คาลิโดร่า (ตอนที่ 3 : คนที่อยู่ด้วยกันไปจนตาย)

[==Ashura==]

หัตถ์บางแตะไปที่ต้นไม้ใหญ่ซึ่งแผ่กิ่งก้านมีใบไม้ปกคลุมหนาให้ร่มเงาได้เป็นอย่างดี ไม่ทันคิดอะไร ริมฝีปากเรียวก็จรดลงที่เปลือกไม้แข็งอย่างอ้อยอิ่ง พลันได้ยินเสียงฝีเท้ามาจากด้านหลัง เมื่อหันไปด้วยความตกใจก็พบใบหน้าคุ้นเคยที่เห็นทุกเมื่อเชื่อวัน หัวสมองจึงขาวโพลนทันที แล้วหันหน้ากลับหาต้นไม้ ซ่อนแก้มทรยศที่แดงด้วยความอายไว้ไม่ให้พบเห็น



?จัดการเรียบร้อยไหม? เสียงพยายามบังคับให้ราบเรียบและเย็นชา หากรู้ว่ามันสั่นเล็กน้อยที่ปลายหางเสียง



?พระเจ้าค่ะ เป็นสาวใช้คนสนิทที่คอยตระเตรียมเสื้อผ้าให้พระองค์ พบถุงใส่เงินจำนวนมากผิดปกติในห้องของนาง และคำสารภาพของนางเองพระเจ้าค่ะ?



?ดี เลี้ยงให้สุขสบายไม่ชอบ ก็ต้องเจอแบบนี้ล่ะ แล้วเรื่องสงครามล่ะ?



?กระหม่อมส่งจดหมายแจ้งข่าวออกไป คาดว่าไม่นานคงรวบรวมกองทัพได้ สายสืบของเรารายงานว่าทัพของพารอสไม่สามารถขอความร่วมมือจากแคว้นใกล้เคียงได้ เพราะกลัวเรื่องสัญญาพันธมิตรของเรา คงใช้ได้แค่ทหารของพารอสรบเท่านั้น ถ้าเราระดมกำลังเพียงสองสามเมือง ก็น่าจะปราบอยู่ เดิมทีเมืองนี้กษัตริย์ก็ไม่ได้เน้นทางด้านสงครามอยู่แล้ว เพียงเราเมืองเดียวก็คงเอาชนะได้ไม่ยาก แต่เพื่อความแน่นอน กระหม่อมจึงขอความร่วมมือกับอีกสามแคว้นใกล้เคียงพระเจ้าค่ะ?



?อืม ถ้าเป็นไปได้ ข้าอยากให้เสียไพร่พลน้อยที่สุด เจ้าบอกสายสืบให้ดูทิศทางที่ทัพพารอสเคลื่อน ให้ผลัดไปดักปล้นชิงระหว่างทาง กลางวันอย่าให้มันได้ฮึกเหิม กลางคืนอย่าให้มันได้สงบสุข ทำให้กองทัพระส่ำระสายให้มากที่สุด อย่าให้มันมีแรงใจมาต่อกรกับเราได้?



?พระเจ้าค่ะ กระหม่อมจะทำตามรับสั่ง?



เพียงร่างสูงหันหลัง ดวงตาคู่สวยก็ทอดตามองตามทันทีเพราะรู้ดี..เขาจะไม่หันกลับมาอีก มอง..จนลับสายตา ร่างกายที่ทรงตัวอยู่ได้ก็ทิ้งตัวลงกับพื้น หัวใจเต้นระรัวราวจะหลุดจากอกด้วยความอายที่เผยแสดงท่าทางอะไรออกไปโดยไม่ตั้งใจ คาลิโดร่ากำมือกดหัวใจไว้แน่นกลัวว่ามันจะแล่นตามใครบางคน ศีรษะพิงไปกับไม้ใหญ่ เงยมองดูใบไม้สีเขียว






?เจ้าหญิง อย่าปีนขึ้นไปบนนั้น ทรงลงมาเถอะ? เสียงหนึ่งร้องอย่างเป็นกังวล




?แน่จริงก็ปีนขึ้นมาจับเราสิ? คนตัวเล็กหัวเราะกลับไป เพราะรู้ดีว่าอีกฝ่ายไม่กล้าทำแน่




?เจ้าหญิง ถ้าฝ่าบาทมาพบเข้า กระหม่อมคงมีโทษที่ปล่อยพระองค์ขึ้นไป ทรงลงมาเถิดพระเจ้าคะ?




