DL.REVENGE ปฏิบัติการล่าล่างแผ่นดินชโลมเลือด #1

ถ้าเพื่อนๆ มีเรื่องที่น่าสนใจและต้องการแบ่งปันเนื้อหา หรือร่วมเป็นส่วนหนึ่งของการเป็นนักเขียนมืออาชีพ

Moderator: Gals, B.Comics, พี่บี

ตอบกลับโพส
saeros
โพสต์: 8
ลงทะเบียนเมื่อ: พุธ 13 พ.ค. 2009 5:15 pm

DL.REVENGE ปฏิบัติการล่าล่างแผ่นดินชโลมเลือด #1

โพสต์ โดย saeros »

บทที่ 1 อิกนีลแห่งดัลลัส

?อะ...เอ่อท่านอิกนีล?ชายรูปร่างเตี้ยคนหนึ่งพูดขึ้นอย่างตะกุกตะกักพลางขยับชายเสื้อที่ปรกด้วยผมสีแดงอย่างหวั่นๆ
?มีอะไร!?ร่างเจ้าของเรือนผมสีแดงเพลิงตอบด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ ก่อนที่ร่างที่ก้าวเดินนั้นจะหยุดลงพร้อมกับหันนัยน์ตาสีทับทิมมาสบกับดวงตาสีดำของเจ้าของร่างเล็กที่สูงไม่ถึงเอวของเธออย่างเกรี้ยวกราด
?พะ...พวกเรากลับไปที่องค์กรกันดีไหมขอรับ ขะ...ข้าคิดว่าภารกิจนี้มันยากเกินไปสะ...สำหรับท่านและ...ข้าน่ะขอรับ?ชายร่างเตี้ยเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นสะท้าน
?สำหรับเจ้าคนเดียว?ร่างที่ก้าวเดินต่อไปเปรยขึ้นเบาๆก่อนค่อยๆหันกลับมาพร้อมกับแววตาที่ใกล้เคียงกับคำว่ามัจจุราช
?หะ...หา!?...ว่าไงนะขอรับ?เสียงของเจ้าของร่างนั้นเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงประหลาดใจพลางถอยหลังอย่างไม่รู้ตัวเมื่อเจ้าของร่างสูงชะลูดเมื่อเทียบกับตนเดินเข้ามาหาอย่างช้าๆ
?คะ...คือข้าว่า...?เจ้าของร่างเล็กเอ่ยขึ้นอีกครั้งก่อนค่อยๆชะลอฝีเท้าของตนอย่างเป็นปกติ
?ไม่มีสิทธิออกความเห็น!?ร่างนั้นตะคอก นัยน์ตาสีเพลิงข้างที่ไม่ได้ถูกปิดเอาไว้ด้วยผ้าปิดตาสีตำเบิกขึ้นด้วยความเกรี้ยวกราดยิ่งกว่า ฝีเท้าที่ก้าวเข้ามานั้นไม่มีท่าทีจะหยุดและยังเพิ่มความเร็วขึ้นอีกทำให้ขาสั้นๆของชายร่างเล็กถอยครูดไปโดยอัตโนมัติ
?ตะ...แต่ข้าเป็นคู่หูของท่านนะขอรับ?ด้วยคำพูดนี้ทำให้ร่างสูงตรงหน้าหยุดลง และตอนนี้เขาก็เพิ่งรู้สึกว่าแผ่นหลังของตนนั้นได้ชนกับกำแพงชื้นๆให้เข้าแล้ว ร่างตรงหน้าหยุดนิ่งไม่ไหวติงเล่นเอาจนเขาแทบจะหยุดหายใจไปเลยทีเดียว ณ ตอนนี้ที่แห่งนี้ท่ามกลางความมืดที่เงียบสงบมีแต่เขากับร่างตรงหน้าเท่านั้น เพราะฉะนั้นเพียงแค่คำพูดเบาๆในที่นี้ก็สามารถได้ยินอย่างแจ่มชัด ร่างตรงหน้ายังคงนิ่งไม่ไหวติง เสียงที่ได้ยินในที่แห่งนี้ก็คงมีแต่เสียงหอบหายใจของตัวเขาเองกับเสียงหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ เรือนผมสีเพลิงยาวที่ปิดหน้าเอาไว้จนถึงเอวกลืนกินนัยน์ตาที่มีแววตาน่ารังเกียจนั่นส่องประกายจึงทำให้เขาไม่มีทางรู้ได้เลยว่าเธอคนนั้นคิดอะไรอยู่
?ข้าเคยพูดหรือว่าข้าต้องการคู่หู?อยู่ๆเสียงของคนที่เงียบไปก็ดังขึ้นพร้อมกับเรือนผมที่เปิดออกเล็กน้อยเผยให้เห็นบางส่วนของดวงตาที่มีสีแดงฉานเป็นประกายยิ่งกว่าเลือด สร้างความตื่นตระหนกตกใจให้กับชายร่างเล็กเป็นอย่างมาก
