ตำนานเก่าๆ

[kawjungba]

?เฮ้...เบียร์สองลังหนิ...ไปเอาถึงโรงงานรึวะ?

เสียงเกรี้ยวกราดของหัวหน้าพ่อครัวร้านอาหารอิตาเลียนเกรด B เนืองแน่นไปด้วยลูกค้าผู้แสวงหารอาหารราคาถูก ในช่วงที่ทั่วโลกต่างประสบภาวะขาดแคลนสาธารณูปโภคขนาดหนัก เพราะเศรษฐกิจที่ตกต่ำลงอย่างรุนแรงและภัยผิดธรรมชาติ ซึ่งเกิดขึ้นทั่วโลก โดยหาสาเหตุไม่ได้



ไค เด็กหนุ่มวัย 18ปี (อายุบนโลกมนุษย์) เดินออกมาทางประตูหลังร้าน อารมณ์ เขาตอนนี้แทบจะกัดเจ้าบ๋อยอู้งานสองคน นั่งสูบบุหรี่อัดปอดกันควันโขมง



?....? ไคยืนมองทั้งสองนิ่ง คว้าลังเบียร์ที่พวกมันนั่งทับอยู่จนบ๋อยคนหนึ่งตกลงมาดังผลั่ก ไคทำเป็นไม่สนใจคำพสุวาท ที่ดังตามมาเหมือนเป็นลมพัดเบาๆ เสียงสั่งของเจ้าหัวหน้าพ่อครัวกระแทกใส่หน้าไค ทันทีที่เขาเดินเข้ามา งานชิ้นต่อๆตามมาไม่หยุดหย่อน



ไคถอนหายใจเหนื่อยๆ ลากขยะไปทิ้งที่หน้าร้าน เขาเดินออกมาตามตรอกเล็กๆ จนถึงถนนที่แน่นไปด้วยคนวัยหนุ่มสาว แสงไฟส่องสว่างบอกความเป็นแหล่งท่องเที่ยวยามค่ำคืน เด็กสาวเด็กชายวัยเดียวกันเขา เดินหัวเราะกันสนุกสนาน ไม่ต้องกังวลเรื่องปากท้องตัวเอง ขณะที่ไคต้องทำงานวันละหลายกะเพื่อเงินไม่กี่เหรียญต่อวัน

ระหว่างที่ไคกำลังจัดการงานขยะตรงหน้า เสียงขับร้องเบาๆ ก็ดังขึ้นที่หน้าร้าน ผู้คนที่ยืนต่อแถวเข้าร้าน มองมาที่ร่างชายแก่ในชุดสีเทาหม่นๆขาดรุ่งริ้ง ใบหน้าปกคลุมไปด้วยเครายาว ผมรกรุงรัง นั่งเล่นหีบเพลงหาเศษเงินเล็กๆน้อยๆ

?เหล่ามนุษย์ผู้โง่เขลา...ยังไม่รู้ถึงภัยร้ายที่กำลังจะมาถึงจงฟังทางนี้ เหล่ามนุษย์ ฟังตำนานที่แท้จริงอันเป็นจุดเริ่มต้นของทุกสรรพสิ่ง?
ชายแก่เสียงแหบต่ำ ก็เริ่มบรรเลงเพลงด้วยหีบเสียงยานนั่นทันที