คาลิโดร่าถอนหายใจกับความใจอ่อนของตนทุกที ร่างที่กำลังปีนขึ้นสูงหยุดชะงัก แล้วจะปีนลงข้างล่าง ไม่อยาก..ให้อีกฝ่ายได้รับโทษใดๆ และยิ่ง..เสียงนั้น วอนขอติดจะอ้อนนิดๆ..จะให้ปฏิเสธได้เช่นไร




?ถอยไปสิ เดี๋ยวเราลงไปเอง?




?เจ้าหญิง อย่ากระโด..? ไม่ทันสิ้นเสียง ร่างเล็กก็ปลิวลงมาจากต้นไม้ แม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายไม่น่าเป็นอะไร หากด้วยจิตใจสำนึกในหน้าที่ผู้พิทักษ์ เขาจึงรีบเข้ามารองรับทันที ร่างเล็กจึงไม่เผชิญความแข็งกระด้างของดินหากเป็นอกนุ่มของเด็กชาย




?ใครใช้ให้มาเป็นเบาะให้เรา? เด็กน้อยเสียงแข็งใส่ ทั้งที่ในใจแสนห่วง กลัว ?เพื่อนเล่น? ตรงหน้าจะบาดเจ็บตรงไหน ทาร์เธมิสลุกขึ้นยืนแล้วพยุงร่างเล็กลุกตาม




?วันหลังต้องการอะไร บอกกระหม่อมสิ กระหม่อมจะทำให้?




?หึ!? เด็กหญิงตัวน้อยในชุดผู้ชายขึ้นเสียงถึงจมูก ?เจ้าทำให้เราทุกอย่างไม่ได้หรอก?




?ได้สิ ถ้าเจ้าหญิงบอก กระหม่อมจะพยายามสุดความสามารถ คนเราถ้าไม่สิ้นความพยายามแล้ว มันต้องสำเร็จเข้าสักวัน?




?ถ้าเรามีของอยากได้หลายอย่างจากเจ้า? คาลิโดร่าแกล้งเปรย หากก็ยังไม่รู้ว่าต้องการอะไรบ้างจากคนตรงหน้า




?กระหม่อมให้ได้ทุกอย่าง? อีกฝ่ายตอบกลับด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยม ทำให้เจ้าหญิงตัวน้อยหมั่นไส้ จึงผลักอกอีกฝ่ายอย่างแรง




?คอยดู วันไหนเจ้าผิดคำพูด ข้าจะเกลียดเจ้าตลอดชีวิต!?






หึ.. ให้ได้ทุกอย่าง คาลิโดร่าหลับตา ทั้งที่ความจริง.. ไม่มีให้เลยสักอย่าง อย่างที่ต้องการมากที่สุดกลับไม่เคยได้รับ




ต้นไม้จ๋า เจ้าเติบโตมากขนาดนี้แล้วแท้ๆ แต่บางอย่างกลับยังคงเดิม ใจคน..ไม่เปลี่ยนเลยสักนิด เท่าไรก็เท่านั้น ที่อยากให้เพิ่มก็ไม่เคยเพิ่มมา ที่อยากให้ลดน้อยก็ไม่เคยที่จะลดลง..







นางลืมตา ยกมือขึ้นมาดู ?พันธนาการ? ของตัวเอง แดดส่องสะท้อนเหล็กกล้า แม้หนักอึ้งเพียงใด หามือข้างนี้ก็ยอมที่จะแบกรับไว้ คาลิโดร่ากระตุกยิ้ม พันธนาการที่นางทำขึ้นมาเมื่อรับรู้ความจริงในวันนั้น.. วันที่เหมือนถูกสูบลงสู่ทาร์ทารัส




โอ้.. ซุส! ได้โปรด ชำระจิตใจของข้าที ให้ข้าฟื้นคืนตื่นจากฝันร้ายในความจริงนี่ด้วยเถอะ




สาวงามแห่งเคลาคัสกำมือแน่น แล้วลุกขึ้นยืน มือเรียวเสยผมที่ชื้นไปด้วยเม็ดเหงื่อ




ไม่.. หมดเวลาแล้วที่จะอ่อนแอ ข้าแข็งแกร่ง ไม่จำเป็นต้องอ่อนแอเพราะใครคนหนึ่ง เขาไม่สิทธิ์มีอิทธิพลเหนือข้า!




