อีกหนึ่งผลงานใหม่ล่าสุดที่นำมาให้ได้อ่านกันก็คือ Miracle Of Dream อัศจรรย์ฝันสื่อรัก ลุ้นหัวใจให้ใช่เธอ ของนักเขียนนามว่า เซียวคัง ไปติดตามอ่านกันได้เลยค่ะ
บทนำ
กลางดึกของค่ำคืนนั้น...บรรยากาศนิ่งสนิทและเหน็บหนาวกว่าทุกๆ คืนที่ผ่านมา นี่คงเป็นเวลาที่ทุกชีวิตกำลังหลับใหลอยู่ในห้วงภวังค์แห่งความสงบ ทว่านั่นไม่ใช่กับ ?เคท? เด็กหญิงลูกครึ่งหน้าตาน่ารักวัยเจ็ดขวบที่กำลังนอนขดตัวอยู่บนเตียงขนาดกลาง เหงื่อเม็ดเล็กซึมอยู่ทั่วทุกอณูขุมขน เธอเอามือกำผ้าห่มผืนหนา เกร็งร่างกายและกัดฟันจนแน่น
เฮือก!
เด็กหญิงสะดุ้งตื่นขึ้นราวกับมีใครสักคนมากระชากร่างเล็กๆ นี้ เธอหอบหายใจรัว น้ำตาไหลพรากเป็นทางยาว ขนแขนลุกซู่เพราะความฝันเมื่อครู่ ตอนนี้ไม่ว่ามองไปทางไหนก็เจอแต่ความมืดมิด เธอร้องไห้เสียงดังและกรี๊ดดังลั่น จนผู้เป็นแม่ซึ่งอยู่ห้องข้างๆ กันต้องวิ่งมาดูด้วยความตกใจ
?เคทเป็นอะไรลูก เกิดอะไรขึ้นเคท?
?แม่จ๋า ฮึกๆ... ลูก...ลูกฝัน ฮึกๆ ลูกฝัน?
ผู้เป็นแม่รีบวิ่งเข้าไปกอดลูกสาวที่กำลังนั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นจนร่างน้อยๆ สั่นเทา
?ไม่เป็นไรนะเคท มันก็แค่ฝันร้ายเท่านั้นเอง โอ๋ๆ นิ่งซะนะลูกรัก?
?ฮือ... ลูกกลัว...?
?ไม่ต้องกลัวนะ แม่ก็อยู่ข้างๆ ลูกนี่แล้วไงจ๊ะ ไม่ต้องกลัวๆ อืม...ไหนคนเก่งของแม่ฝันถึงอะไรเอ่ย ลองเล่าให้แม่ฟังสิคะ แต่แม่ว่าลูกก็แค่ดูการ์ตูนแล้วเก็บมันมาฝันเท่านั้นล่ะมั้ง คงไม่มีอะไรหรอก? ผู้เป็นแม่ปลอบทั้งๆ ที่เคทยังร้องไห้สะอื้นอยู่ในอ้อมกอด
?ลูก ฮึกๆ...ลูกไม่ได้ฝันถึงการ์ตูน ลูกฝัน ฮึก...ลูกฝันเห็นโจนส์ ฮือ...?
?โจนส์ เพื่อนที่โรงเรียนของลูกน่ะเหรอ?
?โจนส์ตาย.. ฮือๆ โจนส์จมน้ำ ไม่มีใครช่วยเธอเลย ฮึกๆ ลูก...ลูกไม่อยากให้โจนส์ตาย ฮือ?
?โอ๋ๆ ลูกแม่? นางกระชับกอดเด็กหญิงแน่นขึ้นอีก ?มันก็แค่ฝันร้ายน่ะลูก ฟังนะลูกรัก แม่เชื่อว่าโจนส์ไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้น ไม่ได้จมน้ำอย่างที่ลูกฝันถึงด้วย พรุ่งนี้พอไปถึงโรงเรียนลูกก็จะได้เห็นโจนส์นั่งกินพายสับปะรดชิ้นโปรด หรือไม่ก็นั่งระบายสีสมุดภาพการ์ตูนอยู่ในห้องเรียน โอเคมั้ยจ๊ะ?
?แต่ ฮึกๆ ลูกกลัว?
?ไม่ต้องกลัวนะเคท เอางี้นะ งั้นคืนนี้แม่นอนกับลูกที่นี่ดีมั้ยจ๊ะ แล้วพรุ่งนี้เช้าแม่ก็จะยอมเข้างานสายเพื่อไปส่งลูกรักของแม่เข้าเรียนด้วย?
?ฮึกๆ...?
?โอเคนะ??
เด็กหญิงพยักหน้าช้าๆ ก่อนจะล้มตัวลงนอนในอ้อมแขนของผู้เป็นแม่ เด็กหญิงยังคงสะอึกสะอื้น แต่ในไม่ช้าเธอก็ค่อยๆ หลับไปในความมืดมิด...
รุ่งเช้ามาถึง...
เคทกำลังเดินจูงมือแม่ของเธอเข้าโรงเรียน เช้าวันนี้แม่มาส่งเธอตามที่สัญญาไว้ ในมืออีกข้างของเธอถือถุงนมและถุงใส่แซนด์วิชมาด้วย มันเป็นแซนด์วิชที่เธอขอแม่ทำเองเพราะอยากเอามันมาให้โจนส์ อย่างน้อยมันก็ทำให้เด็กหญิงรู้สึกดี เพราะหากโจนส์ได้กินแซนด์วิชพวกนี้ ก็หมายความว่าโจนส์ยังคงสบายดีและไม่ได้จมน้ำเหมือนที่เธอฝัน
จนไปถึงห้องเรียน วันนี้ดูคนเยอะผิดปกติ มีทั้งเด็กทั้งผู้ใหญ่ยืนออกันเต็มไปหมด มีเสียงร้องไห้โวยวายของบรรดาเด็กๆ ดังระงม เสียงคุยของพวกผู้ใหญ่ก็ดังลั่นไม่แพ้กัน
?วันนี้ห้องลูกมีอะไรรึเปล่าจ๊ะเคท ทำไมแม่ไม่เห็นรู้?
แม่ของเธอถาม เธอส่ายหน้าให้คำตอบช้าๆ ก่อนทั้งคู่จะพากันเดินเข้าไปด้วยความสงสัย และในเวลาเดียวกันนั้น ครูประจำชั้นเรียนของเธอที่ยืนอยู่ไม่ไกลกันก็เดินเร็วๆ เข้ามาหา ตาของครูแดงก่ำ ในมือถือผ้าเช็ดหน้าไว้
?เคท? ครูเรียกชื่อเด็กหญิงก่อนจะหันไปมองหน้าผู้เป็นแม่
?มีอะไรกันรึเปล่าคะครู? แม่ของเธอถามพลางชะโงกหน้าดู ผู้เป็นครูหันกลับไปมองด้านหลังก่อนจะเริ่มร้องไห้สะอึกสะอื้นอีก
?มีเด็กนักเรียนของเราเสียชีวิต ฮึกๆ...เมื่อเช้านี้?
ตึกตึก...
ใจของเด็กหญิงเริ่มสั่นรัว เธอบีบมือของผู้เป็นแม่จนแน่น
?เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ?
?เกิดอุบัติเหตุจมน้ำเมื่อเช้านี้ที่หลังโรงเรียน ฮึกๆ...?
ครูหันมองแม่และเธอสลับกันไปมาพร้อมกับดึงผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดน้ำตา
?เด็กนักเรียนหญิงที่ชื่อโจนส์!!?
ฟึ่บ!!
ถุงแซนด์วิชและนมตกลงพื้นทันที...
และนั่นถือเป็นจุดเริ่มต้นของ ?เคท? สำหรับความฝันอันโหดร้ายที่กลายเป็นจริง หลังจากนั้นเป็นต้นมา แทบไม่ต้องเดาเลยว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอฝันถึง กลายเป็นความจริงเสมอ!!
1
?ถ้าไม่บอกว่าใครก่อเรื่อง ฉันจะลงโทษอย่างหนักทุกคน!!?
เสียงอันทรงอำนาจที่ตะคอกดังลั่นด้วยความโมโหทำเอาเด็กหญิงที่กำลังนั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่บนพื้นหญ้าถึงกับสะดุ้ง ทั้งเนื้อตัวและเสื้อผ้าสีขาวสะอาดของเธอเปียกโชก ถึงตอนนี้จะมีผ้าห่มผืนหนาคลุมร่างอยู่ แต่ก็ไม่ได้ทำให้ร่างน้อยๆ หายหนาวได้เลย ส่วนที่ยืนอยู่ถัดไปคือเด็กผู้ชายสองคน ทั้งคู่มีสภาพเปียกโชกและมอมแมมไม่ต่างกัน
?ถูกที่ว่าพวกแกทั้งสามคนไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของฉัน ต่างคนต่างมาจากคนละพ่อละแม่ แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะไม่สนใจไยดีหรือไม่เป็นห่วง พวกแกไม่รู้กันเลยรึไงว่าพวกแกคือความหวังสุดท้ายของฉัน คือความหวังสุดท้ายของเมืองนี้!!?
เกิดความเงียบยาวนานขึ้นทันที...
?รีบบอกมาซะว่าใครก่อเรื่อง?
ไม่มีใครกล้าแม้แต่จะขยับ...
?ไม่ได้ยินที่ฉันพูดรึยังไง? ชายผู้นั้นหันไปทางเด็กผู้ชายสองคน ?จิม ฮาเวิร์ด พวกแกสองคนจะตอบคำถามฉันว่ายังไง ฉันไว้ใจให้พวกแกดูแลแมรี่ในฐานะองครักษ์ แต่พวกแกกลับปล่อยให้เธอจมน้ำแบบนี้ ถ้าแมรี่เป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไงฮะ!?
?เป็นความผิดของลูกเองท่านพ่อ? ฮาเวิร์ด เด็กชายผมสีน้ำตาลบลอนด์ ดวงตาเป็นสีฟ้าอมเทา รีบพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ยังสั่นๆ ?ลูกเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด ที่แมรี่ต้องจมน้ำก็เพราะลูกเอง?
?ไม่จริง ฮึกๆ? เด็กหญิงร้องไห้ดังลั่น ?ท่านพ่อคะ เป็นความผิดของลูกค่ะ เพราะลูกดื้อ ลูกรั้น ลูกไม่ยอมฟังใครห้ามเลย ฮาเวิร์ดไม่เกี่ยว ฮึกๆ?
?ไม่ แมรี่ คนผิดสมควรเป็นฉันนี่แหละ ฉันควรจะเด็ดขาดให้มากกว่านี้? เด็กชายหันกลับไปหาผู้เป็นพ่อ ?ทั้งหมดเป็นความผิดของลูกเอง?
?ของลูกท่านพ่อ? แมรี่ร้องไห้หนัก เธอรีบคลานเข้าไปเกาะขาผู้เป็นพ่อ ?อย่าลงโทษฮาเวิร์ดเลย ลงโทษลูกแทนเถอะค่ะ?
?แมรี่?
?ฮึกๆ...ท่านพ่อคะ?
?เป็นความผิดของฉันต่างหากแมรี่?
?ของลูกค่ะท่านพ่อ?
?ของลูก?
?พอได้แล้ว!?
เสียงรบเร้าขอยอมรับผิดของทั้งคู่เงียบลงทันที ผู้เป็นพ่อมองเด็กทั้งคู่ก่อนจะมองเลยไปยังด้านหลังซึ่งมีเด็กชายอีกคนยืนอยู่ เขานิ่งและไม่ยอมปริปากพูดอะไรทั้งสิ้น
?จิม แกไม่คิดจะยอมรับผิดเหมือนคนอื่นๆ บ้างเลยรึไง?
จิมเงยหน้าขึ้น ผมของเขาเป็นสีแดงเพลิง ดวงตาทั้งคู่เป็นสีเขียวอำพันเข้มจัด เด็กชายมองไปรอบๆ ก่อนจะตอบด้วยท่าทีที่สงบนิ่ง
?ลูกไม่ใช่คนผิด ไม่จำเป็นจะต้องยอมรับผิดอะไรทั้งนั้น?
ทุกสายตาจับจ้องที่จิมทันที แต่เขากลับไม่สะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อย ผิดจากท่าทีของเด็กผู้ชายในวัยเดียวกันอย่างมาก
?ลูกเตือนแมรี่แล้วท่านพ่อ แต่เธอไม่เชื่อ?
?ก็เลยปล่อยให้แมรี่ลงไปในน้ำงั้นเหรอ??
?ลูกไม่ได้ปล่อย แต่แมรี่เลือกที่จะทำเอง เพราะฉะนั้น...ลูกไม่ผิด?
เกิดความเงียบขึ้นทันที ผู้เป็นพ่อมองจิมอย่างไม่วางสายตา
?ลูกไม่ผิด!?
จิมเองก็มองกลับอย่างไม่คิดจะหลบสายตาเช่นกัน
?งั้นแกกำลังจะบอกว่าฮาเวิร์ดเป็นคนผิด??
?ไม่ใช่นะคะ ฮือๆ?
?แล้วแต่ท่านพ่อจะพิจารณา? จิมว่า
?ก็ดี...งั้นฉันจะลงโทษฮาเวิร์ดซะ?
?ไม่ได้นะ ฮือ... อย่าลงโทษฮาเวิร์ด ไม่ได้ท่านพ่อ ไม่ ฮือๆ? แมรี่กรีดร้องดังลั่น ฮาเวิร์ดก้มหน้านิ่ง
?ห้องมืดใต้ดิน ห้ามให้เจอใคร ห้ามพูด ห้ามคุย ห้ามให้อาหารเด็ดขาด?
?ฮือๆ ไม่...?
?สามวัน!!?
จบคำสั่งพวกทหารก็เข้ามาลากตัวฮาเวิร์ดไปทันที จิมมองเหตุการณ์ทุกอย่างด้วยความสงบนิ่ง ไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ ทั้งสิ้น ผิดกับแมรี่ที่ร้องไห้ดังลั่น
?ฮาเวิร์ด ฮาเวิร์ด ฮือๆๆ ฮาเวิร์ด?
เสียงนี้ดังก้องและสะท้อนไปทั่ว ช่างเป็นฝันที่เหมือนจริงเหลือเกิน...
?ฮาเวิร์ด... ฮาเวิร์ด...?
ผัวะ!
อ๊าง -_= รู้สึกเหมือนมีอะไรกระแทกเข้าที่หัวเลย งึ่มๆๆ~ ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ ก่อนจะยกมือขึ้นมาขยี้ตาอย่างบ้าคลั่ง
?กล้าหลับแล้วยังกล้าละเมอเยาะเย้ยพวกฉันอีกเรอะยัยเคท แย่ที่สุดเลย?
แล้วเสียงหัวเราะก็ดังลั่นรถ ฉันพยายามปรับสายตาแล้วมองไปรอบๆ ก็พบว่าตัวเองยังคงอยู่บนรถแท็กซี่กับเพื่อนๆ ประมาณ 5-6 คน ยกข้อมือขึ้นมาดูนาฬิกาก็พบว่าตอนนี้มันเลยเที่ยงคืนมาแล้ว O_o
?ยังไม่ถึงอีกเหรอเนี่ย? ฉันพูดด้วยน้ำเสียงงัวเงีย ?โอย =_= ฉันล่ะอยากรู้นักว่าใครเป็นคนต้นคิดให้มาดูโรงละครเอาป่านนี้?
?ความจำเป็นย่ะ? ยัยมิวที่เป็นคนตบหัวฉันส่งเสียงแหลมๆ บอก ?พอดีช่วงกลางวันโรงละครต้องปิดปรับปรุง ห้ามคนนอกเข้าไปรบกวนน่ะ เลยต้องมาเอาตอนนี้ ฮูเร่~ ว่าแต่อีกไม่นานทุกคนก็จะได้ยลโฉมโรงละครที่จะใช้แสดงกันแล้วสิเนอะ ตื่นเต้นๆ ^^?
เพื่อนๆ ทุกคนพากันเออออเห็นด้วย แต่ฉันกลับส่ายหัวนิดๆ ก่อนจะหาวหวอดใหญ่ =O= แล้วเอนหัวพิงกระจกรถ
ตอนนี้ทุกคนคงจะรู้แล้วใช่มั้ยคะว่าฉันชื่อ ?เคท? เมื่อก่อนฉันอยู่ที่อังกฤษกับแม่ค่ะ แต่หลังจากที่แม่เสีย ฉันก็ย้ายมาเรียนต่อที่มหาวิทยาลัยอินเตอร์แห่งหนึ่งในเมืองไทยน่ะ ก็แม่ของฉันเป็นคนไทยนี่นา ถ้าไม่มาที่นี่ก็ไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน เฮ้อ โชคดีนะที่แม่ทิ้งเงินไว้ให้ฉันเยอะพอสมควร ไม่สิ อันที่จริงมันเยอะมากๆ เลยต่างหาก ไม่งั้นฉันคงแย่แน่ =_= แต่คาดว่าปีหน้าฉันคงต้องเริ่มหางานทำบ้างแล้วล่ะ เพราะถึงเงินจะมีเยอะขนาดไหน แต่มันก็ต้องมีวันหมดอยู่ดี ส่วนพ่อ แม่บอกว่าพ่อของฉันเสียไปตั้งแต่ตอนที่ฉันยังไม่เกิดด้วยซ้ำ แต่แม่บอกว่าถ้าฉันอยากเห็นหน้าพ่อเมื่อไหร่ให้ส่องกระจกดู เอ่อ - -^ ไม่ใช่ว่าพ่อฉันจะเดินทะลุกระจกออกมาให้กรี๊ดเล่นหรอกนะ แต่เพราะฉันหน้าเหมือนพ่อมากต่างหากล่ะ ผิวขาวของคนเมืองหนาว ร่างสูงโปร่ง ใบหน้าเรียว จมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากเฉียบบาง ผมของฉันเป็นสีน้ำตาลประกายแดง (มากๆ) โดยธรรมชาติ ส่วนนัยน์ตาของฉันเป็นสีเขียวอำพัน เพื่อนหลายๆ คนบอกว่าชอบตาของฉันเพราะเหมือนใส่คอนแทคเลนส์ แต่ฉันไม่ได้ใส่นะ มันเป็นของมันเองต่างหากล่ะ
?ไม่เห็นจะตื่นเต้นเลย? ฉันว่า ?ที่โรงละครเดิมก็ดีอยู่แล้ว?
พอฉันพูดจบ ทุกคนก็เงียบกริบและเริ่มหันมองหน้ากันแบบกระอักกระอ่วน
?เอาน่า? เพื่อนผู้ชายที่นั่งอยู่ด้านหน้าทำลายความเงียบขึ้น ?บางทีที่นี่อาจจะดีกว่าที่เก่าก็ได้ อย่างน้อยปีนี้ละครเวทีของเราจะต้องยิ่งใหญ่และหารายได้เข้ามหา?ลัยให้ได้มากกว่าเดิม ไม่งั้น เอ่อ...?
?ก็พูดมาสิว่าโดนยุบ?
ผัวะ!
อ๊าก >_< ตบๆๆ อยู่นั่นแหละ เห็นหัวฉันเป็นลูกปิงปองเรอะ
?ตบหัวฉันทำไมอ่า >.<?
?ก็พูดจาระวังปากบ้างสิยะ?
?อะไร ก็ฉันพูดความจริงนี่นา -*-?
?เฮ้อ แกก็? ยัยมิวถอนหายใจรดหน้าฉัน อืม - - กลิ่นนี้มันน้ำพริกนรกชัดๆ ?จะว่าไปก็กลุ้มใจกลุ้มจิตชะมัดเล้ย ถ้าปีนี้ทำได้ไม่ดี ละครเวทีของชมรมเราที่มีมาตั้ง 25 ปีต้องโดนยุบจริงๆ แน่?
?ไม่มีทางหรอก? ฉันโวยขึ้นมาทันที ?จะบอกให้ว่าพวกแกทั้งหลายแหล่โดนหลอกแล้ว ไม่มีใครกล้ายุบชมรมละครที่สร้างชื่อเสียงให้มหา?ลัยมากมายขนาดนี้หรอก ฉันว่าเรามาสู้กันแบบตาต่อตา ฟันต่อฟันกันไปเลยเป็นไง?
(- - )( - -)(- - )( - -)
เพื่อนๆ ทุกคนพากันส่ายหน้าเอือมระอากับความบ้าดีเดือดของฉันทันที ส่วนยัยมิวที่นั่งอยู่ข้างกันเอื้อมมือมาจับขาอ่อนฉัน โอ้วไม่ ~_~ ฉันรักแกมากกว่าเพื่อนไม่ได้จริงๆ มิวซี่
?ฟังนะเคท แทนที่แกจะมัวมานั่งคิดอะไรขวางโลกแบบนี้ ช่วยเอาเวลาไปเขียนบทให้เสร็จซะก่อนเถอะย่ะ >_< สำเหนียกบ้างมั้ยฮะว่าละครจะแสดงในอีกเดือนสองเดือนนี้แล้ว ไม่ใช่ปีหน้า?
?โอเค - - แกกำลังจะได้รับบทที่ดีที่สุดในโลกวันนี้แหละ?
?ที่สำคัญช่วยรีบหาพระเอกได้แล้วนะยะ นี่คนโน้นก็ไม่ได้ คนนี้แกก็ไม่เอา คนนู้นก็ตุ๊ดไป คนนั้นก็แต๋วแตก ถ้ามันมากเรื่องนักก็เขียนให้นางเอกเป็นไส้เดือนซะเลยเซ่ มีสองเพศในร่างเดียวกันไปเลยเป็นไง -*-?
?ก็ดี บรรเจิดดี ^^?
?ไม่ตลกโว้ย!! ฟังนะเคท ในเมื่อพวกฉันให้สิทธิ์แกเลือกพระเอกเองแล้วก็ช่วยรีบจัดการหน่อยเถอะ ฉันนี่เครียดจนแทบจะปลูกหนวดมาเล่นเองอยู่แล้วน้า บลาๆๆ~?
แล้วทุกคนก็ต้องนิ่งและศิโรราบฟังยัยมิวบ่นจนแก้วหูชั้นในสุดแทบร้าวราน TT^TT ทำยังไงได้ล่ะ บทที่ฉันเขียน ฉันก็อยากเลือกพระเอกที่จะมาเล่นเองนี่นา แล้วไอ้พระเอกแต่ละคนที่เจอมามันยังไม่โดนทั้งนั้นเลย ไม่เห็นจะมีใครเหมือนเลยสักคน ไม่มีเหมือนเลย ฮาเวิร์ด...
?กรี๊ดด >< ถึงแล้วๆ?
เออ - - สมควรถึงเถอะย่ะ ฉันล่ะนึกว่าตัวเองกำลังนั่งเรือทัวร์มหาสมุทรแปซิฟิกซะอีก
?โอเคพวกเรา? ยัยมิวเริ่มต้นเสมือนตัวเองเป็นไกด์สาวนำทัวร์เกาหลี ?ฉันอยากให้ทุกคนระวังตัวด้วย เพราะถึงจะมีสปอตไลท์ที่คนงานทิ้งไว้ให้ดวงหนึ่ง แต่มันก็ยังมืดอยู่ดี ส่วนใครที่พกของมีค่ามาก็ดูแลของของตัวเองดีๆ ละกันนะ?
พูดจบยัยมิวก็เป็นคนเดินนำทุกคนไป ส่วนฉัน พอยัยนั่นพูดถึงของมีค่า ฉันก็นึกถึงสร้อยคอของแม่ขึ้นมาทันที สร้อยเส้นนี้มีจี้เป็นล็อกเกตซึ่งข้างในเป็นรูปของแม่ฉันเองแหละ แม่ให้ฉันติดตัวไว้ก่อนท่านจะเสีย และเท่าที่จำได้ ฉันยังไม่เคยถอดมันออกจากคอเลยแม้แต่ครั้งเดียว ฉันเอื้อมมือขึ้นไปกำมันไว้ ก่อนจะเดินตามทุกคนเข้าโรงละครไป
?ไปตายซะ!!?
นี่เป็นคำนิยามเดียวที่ฉันสามารถให้กับโรงละครแห่งใหม่แห่งนี้ได้ -_-;; ฉันหันไปมองหน้ายัยมิวที่ตอนนี้แทบจะร้องอาละวาดออกมา แต่ด้วยศีล สมาธิ และปัญญา ยัยนั่นจึงเลือกที่จะทรุดตัวลงนั่งกับขอบเวทีและเอามือทาบอกเหมือนพวกแม่ๆ ในละครไทย -*- นี่ยังไม่รวมถึงเพื่อนคนอื่นๆ ที่พากันทำหน้านิ่วคิ้วขมวดใหญ่
?แย่กว่าที่คิด?
?อุบาทว์จิตพิสดาร?
?เน่าใช่ย่อย?
?เลวร้ายสุดๆ?
?ไม่ใช่แค่สุดๆ แต่สุดกู่ไปเลยต่างหาก? ยัยมิวตบท้ายก่อนจะหันมาทางฉัน
?ก็นั่นแหละ...ไปตายซะ -_-!!?
?ไม่คิดเลยว่าสภาพโรงละครจะย่ำแย่ขนาดนี้ เฮ้อ สาบานทีว่านี่กำลังปรับปรุงอยู่ เละเทะยังกะถ้ำถล่ม กรี๊ดๆ ทำไมปัญหามันมากมายหลายสิ่งแบบนี้วะ เดี๋ยวแม่ก็ระเบิดตัวเองตายซะเล้ย >O< บลาๆๆ~?
แล้วยัยมิวก็เริ่มตะบี้ตะบันบ่นครั้งยิ่งใหญ่ให้เพื่อนๆ ฟังอีกหนึ่งจบ =_= ส่วนฉันเริ่มมองซ้ายมองขวา ก่อนจะแอบลุกหนีไปเดินสำรวจรอบๆ โรงละคร งืม...เก่ามากจริงๆ ด้วย ทั้งชั้นที่นั่ง ทางเดิน แล้วก็บนเวที แถมรอบๆ ยังเต็มไปด้วยกองไม้ขนาดมหึมาอีกหลายกอง แทบแยกไม่ออกเลยจริงๆ ว่านี่คือโรงละครหรือถ้ำถล่มเหมือนที่ยัยมิวว่า -*-
วูบบ!
อ๊ะ ทำไมจู่ๆ ถึงได้รู้สึกวูบวาบ หนาวๆ ร้อนๆ ขึ้นมาแบบนี้นะ ในนี้ก็ไม่มีลมพัดผ่านนี่นา หยึย! ขนลุกชะมัดเล้ย >.<
ฟึ่บ!
ฮึก อ...อะไรน่ะ เหมือนมีเงาอะไรสักอย่างวิ่งผ่านหลังฉันไป ฉันรีบหันกลับไปดูแต่ก็ไม่พบใครนอกจากเศษไม้เก่าๆ
ฟึ่บ!
เฮือก!...อีกแล้ว เงาดำๆ นั่นมันอะไรกัน เงาอะไรวิ่งผ่านหลังฉันไป
ฟึ่บ!
?ยัยเคท!?
?แว้กก >O<? ฉันแหกปากร้องลั่นด้วยความตกใจตอนที่หันมาเห็นหน้ายัยมิว ยัยนั่นมองฉันประดุจจะฆ่าให้ตายด้วยสายตา หลอนชะมัดง่า -_=^
?ฉันสิควรตกใจหน้าแก แล้วนี่มัวยืนเหม่ออะไรอยู่ยะ พบรักกับนางพญาปลวกในนี้เรอะ ฮึ่ย เดี๋ยวแม่ก็ทิ้งไว้ที่นี่ซะเลย กลับกันได้แล้ว คนยิ่งอารมณ์บ่จอยอยู่นะ >_<?
พูดจบยัยนั่นก็เดินแยกเขี้ยวจากไปพร้อมกับกลุ่มเพื่อนๆ ฉันกลืนน้ำลายอึกใหญ่และเริ่มหันมองรอบๆ อีกครั้ง แต่ก็ไม่พบหรือว่ารู้สึกอะไรเหมือนเมื่อกี้เลย ฟู่~ สงสัยพักนี้จะนอนน้อยไปหน่อยเลยมึนๆ เบลอๆ คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง =_=
ฉันรีบวิ่งไปเดินคู่กับยัยมิวที่ตอนนี้ยังบ่นเรื่องโรงละครถ้ำถล่มไม่จบ -*- ประเด็นคือพอยัยนั่นบ่นไปบ่นมาก็เริ่มพาลมาบ่นฉันด้วย
?ส่วนแก นังเคท (คำนำหน้าจะเปลี่ยนไปตามอารมณ์มัน -_-??) ไหนแกบอกจะส่งบทฉันวันนี้ฮะ เอามาอย่างด่วนเลย อย่ามายึกยือ?
ยึกยักไม่ใช่เรอะ -_-^
?รู้แล้วน่า อยู่ในกระเป๋าฉันนี่แหละ บ่นมากจริงแกเนี่ย? ฉันว่าพร้อมกับเอามือล้วงเข้าไปควานหาบทปึกหนาที่เพิ่งทำเสร็จสดๆ ร้อนๆ ในกระเป๋าสะพายคู่ใจ แต่เอ๊ะ O_o ทำไมถึงว่างเปล่าล่ะ อ๊าง ไม่จริงนะ >.<
?นี่ - - ฉันทึ้งผมแกหมดหัวแน่ถ้าแกกล้าบอกฉันว่า...?
?ฉันลืม T^T?
?ต๊ายยย >O<?
?อ๊าก T[]T แต่ฉันลืมไว้ในโรงละครนี่เองน้าแก?
?ขี้ตั๊วเบ่เบ๋ >O< ขี้ตั๊วต้องต๊าย?
?แง้ว \\T[]T// จริงๆ นะ จำได้ว่าฉันเอาบทออกมาจากกระเป๋าแล้วกะจะยื่นให้แกเลย แต่พอดีแกกำลังฝอย เอ้ย คุยงานกันอยู่ ฉันเลยวางเอาไว้แถวๆ นั้นก่อนอ่า?
?จริงนะ -*-?
?จริงสิยะ?
