Dream Lovers : ชุดเรื่องสั้นแนวยูริ ตอนที่1

[ัีyukishoroi]

ปกติไม่ค่อยจะเห็นใครที่เขียนแนวนี้สักเท่าไหร่เลย ก็ลองเขียนดูมั่งๆ พอดีเป็นเด็กใหม่ในนี้เลยยังไม่ค่อยรู้อะไรเท่าไหร่ ก็ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ หวังว่าจะมีคนชอบงานของข้าน้อยมั่งน้า

งานชิ้นนี้จะเขียนเป็นเรื่องสั้นทีละตอน เนื้อเรื่องอาจเกี่ยวกันมั่งหรืออาจไม่เกี่ยวมั่ง เป็นความงี่เง่าของคนเขียนเองอ่ะ
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Dream Lovers
Dream1 : Midnight Dream
___สายลมพัดกระหน่ำ หนาวเหน็บ มืดมิดแล้วเหงาหงอย ในคืนที่ไร้ซึ่งแสงสว่างจากดวงดาว หมู่เมฆลอยกระจายแผ่ปกคลุมเมืองทั้งเมืองให้หลับใหลไปเรื่อยๆอย่างที่มันควรจะเป็น ขระที่เสียงเล้กๆของกลไกในตัวเรือนนาฬิกาบนข้อมือยังคงดังอย่างต่อเนื่องราวกับไม่มีที่สิ้นสุด ในยามที่เข็มยาวค่อยๆวิ่งตามเข็มสั้นที่เกือบจะชี้อยู่ที่เลขสิบสองแล้วอย่างใจเย็น

___ยามเมื่อลูกก้าวเข้าสู่ฤดูหนาวครั้งที่สิบหกในชีวิตของลูก... เมื่อนั้นล่ะคือเวลาของลูก...

___ร่างเงาตะคุ่มๆกระโจนผ่านจากหลังคาของบ้านหลังหนึ่งไปยังบ้านอีกหลังอย่างคล่องแคล่วราวกับราเวนที่กำลังคึกคะนอง ทว่า... นั่นอาจไม่ใช่การเปรียบเปรยที่ถูกต้องสักเท่าใดนัก ไม่เลย... ปีกค้างคาวกว้างข้างละเกือบเมตรดำทะมึน หางมันวับเหมือนแส้ตวัดขวับๆ และร่างในชุดรัดรูปสีแดงดำนั้นบ่งบอกถึงสิ่งที่ดูเป็นไปไม่ได้เอาเสียเลย กับโลกที่เต็มไปด้วยความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีของศตวรรษใหม่เช่นนี้

___ความฝันของผู้คนคือพลังของลูก... พลังของพวกเรา... มันเป็นทั้งอาหาร ความบันเทิงและชีวิตของพวกเรา... โดยเฉพาะความฝันของสิ่งมีชีวิตที่มีเพศตรงข้ามกับพวกเรา... เป็นเวลาหลายพันหลายหมื่นปีมาแล้วนับตั้งแต่ยุคของเสือเขี้ยวดาบกับผืนโลกที่ถูกปกคลุมด้วยน้ำแข็งที่เราครอบครองโลกทั้งใบผ่านทางความฝัน ที่นั่น... แม้แต่นอสเฟอราตูและเวอโคลาคาสที่ซึ่งได้ฉายาของนักล่าที่ร้ายกาจที่สุดของโลกรัตติกาลยังไม่อาจเอาชนะได้... ใช่แล้ว...

___คาระ เอนิดร่อนลงบนชั้นดาดฟ้าของตึกสูงแห่งหนึ่งในย่านถัดจากกลางใจเมืองมาไม่มาก เธอชะโงกหน้าลงมองถนนสายว่างเปล่าที่มีเพียงแสงสว่างจากเสาไฟและรถยนต์ที่นานๆจะผ่านมาสักคัน ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่

___เที่ยงคืนแล้ว เที่ยงคืนเป๊ะเลยด้วย! ทั้งๆที่เป็นช่วงเวลาที่สำคัญมากขนาดนี้แท้ๆ แต่ทุกอย่างกลับผ่านไปอย่างเรียบง่ายเหลือเกิน

___? อายุสิบหกแล้วสินะเรา... ? เธอพึมพำกับตัวเอง ? ได้เวลาแล้วสินะ ?

___เรือนผมสีส้มรวบหางม้าด้านหลังสะบัดไหวตามแรงลมยามเมื่อเธอทิ้งตัวลงจากขอบกำแพงกั้นบนดาดฟ้า ถ้ามีใครมาเห็นเธอตอนนี้คงแปลกพิลึก มันอาจกลายเป็นข่าวหน้าหนึ่งในหมวดของเด็กสาววัยรุ่นขี้เบื่อผู้เลือกที่จะจบชีวิตของตัวเองก็ได้ บางทีพวกนักจิตวิทยาที่ชอบเสนอหน้าตามหนังสือพิมพ์หรือตามโทรทัศน์อาจพยายามตามหาจดหมายของเธอก็ได้ แต่ขอโทษเถอะ! ที่เธอไม่ใช่คนแบบเดียวกับเป้าหมายที่พวกนั้นต้องการหรอก อันที่จริง เธอเกือบจะไม่ใช่มนุษย์แล้วด้วยซ้ำ

___ปีกมหึมากางพรึ่บออกจากกลางหลังพร้อมกับการปรากฏของเขาม้วนๆบนหัวและหางลื่นๆยาวเฟื้อย คาระฉีกยิ้มกว้างขณะสูดอากาศเย็นสบายยามค่ำคืน สำหรับเธอแล้ว ชีวิตการเป็นซัคคิวบัสนั้นดูจะไม่มีอะไรดีไปกว่าการได้เป็นเจ้าของท้องฟ้าเที่ยงคืนแบบนี้อีกแล้ว

___ลูกจะพูดแบบนี้ได้ก็เฉพาะตอนนี้เท่านั้นล่ะ สักวัน... หลังจากที่ลูกได้ลิ้มรสชาติของความฝันเข้าแล้วครั้งหนึ่ง... กับ... การที่ลูกสามารถควบคุมผู้คนได้จากความฝันของพวกเขา... โลกทั้งใบของลูกก็จะเปลี่ยนไป... โดยสิ้นเชิง

___อืม... คิดดูอีกที การที่เราควบคุมให้ใครทำอะไรก็ได้ตามที่เราสั่งก็น่าสนุกดี... บางที... เราอาจจะสร้างฮาเร็มหนุ่มหล่อของเราเองขึ้นมา... อา... หนุ่มๆ... แบบกัปตันทีมฟุตบอล... หรือเอาเป็นดาราดีน้า~ หน้าหวานๆหน่อยก็ดีเหมือนกัน

___คาระหัวเราะคิกคักกับตัวเองเมื่อลองคิดถึงสิ่งที่จะให้หนุ่มๆพวกนั้นทำกับเธอ...

___? อ๊าย~ ไม่ได้นะค้า~ ฮิฮิ ?

___คิดว่าอย่างเธอจะทำได้งั้นหรือยะ! เอ๋อๆแบบเธอเนี่ยนะ!! อย่างเธอน่ะ... แค่จะใช้พลังน่ะยังอันตรายเลย...

___สาวน้อยซัคคิวบัสแทบร่วงจากการเหินเวหาด้วยปีกของตัวเองในยามที่ความทรงจำล่าสุดแทรกขึ้นมา ผมทองหยักเป็นลอนคลื่นของเด็กสาวท่าทางคุณหนู คำพูดตอนนั้นที่ยัยนั่นว่าเธอ ? งี่เง่าๆๆๆๆ ? ก้องสะท้อนในหู

___? อะ... อะไรกันยะ! เธอเองก็ยังหาหนุ่มๆ(หรืออีกนัยหนึ่งคือทาสมนตร์สะกด)ไม่ได้เหมือนกันล่ะน่า!!! คอยดูเถอะเบลล์! ฉันคนนี้! จะสร้างฮาเร็มหนุ่มๆสุดฮ๊อตให้เธอเห็นเอง!!! กะ... กรี๊ด~!!! ?