คาลิโดร่าก้าวขาออกจากร่มเงาของไม้ใหญ่ สู่แสงแดดที่เริ่มร้อนแรง นางเดินเข้าสู่ตัวปราสาทที่อีกไม่กี่นาทีจะมีการประชุมขุนนางซึ่งนางมักจะเข้าร่วมประชุมด้วยทุกครั้ง เพียงร่างบางลาลับหายไปกับมุมกำแพง ร่างสูงก็ก้าวออกมาอีกทางพร้อมกับถอนหายใจ





.................................





?เสด็จแม่..? ลูกสาวคนเล็กเอ่ยเสียงอ้อนอ่อนหวาน แล้วเข้ามาสวมกอดมารดาไว้ ?มีเรื่องอะไรว้าวุ่นพระทัยเพคะ ลูกเห็นเสด็จแม่ไม่ขยับเข็มเสียที? คาลิโดร่าจับหัตถ์พระมารดาที่ถือเข็มค้างไว้ไม่จรดปักผ้า




?จะเรื่องอะไรได้ นอกจากเจ้า? ราชินีแห่งเคลาคัสรีบเอ่ยต้อนเมื่ออีกฝ่ายเปิดจังหวะให้ ?ทำไมไม่แต่งงานแต่งการเหมือนพี่ๆคนอื่นเสียที อายุเจ้าเลยวัยที่ควรแต่งงานนานแล้วนะ?




?พี่กลีเคอเรียยังไม่ได้แต่งสักหน่อย? คาลิโดร่าเถียง รู้งี้ไม่ทักก็ดีสิ




?แต่พี่เขาหมั้นหมายแล้ว และที่เขายังไม่แต่งเพราะห่วงเจ้า! กลัวว่าถ้าเขาแต่งออกต่างเมืองไปแล้วเจ้าจะไม่มีเพื่อน เจ้าแต่งงานเสียมีสามีมาอยู่ด้วย พี่เขาก็หมดห่วงเอง?




?ก็ไม่เห็นมาเลยนิคะ สามีข้าคนนั้น ข้ารึเปิดโอกาสให้ทุกคนจะยากดีมีจนยังไงข้าก็ไม่เกี่ยง แค่ถอดสิ่งนี้ได้ก็พอ? คาลิโดร่าแกล้งขยับมือซ้ายให้แม่เห็น หญิงวัยกลายคนอดถอนหายใจเฮือกใหญ่ไม่ได้




?นี่ก็อีกเรื่อง ช่างขยันหาเรื่องให้แม่กลุ้มใจเสียจริง ลูกสาวแม่จะขึ้นคานก็เพราะกุญแจบ้าๆเนี่ยแหละ?




?โธ่แม่ ถ้าซุสปรานี ถ้าอะโฟรไดทิเห็นชอบ ก็คงส่งคู่ครองมาให้ข้าเองแหละค่ะ แม่อย่าห่วงไปหน่อยเลย?




?หน้าที่จัดหาให้ลูกมีคู่ครองที่ดีเป็นหน้าที่ของพ่อแม่ พ่อแม่ย่อมอยากให้ลูกได้คนดีๆ? วัลเนอาเริ่มเปิดเรื่องเหมือนทุกครั้งที่คาลิโดร่าจำได้ ไม่รู้ว่าทุกครอบครัวจะเหมือนเธอหรือเปล่าที่พ่อพูดง่ายกว่าแม่เยอะ ?ไม่ใช่คว้าใครที่ไหนก็ได้มาเป็นสามี เจ้าจะช้ำใจนะ?