?งั้นฉันจะรอตรงนี้?
?หมายความว่า TOT?
?เข้าไปเอาสิโว้ยย เดี๋ยวแม่ก็พ่นไฟเผาตับซะเล้ย >_<?
โฮก~ TTOTT
แล้วฉันก็ต้องรีบจรลีวิ่งกลับเข้าไปในโรงละครถ้ำถล่มมืดๆ นั่นก่อนที่จะโดนยัยมิวพ่นไฟเผาตับ -_-^ ง่ะ โชคดีนะที่ยังมีสปอตไลท์ดวงใหญ่ของคนงานตั้งทิ้งไว้ให้ เอ...ว่าแต่ฉันถือบทปึกใหญ่ไปวางทิ้งไว้ตรงไหนกันเนี่ย ตรงเก้าอี้นั่นก็ไม่มีนี่หว่า ตรงกองไม้นั่นก็ไม่มี ตรงนู้น ตรงนี้ ตรงนั้นก็ไม่มี โอ้ย >-< แล้วมันอยู่ตรงไหนกันฟะ ฉันสอดส่ายสายตามองหาไปรอบๆ ด้วยความหงุดหงิดงุ่นง่าน และในที่สุดก็พบว่ามันวางอยู่ตรงขอบเวทีพังๆ อีกฝั่งนั่นเอง ฉันรีบวิ่งเข้าไปหยิบทันที
วูบบบ!!
เฮือก! ความรู้สึกแบบนี้... ความรู้สึกแบบเมื่อกี้นี่นา T^T และโดยอัตโนมัติ ขนแขนฉันลุกซู่ขึ้นมาทันที
ฉันเริ่มมองไปรอบๆ โรงละครด้วยความกลัวอีกครั้ง แล้วก็พบว่าตอนนี้เหมือนมีควันหรือหมอกอะไรหนาๆ ก็ไม่รู้ลอยวนอยู่รอบๆ ตัวเต็มไปหมด v_v บ้าเอ๊ย ฉันไม่ใช่เรนนะยะ เข้ามาเอาบท ไม่ได้เข้ามาเปิดคอนเสิร์ต >.< บ้าจริง หมอกควันพวกนี้มาจากไหนเนี่ย
พรึ่บ!!
?กรี๊ดดด?
ฉันกรีดร้องดังลั่นด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆ สปอตไลท์ดวงใหญ่ดวงเดียวที่มีก็ดับพรึ่บลง ฉันรีบใช้สติทั้งหมดที่มีหยิบมือถือออกมาเปิดเป็นไฟส่องนำทาง แต่ให้ตายเถอะ ฉันมองไม่เห็นอะไรเลยนอกจากหมอกควันหนาๆ เท่านั้น นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นกับฉันเนี่ย หรือว่าไฟไหม้ ฮึ่ย เป็นไปไม่ได้ กลิ่นไหม้อะไรก็ไม่มีนี่นา หรือว่าจะแก๊สรั่ว โอ้ย แล้วแก๊สบ้าอะไรจะมาอยู่ในโรงละครเก่าๆ แบบเน้ >O< ฉันเริ่มกลัวจนลนลานไปหมด พยายามมองหาทางออกเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ
ฟึ่บ!!
?กรี๊ดดด?
เหมือนมีอะไรสักอย่างวิ่งเฉี่ยวขาฉันไป ฉันร้องลั่นและวิ่งหนีสะเปะสะปะจนไปชนและล้มลงบนกองไม้เก่าๆ ขนาดมหึมา ฮึก! รู้สึกเหมือนหน้ากระแทกเข้ากับท่อนไม้อย่างแรง
ครืน...
แถมยังมีเศษไม้ตกลงมาใส่หัวฉันอีก
?โอ๊ย...? ฉันส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บ พยายามจะเปล่งเสียงให้มากกว่านี้แต่ก็เปล่าประโยชน์ มันมึนไปหมด ไม่ได้นะ! ฉันต้องรีบออกไปจากที่นี่ หรืออย่างน้อยที่สุดก็ต้องส่งเสียงร้องบอกให้ทุกคนรู้ว่าฉันกำลังแย่
ฉันคิดพลางดันเศษท่อนไม้ออก ไม่รู้ว่าจมูกฉันเกิดทำงานผิดพลาดไปรึเปล่า เพราะจู่ๆ ฉันก็ได้กลิ่นคาวเลือด แถมยังรู้สึกเหมือนโลกหมุนติ้วๆ อีกต่างหาก
พรึ่บ!!
แล้วจู่ๆ ไฟก็เกิดติดขึ้นมาซะงั้น ควันบ้าบอพวกนั้นยังคงอยู่ ฉันพยายามหรี่ตามองไปรอบๆ แต่นั่นก็ไม่สำคัญเท่ากับสิ่งที่ฉันกำลังเห็น O_O มันทำเอาฉันอึ้งจนพูดไม่ออก ส่งเสียงอะไรออกมาไม่ได้ เบื้องหน้าฉันเหมือนมีหลุมอากาศสีดำขนาดใหญ่กำลังลอยอยู่ มันขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับแสงสว่างจ้าจากที่ไหนก็ไม่รู้ ตาของฉันหรี่ลงๆ จนในที่สุด ภาพสุดท้ายที่ฉันเห็นก็คือ ร่างของใครคนหนึ่งเดินออกมาจากหลุมดำนั้น และเขาเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าฉัน...
2
ภาพฝันเดิมๆ ที่ฉันฝันมากว่าแปดปีปรากฏขึ้นมาอย่างเด่นชัด ฉันกำลังฝันอีกแล้ว...
เพล้ง!
?เอาออกไป ฉันไม่ต้องการ แล้วฉันก็ไม่อยากเจอหน้าแกด้วยจิม?
เสียงร้องเอะอะโวยวายของเด็กสาวเอาแต่ใจอย่างแมรี่ที่กำลังนอนป่วยอยู่บนเตียงทำเอาทุกคนวิ่งวุ่นไปหมด ยกเว้นจิม เขาซึ่งเป็นคนถือยานั้นมายืนนิ่งและยิ้มที่มุมปาก
?อยากให้มันเป็นคนเอามาให้งั้นสิ?
?ใช่ สำหรับฉัน ต้องฮาเวิร์ดเท่านั้น?
?ทำไม ยาที่ได้จากฉันมันน่ารังเกียจนักรึไงกัน? จิมกัดฟันถาม
?...?
แต่แมรี่ไม่ตอบ เธอสะบัดหน้าหนี จิมหัวเราะในลำคอราวกับจะเยาะเย้ยกับสิ่งที่ตัวเองได้เจอ เขาพ่นลมหายใจออกมา ก่อนจะหันหลังเตรียมเดินออกจากห้องไป
?เดี๋ยวจิม?
จิมชะงัก เขาหันกลับมามองแมรี่ช้าๆ นัยน์ตาสีเขียวอำพันเข้มหรี่ลง
?ฮาเวิร์ดอยู่ที่ไหน?
?...?
?ไม่ได้ยินที่ฉันถามเหรอ?
จิมไม่ตอบ เขามองหน้าแมรี่พร้อมกับยักไหล่ให้ ก่อนจะยิ้มเหยียดๆ ที่มุมปากอีกครั้ง แล้วหันหน้าหนีทำท่าจะเดินออกไป
ปึก!!
แมรี่ปาหนังสือเล่มหนาใส่หัวเขาอย่างแรง เธอนิ่ง เชิดหน้าขึ้น ทั้งๆ ที่จิมหันกลับมามองหน้าเธอด้วยความโกรธสุดขีด
?ตอบคำถามฉันเดี๋ยวนี้ไอ้โง่?
?มันจะมากเกินไปแล้วนะแมรี่!!?
จิมพุ่งเข้าใส่แมรี่ด้วยความโกรธ เธอตกใจและเผลอกรีดร้องออกมา
?กรี๊ด!?
และในทันใดนั้น ประตูห้องก็เปิดออก
?แมรี่?
?ฮาเวิร์ด!!?
จิมหยุดการกระทำของเขาทันทีเมื่อร่างสูงใหญ่ของฮาเวิร์ดเดินเข้ามา แมรี่มองหน้าจิมเลิ่กลั่กก่อนจะร้องไห้โวยวาย
?จิมมันจะทำร้ายฉัน ฮาเวิร์ด มันบ้าไปแล้ว ฮาเวิร์ดนายต้องช่วยฉันนะ พามันออกไปจากที่นี่ซะ ฮือๆ? แมรี่ว่าพร้อมกับหยิบข้าวของปาใส่จิม ?ออกไปให้พ้นนะ?
จิมกำหมัดแน่น
?จิม นายจะทำอะไรแมรี่? ฮาเวิร์ดถามเสียงแข็ง
จิมพยายามสงบสติอารมณ์ ก่อนจะเดินเข้าไปหาฮาเวิร์ดแล้วสบตากับเขาตรงๆ
?อยากรู้เหรอ หึๆ? จิมนิ่งไปนิดก่อนจะพูดต่อ ?บอกก็โง่สิวะ?
ทั้งคู่มองหน้ากันราวกับจะเผากันให้ตายไปข้างหนึ่ง และถ้าหากเป็นเช่นนั้นก็คงไม่มีอะไรสามารถหยุดเขาทั้งคู่ได้เลย...
?แมรี่! แมรี่!?
เหมือนได้ยินเสียงของใครสักคนแว่วๆ มา มันอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลฉันนี่แหละ และที่สำคัญมันไม่ใช่ความฝันซะด้วย ฉันมั่นใจ
?แมรี่!?
ฉันค่อยๆ ปรือตาขึ้นมาอย่างเชื่องช้า รู้สึกเจ็บจี๊ดๆ ที่หัวยังไงก็ไม่รู้ -_-+ จากนั้นจึงพยายามมองไปรอบๆ ด้านและปรับสายให้ชินกับบรรยากาศมัวๆ สลัวๆ ฉันพยายามรวบรวมแรงทั้งหมดที่มีฮึดลุกขึ้นมานั่งอย่างไม่ค่อยจะมั่นคงสักเท่าไหร่ และนั่น! ตรงหน้าของฉันมีผู้ชายคนหนึ่งกำลังนั่งมองฉันอยู่
ปริบๆ +_+ ฉันยื่นหน้าเข้าไปจนใกล้เขา
?...?
ปริบๆๆ O_o
เราทั้งคู่จ้องตากันอย่างเอาเป็นเอาตายเสมือนเพิ่งเคยเห็นสิ่งที่เรียกว่าตาเป็นครั้งแรกในชีวิต
ไม่ใช่เพื่อน
ไม่ใช่ญาติพี่น้อง
แฟนเก่าก็ไม่ใช่ -_-??
เอ๊ะ แล้วใคร?
?เฮ้! เธอไม่ใช่แมรี่?
ฟึ่บ!!
เขารีบลุกขึ้นแล้วคว้าดาบเล่มยาวออกมาจ่อหน้าฉันทันที สาบานได้เลยว่าใกล้อีกแค่เซ็นต์เดียวขนตาที่ฉันอุตส่าห์เสียเวลานั่งดัดมาตั้งแต่หกโมงเช้าต้องกระเด็นออกมาเป็นเส้นแน่ T^T
?เธอเป็นใคร บอกมาเดี๋ยวนี้?
?...?
ฉันช็อกไปประมาณครึ่งวินาที มองดาบคมกริบสลับกับมองหน้าเขา OoO แล้วสติทั้งหมดก็กลับมา...
?กรี๊ดด >O<?
สาบานทีว่านี่คือสติ -_-??
?เฮ้ หุบปากเดี๋ยวนี้?
?อ๊ากก >[]<?
ใครจะไปหุบลงฟะไอ้บ้า โฮก TOT ฉันรีบลนลานวิ่งเข้าไปคว้าท่อนไม้หน้าสามท่อนใหญ่พร้อมกับตั้งการ์ดที่ดูยังไงก็เหมือนจะรำไทยแม่ศรีนวลมากกว่าป้องกันตัว -*-
?อย่าเข้ามานะ ถ้าเข้ามาแม่จะฟาดให้ดั้งหักเล้ย ><?
?เฮ้ๆ อย่านะ? เขาเองก็ตั้งดาบขึ้นเช่นกัน
?บอกว่าอย่าเข้ามาไงเล่า อย่ากระดุกกระดิกด้วย ย้ากก >O< นี่แน่ะๆๆ?
?เฮ้ย O_o?
?นี่ๆๆ ออกไปน้าไอ้โจรชั่ว >O<?
ฉันฟาดฟันไม้หน้าสามใส่เขาอย่างเมามัน ใส่เต็มแรง ใส่ไม่ยั้ง ใส่ไม่มีหยุดจนเขาตั้งตัวไม่ทัน และในท่วงท่าสุดท้ายที่ฉันคาดคะเนนั้น ไม้หน้าสามดุ้นเบ้อเริ่มนี่ต้องฟาดโดนดาบเขาแน่!
?ย้าก!?
ฟวั่บ!! ฟวั่บ!!
ตุบ!
อุ้ย - - ดาบไม่สะทกสะท้าน แต่ไม้หน้าสามในมือฉันขาดเป็นสองท่อนต่อหน้าต่อตา
?หึๆ มีอะไรจะเล่นอีกมั้ยน้องสาว?
?มีแน่? แล้วฉันก็หันไปกระชากไม้หน้าสามอีกท่อนออกมาจากกองไม้ คิดว่าคนอย่างฉันจะยอมแพ้ใครง่ายๆ เรอะ
?ย้าก!?
ฟวั่บ!!
ตุบ!
ง่ะ -_-^ ทำไมดาบมันคมจังฟะ แถมยังพลิ้วอีกต่างหาก
?ว่าไง หายเหนื่อยรึยัง?
ฉันนิ่งและคิด - -
?หายแล้ว ลาก่อน TOT?
แล้วฉันก็ใส่ตีนผีวิ่งหนีพุ่งหาประตูทางออกสุดฤทธิ์ >O<
?เดี๋ยว เฮ้ย! หยุดก่อน?
?ม่ายย >[]<?
?บอกให้หยุดก่อนไงเล่า ฮึบ!?
แล้วหมอนั่นก็กระโดดพุ่งหลาวเข้ามาจับตัวฉันเอาไว้ เราทั้งคู่ล้มลงแล้วกลิ้งหลุนๆ ไปกับพื้น ฉันพยายามดิ้นหนีพร้อมกับแหกปากร้องโวยวายให้คนช่วยด้วยความตกใจ แต่เขารีบปิดปากฉันเอาไว้ ซึ่งอันที่จริงฝ่ามือเขาแทบจะปิดหน้าฉันได้ทั้งหน้าอยู่แล้ว - -
?เงียบก่อนเซ่!!?
?อ๊าก ไอ้ เอี้ยบบ TTOTT? <<(อ๊าก ไม่ เงียบ)
?ฟังนะ ฉันไม่ใช่โจร ไม่ใช่ผู้ร้าย แล้วฉันก็ไม่ได้คิดจะทำอะไรเธอทั้งนั้นยัยบ้า?
?ไอ้ อิงงง อ่อย อ๊านน >.<? <<(ไม่ จริง ปล่อย ช้าน)
?แต่ถ้ายังแหกปากอยู่แบบนี้ รับรองว่าเธอเสร็จฉันแน่ - -?
?อุ๊บส์ TT*TT?
แล้วฉันก็ต้องหยุดแหกปากร้อง ณ บัดเดี๋ยวนั้น บ้าที่สุด เสร็จอะไรทำไมไม่พูดให้เคลียร์ยะ จะได้เลือกถูกว่าอยากเสร็จหรือเปล่า อุ๊บส์ -\\\\- แอบลืมตัว
พอฉันเงียบ เขาก็ปล่อยมือออกจากปากฉันแล้วรีบลุกขึ้นยืนปัดเนื้อปัดตัว ที่สำคัญคือยอมเก็บดาบนรกนั่นเข้าที่เข้าทางของมันสักที =_=
?ฉันช่วย? เขาส่งมือมาให้ แต่ฉันไม่รับ
?ไม่ต้อง ฉันไม่ไว้ใจนาย?
?ก็ดี?
เขาว่าและดึงมือกลับทันที ฉันเลยทำเชิดๆ เก่งกระเด้งลุกขึ้นยืนด้วยตัวเอง ทั้งๆ ที่จริงเจ็บจนก้นกบแทบจะระเบิดอยู่แล้ว กระซิกๆ T^T ฉันรีบปัดเนื้อปัดตัวก่อนจะมองหน้าเขาแบบจังๆ ซึ่งนั่นทำให้ฉันถึงกับช็อก หัวใจเต้นแรงขึ้นมาทันที O_O
ม...ไม่จริง >.< หัวฉันต้องกระแทกไม้หน้าสามจนฟั่นเฟือนไปแล้วแน่ๆ หรือไม่อาจจะเป็นความผิดพลาดจากการหักเหของแสงเลยทำให้ตาฉันฝาด หรือไม่ฉันก็อาจกำลังฝันอยู่ ต้องฝันแน่ๆ ผู้ชายคนนี้ไม่มีทางจะมายืนจังงังอยู่ตรงหน้าฉันแบบนี้ได้ ไม่มีทางเด็ดขาด!
?เป็นอะไร ตะคริวกินรึไง - -^?
?เอ่อ...?
ร่างสูงของเขาดูสง่าผ่าเผยไร้ที่ติ เขาแต่งตัวด้วยชุดและเสื้อคลุมที่เป็นสีดำอย่างกับอัศวินหรือองครักษ์ในเทพนิยาย เลยขึ้นไปถึงใบหน้าเรียวยาวของเขา... จมูกโด่งคมเป็นสัน ริมฝีปากบางเล็กแสดงถึงความหัวรั้นของเจ้าตัว โดยเฉพาะดวงตากลมโตคู่นั้น นัยน์ตาสีฟ้าเข้มจัดดูดีมีเสน่ห์มากมาย และเขาคนนี้ เขาคือผู้ชายที่ฉันฝันถึงมากว่าแปดปี O_O!!
?ฮาเวิร์ด!?
?เธอรู้ชื่อฉัน??
?ฉันต้องฝัน... ฉันต้องฝันอยู่แน่ๆ เลย >O<?
?ให้ช่วยเตะมั้ย เผื่อจะตื่น -O-^?
ก็ดีนะ เป็นการทักทายครั้งแรกที่น่าประทับใจดี -*-
?น...นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?
ฉันถามออกไปเหมือนเพ้อๆ เขาหันมามองและตอบ
?ไม่รู้ จำได้แค่ว่าฉันกำลัง เอ่อ...ทำธุระของฉันอยู่ สักพักก็เหมือนมีอะไรสักอย่างดูดฉันมาอยู่ที่นี่ บ้าเอ๊ย! ที่นี่มันที่ไหนวะ -*-? เขาว่าก่อนจะหันมามองฉันตรงๆ ?แล้วเธอคือ...?
?เอ่อ...เคท - -?
?อืม หวัดดี? เขาว่าแบบขอไปที จากนั้นจึงเริ่มเดินมองนู่นมองนี่ต่อ
ตอนนี้ในสมองอันว่างเปล่าของฉันเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น ฉันเข้ามาที่นี่ ใช่...ต่อจากนั้นก็เกิดอะไรบางอย่างขึ้น บางอย่างที่แปลกประหลาดและน่าขนลุก ฉันวิ่งหนี ล้มลงแล้วก็หมดสติไป แต่ก่อนจะหมดสติ สิ่งที่ฉันเห็นก็คือหลุมดำ เอ๊ะ! หรือว่าหลุมอากาศ -*- เออ ช่างเหอะ รู้แค่ว่ามันเป็นอะไรสักอย่างที่ดูเหมือนหลุมสีดำใหญ่ๆ จากนั้น...
ฉันหันไปดูฮาเวิร์ดที่กำลังมองทุกอย่างในโรงละครอย่างบ้าคลั่ง
...เขาก็เดินออกมา ผู้ชายในความฝันของฉัน... โอ๊ย >O< จะบ้าตาย คิดแล้วอยากจะทึ้งผมตัวเองออกมาโปรยเล่นสักสามสี่กระจุก นี่ตกลงว่าฉันบ้าหรือว่าโลกนี้มันเพี้ยนไปแล้วเนี่ย =O=
เอ๊ะ! -O- ย้อนกลับมาคิดอีกทีซิ ทำไมฉันถึงเข้ามาที่นี่นะ
?นี่ ของเธอ? ฮาเวิร์ดเดินเข้ามาแล้วก็ส่งบทปึกหนาให้ ?มันตกอยู่ข้างๆ เธอนั่นแหละ?
แว้กก >[]< บ...บทนี่ พระเจ้าช่วยหมวยยกล้อ มันคือบทละครของฉัน ฉันเข้ามาเอาบทละครนี่นา โอ้ย นี่ฉันลืมไปได้ยังไงเนี่ย T^T พอนึกได้ฉันก็รีบหมุนตัวจะวิ่งกลับ แต่ในวินาทีอันอุบาทว์จิตพิสดารนั้นเอง เสียงปรบมือเกรียวกราวก็ดังขึ้นจากทางที่นั่งคนดู OoO
?กรี๊ด ^-^ บราโว่ๆๆ เคธี่เพื่อนร้าก~?
ยัยมิว O_o
?เยี่ยมๆๆ เก่งมากเลยเคท วี้ดวิ้วๆ ^^?
รวมถึงเพื่อนคนอื่นๆ ด้วย นี่พวกมันกำลังทำบ้าอะไรกันเนี่ย
ฮาเวิร์ดรีบเดินเข้ามายืนข้างๆ ฉันทันที
?พวกนั้นเป็นตัวอะไร สัตว์ป่าเหรอ -*-?
ฉันหันไปตอบโดยการมองหน้าเขาประมาณว่า นายอยู่เฉยๆ เถอะ เดี๋ยวก็รู้เองแหละว่าพวกนั้นเป็นตัวอะไร TT[]TT
เพื่อนทุกคนยังคงปรบมือกันอยู่ ส่วนยัยมิวตัวดีกำลังวิ่งพุ่งเข้ามาหาฉัน
?เคทจ๋าา ^-^?
?หยุดอยู่ตรงนั้นแหละ? ฮาเวิร์ดพูดพร้อมกับตวัดดาบผ่านหน้ายัยมิวไป
ฟึ่บ!!
โฮก~ แล้วกระเป๋าถือหลุยส์ วิตตองที่ยัยมิวสะพายอยู่ก็ขาดสะบั้นออกเป็นสองท่อนทันที
TT[]TT <<< หน้ายัยมิว
=_=^ <<< หน้าฉัน
?เอ่อ สมจริงสมจังดีเนอะ TT^TT? ยัยมิวว่าทั้งน้ำตา ก่อนจะก้มลงเก็บกระเป๋าที่ขาดออกเป็นสองส่วนขึ้นมาแบบอึ้งๆ ฉันรีบหันไปมองหน้าฮาเวิร์ดเป็นเชิงขอร้องให้เขาเก็บดาบนั่นซะ -_-??
?นี่มันเรื่องบ้าอะไร? ฉันถามขึ้นทันทีเมื่อเพื่อนทุกคนเดินมารวมตัวกัน
?ก็แกกำลังแคสฯ พระเอกใหม่อยู่ไม่ใช่เหรอ แหมๆ กะจะแคสฯ สดเซอร์ไพรส์พวกฉันใช่ม้า ^^? ซาร่าห์ เพื่อนผู้หญิงอีกคนพูดขึ้น
?ฮะ? O_o พระเอกใหม่เนี่ยนะ??
?ก็ข้างๆ แกไง เนี่ยๆ สุดหล่อคนเนี้...? ซาร่าห์พูดพร้อมกับยื่นนิ้วเข้าไปทำท่าชี้ๆ ที่ฮาเวิร์ด
?ซาร่าห์อย่า >[]<?
ฟึ่บ!!
ฮึก~ แล้วกำไลข้อมือที่ยัยนั่นเพิ่งซื้อมาจากญี่ปุ่นก็ขาดสะบั้น ลูกปงลูกปัดที่มีตกกระจายหมด ขอโทษนะแก ฉันห้ามไม่ทันจริงๆ อีกอย่าง ถึงห้ามก็คงห้ามไม่ได้หรอก TT[]TT
?นี่พวกแก บางทีพวกแกอาจกำลังเข้าใจผิด ฉันไม่...?
?ผ่งผิดอะไรกันล่ะ? ยัยมิวว่าต่อ แต่สาบานได้ว่ายัยนี่พยายามรักษาระยะห่างจากฮาเวิร์ดอยู่ตลอดเวลา ?พวกฉันได้ยินเต็มสองรูหูว่าแกเรียกเขาว่าฮาเวิร์ด ซึ่งฮาเวิร์ดก็คือพระเอกของเรื่องนี้ไม่ใช่เหรอ?
?นั่นสิแก T^T? ยัยซาร่าห์ก็เหมือนกัน ไม่ยืนห่างสักร้อยเมตรไปเลยล่ะยะ -*- ?อีกอย่าง ฉันว่าเขาก็เหมาะนะ พวกฉันนั่งดูเมื่อกี้ตั้งแต่ตอนที่แกกับเขาสู้กันแล้ว บอกได้เลยว่าไม่มีที่ติ?
อ๋อ -_-^ งั้นไอ้ที่ฉันร้องโหวกเหวกโวยวายจนหลอดคอแทบแตก วิ่งหนีกระเซอะกระเซิงเพราะจะโดนอีตานี่ฟันคอ พวกแกไม่ได้คิดว่าเป็นเรื่องจริงเลยใช่มะ? - -
?แต่ฉันไม่...?
?นี่ แกจะม่งจะไม่อะไรอีกยะ เรื่องมากจัง ฉันรู้ว่าจริงๆ แล้วแกแคสฯ อยู่ แต่แกไม่ถูกใจเลยจะหาเรื่องปฏิเสธใช่มะ พอกันที แกไม่ต้องแล้ว พวกฉันทุกคนตกลงแล้วว่าจะมอบบทพระเอกให้เขา?
?เฮ้ย! OoO?
?ทำไม เขาไม่เหมาะตรงไหนเหรอ?
?แต่มัน... >O<?
?สต็อปเบบี๋ >_<?
ยัยมิวพุ่งเข้ามาปิดปากฉัน ฉันหันไปมองฮาเวิร์ดที่ยืนอยู่ข้างๆ ทันที -*- นี่นายยังไม่เลิกคิดว่าเพื่อนฉันเป็นสัตว์ป่าอีกเหรอยะ - -^ ง่ะ ทำไมเขาจะไม่เหมาะกับบทนี้ล่ะ ก็ฉันเขียนบทละครเรื่องนี้ขึ้นมาจากเขานี่นา -\\\\- แต่ไม่ว่ายังไงฉันก็ยังไม่อยากเชื่ออยู่ดีว่านี่เป็นความจริง บางทีนี่อาจจะเป็นแค่ความฝันก็ได้ ความฝัน ต้องเป็นความฝันแน่ๆ โอม =_= กลับสู่ความจริงเดี๋ยวนี้ โอมนะโม ปะตุๆ ตุตะโออิชิโฟร์มด -O-
?ลาก่อน?
จู่ๆ ฮาเวิร์ดก็ชิงพูดขึ้นมาก่อนจะเดินหนีพวกเราไปซะดื้อๆ OoO เพื่อนๆ ทุกคนส่งเสียงฮือฮาทันที แถมยังคะยั้นคะยอให้ฉันวิ่งตามไปอีกต่างหาก
?เขาต้องโกรธแกแน่เลยนังเคท รีบตามไปง้อเดี๋ยวนี้นะ นี่เป็นคำสั่ง?
เพราะงั้นฉันจึงต้องรีบวิ่งตามเขาไป T_T
?เดี๋ยวสิ?
ขวับ! เขาหันกลับมา
?ว้าย >O<?
?ตกใจบ้าอะไรฮะ -_-???
ฟู่~ นึกว่าคอจะไม่อยู่กับบ่าซะแล้วฉัน T_T
?นายจะไปไหนฮาเวิร์ด?
?ฉันจะหาทางกลับ?
?นายกลับไม่ได้นะ? ฉันโพล่งออกไปทันที ในใจก็ภาวนาว่าอย่าให้หมอนั่นควักดาบขึ้นมาจ้วงหน้าฉันเลย T_T
?ทำไมจะไม่ได้ ไม่มีอะไรที่ฉันคนนี้ทำไม่ได้ จำเอาไว้?
?ต...แต่ฉันว่ามี?
เอาวะ! เล่นกับมันสักตั้ง - - จะเป็นจะตายก็ให้มันรู้ไป เพราะถ้าฉันพาหมอนี่กลับไปเล่นละครไม่ได้ ฉันก็ตายเหมือนกันนั่นแหละ T_T
?หมายความว่าไง?
?ฟังนะ ที่นี่ไม่ใช่โลกของนาย ฮาเวิร์ด แต่มันเป็นโลกอีกโลกหนึ่งต่างหากล่ะ?
?โลกอีกโลกงั้นเหรอ บ้ารึเปล่า -*-?
?ไม่ได้บ้าย่ะ คิดดูสิ อยู่ดีๆ ทำไมจู่ๆ นายถึงมาโผล่ที่นี่ได้ ส่วนฉัน ทำไมถึงเห็นนายเดินมึนๆ ออกมาจากหลุมอวกาศหรืออะไรสักอย่างนั่นได้ -*- นายไม่รู้สึกรึไงว่าที่นี่ไม่ใช่ที่ของนาย?
แล้วหมอนั่นก็มองไปรอบๆ มองไปยังกลุ่มเพื่อนของฉัน อืม - - ฉันเชื่อว่าเพื่อนๆ ผู้แตกต่างของฉันจะทำให้หมอนี่เชื่อตามที่ฉันบอก -_-^
?รู้สึก - -?
เห็นมั้ยล่ะ -_-!!
?นี่ นายไม่เคยได้ยินเหรอว่าโลกของเราน่ะไม่ได้มีแค่โลกเดียว ยังมีโลกบางโลก มีมิติบางมิติที่นายไม่เคยรู้จักอยู่เยอะแยะ อย่างเช่นโลกของฉันนี่ไงล่ะ?