___สิ้นเสียง คาระก็พุ่งโหม่งกับกำแพงตึกที่อยู่เบื้องหน้าอย่างจัง



___? ตึกบ้า! ทำไมจุ่ๆถึงได้โผล่มาขวางนะ!!! ? หญิงสาวบีบจมูกตัวเองที่อุดด้วยทิชชู่ด้วยสีหน้าเจ็บปวด เท่าที่รู้ ดูเหมือนเธอจะมัวแต่เหม่อไปหน่อยก็เลยไม่ได้สังเกตข้างหน้า นี่ถ้ายัยเบลล์มาเห็นล่ะก็ สงสัยเรื่องนี้คงได้กลายเป็นมุกเด็ดประจำงานวันคืนสู่เหย้าของเหล่าซัคคิวบัสได้ทุกปีแหงๆ ? แต่... ช่างมันก่อน... ไว้เราค่อยไปข่มด้วยเรื่องนี้แทนก็ได้ ?

___โถงทางเดินแคบๆบนชั้นสูงสุดของแมนชั่นสิบชั้นนั้นดูหรูหราด้วยพรมนิ่มๆโทนแดงเกือบดำบนพื้นกับโคมไฟติดผนังที่มีห่างกันเป็นช่วงๆ แสงสว่างมีอยู่เพียงสลัวๆพอให้รู้ว่าอะไรเป็นอะไรเท่านั้น ทว่าคาระไม่จำเป็นต้องพึ่งมันหรอก ด้วยเซนส์และความสามารถทางเผ่าพันธุ์ที่มีอยู่(น้อยนิด)ทำให้เธอมองเห็นในที่มืดได้(บ้าง) และรู้ถึงขนาดว่า แมนชั่นนี้มีผู้อาศัยอยู่เพียงไม่กี่คนเท่านั้น ส่วนมากจะเป็นคนแก่ๆที่ชั้นล่างๆ แต่ที่น่าสนใจที่สุดคือ เธอๆได้กลิ่นของผู้ที่อายุพอๆกับเธออยู่บนชั้นบนสุดเพียงคนเดียว ลองคิดดูสิ! แมนชั่นส่วนตัวกับคนใช้เต็มไปหมด นี่มันคุณหนูชัดๆ!!!

___? คราวนี้ล่ะ! ฉันกำลังจะมีชีวิตอย่างสุขสบายแล้ว! ? เธอแอบหัวเราะ เมื่อมาหยุดอยู่หน้าประตูห้องบานสีน้ำตาลเข้ม แล้วสะเดาะกลอนด้วยพลังปิศาจเข้าไปได้ไม่ยากเย็นนัก

___ประตูเลื่อนปิดกลับอย่างรวดเร็วและเงียบเชียบ ทำให้ห้องทั้งห้องมืดสนิทลงอีกครั้ง แต่ในชั่วขณะที่แสงส่องลอดเข้ามาได้ครู่หนึ่งนั้น... คิดไปเองหรือเปล่านะ? แต่เธอเห็นตู้กระจกที่ไว้ใช้ตั้ง... เอ่อ... เรียกว่าอะไรนะ... ฟิกเกอร์! ใช่! ฟิกเกอร์... มีฟิกเกอร์ตัวละครสาวๆจากในอนิเมทเต็มไปหมด... แบบชุดว่ายน้ำโรงเรียน... ชุดเมด... แล้วก็แบบที่ไม่ใส่อะไรเลย... (คาระหน้าแดงวาบ)

___ระ... หรือว่า... นี่มันเป็นห้องของพวก.... พวก.... พวก...!!!

___? เรื่องนั้นช่างมันไปก่อนดีกว่า อย่างน้อยๆเจ้าหมอนี่ก็คงจะรวย(ถึงอาจจะโรคจิตไปสักหน่อยก็เถอะ) ? คาระพยักหน้ากับตัวเอง

___ทว่า... เธอกลับไม่ได้สังเกตเลยว่า บัดนี้พลังอำนาจของเธอได้หายไปเสียแล้ว(ตั้งแต่เห็นฟิกเกอร์ไม่สวมเสื้อผ้า) แต่เนื่องจากความรีบร้อนที่มีอยู่มากเกินไป...

___? เปิดผนึกประตูแห่งความฝัน ? คาระยื่นมือออกไปเหนือร่างตะคุ่มๆที่นอนอยู่บนเตียงสี่เสากว้างขนาดนอนได้พร้อมกันถึงสี่คน ทันใดนั้น เสียงหวานๆของจังหวะดนตรีที่กังวานใสราวกับแก้ว เหมือนกับว่าได้รวมเอาเครื่องดนตรีของทั่วทั้งโลกเอาไว้ด้วยกันผสานเข้าด้วยท่วงทำนองของความฝันอันไร้ซึ่งที่สิ้นสุดในราตรีอันแสงดาวหลับใหล แน่นอนว่า เสียงนี้มีเพียงเธอเท่านั้นที่ได้ยิน... เพราะมันเป็นท่วงทำนองของปิศาจ!

___แสงสว่างกระจายออกจากจุดที่นิ้วคาระสัมผัสกับมวลอากาศพาเอาความอบอุ่นจากแดนไกลแสนไกลให้รู้สึกถึง หรือไม่นี่ก็เป็นกระแสอำนาจเวทย์มนตร์ของปิศาจ ซึ่งเธอเองก็ไม่อาจบอกได้เช่นกัน แต่ความรู้สึกในวินาทีต่อมากลับเป็นความตื่นตระหนกสุดขีด อย่างแรกเลยก็... คนที่เธอกำลังจะเข้าฝันไปนั้นไม่ใช่หนุ่มหล่อ... ไม่แม้แต่จะน่าเกลียดเลยด้วยซ้ำ... นั่นเพราะว่าคนๆนั้นไม่ใช่ ? เขา ? แต่เป็น ? เธอ ? ต่างหาก

___นี่! ฉันก็ไม่ได้อยากจะขัดขวางไม่ให้เธอไปเข้าฝันชาวบ้านหรอกนะ แต่ว่าพลังปิสาจของเธอมันยังขาดความเสถียรอยู่มากเลยนะ พลังของเธอยังมองที่มืดไม่เห็นเลยด้วยซ้ำ แถมแยกเพศคนก็ไม่ออกด้วย แล้วยังจะ! ยัยเอ๋อ!!!

___เสียงของเบลล์ดังขึ้นมาอย่างน่าหมั่นไส้ ถึงจะฟังดูกวนประสาทอยู่ไม่น้อย ทว่า... นี่ก็เป็นเหตุการณ์ที่เธอกำลังเผชิญอยู่พอดี และเมื่อรู้ตัว... ก็สายไปเสียแล้ว

___เรื่องน่าตื่นตระหนกอย่างที่สองก็เป็น ความฝันของยัยนี่มัน... น่ากลัวสุดๆไปเลยอ่ะ! ห้องทรมาน... โซ่แส้กุญแจมือเทียนไขม้าไม้... ชุดเมด... ชุดว่ายน้ำโรงเรียนแล้วก็หูแมว!!!(+ออปชั่นอื่นๆอีกเพียบ) ให้ตายยังไงเธอก็ไม่ขอเข้าไปในความฝันของคนแบบนี้แน่นอน นี่มันพวกโรคจิตนี่นา!!!