?ค่ะๆ ลูกทราบ หน้าที่จัดหาเป็นของพ่อแม่ แต่ลูกเป็นคนเลือกว่าจะตกลงกับใครเอง คนที่อยู่กับผู้ชายคนนั้นชั่วชีวิตคือลูกนะคะ ไม่ใช่คนอื่น ถ้าต้องคอยฟังเสียงว่าใครดีไม่ดีจากคนอื่นที่ไม่เกี่ยวข้องเลย ลูกไม่เชื่อหรอกว่าถ้าลูกเลือกคนที่พวกนั้นเห็นว่าดีมาก แล้วตอนหลังกลับไม่ดี พวกเสียงนกเสียงกาจะมาร่วมรับผิดชอบกับลูก สุดท้ายก็ต้องมีลูกคนเดียวเท่านั้นรับผลไป ดังนั้นแม่ก็ให้โอกาสลูกเลือกผู้ชายที่เหมาะสมกับลูกที่สุดเถอะค่ะ คนที่ลูกปรารถนาที่สามารถอยู่ด้วยกันไปจนแก่เฒ่าเหมือนพ่อกับแม่ไงค่ะ? คาลิโดร่าหยอดคำหวาน ทำให้เห็นประกายตาพอใจจากผู้เป็นแม่ หากแล้วก็แปรเปลี่ยนเป็นคลางแคลงใจ




?แล้วถ้าผู้ชายคนนั้นไม่ปรากฏเสียทีล่ะ?




?ลูกสาวคนนี้ก็ขึ้นคานไงค่ะ? คาลิโดร่าเอ่ยเป็นครั้งสุดท้าย แล้วรีบวิ่งออกจากห้องทันที ไม่รอดูผลพวงที่ทำเอาไว้






?วันนี้เจ้าไปแกล้งอะไรแม่ไว้ ถึงเรียกพี่ไปบ่นเสียงหูชาเลย? กลีเคอเรียพูดพร้อมกับก้าวลงสระน้ำขนาดย่อม เรือนกายผุดผ่องร่วมลงแช่น้ำกับน้องสาว




?ก็เหมือนทุกที ไม่เห็นมีอะไรแปลกใหม่เลย?




?บางทีพี่ว่าแม่ก็พูดถูกนะ เจ้าควรจะมีใคร..? เมื่ออีกฝ่ายเริ่มแปรพักตร์ คาลิโดร่าก็รีบคัดค้านทันที




?ข้าแต่งแน่ค่ะพี่ ถ้าข้าเจอใครที่ใช่ พี่ไม่ต้องห่วงไป? หญิงสาวกวักน้ำในสระล้างหน้าตัวเอง ?ข้าว่าเทพีอะโฟรไดทิต้องอิจฉาความงามของข้าแน่ๆ ถึงไม่ส่งใครมาเป็นคู่เสียที?




?จุ๊ๆ? กลีเคอเรียส่งเสียงเข้มปรามน้องทันที ?เจ้าไม่ควรพูดแบบนั้น เทพเจ้าได้ยินจะว่ายังไงที่เจ้าเอาตัวขึ้นไปเทียบชั้น เจ้าก็รู้คนที่บังอาจแข่งความงามกับเทพีต้องพบกับอันตราย อย่าพูดอีกนะ?




?เจ้าค่ะ? คาลิโดร่าส่งเสียงล้ออย่างไม่เห็นเป็นเรื่องสำคัญ ?นี่พี่คะ ถ้าข้าแต่งงานแล้ว พี่ก็จะแต่งไปอยู่กับเจ้าชายที่เมืองไอดราหรือคะ?




?ใช่? กลีเคอเรียตอบกลับมาด้วยรอยยิ้ม เมื่อระลึกได้ว่าเขาส่งสารรักมามากมาย โอดครวญที่นางไม่เห็นใจในรักของเขาเลย ให้เขาอดทนเฝ้ารออย่างเดียวดาย




?แล้วพี่จะคิดถึงข้าไหมคะ?




?พูดอะไรแบบนั้น คิดถึงสิ? เจ้าหญิงองค์ที่หกตรัสด้วยสุรเสียงเอ็นดู ?แต่ถึงยังไงสักวันเจ้ากับพี่ก็ต้องมีครอบครัวของตัวเอง คนที่จะอยู่กับเราตลอดไปไม่ใช่พี่น้องหรือเพื่อนหรอกนะจ๊ะ แต่เป็นครอบครัวของแต่ละคน?




คาลิโดร่ายิ้มให้พี่สาว หากนางอยากจะแย้งนัก




คนที่จะอยู่กับเราไปจนตาย ไม่ใช่ใครอื่น นอกจากตัวเราเอง..


..................................