เป็นยังไงล่ะ เจอฤทธิ์คนเขียนบทซะหน่อยเป็นไร -O- เอาซี้ ถ้าฉันตอไหลได้ไม่ชนะนายล่ะก็ ยอมให้ดาบนรกนั่นฟันคอเลยสิเอ้า
?ไม่เคย - -^ แล้วถ้านี่ไม่ใช่โลกของฉันจริง ทำไมฉันถึงสื่อสารพูดคุยกับเธอได้ฮะ?
?เอ่อ...?
เออว่ะ -_-^^ ตกใจจนลืมไปเลยว่าหน้าตาอย่างกับคนต่างชาติอย่างเขา แถมยังเดินทะลุหลุมอวกาศออกมาแบบนี้อีก ทำไมถึงสื่อสารกับพวกฉันทุกคนได้เข้าใจ โธ่วุ้ย >_< ช่างมันก่อนละกัน พูดกันได้สื่อสารกันได้แบบนี้มันก็ดีแล้วนี่นา อย่าไปสงสัยอะไรให้มันมากเรื่องเลยดีกว่า ยิ่งในสถานการณ์แบบนี้ ถ้าฉันขืนทำเบลอๆ เอง เรื่องที่อุตส่าห์แต่งขึ้นมาตอไหลทั้งหมดต้องเหลวเป๋วหมดแน่ ><
?เอ่อ ก็แบบว่า... แบบว่า...?
อะไรดีอ่า T^T
?แบบว่า...อ๋อ! ไม่ว่าใครก็ตามที่เข้ามาอยู่ในโลกนี้แล้วก็จะสามารถพูดจาสื่อสารกับคนของที่นี่ได้ด้วยยังไงล่ะ?
?จริงเหรอ??
หมอนั่นย้อนถามเสียงสูง แถมยังทำหน้าไม่เชื่ออีกต่างหาก ฉันจึงต้องรีบย้ำอย่างแรง >_<
?จริงแท้แน่นอน ว้ายๆ อะไรกัน นี่นายไม่เคยได้ยินอะไรแบบนี้จริงๆ เหรอ?
?ไม่ -_-?
?ต๊าย >< จริงเหรอเนี่ย งั้นมาเลย เดี๋ยวผู้รู้อย่างฉันจะชี้แจ้งแถลงไขให้นายฟังเอง โฮะๆ ^^?
?อย่างเธอเนี่ยนะผู้รู้ - -^?
?เออสิ ทำไมยะ ฉันมันเสียหายตรงไหนไม่ทราบ -*-?
?เปล่า ไม่เสียหาย แต่ดูไม่น่าเชื่อถือเลยสักนิด -O-?
?นี่ อย่ามาลบหลู่ของสูงนะยะ >O< จะบอกให้ว่าเรื่องข้ามโลก ข้ามมิตงมิติเนี่ยผู้รู้อย่างฉันถนัดดีนักแล อีกอย่างนะ นายคงจะไม่รู้ล่ะสิว่าฉัน เอ่อ...แบบว่าสามารถพาคนนู้นคนนี้ข้ามมิติได้ตามใจปรารถนาน่ะ ฮู้ๆ เขินจังเลย ดูเก่งรอบด้านชิมิ ^^?
ฉันเริ่มแถไปเรื่อยๆ ประหนึ่งเทพธิดาพยากรรมมาเอง >.< แต่งนู่นนิด เสริมนี่หน่อยให้ตัวเองดูมีความน่าเชื่อถือเข้าไว้ หึๆ ทีนี้แหละ พอฮาเวิร์ดรู้ว่าฉันเป็นเกจิอาจารย์ที่สามารถส่งเขากลับโลกของเขาได้ เขาก็จะต้องเคารพนอบน้อมและอ้อนวอนขอให้ฉันช่วยส่งเขากลับแหงมๆ แล้วถ้าทุกอย่างลงล็อก >_< ฉันก็จะเสนอข้อแลกเปลี่ยนโดยการให้เขารับเล่นละครเวทีให้ฉันซะ พอทุกอย่างเสร็จสิ้น ฉันก็จะทำเบลอๆ มึนๆ ลืมๆ บอกว่าพลังเวทบ้าบอคอหอยของฉันเสื่อมสลายหายโต๋ซะแล้ว คงจะส่งเขากลับไปไม่ได้แล้วล่ะ เป็นยังไง แผนฉันเจ๋งใช่มั้ยล่ะ ฮี่ๆๆ ^.^
?อ๋อ แบบนี้เองสินะ?
?อ่าฮะ (^_^)(_ _)(^_^)?
?เป็นผู้รู้ พาคนข้ามมิติได้ - -?
อ้อนวอนฉันสิจ๊ะเบบี๋ อ้อนวอนฉันเลย วะฮะฮ่าๆ ^O^
?หึๆ...?
เอ๊ะ -_-!! ท...ทำไมถึงมองหน้าฉันแบบนั้นล่ะยะ ฉันเป็นผู้มีพระคุณของนายนะเฟ้ย ><
ฟวั่บ!!
?กรี๊ด >O< ช...ชักดาบขึ้นมาทำไมอ่ะ?
?งั้นเธอก็เป็นตัวการพาฉันมาที่นี่ใช่มั้ยยัยผู้รู้!?
?แว้ก O[]O ม...ไม่ใช่นะ ไม่ใช่ฉัน ผู้รู้ไม่ได้ทำน้า TOT?
ฉันรีบโบกไม้โบกมือปฏิเสธ แต่หมอนั่นดูไม่สนใจไยดีเลยสักนิด และในขณะที่ดาบคมนรกนั่นแทบจะเจาะหน้าฉัน ไอ้เพื่อนบ้าพวกนั้นกลับกำลังยืนเม้าท์กันอยู่อย่างสนุกสนาน กรี๊ด >[]< ไม่เห็นรึไงว่าเพื่อนแกจะโดนชายโฉดชุดดำฆ่าอยู่แล้วนะ โฮๆ TTOTT
?ถ้าไม่ใช่เธอแล้วจะเป็นใคร เธอเพิ่งบอกฉันเมื่อกี้ว่าเธอคิดจะพาใครข้ามมิติก็ได้ เธอพาฉันมาที่นี่ใช่มั้ยฮะ!?
?ไม่ใช่ช้านนน >O<?
?อย่ามาปฏิเสธ?
ยอมรับแกก็ฟันคอฉันสิยะ TT^TT
?ต้องเป็นฝีมือเธอแน่ๆ ยัยแม่มด บอกมาเดี๋ยวนี้ว่าฉันจะกลับโลกของฉันได้ยังไง ถ้าไม่บอกล่ะก็...? หมอนั่นว่าด้วยน้ำเสียงอำมหิตพิศวาสสุดฤทธิ์ ?ดาบนี่จิ้มทะลุคอหอยเธอแน่!?
?ย้ากก >_< ย...อย่าเพิ่งจิ้ม อย่าเพิ่งจิ้มนะได้โปรด T_T?
?งั้นก็รีบบอกมาเซ่!!?
?บอกจ้าบอก บอกแล้ว โฮๆ ฉันยอมบอกแล้ว พลีส~ TT[]TT?
?ดีมาก?
เฮือก! แล้วดาบนรกแตกนั่นก็ถูกเก็บไปอย่างรวดเร็ว ส่วนฉันแทบจะเป็นลมล้มหายตายไปจากโลกนี้และโลกหน้า กระซิกๆ T_T
?รีบว่ามา ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน -*-?
?กระซิกๆ TT^TT?
?อย่ามาสำออย - -?
?รู้แล้ว T_T?
ฉันยืนด้วยแข้งขาที่สั่นผับๆ หันไปมองก็เห็นพวกเพื่อนตัวแสบกำลังเม้าท์แตกแหลกลาญกันอยู่ นี่ถ้าฉันโดนดาบเวรนั่นเสียบคอหอย พวกแกจะรู้มั้ยฮะ >O<
?ฉ...ฉัน ม...ไม่ใช่แม่มด?
?โกหก!?
?จริงๆ น้า T[]T คือ... คือ...?
ยังไงดี เอายังไงต่อดีนังเคท หัวสมองจ๋า ช่วยแล่นให้เร็วกว่านี้อีกนิดได้ม้ายยย >O<
?อย่าอึกอักเซ่?
สั่งฉันห้ามหายใจเลยสิยะ ฮือ T^T
?ความจริงคือฉันไม่ได้พานายมาด้วยซ้ำง่า?
?งั้นฉันจะมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?
หมอนั่นว่าแล้วทำท่าจะดึงดาบขึ้นมาใหม่ >O<
?กรี๊ด >O< ฉันไม่รู้ ไม่รู้จริงๆ ต...แต่ฉันรู้ว่าจะพานายกลับได้ยังไงนะฮาเวิร์ด?
แล้วดาบเล่มนั้นก็ค่อยๆ กลับเข้าที่ของมันเหมือนเดิม TOT
?เร็วเข้า ฟังอยู่ -*-?
?คือ...บางทีที่นายมาที่นี่ได้ ก็อาจจะเป็นเพราะ เอ่อ... เพราะเกิดความผิดพลาดของช่องมิติอะไรแบบเนี้ย เออใช่ ช่องมิติคงจะผิดพลาด ~_~?
สู้เขานังเคท แถต่อไปถ้ายังอยากมีชีวิตอยู่อย่างสวยงาม TT[]TT
?จริงๆ นะ คราวก่อนฉันก็เพิ่งเจอคนหนึ่ง?
ใครเหรอ -O-
?เขาหลงมาเหมือนนายนี่แหละ >O< ช่วงนี้มีคนหลงมิติแบบนายบ่อยจะตาย นายไม่เคยได้ยินบ้างเหรอ?
จุดนี้ฉันแอบเห็นฮาเวิร์ดทำหน้ามึนไปเล็กน้อย เขาเริ่มกอดอก เหลือบตามองฟ้าเหมือนกำลังครุ่นคิด
?- - คิดว่าไม่?
?นั่นแหละๆ เชื่อเถอะว่าฉันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการมาของนายเลย สาบานสามนิ้ว \\TOT//?
หมอนั่นจ้องหน้าฉันเขม็ง เขาต้องกำลังชั่งใจกับสิ่งที่ฉันเล่าอยู่แน่ๆ เลย - -* แวบหนึ่งที่ฉันเห็นในแววตาของเขาบ่งบอกว่าเขาเริ่มเอนเอียงมาเชื่อฉันบ้างแล้ว ฉันเลยพยายามเรียกความมั่นใจกลับคืนมาและสวมวิญญาณนักเขียนบทสาวใจกล้าละเลงแต่งเรื่องต่อให้จบ >_<
?เอ่อ แต่ถึงฉันจะไม่ได้พานายมา ฉันก็ช่วยพานายกลับได้นะฮาเวิร์ด?
?ช่วยฉัน? ยัยแม่มดอย่างเธอเนี่ยนะจะช่วยฉัน -*-?
?นี่ -*- ฉันไม่ใช่ยัยแม่มดมนตร์ดำอะไรนั่นนะยะ เลิกเรียกแบบนั้นสักทีเถอะ?
ออกจะกระเดียดไปทางนางฟ้าผู้เลอโฉมด้วยซ้ำ โฮะๆ ^^
?งั้นก็ช่วยเลยสิ มัวรออะไรอยู่?
บ้านนายเขาสอนให้ขอร้องคนอื่นกันแบบนี้เหรอยะ -*-
?แหมๆ แต่บางทีมันอดคิดไม่ได้นะ ฉันก็ไม่ได้เป็นคนพานายมาสักหน่อย นายหลงของนายมาเอง แถมยังมาแว้ดๆ ใส่ฉันอีกต่างหาก จะให้ช่วยกันง่ายๆ มันก็กระไรอยู่มั้ง -.-?
เอาแล้ว เริ่มเข้าสู่การต่อรองแล้ว ขอแค่อย่าควักดาบเวรนั่นออกมา อะไรฉันก็สู้ หึๆ แบบนี้สินะที่เขาเรียกว่าพลิกวิกฤตให้เป็นโอกาส >_<
?เฮ้อ งั้นเธอจะเอาอะไรล่ะ ว่ามาเลย?
?นิดๆ หน่อยๆ เอง ถือว่าแลกกัน?
?แลก??
?นายช่วยฉันก่อน แล้วฉันถึงจะยอมช่วยให้นายกลับได้ยังไงล่ะ ^^?
?ว่ามาเลย ฉันทำได้ทุกอย่าง?
3
ตุบ!
ฉันโยนกระเป๋าสะพายลงบนเตียงนอนสี่เหลี่ยมหลังจากกลับมาจากโรงละคร วันนี้อากาศข้างนอกหนาวมากถึงมากที่สุด ต่อมาฝนก็ตกลงมาอย่างกับเททิ้ง แถมตอนออกมาจากโรงละครยังรู้สึกเหมือนมีใครคอยมองอยู่อีกต่างหาก งืมๆ สงสัยจะเจอเรื่องเพี้ยนๆ จนเพี้ยนหนักกว่าเดิมซะแล้วฉัน -*-
?นี่ที่อยู่เธอเหรอ?
เป็นเสียงของฮาเวิร์ด ผู้ชายร่างสูงที่ฉันเห็นตำตาว่าเดินออกมาจากหลุมดำใหญ่ๆ และที่สำคัญสุดๆ คือ...เขาเป็นผู้ชายในความฝันของฉัน!
?เล็ก สับปะรังเค ขนาดคอกหมูเล็กๆ ของฉันยังใหญ่ซะกว่า -_-;;?
ขอบคุณที่ช่วยนิยามห้องฉัน - -^
?บ่นไปนายก็ต้องอยู่ที่นี่อยู่ดีแหละน่า?
?พระเจ้า -*-? แล้วหมอนั่นก็ทำท่าน่าหมั่นไส้เหมือนโดนบังคับให้นอนในคอกหมูจริงๆ งั้นแหละ ?คฤหาสน์ที่ฉันอยู่ใหญ่กว่านี้ล้านเท่า?
?ก็นั่นไง? ฉันว่า ?ถ้าอยากกลับไปอยู่คฤหาสน์อันใหญ่โตโอฬารมหึมามหาศาลนั่น นายก็ต้องทำตามข้อแลกเปลี่ยนให้ดีที่สุด แล้วฉันจะส่งนายกลับไปเอง?
อันที่จริงคือฉันจะทำมึนๆ แล้วหนีหายไปจากชีวิตนายต่างหากล่ะ หึๆ - -///
หมอนั่นยักไหล่ ก่อนจะเดินไปนั่งยังโซฟาหน้าทีวีและทำหน้าแหยงๆ
?นี่ทำจากหนังตัวอะไร แข็งกระเด๊ะ ไม่สวยเลยสักนิด แถมยังเหม็นอีกต่างหาก - -?
?ว่างๆ ฉันอาจจะเอาหนังนายไปทำก็ได้นะฮาเวิร์ด พูดมากจัง -*-?
หมอนั่นไม่สนใจ เอาแต่เดินมองนู่นมองนี่แล้วก็ถามๆๆ จนฉันเริ่มรำคาญ เมื่อกี้ตอนอยู่ในรถก็ถามๆๆ จนทุกคนต้องแกล้งหลับเพื่อตัดปัญหา (ฉันเชื่อว่าพวกมันแกล้ง -_-) นี่ยังไม่รวมถึงตอนที่ฉันไปทำแผลหัวแตกที่คลินิกนะ จะบ้าตาย วุ่นว้ายวุ่นวายชะมัด
?นี่นาย? ฉันเรียก ?นายไม่คิดจะเล่าเรื่องของนายให้ฉันฟังบ้างเหรอ?
?เล่าอะไร?
?เช่น นายมาจากที่ไหน นายทำอะไรมาก่อน ประมาณเนี้ย? ฉันว่าพลางเดินไปนั่งยังโซฟาและคว้าคุกกี้ที่เหลือจากเมื่อวานเข้าปาก ง่ำๆ -O-
?ฉันมาจากเมืองที่ชื่อเฟลอร์เซโน่ ตามความหมายของชนเผ่าโบร่ำโบราณมันแปลว่าความยิ่งใหญ่หาสิ่งใดเปรียบ จบ!?
?เอ่อ -_- แค่นี้เหรอ?
?ใช่ จะอยากรู้ไปทำไมนักหนา?
?อ้าว - - ก็นายมาอยู่กับฉันนี่นา ถ้าเกิดนายเป็นโจรสามสิบแปดกะรัตปลอมตัวมาหลอกฉันขึ้นมาล่ะจะทำยังไงยะ >_<?
?ก็เห็นอยู่ไม่ใช่เหรอว่าฉันมาที่นี่ได้ยังไง - -^?
?เออๆ ถ้ามันยากนักไม่ต้องเล่าก็ได้ ชิ! ฉันก็ไม่ได้สรรอยากจะรู้เรื่องของนายนักหรอกย่ะ >_< ถามๆ ไปงั้นแหละ เผื่อโดนฆ่าตายเพราะปากเสียเมื่อไหร่จะได้ส่งศพกลับบ้านเก่าถูก อ่ะ เอานี่ไปซะ? ฉันว่าก่อนจะหยิบบทปึกหนาส่งให้เขาทั้งเล่ม หมอนั่นหันมารับพร้อมกับทำตาโต O_O
?ให้ฉันปาหัวหมีรึไง หนาซะ -_-^?
?หยาบคายที่สุด มันคือบทละครต่างหากล่ะ -_-/// ก็อย่างที่บอกนั่นแหละ นายรับบทเป็นพระเอกของเรื่อง อ้อ แล้วฉันขอเตือนไว้เลยนะ นายรับปากอะไรไว้ก็ช่วยรับผิดชอบในสิ่งที่ตัวเองรับปากด้วย นายบอกว่าเล่นได้ก็ต้องได้ ถ้างานฉันพังล่ะก็ อย่าหวังว่านายจะได้กลับโลกของตัวเองอีกเลย?
หึๆ ขู่ได้ไม่กระดากปากเลยฉัน -_-///
?โอเค้ ฉันไม่มีปัญหาเรื่องแสดงละครอยู่แล้ว ที่เฟลอร์เซโน่เราจะเก่งแค่เรื่องต่อสู้อย่างเดียวไม่ได้ เรื่องกวีและศิลปะอย่างอื่นก็ต้องเก่งด้วยเหมือนกัน เพราะฉะนั้นเชื่อมือเถอะ? เขาหันมามองหน้าฉันตรงๆ ทำเอาฉันแทบไม่กล้ากะพริบตา +_+ ?เธอเองก็เหมือนกันยัยแม่มด รักษาคำพูดของตัวเองด้วย เมื่อไหร่ที่ละครจบต้องส่งฉันกลับทันที ไม่งั้นฉันจะเจื๋อนเนื้อเธอไปโยนให้เป็ดกิน!?
?อ...อื้ม (TTOTT)?
โชคดีเหลือหลายที่เขาละสายตาจากฉันไปสนใจบทละครปึกหนานั่นซะ
?โลกของเธอนี่ดีนะ นอกจากจะทำให้ฉันสื่อสารกับพวกเธอได้แล้ว ยังทำให้ฉันอ่านภาษายึกยือๆ นี่ออกด้วย (-.-)?
หมอนั่นว่าพลางเปิดบทดู จะบ้าตาย -*- สงสัยชะมัดเลยว่าทำไมเขาทั้งพูดกับพวกฉันได้ ทั้งอ่านภาษาไทยออก กรี๊ด >_< ทั้งๆ ที่บอกกับตัวเองแล้วแท้ๆ ว่าจะไม่สงสัยอะไร แค่เขาพูดรู้เรื่อง เล่นละครให้พวกฉันได้ก็พอ ซืด~ สูดลมปราณเข้าปอดช้าๆ แล้วระงับต่อมเจือก เอ๊ย ต่อมอยากรู้ไว้ซะ จะเพราะอะไรก็ช่าง แค่เขาทำประโยชน์ให้ฉันได้ก็พอแล้ว ท่องไว้ๆ >.<
?เล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังหน่อยสิ - -^?
แง้ว >_< ทำไมไม่อ่านฟะ เห็นบทละครฉันเป็นเขียงเรอะ
?เออๆ ตั้งใจฟังล่ะ ละครเรื่องนี้เป็นเรื่องเกี่ยวกับ...นี่! มีมารยาทหน่อยสิ ฉันกำลังเล่าให้นายฟังนะ >.<?
?เออน่า แค่หลับตาเฉยๆ เล่าไปสิ ฟังอยู่?
?มันเป็นเรื่องราวของเจ้าหญิงองค์หนึ่ง เธอมีความรักกับองครักษ์ของตัวเอง?
ฮาเวิร์ดลืมตาขึ้นมาทันที
?แต่ด้วยความจำเป็น เธอกลับต้องแต่งงานกับองครักษ์อีกคนหนึ่งซึ่งไม่ได้รักกันเลย เธอเจ็บปวดและทรมานมาก เพราะความรักที่มีให้กับองครักษ์คนแรกต้องกลายเป็นความรักแบบหลบๆ ซ่อนๆ ไป...?
ก๊อกๆๆ~
?อ๊ะ ใครมาเคาะประตูดึกๆ ดื่นๆ เนี่ย -_-;;?
ฉันกำลังจะลุกขึ้นไปเปิด แต่ฮาเวิร์ดเรียกไว้ซะก่อน
?อย่าเพิ่งไป เล่าต่อให้จบก่อน?
ก๊อกๆๆๆ~
?อ่อ ได้? ฉันเหลียวไปมองประตู แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจนั่งลงเล่าต่อ ?ถึงเธอจะมีความรักหล่อเลี้ยงหัวใจ แต่ด้วยอำนาจและความโลภทำให้เธอค่อยๆ เปลี่ยนไป จนสุดท้ายเธอก็กลายเป็นฆาตกรฆ่าทุกคน รวมทั้งสามีและคนที่เธอรักด้วย...จบ!?
ก๊อกๆๆ~
?ค่า =[]=?
ฉันขานรับก่อนจะรีบวิ่งไปเปิดประตูทันที
?แถ่นแท้น~ น้องเคทที่น่ารักของเจ๊จุ๋ม ^-^?
เฮ้อ - -!! เจ๊กะเทยข้างห้อง เพื่อนเก่าเพื่อนแก่หนึ่งเดียวของแม่ที่ยังสามารถหาตัวได้ในเมืองไทยนี่เอง ประโยชน์อย่างเดียวของเจ๊แกก็คือให้ที่ที่ฉันอยู่ (คอนโดฯ นี่) โดยซื้อมันเพียงหนึ่งส่วนสี่ของราคาเท่านั้น -_- ฉันยิ้มรับแหยๆ มองในมือก็เห็นเค้กก้อนโตที่เจ๊จุ๋มคงจะทำมาเผื่ออีกตามเคย
?เจ๊ทำมาเผื่อ ^-^?
ทำไมเจ๊แกไม่คิดจะถามฉันสักคำว่าอยากได้เค้กนี่รึเปล่า -*-
?นี่ๆ เมื่อกี้ที่ล็อบบี้ด้านล่างน่ะ เหมือนเจ๊เห็น เอ่อ...เคทพาเพื่อนชายมาเที่ยวใช่รึเปล่าเอ่ย? เจ๊จุ๋มพูดพลางชะโงกหน้าดูใหญ่ ?เห็นแวบๆ ดูน่ากิ... เอ่อ น่ารักดี เลยขึ้นมาทัก >O< ฮัลโหลเบบี๋ ออกมาทำความรู้จักกันหน่อยเร้วววพ่อหนุ่ม ^^?
หึ ถ้าได้รู้จักรับรองว่าเจ๊จะลืมหมอนั่นไม่ลงไปชั่วชีวิต -*-//
?อ้อ เจ๊คะ ไหนๆ เจ๊ก็มาแล้ว เดี๋ยวเคทขอยืมชุดของแฟนเจ๊หน่อยนะ เอาแบบที่ผู้ชายตัวสูงๆ ใส่ได้น่ะค่ะ มีมั้ยเอ่ย ^^;;?
?ไหน มาให้เจ๊ดูไซส์ผู้ชายตัวสูงก่อนสิ >O<?
?ไม่ต้องมั้งเจ๊ ฮ่าๆ -*-?
แล้วฉันก็ต้องรีบดันเจ๊จิ้มจุ่มนี่กลับห้องไปเอาเสื้อยืดตัวโตๆ มาให้ฮาเวิร์ดยืม ขืนให้หมอนี่ไปไหนมาไหนด้วยชุดคลุมสีดำตลอดคงไม่ไหว เดี๋ยวชาวบ้านเขาจะสงสัยว่าเป็นบินลาเดนปลอมตัวมา -*-
หลังจากที่ฉันได้เสื้อผ้ามาเรียบร้อยแล้วก็รีบกลับเข้าห้องด้วยความเหนื่อยหน่าย เพราะเจ๊แกเล่นจะขอเข้ามาดูตัวฮาเวิร์ดตลอดเวลา หึๆ อันที่จริงฉันไม่ได้ห่วงฮาเวิร์ดหรอกนะ แต่ฉันห่วงว่าเจ๊แกอาจจะโดนฮาเวิร์ดทำหมันฟรีให้มากกว่า -O-^
?มาแล้ว? ฉันพูดพร้อมกับเดินเข้าไปหาฮาเวิร์ดที่นั่งอยู่บนโซฟา
?เธอเขียนเองเหรอ? เขาถามโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมอง
?ใช่ ทั้งหมดนั่นแหละ?
?เน่าดีนะ?
?ขอบคุณ -_-///?
?เอาเรื่องนี้มาจากไหน?
?เรื่องมันยาวอ่ะ ขี้เกียจเล่า?
?เล่ามา จะฟัง?
?แต่ฉันขี้เกียจ =_=?
?ขี้เกียจมันปัญหาเธอ ไม่ใช่ปัญหาฉัน?
?แล้วไอ้อยากฟังนี่มันเป็นปัญหาของใครมิทราบยะ -[]-?
?ปัญหาฉัน แต่เป็นหน้าที่เธอ?
เวร -*- คนแบบนี้ก็มีในโลกเหรอฟะ ฉันมองหมอนั่นด้วยความหมั่นไส้ที่ล้นปรี่มาถึงคอหอย ขนาดเพิ่งเจอยังเผด็จการขนาดนี้ อีกหน่อยไม่บังคับให้ฉันระบำเปลื้องผ้าโชว์รึไง T^T เฮอะ! ไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมในความฝันหมอนี่ถึงได้ดูนุ่มนวล อ่อนหวาน มาดแมน น่ารักน่าหลงใหลนักหนา >_<
?เรื่องมันก็มีอยู่ว่า?
ในที่สุดก็ต้องยอมเล่าอยู่ดี T_T
?ฉันฝันน่ะ - -?
?ฝัน??
?อ...อืม ใช่ ฉันฝันถึงเรื่องนี้น่ะ ฝันมาตลอดเลยนะ กว่าแปดปีแล้วล่ะ จนถึงตอนนี้ฉันก็ยังฝันอยู่ เรื่องราวความรักของคนสามคน ระหว่างเจ้าหญิงคนหนึ่งกับองครักษ์อีกสอง?
?...?
พอพูดถึงความฝันฉันก็นึกถึงความพิเศษที่ฉันเคยมีทันที นั่นก็คือไม่ว่าฉันจะฝันถึงเรื่องอะไรก็ตาม มันก็มักจะกลายเป็นความจริงอยู่เสมอ แต่นั่นก็ตอนที่ฉันเป็นเด็กเท่านั้นแหละ พอฉันอายุได้ประมาณ 12 ปี สาบานได้ว่าฉันไม่เคยฝันถึงอะไรอีกเลย นอกจากเรื่องที่ฉันเพิ่งเล่าให้ฮาเวิร์ดฟังไป และแน่นอน เขาก็เป็นหนึ่งในความฝันของฉันด้วย แต่ -_-!! ฉันว่าฉันไม่เล่าเรื่องฝันที่กลายเป็นจริงเสมอๆ เมื่อตอนเด็กให้เขาฟังหรอก ปล่อยๆ ให้มันผ่านไปแบบไม่ต้องรื้อฟื้นน่ะดีแล้ว -...-
?เงียบทำไม ผีผ่านหลังเหรอ - -^?
ฉันล่ะอยากเฉือนปากมันนัก -*-
?นั่นแหละ พอมีโอกาสฉันก็เลยเอาเรื่องที่ฝันนี้มาเขียนเป็นบทละครเวทียังไงล่ะ อาจมีใส่เสริมเติมแต่งบ้าง แต่ส่วนใหญ่มันก็มาจากความฝันของฉันทั้งนั้น?
?รวมทั้งชื่อของฉันด้วยเหรอ?
?ไม่ใช่แค่ชื่อนะ...? ฉันว่า ?มันรวมถึงตัวนายด้วย?
?ฉันเนี่ยนะ??
?ใช่ ฉันฝันถึงนาย ฮาเวิร์ด นายไม่เห็นเหรอว่าฉันตกใจมากขนาดไหนที่จู่ๆ นายซึ่งอยู่ในความฝันของฉันก็มีตัวตนจริงๆ ขึ้นมา มันพิสดารชัดๆ ง่ะ >.<?
?เธอสิพิสดาร -.-///?
?ฉันไม่ได้ว่านายเฟ้ย >_< แบบว่ามัน... มัน... เฮ้อ ก็นั่นแหละ ช่างเถอะ?
อ๊าง >O< แล้วทำไมฉันจะต้องลนลานตื่นเต้นขนาดนี้ด้วยเนี่ย
?งั้นเหรอ?
?นี่ ท...ทำไมนายมองหน้าฉันแบบนั้นล่ะ >\\\\<?
ถ้าได้เห็นจะรู้ว่าตอนนี้หมอนั่นกำลังจ้องหน้าฉันอย่างบ้าคลั่ง กรี๊ด >.< จ้องแบบนี้จะเห็นสิวที่ฉันโบ๊ะแป้งปิดไว้มั้ยเนี่ย ฮึก...ฉันกลืนน้ำลายแทบไม่ลง จะหลบสายตาก็ไม่กล้า อึดอัดชะมัดเลย
?เธอ เอ่อ เธอรู้รึเปล่าว่าเธอหน้าตาเหมือน...?
?เหมือนใคร??
?ผู้หญิงคนหนึ่ง เหมือนมากๆ?