___? กรี๊ด!~!! ? คาระหวีดร้อง เมื่อถูกจู่โจมด้วยเรื่องน่าตื่นตระหนกเรื่องสุดท้าย พลังเปิดประตูความฝันพลันหายวับไปเสียดื้อๆ แต่นั่นยังไม่ใช่ส่วนที่แย่ที่สุด ของจริงมันต้องจังหวะต่อมาต่างหาก เมื่อมีโซ่เหล็กหนาหนักพุ่งออกมาตวัดรัดรอบข้อมือเธอแล้วกระชากเด็กสาวเข้าไปชั่วพริบตาเดียวก่อนที่ประตูจะปิดลงแล้วหายวับไป เห็นได้ชัดว่าความฝันนี่ทรงพลังมาก เจ้าตัวจะต้องเก็บกดอะไรมาแน่ๆ

___คาระหล่นกระแทกพื้นแข็งๆเย็นๆชื้นแฉะ

___? เธอ... ?

___เบื้องหน้าเด็กสาวซัคคิวบัสที่นั่งจุ้มปุ๊กอยู่กับความงุนงงของสถานการณ์ที่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว หญิงสาวผมสีน้ำเงินเข้มยาวตรงถึงสะโพกยืนตระหง่านอยู่เหนือคาระด้วยความสูงอันสุดแสนจะเหลือเชื่อสำหรับคนตัวเล็กๆอย่างเธอ ทว่าคาระกลับไม่ได้ใช้เวลาไปกับการรับรู้ส่วนนี้มากนัก นั่นเพราะเธอถูกเบนความสนใจไปด้วยชุดที่เธอคนนั้นสวมใส่อยู่ต่างหาก

___ชุดหนังรัดรูปกับแส้ในมือ... แล้วก็... สายตาคาระเลื่อนไปเผชอญหน้ากับเก้าอี้ที่ดูไม่น่าไว้ใจเอาเสียเลย(พนันว่าไม่ได้ใช้นั่งเฉยๆแน่ๆ) ไหนจะยังม้าไม้อีก! นั่นม้าไม้เชียวนะ!!!

___? อ่ะ... เอ่อ... ? คาระเบ้ปาก ซวยแล้ว...

___? สะ... สะ... ? หญิงสาวคนนั้นดูเหมือนตกใจจนทำอะไรไม่ถูก

___? มัน... คือแบบ... ? ทำไมเธอถึงต้องมานั่งพยายามอธิบายอะไรด้วยนะ... เราเป็นถึงซัคคิวบัสเชียวนะ!!! มั่นใจหน่อยสิ! ยึดความฝันของยัยนี่เลย! เอาเลย!!!

___? สะ... สะ... สะ... ?

___? สาวน้อยน่ารัก!!! กรี๊ด~!~~~!!! น่ารักสุดๆไปเลยอ่า~!!! ? จู่ๆสาวเจ้าของความฝันก็ทิ้งแส้กระโจนพุ่งเข้าใส่คาระในทันทีทันใด จนเธอที่กำลังลุกยืนขึ้นเสียหลักหงายหลังล้มไปอีกรอบ ทั้งคู่กลิ้งหลุนๆไปบนพื้นจนกระทั่งไปกระแทกเข้ากับตั้งอะไรบางอย่าง(ซึ่งตอนหลังคาระเพิ่งจะมารู้ว่ามันคือตั้งเทียนไข แต่กว่าจะรู้ก็ตอนที่เธอโดนมันหยดใส่นั่นล่ะ) มันล้มครืนลงมาทับ ? อ๊า~!!! แค่เห็นก็แทบทนไม่ไหวแล้วล่ะ!~~!! ?

___ทน... ทนอะไรไม่ไหวกันค้า~

___? มาเล่นกับพี่สาวดีกว่าน้า~ ? สาวน้อยผมน้ำเงินเข้มดั่งฟากฟ้ายามค่ำคืนพูดเสียงหวาน รู้ตัวอีกที เธอก็เคลื่อนตัวขึ้นคร่อมเหนือร่างคาระเสียแล้ว ขณะที่มือก็เอาแต่วุ่นวายกับการเลิกเสื้อซัคคิวบัสสาวขึ้น ? นะ... หน้าอก! หน้าอกล่ะๆ!!! ?

___? กรี๊ด! จะ... จะ... จะทำอะไรน่ะ! ? เธอขืนตัวผลักเจ้าของความฝันออกไป นี่... นี่มันต้องมีอะไรผิดพลาด มันต้องผิดพลาดแน่ๆ ? ยะ... อย่าเข้ามานะ!!! ?

___? แหมๆ ไม่ต้องเกรงใจไปหรอกจ้า~ ? เธอคนนั้นหันมาเผชิญหน้าพร้อมส่งรอยยิ้มโรคจิตมาให้(มีเลือดไหลจ๊อกๆออกจากหัวด้วยอ่ะ) เธอค่อยๆคลานตรงมาหาคาระที่ลนลานถอยหนีอย่างช้าๆ ? มามะ! ?

___? หยึ๋ย!!! ? เด็กสาวปิศาจร้องเสียงสูงเมื่อพบว่าหลังชนเข้ากับกำแพงมุมห้อง ถอยไม่ได้อีกแล้ว! ขณะที่สาวน้อยคนนั้นใกล้เข้ามาพร้อมกับเทียนไขและอะไรบางอย่างที่สั่นได้อย่างไม่น่าไว้วางใจสุดๆในมือ ? ยะ... อย่า... เข้ามานะ... ?

___? ฮิๆ ?

___? กรี๊ด!!~!! ไม่นะค้า~ หนูไม่ได้มีรสนิยมแบบ... นะ... อ๊า~!!~~!!!!! ?
???????????????????????????????????????
___เรานี่มันอัจฉริยะจริงๆนั่นล่ะ!!

___ก็อยากจะพูดแบบนี้อยู่หรอก... แต่เมื่อหลังจากเกิดเรื่องหลายๆอย่างขึ้นเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา เป็นฝันร้ายที่สุดเลยก็ว่าได้(ทั้งๆที่เธอควรจะเป็นผู้สร้างฝันแบบนั้นสิ!) ในที่สุดคาระก็ตาสว่างเสียที(ความจริงคือไม่ได้นอนมาตั้งแต่แรกแล้วล่ะ)

___? เธอเป็นอะไรหรือเปล่าเนี่ย... ดูโทรมๆนะ อย่างกับว่า... เอ่อ... อดนอนมาอย่างไงอย่างงั้นเลย ? หญิงสาวผมดำตัวเล้กๆท่าทางเรียบๆในชุดกระโปรงสีชมพูอ่อนลายจุดขาวผู้ที่เพิ่งจะก้าวเข้ามาในชีวิตของคาระในฐานะอาจารย์ประจำชั้นคนใหม่และเป็นคนแรกในโลกมนุษย์พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง บนระเบียงทางเดินสว่างไสวสะอาดตาจากแสงแดดที่ส่องกราดผ่านหน้าต่างที่เปิดอ้าเอาไว้

___? ก็... มีหลายๆเรื่องน่ะค่ะ ทั้งเรื่องย้ายบ้านเอย... เรื่องโรงเรียนใหม่เอย... ?

___? นั่นสินะ! พอได้ย้ายไปที่ใหม่ๆ อะไรๆก็ดูจะยุ่งยากขึ้น ? อาจารย์สาวพูดยิ้มๆ ยกมือลูบหัวคาระเบาๆ ? แต่ไม่ต้องเป็นห่วงนะจ๊ะ! ทุกคนในห้องน่ะเป็นเด็กดีกันหมด พวกเขาจะต้องเป็นเพื่อนที่ดีกับเธอแน่ๆ ?

___คาระยิ้มตอบ เพื่อนงั้นหรือ... น่าจะเรียกว่าทาสมากกว่านะ... ฮาเร็มหนุ่มหล่อแบบเห็นแล้วจะละลายได้เลย... ฮิๆ ชีวิตใหม่ในแบบเจ้าหญิงกำลังจะเริ่มขึ้นแล้วค่า~

___อาจารย์ประจำชั้นทิ้งซัคคิวบัสสาวไว้นอกห้องกับความคิดแบบกระหยิ่มยิ้มย่องของตัวเธอเอง ในขณะที่คาบโฮมรูมเริ่มขึ้นด้วยการทักทายตามปกติกับการเกริ่นนำเกี่ยวกับข้อมูลของนักเรียนใหม่ที่ย้ายเข้ามา แต่ไม่ว่าเรื่องไหนที่เธอพูดถึงคาระก็ไม่ใช่เหตุผลที่เธอคนนี้ย้ายมาเรียนที่นี่อยู่ดี

___ถ้าเข้าโรงเรียนสหฯก็จะมีโอกาสได้ใกล้ชิดหนุ่มหล่อ แถมยังเลือกเป้าหมายได้ง่ายอีกต่างหาก ทำไมเราถึงเพิ่งจะมาคิดได้กันนะ! แล้วก็ยังไม่รวมเรื่องผลพลอยได้ที่จะเป็นที่อิจฉาตาร้อนของเด็กผู้หญิงคนอื่นๆอีก... อา~ อะไรจะสุขีปานนี้

___ปลุกตอนเช้าด้วยจูบของเจ้าชาย... กล้ามอกเป็นแผง(?)... มีหนุ่มๆคอยเปลี่ยนชุดให้... ป้อนข้าวแบบ ? อ้าม~ ?... อุ้มแบบเจ้าหญิงมาโรงเรียนให้คนอื่นๆตาร้อนผ่าวกัน... แล้วก็พอเลิกเรียน... กลับถึงบ้านก็... ก็... ก็... (อ๊าย!!! คิดอะไรกันเนี่ยเรา!!!)