ว่ากันว่า...กาลเมื่อทุกสิ่งทุกอย่างยังมิบังเกิด

โลกเป็นเพียงความฝันที่ไม่อาจเกิดขึ้น

มนุษย์ คือ เถ้าถุลีดิน

เทพ คือ ผู้รับใช้ในแสงส่วาง อยู่เบื้องหน้าเหมือนเด็กน้อยผู้กตัญญู

ส่วนปีศาจ คือ ความมืดที่กล้ำกราย พี่น้องตนเอง สร้างความชั่วร้ายให้สมดุลกัน

แต่กระนั้น

ความแตกต่างย่อมส่งผลร้าย

พี่น้องสู้รบกันเอง

บุตรของพระเจ้าผู้สร้างทำการศึกไม่หยุดหย่อน

เสียงสู้รบดังกึกก้อง ส่งผลร้ายต่อสมดุลแห่งจิตวิญญาณผู้ดูแลโลกทั้งสอง

พระเจ้ามิอาจอภัยให้ลูกผู้โง่เขลา

บันดาลโทสะ ตัดผ่าเทพเป็นสอง สร้างเป็นสวรรค์

ตัดผ่าปีศาจ เกิดเป็นวิญญาณ สร้างทั้งสี่ในอยู่ร่วมกันด้วยสายใยเชื่อมโยง

หากก่อสงครามจะเกิดภัยแก่โลกทั้งสี่สืบไป จนสูญสลาย

เหล่าลูกน้อยยอมรับพระราชโองการ ให้สาบานด้วยโลหิตต่างสี

ขาว แห่งเทพ ฟ้าแห่งสวรรค์ ดำนั้นคือปีศาจ และ มรกตคือโลหิตของวิญญาณ

แต่สายใยนั้นแข็งแกร่งมากเกินไป

พลังทั้งสี่แผ่กระจายทั่วขอบเขต

ทำให้เกิดแรงกดดันไปในทุกโลก ไม่เว้นแม้แต่แดนของพระเจ้าเอง

พระองค์จึงสร้างชายหญิงคู่หนึ่งมอบโลกให้แก่พวกเขา

เพื่อรับพลังงานจากทั้งสี่โลก

คอยเป็นทางเชื่อมระหว่างโลกทั้งสี่ใบ

โดยพวกเขา คือ คู่ผู้ไร้พลังกลุ่มแรกที่ทรงสร้างขึ้น

เผ่าพันธุ์ใหม่บังเกิดจากผลผลิตที่ไม่สมบูรณ์.........มนุษย์พระเจ้าเรียกเช่นนั้น

ความรัก และ เมตตา เมื่อบิดาได้บุตรคนใหม่

ความอิจฉากลืนกินหัวใจเหล่าเทพ

ความริษยาเพิ่มพูนเต็มดวงใจของเผ่าปีศาจ

เทพจึงอวยพร ด้วยปรารถนา

มนุษย์เอ๋ย...จงมีความอยากรู้อยากเห็นเถิด

เจ้าจะได้รู้ในทุกสิ่ง...

แต่จะมีเพียงเรื่องเดียวที่พวกเจ้ามิอาจรู้

นั้นคือ ความปรารถนาของเจ้าเอง...

ปีศาจอวยพรให้มนุษย์ได้รับอารมณ์ความรู้สึก

มนุษย์เอ๋ย...จงมีหัวใจเถิด...

อารมณ์จะบังเกิดแก่เจ้า....

เจ้าจะมีความหลากหลายและแสดงออกตามความพึงพอใจที่เจ้าพบเห็น

หรือได้รับ...

แต่พวกเจ้ามิอาจรับรู้อารมณ์ความรู้สึกของผู้อื่นได้

เมื่อนั้นเอง...ชายหญิงคู่นั้นก็ได้รับคำอวยพรดังความประสงค์

เขาทั้งสองมีรัก...นั้นคือสิ่งที่หญิงรู้ว่ามี

เขารู้ว่าเขามีรัก....นั้นคือสิ่งที่ชายรู้ว่ามี

เขาทั้งสองอยู่ร่วมกัน...ให้กำเนิดบุตรชายคนแรก

และคนต่อๆไป

บุตรชายดำเนินตามรอยบิดา...ขยายเผ่าพันธุ์มนุษย์จนมากมาย

แต่ทว่า...

ความรู้สึกอื่น...ก็เริ่มตามมา

มันมากกว่ารัก

มันมากกว่าชื่นชม

จิตใจถูกย้อมด้วยความหวาดระแวง

ความอยากรู้ก้าวพ้นทุกสิ่ง...

ยิ่งค้นพบยิ่งอยากมากขึ้น

ความอยากจึงบังเกิดตามมา

มนุษย์หลงกลเทพพระเจ้าและปีศาจ

เกิดสงครามขึ้นมากมาย

วิญญาณต่างถูกพิพากษาให้เวียนว่ายในสวรรค์

หรือ...ลงนรกในแดนของวิญญาณ

ความวุ่นวายต่างๆ...