ดูทำหน้าเข้าสิ เคลิ้มซะ -\\\\-
?ใครล่ะ??
?ช่างเถอะ?
อ้าว -.-^ ไม่จ้องต่อแล้วเหรอ กำลังเพลิน
?แล้วพวกตัวละครอื่นๆ ในบทนี่ล่ะ เอามาจากฝันด้วยรึเปล่า?
?ก็แต่งขึ้นมาเกือบทั้งนั้นนั่นแหละ ส่วนที่เอามาจากความฝันก็คงจะมี เอ่อ...นายคนเดียว -*-?
?หึๆ ช่างเป็นเรื่องบังเอิญที่น่าพิศวงดีนะ?
?บ...บังเอิญงั้นเหรอ -O-;;?
?ใช่ บังเอิญมากซะด้วย? หมอนั่นว่า ก่อนจะวางบทในมือลงแล้วเอนหลังพิงโซฟา ?ทำไม แล้วเธอว่ามันไม่บังเอิญตรงไหน -*-?
ก็ไม่บังเอิญตรงที่ฉันฝันเห็นนายมากว่าแปดปีนี่แหละย่ะ - -^
?ไม่รู้ แต่ฉันไม่คิดว่านี่เป็นแค่เรื่องบังเอิญหรอกนะ -_-?
?โอเค งั้นเป็นเรื่องพิศวงงงงวยก็ได้?
?ช่างมันเถอะ -_-^^?
?เฮ้ อะไรกัน เธอไม่เคยทำอะไรแล้วจู่ๆ ก็นึกขึ้นมาได้ว่าเธอเคยฝันถึงหรือว่าเคยทำอะไรแบบนี้มาแล้วรึไง?
?หมายถึงเดจาวูสินะ - -^?
ต๊าย - -^ ฉันมีเดจาวูล่วงหน้าชาวบ้านเขาตั้งแปดปีแน่ะ
?อีกอย่าง ถ้าเทียบกับที่ฉันข้ามมิติบ้าบอมาอยู่ที่นี่ได้ ไหนจะเรื่องที่เธอสามารถพาคนนู้นคนนี้ข้ามมิติได้อีก ความฝันของเธอก็คงไม่ใช่เรื่องประหลาดแล้วล่ะ?
ค้านไม่ออกเลยฉัน TT^TT ขืนค้านไป เผลอๆ อาจจะต้องมานั่งแต่งเรื่องข้ามมิติซังกะบ๊วยให้หมอนี่ฟังอีกก็ได้ ยอมเงียบซะดีกว่ายอมให้ความแตก -*-
?เอาเถอะ คิดซะว่าเป็นวิจารณญาณส่วนบุคคล เชื่อก็เชื่อ ไม่เชื่อก็ไม่แปลก? ฉันว่าพลางยักไหล่ทำเป็นไม่สนใจ หมอนั่นเองก็ยักไหล่ตามฉันเช่นกัน ฉันรู้สึกไม่พอใจยังไงก็ไม่รู้ที่เขาเห็นมันเป็นแค่เรื่องบังเอิญ ทั้งๆ ที่ฉันทั้งตกใจ ทั้งตื่นเต้น ฮึ่ย >_< งั้นที่ฉันฝันเห็นนายจนบ้าเอามาเขียนเป็นบทละครก็เป็นแค่เรื่องบังเอิญสินะ บ้าที่สุด >_<
?ฉันจะไปอาบน้ำ?
?ว้าว คอกหมูเล็กๆ นี่มีห้องอาบน้ำด้วยเหรอ -O-?
?มีย่ะ ถึงมันจะเป็นห้องน้ำที่ไม่ได้ใหญ่กว่ารูหนูในคฤหาสน์ของนาย แต่ฉันก็รักมันมาก แล้วฉันก็ตกแต่งมันด้วยโมบายน่ารักๆ ต้นไม้น่ารักๆ ด้วย?
บอกทำไมเนี่ย -_-^^
?ก็ดี ยังไงคนรสนิยมแย่ๆ ก็ไม่ใช่คนเลวอะไร?
?อ๊าย >_< ทำไมจะต้องว่าฉันด้วยฮะ นี่ นายเลิกพูดจาจิกๆ กัดๆ ฉันสักทีได้มั้ย ฉันเหนื่อยหาคำมาตอบโต้ =_=^?
?คงไม่ได้ล่ะมั้ง -.-?
?ทำไม >O< มีอะไรก็พูดมาเลยดีกว่า พูดมาให้เคลียร์?
?ยังไงซะ ฉันก็ยังเชื่ออยู่ดีว่าเธอคือยัยแม่มดอำมหิต!?
?กรี๊ด >O< บอกแล้วไงว่าฉันไม่ใช่?
?ก็ฉันคิดของฉันว่าเธอใช่?
จบข่าว -_-^
?แล้วฉันก็ถือว่าฉันกำลังทำงานแลกเปลี่ยนกับข้อเสนอของยัยแม่มดอำมหิตอย่างเธออยู่ด้วย -_-? แล้วหมอนั่นก็เท้าคางนั่งจ้องหน้าฉัน
?เออ - - นายอยากจะคิดว่าฉันเป็นแม่มด แม่ม้า แม่ปลวกหรือแม่อะไรก็ตามใจ มันเป็นสิทธิ์ของนาย ฉันไม่สนใจ?
?ก็ดี?
?ชิ >_< ไปอาบน้ำดีกว่า? แล้วฉันก็รีบเดินตึงตังออกไปทันที แต่พอนึกได้จึงรีบหันมาชี้หน้าหมอนั่น ?อ้อ ห้ามนายคิดมาเกาะแกะ เจ๊าะแจ๊ะ หรือว่าทำรุ่มร่ามอะไรกับฉันเด็ดขาด ไม่งั้นนายตายคามือฉันแน่ - -*?
?กลัวตายชัก -_-?
?ว่าไงนะ >O<?
?นี่ จะทำอะไรก็ไปทำเหอะน่า ฉันไม่บ้าทำอะไรเธอหรอก ยังกะมีอะไรน่าทำงั้นแหละ -_-^?
?กรี๊ด >_</// เออ อย่าให้จับได้ก็แล้วกัน?
แล้วฉันก็รีบพุ่งเข้าไปอาบน้ำด้วยกายและใจที่กำลังจะระเบิดเป็นเสี่ยงๆ เพราะความโมโห ไหนจะต้องคอยระแวงหน้าระวังหลังอยู่ตลอดเวลาอีก ไม่ได้หรอก หมอนั่นอาจจะแกล้งให้ฉันตายใจก็ได้ พวกผู้ชายไว้ใจได้ที่ไหนกัน หึ! หรือถ้ากล้าลองดีกับฉันก็เข้ามา แม่จะเอาไม้ช็อตยุง (พกเข้ามาเพื่อ -_-?) ช็อตให้หน้าไหม้เล้ย T^T
หลังจากฉันอาบน้ำเสร็จ พอเดินออกมาก็พบว่าหมอนั่นกำลังนั่งดูทีวีอยู่
?รู้จักเหรอ เปิดได้ยังไง?
?เคาะๆ เอามันก็ติด - -?
ทีวีฉัน TOT
?เขาเรียกว่าทีวี เป็นวิวัฒนาการก้าวหน้าอย่างหนึ่งของโลกฉันเองแหละ ส่วนที่นายถืออยู่คือรีโมท?
?มีใครอยากรู้ด้วยเหรอ -*-?
ถ้าการฆ่าคนไม่เป็นบาป สาบานว่ามันจะเป็นคนแรกสำหรับช้านน >O<
?ไปอาบน้ำได้แล้ว คิดว่าเท่นักรึไง นั่งเก๊กอยู่ได้ - -* อ้อ ยังไงก็ช่วยทนด้วยละกันนะ สาบานว่ามีเงินเมื่อไหร่ฉันจะสร้างห้องน้ำเท่าสนามกีฬาโคลอสเซียมให้นายอาบ?
?โอเค้ ก็ไม่ได้เรื่องมากอะไรอยู่แล้ว?
ย่ะ ที่ผ่านมานายเรื่องน้อยมากฮาเวิร์ด น้อยมากถึงมากที่สุด ฮึ่ย! หมั่นไส้ๆ >_<
แล้วหมอนั่นก็เดินไปอาบน้ำ ฉันอธิบายให้เขาฟังเล็กน้อยเกี่ยวกับการใช้ห้องน้ำ จากนั้นก็มานั่งยืดแข้งยืดขาดูทีวีให้มันผ่อนคลายสักหน่อย ฟู่ =_= ทั้งเหนื่อยทั้งเพลียเลยวันนี้
?เฮ้ย! โอ๊ย! บ้าอะไรเนี่ย โอ๊ย!?
อ๊ะ! เสียงฮาเวิร์ดนี่นา หมอนั่นร้องโวยวายทำไมกัน แว้ก O[]O ไม่ใช่ว่าเขาใช้ดาบนรกนั่นฟันฝักบัวอาบน้ำฉันคอขาดกระจุยหมดแล้วเรอะ ม่ายน้า >O<
?หยุดเดี๋ยวนี้นะฮาเวิร์ด >_< ห้ามนายใช้... ว้าย!?
โครม!!
แล้วฉันก็วิ่งชนเข้ากับร่างสูงของเขาอย่างจัง ฉันรีบตั้งสติและลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว แล้วก็...
ผ่าง!! O_O
เรือนร่างเปลือยเปล่าที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อของชายร่างสูงยืนเด่นเป็นสง่าอยู่ตรงหน้า ทั้งใบหน้าและลำตัวของหมอนั่นที่ตอนนี้เป็นสีแดงจัดเหมือนเพิ่งโดนลวกสุกมาเต็มไปด้วยหยดน้ำใสๆ ไล่ลงมาจนถึงหน้าท้อง
แล้วก็...
?อ๊ากก >\\\\< ไอ้บ้า วิ่งออกมาทำม้าย?
?ฉันโดนลวก -_-?
?แล้วทำไมไม่นุ่งผ้าให้มันดีซะก่อนเล่า?
?ผ้าอะไร?
?ผ้าบ้าผ้าบออะไรก็ใส่ๆ ปิดๆ เข้าไปเหอะน่า ฮือ T^T?
?ก็นี่ไง ไม่เห็นเหรอว่าถืออยู่?
?ถือปิดแค่ส่วนนั้นส่วนเดียวของนายเนี่ยนะ ไอ้บ้ากาม โฮ TT_TT สวรรค์ทรงโปรด ยุบหนอพองหนอ สิ่งใดในโลกย่อมไม่เที่ยงแท้?
?เรื่องมากชะมัด ผู้หญิง!?
New Release!! Miracle Of Dream อัศจรรย์ฝันสื่อรักฯ
Moderator: Gals, B.Comics, พี่บี
Re: New Release!! Miracle Of Dream อัศจรรย์ฝันสื่อรักฯ
4
?เมื่อไหร่เพื่อนๆ ของเธอจะมาสักที -_-^ นัดฉันวันแรกก็สายเลยเหรอ?
?อีกไม่นานหรอกน่า -O- คงกำลังประชุมเรื่องของบกับพวกอาจารย์อยู่แหละ?
?เบื่อการรอคอยที่สุดในโลก? เขาว่าพร้อมกับกวัดแกว่งดาบนรกนั่นไปมา เสียวๆ อยู่เหมือนกันว่ามันจะกระเด็นมาปาดคอฉันเข้าสักวัน -_-// ?เบื่อไอ้ชุดบ้าบอที่เธอให้ฉันใส่ด้วย?
?ที่สุดในโลกด้วยรึเปล่า -O-///?
?เออสิ ใส่กันเข้าไปได้ยังไง อึดอัดเป็นบ้า ทั้งเสื้อสั้นๆ นี่ ไหนจะกางเกงขาเล็กๆ นี่อีก รัดจนขาแทบจะระเบิด?
ก็เว่อร์ไปนะ -_-^ อันที่จริงมันก็แค่เสื้อยืดตามสมัยกับกางเกงยีนขาเดฟธรรมดาที่เจ๊จุ๋มจิ๊กของแฟนหนุ่มมาให้นี่เอง ถึงเขาจะบ่นไม่ชอบ แต่ฉันว่ามันก็ดูดีนะ ไม่สิ อันที่จริงมันดูดีมากๆๆ เลยต่างหากล่ะ -\\\\- เขาดูเท่ ดูเซอร์ได้ใจชะมัด คอนเฟิร์มได้จากสายตาอันหื่นกระหายของสาวๆ ทุกคนที่เขาเดินผ่าน (สาบานว่าฉันรู้สึกได้จริงๆ -_-??)
?แล้วนั่นพกดาบมาทำไม?
?ฉันไปขอร้องให้เธอช่วยพกรึไงยัยแม่มด -*-?
?ถึงขอก็ไม่ช่วยหรอกย่ะ แล้วอีกอย่างก็เลิกเรียกฉันว่ายัยแม่มดได้แล้วน้า >_<?
มันไม่ได้สนใจเสียงฉันเลยสักนิด -*-
?อันที่จริงโรงละครนี่ก็ดูกว้างขวางดีนี่ ทำไมต้องไปเล่นที่อื่นให้มันลำบากด้วย? เขาว่าพลางเดินวนไปวนมา ดูนู่นดูนี่ไปทั่ว ?แต่ก็นั่นแหละ นี่ก็ยังเล็กกว่าคฤหาสน์ของฉันอยู่ดี?
ย่ะ -*- คฤหาสน์ของนายใหญ่ที่สุดในโลกแล้วมั้ง
?เรื่องของเรื่องก็คือชมรมละครของเรากำลังจะโดนยุบ?
?ยุบ??
?หมายถึงไม่ให้มีต่อน่ะ?
?อืม -_-^ คือเข้าใจไง ไม่ได้โง่ แค่จะถามว่ายุบทำไม?
จะไปรู้นายเหรอ -*-///
?เพราะละครเวทีปีที่ผ่านๆ มา อาจารย์ทุกคนลงความเห็นว่ามันไม่ดีเท่าที่ควร ทำไปก็เปลืองงบเปล่าๆ เราก็เลยต้องหาโรงละครใหม่ที่ใหญ่กว่า คนรู้จักเยอะกว่า ที่สำคัญคือต้องทำเรื่องนี้ออกมาให้ดีที่สุด เพราะไม่งั้นนี่อาจจะเป็นปีสุดท้ายของชมรมเราที่มีมากว่า 25 ปี?
?อืม สู้ต่อไปละกัน ฮึบ! ฮึบ!?
ขอบคุณมาก ดูจริงใจดีนะ พูดไปด้วย ฟันดาบไปด้วย -()-
?เฮ้อ โชคดีนะที่ช่วงซัมเมอร์นี้พวกฉันไม่มีเรียน ไม่งั้นทำไม่ทันแน่ >_< เออ นั่นแหละ สรุปว่าช่วงนี้นายก็ต้องมาซ้อมที่นี่ทุกวันเข้าใจมั้ย?
?เหรอ แล้วเมื่อไหร่จะได้เริ่มซ้อมล่ะ - -^?
?อีกเดี๋ยวแหละน่า - - อย่าใจร้อนสิยะ?
?ทำไมเราไม่ซ้อมกันเลย?
?ประสาทเรอะ >< ซ้อมให้ริ้วผ้าม่านดูรึไง ผู้กำกับก็ยังไม่มา นางเอกก็ยังไม่โผล่หัว แบบนี้นายจะซ้อมยังไงกับใครมิทราบ?
?กับเธอ -*-?
?บ...บ้า -\\\\- ฝันไปเถอะย่ะ?
?นี่ อย่ามากเรื่องได้ป่ะ แค่จะยืมตัวเธอมาเป็นนางเอกกำมะลอก่อนก็เท่านั้นแหละ? ไม่พูดเปล่า หมอนั่นเดินเข้ามากระชากฉันให้ลุกขึ้นยืน (ขอย้ำว่ากระชากจริงๆ ค่ะท่านผู้อ่าน -*-) ส่วนเขาก็คุกเข่าลง o\\\\o
ย...อย่าทำแบบนี้น้า ><
?ฉากที่ห้า ฉันต้องขอร้องให้นางเอกเปลี่ยนใจไม่ยอมแต่งงานกับคนอื่นใช่มั้ย?
?ไม่เอาน้า >_< นี่ๆ รออีกแป๊บเดียวพวกนั้นก็คงจะมาแล้วล่ะ?
?อย่าเรื่องมาก -*-?
?ฉันเล่นละครไม่เป็นง่ะ T^T?
แต่หมอนั่นไม่สนใจ วางบทลงกับพื้น รวบมือทั้งคู่ของฉันขึ้นมากุมไว้ ฮึก -\\\\- พระเจ้าหรือผีสางนางสวรรค์อะไรก็ได้ช่วยฉันด้วย ทำไมจู่ๆ ฉันถึงได้รู้สึกประหม่าแบบนี้ก็ไม่รู้ >.<
?ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ได้โปรดเปลี่ยนใจด้วย?
?อ๊าย >_<?
?นี่ -_-^ พูดตามบทสิ เขียนเองจำไม่ได้รึไง ทึ่มมาก?
?หยาบคาย บ้านเมืองนายเขาสอนให้ด่าผู้หญิงแบบนี้เรอะ อีกอย่างนะ ฉันจำบทที่ฉันเขียนได้ทุกบรรทัดเฟ้ย ><?
หมอนั่นส่ายหน้าจนผมสีน้ำตาลบลอนด์สะบัดไปตามแรง ก่อนจะเริ่มกลับมาพูดตามบทอีกครั้ง
?เปลี่ยนใจเถอะเจ้าหญิงของข้า เรารักกัน ทำไมต้องยอมให้เกียรติยศหน้าที่นั่นมาบังคับ?
?ค...คงไม่ได้หรอกฮาเวิร์ด?
?ทำไมกัน บอกเหตุผลข้ามา?
?จ...เจ้าเองก็รู้อยู่แก่ใจ? >_<
?ข้ารู้ แต่ข้าไม่อยากสนใจ คนเรารักกันก็ไม่ควรจะคิดถึงอะไรอย่างอื่นแล้ว ได้โปรดเปลี่ยนใจด้วยเถอะเจ้าหญิง?
?ก็บอกแล้วไงว่าข้าทำไม่ได้?
ฉันที่ตอนนี้สวมบทนางเอกสะบัดมือหมอนั่นออก เขารีบคว้ามันกลับไปกุมไว้ อ๊าง >.< ทำไมเขาจะต้องจริงจังเหมือนเป็นชีวิตจริงของตัวแบบนี้ด้วยนะ ฉันเลยยิ่งกลัวเข้าไปใหญ่เลย -*-
?หรือว่าท่านไม่ได้รักข้าจริง?
?เอ่อ...? -O-;;
?...?
ตอนนี้เป็นตอนที่ฉันต้องหันกลับมามองหน้าเขา แต่ให้ตายเถอะ ทำไมฉันถึงไม่กล้าอ่ะ ก้าวขาไม่ออก ยิ่งเห็นว่าเขาจ้องหน้าฉันจริงจังมากมาย ฉันก็ยิ่งไม่กล้า >\\\\<
?หันกลับมานี่นะเจ้าหญิง?
O_o แล้วเขาก็ลุกขึ้นมาจับแก้มฉันให้หันกลับมาหาเขา น...นี่มันไม่มีในบทไม่ใช่เรอะ >_<
?ตอบข้ามาว่าท่านรักข้าจริงรึเปล่า?
อันนี้ก็ไม่มีในบทน้า >O<
?ฉั... เอ่อ ข้า... >_<?
?ตอบมาสิ?
?ร...รักสิรัก TOT ข้ารักท่านจัง?
ทำไมหมอนี่ถึงทำหน้าน่ากลัวแบบเน้ จะฆ่าจะแกงกันเลยรึไง T_T
?รักแล้วทำไมไม่เลือกข้า ตอบข้ามา?
หมอนั่นขึ้นเสียงจนฉันสะดุ้งด้วยความตกใจ บ้าเอ๊ย! มันจะสมจริงสมจังเกินไปแล้วนะ แถมยังพาฉันออกนอกบทซะมากมายขนาดนี้ แล้วฉันจะพูดอะไรต่อล่ะเนี่ย อ๊าย >_< ตายแน่ ตายๆ จะหลุดขอเริ่มใหม่ก็ไม่กล้า T^T
?ข้า...? ฉันอึกอัก
?ท่านคงจะรักเกียรติยศ รักอำนาจมากกว่าข้าใช่มั้ย?
?ข้า...?
?องครักษ์ต่ำต้อยอย่างข้ามันไม่มีความหมายเลยงั้นสิ?
อันนี้ก็ไม่มีในบท TOT
?ม...ไม่ใช่นะ?
?ไม่ใช่แล้วทำไมท่านไม่เลือกข้า? แล้วหมอนั่นก็ขึ้นเสียงใส่ซะเต็มสตรีม ฉันถึงกับสะดุ้งตกใจ
?ข้า...? <<< พูดได้คำเดียว TT[]TT
?ถ้ารักข้าก็เลือกข้าสิ ไปยุ่งกับคนอื่นทำไม ตอบข้ามา?
แล้วหมอนั่นก็จับไหล่ฉันเขย่าซะจนไหปลาร้าแทบหลุด กรี๊ด >O< ฉันจะไม่ไหวแล้วน้า
?ตอบข้ามาเซ่?
?ข้า... TTOTT?
?ตอบมาสิเจ้าหญิง!?
?โอ๊ย >[]< ไม่ไหวแล้วโว้ย? แล้วฉันก็สะบัดมือเขาออกทันที ?หยุดเลยนะ ตอนนี้ฉันไม่ใช่เจ้ายิงเจ้าหญิงบ้าบอนั่นแล้ว ฉันคือเคท เลิกใส่อารมณ์กับฉันสักที โฮ T^T?
หมอนั่นนิ่งทันที มองดูฉันอาละวาดอย่างอึ้งๆ
?ทำไมจะต้องอินจริงจังขนาดนี้ด้วยฮะ ก็บอกไปแล้วไงว่าฉันเล่นละครไม่เป็นอ่ะ T^T แถมไอ้ที่นายพ่นๆ เล่นๆ ออกมาน่ะ มันมีอยู่ในบทบ้างมั้ย -*-?
?แต่เธอพาฉันนอกบทก่อนนะ -*-?
?นายก็พาฉันนอกบทเหมือนกันนั่นแหละ >_<?
?ฉันก็นึกว่าเธอจะดึงฉันกลับเข้ามาซะอีก -_-^?
?เล่นอินจริงจังประหนึ่งจะชิงออสการ์ขนาดนั้นใครจะกล้าล่ะยะ >.< ฮู่ เลิกเล่นๆๆ รอนางเอกตัวจริงมาเถอะ? แล้วฉันก็เดินหนีหมอนั่นไปนั่งที่อื่นทันที โอ้ย =_= เจ็บแขนชะมัดเลย หมอนี่เล่นบีบ เล่นจับซะรุนแรงขนาดนั้น ป่านนี้คงช้ำไปถึงเม็ดเลือดแดงแล้วมั้ง T^T
?เดี๋ยวสิ?
?มีอะไรอีกล่ะ -*-?
?เปลี่ยนบทได้มั้ย - -?
?ฮะ??
หมอนั่นถามได้หน้าตาเฉยมั่กๆ >_< ผิดกับฉันที่พอได้ยินก็อยู่เฉยไม่ได้เลย (อยากรู้ง่ะ -.-^)
?ฉันไม่อยากเล่นบทแบบนี้?
?ทำไมล่ะ?
?ไม่ชอบ มันตอกย้ำ?
?ต...ตอกย้ำอะไรเหรอ O[]o?
?ไม่มีอะไร บอกมาก็พอว่าได้หรือไม่ได้?
?นายก็บอกมาก่อนสิว่าตอกย้ำเรื่องอะไร?
?ได้หรือไม่ได้?
?บทฉันไปกระแทกใจนายใช่ม้า >O<?
?โอเค ไม่ได้ก็ไม่ต้องเปลี่ยน -*-?
แง้ว >_< ทำไมไม่บอกฟะ อารมณ์เสียที่สุด มาสร้างความอยาก (รู้) แล้วก็จากไปซะงั้น
?มาซ้อมตรงอื่นกันก่อนเถอะ?
?อ๊าย >[]< ไม่เอา ฉันไม่ซ้งไม่ซ้อมอะไรทั้งนั้นแหละรู้ไว้?
?เฮ้ ลุกขึ้นมาเซ่ นี่ฉันทำเพื่อละครของเธอนะยัยแม่มด?
?อย่ามาพูด นายทำเพื่อตัวนายเองนั่นแหละ นายอยากกลับโลกของนาย เอ่อ เมืองอะไรนะ เออใช่ เมืองเฟลอร์ซูโม่กิ๊กนั่นน่ะ -8-?
?อันที่จริงคือเฟลอร์เซโน่ต่างหากล่ะยัยแม่มดซื่อบื้อ -_-^?
?ก็นั่นแหละ นายไม่ได้ทำเพื่อละครของฉัน แต่เรากำลังทำเพื่อแลกเปลี่ยนกันต่างหาก?
?ก็ใช่ไง รู้แล้วก็มาซ้อมซะสิ -_-?
โฮก~ ถ้ารู้ว่าจะลงเอยแบบนี้ ฉันคงไม่ลำบากหาเรื่องเถียงกับหมอนี่แน่ สัญญา! T_T ฉันกำลังจะลุกขึ้นไปซ้อมกับเขาเพราะจนมุม ก็พลันได้ยินเสียงแว่วมาแต่ไกลซะก่อน
?โอ๊ยย >O< พระเจ้าช่วยป่วยกันไปทั้งบางรึง้าย ทำไมถึงได้บันดาลให้อากาศมันร้อนเช่นนี้ล่ะเจ้าคะเจ้าขา?
เสียงยัยมิวนี่ กรี๊ด >O< สมแล้วที่แกเกิดเป็นเพื่อนรักฉัน รู้สึกตื่นเต้นเสมือนตัวเองเป็นนางเอกที่กำลังตกอยู่ในเงื้อมมือผู้ร้าย (ฮาเวิร์ด) แล้วมีพระเอก (ยัยมิว - -) โผล่มาช่วยเลย -*-
?อ้าว มาถึงกันนานรึยังเนี่ย ^-^?
?นานมาก -_-?
หมอนั่นชิงตอบก่อนฉัน ยัยมิวหัวเราะแหยๆ ก่อนจะหยิบกระเป๋าหลุยส์ วิตตองใบใหม่เอี่ยมขึ้นมากุมไว้ปานแก้วตาดวงใจ T^T
วันนี้มีเพื่อนๆ ทีมงานอีกหลายคนที่ฮาเวิร์ดยังไม่เคยเห็นหน้ามาด้วย ทุกคน (โดยเฉพาะสาวแท้ & สาวเทียม -_-) พยายามจะวิ่งเข้ามาทักทายเขา โดยไม่ลืมที่จะแอบจับนู่นนิดจับนี่หน่อยพอเป็นกระสาย =[]=!! ฉันเห็นฮาเวิร์ดกระชับดาบในมือขึ้นมาหลายครั้งจึงต้องรีบหันไปส่งสายตากราบขอร้องให้เขาเก็บมันซะ T^T ไม่งั้นละครเรื่องนี้อาจจะต้องเปลี่ยนชื่อเรื่องเป็น สาวกระหายหัว หรือ กะเทยหัวขาด อะไรประมาณนี้ได้ -_-^
จนกระทั่งดึกดื่นเที่ยงคืนกว่าจะซ้อมเสร็จ...ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดี โดยมีฉันคอยประสานงานระหว่างทีมงานกับฮาเวิร์ด มิฉะนั้นอีตานั่นคงจะควักดาบออกมาฟันทุกอย่างที่ขวางหน้า (ฉันบอกทุกคนไปว่าเขาอยากจะอินกับบทบาทให้มากที่สุดน่ะ T_T) แต่ก็นะ แทบไม่อยากเชื่อว่าหมอนี่จะเล่นละครได้จริงๆ ทั้งๆ ที่เขาออกจะดูแมนกระเดียดไปทางป่าเถื่อนนิดๆ ด้วยซ้ำ -_- แต่กลับเล่นได้ยังกะเป็นชีวิตจริงของตัวเองเลย
?เคท? ยัยมิวเรียก ฉันที่กำลังเก็บของอยู่เดินเข้าไปหา ?ฮาเวิร์ดได้บอกรึยังว่าอยากแก้บท -*-?
อีตานี่ เข้าทางฉันไม่ได้เลยกะจะเข้าทางยัยมิวสินะ -_-^ หึ! ถึงเพื่อนฉันจะบ้าผู้ชาย แต่ก็ไม่ได้ง่ายนะยะ
?เปลี่ยนให้เขาเถอะน้า >O<?
กลับคำอย่างด่วน -*-
?ไม่ได้ ยังไงๆ ก็ไม่ได้เด็ดขาด? ฉันยื่นคำขาด ยัยมิวทำท่าเหมือนจะปล่อยโฮร้องไห้ออกมา
?เอาเถอะ T^T งั้นแกไปตกลงกันเอาเองละกัน อันที่จริงฉันบอกไปแล้วว่าไม่น่าจะได้ แต่ก็นั่นแหละ? ยัยมิวยื่นมือมาแตะบ่าฉัน ?ได้โปรดตกลงกันเองโดยที่ไม่มีฉันเถอะ T^T คราวนี้ถ้าไม่ใช่กระเป๋าขาดก็คงจะเป็นผมทั้งหัวฉันเนี่ยแหละ กระซิกๆ~?
แล้วยัยมิวก็รีบจรลีกลับบ้านไปพร้อมกับเพื่อนคนอื่นๆ ทันที เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ฮาเวิร์ดเดินกลับมาจากห้องน้ำของมหาวิทยาลัย
?เล็กกว่าคฤหาสน์ฉันอีก -_-^?
จะบ้าตายกะมัน =[]=!!!
?เรากลับกันเถอะ ฉันทั้งหิว ทั้งง่วงจะแย่แล้ว?
?ฉันก็หิว? เขาว่า ?แล้วฉันก็ไม่อยากกินเส้นไหมดักแด้เหลืองๆ นั่นแล้วด้วย - -^?
