้งนั้น
แต่พอฉันลืมตาขึ้น ภาพที่เห็นตรงหน้าก็เป็นสิ่งที่ฉันอธิบายไม่ได้ ไฟสีส้มเข้มที่กำลังไหม้รถกับพ่อแม่
พ่อยิ้มให้ฉันบางๆก่อนที่ร่างจะค่อยๆไหม้ไปอย่างช้าๆ น้ำตาของฉันไหลโดยที่ไม่รู้ตัว ฉันรู้สึกว่าสิ่งที่มันหายไปไม่มีทางนำกลับมาได้ ชีวิตก็เช่นกัน.....
ฉํนทำไรไม่ถูกซักอย่าง ฉันเริ่มรู้สึกโหยหาอยากจะร้องให้ดังลั่นที่สุด ฉันวิ่งไปที่เปลวเพลิงนั่น
?แม่คะ!!! พ่อคะ!!!!?ฉันตะโกนลั่น
?ไม่นะ....อย่าทิ้งหนูนะ?ฉันยืนร้องไห้ น้ำตาของฉันไหลอาบแก้มทั้ง2ข้าง
?ม่ายยยยยยยยยยยยยยย?ฉันตะโกนสุดเสียงเพื่อที่จะเรียกชีวิตของพวกท่านกับคืนมา ฉันคุกเข่าลงกับพื้นตัวสั่นอย่างบอกไม่ถูก ฉันคร่ำครวาญอยู่นานกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ฉันหันกลับไปมองพี่หวังว่าเขาจะช่วยฉันได้
แต่สิ่งที่ฉันเห็น......เขายิ้มแสยะให้กับเหตุการณ์เบื้องหน้า เขาไม่มีความเสียใจเลยซักนิด
?เขาน่ะ........ฆ่าพ่อแม่?


ช่วยรับเรื่องนี้ไว้พิจารณาด้วยนะคะ

[Gals]

เรื่องดูลึกลับน่าสนใจดี แต่งต่อให้จบนะคะ แล้วจะเข้ามาติดตามเรื่อยๆ ค่ะ