___ถึงคุณแม่ที่อยู่ที่ไหนก็ตามที่ไม่ใช่บนสวรรค์(ยังไงก็คงไม่มีทางที่จะได้อยู่ที่นี่หรอก)คะ ถ้าเพื่อฮาเร็มชายโสดแล้วล่ะก็... หนูจะพยายามสุดใจขาดดิ้นเลยค่ะ!!!(และจะพยายามลืมๆเรื่องที่เกิดขึ้นจากการเข้าฝันครั้งแรกในชีวิตเมื่อคืนให้ได้โดยเร็วค่ะ... ซิกๆ)

___? ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ฉันคาระ เอนิด พอดีมีเหตุให้ต้องย้ายมาอยู่ที่เมืองนี้ แล้วก็คิดว่าคงจะต้องอยู่ที่นี่อีกนานเลยล่ะค่ะ ฉะนั้น ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ หวังว่าจะได้เป็นเพื่อนกันกับทุกคนได้เร็วๆค่า~(โดยเฉพาะคนหล่อๆ อิอิ) ?

___เป็นการแนะนำตัวที่เยี่ยมมากเลย คาระแอบหัวเราะในใจหลังจากส่งคอมโบรอยยิ้มใสซื่อบริสุทธิ์ร่าเริงแจ่มใสไร้เจตนาใดๆให้ทุกคน(และดูเหมือนมันจะได้ผลดีเสียด้วย เมื่อพบว่ามีนักเรียนชายไม่ต่ำกว่าเจ็ดสิบเปอร์เซนต์ในห้องเกิดอาการหน้าแดงตะลึงงันไปตามๆกัน) จะพูดก็พูดเถอะนะ ไม่ได้ยกยอด้วยเอ้า! แต่เธอคิดว่าตัวเธอเองน่ารักพอดูเลยล่ะ พนันได้เลยว่า ถ้าหากเธอเอาจริงขึ้นมา แค่จะยึดโรงเรียนทั้งโรงด้วยความสวยแล้วล่ะก็ ทำได้สบายๆ...

___ทว่า... ขณะที่เธอกำลังสอดส่ายหาเป้าหมายของคืนนี้(เจอไปแล้วเจ็ดคน อีกไม่นานหรอก เหอๆ) จู่ๆเด็กสาวพลันรู้สึกหนาวสันหลังวาบขึ้นมาอย่างน่าประหลาด ราวกับจู่ๆร่างกายท่อนล่างกลายเป็นก้อนน้ำแข็งไปเสียแล้ว แค่เพียงเธอเห็นประกายวิบวับที่สะท้อนจากเรือนผมสีน้ำเงินเท่านั้น แค่เพียงนี้ ภาพต่างๆที่พยายาม(ทำใจ)ลืมๆไปซะก็ผุดขึ้นมาเฉกเช่นเพิ่งเกิดขึ้นสดๆร้อนๆ ทำให้ร่างทั้งร่างร้อนผ่าวสั่นสะท้าน ความหวาดหวั่นเข้าเกาะกุมจิตใจอีกครั้ง

___(นี่คือระบบการย้อนความอัตโนมัติ)
___? ร้องเสียงดังกว่านี้อีกสิ! เอาอีก!~!! อย่างนั้นล่ะ! น่ารักมากเลยจhา~ ?
___? ไม่นะ! ไม่เอา! ไม่เอาแส้แล้ว!~! ไม่น้า~~~ ?
___นัยน์ตาสีแดงอ่อนคมกริบราวมีดผ่าตัดที่จับจ้องเขม็งมา สายตาแบบเดียวกันนั่น!
___? ยะ... อย่ามองนะ... อย่ามองฉันด้วยสายตาแบบนั้น... อ๊า! ?
___? เธอนี่น่ารักชะมัดเลย โดยเฉพาะตรงหน้าอกตู้มๆกับข้างล่างนี่น่ะ! ?
___(จบการย้อนความด้วยความเร็วสูง)

___? อ่ะ... อ่ะ... อ... ? คาระที่เพิ่งหลุดออกมาจากระบบระลึกชาติอย่างปัจจุบันทันด่วน ดูเหมือนว่าสมองของเธอจะหยุดทำงานไปเรียบร้อยแล้ว เพราะอะไรกัน! ทำไม!!! เป็นไปได้อย่างไรกัน!!!

___ก็... ตรงที่นั่งช่วงแถวๆกลางห้องน่ะสิ! มี... ยัยเด็กโอตาคุซาดิสม์ติดเรทสิบแปดบวกที่เธอบังเอิญไปเข้าฝัน(แถมพลังหมดเอาดื้อๆอีกต่างหาก) แล้วก็ยังถูกเธอคนนั้นทำ... ในความฝัน... ทำ... ทำ... ทำ... อ๊า!~!! พูดออกมาไม่ได้ค่า~(เดี๋ยวโดนแบน)

___โรงเรียนสหฯแถบนี้ก็มีตั้งห้าโรงเรียน แล้วทำไมที่นั่งตรงนั้น... นั้น... นั้น... ยัยนั่นถึงได้อยู่ตรงนั้นอ่ะ!!! ความบังเอิญนี่น่ากลัวมากเลยค่า~

___เธอคนนั้นจ้องเราเขม็งเลยด้วย... ระ... หรือว่า... เธอจะสงสัย...

___? อ้อ! อีกเรื่องหนึ่งนะ คาระ ลูกต้องไม่ให้มนุษย์คนไหนรู้ถึงตัวจริงของลูกเด็ดขาดเลยนะ เว้นเสียแต่ว่าคนๆนั้นคือคนที่รักลูกแล้วลูกก็รักเขา จำไว้ให้ดีนะ! ห้ามไม่ให้มนุษย์รู้เด็ดขาด! ไม่อย่างนั้นล่ะก็... เหอๆๆๆๆ ?

___น้ำเสียงกับใบหน้าของท่านแม่คนสวยในเวอร์ชั่นหลอนจิตที่หาชมไม่ได้บ่อยนักหวนกลับเข้ามาในความทรงจำ

___ตะ... ตายแน่เรา...

___ใจเย็นๆก่อนสิ! คะ... แต่... แค่ยัยนั่นเจอเราในฝันเท่านั้นเอง ไม่ใช่ว่าเธอเจอเราจริงๆสักหน่อย ใช่! ใช่! ถ้ายัยนั่นพูดอะไรเกี่ยวกับความฝันขึ้นมาก็แค่บอกไปว่าบังเอิญเท่านั้น... ใช่! บังเอิญ!

___? เอ่อ... เรื่องที่นั่งก็... ? อาจารย์สาวพูดด้วยท่าทางครุ่นคิด ขัดจังหวะความวุ่นวายในหัวคาระที่โพล่งออกมาอย่างตื่นตระหนกด้วยเสียงดังลั่นห้อง

___? คะ... แค่บังเอิญเท่านั้นเอาค่า!!! ?

___ขณะที่เสียงฮาครืนกำลังดำเนินไปอยู่นั้น คาระก็เดินคอตกไปยังที่นั่งของตัวเองที่เพิ่งถูกจัดให้ใหม่สดๆร้อนๆ เป็นการแนะนำตัวที่แย่ที่สุด ความประทับใจแรกเริ่มของเธอกับหนุ่มๆคงแต้มดิ่งลงเหวแน่ๆ แล้วก็ยัยนั่น! ที่จ้องแบบสงสัยสุดๆมาอีก!!! ไม่มีอะไรจะแย่ไปกว่านี้อีกแล้วล่ะ... ไม่มี... เว้นเสียแต่ว่า... ที่นั่งของเธอน่ะ... อยู่ข้างขวาติดกับยัยโรคจิตนั่นพอดีน่ะสิ!!!