?เขาเรียกว่ามาม่าย่ะ พูดซะเห็นภาพเลย -*-//?
?โลกของเธอไม่มีอาหารที่มันน่าพิสมัยกว่านี้เลยรึไง อย่างพวกเนื้อละมั่ง ไก่งวงตัวเท่าม้า หรือว่าอินทรีรมควัน อะไรแบบเนี้ย?
?ไว้เข้าสวนสัตว์เมื่อไหร่จะแอบจับมาให้กินละกัน -*-?
แล้วเขาก็เริ่มบ่นๆๆ ไม่หยุดปาก บ่นจนฉันสงสัยว่าที่บ้านเขาประกอบอาชีพเป็นมัคนายกรึเปล่า -*- เพราะงั้นฉันเลยต้องออกปากสัญญาว่าวันนี้จะพาไปหาอะไรที่บรรเจิดกว่านั้นกิน เฮ้อ =_=^ ฉันล่ะเหนื่อยจิต
เราสองคนเดินทอดน่องไปเรื่อยๆ แต่แล้วจู่ๆ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น...
?ว่าไงสุดสวย?
ฉันสะอึกทันทีเมื่อได้ยินเสียงนี้ แต่ที่น่าสะอึกยิ่งกว่าก็คือผู้ชายที่เดินเยื้องย่างโผล่ออกมายืนขวางประตูทางออกไว้
?แฟรงค์!?
?จ๋าที่รัก ^-^ ดีจังที่เธอยังจำแฟนเก่าคนนี้ได้?
5
?เลิกๆ กันไปเถอะ ฉันเบื่อและไม่ต้องการทนอีกต่อไป? จำได้ว่าวันนั้นฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่เด็ดขาดที่สุดเท่าที่เคยพูดกับ ?แฟรงค์? ไอ้แฟนเฮงซวยที่พร้อมจะทำตัวเลวนอกใจฉันอยู่ตลอดเวลา
?แต่แฟรงค์รักเคทนะ รักมาก แฟรงค์คงทนไม่ได้แน่ๆ ถ้าเราต้องเลิกกันจริงๆ?
?ตายซะสิ? ฉันพูดอย่างไม่มีเยื่อใย ก่อนจะลุกขึ้นเดินหนีทันที
ท่านผู้ชมคงจะคิดว่าฉันโหดร้าย หน้าเลือดกระจุยกรุยกราย ใจดำเป็นอีกา หรืออะไรก็ตาม แต่ฉันอยากจะบอกว่าที่ไอ้แฟนเฮงซวยนี่มันทำไว้ เหนือชั้นกว่ากันเยอะ
?เคท เดี๋ยวก่อน เคทอย่าทำแบบนี้เลยนะเคท?
?แล้วที่แกทำกับฉันล่ะ? ฉันหันกลับมาตวาด ?ไอ้พวกผู้หญิงทั่วราชอาณาจักรที่แกไปกิ๊กไว้ทั่ว รู้มั้ยว่ายัยพวกนั้นตามมารังควานฉันตลอดเวลา ถ้าทำได้ยัยพวกนั้นคงเอาน้ำกรดมาสาดหน้าฉันแล้ว และที่สำคัญ...? ฉันหยุดพูดพร้อมกับมองด้วยความแค้น ?แกเอาเพื่อนของฉันไปไว้ที่ไหนไอ้เลว แกหลอกได้แม้กระทั่งเพื่อนรักคนเดียวที่ฉันมี แกทำให้เรากลายเป็นศัตรูกัน ถามหน่อยว่าแกต้องการอะไรจากชีวิตฉันอีกฮะ?
?แต่แฟรงค์รักเคทนะ?
?ไปตายซะไอ้เลว?
?เคท!?
ผัวะ!
แล้วเราก็เลิกกันอย่างเป็นทางการทันที -_-^
?มาทำไม ปากแตกคราวก่อนหายแล้วเหรอ -_-?
?แน่น้อน? ไอ้เลวนั่นตอบเสียงสูงพร้อมกับยักไหล่ ?ก็ไม่สะทกสะท้านเท่าไหร่หรอก ^^?
?ฉันก็คิดอยู่แล้วว่าคนอย่างแกมันหน้าด้าน หน้าทน ต่อให้เอาไฟมาลนคางก็ไม่รู้สึกหรอก? ฉันใส่เต็มชุดก่อนจะหันไปพูดกับฮาเวิร์ด ?ฮาเวิร์ดกลับกันเถอะ?
ฉันเตรียมตัวจะดึงฮาเวิร์ดหนีเต็มที่ แต่ไอ้บ้านั่นวิ่งเข้ามาขวางไว้
?เดี๋ยวสิวะ?
ฟึ่บ!!
ดาบเล่มนั้นถูกดึงออกมาใช้งานทันที -_-^ ขอบคุณนะ เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นว่านายใช้ดาบนี่ถูกที่ถูกทาง
?หลีกทางไปซะ?
ฉันเห็นไอ้แฟรงค์หน้าซีดไปเล็กน้อย ถอยหลังกลับไปตั้งหลักพอประมาณ หึ! เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับอัศวินชุดดำของฉัน (ตั้งแต่เมื่อไหร่ -_-?)
?เฮ้ๆ ใจเย็นก่อนก็ได้พวก? แล้วมันก็หันมาทางฉัน ?เคท ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอนะ บอกให้ไอ้แฟนใหม่ซามูไรของเธอเก็บดาบไปก่อนไม่ได้รึไง?
นี่แกโง่ขนาดดูฝรั่งจ๋าเป็นญี่ปุ่นเลยเรอะ - -^ หึ สงสัยความเลวจะบังตา
?ฟังนะแฟรงค์ ข้อแรก ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับแก ข้อสอง ฮาเวิร์ดไม่ใช่แฟนฉัน ข้อสาม เขาไม่ใช่ซามูไร -_-^ และข้อสุดท้าย...ไปตายแล้วเกิดใหม่ซะ!!?
?เคท แต่ฉันยังรักเธอนะ ฉันลืมเธอไม่ได้จริงๆ?
?ฉันบอกว่าไม่อยากฟังไงเล่า ชาติก่อนเป็นปลิงรึไงยะ หลีกทางไปซะ?
?เรากลับมารีเทิร์นกันไม่ได้เหรอเคท ไหนๆ ไอ้บ้าซามูไรนี่ก็ไม่ใช่แฟนเธอ โธ่โว้ย! เก็บดาบไปก่อนได้มั้ยวะ มันเสียวโว้ยยย!!?
เอาเข้าไป -_-!!
?หลีกทางเดี๋ยวนี้?
?ไม่เอา?
?หลีกไป!?
?ฉันจะกลับตัวเป็นคนดี เคท ฉันสัญญา?
?สัญญาๆๆ ฉันฟังมาหลายร้อยรอบแล้ว ฟังเยอะกว่าที่แกบอกรักฉันซะอีก?
?แต่ฉันรักเธอนะเคท?
?ไสหัวไปซะ >_<?
?เคท? แล้วไอ้สารเลวแฟรงค์ก็พุ่งเข้ามาจับมือฉัน และแทบจะทันทีที่ฮาเวิร์ดตวัดดาบในมือ...
ฟวึบ!! O_o
ทุกอย่างหยุดนิ่ง ที่หน้าผากของแฟรงค์เกิดแผลรอยยาวเหมือนโดนมีดคัตเตอร์กรีด ไม่นานนักเลือดก็ไหลซิบออกมา
?ฉันไม่ชอบให้ใครทำร้ายผู้หญิงต่อหน้าฉัน?
?...?
?โชคดีที่ฉันยั้งมือไว้บ้าง ไม่งั้นกะโหลกแกแยกออกเป็นสองซีกแน่ เวรเอ๊ย?
จริงนะ ฉันคอนเฟิร์ม o-_-O
?ลาก่อน?
ฉันทิ้งท้ายก่อนจะเดินจากไปพร้อมกับฮาเวิร์ด โดยไม่ได้ระแวงเลยว่าไอ้เลวแฟรงค์ที่พกมีดมาด้วยจะพุ่งเข้ามาทางด้านหลัง O_O
?ไอ้ซามูไร มึงตาย!!?
?หลบไป?
?ว้าย >O<?
ฮาเวิร์ดผลักฉันจนกระเด็นล้มลง ส่วนเขาก็หันกลับไปใช้มือรับมีดสปาร์ต้าของไอ้เลวแฟรงค์ไว้ ฮึก o[]O ม...มือเปล่าๆ รับมีดเนี่ยนะ ฉันมองภาพทุกอย่างด้วยความอึ้ง ทึ่ง ตะลึง เสียว นี่ถ้าไม่ติดว่าอยู่ในสถานการณ์เคร่งเครียด ฉันอาจจะจับหมอนี่มอมเหล้าแล้วเอาไปออกงานว้งงานวัดหาเงินซะเลย -O-
?คราวหน้าถ้าคิดจะแทงใครข้างหลัง...? ฮาเวิร์ดว่าในขณะที่มือของเขามีเลือดไหลซิบออกมา เขากำมีดจนแน่นก่อนจะโยนมันขึ้นฟ้า
และ...
ฟึ่บ!!
ตวัดดาบใส่มีดสปาร์ต้าเล่มนั้นจนแยกจากกันเป็นสองส่วน ฮู้ว์ O[]o บอกแล้วว่างานวัดเท่านั้นที่นายคู่ควร
?ไปฝึกมาให้ดีกว่านี้ ไอ้ลูกหมา?
จุดนี้ไอ้แฟรงค์คงจะอึ้งหรือไม่ก็ฉี่รดรากหญ้าไปแล้ว -*- ส่วนฉันกับฮาเวิร์ด เรารีบเดินออกไปจากตรงนั้นทันที
?ส่งมือมาเซ่!!?
?อยากตายเหรอ ตะคอกอยู่ได้?
ป่าเถื่อนที่สุด ชิ -*-
?นายนั่นแหละจะตายก่อน เลือดไหลไม่หยุดแบบเนี้ย สมเพชที่สุด? แล้วฉันก็กระชากมือหนาๆ ของหมอนั่นมาราดแอลกอฮอล์ซะ
?ว่าไง... โอ๊ยย เจ็บนะโว้ย?
?ทีตอนจับมีดทำไมไม่เจ็บล่ะยะ ฉันเห็นยังแอบเสียวแทนเลย -.-^?
?ก็ไม่ได้หนักหนาอะไรอยู่แล้ว?
?งั้นราดให้อีกรอบ มามะ v-_-v?
?อยากนิ้วกุดก็ลองดู - -?
แล้วฉัน (ซึ่งกลัวนิ้วกุดและการเฉือนหรือเจื๋อนทุกประเภท) ก็ต้องยอมศิโรราบไปในทันที ตอนนี้เราทั้งคู่นั่งอยู่หน้าเซเว่นฯ ร้านสะดวกซื้อที่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น มันก็พร้อมเปิดต้อนรับและพูดคุยกับฉันเสมอว่า ?รับขนมจีบซาลาเปาเพิ่มมั้ยเคอะ? ทั้งๆ ที่ตอนนั้นฉันอาจกำลังป่วยปางตาย หรือมีมีดปักอยู่กลางหลังก็ตาม -_-!!
?ที่นี่มีทุกอย่างเลยเหรอ -O-?
?อืม ประมาณนั้นแหละ แถมเปิดตลอด 24 ชั่วโมงด้วยนะ เผื่อมีคนบ้าที่ไหนเอามือเปล่ารับมีดสปาร์ต้าเหมือนนายอีก จะได้มาหายาทาไง -*-?
เขาไม่สนใจ นั่งมองนู่นมองนี่ มองรถราที่วิ่งผ่านไปเรื่อยเปื่อย โชคดีนะที่หมอนี่หายตื่นเต้นกับอะไรแบบนี้แล้ว ไม่งั้นก็คงจะถามๆๆ จนฉันอาจต้องแกล้งหลับเหมือนพวกยัยมิวก็ได้ -_-zZ
?ไอ้บ้านั่นแฟนเธอเหรอ?
จู่ๆ เขาก็ถามขึ้นมา หลังจากที่ฉันเดินเอาพวกสำลี แอลกอฮอล์ ปลาสเตอร์ยาที่เพิ่งใช้เสร็จไปทิ้ง
?แฟนเก่าย่ะ เลิกมาครึ่งปีแล้ว?
?หึ! ไม่เข้าใจว่าผู้หญิงอย่างเธอมันโง่หรือโคตรโง่กันแน่?
จ้ะ - - ทางเลือกน่ารักดี โง่หรือโคตรโง่
?เออ ฉันมันโง่เองแหละ -*- ฉันไม่ได้มีญาณวิเศษนะยะ จะได้รู้ว่าใครดีใครเลวมาจากไหน เพราะถ้ามีจริงฉันก็คงไม่มานั่งเสวนากับนายอยู่แบบนี้หรอก แบร่ๆ >v<?
?รักมันเหรอ?
?ก็บอกแล้วไงว่าแฟนเก่า?
?แล้วก่อนจะเก่าล่ะ รักมันเหรอ? หมอนั่นถามแบบดื้อดึงตามแบบฉบับ
?เฮ้อ ไม่เลย จะบอกให้ว่าฉันไม่เคยใช้คำว่ารักกับใครนอกจากแม่ของฉันคนเดียว? ฉันว่าก่อนจะก้มหน้าติดปลาสเตอร์ให้เขาอีกนิด หมอนั่นหันมามองหน้าฉันเพื่อถามต่อ
?แล้วคบกับมันทำไม?
?หล่อ รวย เท่ เทคแคร์เก่ง ดูแลฉันได้ เอ่อ บางครั้งนะ -*-?
?ฉันว่าอย่างเธอต้องโคตรของโคตรโง่ต่างหาก คิดอะไรสั้นๆ -_-?
?ย่ะ พ่อคนคิดยาว >.< ว่าแต่ฉันแล้วนายล่ะ เป็นบ้าอะไร ทำไมวันนี้ถึงเล่นบทที่ฉันเขียนไม่ได้ฮะ มันตอกย้ำส่วนไหนของหัวใจนายมิทราบ ไหนลองบอกมาซิว่าคนคิดอะไรยาวๆ อย่างนายน่ะเขามีวิธีคิดกันยังไง -*-?
?เชื่อเถอะว่าฉันไม่สิ้นคิดแบบเธอแน่นอน ยัยแม่มดซื่อบื้อ - -?
ฉันเริ่มเกลียดผู้ชายคนนี้เข้าไส้แล้วล่ะ =_=!!
?รักของฉันไม่สั้นเหมือนของเธอ...? เขาเว้นช่วงไปนิดนึง ?เพราะว่ามันเริ่มต้นตั้งแต่ตอนที่ฉันยังเป็นเด็ก จนถึงทุกวันนี้ บอกได้เลยว่าฉันก็ยังรักอยู่ อาจเป็นเพราะเราทั้งคู่อยู่ด้วยกันตลอดเวลาและแทบไม่เคยห่างกันเกินชั่วโมงเลยด้วยซ้ำ...?
?ยกเว้นตอนที่นายโดนลงโทษสามวัน ในห้องมืดใต้ดิน?
ฮาเวิร์ดหันหน้ามามองฉันแทบจะทันที
?เธอรู้...?
?...ตอนที่แมรี่จมน้ำ ใช่มั้ยล่ะ??
ฉันพูดต่อไปเรื่อยๆ พร้อมกับภาพความฝันต่างๆ ที่ฉันฝันถึงมากว่าแปดปีค่อยๆ ย้อนกลับเข้ามาในหัวโดยอัตโนมัติ
?ผู้หญิงที่นายพูดถึงคือแมรี่ใช่มั้ย??
?...?
?ฉันถือว่าที่นายนิ่งคือคำตอบว่าใช่นะเออ -*-?
?...?
?นี่ไง เห็นมั้ยว่าฉันรู้เรื่องของนาย แล้วแบบนี้นายยังจะคิดว่าความฝันของฉันเป็นเรื่องบังเอิญอยู่รึเปล่า ฮาเวิร์ด?
?ใช่ ฉันคิด? หมอนั่นตอบทันทีแบบไม่คิดอะไรมาก ?อะไรก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้นแหละ?
?เฮ้อ? ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมาแทนคำด่าประมาณล้านเจ็ดสิบเอ็ดแสน ?งั้นก็แล้วแต่นายเถอะ?
ตึก!
อ๊ะ...!
?มีอะไร?
?ไม่รู้สิ? ฉันตอบพร้อมกับมองซ้ายมองขวา ?นายไม่รู้สึกบ้างเหรอ ฉันรู้สึกเหมือนมีใครกำลังมองเราสองคนอยู่เลยนะ?
?คงเป็นคนแถวๆ นี้ล่ะมั้ง? เขาว่าอย่างไม่ได้ใส่ใจอะไร
ฉันสูดหายใจเข้าปอดเล็กน้อย ยังรู้สึกคลางแคลงใจ เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่รู้สึกแบบนี้ แต่เอาเถอะ คงจะเป็นคนแถวๆ นี้อย่างที่ฮาเวิร์ดว่านั่นแหละ
?ถามหน่อยสิ แมรี่สวยมากมั้ย >_<?
?ไหนบอกว่าเคยเห็นในความฝันแล้วไง -*-?
?ก็เคยอยู่หรอก แต่พอตื่นขึ้นมาจากความฝัน ฉันก็จำหน้าใครไม่ได้เลยนี่นา รู้แค่ว่าฝันเรื่องอะไรเท่านั้นแหละ จะมีก็แต่...?
?แต่อะไร -_-??
มีแต่นายไงเล่าไอ้เบื๊อกเอ้ย =_=!! หน้างี้แจ่มจรัสติดอยู่ในหัวฉันอยู่คนเดียว ฝันกี่ครั้งๆ ก็จำได้แต่หน้านายนี่แหละ หึๆ หลอนดีมั้ยล่ะ -_-^
?แต่...แต่ช้าแต่ เขาแห่ยายมา พอถึงศาลาเขาก็วางยายลง ชะเอิงเอย~ TT^TT?
?ประสาท -O-;;?
?เฮ้อ กลับห้องดีกว่า? ฉันลุกพรวดขึ้นจากที่นั่งทันทีที่พูดจบ
?เดี๋ยวสิ?
?อะไรยะ -*- ทำหน้าแบบนี้อย่าบอกนะว่าจะขอเปลี่ยนบทอีก?
?เปล่า...?
?แล้วมีอะไรมิทราบ -_-?
?อย่างน้อยแม่มดอำมหิตอย่างเธอก็มีน้ำใจ?
?...?
?เลยจะขอบคุณที่ทำแผลให้ก็เท่านั้นแหละ?
?อ...อืม >\\\\<?
?แต่สำนึกบ้างก็ดีนะว่าตัวเองเป็นต้นเหตุให้ฉันต้องเจ็บ กระดี๊กระด๊าอยู่ได้ หมั่นไส้ว่ะ -*-?
ง่า... TT[]TT
6
บนโต๊ะอาหารยาวเหยียด มีอาหารรสเลิศมากมายวางเรียงรายกัน คนเป็นพ่อซึ่งเป็นผู้ปกครองเมืองนั่งอยู่ตรงหัวโต๊ะ ที่เหลือก็เป็นบรรดาญาติๆ และแมรี่ ลูกเลี้ยงแสนรัก
แมรี่กับฮาเวิร์ดนั่งอยู่ด้วยกัน ส่วนจิมนั่งแยกออกมาอีกฝั่ง มองดูทั้งคู่ที่กำลังคุยหยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน
?วันนี้เป็นยังไงบ้างแมรี่? จู่ๆ ผู้เป็นพ่อก็ถามขึ้น แมรี่รีบหันไปตอบด้วยสีหน้าร่าเริงทันที
?ก็ดีค่ะ เจ้าชายต่างเมืองทั้ง 5 คนดูเป็นมิตรดี ^^?
?งั้นเหรอ?? นิ่งไปก่อนจะย้อนถามอย่างลองเชิง ?แล้วลูกไม่ชอบพอใครบ้างเลยรึไง?
?ไม่ค่ะท่านพ่อ? หญิงสาวทำหน้ามู่ทู่ ?ตอนนี้ลูกยังไม่พร้อมเลย?
?ฮ่าๆ นี่ลูกกำลังจะบอกว่าเจ้าชายเป็นสิบๆ คนที่ทยอยมาดูตัวลูก ลูกไม่พอใจใครเลยว่างั้น?
?แหะๆ คงงั้นมั้งคะ? หันมาตอบเร็วๆ แล้วก็หันไปคุยกับฮาเวิร์ดต่อ
?ถ้างั้นก็ดีแล้ว?
?คะ?? แมรี่หันหน้ากลับมา
?พ่อบอกว่าดีแล้ว เพราะพ่อเองก็ไม่อยากให้ลูกสาวของพ่อแต่งงานกับเจ้าชายต่างเมืองเหมือนกัน?
?จริงเหรอคะท่านพ่อ ^^? แล้วแมรี่ก็ลุกจากเก้าอี้และวิ่งเข้าไปกอดผู้เป็นพ่อแน่น ?ลูกรักท่านพ่อจังเลยค่ะ ดีใจจังที่ท่านพ่อเข้าใจลูก?
ผู้เป็นพ่อลูบหัวลูกสาวด้วยความรักและเอ็นดู ถึงแม้จะเป็นลูกสาวจากกษัตริย์เมืองอื่น แต่เขาก็รักไม่ต่างจากลูกในไส้เลยสักนิด
?ถ้าลูกสาวของพ่อจะแต่งงาน ก็ต้องเป็นคนของบ้านเมืองเราเท่านั้น?
พอจบประโยคเสียงเซ็งแซ่ที่ดังอยู่ก็ค่อยๆ เบาลง ทั้งหมดเริ่มหันไปจับจ้องผู้เป็นเจ้าเมือง
?และเมืองนี้ก็มีน้อยคนนักที่เหมาะสมกับลูกสาวแสนสวยของพ่อ?
?ท่านพ่อ? แมรี่ที่ยังกอดคอผู้เป็นพ่ออยู่ทำหน้าสงสัย
?จะมีก็แต่...?
ทั้งหมดเงียบกริบทันที
?จิมเท่านั้น!!?
?ท่านพ่อ!!?
แมรี่ตะโกนออกมาอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่เพิ่งได้ยิน รอบๆ เกิดเสียงฮือฮาขึ้นโดยไม่มีใครสามารถควบคุมได้ พวกขุนนางรวมถึงบรรดาญาติทั้งหลายพอจะรู้อยู่แล้วว่าเจ้าเมืองวาดหวังให้แมรี่แต่งงานกับจิม เด็กชายที่ถูกเลี้ยงมาในฐานะองครักษ์ของแมรี่ แต่ไม่คิดว่ามันจะเร็วเช่นนี้ ฮาเวิร์ดเองก็ลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้อย่างรวดเร็ว ตอนนี้ทุกๆ คนดูตกอกตกใจ ยกเว้นจิมเท่านั้น
?หมายความว่ายังไงท่านพ่อ? ฮาเวิร์ดตะโกนถาม เขากำมือแน่น
?พ่อคิดมานานแล้ว ปรึกษาผู้ใหญ่มาก็หลายคน?
?...?
?แมรี่ต้องหมั้นหมายกับจิม?
?ไม่จริง!? แมรี่กรีดร้อง
?และต้องแต่งงานกันในอนาคตอันใกล้นี้ด้วย?
?ไม่มีทาง ลูกไม่ยอมนะคะ ท่านพ่อจะทำแบบนี้ไม่ได้ บังคับลูกไม่ได้? แมรี่โวยวาย เธอหันหน้าที่เปรอะคราบน้ำตาไปทางฮาเวิร์ด ก่อนจะวิ่งเข้าไปหาแล้วจับมือเขาขึ้นมากุมไว้
?ลูกมีหน้าที่ออกความเห็นงั้นเหรอแมรี่!?
?ไม่จริง! ยังไงลูกก็ไม่ยอม!?
?ถ้ากล้าขัดคำสั่งพ่อก็ลองดู?
?ไม่มีทาง!? แมรี่กรีดร้องดังลั่น ?ไม่มีทาง!?
เสียงกรีดร้องนั้นเหมือนจะดังก้องอยู่ในโสตประสาทของฉันนานหลายวินาที ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้นอย่างเชื่องช้า แสงแดดอ่อนๆ ของยามเย็นที่ส่องผ่านกระจกเข้ามาทำให้ฉันต้องแอบหรี่ตาน้อยๆ ฮ้าววว =O= ทำไมวันนี้มันง่วงจังฟะ
ผัวะ!
ใช่เลย -_-^ น้ำหนักมือแบบนี้ กล้าตบหัวฉันแบบนี้มีเพียงคนเดียว
?ยัยมิว >_<?
ฉันร้องแหกปากลั่นห้องซ้อมละคร จนทุกคนที่กำลังทำงานอยู่ต้องหันมามองและส่งเสียงชู่ว์ๆ เพื่อบอกให้ฉันหุบปากซะ -*-
?ทำไมถึงชอบตบหัวฉันนักฮะ >.< ที่ฉันเขียนบทไม่ออกอยู่ทุกวันนี้ก็เพราะว่าแกตบหัวฉันเช้าสายบ่ายเย็นนี่แหละโว้ย? <<< (ลากมาเกี่ยวจนได้ อิอิ ^-^)
?ก็หัวแกตบสนุก -.-?
?ถ้าสนุกมากนักทำไมไม่จับหัวฉันไปตั้งให้คนตบแทนเที่ยวดรีมเวิลด์ซะเลยเล่า >_<?
ผัวะ!
อ๊าง >.< คราวนี้ไม่ใช่ยัยมิวแน่ เพราะยัยนี่กำลังยืนทำตาบ้องแบ๊วอยู่ตรงหน้าฉัน ถ้างั้นมันผู้นั้นเป็นใครกัน บังอาจมาก
?ขี้เซาเป็นหมาโดนตอนไปได้ -*-?
ฮาเวิร์ด -*-
?นี่ ใครสั่งใครสอนให้นายตบหัวฉันฮะ >O<?
?มิว (. .)?
ชี้ไปที่ยัยมิวทันทีทันใด ยัยนั่นทำหน้าเอ๋อเสมือนเป็นเด็กพิเศษมาทั้งชีวิต เขาจึงใช้จังหวะนี้โบกมือลาและหายแวบไปซ้อมละครต่อ กรี๊ด >[]< มันชักจะลามปามใหญ่แล้วน้า คิดว่าซี้กับเพื่อนๆ ฉันแล้วจะมาทำอะไรเกินเลยแบบนี้ได้ใช่มั้ย ฮึ่ย! ไว้กลับห้องไปน่าดูแน่ ไอ้ฮาเวิร์ด
ฉันลากเก้าอี้มานั่งข้างๆ ยัยมิว -*- พอหันไปมองก็เห็นยัยนั่นเอาแต่จ้องฮาเวิร์ดไม่วางตา แถมยังทำหน้าฝันๆ ลอยๆ ยิ้มหวานเลี่ยนยังกะพวกพบรักแรกอะไรทำนองนั้นอีกต่างหาก - -^
?มิว แกยังไม่ตายนะ -*-?
?ชอบฮาเวิร์ดว่ะแก >.<?
ในที่สุดมันก็เฉลยออกมาจนได้
?ทีแรกแกกลัวเขาไม่ใช่เหรอยะ? ฉันว่า ยัยนั่นรีบส่ายหน้าทันที
?ไม่ใช่ ฉันไม่ได้กลัวเขา แต่ฉันกลัวดาบเขาง่ะ ^^?
ก็นั่นแหละ -_-^
?แต่ช่างเถอะ คนมีแฟนแล้วอย่างฉันจะทำอะไรได้ล่ะ วัยรุ่นเซ็งชิบ -*-?
ยังดีที่คิดได้ -*-
?ว่าแต่ว่า...ฮาเวิร์ดเขาเป็นใครมาจากไหนวะ ไม่เห็นแกกับเขาเคยบอกพวกเราเรื่องนี้เลยอ่ะ?
ซวยแล้ว -_-^ จะมาสงสัยสำมะโนครัวหมอนั่นอะไรกันตอนนี้ฟะ อยู่มาจะสี่ห้าวันแล้วนะ >.<
?ไม่ต้องรู้หรอกมั้ง -*-?
?งั้นฉันถามฮาเวิร์ดเองก็ได้?
?มามะ เดี๋ยวฉันเล่าให้ฟัง T^T?
เกลียดเวลาตัวเองจนมุมแบบนี้ที่สุด ถ้าถามหมอนั่น รับรองว่าเขาต้องเล่าเรื่องเมืองเฟลอร์เรโร่ซูโม่กิ๊กอะไรนั่นให้ยัยมิวฟังแน่ๆ -_-^ เอาเถอะ เดี๋ยวฉันเล่าเอง
?คือฮาเวิร์ดเขาเป็นเพื่อนฉันที่อังกฤษน่ะแก เอ่อ...?
อะไรดีฟะ -*-
?พ่อของเขาเป็นคนไทยน่ะ เอ่อ...แล้วก็เป็นเพื่อนกับแม่ของฉันไง v_v ไม่เห็นเหรอว่าทำไมเขาถึงพูดภาษาไทยได้ อ่านภาษาไทยได้น่ะ?
?เออๆ แล้วไงต่อ?
?พอดีหมอนั่นมาเที่ยว เลยมาขอพักกับฉันที่ห้อง เอ่อ...แล้วมันก็ดันมาพอเหมาะพอเจาะกับที่ละครของเรากำลังหาพระเอกอยู่ไง -_-;;?
?หล่อจัง >\\\\<?
ไม่ได้ฟังฉันเลยเรอะนังนี่ =[]=!!
?ไม่ใช่แค่หล่อนะแก เก่งด้วย มาซ้อมแค่อาทิตย์เดียว เล่นสมบทบาทยังกะเป็นชีวิตจริงตัวเองงั้นแหละ?
?แหะๆๆ นั่นสิเนอะ -.-;;? ฉันหัวเราะแหยๆ ให้ ก่อนจะมองไปที่ฮาเวิร์ดซึ่งกำลังเดินตรงเข้ามาทางนี้ อ๊ะ! เลิกซ้อมแล้วเหรอ
?กลับเถอะ เหนื่อย?