พระเจ้ามิอาจทนได้ต่อไป

โลกมนุษย์กำลังจะสูญสลาย...

จึงประทานดวงใจของพระองค์ให้ไปเป็นจิตวิญญาณของโลก

แต่เหล่าปีศาจมิยอมฟัง...นักรบปีศาจผู้หนึ่ง?ปรารถนาพลังแห่งดวงใจนั้น

จึงอาจหาญวางแผนการร้าย

แย่งชิงด้วยทุกวิถีทาง...แม้โลกทั้งสี่ต้องสูญสลาย

จอมราชันแห่งปีศาจจึงออกมาปราบบุตรชายด้วยตนเอง

คุมขังในมิติทับซ้อน

ที่ที่มิอาจเข้าไปหรือออกมาได้

ที่ที่เป็นเพียงซากปรักหักพัง

มิติที่รอการสูญสลาย...

นักรบปีศาจ...ถูกพันธนาการด้วยโซ่แห่งจิตวิญญาณของโลกทั้งห้าใบ

เมื่อการคุมขังจบสิ้น

เหล่าผู้ปกครองทั้งสี่โลก

มอบหมายให้เทพผู้มีพลังแข็งแกร่ง

ลงไปปกครองโลก...ด้วยในฐานะที่สูงส่ง

ราชาแห่งมนุษย์

เมื่อราชาทั้งห้าโลกปรากฏครบ

จิตวิญญาณของทั้งห้าโลกได้เลือกราชาผู้หนึ่ง

ผู้จะปกครองเหล่ากษัตริย์...ผู้จะคอยเป็นผู้ชี้นำ

มิให้เกิดสงคราม

และผู้นั้นจะมีอำนาจในทุกสิ่ง

เขาจะเป็นใหญ่เหนือกษัตริย์ผู้อื่น

ผู้ที่จิตวิญญาณนั้นเลือก คือ

กษัตริย์จากดินแดนของเหล่าปีศาจ

จอมราชาเฮดอล...ผู้ได้รับตำแหน่งผู้ปกครองสูงสุดแห่งโลกทั้งห้าคนแรก



เสียงแหบต่ำนั้นหยุดลงหายใจเบาๆ พร้อมอ้าปากจะร้องต่อ แต่เสียงของตำรวจดูแลความสงบ กลับไล่ชายคนนั้นไปเสียก่อน ตำรวจวิ่งเข้ามาทำท่าจะลากตัวชายแก่เข้าโรงพักแน่ๆ เพราะสมัยนี้ การมีคนจรมา ขอเศษเงินจากนักท่องเที่ยวทำเอากำไรของรัฐบาลหายหมด ดังนั้นความสวยงามจึงต้องมาก่อนความปลอดภัย ชายแก่ลุกยืนช้าๆ หยิบขัน เก่าๆที่วางอยู่ขึ้นมา แล้วขวางใส่หน้าตำรวจทั้งสอง

ชายแก่สะบัดผ้าคลุมสีเทาออก เป็นร่างของชายหนุ่มคนหนึ่ง ในชุดคลุมสีแดงเลือดทั้งตัว ใบหน้าอยู่ใต้หน้ากากสีขาวแหลม เป็นรูปแสยะยิ้มกว้างเหมือนจันทร์เสียว

มันเหลือบมองมาทางไค สะบัดมือมาที่เขาอย่างรวดเร็วปรากฏร่างสัตว์ปีศาจหมาป่าห้าตัวที่ควรจะอยู่ในโลกปีศาจ พวกมันมุ่งหน้ามาที่ไคอย่างรวดเร็ว

ร่างนั้นยิ้มให้ไคผ่านหน้ากากขาว

?แล้วเจอกัน ไค นาร์สคิล? ร่างนั้นจมหายลงไปในจุดที่เคยยืนอยู่ พอดีกับที่หมาป่าปีศาจถึงตัวเขา