___คุณแม่คะ ท่าทางสถานะของหนูจะเริ่มเข้าสู่ขั้นวิกฤตแล้วค่ะ... ก็... สายตานั่น! สายตาของยัยนั่น! ทำเอาหนูร้อนผ่าวไปหมดเลยค่ะ!~!! มันอะไรกันล่ะเนี่ย!!!
?????????????????????????????????..

___? นี่ๆ เธอย้ายมาจากไหนเหรอ ?

___? ปกติฟังเพลงแนวไหน ?

___? มีแฟนยังอ่ะ! ?

___น่ากลัวมากเลยค่ะ...

___ท่ามกลางกลุ่มคนที่รุมล้อมคอยระดมยิงคำถามอันเป็นเรื่องปกติที่เกิดขึ้นได้กับนักเรียนเข้าใหม่ทุกคน แต่คาระกลับนั่งหน้าซีดตัวแข็งทื่อด้วยความรู้สึกหนักอึ้งจากสายตาที่คอยจับจ้องมาอยู่ตลอดเวลา เธอถูกโจมตีด้วยการมองอยู่เรื่อยๆมาตั้งแต่เช้าแล้วจากยัยสาวผมน้ำเงินที่นั่งข้างๆ และบัดนี้... เธอคนนั้นก็ได้คลืบคลาน(ที่จริงแค่เดินเฉยๆ)มายืนอยู่ต่อหน้าเธอเรียบร้อยแล้ว

___นักเรียนคนอื่นๆพากันเปิดทางถอยห่างให้ด้วยท่าทางอึดอัด ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่านะ ว่านักเรียนคนอื่นๆค่อนข้างกลัวเธอคนนี้

___? ยินดีต้อนรับสู่ห้อง 4-A นะคะ คุณคาระ ? สาวน้อยร่างสูงคนนั้นพูดด้วยท่าทางสงบนิ่งเยือกเย็นอย่างน่าประหลาดราวกับว่าหากจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาเธอก็อาจเห็นทุ่งน้ำแข็งอันไร้ซึ่งจุดสิ้นสุดได้ น่าหวาดหวั่น... เหมือนกับเธอคนนี้เหนือกว่าเราทุกประการ หรืออย่างน้อยๆคาระก็คิดเช่นนั้น ? พวกเราทุกคนรู้สึกยินดีมากกับการที่มีคนน่ารักๆอย่างคุณย้ายเข้ามา อ้อ! ฉันฟุรุคาว่า คากามิ เป็นหัวหน้าห้อง ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ?

___สายตาเธอจ้องเขม็ง ไม่มีแววเป็นมิตรเลยแม้แต่น้อย เย็นชา...

___ไม่เห็นจะดูยินดีเหมือนที่พูดเลยอ่ะ...

___? เอ่อ... ค่ะ... ฉันเองก็เช่นกัน... ยินดี... ที่ได้รู้จัก... ?

___? ถ้าไม่รังเกียจ! ? จุ่ๆคากามิก็โพล่งออกมา จนคาระสะดุ้งโหยง(คนอื่นๆก็เช่นกัน) ? ให้ฉันพาชมโรงเรียนนะคะ ?

___? คะ... คือ... คือว่าฉัน... ฉันเอ่อ... ? ซัคคิวบัสสาวเต็มไปด้วยความว้าวุ่นใจจนถึงกับพูดผิดๆถูกๆ แววตาสีแดงอ่อนราวกับมองทะลุเข้าถึงจิตใจของเธอได้ เหมือนกับว่ามันได้ค้นเข้าไปภายใน ณ ส่วนที่ลึกที่สุด ความลับของเธอ... น่าอาย... อายจังเลย...รู้สึกว่าร่างกายร้อนผ่าวในจุดที่ถูกสัมผัสในความฝัน... ไร้ซึ่งอาภรณ์ปกปิดใดๆ... ในความฝันที่เธอถูกทำ ? แบบนั้น ?

___ใบหน้าคาระเปลี่ยนเป็นสีแดงแปร๊ด

___? มะ... ไม่!!! คือว่า... ฉัน... ฉันขอตัวไปห้องน้ำก่อนนะค้า!!! ?



___อะไรกันเนี่ย... อะไรกัน! ทำไม! ทำไมถึงได้...

___หรือว่ายัยนั่น... ยัยคากามิจะรู้แล้ว! ไม่จริงน่า! เธอคงพยายามจะหาทางข่มขู่ฉันสินะ! จะพยายามทำกับฉันเหใอนกับที่ทำกับฉันในฝันนั่นสินะ(?)... ทำ... ทำแบบนั้น... กรี๊ด!!!

___จะ... จะ... ใจเย็นๆก่อนสิ! มันไม่ร้อนตัวไปหน่อยหรือไงนะ... คิดดูดีๆสิ! มนุษย์น่ะไม่มีทางรู้ถึงการมีตัวตนของปิศาจอย่างเธอได้หรอก อย่างมากเรื่องที่เธอคนนั้นเห็นในความฝัน ยัยนั่นก็คงหลอกตัวเองว่า ? บังเอิญ ? อยู่ดีนั่นล่ะ หรืออันที่จริงแล้ว... ที่หลอกตัวเองอยู่น่ะเป็นคาระมากกว่า...

___มะ... ไม่มีทางเป็นแบบนั้นหรอกน่า ฮ่าๆๆๆๆๆ

___แล้วคาระก็วิ่งหัวเราะลั่น(แบบจิตหลุด)ไปบนระเบียงทางเดินท่ามกลางความประหลาดใจของนักเรียนรอบข้าง
...............................................................................................................................

___แสงไฟจากเสารอบๆสวนสาธารณะสว่างขับไล่ความมืดมิดของช่วงกลางคืนออกไปเพียงเสี้ยวเล้กๆอีกทั้งยังเป็นเสมือนโอเอซิสคอยดึงดูดให้เหล่าแมลงมาชุมนุมกันมากมาย ขณะที่บรรยากาศอันทึบทึมโดยรอบค่อยๆเย็นลง ภายในตัวสวนก็เหลือเพียงสีสันอยู่เพียงน้อยนิด และถ้าจะพูดถึงใครก็ตามที่จะอยู่ ณ สถานที่แห่งนี้ในยามเช่นนี้ คงต้องพูดว่า ถ้าไม่ใช่พวกมีจุดประสงค์ไม่ค่อนสว่างนัก ก็เห็นจะเป็นอะไรก็ตามที่ห่างไกลจากความเป็นมนุษย์ อย่างเช่นเด็กสาวมัธยมปลายปีหนึ่งบนชิงช้าตรงส่วนสนามเด็กเล่น

___? ท่าทางจะแย่จริงๆแล้วสิเนี่ย... ? คาระพึมพำกับตัวเองขณะออกแรงแกว่งชิงช้าขึ้นสนิมเบาๆ ? ยัยคากามิ... ?

___ดูเหมือนว่าที่เธอพยายามบอกตัวเองเกี่ยวกับคำว่า ? ความบังเอิญ ? มาโดยตลอดนั้นไม่ได้ช่วยอะไรเธอเลย ตลอดทั้งวันแรกในโรงเรียนใหม่ เธอถูกคากามิคอยจับตามองอยู่ตลอด ไม่ว่าจะทำอะไร ที่ไหนและเมื่อไหร่ ทั้งในห้องเรียน ห้องคหกรรม ห้องเปลี่ยนเสื้อหรือแม้กระทั่งในห้องน้ำ(ปีกขึ้นมาเลยนะ! ถึงกับปีนขึ้นมาเลย!!!) เห็นได้ชัดจากแววตาคมๆของเธอเลยว่าเต็มไปด้วยความสงสัย

___จงอย่าให้มนุษย์ผู้ใดล่วงรู้ถึงตัวตนจริงๆของลูกได้ ไม่อย่างนั้น... เหอๆๆๆ

___? อ๊า!~!! แย่แน่เลยอ่า!!! ? หญิงสาวโพล่งออกมาจนเสียงก้องสะท้อนไปทั่วบริเวณ ถึงแม่ของเธอจะเป็นคนใจดีม๊ากมากก็เถอะ แต่เวลาจะหลอนก็หลอนออกมาได้สุดๆไปเลย ? ทำยังไงดี! จะทำยังไงดี! ถ้าเกิดยัยนั่นรู้ตัวจริงของฉันขึ้นมาล่ะก็... ตายแน่ๆเลย ?