หมอนั่นว่าก่อนจะเก็บดาบที่เพิ่งดึงออกมากวัดแกว่งเล่นเข้าที่ -*-
?ยังจะพกมาอีกเหรอ -O-^?
?ถ้าถามอีกครั้งเดียวฉันจะเจื๋อนปากเธอซะยัยแม่มด ดีเหมือนกัน จะได้เลิกบ่นเรื่องอากาศหนาว ปากแหก ปากแตกนั่นด้วย รำคาญมาก - -^?
T^T ก็ปากฉันแตกจริงๆ นี่นา
?นั่นน่ะสิยัยเคทก็ จู้จี้จุกจิกเป็นป้าวัยทองไปได้ ใช่มั้ยเคอะฮาเวิร์ดขา!! ฮู้ๆ ^^?
กรี๊ด >_< ยัยมิว...นังเพื่อนทรยศ TTOTT
แล้วเราทั้งคู่ก็เดินเถียงกันไปเรื่องดาบนรกของหมอนั่นกับเรื่องฉันปากแตก -.-=3 (เถียงเพื่อ?) โดยมียัยมิวคอยผสมโรงอยู่อย่างคุ้มค่าทุกนาที ดูทีวีสีช่องแปดสิบสาม -*- และแทบไม่ต้องบอกว่าคนที่หัวเดียวกระเทียมลีบก็คือช้านน >O<
ตึก! ตึก!
?อุ๊ย!?
?เป็นอะไรยะ? ยัยมิวถามขึ้น ส่วนฉันรีบหันกลับไปดูด้านหลังทันที
?เหมือนมีใครเดินตามหลังอยู่เลย?
?กรี๊ด >O< นังเพื่อนไม่รักดี ทำไมพูดอะไรแมวๆ แบบเน้ คืนนี้ฉันนอนคนเดียวน้า T^T~?
แค่บอกว่าเหมือนมีคนเดินตามเนี่ยนะ -*-
?อ๊าย >.< แบบนี้ฮาเวิร์ดต้องไปนอนเป็นเพื่อนเค้าน้าตัวเอง กลัวจังเลย~?
?เอ...เบอร์แฟนแกเบอร์อะไรแล้วน้ามิว -.-?
?เกลียดแกนังเคท -*-?
และในที่สุดยัยมิวก็ต้องปลีกตัวกลับไปเพราะแฟนขับรถมารับ ตอนนี้จึงเหลือแค่ฉันกับฮาเวิร์ดเท่านั้น หมอนั่นเดินเงยหน้ามองฟ้า ก่อนจะถามอะไรบางอย่างที่ทำให้ฉันต้องอึ้งออกมา
?เธอรักฉันมั้ย??
?อ...อะไรน้า >\\\\<?
?ตอบมาสิว่ารัก?
?เฮ้ย O_o จะบ้าเรอะ?
?ตอบมาเร็ว?
?อ๊าง >_<?
?เร็วๆ เข้า?
?ร...รัก >O<?
?ถ้ารักแล้วเธอจะฆ่าฉันได้ลงคองั้นเหรอ?
อะเด๊ะ -_-!! อย่าบอกนะว่าหมอนี่กำลังพร่ำเพ้อพรรณนาถึง...
?ฮ่าๆ ^^ ฉันก็แค่พูดถึงบทน่ะ?
บทละครนั่นเองพี่น้อง -*- เกลียดหมอนี่จัง
?นี่...?
?จะถามอะไรอีกล่ะยะ -_-///?
กึก!
จู่ๆ เขาก็หยุดเดินขึ้นมาซะงั้น ฉันเองก็ต้องหยุดเดินตามเขาด้วยเช่นกัน
?ฉันอยากไปโรงละครนั่น?
?ฮะ? O_o?
?พาไปหน่อยดิ ตอนนี้เลย?
?จะบ้าเหรอ นี่มันดึกแล้วนะ >_<?
?ก็เธอเคยบอกฉันเองไม่ใช่เหรอว่าโรงละครมันปิดปรับปรุงตอนกลางวัน -*-?
เกลียดปากตัวเองด้วย TT^TT
?มันก็ใช่ เอ่อ...แล้วนายจะไปทำไมล่ะ? ฉันถามส่งๆ ไปงั้นแหละ เผื่อจะหาทางลื่นไหลให้อีตานี่เปลี่ยนใจได้
?ฉันอยากกลับเมืองฉัน? เขาว่า ?เผื่อจะเจอทางกลับไง?
ฉันแอบสะอึกไปเล็กน้อย พอได้ยินแบบนี้ก็ไม่รู้จะพูดอะไรออกมาดี ทุกวันนี้ที่เขายังอยู่ก็เพราะว่าฉันแต่งเรื่องโกหกเขาไว้นั่นเอง น่าฉงฉาน~ TOT
?นี่ จะเบี้ยวฉันรึไงยะ เราตกลงข้อแลกเปลี่ยนกันไว้แล้วไม่ใช่เหรอ?
?รู้แล้วน่า ฉันก็แค่บอกว่าเผื่อจะเจอทางกลับ ไม่ได้บอกว่าจะกลับเลยสักหน่อย -*-?
?ก็นั่นแหละน่า ถึงไปตอนนี้ ยังไงนายก็ไม่ได้กลับหรอกนะ เพราะมันยังไม่ถึงเวลาที่ เอ่อ ช่องผ่านมิติจะเปิดน่ะ ฮู้ๆ ^^;;? ฉันหัวเราะเสียงแหลมขึ้นจมูกแบบ R&B กลบเกลื่อน ก่อนจะหันไปหาเขา ?ฉันว่านาย...แว้กก O_O ห...หายไปแล้ว?
ฉันพยายามมองหาแล้วก็พบว่าหมอนั่นเดินลิ่วๆ นำหน้าฉันไปแล้ว กรี๊ด >O< ม...ไม่น้า นี่ฉันต้องกลับไปที่โรงละครผีสิงนั่นจริงๆ เหรอเนี่ย โฮก~ TT[]TT
?เรากลับกันเถอะนะฮาเวิร์ดจ๋า พลีสส T^T?
?เธอเห็นฉันออกมาจากตรงไหนนะ - -?
?ตรงนี้แหละ?
?เป็นบ้าเรอะ หลับตาชี้โบ๊ชี้เบ๊ทั้งห้านิ้วแบบนั้นฉันจะรู้มั้ยว่าตรงไหน -_-^?
?นั่นน่ะ ตรงนั้นๆๆ พอใจรึยังเล่า ฮือๆ T_T?
ตอนนี้ฉันกับฮาเวิร์ดอยู่ในโรงละครหลอนจิตที่เดิม มันยังคงมืดและมีแค่ไฟสปอตไลท์ตั้งไว้เพียงดวงเดียวเหมือนเดิม ฉันแทบจะบ้าตอนที่ความรู้สึกวูบๆ วาบๆ นั่นเกิดขึ้นอีกครั้ง แหะๆ เพราะงี้ไงฉันถึงอยู่ห่างฮาเวิร์ดไม่ได้เลย -_-??
?เฮ้ เลิกเกาะหลังฉันได้แล้ว เป็นตุ๊กแกรึไงยัยแม่มด?
?ก็ฉันกลัวอ่า T[]T?
?เกาะขนาดนี้ขี่คอฉันซะเลยเซ่ บ้าเอ๊ย -*-?
?เออ - - ไม่เกาะก็ได้วะ?
และเท่าที่ฉันทำได้ก็คือการเดินตามหมอนั่นอยู่ห่างๆ อย่างห่วงๆ และไม่มีสิทธิ์หวง เพราะไม่ใช่เจ้าของเธอ โฮๆ T_T
?บ้าชิบ ไม่เห็นมีอะไรเลย? หมอนั่นว่า ฉันจึงรีบผสมโรงทันที
?ก็บอกแล้วไงเล่าว่ามันยังไม่ถึงเวลา -*-?
?แล้วเมื่อไหร่จะถึงฮะ?
?อย่าถามมากได้มั้ยยะ >_< เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้นแหละน่า พอถึงเวลาที่นายทำตามข้อแลกเปลี่ยนเสร็จสมบูรณ์ ฉันก็ส่งนายกลับเมืองซูโม่กิ๊กนั่นเองแหละ?
?เฟลอร์เซโน่ต่างหาก - -^?
?นั่นแหละย่ะ ว่าแต่ว่า...? ฉันเว้นช่วงก่อนจะหันมองไปรอบๆ ด้านที่มีแต่ความหลอน เศษไม้งี้ เศษผ้าม่านเก่าๆ งี้ บ้าเอ๊ย มันปรับปรุงกันภาษาหอยหลอดอะไรเนี่ย T^T ?เรารีบกลับกันเถอะนะฮาเวิร์ด >_<?
?แป๊บได้ป่ะ?
ฆ่าฉันที TT[]TT
เขายังคงเดินสำรวจนู่นสำรวจนี่ ในขณะที่ฉันได้แต่เดินตามเขาแล้วก็มองไปรอบๆ ด้วยความกลัวจับจิตจับใจ
ฟึ่บ!!
?กรี๊ดดด >O<?
?เฮ้ย OoO บ้าอะไรเนี่ย?
?อะไรก็ไม่รู้วิ่งผ่านหน้าฉันไป อะไรก็ไม่รู้อ่า กรี๊ด >O<?
?กลัวเหรอ - -^?
?กลัวสิโว้ยย >_<?
?แต่ฉันหนัก -*-?
อะเด๊ะ -_-!!
?กระโดดไกลดีเนอะ ฮึบเดียวขึ้นถึงหัวฉันเลย -_-^?
แง้ว >.< พอลืมหูลืมตาได้ก็พบว่าฉันกำลังเกาะอยู่บนไหล่ฮาเวิร์ดจริงๆ ด้วย =[]=
?ฮู้ๆ นั่นสิเนอะ เจ๋งแบบนี้น่าจะเสนอชื่อตัวเองลงแข่งโอลิมปิกซะเลย TT[]TT?
ฉันค่อยๆ ไต่ลงจากตัวหมอนั่นช้าๆ ด้วยความอับอายขายขี้หน้า -_- โชคดีหน่อยที่คราวนี้หมอนั่นไม่ได้พูดอะไรเพื่อตอกย้ำซ้ำเติมฉัน -*-
?กลับกันเลยก็ได้?
ไม่กลับซะภพหน้าเลยล่ะยะ ชิชะ! -_-^^
และในขณะที่ฉันกับหมอนั่นกำลังจะหมุนตัวกลับ
ปึง! ปึง! ปึง! ปึง!
?กรี๊ดดด >O<?
อะไรไม่รู้ รู้แต่แหกปากสู้ไว้ก่อน เสียงกระแทกของบานประตูทุกบานในโรงละครเงียบลง ฉันนั่งคุดคู้ปิดหูปิดตากรี๊ดจนหลอดลมแทบร้าว ส่วนฮาเวิร์ด หมอนั่นรีบวิ่งไปรอบๆ เพื่อดูทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น
ทุกอย่างเงียบลง หมอนั่นวิ่งเข้ามาหาฉันด้วยใบหน้านิ่วคิ้วขมวด
?ประตูทุกบานโดนล็อกหมดแล้ว!?
?เมื่อไหร่เพื่อนๆ ของเธอจะมาสักที -_-^ นัดฉันวันแรกก็สายเลยเหรอ?
?อีกไม่นานหรอกน่า -O- คงกำลังประชุมเรื่องของบกับพวกอาจารย์อยู่แหละ?
?เบื่อการรอคอยที่สุดในโลก? เขาว่าพร้อมกับกวัดแกว่งดาบนรกนั่นไปมา เสียวๆ อยู่เหมือนกันว่ามันจะกระเด็นมาปาดคอฉันเข้าสักวัน -_-// ?เบื่อไอ้ชุดบ้าบอที่เธอให้ฉันใส่ด้วย?
?ที่สุดในโลกด้วยรึเปล่า -O-///?
?เออสิ ใส่กันเข้าไปได้ยังไง อึดอัดเป็นบ้า ทั้งเสื้อสั้นๆ นี่ ไหนจะกางเกงขาเล็กๆ นี่อีก รัดจนขาแทบจะระเบิด?
ก็เว่อร์ไปนะ -_-^ อันที่จริงมันก็แค่เสื้อยืดตามสมัยกับกางเกงยีนขาเดฟธรรมดาที่เจ๊จุ๋มจิ๊กของแฟนหนุ่มมาให้นี่เอง ถึงเขาจะบ่นไม่ชอบ แต่ฉันว่ามันก็ดูดีนะ ไม่สิ อันที่จริงมันดูดีมากๆๆ เลยต่างหากล่ะ -\\\\- เขาดูเท่ ดูเซอร์ได้ใจชะมัด คอนเฟิร์มได้จากสายตาอันหื่นกระหายของสาวๆ ทุกคนที่เขาเดินผ่าน (สาบานว่าฉันรู้สึกได้จริงๆ -_-??)
?แล้วนั่นพกดาบมาทำไม?
?ฉันไปขอร้องให้เธอช่วยพกรึไงยัยแม่มด -*-?
?ถึงขอก็ไม่ช่วยหรอกย่ะ แล้วอีกอย่างก็เลิกเรียกฉันว่ายัยแม่มดได้แล้วน้า >_<?
มันไม่ได้สนใจเสียงฉันเลยสักนิด -*-
?อันที่จริงโรงละครนี่ก็ดูกว้างขวางดีนี่ ทำไมต้องไปเล่นที่อื่นให้มันลำบากด้วย? เขาว่าพลางเดินวนไปวนมา ดูนู่นดูนี่ไปทั่ว ?แต่ก็นั่นแหละ นี่ก็ยังเล็กกว่าคฤหาสน์ของฉันอยู่ดี?
ย่ะ -*- คฤหาสน์ของนายใหญ่ที่สุดในโลกแล้วมั้ง
?เรื่องของเรื่องก็คือชมรมละครของเรากำลังจะโดนยุบ?
?ยุบ??
?หมายถึงไม่ให้มีต่อน่ะ?
?อืม -_-^ คือเข้าใจไง ไม่ได้โง่ แค่จะถามว่ายุบทำไม?
จะไปรู้นายเหรอ -*-///
?เพราะละครเวทีปีที่ผ่านๆ มา อาจารย์ทุกคนลงความเห็นว่ามันไม่ดีเท่าที่ควร ทำไปก็เปลืองงบเปล่าๆ เราก็เลยต้องหาโรงละครใหม่ที่ใหญ่กว่า คนรู้จักเยอะกว่า ที่สำคัญคือต้องทำเรื่องนี้ออกมาให้ดีที่สุด เพราะไม่งั้นนี่อาจจะเป็นปีสุดท้ายของชมรมเราที่มีมากว่า 25 ปี?
?อืม สู้ต่อไปละกัน ฮึบ! ฮึบ!?
ขอบคุณมาก ดูจริงใจดีนะ พูดไปด้วย ฟันดาบไปด้วย -()-
?เฮ้อ โชคดีนะที่ช่วงซัมเมอร์นี้พวกฉันไม่มีเรียน ไม่งั้นทำไม่ทันแน่ >_< เออ นั่นแหละ สรุปว่าช่วงนี้นายก็ต้องมาซ้อมที่นี่ทุกวันเข้าใจมั้ย?
?เหรอ แล้วเมื่อไหร่จะได้เริ่มซ้อมล่ะ - -^?
?อีกเดี๋ยวแหละน่า - - อย่าใจร้อนสิยะ?
?ทำไมเราไม่ซ้อมกันเลย?
?ประสาทเรอะ >< ซ้อมให้ริ้วผ้าม่านดูรึไง ผู้กำกับก็ยังไม่มา นางเอกก็ยังไม่โผล่หัว แบบนี้นายจะซ้อมยังไงกับใครมิทราบ?
?กับเธอ -*-?
?บ...บ้า -\\\\- ฝันไปเถอะย่ะ?
?นี่ อย่ามากเรื่องได้ป่ะ แค่จะยืมตัวเธอมาเป็นนางเอกกำมะลอก่อนก็เท่านั้นแหละ? ไม่พูดเปล่า หมอนั่นเดินเข้ามากระชากฉันให้ลุกขึ้นยืน (ขอย้ำว่ากระชากจริงๆ ค่ะท่านผู้อ่าน -*-) ส่วนเขาก็คุกเข่าลง o\\\\o
ย...อย่าทำแบบนี้น้า ><
?ฉากที่ห้า ฉันต้องขอร้องให้นางเอกเปลี่ยนใจไม่ยอมแต่งงานกับคนอื่นใช่มั้ย?
?ไม่เอาน้า >_< นี่ๆ รออีกแป๊บเดียวพวกนั้นก็คงจะมาแล้วล่ะ?
?อย่าเรื่องมาก -*-?
?ฉันเล่นละครไม่เป็นง่ะ T^T?
แต่หมอนั่นไม่สนใจ วางบทลงกับพื้น รวบมือทั้งคู่ของฉันขึ้นมากุมไว้ ฮึก -\\\\- พระเจ้าหรือผีสางนางสวรรค์อะไรก็ได้ช่วยฉันด้วย ทำไมจู่ๆ ฉันถึงได้รู้สึกประหม่าแบบนี้ก็ไม่รู้ >.<
?ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ได้โปรดเปลี่ยนใจด้วย?
?อ๊าย >_<?
?นี่ -_-^ พูดตามบทสิ เขียนเองจำไม่ได้รึไง ทึ่มมาก?
?หยาบคาย บ้านเมืองนายเขาสอนให้ด่าผู้หญิงแบบนี้เรอะ อีกอย่างนะ ฉันจำบทที่ฉันเขียนได้ทุกบรรทัดเฟ้ย ><?
หมอนั่นส่ายหน้าจนผมสีน้ำตาลบลอนด์สะบัดไปตามแรง ก่อนจะเริ่มกลับมาพูดตามบทอีกครั้ง
?เปลี่ยนใจเถอะเจ้าหญิงของข้า เรารักกัน ทำไมต้องยอมให้เกียรติยศหน้าที่นั่นมาบังคับ?
?ค...คงไม่ได้หรอกฮาเวิร์ด?
?ทำไมกัน บอกเหตุผลข้ามา?
?จ...เจ้าเองก็รู้อยู่แก่ใจ? >_<
?ข้ารู้ แต่ข้าไม่อยากสนใจ คนเรารักกันก็ไม่ควรจะคิดถึงอะไรอย่างอื่นแล้ว ได้โปรดเปลี่ยนใจด้วยเถอะเจ้าหญิง?
?ก็บอกแล้วไงว่าข้าทำไม่ได้?
ฉันที่ตอนนี้สวมบทนางเอกสะบัดมือหมอนั่นออก เขารีบคว้ามันกลับไปกุมไว้ อ๊าง >.< ทำไมเขาจะต้องจริงจังเหมือนเป็นชีวิตจริงของตัวแบบนี้ด้วยนะ ฉันเลยยิ่งกลัวเข้าไปใหญ่เลย -*-
?หรือว่าท่านไม่ได้รักข้าจริง?
?เอ่อ...? -O-;;
?...?
ตอนนี้เป็นตอนที่ฉันต้องหันกลับมามองหน้าเขา แต่ให้ตายเถอะ ทำไมฉันถึงไม่กล้าอ่ะ ก้าวขาไม่ออก ยิ่งเห็นว่าเขาจ้องหน้าฉันจริงจังมากมาย ฉันก็ยิ่งไม่กล้า >\\\\<
?หันกลับมานี่นะเจ้าหญิง?
O_o แล้วเขาก็ลุกขึ้นมาจับแก้มฉันให้หันกลับมาหาเขา น...นี่มันไม่มีในบทไม่ใช่เรอะ >_<
?ตอบข้ามาว่าท่านรักข้าจริงรึเปล่า?
อันนี้ก็ไม่มีในบทน้า >O<
?ฉั... เอ่อ ข้า... >_<?
?ตอบมาสิ?
?ร...รักสิรัก TOT ข้ารักท่านจัง?
ทำไมหมอนี่ถึงทำหน้าน่ากลัวแบบเน้ จะฆ่าจะแกงกันเลยรึไง T_T
?รักแล้วทำไมไม่เลือกข้า ตอบข้ามา?
หมอนั่นขึ้นเสียงจนฉันสะดุ้งด้วยความตกใจ บ้าเอ๊ย! มันจะสมจริงสมจังเกินไปแล้วนะ แถมยังพาฉันออกนอกบทซะมากมายขนาดนี้ แล้วฉันจะพูดอะไรต่อล่ะเนี่ย อ๊าย >_< ตายแน่ ตายๆ จะหลุดขอเริ่มใหม่ก็ไม่กล้า T^T
?ข้า...? ฉันอึกอัก
?ท่านคงจะรักเกียรติยศ รักอำนาจมากกว่าข้าใช่มั้ย?
?ข้า...?
?องครักษ์ต่ำต้อยอย่างข้ามันไม่มีความหมายเลยงั้นสิ?
อันนี้ก็ไม่มีในบท TOT
?ม...ไม่ใช่นะ?
?ไม่ใช่แล้วทำไมท่านไม่เลือกข้า? แล้วหมอนั่นก็ขึ้นเสียงใส่ซะเต็มสตรีม ฉันถึงกับสะดุ้งตกใจ
?ข้า...? <<< พูดได้คำเดียว TT[]TT
?ถ้ารักข้าก็เลือกข้าสิ ไปยุ่งกับคนอื่นทำไม ตอบข้ามา?
แล้วหมอนั่นก็จับไหล่ฉันเขย่าซะจนไหปลาร้าแทบหลุด กรี๊ด >O< ฉันจะไม่ไหวแล้วน้า
?ตอบข้ามาเซ่?
?ข้า... TTOTT?
?ตอบมาสิเจ้าหญิง!?
?โอ๊ย >[]< ไม่ไหวแล้วโว้ย? แล้วฉันก็สะบัดมือเขาออกทันที ?หยุดเลยนะ ตอนนี้ฉันไม่ใช่เจ้ายิงเจ้าหญิงบ้าบอนั่นแล้ว ฉันคือเคท เลิกใส่อารมณ์กับฉันสักที โฮ T^T?
หมอนั่นนิ่งทันที มองดูฉันอาละวาดอย่างอึ้งๆ
?ทำไมจะต้องอินจริงจังขนาดนี้ด้วยฮะ ก็บอกไปแล้วไงว่าฉันเล่นละครไม่เป็นอ่ะ T^T แถมไอ้ที่นายพ่นๆ เล่นๆ ออกมาน่ะ มันมีอยู่ในบทบ้างมั้ย -*-?
?แต่เธอพาฉันนอกบทก่อนนะ -*-?
?นายก็พาฉันนอกบทเหมือนกันนั่นแหละ >_<?
?ฉันก็นึกว่าเธอจะดึงฉันกลับเข้ามาซะอีก -_-^?
?เล่นอินจริงจังประหนึ่งจะชิงออสการ์ขนาดนั้นใครจะกล้าล่ะยะ >.< ฮู่ เลิกเล่นๆๆ รอนางเอกตัวจริงมาเถอะ? แล้วฉันก็เดินหนีหมอนั่นไปนั่งที่อื่นทันที โอ้ย =_= เจ็บแขนชะมัดเลย หมอนี่เล่นบีบ เล่นจับซะรุนแรงขนาดนั้น ป่านนี้คงช้ำไปถึงเม็ดเลือดแดงแล้วมั้ง T^T
?เดี๋ยวสิ?
?มีอะไรอีกล่ะ -*-?
?เปลี่ยนบทได้มั้ย - -?
?ฮะ??
หมอนั่นถามได้หน้าตาเฉยมั่กๆ >_< ผิดกับฉันที่พอได้ยินก็อยู่เฉยไม่ได้เลย (อยากรู้ง่ะ -.-^)
?ฉันไม่อยากเล่นบทแบบนี้?
?ทำไมล่ะ?
?ไม่ชอบ มันตอกย้ำ?
?ต...ตอกย้ำอะไรเหรอ O[]o?
?ไม่มีอะไร บอกมาก็พอว่าได้หรือไม่ได้?
?นายก็บอกมาก่อนสิว่าตอกย้ำเรื่องอะไร?
?ได้หรือไม่ได้?
?บทฉันไปกระแทกใจนายใช่ม้า >O<?
?โอเค ไม่ได้ก็ไม่ต้องเปลี่ยน -*-?
แง้ว >_< ทำไมไม่บอกฟะ อารมณ์เสียที่สุด มาสร้างความอยาก (รู้) แล้วก็จากไปซะงั้น
?มาซ้อมตรงอื่นกันก่อนเถอะ?
?อ๊าย >[]< ไม่เอา ฉันไม่ซ้งไม่ซ้อมอะไรทั้งนั้นแหละรู้ไว้?
?เฮ้ ลุกขึ้นมาเซ่ นี่ฉันทำเพื่อละครของเธอนะยัยแม่มด?
?อย่ามาพูด นายทำเพื่อตัวนายเองนั่นแหละ นายอยากกลับโลกของนาย เอ่อ เมืองอะไรนะ เออใช่ เมืองเฟลอร์ซูโม่กิ๊กนั่นน่ะ -8-?
?อันที่จริงคือเฟลอร์เซโน่ต่างหากล่ะยัยแม่มดซื่อบื้อ -_-^?
?ก็นั่นแหละ นายไม่ได้ทำเพื่อละครของฉัน แต่เรากำลังทำเพื่อแลกเปลี่ยนกันต่างหาก?
?ก็ใช่ไง รู้แล้วก็มาซ้อมซะสิ -_-?
โฮก~ ถ้ารู้ว่าจะลงเอยแบบนี้ ฉันคงไม่ลำบากหาเรื่องเถียงกับหมอนี่แน่ สัญญา! T_T ฉันกำลังจะลุกขึ้นไปซ้อมกับเขาเพราะจนมุม ก็พลันได้ยินเสียงแว่วมาแต่ไกลซะก่อน
?โอ๊ยย >O< พระเจ้าช่วยป่วยกันไปทั้งบางรึง้าย ทำไมถึงได้บันดาลให้อากาศมันร้อนเช่นนี้ล่ะเจ้าคะเจ้าขา?
เสียงยัยมิวนี่ กรี๊ด >O< สมแล้วที่แกเกิดเป็นเพื่อนรักฉัน รู้สึกตื่นเต้นเสมือนตัวเองเป็นนางเอกที่กำลังตกอยู่ในเงื้อมมือผู้ร้าย (ฮาเวิร์ด) แล้วมีพระเอก (ยัยมิว - -) โผล่มาช่วยเลย -*-
?อ้าว มาถึงกันนานรึยังเนี่ย ^-^?
?นานมาก -_-?
หมอนั่นชิงตอบก่อนฉัน ยัยมิวหัวเราะแหยๆ ก่อนจะหยิบกระเป๋าหลุยส์ วิตตองใบใหม่เอี่ยมขึ้นมากุมไว้ปานแก้วตาดวงใจ T^T
วันนี้มีเพื่อนๆ ทีมงานอีกหลายคนที่ฮาเวิร์ดยังไม่เคยเห็นหน้ามาด้วย ทุกคน (โดยเฉพาะสาวแท้ & สาวเทียม -_-) พยายามจะวิ่งเข้ามาทักทายเขา โดยไม่ลืมที่จะแอบจับนู่นนิดจับนี่หน่อยพอเป็นกระสาย =[]=!! ฉันเห็นฮาเวิร์ดกระชับดาบในมือขึ้นมาหลายครั้งจึงต้องรีบหันไปส่งสายตากราบขอร้องให้เขาเก็บมันซะ T^T ไม่งั้นละครเรื่องนี้อาจจะต้องเปลี่ยนชื่อเรื่องเป็น สาวกระหายหัว หรือ กะเทยหัวขาด อะไรประมาณนี้ได้ -_-^
จนกระทั่งดึกดื่นเที่ยงคืนกว่าจะซ้อมเสร็จ...ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดี โดยมีฉันคอยประสานงานระหว่างทีมงานกับฮาเวิร์ด มิฉะนั้นอีตานั่นคงจะควักดาบออกมาฟันทุกอย่างที่ขวางหน้า (ฉันบอกทุกคนไปว่าเขาอยากจะอินกับบทบาทให้มากที่สุดน่ะ T_T) แต่ก็นะ แทบไม่อยากเชื่อว่าหมอนี่จะเล่นละครได้จริงๆ ทั้งๆ ที่เขาออกจะดูแมนกระเดียดไปทางป่าเถื่อนนิดๆ ด้วยซ้ำ -_- แต่กลับเล่นได้ยังกะเป็นชีวิตจริงของตัวเองเลย
?เคท? ยัยมิวเรียก ฉันที่กำลังเก็บของอยู่เดินเข้าไปหา ?ฮาเวิร์ดได้บอกรึยังว่าอยากแก้บท -*-?
อีตานี่ เข้าทางฉันไม่ได้เลยกะจะเข้าทางยัยมิวสินะ -_-^ หึ! ถึงเพื่อนฉันจะบ้าผู้ชาย แต่ก็ไม่ได้ง่ายนะยะ
?เปลี่ยนให้เขาเถอะน้า >O<?
กลับคำอย่างด่วน -*-
?ไม่ได้ ยังไงๆ ก็ไม่ได้เด็ดขาด? ฉันยื่นคำขาด ยัยมิวทำท่าเหมือนจะปล่อยโฮร้องไห้ออกมา
?เอาเถอะ T^T งั้นแกไปตกลงกันเอาเองละกัน อันที่จริงฉันบอกไปแล้วว่าไม่น่าจะได้ แต่ก็นั่นแหละ? ยัยมิวยื่นมือมาแตะบ่าฉัน ?ได้โปรดตกลงกันเองโดยที่ไม่มีฉันเถอะ T^T คราวนี้ถ้าไม่ใช่กระเป๋าขาดก็คงจะเป็นผมทั้งหัวฉันเนี่ยแหละ กระซิกๆ~?
แล้วยัยมิวก็รีบจรลีกลับบ้านไปพร้อมกับเพื่อนคนอื่นๆ ทันที เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ฮาเวิร์ดเดินกลับมาจากห้องน้ำของมหาวิทยาลัย
?เล็กกว่าคฤหาสน์ฉันอีก -_-^?
