ตำนานแห่งรัก The Legend

ถ้าเพื่อนๆ มีเรื่องที่น่าสนใจและต้องการแบ่งปันเนื้อหา หรือร่วมเป็นส่วนหนึ่งของการเป็นนักเขียนมืออาชีพ

Moderator: Gals, B.Comics, พี่บี

ตอบกลับโพส
kawjungba
โพสต์: 3
ลงทะเบียนเมื่อ: พุธ 08 เม.ย. 2009 1:11 pm

ตำนานแห่งรัก The Legend

โพสต์ โดย kawjungba »

บทนำ

ปัง ปัง ปัง

เสียงเคาะประตูดังกึกก้องทั่วมหาวิหารเซนร์มอร์ฟอร์ด ทำให้คุณแม่ไซเรนสะดุ้งตื่นตกใจ พลางต่อว่าตนเองที่หลับไป ขณะที่รีบวิ่งไปเปิดประตูบานยักษ์สีดำของมหาวิหารออกอย่างยากลำบากเพราะขนาดของมันใหญ่กว่าคุณแม่ถึง 10 เท่า ( เหมือนหนูตัวน้อยๆที่พยายามดึงช้างอย่างใดอย่างนั้น)แต่ก่อนจะเปิดบานประตูจะออกหมด ชายร่างสูงใหญ่สวมเสื้อคลุมสีดำตั้งแต่หัวจรดเท้าก็แทรกตัวเข้ามาก่อนซึ่งเป็นการช่วยคุณแม่ประหยัดแรงได้มากเลยทีเดียวเพราะมันช่วยให้ใบหน้าของคุณแม่ซีดน้อยลง



?ขอประทานอภัยจริงๆ เพค่ะ องค์ไดร์เนทอร์ ที่เปิดประตูช้า? คุณแม่พูดขณะหอบ แฮ่กๆ



ชายร่างสูงถอดหมวกคลุมออกทำให้เห็นใบหน้าที่ขาวผ่องแปร่งปลั่งอย่างผู้ที่มีความเป็นผู้นำของชายชรา นัยน์ตาสีเทาของเขาจ้องคุณแม่อย่างเยือกเย็น

?หม่อมฉันรอพระองค์.....?

?ธุระของข้านั้นมากมายนัก การมาช้าในคืนนี้นั้นมีเหตุผลคุณแม่ และในตอนนี้ข้าต้องการพบ ลอเรล ถ้าเจ้าไม่ว่าละก็....? องค์ไดร์เนทอร์ตรัส อย่างเรียบเฉยไม่แสดงอาการรีบร้อนอย่างที่ว่าเลยซะกะนิด

คุณแม่จึงรีบเดินนำไปในวิหารอย่างรวดเร็วโดยไม่ทันสังเกตเห็นร่างน้อยๆในวงแขนใต้เสื้อคลุมขององค์ไดร์เนทอร์ คุณแม่เดินนำผ่านทางเดินที่เป็นซุ้มโค้ง ซึ่งทั้งทางเดิน ผนัง พื้นหรือแม้แต่เพดานก็ล้วนแต่ทำด้วยหินอ่อนทั้งสิ้นโดยตกแต่งลวดลายอย่างวิจิตรตระการตา เวลาที่ต้องกับแสงสว่างของไฟ หรือ แสงอาทิตย์จะส่องแสงสีส้มอ่อนดูอลังการงานสร้างยิ่งนัก บริเวณผนังต่างประดับประดาไปด้วยภาพเขียนของจิตรกรชื่อดังมากมายที่เกี่ยวกับประวัติศาสตร์ของแกรนด์เฮฟเวนและโลกต่างๆอีก 4 ใบ รวมถึงรูปขององค์บิชอร์ปต่างๆนับตั้งแต่ สร้างมหาวิหารใหม่ๆ ทำให้รู้สึกเหมือนได้เข้าไปในเส้นทางของพิพิธภัณฑ์หอจดหมายเหตุที่เก็บเรื่องของคนแก่ๆที่สร้างวีรกรรมต่างๆไว้มากมาย (ซึ่งส่วนดีอาจจะมีเพียงเสียวเดียวของชีวิตของพวกเขาเท่านั้น)

เมื่อถึงตอนนี้ องค์ไดร์เนทอร์ก็เห็นรูปขององค์สังฆราชมอร์รีเซียส ซึ่งเป็นคุณพ่อที่สำคัญที่สุดในโลก ในที่สมัยองค์ไดร์เนทอร์ยังเด็ก วิธีลงโทษของคุณพ่อคือจะทำร้ายจิตใจ เด็กด้วยสายตาที่เรียกได้ว่ามารยังเรียก ป๋า และให้ขัดพื้นมหาวิหารด้วย แปรงสีฟัน! ทำให้องค์ไดร์เนทอร์ไม่ค่อยชอบพระองค์ซักเท่าไรเพราะมันทำให้ท่านต้องซื้อแปรงสีฟันทุกวันหลังเลิกเรียน หนักถึงขั้นคิดจะดึงรูปออกแล้วเอาไปใส่ในบอร์ดโชว์

?บุคคลที่มิควรหลงลืม!?