___...

___? ...เฮ้อ! ยิ่งคิดก็ยิ่งสับสน อย่างกับคนบ้าเลยเรา ? หลังจากที่คลุ้มคลั่งขึ้นมาเล็กๆ จู่ๆความหดหู่ก็แทรกตัวเข้ามาแทนที่ คาระนั่งคอตกถอนหายใจเฮือกใหญ่ ? บางที... เราน่าจะไปหาเหยื่อเข้าฝัน... ใช่แล้ว!!! เราต้องสร้างฮาเร็มหนุ่มๆนี่นา(ทำไมถึงลืมไปได้นะ! เพราะยัยคากามินั่นแท้ๆเลย) ลืมเรื่องยัยบ้านั่นแล้วไปสร้างความสุขดีกว่า!!! ?

___เหมือนกำลังหลอกตัวเองให้พยายามหนีปัญหาอยู่เลยแฮะ... แต่ช่างเถอะ! ไม่ว่ายังไงเราก็มีเรื่องที่ต้องพยายามอยู่...

___? ใช่! ต้องพยายาม!!! ?

___พูดจบ สาวน้อยซัคคิวบัสก็สยายปีกอันกว้างใหญ่ของตัวเองแล้วเหินพุ่งขึ้นสู่ฟากฟ้ายามรัตติกาล พร้อมกับคำว่า ? ต้องพยายาม ? ที่กระเด้งกระดอนอยู่ในหัว



___แอ๊ปเปิลผลสีแดงเปล่งประกายจากผิวมันวับสะท้อนกับแสงไฟกลิ้งหลุนๆอยู่บนพื้นกระจายจากถุงผ้าที่ถูกปล่อยทิ้งพื้นด้วยความประหลาดใจสุดขีด สาวน้อยผมยาวร่างสูง ฟุรุคาวะ คากามิยืนอ้าปากค้างอยู่หน้าทางเข้าสวนสาธารณะ นัยน์ตาจ้องเขม็งไปยังท้องฟ้าสีน้ำเงินมืด ณ จุดที่หญิงสาวคนหนึ่งซึ่งเคยปรากฏอยู่ในความฝันของเธอเพิ่งจะกางปีกโผบินไป
................................................................................................................................

___? นี่ๆ เมื่อคืนมีขโมยขึ้นบ้านฉันด้วยล่ะ แต่โชคดีที่ไม่มีอะไรถูกเอาไป ?

___? ว๊าย! น่ากลัวจังเลยนะ ?

___? เอ๋? เมื่กี๊เธอพูดว่าถูกขโมยขึ้นบ้านงั้นหรือ... บ้านผมเองก็โดนเหมือนกัน! ?

___? พวกเธอด้วยเหรอเนี่ย! อ๊ะ! ไม่ใช่ฉันหรอก... บ้านฉันไม่โดน แต่แฟนฉันโดนน่ะ แต่ฟังดูเหมือนกับพวกเธอเลย เจ้านั่นไม่ได้เอาอะไรไปสักอย่าง แปลกจังแฮะ ?

___? ไม่จริงน่า! รุ่นพี่อาสึกะก็โดนด้วย!!! ไม่จริงน่า!!! ?

___? น่ากลัวจังเลย พวกโรคจิตหรือเปล่านะ ?

___ข่าวซุบซิบปริศนาซึ่งดูไม่น่าจะดีเลยทื่โรงเรียนในวันรุ่งขึ้นกระจายเป็นวงกว้างอย่างรวดเร็วราวกับเป็นการแบ่งตัวของเชื้อแบคทีเรีย และมันยิ่งทำให้คาระหน้าซีดเผือดลงทุกทีเมื่อเวลาวิ่งผ่านไป ถึงพวกนักเรียนจะไม่ได้ระบุชัดๆไปเลยว่า ? หัวขโมยลึกลับ ? นั่นเป็นใคร(ก็แน่ล่ะ... ตั้งใจไม่ให้เห็นอยู่แล้วนี่นา) แต่ยังไงเธอก็อดเสียงขึ้นมาไม่ได้ว่าถ้าเกิดมีใครเห็นหน้าเธอขึ้นมาสักคนล่ะ... อย่างนี้เขาเรียกว่า... ร้อนตัว... ก่อนสินะ?

___เหตุการณ์เมื่อคืนในความทรงจำของเธอนั้นไร้ซึ่งความน่าจดจำที่สุด มันเริ่มตั้งแต่บ้านของเป้าหมายตั้งแต่หลังแรก เมื่อเธอเผลอไปสะดุดตุ๊กตาหมีบนพื้น(ตุ๊กตาหมีสุดน่ารักในห้องนอนของรุ่นพี่ประธานชมรมเทนนิสที่ว่ากันว่าเป็นคนออกเถื่อนๆเนี่ยนะ?) คาระจำได้ว่าเธอพุ่งกระแทกประตูด้วยเสียงที่ดังพอจะปลุกคนทั้งบ้านได้พร้อมกับเพื่อนบ้านเลยด้วยซ้ำ จากนั้นเธอก็กลิ้งหลุนๆตกบันไดไปอีกสิบสามขั้น ถึงซัคคิวบัสสาวจะไม่ได้บาดเจ็บอะไร แต่พลังปิศาจของเธอก็ไม่คงที่อีกเลย เป้าหมายต่อจากนั้นมีแต่ความผิดพลาดล้วนๆ ประเภทว่าถ้าไม่บินชนกำแพงเองก็สะดุดของโง่ๆบนพื้น(เปลือกกล้วยอ่ะ! เปลือกกล้วยในห้องนอน!!! มันจะตลกไปถึงไหนกันยะ!!!) และที่ทำให้เธอจดจำไปได้ตลอดไม่มีวันลืมเลย(ถึงจะอยากก็เถอะ)ก็คงจะเป็นตอนที่บินผ่านพุดเดิ้ลแล้วจู่ๆพลังเข้าฝันก็เกิดทำงานขึ้นมาทั้งที่ไม่ได้สั่ง เอาเป็นว่า... ตอนนั้นเธอเกือบจะถูกกิน(ตามความหมายแท้ๆและดั้งเดิมของพจนานุกรม)ในฐานะของกระดูกเสียแล้ว

___? หรือว่าจริงๆแล้ว ฉันไม่เหมาะที่จะเป็นซัคคิวบัสกันนะ... ?

___? คาระซัง... ?

___? คะ? อะ... อ๋า!!! คะ... คากามี๊ซาง~!!!(เสียงสูงปรี๊ด) ? คาระสะดุ้งสุดตัวเมื่อถูกสะกิดจากด้านหลัง แถมคนๆนั้นยังเป็นคนที่เธออยากจะเจอน้อยที่สุดในตอนนี้เลยด้วย ? มะ... ไม่ใช่นะคะ! ฉันเปล่าทำนะค้า~!!! ?

___? คุณพูดอะไรของคุณน่ะ? ? คากามิขมวดคิ้วงงๆ ก่อนจะยัดสมุดเล่มหนาๆใส่มือเด็กสาว ? เอ้านี่! บันมึกประจำวัน... ในฐานะหัวหน้าห้อง ฉันคิดว่าเธอน่าจะลองทำดูเลยนะ เพราะไม่ว่ายังไงวันหนึ่งมันก็ต้องวนมาเป็นคิวของเธออยู่ดี ?