จะบ้าตายกะมัน =[]=!!!
?เรากลับกันเถอะ ฉันทั้งหิว ทั้งง่วงจะแย่แล้ว?
?ฉันก็หิว? เขาว่า ?แล้วฉันก็ไม่อยากกินเส้นไหมดักแด้เหลืองๆ นั่นแล้วด้วย - -^?
?เขาเรียกว่ามาม่าย่ะ พูดซะเห็นภาพเลย -*-//?
?โลกของเธอไม่มีอาหารที่มันน่าพิสมัยกว่านี้เลยรึไง อย่างพวกเนื้อละมั่ง ไก่งวงตัวเท่าม้า หรือว่าอินทรีรมควัน อะไรแบบเนี้ย?
?ไว้เข้าสวนสัตว์เมื่อไหร่จะแอบจับมาให้กินละกัน -*-?
แล้วเขาก็เริ่มบ่นๆๆ ไม่หยุดปาก บ่นจนฉันสงสัยว่าที่บ้านเขาประกอบอาชีพเป็นมัคนายกรึเปล่า -*- เพราะงั้นฉันเลยต้องออกปากสัญญาว่าวันนี้จะพาไปหาอะไรที่บรรเจิดกว่านั้นกิน เฮ้อ =_=^ ฉันล่ะเหนื่อยจิต
เราสองคนเดินทอดน่องไปเรื่อยๆ แต่แล้วจู่ๆ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น...
?ว่าไงสุดสวย?
ฉันสะอึกทันทีเมื่อได้ยินเสียงนี้ แต่ที่น่าสะอึกยิ่งกว่าก็คือผู้ชายที่เดินเยื้องย่างโผล่ออกมายืนขวางประตูทางออกไว้
?แฟรงค์!?
?จ๋าที่รัก ^-^ ดีจังที่เธอยังจำแฟนเก่าคนนี้ได้?
5
?เลิกๆ กันไปเถอะ ฉันเบื่อและไม่ต้องการทนอีกต่อไป? จำได้ว่าวันนั้นฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่เด็ดขาดที่สุดเท่าที่เคยพูดกับ ?แฟรงค์? ไอ้แฟนเฮงซวยที่พร้อมจะทำตัวเลวนอกใจฉันอยู่ตลอดเวลา
?แต่แฟรงค์รักเคทนะ รักมาก แฟรงค์คงทนไม่ได้แน่ๆ ถ้าเราต้องเลิกกันจริงๆ?
?ตายซะสิ? ฉันพูดอย่างไม่มีเยื่อใย ก่อนจะลุกขึ้นเดินหนีทันที
ท่านผู้ชมคงจะคิดว่าฉันโหดร้าย หน้าเลือดกระจุยกรุยกราย ใจดำเป็นอีกา หรืออะไรก็ตาม แต่ฉันอยากจะบอกว่าที่ไอ้แฟนเฮงซวยนี่มันทำไว้ เหนือชั้นกว่ากันเยอะ
?เคท เดี๋ยวก่อน เคทอย่าทำแบบนี้เลยนะเคท?
?แล้วที่แกทำกับฉันล่ะ? ฉันหันกลับมาตวาด ?ไอ้พวกผู้หญิงทั่วราชอาณาจักรที่แกไปกิ๊กไว้ทั่ว รู้มั้ยว่ายัยพวกนั้นตามมารังควานฉันตลอดเวลา ถ้าทำได้ยัยพวกนั้นคงเอาน้ำกรดมาสาดหน้าฉันแล้ว และที่สำคัญ...? ฉันหยุดพูดพร้อมกับมองด้วยความแค้น ?แกเอาเพื่อนของฉันไปไว้ที่ไหนไอ้เลว แกหลอกได้แม้กระทั่งเพื่อนรักคนเดียวที่ฉันมี แกทำให้เรากลายเป็นศัตรูกัน ถามหน่อยว่าแกต้องการอะไรจากชีวิตฉันอีกฮะ?
?แต่แฟรงค์รักเคทนะ?
?ไปตายซะไอ้เลว?
?เคท!?
ผัวะ!
แล้วเราก็เลิกกันอย่างเป็นทางการทันที -_-^
?มาทำไม ปากแตกคราวก่อนหายแล้วเหรอ -_-?
?แน่น้อน? ไอ้เลวนั่นตอบเสียงสูงพร้อมกับยักไหล่ ?ก็ไม่สะทกสะท้านเท่าไหร่หรอก ^^?
?ฉันก็คิดอยู่แล้วว่าคนอย่างแกมันหน้าด้าน หน้าทน ต่อให้เอาไฟมาลนคางก็ไม่รู้สึกหรอก? ฉันใส่เต็มชุดก่อนจะหันไปพูดกับฮาเวิร์ด ?ฮาเวิร์ดกลับกันเถอะ?
ฉันเตรียมตัวจะดึงฮาเวิร์ดหนีเต็มที่ แต่ไอ้บ้านั่นวิ่งเข้ามาขวางไว้
?เดี๋ยวสิวะ?
ฟึ่บ!!
ดาบเล่มนั้นถูกดึงออกมาใช้งานทันที -_-^ ขอบคุณนะ เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นว่านายใช้ดาบนี่ถูกที่ถูกทาง
?หลีกทางไปซะ?
ฉันเห็นไอ้แฟรงค์หน้าซีดไปเล็กน้อย ถอยหลังกลับไปตั้งหลักพอประมาณ หึ! เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับอัศวินชุดดำของฉัน (ตั้งแต่เมื่อไหร่ -_-?)
?เฮ้ๆ ใจเย็นก่อนก็ได้พวก? แล้วมันก็หันมาทางฉัน ?เคท ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอนะ บอกให้ไอ้แฟนใหม่ซามูไรของเธอเก็บดาบไปก่อนไม่ได้รึไง?
นี่แกโง่ขนาดดูฝรั่งจ๋าเป็นญี่ปุ่นเลยเรอะ - -^ หึ สงสัยความเลวจะบังตา
?ฟังนะแฟรงค์ ข้อแรก ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับแก ข้อสอง ฮาเวิร์ดไม่ใช่แฟนฉัน ข้อสาม เขาไม่ใช่ซามูไร -_-^ และข้อสุดท้าย...ไปตายแล้วเกิดใหม่ซะ!!?
?เคท แต่ฉันยังรักเธอนะ ฉันลืมเธอไม่ได้จริงๆ?
?ฉันบอกว่าไม่อยากฟังไงเล่า ชาติก่อนเป็นปลิงรึไงยะ หลีกทางไปซะ?
?เรากลับมารีเทิร์นกันไม่ได้เหรอเคท ไหนๆ ไอ้บ้าซามูไรนี่ก็ไม่ใช่แฟนเธอ โธ่โว้ย! เก็บดาบไปก่อนได้มั้ยวะ มันเสียวโว้ยยย!!?
เอาเข้าไป -_-!!
?หลีกทางเดี๋ยวนี้?
?ไม่เอา?
?หลีกไป!?
?ฉันจะกลับตัวเป็นคนดี เคท ฉันสัญญา?
?สัญญาๆๆ ฉันฟังมาหลายร้อยรอบแล้ว ฟังเยอะกว่าที่แกบอกรักฉันซะอีก?
?แต่ฉันรักเธอนะเคท?
?ไสหัวไปซะ >_<?
?เคท? แล้วไอ้สารเลวแฟรงค์ก็พุ่งเข้ามาจับมือฉัน และแทบจะทันทีที่ฮาเวิร์ดตวัดดาบในมือ...
ฟวึบ!! O_o
ทุกอย่างหยุดนิ่ง ที่หน้าผากของแฟรงค์เกิดแผลรอยยาวเหมือนโดนมีดคัตเตอร์กรีด ไม่นานนักเลือดก็ไหลซิบออกมา
?ฉันไม่ชอบให้ใครทำร้ายผู้หญิงต่อหน้าฉัน?
?...?
?โชคดีที่ฉันยั้งมือไว้บ้าง ไม่งั้นกะโหลกแกแยกออกเป็นสองซีกแน่ เวรเอ๊ย?
จริงนะ ฉันคอนเฟิร์ม o-_-O
?ลาก่อน?
ฉันทิ้งท้ายก่อนจะเดินจากไปพร้อมกับฮาเวิร์ด โดยไม่ได้ระแวงเลยว่าไอ้เลวแฟรงค์ที่พกมีดมาด้วยจะพุ่งเข้ามาทางด้านหลัง O_O
?ไอ้ซามูไร มึงตาย!!?
?หลบไป?
?ว้าย >O<?
ฮาเวิร์ดผลักฉันจนกระเด็นล้มลง ส่วนเขาก็หันกลับไปใช้มือรับมีดสปาร์ต้าของไอ้เลวแฟรงค์ไว้ ฮึก o[]O ม...มือเปล่าๆ รับมีดเนี่ยนะ ฉันมองภาพทุกอย่างด้วยความอึ้ง ทึ่ง ตะลึง เสียว นี่ถ้าไม่ติดว่าอยู่ในสถานการณ์เคร่งเครียด ฉันอาจจะจับหมอนี่มอมเหล้าแล้วเอาไปออกงานว้งงานวัดหาเงินซะเลย -O-
?คราวหน้าถ้าคิดจะแทงใครข้างหลัง...? ฮาเวิร์ดว่าในขณะที่มือของเขามีเลือดไหลซิบออกมา เขากำมีดจนแน่นก่อนจะโยนมันขึ้นฟ้า
และ...
ฟึ่บ!!
ตวัดดาบใส่มีดสปาร์ต้าเล่มนั้นจนแยกจากกันเป็นสองส่วน ฮู้ว์ O[]o บอกแล้วว่างานวัดเท่านั้นที่นายคู่ควร
?ไปฝึกมาให้ดีกว่านี้ ไอ้ลูกหมา?
จุดนี้ไอ้แฟรงค์คงจะอึ้งหรือไม่ก็ฉี่รดรากหญ้าไปแล้ว -*- ส่วนฉันกับฮาเวิร์ด เรารีบเดินออกไปจากตรงนั้นทันที
?ส่งมือมาเซ่!!?
?อยากตายเหรอ ตะคอกอยู่ได้?
ป่าเถื่อนที่สุด ชิ -*-
?นายนั่นแหละจะตายก่อน เลือดไหลไม่หยุดแบบเนี้ย สมเพชที่สุด? แล้วฉันก็กระชากมือหนาๆ ของหมอนั่นมาราดแอลกอฮอล์ซะ
?ว่าไง... โอ๊ยย เจ็บนะโว้ย?
?ทีตอนจับมีดทำไมไม่เจ็บล่ะยะ ฉันเห็นยังแอบเสียวแทนเลย -.-^?
?ก็ไม่ได้หนักหนาอะไรอยู่แล้ว?
?งั้นราดให้อีกรอบ มามะ v-_-v?
?อยากนิ้วกุดก็ลองดู - -?
แล้วฉัน (ซึ่งกลัวนิ้วกุดและการเฉือนหรือเจื๋อนทุกประเภท) ก็ต้องยอมศิโรราบไปในทันที ตอนนี้เราทั้งคู่นั่งอยู่หน้าเซเว่นฯ ร้านสะดวกซื้อที่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น มันก็พร้อมเปิดต้อนรับและพูดคุยกับฉันเสมอว่า ?รับขนมจีบซาลาเปาเพิ่มมั้ยเคอะ? ทั้งๆ ที่ตอนนั้นฉันอาจกำลังป่วยปางตาย หรือมีมีดปักอยู่กลางหลังก็ตาม -_-!!
?ที่นี่มีทุกอย่างเลยเหรอ -O-?
?อืม ประมาณนั้นแหละ แถมเปิดตลอด 24 ชั่วโมงด้วยนะ เผื่อมีคนบ้าที่ไหนเอามือเปล่ารับมีดสปาร์ต้าเหมือนนายอีก จะได้มาหายาทาไง -*-?
เขาไม่สนใจ นั่งมองนู่นมองนี่ มองรถราที่วิ่งผ่านไปเรื่อยเปื่อย โชคดีนะที่หมอนี่หายตื่นเต้นกับอะไรแบบนี้แล้ว ไม่งั้นก็คงจะถามๆๆ จนฉันอาจต้องแกล้งหลับเหมือนพวกยัยมิวก็ได้ -_-zZ
?ไอ้บ้านั่นแฟนเธอเหรอ?
จู่ๆ เขาก็ถามขึ้นมา หลังจากที่ฉันเดินเอาพวกสำลี แอลกอฮอล์ ปลาสเตอร์ยาที่เพิ่งใช้เสร็จไปทิ้ง
?แฟนเก่าย่ะ เลิกมาครึ่งปีแล้ว?
?หึ! ไม่เข้าใจว่าผู้หญิงอย่างเธอมันโง่หรือโคตรโง่กันแน่?
จ้ะ - - ทางเลือกน่ารักดี โง่หรือโคตรโง่
?เออ ฉันมันโง่เองแหละ -*- ฉันไม่ได้มีญาณวิเศษนะยะ จะได้รู้ว่าใครดีใครเลวมาจากไหน เพราะถ้ามีจริงฉันก็คงไม่มานั่งเสวนากับนายอยู่แบบนี้หรอก แบร่ๆ >v<?
?รักมันเหรอ?
?ก็บอกแล้วไงว่าแฟนเก่า?
?แล้วก่อนจะเก่าล่ะ รักมันเหรอ? หมอนั่นถามแบบดื้อดึงตามแบบฉบับ
?เฮ้อ ไม่เลย จะบอกให้ว่าฉันไม่เคยใช้คำว่ารักกับใครนอกจากแม่ของฉันคนเดียว? ฉันว่าก่อนจะก้มหน้าติดปลาสเตอร์ให้เขาอีกนิด หมอนั่นหันมามองหน้าฉันเพื่อถามต่อ
?แล้วคบกับมันทำไม?
?หล่อ รวย เท่ เทคแคร์เก่ง ดูแลฉันได้ เอ่อ บางครั้งนะ -*-?
?ฉันว่าอย่างเธอต้องโคตรของโคตรโง่ต่างหาก คิดอะไรสั้นๆ -_-?
?ย่ะ พ่อคนคิดยาว >.< ว่าแต่ฉันแล้วนายล่ะ เป็นบ้าอะไร ทำไมวันนี้ถึงเล่นบทที่ฉันเขียนไม่ได้ฮะ มันตอกย้ำส่วนไหนของหัวใจนายมิทราบ ไหนลองบอกมาซิว่าคนคิดอะไรยาวๆ อย่างนายน่ะเขามีวิธีคิดกันยังไง -*-?
?เชื่อเถอะว่าฉันไม่สิ้นคิดแบบเธอแน่นอน ยัยแม่มดซื่อบื้อ - -?
ฉันเริ่มเกลียดผู้ชายคนนี้เข้าไส้แล้วล่ะ =_=!!
?รักของฉันไม่สั้นเหมือนของเธอ...? เขาเว้นช่วงไปนิดนึง ?เพราะว่ามันเริ่มต้นตั้งแต่ตอนที่ฉันยังเป็นเด็ก จนถึงทุกวันนี้ บอกได้เลยว่าฉันก็ยังรักอยู่ อาจเป็นเพราะเราทั้งคู่อยู่ด้วยกันตลอดเวลาและแทบไม่เคยห่างกันเกินชั่วโมงเลยด้วยซ้ำ...?
?ยกเว้นตอนที่นายโดนลงโทษสามวัน ในห้องมืดใต้ดิน?
ฮาเวิร์ดหันหน้ามามองฉันแทบจะทันที
?เธอรู้...?
?...ตอนที่แมรี่จมน้ำ ใช่มั้ยล่ะ??
ฉันพูดต่อไปเรื่อยๆ พร้อมกับภาพความฝันต่างๆ ที่ฉันฝันถึงมากว่าแปดปีค่อยๆ ย้อนกลับเข้ามาในหัวโดยอัตโนมัติ
?ผู้หญิงที่นายพูดถึงคือแมรี่ใช่มั้ย??
?...?
?ฉันถือว่าที่นายนิ่งคือคำตอบว่าใช่นะเออ -*-?
?...?
?นี่ไง เห็นมั้ยว่าฉันรู้เรื่องของนาย แล้วแบบนี้นายยังจะคิดว่าความฝันของฉันเป็นเรื่องบังเอิญอยู่รึเปล่า ฮาเวิร์ด?
?ใช่ ฉันคิด? หมอนั่นตอบทันทีแบบไม่คิดอะไรมาก ?อะไรก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้นแหละ?
?เฮ้อ? ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมาแทนคำด่าประมาณล้านเจ็ดสิบเอ็ดแสน ?งั้นก็แล้วแต่นายเถอะ?
ตึก!
อ๊ะ...!
?มีอะไร?
?ไม่รู้สิ? ฉันตอบพร้อมกับมองซ้ายมองขวา ?นายไม่รู้สึกบ้างเหรอ ฉันรู้สึกเหมือนมีใครกำลังมองเราสองคนอยู่เลยนะ?
?คงเป็นคนแถวๆ นี้ล่ะมั้ง? เขาว่าอย่างไม่ได้ใส่ใจอะไร
ฉันสูดหายใจเข้าปอดเล็กน้อย ยังรู้สึกคลางแคลงใจ เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่รู้สึกแบบนี้ แต่เอาเถอะ คงจะเป็นคนแถวๆ นี้อย่างที่ฮาเวิร์ดว่านั่นแหละ
?ถามหน่อยสิ แมรี่สวยมากมั้ย >_<?
?ไหนบอกว่าเคยเห็นในความฝันแล้วไง -*-?
?ก็เคยอยู่หรอก แต่พอตื่นขึ้นมาจากความฝัน ฉันก็จำหน้าใครไม่ได้เลยนี่นา รู้แค่ว่าฝันเรื่องอะไรเท่านั้นแหละ จะมีก็แต่...?
?แต่อะไร -_-??
มีแต่นายไงเล่าไอ้เบื๊อกเอ้ย =_=!! หน้างี้แจ่มจรัสติดอยู่ในหัวฉันอยู่คนเดียว ฝันกี่ครั้งๆ ก็จำได้แต่หน้านายนี่แหละ หึๆ หลอนดีมั้ยล่ะ -_-^
?แต่...แต่ช้าแต่ เขาแห่ยายมา พอถึงศาลาเขาก็วางยายลง ชะเอิงเอย~ TT^TT?
?ประสาท -O-;;?
?เฮ้อ กลับห้องดีกว่า? ฉันลุกพรวดขึ้นจากที่นั่งทันทีที่พูดจบ
?เดี๋ยวสิ?
?อะไรยะ -*- ทำหน้าแบบนี้อย่าบอกนะว่าจะขอเปลี่ยนบทอีก?
?เปล่า...?
?แล้วมีอะไรมิทราบ -_-?
?อย่างน้อยแม่มดอำมหิตอย่างเธอก็มีน้ำใจ?
?...?
?เลยจะขอบคุณที่ทำแผลให้ก็เท่านั้นแหละ?
?อ...อืม >\\\\<?
?แต่สำนึกบ้างก็ดีนะว่าตัวเองเป็นต้นเหตุให้ฉันต้องเจ็บ กระดี๊กระด๊าอยู่ได้ หมั่นไส้ว่ะ -*-?
ง่า... TT[]TT
6
บนโต๊ะอาหารยาวเหยียด มีอาหารรสเลิศมากมายวางเรียงรายกัน คนเป็นพ่อซึ่งเป็นผู้ปกครองเมืองนั่งอยู่ตรงหัวโต๊ะ ที่เหลือก็เป็นบรรดาญาติๆ และแมรี่ ลูกเลี้ยงแสนรัก
แมรี่กับฮาเวิร์ดนั่งอยู่ด้วยกัน ส่วนจิมนั่งแยกออกมาอีกฝั่ง มองดูทั้งคู่ที่กำลังคุยหยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน
?วันนี้เป็นยังไงบ้างแมรี่? จู่ๆ ผู้เป็นพ่อก็ถามขึ้น แมรี่รีบหันไปตอบด้วยสีหน้าร่าเริงทันที
?ก็ดีค่ะ เจ้าชายต่างเมืองทั้ง 5 คนดูเป็นมิตรดี ^^?
?งั้นเหรอ?? นิ่งไปก่อนจะย้อนถามอย่างลองเชิง ?แล้วลูกไม่ชอบพอใครบ้างเลยรึไง?
?ไม่ค่ะท่านพ่อ? หญิงสาวทำหน้ามู่ทู่ ?ตอนนี้ลูกยังไม่พร้อมเลย?
?ฮ่าๆ นี่ลูกกำลังจะบอกว่าเจ้าชายเป็นสิบๆ คนที่ทยอยมาดูตัวลูก ลูกไม่พอใจใครเลยว่างั้น?
?แหะๆ คงงั้นมั้งคะ? หันมาตอบเร็วๆ แล้วก็หันไปคุยกับฮาเวิร์ดต่อ
?ถ้างั้นก็ดีแล้ว?
?คะ?? แมรี่หันหน้ากลับมา
?พ่อบอกว่าดีแล้ว เพราะพ่อเองก็ไม่อยากให้ลูกสาวของพ่อแต่งงานกับเจ้าชายต่างเมืองเหมือนกัน?
?จริงเหรอคะท่านพ่อ ^^? แล้วแมรี่ก็ลุกจากเก้าอี้และวิ่งเข้าไปกอดผู้เป็นพ่อแน่น ?ลูกรักท่านพ่อจังเลยค่ะ ดีใจจังที่ท่านพ่อเข้าใจลูก?
ผู้เป็นพ่อลูบหัวลูกสาวด้วยความรักและเอ็นดู ถึงแม้จะเป็นลูกสาวจากกษัตริย์เมืองอื่น แต่เขาก็รักไม่ต่างจากลูกในไส้เลยสักนิด
?ถ้าลูกสาวของพ่อจะแต่งงาน ก็ต้องเป็นคนของบ้านเมืองเราเท่านั้น?
พอจบประโยคเสียงเซ็งแซ่ที่ดังอยู่ก็ค่อยๆ เบาลง ทั้งหมดเริ่มหันไปจับจ้องผู้เป็นเจ้าเมือง
?และเมืองนี้ก็มีน้อยคนนักที่เหมาะสมกับลูกสาวแสนสวยของพ่อ?
?ท่านพ่อ? แมรี่ที่ยังกอดคอผู้เป็นพ่ออยู่ทำหน้าสงสัย
?จะมีก็แต่...?
ทั้งหมดเงียบกริบทันที
?จิมเท่านั้น!!?
?ท่านพ่อ!!?
แมรี่ตะโกนออกมาอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่เพิ่งได้ยิน รอบๆ เกิดเสียงฮือฮาขึ้นโดยไม่มีใครสามารถควบคุมได้ พวกขุนนางรวมถึงบรรดาญาติทั้งหลายพอจะรู้อยู่แล้วว่าเจ้าเมืองวาดหวังให้แมรี่แต่งงานกับจิม เด็กชายที่ถูกเลี้ยงมาในฐานะองครักษ์ของแมรี่ แต่ไม่คิดว่ามันจะเร็วเช่นนี้ ฮาเวิร์ดเองก็ลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้อย่างรวดเร็ว ตอนนี้ทุกๆ คนดูตกอกตกใจ ยกเว้นจิมเท่านั้น
?หมายความว่ายังไงท่านพ่อ? ฮาเวิร์ดตะโกนถาม เขากำมือแน่น
?พ่อคิดมานานแล้ว ปรึกษาผู้ใหญ่มาก็หลายคน?
?...?
?แมรี่ต้องหมั้นหมายกับจิม?
?ไม่จริง!? แมรี่กรีดร้อง
?และต้องแต่งงานกันในอนาคตอันใกล้นี้ด้วย?
?ไม่มีทาง ลูกไม่ยอมนะคะ ท่านพ่อจะทำแบบนี้ไม่ได้ บังคับลูกไม่ได้? แมรี่โวยวาย เธอหันหน้าที่เปรอะคราบน้ำตาไปทางฮาเวิร์ด ก่อนจะวิ่งเข้าไปหาแล้วจับมือเขาขึ้นมากุมไว้
?ลูกมีหน้าที่ออกความเห็นงั้นเหรอแมรี่!?
?ไม่จริง! ยังไงลูกก็ไม่ยอม!?
?ถ้ากล้าขัดคำสั่งพ่อก็ลองดู?
?ไม่มีทาง!? แมรี่กรีดร้องดังลั่น ?ไม่มีทาง!?
เสียงกรีดร้องนั้นเหมือนจะดังก้องอยู่ในโสตประสาทของฉันนานหลายวินาที ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้นอย่างเชื่องช้า แสงแดดอ่อนๆ ของยามเย็นที่ส่องผ่านกระจกเข้ามาทำให้ฉันต้องแอบหรี่ตาน้อยๆ ฮ้าววว =O= ทำไมวันนี้มันง่วงจังฟะ
ผัวะ!
ใช่เลย -_-^ น้ำหนักมือแบบนี้ กล้าตบหัวฉันแบบนี้มีเพียงคนเดียว
?ยัยมิว >_<?
ฉันร้องแหกปากลั่นห้องซ้อมละคร จนทุกคนที่กำลังทำงานอยู่ต้องหันมามองและส่งเสียงชู่ว์ๆ เพื่อบอกให้ฉันหุบปากซะ -*-
?ทำไมถึงชอบตบหัวฉันนักฮะ >.< ที่ฉันเขียนบทไม่ออกอยู่ทุกวันนี้ก็เพราะว่าแกตบหัวฉันเช้าสายบ่ายเย็นนี่แหละโว้ย? <<< (ลากมาเกี่ยวจนได้ อิอิ ^-^)
?ก็หัวแกตบสนุก -.-?
?ถ้าสนุกมากนักทำไมไม่จับหัวฉันไปตั้งให้คนตบแทนเที่ยวดรีมเวิลด์ซะเลยเล่า >_<?
ผัวะ!
อ๊าง >.< คราวนี้ไม่ใช่ยัยมิวแน่ เพราะยัยนี่กำลังยืนทำตาบ้องแบ๊วอยู่ตรงหน้าฉัน ถ้างั้นมันผู้นั้นเป็นใครกัน บังอาจมาก
?ขี้เซาเป็นหมาโดนตอนไปได้ -*-?
ฮาเวิร์ด -*-
?นี่ ใครสั่งใครสอนให้นายตบหัวฉันฮะ >O<?
?มิว (. .)?
ชี้ไปที่ยัยมิวทันทีทันใด ยัยนั่นทำหน้าเอ๋อเสมือนเป็นเด็กพิเศษมาทั้งชีวิต เขาจึงใช้จังหวะนี้โบกมือลาและหายแวบไปซ้อมละครต่อ กรี๊ด >[]< มันชักจะลามปามใหญ่แล้วน้า คิดว่าซี้กับเพื่อนๆ ฉันแล้วจะมาทำอะไรเกินเลยแบบนี้ได้ใช่มั้ย ฮึ่ย! ไว้กลับห้องไปน่าดูแน่ ไอ้ฮาเวิร์ด
ฉันลากเก้าอี้มานั่งข้างๆ ยัยมิว -*- พอหันไปมองก็เห็นยัยนั่นเอาแต่จ้องฮาเวิร์ดไม่วางตา แถมยังทำหน้าฝันๆ ลอยๆ ยิ้มหวานเลี่ยนยังกะพวกพบรักแรกอะไรทำนองนั้นอีกต่างหาก - -^
?มิว แกยังไม่ตายนะ -*-?
?ชอบฮาเวิร์ดว่ะแก >.<?
ในที่สุดมันก็เฉลยออกมาจนได้
?ทีแรกแกกลัวเขาไม่ใช่เหรอยะ? ฉันว่า ยัยนั่นรีบส่ายหน้าทันที
?ไม่ใช่ ฉันไม่ได้กลัวเขา แต่ฉันกลัวดาบเขาง่ะ ^^?
ก็นั่นแหละ -_-^
?แต่ช่างเถอะ คนมีแฟนแล้วอย่างฉันจะทำอะไรได้ล่ะ วัยรุ่นเซ็งชิบ -*-?
ยังดีที่คิดได้ -*-
?ว่าแต่ว่า...ฮาเวิร์ดเขาเป็นใครมาจากไหนวะ ไม่เห็นแกกับเขาเคยบอกพวกเราเรื่องนี้เลยอ่ะ?
ซวยแล้ว -_-^ จะมาสงสัยสำมะโนครัวหมอนั่นอะไรกันตอนนี้ฟะ อยู่มาจะสี่ห้าวันแล้วนะ >.<
?ไม่ต้องรู้หรอกมั้ง -*-?
?งั้นฉันถามฮาเวิร์ดเองก็ได้?
?มามะ เดี๋ยวฉันเล่าให้ฟัง T^T?
เกลียดเวลาตัวเองจนมุมแบบนี้ที่สุด ถ้าถามหมอนั่น รับรองว่าเขาต้องเล่าเรื่องเมืองเฟลอร์เรโร่ซูโม่กิ๊กอะไรนั่นให้ยัยมิวฟังแน่ๆ -_-^ เอาเถอะ เดี๋ยวฉันเล่าเอง
?คือฮาเวิร์ดเขาเป็นเพื่อนฉันที่อังกฤษน่ะแก เอ่อ...?
อะไรดีฟะ -*-
?พ่อของเขาเป็นคนไทยน่ะ เอ่อ...แล้วก็เป็นเพื่อนกับแม่ของฉันไง v_v ไม่เห็นเหรอว่าทำไมเขาถึงพูดภาษาไทยได้ อ่านภาษาไทยได้น่ะ?
?เออๆ แล้วไงต่อ?
?พอดีหมอนั่นมาเที่ยว เลยมาขอพักกับฉันที่ห้อง เอ่อ...แล้วมันก็ดันมาพอเหมาะพอเจาะกับที่ละครของเรากำลังหาพระเอกอยู่ไง -_-;;?
?หล่อจัง >\\\\<?
ไม่ได้ฟังฉันเลยเรอะนังนี่ =[]=!!
?ไม่ใช่แค่หล่อนะแก เก่งด้วย มาซ้อมแค่อาทิตย์เดียว เล่นสมบทบาทยังกะเป็นชีวิตจริงตัวเองงั้นแหละ?