(ที่จริงเหล่ากรรมการโรงเรียนใช้บอร์ดนี้เป็นการประจารผู้ที่ไม่ควรจะจดจำที่สุดมากกว่า ซึ่งเหล่าพวกครูๆเองก็รู้ดี บอร์ดนี้จึงจะมีเรื่องโจ๊กของคุณพ่อคุณแม่ที่โหดๆประจารอยู่ทุกวัน ยกเว้นผู้อำนวยการ) ในสมัยที่องค์มอร์รีเซียสเป็นผู้อำนวยการโรงเรียน เอฮาคอส โรงเรียนที่ เทพ ปีศาจและมนุษย์
?นี้คือทางเดียวที่ไปห้องของคุณพ่อลอเรลได้เพค่ะ เป็นเขตห่วงห้ามของวิหารมีแต่หม่อมฉันกับคุณพ่อลูฟฟ์เท่านั้นที่ผ่านได้? คุณแม่ไซเรนกล่าวตามวิสัยของผู้ดูแลวิหาร

แต่ผู้เป็นแขกของคุณพ่อลอเรลกลับเงียบไม่มีเสียงตอบกลับ เพราะเขามัวแต่คิดถึงหน้าที่ที่จะต้องทำต่อไปหลังจากนี้ และแล้วสายตาของเขาก็มองเห็นตรงไปยังสุดทางเดิน ซึ่งตอนนี้ปรากฏประตูบานใหญ่ที่ไม่ต่างจากประตูหน้าวิหาร แต่บานนี้มีลวดลายที่แกะสลักถึงสงครามครั้งใหญ่ในอดีต เทพ มนุษย์และ ปีศาจ รวมกันต่อสู้เพื่อปกป้องโลกของตนเองจากอสูรร้าย เบื้องหลังรูปสลักอันวิจิตรเป็นวงแหวนที่มีอักษรประหลาดสลักเสลาอยู่

เฮอะ การรวมตัวกันอีกครั้งคงจะเป็นสิ่งที่ข้าได้แต่ฝันเพียงเท่านั้น

องค์ไดร์เนทอร์คิด แต่ก่อนที่ทั้งสองจะเดินไปถึง ประตูก็ส่งเสียงเอียดอ๊าด แล้วบานประตูทั้ง 2 เปิดออก ซึ่งหลังประตูเป็นห้องทรงกลมขนาดใหญ่ผนังของห้องมีชั้นหนังสืออยู่รายล้อมครึ่งหนึ่ง ส่วนด้านตรงข้ามกับประตูเป็นแถวกระจกใสบานยาวถึงเพดานที่มีโต๊ะทำงานไม้ขนาดใหญ่สีน้ำตาลไหม้สวยงาม ตกแต่งด้วยลวดลายของเถากุหลาบตั้งอยู่ห่างจากหน้าต่างไม่มากนัก เบื้องหลังเป็นวิวทิวทัศน์ของเมืองแกรนด์เฮฟเวนที่บัดนี้ยังมีแสงไฟสว่างไสว คลาคลั่งไปด้วยผู้คนที่ออกมาท่องราตรีในเวลาเที่ยงคืน แต่แสงไฟที่เรียกความสนใจขององค์ไดร์เนทอร์ได้คือแสงจากเตาผิงหินอ่อนสีขาวที่อยู่ข้างๆห้อง หน้าเตาผิงเป็นชุดโซฟารับแขกสีขาวนวล ซึ่งแสงจากเปลวไฟทำให้เห็นร่างของชายคนหนึ่งนั่งหลับอย่างสบายอารมณ์อยู่เพราะมีเสียงกรนออกมาหน่อยๆด้วย

?คุณพ่อค่ะ องค์ไดร์เนทอร์มาถึงแล้วค่ะ? คุณแม่กระซิบเรียกอย่างรีบร้อน แต่ชายที่นั่งอยู่ก็ยังนิ่งเงียบแถมกรนดังกว่าเดิม

?คุณพ่อค่ะ? คุณแม่เรียกอีกครั้ง คราวนี้ดังกว่าเดิมนิดหน่อย

?องค์ไดร์เนทอร์มาถึงแล้วค่ะ?