___? อ่ะ... อา... ค่ะ ? สาวน้อยซัคคิวบัสนั่งอึ้งกิมกี่(ปนกับความโล่งใจ) คากามิพูดทั้งหมดโดยที่สีหน้าไม่เปลี่ยนสักนิด ก่อนจะหันหลังเธอไปอย่างไม่แยแส ตกลงว่า... เธอไม่ได้สงสัยอะไรคาระสินะ ทั้งหมดคือคาระคิดไปเองสินะ...

___คากามิแอบชำเลืองมองคาระที่กำลังถอนหายใจโล่งอกเล็กน้อย

___? ตกลงเป็นฝีมือของเธอจริงๆสินะ ?
........................................................................................................................................

___? คืนนี้ฉันควรจะลองดูอีกสักครั้งดีไหมน่ะ ? คาระนั่งแกว่งชิงช้าอยู่ใต้แสงไฟจากโคมตามทางที่ถูกครอบด้วยม่านหมอกแห่งรัตติกาล ในสวนสาธารณะอันไร้ซึ่งผู้คน ความไม่มั่นใจกับความทรงจำแย่ๆเกี่ยวกับความผิดพลาดของการเข้าฝันคอยผุดขึ้นมาทำลายความตั้งใจที่มีอยู่ทุกๆวินาที ทว่า... ที่หนักที่สุดนั้นก็คงจะเป็นความทรงจำในคือของเธอ... กับ... คากามิ...

___ถูกทำ ? แบบนั้น ?... คาระหน้าแดง ถ้านับกันจริงๆ... นั่นก็เป็น ? ครั้งแรก ? ของเธอ

___? มะ... มะ... ไม่ใช่สักหน่อย! นั่นมันเป็นความฝันนะ! ความฝันของยัยนั่นคนเดียว!!! มันก็แค่ความฝันเท่านั้นเองล่ะ! ? คาระร้องกร๊าส~ ราวกับถุกช็อตด้วยไฟฟ้า แต่อึดใจต่อมาหญิงสาวก็นั่งคอตกเช่นเดิม ? ฉันรู้ดีน่า... มันจะเป็นความฝันสำหรับมนุษย์... แต่สำหรับพวกเราแล้ว... ?

___ไม่ไหว... แค่คิดฉันก็รู้สึกแปลกๆขึ้นมาเสียแล้ว วูบวาบราวกับมีกระแสไฟฟ้าแล่นผ่าน ร้อนรุ่มดุจเปลวเพลิง ความรู้สึก... เป็นสุข(?) เสียงครางของฉันตอนนั้น... ฉัน... ฉัน...

___? ฉันไม่ใช่พวกมาโซคิสม์นะค้า~~!!! ครั้งแรก... ครั้งแรกของฉันก็... ก็... โดน SM แล้วหรือนี่!!! ม่าย~!!! ? คาระตะโกนขึ้นฟ้า(ไม่อายบ้างเลยนะ) มีเสียงหมาแมวรับตามกันขรม ? ฉันอยากได้ครั้งแรกแบบโรแมนติกมากกว่าค่า~~~(สติแตกไปแล้ว) ไม่ใช่กับผู้หญิงด้วยกันด้วย! ขอแบบอ่อนโยนหน่อยสิค้า~ ?

___? เห~ เธอกำลัง ? อยาก ? จริงๆเหรอ ? เสียงหัวเราะกวนๆมาพร้อมกับเสียงฝีเท้าหนักๆของคนสองคน หนุ่มร่างยักษ์แบ๊ดบอย คนหนึ่งโพกหัวด้วยผ้าดำลายหัวกะโหลก อีกคนสวมเสื้อลายสกรีนตัวอักษรคำหยาบที่ชวนให้หลอนสุดๆ(ที่อาจเป็นอนาคตที่เธอต้องเจอก็ได้ถ้าไม่รีบหนีไปให้ไวที่สุด) และทั้งคู่ก็เจาะห่วงสักลายไว้ตามตัวได้น่ากลัวมากๆด้วย ? เธอ ? อยาก ? มากเลยสินะ ใหเพวกเราช่วยไหมล่ะ ?

___? อี๊!~!! พะ... พวกนาย... พูด?... พูดอะไรน่ะ? ฉะ... ฉัน ? คาระลุกจากชิงช้าเดินถอยหลังออกห่าง

___? ก็เห็นตะโกนอยู่นี่นา~ ? มันคนหนึ่งแล่บลิ้นที่ร้อยห่วงออกมาขณะพูดด้วยเสียงชวนให้แหวะ

___? เอาน่าๆ ให้พวกเราช่วยดีกว่านะ~ ฮี่ๆ ?

___? ไม่นะ! ไม่!!! ปล่อยฉันไป! ? สาวน้อยร้อง เมื่อถูกคว้าข้อมือกระชากเข้าหาด้วยเรี่ยวแรงมากมายที่เธอไม่มีทางสู้ได้เลย... ถ้าเป็นเช่นนั้น... ก็เหลืออยู่ทางเดียว... ? แล้วพวกแกจะต้องเสียใจ ไอ้พวกกากเดน! ?

___ประโยคเมื่อครู่นั้นจะใช้ได้ผลเจ็บแสบที่สุดก็เมื่อเธอคว่ำเข้าพวกนั้นได้ ใช่! คาระมั่นใจว่าเธอสามารถคว่ำทั้งคู่ได้... อย่างน้อยๆก็จนกระทั่งวินาทีที่เธอพบว่าพลังปิศาจในร่างที่ยังคงไร้ความเสถียรอยู่จู่ๆก็ใช้งานไม่ได้เอาเสียดื้อๆ นั่นล่ะที่เธอทำให้รู้ตัวว่าเธอไม่ควรพูดประโยคนั้นออกมาเลย หรือไม่ก็พูดเร็วเกินไป

___สาวน้อยถูกกระชากผม ตบแล้วเหวี่ยงลงกับพื้น เจ้าหนุ่มสองคนก้มลงกดเธอเอาไว้ แล้วรูดซิบกางเกงออกพร้อมกับส่งเสียงหัวเราะกวนประสาท

___? อย่า! ไม่!!! ขอร้องล่ะ!~!!! กรี๊ด!!! ?

___? มันต้องสนุกแน่ๆเลย เอ้า! ร้องให้ดังกว่านี้อีกสิ! แต่ถึงร้องไปก็ไม่มีใครได้ยินหรอก ?

___? กรี๊ด!!! ?

___? พวกแกอย่าเอาของโสโครกให้เด็กผู้หญิงเห็นสิ! ? น้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงเอาไว้ด้วยความดุดันดังขึ้น ฟังดูคุ้นเคยอย่างน่าประหลาด

___? ผัวะ! ?

___นัยน์ตาสีแดงอ่อนดูจะทอประกายยิ่งกว่าสีสันใดๆในสวนสาธารณะยามนี้ เรือนผมสีน้ำเงินวาวสะบัดไหว ขณะที่ลูกถีบหนักหน่วงผิดกับรูปร่างผอมๆเรียบร้อยของหญิงสาวในเสื้อยืดกางเกงขาสั้นสบายๆที่ทำให้อิมเมจของหัวหน้าห้องผู้น่าหวาดหวั่นหายวับไป แต่มันกลับให้ความน่ากลัวมากขึ้นกว่าเดิมจากแววตาและสีหน้าของเธอ

___คากามิเสยลูกถีบใส่หัวชายคนหนึ่ง มันกระเด็นลงไปกองกับพื้นแล้วไม่ลุกขึ้นมาอีกเลย

___? เฮ้ย! แก!!! ?

___? ยัยนี่น่ะของฉันโว้ย! ไอ้กร๊วก! ? คากามิตะโกนสวนกลับพร้อมปล่อบออร่าของสัตว์นักล่าขนาดใหญ่ ณ จุดสูงสุดของห่วงโซ่อาหารออกมา ถึงคาระจะตกอยู่ในสถานการณ์ที่การรับรู้แทบจะไร้ซึ่งการคงอยู่ใดๆนอกเสียจากความกลัวแล้วก็ยังสามารถแน่ใจได้ว่า ถ้าคนที่เหบืออยู่คิดจะสู้กับเธอแล้วล่ะก็ คากามิซามะ(กลายเป็น ? ท่าน ? ไปเสียแล้ว)คงจะฆ่าหมอนั่นได้โดยไม่ลังเลสักนิด ? เพราะฉันยังอารมณ์ดีอยู่ ฉันจะให้เวลาพวกแกสามวินาที รีบย้ายก้นแกกับเพื่อนสวะของแกออกไปจากสายตาฉันซะ! ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจเป็นฝังแกไว้ตรงนี้แทน และเชื่อฉันเถอะว่า... ฉันสามารถจัดฉากฆาตกรรมสมบูรณ์แบบได้ดีพอๆกับตอนที่ฉันกดแม่นั่น ?