?ขะ...ข้าไม่เข้าใจขอรับ...?ร่างนั้นเอ่ยอย่างตะกุกตะกักพลางถอยครูดอย่างตกใจเมื่อร่างตรงหน้าก้าวย่างเข้ามา ร่างที่ก้าวย่างเข้ามายามนี้ยิ่งใกล้เคียงกับคำว่าปีศาจขึ้นไปอีกเป็นทวีคูณ ลมหนาวเย็นของยามราตรีพัดเอาเรือนผมสีเพลิงออกไปด้านข้างเผยให้เห็นดวงตาข้างขวาที่ส่องประกายเจิดจ้าดูน่าเกรงขามกับดวงตาข้างที่ถูกปิดด้วยผ้าตาดตาสีดำสนิททำให้ยิ่งดูลึกลับเข้าไปใหญ่ และยิ่งบวกกับเสื้อโค้ดยาวสีดำที่ดูกลืนเข้ากับสีของยามราตรียิ่งทำให้สีแดงนั้นยิ่งดูสว่างเรืองรองเป็นประกายมากขึ้นทำให้หญิงที่อยู่ตรงหน้ากลายเป็นปีศาจดีๆนี่เอง
?คู่หูที่ไม่เชื่อใจกันและกันเขาไม่เรียกว่าคู่หูหรอก...?หญิงตรงหน้าเปรยขึ้นเบาๆทว่าน้ำเสียงกลับดังกึกก้องไปทั่ว
?โดยเฉพาะคู่หูที่ไม่ได้เรื่องคอยเกะกะมือเท้าอย่างเจ้า...?มือเรียวข้างหนึ่งยกขึ้นแตะผ้าคาดตาสีดำก่อนค่อยๆเลื่อนลงมาเท้าใบหน้าของตนพลางหัวเราะคิกคักอย่างชอบใจ
?ตัวเกะกะก็รังแต่จะทำให้ชื่อเสียงของดัลลัสเสียหาย...?
?ขะ...ข้า...อ๊ากกก...?สิ้นเสียงคำสุดท้ายพื้นที่นั้นก็ถูกย้อมด้วยสีแดงสด กำแพงที่ชื้นแฉะอยู่แล้วยิ่งชื้นแฉะยิ่งกว่าเดิมเพราะเลือดที่สาดกระเซ็นไปทั่ว...แม้แต่ชุดโค้ดสีดำของเธอเองเช่นกัน กระทั่งปลายผมด้วย
?คู่หูน่ะต่างก็ต้องเชื่อใจกัน...เมื่อไม่เชื่อใจกันก็หมดประโยชน์...ข้านะ...หึ!?
?...มีแต่ข้าเท่านั้นที่จะเข้าใจตัวข้าเอง...?
?ปีศาจแห่งรัตติกาลตนนี้จะไม่หยุดหรอก...จนกว่าจะได้สิ่งที่ต้องการ คิกๆๆๆๆ?เสียงหัวเราะเริงร่ายังคงไม่หยุด มือเรียวค่อยๆล้วงลงไปในกระเป๋าเสื้อโค้ดพลางหยิบบางสิ่งออกมาที่ทำเป็นเหมือนกิจวัตรประจำวัน
...สิ่งนั้นคือนาฬิกาพก...
?ให้ตายสิ!...เสียเวลาไปมากรึเนี่ย ภารกิจก็ยังไม่เสร็จเลย...?เสียงนั่นพึมพำกับตัวเอง
...ที่ดูเหมือนนาฬิกาพกธรรมดาๆที่มีสายโซ่สีเงินระโยงระยาง...
...ทว่า...หน้าปัดของมันกลับมีเข็มสีเงินรูปร่างประหลาดที่หยุดนิ่งระหว่างเลข 5 กับเลข 6 กับช่องสี่เหลี่ยมเล็กๆที่มีตัวเลขหลักหมื่นโดยที่ตัวเลขหลักหน่วยเปลี่ยนไปชั่วครู่
...เข็มสีดำทั้งสามที่คอยบอกเวลาอย่างปกติ...
...เข็มสีเงินที่ดูเผินๆเหมือนเข็มวินาทีปกติที่หยุดนิ่งที่จะครบรอบที่เลข 12 เมื่อเดินครบ 1,440 ครั้ง...กับช่องสี่เหลี่ยมเล็กๆนั่นที่เหมือนกับตัวบอกวันที่

...แต่มันไม่ใช่...เข็มสีเงินนั่นกับตัวเลขในช่องนั้นจะเปลี่ยนเพิ่มขึ้นไปเมื่อเธอฆ่าคนด้วยน้ำมือตนเอง
...นั้นไม่ใช่ประเด็นสำคัญ
...ประเด็นสำคัญคือ...
...เข็มสีเงินของนาฬิกานี้เดินมาไม่ต่ำกว่า 7 ครั้งแล้ว...

...
...
...
...
...
??...หน้ากากแห่งเลือดเนื้อเอย...ตัวตนที่แท้จริงเป็นเช่นไร มิอาจล่วงรู้ได้เลย ?มีชีวิตอยู่เพียงทำตามความฝันเท่านั้นหรือ... ?ตัวข้านั้นมิอาจล่วงรู้ได้เลย...จนกว่าจะหาสิ่งนั้นพบ...และสิ่งนั้นคือสิ่งใดล่ะ...มิอาจล่วงรู้...?
?มิอาจ...?
?...รู้ได้เลย?






Ps*ฝากด้วยนะขอรับ ติชมกันได้...

ตอบกลับโพส

ย้อนกลับไปยัง “ก้าวแรก(สู่นักเขียนมืออาชีพ)”