?คุณพ่อ...? แต่ก่อนจะพูดจบนางก็ต้องตกใจกับเสียงอันเกรี้ยวกราดขององค์ไดร์เนทอร์ ดังมาจากข้างหลัง

?ข้ามาที่นี้ไม่ได้มาดูเจ้ายามหลับ ลอเรล? แต่คุณพ่อลอเรลก็ไม่ได้ตื่นตระหนกกับเสียงของพระองค์เหมือนคุณแม่ไซเรน ทั้งยังกลับหัวเราะฮึฮึในลำคอ

?ช่างเป็นเสียงปลุกที่ได้ใจข้าจริงๆจอมราชาแห่งโลกปีศาจที่มีงานไม่เว้นว่างจนมานัดข้าช้าไปถึง 5 ชั่วโมง? คุณพ่อลอเรลพูดขณะที่ลุกขึ้นมาจากโซฟาเดินตรงมาหาองค์ไดร์เนทอร์ คุณพ่อลอเรล หรือน่าจะเรียกให้ถูกว่า พระสังฆราชลอเรล
คุณพ่อลอเรล เป็นชายสูงวัย อายุประมาณ 70 ปี ใบหน้าเต็มเปี่ยมไปด้วยความเมตตาและความเอื้ออารี รอยยิ้มของท่านเหมือนไม่มีสิ่งใดในโลกนี้ที่ทำให้ท่านทุกข์ร้อนได้เลย หรืออาจเป็นเพราะท่านไม่ใส่ใจมากกว่า

?ข้ามีเรื่องไหว้วานเจ้า ลอเรล ตอนนี้ข้าจำเป็นต้องไปในที่บางแห่ง ข้าต้องการให้เจ้าดูแลเขาให้ดีที่สุดเท่าที่เจ้าทำได้? องค์ไดร์เนทอร์พูดต่อโดยไม่สนใจกับคำพูดของคุณพ่อ

?เรื่องนั้นมันแน่อยู่แล้ว เพื่อนข้าแต่ข้าคิดว่า เหตุใดท่านจึงไม่บอกเรื่องนี้ให้ องค์เมทามีออสรู้ สภากลางจะต้องช่วยท่านเเน่? แต่องค์ไดร์เนทอร์ไม่สนใจคำพูดของคุณพ่อลอเรลเลยแม้แต่น้อย พระองค์เลือกเสื้อคลุมขึ้น

ในตอนนี้เองที่คุณแม่พึ่งจะสังเกตเห็นเด็กชายผมสีทองเหลืองอร่ามที่มีผิวสีขาวตัดกับสีของเสื้อคลุมขององค์ไดร์เนทอร์อย่างชัดเจน

?เวลาข้ามีไม่มากนัก นี้คือ ไค บุตรของไดเซลและ เซเอล? คุณแม่หายใจเข้าดังเฮือกและปล่อยเสียงอุทานดังลั่น ?พระเจ้าช่วย? จนทำให้ชายทั้ง 2 ต้องหันมามองเลยทีเดียว

?ขออภัยเพค่ะ?

?เขาช่างงดงามเหมือนมารดานัก? คุณพ่อลอเรลพูดต่อ

ในเวลา เดียวกันกับที่เด็กชายเริ่มตื่น และเสียงหายใจของคุณแม่ก็ดังเฮือกขึ้นอีกครั้ง ดวงตาสีน้ำตาลเบิกโพงอย่างตกใจ

?อย่าหายใจเช่นนั้นบ่อยนักเลยไซเรน มันไม่ดีต่อเจ้านักหรอก? คุณพ่อพูดพลางหัวเราะไปด้วย

?ตาของเขา...ตา...เป็นสีแดง? คุณแม่พูดออกมาอย่างยากลำบากเพราะต้องทนเก็บความตื่นเต้นไว้

?ข้าต้องการให้เจ้าดูแลเขา......นี้คือสิ่งที่ข้าขอร้องเจ้า ลอเรล เด็กคนนี้คือ.....อดีตและอนาคตของพวกเรา เขาจะช่วยพวกเรา ด้วยพันธะที่ถูกกำหนดมาแต่กำเนิด?