___ท่านคากามิทำแน่ๆเลยค่า~ ถ้าไม่รีบหนีไปต้องตายแน่ๆเลยค่า~ ว่าแต่... ไอ้ประโยคสุดท้ายนั่นมัน...

___เป็นดังคาด ชายหนุ่มคว้าแขนเพื่อนร่วมก๊วนที่หมดสติอยู่และโกยอ้าวไปทันทีราวกับสายลม(คาระเองก็พยายามจะถอยหนีเช่นกัน) คากามิกระหยิ่มยิ้มย่องขณะมองตามหลังเจ้าสองคนนั้นไป ก่อนที่จะ...

___? คาระซัง กรุณาหยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะคะ กลางคืนมันอันตรายมาก อย่าได้ดูถูกมันเป็นอันขาดเลย คิดยังไงถึงได้มาอยู่คนเดียวในที่แบบนี้กันล่ะคะ ? คากามิหันมาหาคาระ(ที่พยายามจะหนีไปอีกคน ก็... คากามิน่ากลัวมากนี่นา) ? เอ้านี่! ?

___หญิงสาวร่างสูงยื่นมือให้คาระ

___? ไม่เป็นอะไรแล้วนะ... ? สีหน้าของคากามินั้นช่างอ่อนโยน... ราวกับรู้...

___จู่ๆหยาดน้ำตาก็เอ่อล้นขึ้นมา ก่อนที่จะไหลรินอาบแก้มทั้งสองข้างของซัคคิวบัสสาวทั้งๆที่เธอพยายามยิ้มอยู่ ทั้งๆที่พยายามยิ้มอยู่แท้ๆเลย... แต่... นี่มัน... มันน่ากลัวเกินไป! น่ากลัวที่สุดเลย!!!!

___รู้ตัวอีกที เธอก็กระโจนเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของคากามิเสียแล้ว

___หญิงสาวลูบหัวคาระเบาๆ ทว่า... กลับมีสีหน้าแบบอื่นแฝงอยู่ในความอ่อนโยนของคากามิด้วย บางที... ถ้าคาระสังเกตเห็นสักนิดแล้วเปลี่ยนใจเป็นรีบหนีไปแทนก็อาจจะทัน...

___? โอ๋ๆ ไม่เป็นอะไรนะ... ไม่เป็นไรแล้ว เมื่ออยู่กับฉัน เธอก็ไม่มีอะไรที่จะต้องกลัว ใช่แล้ว! ตราบเท่าที่เธอเป็นของฉัน... ?

___เอ๊ะ...

___? ฉันเห็นเธอกางปีกบินเมื่อคืนนี้ด้วย... จะว่ายังไงดีล่ะ... น่าทึ่งมากเลยนะ ?

___เอ๋!!! คาระเหงื่อแตกพลั่กๆแทนหยาดน้ำตาที่จู่ๆก็เหือดหายไปเสียดื้อๆ ความหวาดกลัวที่เหมือนกับเมื่อครู่หวนกลับมาอีกครั้ง(แต่ต่างกันนิดหน่อย; จะว่าไปนี่น่ากลัวกว่า... มั๊ง... กับการที่ถูกล่วงรู้ความจริงเข้า...)

___นี่... คากามิกำลังพูด... อะไร...

___? เธอเป็นซัคคิวบัสสินะ ฉันพูดถูกใช่ไหม... เมื่อสองคืนก่อน เป็นเธอสินะที่มาเข้าฝันฉัน ?

___? เอ่อ... เธอ... พูด... อะไร... ฉะ... ฉัน... ฉันไม่... รู้เรื่อง... ?

___? ไม่ต้องแกล้งไม่รู้เลยจ๊ะ เธอน่ะหลุดพิรุธออกมาเต็มไปหมด แค่ฉัรนลองเอามาปะติดปะต่อกันนิดหน่อยก็พอเดาได้แล้วล่ะ ฉันได้ลองไปสืบค้นข้อมูลตอนที่เธอสมัครเข้าเรียนดู ที่อยู่ของเธอ... ตรงนั้นมันยังไม่ได้ปลูกเป็นบ้านด้วยซ้ำไป แล้วก็นี่... ? คากามิหยิบมือถือขึ้นมากดๆ จากนั้นคาระก็ตัวแข็งทื่อไปเมื่อเห็นคลิปตัวเองขณะกางปีกโผขึ้นบิน ? เธอจะยังปฏิเสธได้อีกไหมจ๊ะ ?

___ทำไม... ทำไมถึงได้ดูยิ้มแย้มขนาดนี้กันละค้า~

___? ถ้าคลิปนี้หลุดออกไปบนอินเทอร์เนตมันคงน่าสนุกดีเนอะ ?

___? ยะ... อย่า... อย่านะ!!! ?

___? หืม~ ? คากามิเลิกคิ้วขึ้น ปรากฏรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้นบนริมฝีปากอวบอิ่ม ? เธอไม่อยากให้เป็นแบบนั้นใช่ไหมจ๊ะ ?

___คาระพยักหน้ารัวๆ เธออยากร้องไห้ออกมาอีกรอบจะแย่อยู่แล้ว

___? ถ้าอย่างนั้น เธอก็ต้องทำทุกอย่างตามที่ฉันสั่ง ไปอยู่บ้านของฉัน... ไปเป็นเมดบ้านฉัน... แล้วก็... ?

___ทันใดนั้นเอง คากามิก็ล้วงเอากุญแจมือออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วจัดแจงล็อคแขนคาระไพล่หลังอย่างรวดเร็ว จากนั้นเธอก็อุ้มขึ้นพาดบ่า

___? ทะ...ทำอะไรน่ะ อ๊า! ?

___คากามิเลียต้นขาเธอ

___? ก็อย่างที่ฉันเคยทำกับเธอในความฝันไงล่ะ แต่ไม่ต้องห่วงนะ ยูริน่ะ บริสุทธิ์ผุดผ่องไม่เหมือนกับพวกผู้ชายโสโครกนั่นหรอกจ๊ะ แล้วเธอจะต้องหลงรักฉันเลยล่ะ ?

___ซัคคิวบัสสาวหน้าซีดเผือด

___? มะ... มะ... ไม่น้า~!!! ปล่อยฉันไป~!!!~~!!! ม่าย!~~!!!! ?
??????????????????????????????????????

___การพบพานกันด้วยโชคชะตา(หรืออาจเป็นกรรมเก่า)ของสาวน้อยปิศาจกับหญิงสาวชาวมนุษย์ คาระพบว่าตัวเองได้กลายมาเป็นของเล่นของคุณหนูลูกสาวมหาเศรษฐีผู้เพียบพร้อมทุกด้านไม่ว่าใครก็เข้าใกล้ได้ยาก(ในหน้าฉาก) และเธอยังเป็นโอตาคุแอบจิตเลสเบี้ยน(เรียกยูริสิยะ!)ที่คลั่งซาดิสม์ เมดหูแมว ชุดพละบลูมเมอร์กับมิโกะ(ในหลังฉาก)อีกด้วย

___ถึงคุณแม่คะ... ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น... ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม หนูตัดสินใจแล้วว่าจะพยายามเป็นซัคคิวบัสผู้เก่งกาจให้ได้ค่ะ... อย่างน้อยๆก็จนกว่าที่ความรู้สึกแปลกๆยามถูกคากามิจ้องมองจะหายไปค่ะ...รวมถึงต้องหนีจากยัยนี่ให้ได้ด้วย!!!)

___? ยะ... อย่านะ! อย่า!! ตรงนั้นไม่ได้นะ! อ่ะ! อ๊า! !!! ?
Dream 1 EnD