ไคมองไปรอบๆห้องของคุณพ่อลอเรล แล้วมองหน้าองค์ไดร์เนทอร์อย่างสงสัย

?ต้องไปแล้วลอเรล เวลาไม่เคยผ่านพ้นไปเฉยๆ? องค์ไดร์เนทอร์วางเด็กชายลง แล้วหันหลังเดินกลับไปที่ประตู อีกครั้งโดยไม่กล่าวลาหลานชายตัวน้อยเลย

?ปู่จะไปไหน? เด็กน้อยถาม ก่อนที่องค์ไดร์เนทอร์จะเดินถึงหน้าประตูพอดี นัยน์ตาสีเทาที่แข็งกร้าวหันกลับมาจ้องมองที่หลานชายอย่างรู้สึกผิด

?ข้าต้องไปทำบางอย่างไค?บางอย่างที่สำคัญมาก? องค์ไดร์เนทอร์กล่าวอย่างอ่อนโยน ท่านมองหน้าไคอยู่นานเหมือนกลัวว่าจะลืมใบหน้า ที่ไร้เดียงสาของเขาไป

?แต่ข้านั้นจะอยู่กับเจ้าทุกที่ พ่อและแม่ของเจ้าก็เช่นกัน เจ้าเองก็รู้สึกได้มิใช่หรือ? ขอเพียงเจ้ายังนึกถึงพวกเราอยู่เสมอ?

?แล้วจะได้เจอกันอีกไหม? ตอนนี้ใบหน้าของเด็กชายนั้นบ่งบอกถึงความเศร้าสร้อยอย่างเห็นได้ชัด รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าขององค์ไดร์เนทอร์ ทรงอยากจะเดินเข้าไปสวมกอดหลานชายยิ่งนัก

?ได้เจอแน่หลานรัก สักวันถ้าเจ้าเติบโตเป็นชายที่เข้มแข็งและกล้าหาญ ได้เป็นหนึ่งในผู้พิทักษ์ของเซนร์มอร์ฟอร์ด สิ่งนั้นจะทำให้เราได้พบกันอีกครั้งหนึ่ง?

?แล้วที่สัญญาว่าจะบอกเรื่องของพ่อแม่แล้วอดีต....พันธะที่ปู่พูดน่ะหมายถึงอะไร?

องค์ไดร์เนทอร์ยิ้ม

?หน้าที่นั้น ตอนนี้เป็นของคุณพ่อลอเรลแล้วไค เมื่อถึงเวลา.....เจ้าจะรู้เอง?

?ท่านเห็นรูปของคุณพ่อมอร์รีเซียสหรือเปล่า เพื่อนข้า? คุณพ่อลอเรลถามก่อนองค์ไดร์เนทอร์จะจากไป

?ข้าเองก็คิดอยู่เหมือนกันว่าจะเอามันออกไปได้ยังไงเพราะข้ารู้สึกว่ามันไม่เหมือนตัวจริงเอาซะเลย? องค์ไดร์เนทอร์พูดใบหน้าของพระองค์มีรอยยิ้มแต่แววตาของพระองค์ดูเศร้าหมอง แล้วพระองค์หายตัวไปเหมือนโดนลมพัดฝุ่นละอองให้ฟุ้งกระจาย

?ทำไมทรงไม่เข้ามาอย่างนี้ซะตั้งแต่แรกจะได้ไม่เสียเวลา? คุณแม่ไซเรนกล่าวอย่างหงุดหงิด

คุณพ่อเดินเข้ามาหาไค เขาเป็นชายเพียงคนเดียวที่เห็นตาของไคแล้วไม่แสดงอาการตื่นตระหนกเหมือนคนทั่วไป

?เจ้าคงเหน็ดเหนื่อยกับการเดินทางมากเด็กน้อย มาเถอะไปอาบน้ำพักผ่อนกันที่ห้องของเจ้า?

?ผมต้องอาบน้ำกับท่านด้วยหรือ? ไคถามอย่างสงสัยแววตาของความเศร้าเมื่อครู่นี้ก็ยังจางไม่หายไปจากสายตาแต่เขาก็พยายามกลบเกลื่อนความรู้สึกนั้นอย่างเป็นดี ทำให้คุณพ่อมองเห็นถึงความเข้มแข็งในตัวของเขา

?ข้าชักจะชอบเจ้าซะแล้วซิ ? คุณพ่อพูดพลางจูงมือเด็กชายออกไปจากห้องโดยมีคุณแม่ไซเรนตามมาติดๆ ขณะพาไคเด็กชายตัวน้อยๆ ไปพักผ่อนในโซนที่พักของมหาวิหาร

?อ้อ ใช่? คุณพ่อพูดแล้วหันหน้ามามองไค

?ตาของเจ้านั้นเป็นสีทับทิมที่งดงามที่สุดเท่าที่ข้าเคยเห็น? ไคมองหน้าคุณพ่อด้วยดวงหน้า หม่นหมอง แต่เข้มแข็ง
?ขอบคุณครับ?

ตอบกลับโพส

ย้อนกลับไปยัง “ก้าวแรก(สู่นักเขียนมืออาชีพ)”