?แหะๆๆ นั่นสิเนอะ -.-;;? ฉันหัวเราะแหยๆ ให้ ก่อนจะมองไปที่ฮาเวิร์ดซึ่งกำลังเดินตรงเข้ามาทางนี้ อ๊ะ! เลิกซ้อมแล้วเหรอ
?กลับเถอะ เหนื่อย?
หมอนั่นว่าก่อนจะเก็บดาบที่เพิ่งดึงออกมากวัดแกว่งเล่นเข้าที่ -*-
?ยังจะพกมาอีกเหรอ -O-^?
?ถ้าถามอีกครั้งเดียวฉันจะเจื๋อนปากเธอซะยัยแม่มด ดีเหมือนกัน จะได้เลิกบ่นเรื่องอากาศหนาว ปากแหก ปากแตกนั่นด้วย รำคาญมาก - -^?
T^T ก็ปากฉันแตกจริงๆ นี่นา
?นั่นน่ะสิยัยเคทก็ จู้จี้จุกจิกเป็นป้าวัยทองไปได้ ใช่มั้ยเคอะฮาเวิร์ดขา!! ฮู้ๆ ^^?
กรี๊ด >_< ยัยมิว...นังเพื่อนทรยศ TTOTT
แล้วเราทั้งคู่ก็เดินเถียงกันไปเรื่องดาบนรกของหมอนั่นกับเรื่องฉันปากแตก -.-=3 (เถียงเพื่อ?) โดยมียัยมิวคอยผสมโรงอยู่อย่างคุ้มค่าทุกนาที ดูทีวีสีช่องแปดสิบสาม -*- และแทบไม่ต้องบอกว่าคนที่หัวเดียวกระเทียมลีบก็คือช้านน >O<
ตึก! ตึก!
?อุ๊ย!?
?เป็นอะไรยะ? ยัยมิวถามขึ้น ส่วนฉันรีบหันกลับไปดูด้านหลังทันที
?เหมือนมีใครเดินตามหลังอยู่เลย?
?กรี๊ด >O< นังเพื่อนไม่รักดี ทำไมพูดอะไรแมวๆ แบบเน้ คืนนี้ฉันนอนคนเดียวน้า T^T~?
แค่บอกว่าเหมือนมีคนเดินตามเนี่ยนะ -*-
?อ๊าย >.< แบบนี้ฮาเวิร์ดต้องไปนอนเป็นเพื่อนเค้าน้าตัวเอง กลัวจังเลย~?
?เอ...เบอร์แฟนแกเบอร์อะไรแล้วน้ามิว -.-?
?เกลียดแกนังเคท -*-?
และในที่สุดยัยมิวก็ต้องปลีกตัวกลับไปเพราะแฟนขับรถมารับ ตอนนี้จึงเหลือแค่ฉันกับฮาเวิร์ดเท่านั้น หมอนั่นเดินเงยหน้ามองฟ้า ก่อนจะถามอะไรบางอย่างที่ทำให้ฉันต้องอึ้งออกมา
?เธอรักฉันมั้ย??
?อ...อะไรน้า >\\\\<?
?ตอบมาสิว่ารัก?
?เฮ้ย O_o จะบ้าเรอะ?
?ตอบมาเร็ว?
?อ๊าง >_<?
?เร็วๆ เข้า?
?ร...รัก >O<?
?ถ้ารักแล้วเธอจะฆ่าฉันได้ลงคองั้นเหรอ?
อะเด๊ะ -_-!! อย่าบอกนะว่าหมอนี่กำลังพร่ำเพ้อพรรณนาถึง...
?ฮ่าๆ ^^ ฉันก็แค่พูดถึงบทน่ะ?
บทละครนั่นเองพี่น้อง -*- เกลียดหมอนี่จัง
?นี่...?
?จะถามอะไรอีกล่ะยะ -_-///?
กึก!
จู่ๆ เขาก็หยุดเดินขึ้นมาซะงั้น ฉันเองก็ต้องหยุดเดินตามเขาด้วยเช่นกัน
?ฉันอยากไปโรงละครนั่น?
?ฮะ? O_o?
?พาไปหน่อยดิ ตอนนี้เลย?
?จะบ้าเหรอ นี่มันดึกแล้วนะ >_<?
?ก็เธอเคยบอกฉันเองไม่ใช่เหรอว่าโรงละครมันปิดปรับปรุงตอนกลางวัน -*-?
เกลียดปากตัวเองด้วย TT^TT
?มันก็ใช่ เอ่อ...แล้วนายจะไปทำไมล่ะ? ฉันถามส่งๆ ไปงั้นแหละ เผื่อจะหาทางลื่นไหลให้อีตานี่เปลี่ยนใจได้
?ฉันอยากกลับเมืองฉัน? เขาว่า ?เผื่อจะเจอทางกลับไง?
ฉันแอบสะอึกไปเล็กน้อย พอได้ยินแบบนี้ก็ไม่รู้จะพูดอะไรออกมาดี ทุกวันนี้ที่เขายังอยู่ก็เพราะว่าฉันแต่งเรื่องโกหกเขาไว้นั่นเอง น่าฉงฉาน~ TOT
?นี่ จะเบี้ยวฉันรึไงยะ เราตกลงข้อแลกเปลี่ยนกันไว้แล้วไม่ใช่เหรอ?
?รู้แล้วน่า ฉันก็แค่บอกว่าเผื่อจะเจอทางกลับ ไม่ได้บอกว่าจะกลับเลยสักหน่อย -*-?
?ก็นั่นแหละน่า ถึงไปตอนนี้ ยังไงนายก็ไม่ได้กลับหรอกนะ เพราะมันยังไม่ถึงเวลาที่ เอ่อ ช่องผ่านมิติจะเปิดน่ะ ฮู้ๆ ^^;;? ฉันหัวเราะเสียงแหลมขึ้นจมูกแบบ R&B กลบเกลื่อน ก่อนจะหันไปหาเขา ?ฉันว่านาย...แว้กก O_O ห...หายไปแล้ว?
ฉันพยายามมองหาแล้วก็พบว่าหมอนั่นเดินลิ่วๆ นำหน้าฉันไปแล้ว กรี๊ด >O< ม...ไม่น้า นี่ฉันต้องกลับไปที่โรงละครผีสิงนั่นจริงๆ เหรอเนี่ย โฮก~ TT[]TT
?เรากลับกันเถอะนะฮาเวิร์ดจ๋า พลีสส T^T?
?เธอเห็นฉันออกมาจากตรงไหนนะ - -?
?ตรงนี้แหละ?
?เป็นบ้าเรอะ หลับตาชี้โบ๊ชี้เบ๊ทั้งห้านิ้วแบบนั้นฉันจะรู้มั้ยว่าตรงไหน -_-^?
?นั่นน่ะ ตรงนั้นๆๆ พอใจรึยังเล่า ฮือๆ T_T?
ตอนนี้ฉันกับฮาเวิร์ดอยู่ในโรงละครหลอนจิตที่เดิม มันยังคงมืดและมีแค่ไฟสปอตไลท์ตั้งไว้เพียงดวงเดียวเหมือนเดิม ฉันแทบจะบ้าตอนที่ความรู้สึกวูบๆ วาบๆ นั่นเกิดขึ้นอีกครั้ง แหะๆ เพราะงี้ไงฉันถึงอยู่ห่างฮาเวิร์ดไม่ได้เลย -_-??
?เฮ้ เลิกเกาะหลังฉันได้แล้ว เป็นตุ๊กแกรึไงยัยแม่มด?
?ก็ฉันกลัวอ่า T[]T?
?เกาะขนาดนี้ขี่คอฉันซะเลยเซ่ บ้าเอ๊ย -*-?
?เออ - - ไม่เกาะก็ได้วะ?
และเท่าที่ฉันทำได้ก็คือการเดินตามหมอนั่นอยู่ห่างๆ อย่างห่วงๆ และไม่มีสิทธิ์หวง เพราะไม่ใช่เจ้าของเธอ โฮๆ T_T
?บ้าชิบ ไม่เห็นมีอะไรเลย? หมอนั่นว่า ฉันจึงรีบผสมโรงทันที
?ก็บอกแล้วไงเล่าว่ามันยังไม่ถึงเวลา -*-?
?แล้วเมื่อไหร่จะถึงฮะ?
?อย่าถามมากได้มั้ยยะ >_< เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้นแหละน่า พอถึงเวลาที่นายทำตามข้อแลกเปลี่ยนเสร็จสมบูรณ์ ฉันก็ส่งนายกลับเมืองซูโม่กิ๊กนั่นเองแหละ?
?เฟลอร์เซโน่ต่างหาก - -^?
?นั่นแหละย่ะ ว่าแต่ว่า...? ฉันเว้นช่วงก่อนจะหันมองไปรอบๆ ด้านที่มีแต่ความหลอน เศษไม้งี้ เศษผ้าม่านเก่าๆ งี้ บ้าเอ๊ย มันปรับปรุงกันภาษาหอยหลอดอะไรเนี่ย T^T ?เรารีบกลับกันเถอะนะฮาเวิร์ด >_<?
?แป๊บได้ป่ะ?
ฆ่าฉันที TT[]TT
เขายังคงเดินสำรวจนู่นสำรวจนี่ ในขณะที่ฉันได้แต่เดินตามเขาแล้วก็มองไปรอบๆ ด้วยความกลัวจับจิตจับใจ
ฟึ่บ!!
?กรี๊ดดด >O<?
?เฮ้ย OoO บ้าอะไรเนี่ย?
?อะไรก็ไม่รู้วิ่งผ่านหน้าฉันไป อะไรก็ไม่รู้อ่า กรี๊ด >O<?
?กลัวเหรอ - -^?
?กลัวสิโว้ยย >_<?
?แต่ฉันหนัก -*-?
อะเด๊ะ -_-!!
?กระโดดไกลดีเนอะ ฮึบเดียวขึ้นถึงหัวฉันเลย -_-^?
แง้ว >.< พอลืมหูลืมตาได้ก็พบว่าฉันกำลังเกาะอยู่บนไหล่ฮาเวิร์ดจริงๆ ด้วย =[]=
?ฮู้ๆ นั่นสิเนอะ เจ๋งแบบนี้น่าจะเสนอชื่อตัวเองลงแข่งโอลิมปิกซะเลย TT[]TT?
ฉันค่อยๆ ไต่ลงจากตัวหมอนั่นช้าๆ ด้วยความอับอายขายขี้หน้า -_- โชคดีหน่อยที่คราวนี้หมอนั่นไม่ได้พูดอะไรเพื่อตอกย้ำซ้ำเติมฉัน -*-
?กลับกันเลยก็ได้?
ไม่กลับซะภพหน้าเลยล่ะยะ ชิชะ! -_-^^
และในขณะที่ฉันกับหมอนั่นกำลังจะหมุนตัวกลับ
ปึง! ปึง! ปึง! ปึง!
?กรี๊ดดด >O<?
อะไรไม่รู้ รู้แต่แหกปากสู้ไว้ก่อน เสียงกระแทกของบานประตูทุกบานในโรงละครเงียบลง ฉันนั่งคุดคู้ปิดหูปิดตากรี๊ดจนหลอดลมแทบร้าว ส่วนฮาเวิร์ด หมอนั่นรีบวิ่งไปรอบๆ เพื่อดูทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น
ทุกอย่างเงียบลง หมอนั่นวิ่งเข้ามาหาฉันด้วยใบหน้านิ่วคิ้วขมวด
?ประตูทุกบานโดนล็อกหมดแล้ว!?
Re: New Release!! Miracle Of Dream อัศจรรย์ฝันสื่อรักฯ
7
?ฮือๆ T^T เราจะทำยังไงต่อไปดี?
?อย่างแรกก็คือเอาไอ้สิ่งที่เรียกว่ามือถือเน่าๆ ของเธอปาหัวหมาทิ้งไปซะ?
มันก็แค่แบตฯ หมดนะยะ -*-
?อย่างที่สองคือหุบปากของเธอสักที - - อันนี้สำคัญ?
?ก็ฉันกลัวอ่ะฮาเวิร์ด T[]T?
?กลัวอะไร คนที่เปิดประตูมิติผ่านโลกนู้นโลกนี้อย่างเธอยังต้องกลัวอะไรอีกเหรอฮะ - -^?
เออจริง - -^
?ง่า แต่ถึงยังไงฉันก็เป็นคนนะโว้ย กระซิกๆ >_< กลัวได้ ร้องได้ กรี๊ดได้ ใครมันจะไปแข็งทื่อเป็นท่อนไม้เหมือนนายเล่าไอ้บ้า T^T?
?นี่ ฉันว่าถ้าเธอเลิกชวนฉันทะเลาะซะ เราคงได้ออกไปเดินกินลมชมวิวตั้งแต่ครึ่งชั่วโมงที่แล้วละ -*-?
หมอนั่นว่าก่อนมองเสมือนฉันเป็นคนผิดที่ทางราชการหมายหัว ฮึ่ย! นายนั่นแหละที่ผิด นี่ถ้าไม่บ้าดึงดันเอาแต่ใจจะมาที่นี่ล่ะก็ เราก็คงไม่ต้องมาติดแหง็กในโรงละครผีสิงนี่หรอก กระซิกๆ TT^TT
?เออ - - งั้นฉันจะเงียบ?
?ควรทำได้ตั้งนานแล้ว ยัยแม่มดมนตร์ดำ -*-?
ชิ >.< ต่อปากต่อคำที่สุด เกลียดมันๆๆ
หมอนั่นมองหน้าฉันและส่ายหัวนิดๆ (หมายความว่าไงยะ -_-^) แล้วก็เริ่มเดินวนไปมาเพื่อหาทางออก จุดนี้ฉันล่ะอยากรู้นักว่าไอ้เรื่องบ้าบอคอแตกนี่มันเกิดขึ้นกับชีวิตฉันได้ยังง้ายย >_< ประตูปิดหมด แถมยังล็อกซะทุกบานอีกต่างหาก นี่ยังมีเรื่องอะไรน่าเซอร์ไพรส์กว่าการที่ฉันได้เจอฮาเวิร์ดเดินทะลุออกมาจากหลุมดำอีกเรอะ โฮๆๆ T[]T
?เฮ้ยๆ OoO ฉันเจอทางออกแล้ว? หมอนั่นตะโกนลั่น ฉันที่นั่งคุดคู้กับพื้นรีบกระโดดเด้งวิ่งเข้าไปเกาะแขนหมอนั่นทันที
?พระเจ้า ยังมีประตูไหนที่ไม่ได้ล็อกด้วยเหรอ กรี๊ดๆ >_< โชคดีชะมัดเล้ย?
?ไม่ใช่ประตู -*-?
?อะเด๊ะ - -!! อย่าบอกนะว่าที่นี่มีห้องแห่งความลับเหมือนในเรื่องแฮร์รี่ พอตเตอร์?
?ไอ้หนังพ่อมดปัญญาอ่อนที่เธอบังคับให้ฉันดูน่ะเหรอ -_-^?
?กรี๊ด >.< อย่ามาว่าหนังรักปานดวงใจของฉันน้า นี่ เลิกชวนฉันพร่ำเพ้อแล้วก็ออกไปจากที่นี่ได้แล้ว ไหนๆ ประตูอยู่ที่ไหนเอ่ย (-_- )( -_-)?
?ไม่มีประตูหรอก -*-;;?
?อ้าว - -^?
?มีแต่เพดานด้านบนนู้น ^-^? แล้วหมอนั่นก็ชี้ขึ้นฟ้าให้ฉันดูช่องโหว่ใหญ่ๆ ติดเพดานด้านบนด้วยความภาคภูมิใจ ฉันถึงกับอึ้งพูดอะไรไม่ออก ไม่สิ อันที่จริงฉันแทบช็อกน้ำลายฟูมปากไปเลยต่างหาก TOT
?ความจริงรออยู่ในนี้ก็ดีแล้วแหละ -.-^?
?ไม่เห็นดีเลย ฉันว่าเรารีบออกไปกันเถอะ?
?แง้ว >.< แต่ต่อให้หัวเด็ดตีนขาดยังไงฉันก็ไม่ปีนขึ้นไปบนนู้นเด็ดขาด บ้าเอ๊ย ทำแบบนั้นมันฆ่าตัวตายชัดๆ ไม่ตกลงมาตายก็คงกลัวความสูงจนช็อกตาย T_T ฉันว่าเรารอคนมาเปิดประตูให้ดีกว่านะฮาเวิร์ดจ๋า?
?ไม่เอา ปีนดีกว่า จู่ๆ ก็อยากปีนขึ้นมา รู้สึกไม่ได้ขยับแข้งขยับขาออกกำลังมานานแล้ว -*-?
?โฮๆ TOT จะมาอยากขยับอะไรกันตอนนี้ฮะ รออยู่ที่นี่เหอะฮาเวิร์ด ถึงในนี้จะหลอนๆ แต่ก็ปลอดภัย ห่างไกลจากความสูง แล้วถ้าออกไปได้เมื่อไหร่ สัญญาว่าจะพาไปปีนห้องยัยมิวเล่นให้หนำใจ ขยับกันให้ขาหลุดไปเลย พลีส~?
?สรุปจะไม่ปีนใช่มั้ย -_-^?
?ไม่มีทาง!?
?แน่ใจนะ??
?แน่ใจ ต่อให้หัวเด็ดตีนขาด เล็บหลุด ปากแหว่งเพดานโหว่ยังไงฉันก็ไม่ปีน T^T?
?งั้นก็ไม่ต้องปีน?
?เย้ๆ รักนายที่ซู้ดด ^^?
?ขึ้นหลังฉันมา?
?ม่ายยยเจงงง >O<?
วินาทีนี้น่าจะมีใครสักคนติดต่อรายการระทึกขวัญระดับโลกให้มาเก็บภาพบรรยากาศความหวาดเสียวของฉันกับหมอนี่ไว้จริงๆ T^T เราทั้งคู่ห้อยต่องแต่งโตงเตงอยู่บนเชือกเส้นใหญ่เส้นเดียว โดยมีเป้าหมายก็คือไอ้ช่องโหว่นรกนั่น >O<
?ฮือๆ T^T ถึงรึยังเนี่ย >_<?
?ฮึบ! หุบปากเหอะน่า ฮึบ! หลับตาไว้ก็พอ?
ครึก!
?กรี๊ด >O< เชือกขาดแล้วๆๆ?
?มันจะขาดก็เพราะเธอนั่นแหละยัยแม่มด ฮึบ! อย่าดิ้นสิวะ?
?โฮๆๆ TOT?
?หุบปากด้วย -*-?
ฮึก...แล้วฉันก็ต้องหุบปากและหลับตาปี๋ (อย่างเงียบๆ T*T) ในใจก็คอยภาวนาขออย่าให้หมอนี่เกิดหมดเรี่ยวหมดแรงไต่ขึ้นมากะทันหัน ไม่งั้นได้ตายคู่กลายเป็นผีตายายเฝ้าโรงละครนี้แน่ T^T
?อีกนิดเดียว ฮึบ!?
?อื้อๆ >.<?
หมอนั่นว่าด้วยน้ำเสียงเหมือนจะขาดใจ ส่วนฉันไม่กล้าแม้แต่จะส่งเสียง ได้แค่หลับตาและทำตัวไร้ประโยชน์ต่อไปอย่างไม่สะทกสะท้าน -*-
?ฮึบ! ถึงแล้ว เฮ้ ขึ้นไปยืนบนโครงเหล็กนั่นซะ?
แค่ได้ยินคำว่าถึงแล้ว ตาฉันก็กระตุกเปิดเองโดยอัตโนมัติ ฉันรีบปีนขึ้นไปยืนบนโครงเหล็กยาวๆ ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากช่องโหว่ ถึงจะแอบเสียวแค่ไหน แต่พอเห็นเป้าหมายฉันก็ไม่หวั่นแม้วันมามาก >O< รีบไต่ลอดช่องโหว่ออกไปทันที โดยมีฮาเวิร์ดตามมาติดๆ
ผ่าง!! O_O
และภาพที่ฉันเห็นคือความสูงท้านรกมาก...
?ฉันว่าเราคงต้องโดดลงไป?
?ล้อฉันเล่นใช่มั้ย -*-?
?เห็นฉันตลกมั้ยล่ะ - -^?
?งั้นขอขี่หลังนายอีกรอบนะ TTOTT?
?ประสาทเหรอ อยากตายคู่รึไงกัน -*-?
?ก็มันสูงอ๊า >O<?
?ไม่สูงหรอกน่า ดูฉันนะ?
?ม่าย >[]<?
ผลุบ!!
และแทบจะทันทีที่พูดจบ ไอ้บ้าฮาเวิร์ดก็กระโดดลงไปอย่างง่ายๆ สบายๆ O_o ดูเขาไม่สะทกสะท้านกับความสูงระดับตึกหนึ่งชั้นนี่เลยสักนิดเดียว
?นายทิ้งฉัน กระซิกๆ T^T?
?กระโดดลงมาเร็วเข้า ไม่ตายหรอกน่า?
เขาว่าพร้อมกับกวักมือเรียกยิกๆ ใช่สิ ไอ้ที่ไม่ตายน่ะคือนาย ส่วนไอ้ที่จะตายก็คือฉันเน่ TOT
?มันสูงอ่ะฮาเวิร์ด T^T?
?โธ่โว้ย เลิกปอดแหกแล้วก็กระโดดลงมาเร็วเข้า รอนานยุงกัด -*-?
?ไม่เอาอ่า TT[]TT?
?ลงมาเหอะน่า?
?กระซิกๆ T^T?
?ลงมาเลย เดี๋ยวฉันรอรับเธอเอง?
?จ...จริงเหรอ ฮึกๆ T^T?
อ้าวเวร -*- น้ำตาไหลขึ้นมาซะงั้น
?เออดิ ไว้ใจฉันมั้ยล่ะ?
?อื้อๆ (_ _)(T T)(_ _)? ฉันว่า ก่อนจะเตรียมกระโดดโดยมีหมอนั่นตั้งท่ารับอยู่ข้างล่างเช่นกัน ง่ะ ฉันต้องกระโดด ฉันต้องไว้ใจเขา >_<
ฟึ่บ!!
อ...อะไรน่ะ ฉันหันหลังกลับไปมองทันทีที่รู้สึก
เฮือก! O_O ห...เห็นเลย ชัดๆ เลย ทุกครั้งเห็นเป็นเงา คราวนี้เห็นเป็นตัว ฉันถึงกับช็อกอ้าปากค้าง เสียงร้องไม่ออกจากปากเลยสักแอะเดียว ขนแขนลุกซู่อย่างที่ไม่เคยเป็น
?ลงมาเร็วเข้า? ฮาเวิร์ดตะโกนเรียก ในขณะที่ร่างดำทะมึนนั้นกำลังจะพุ่งเข้ามา
?กรี๊ด >O<?
แล้วฉันก็หลับตากระโดดลงไปทันที
ตุบ!!
รู้สึกได้เลยว่าร่างของฉันกระแทกกับพื้นแรงขนาดไหน ต่อให้มีฮาเวิร์ดคอยรับอยู่ด้านล่างก็เหอะ โดยเฉพาะส่วนขา มันปวดระบมและรู้สึกเจ็บจนร้าวไปหมด
?เป็นไงบ้าง? หมอนั่นรีบถามทันทีที่เห็นฉันนอนร้องโอดครวญอยู่กับพื้น
?เจ็บสิโว้ย ฮึกๆ เจ็บขา ไม่ไหวแล้วอ่า TOT?
?แล้วใครหน้าไหนสั่งสอนให้เธอเอาขากระแทกพื้นแบบนั้นเล่า -*-?
?ฉันจะไปรู้รึไงว่าให้เอาส่วนไหนกระแทกพื้นแบบไหนน่ะ เห็นฉันเป็นพรานป่าเรอะ โอ๊ย >O< จับเบาๆ สิยะ เจ็บนะโว้ย ฮือๆ T^T?
ตอนนี้หมอนั่นกำลังสำรวจขาฉันใหญ่ เขาแค่จับมันพลิกดูนิดๆ หน่อยๆ เท่านั้นก่อนจะหันมาบอกฉัน
?ขาเธอหักแล้วล่ะ -*-?
?กรี๊ด ข...ขาช้านน >O<?
?เอ่อ...ฉันว่าเราไปเซเว่นฯ กันเถอะ -.-?
หึ -_-^ อย่าคิดว่าฉันจะบ้าจี้ยอมให้ฮาเวิร์ดพาไปเซเว่นฯ นะ มีหวังได้ขนมจีบ ซาลาเปากลับมากินพอดี จะบ้าตาย -*- ฉันขาเจ็บนะยะ ไม่ใช่เป็นกลากเกลื้อนที่ซื้อซีม่าโลชั่นมาทาแล้วก็หายน่ะ บ๊องที่สุด อ้อ! แล้วที่สำคัญคือขาฉันไม่ได้หักด้วย ก็แค่ขาเจ็บธรรมดานี่แหละ อีตานั่นก็ดันวินิจฉัยขาฉันซะโอเวอร์ >_< แต่ถึงยังไงหมอก็บอกให้ฉันนอนพักที่โรงพยาบาลก่อน ยิ่งตกจากที่สูงยิ่งน่าจะรอตรวจให้ละเอียดกว่านี้ เพราะงั้นตอนนี้ฉันเลยนอนอยู่ในห้องพักด้วยสภาพที่น่าสมเพชเวทนาที่สุดเท่าที่เคยเป็นมา นั่นก็คือขาข้างหนึ่งของฉันมีผ้าหนาๆ พันไว้ มองเผินๆ เหมือนเป็นมัมมี่ที่หายสาบสูญไปจากอ้อมอกของ ?เด็จพ่อฟาโรห์ที่น่ารัก -*-
?แน่ใจเหรอว่าพันผ้าหนาๆ แบบนี้แล้วเธอจะหาย?
ฮาเวิร์ดถามพร้อมกับเอานิ้วจิ้มๆ เสมือนมันคือสิ่งน่ารังเกียจ -_-^
?ย่ะ วิทยาการการแพทย์ที่โลกของฉันก้าวหน้ามากพอ ถึงจะใหญ่สู้คฤหาสน์ของนายไม่ได้ก็เถอะ?
?ไม่เห็นจะเกี่ยว -*-?
เออจริง - -^ ฉันก็แค่หาเรื่องถากถางหมอนั่นไปงั้นเองแหละ ก็แบบว่าแก้เหงาไง ต้องนอนนิ่งๆ อยู่ที่โรงพยาบาลนี่อีกตั้งวันสองวันแน่ะ -*-
?แล้วนายไม่ไปซ้อมละครเหรอ มานั่งอู้อยู่ได้ -_-?
?เดี๋ยวมิวมารับ?
เบื่อหน้านังเพื่อนคนนี้ชะมัด - -
ก๊อกๆๆ~
?ฮัลหรูเบบี๋ ^-^?
ตายยากอีกต่างหาก -*-
?เป็นยังไงบ้างแก หมอเค้าตัดขาแกทิ้งให้เป็ดกินรึยังเนี่ย ^^?
?ยังหรอก - - หมอบอกต้องตัดของแกก่อน?
?นังนี่ -_-^ เดี๋ยวปั๊ดแช่งให้เดี้ยงอีกข้างซะหรอก อ่ะ ของเยี่ยม แกะกินเองละกัน? ยัยนั่นว่าก่อนจะเดินมานั่งข้างๆ เตียงและมองมัมมี่ (ผ้าที่พันขา) ของฉัน ด้วยสายตาสมเพชเวทนา ?ฉันล่ะสงสัยจริงๆ ว่าแกไปทำบ้าอะไรที่โรงละครมา ทำไมถึงได้ตกหกกระไดลงมาแข้งขาเจ็บแบบนี้ - -??
ฉันแอบหันไปมองหน้าฮาเวิร์ดนิดหนึ่ง แต่หมอนั่นกลับหาวปากกว้างเป็นการตอบรับ -*- จ้ะ ฟันสวยมาก แต่ไม่คิดจะช่วยฉันสักหน่อยรึง้าย >O<
?ก็...แบบ ฉันไปดูโรงละครน่ะ?
?ดูทำไม มีอะไรให้ดูเหรอ แล้วดูอีท่าไหนทำไมถึงตกลงมาแบบนี้?
เอาใหม่ - - ฉันไม่ใช่แค่เบื่อ แต่เกลียดยัยนี่เลยต่างหาก กรี๊ด >O<
?คือฉัน เอ่อ...จะคิดบทใหม่น่ะ แบบ...ให้พระเอกใช้สลิงโรยตัวลงมาไรเงี้ย -*- เลยต้องปีนขึ้นไปดู?
พรวด!
ไอ้บ้าฮาเวิร์ดขำพรวดออกมาทันที แต่สุดท้ายก็ยังทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้และไม่ยอมช่วยฉันอยู่ดี -*-
ยัยมิวทำหน้าเข้าใจแบบงงๆ (ยังไงฟะ -_-?) ฉันเลยรีบเปลี่ยนเรื่องซะ ไม่งั้นต่อไปฉันอาจจะต้องโกหกยัยนี่ว่าขึ้นไปหาทำเลสร้างบ้านบนนั้นเลยพลาดตกลงมาอะไรทำนองเนี้ย -_-^^
?พาฮาเวิร์ดไปซ้อมละครซะเถอะ - -?
ได้โปรด TT_TT
?เออๆ งั้นเดี๋ยวไปก่อนละกัน? ยัยมิวบอกก่อนจะหันไปดึงแขนฮาเวิร์ดขึ้นมากอด ที่สำคัญคือหมอนั่นไม่ลืมหยิบดาบนรกคู่ใจไปด้วย -*-
?เดี๋ยวมา?
เขาบอกแค่นั้นแล้วก็เดินกระดี๊กระด๊าออกไปทันที เอ่อ - - โปรดอย่าคิดว่าฮาเวิร์ดกระดี๊กระด๊า ฉันหมายถึงยัยมิวต่างหาก
พอสองคนนั้นออกไป บรรยากาศก็เงียบสงบลงทันตาเห็น ฉันหยิบรีโมทขึ้นมากดเปิดทีวีดูด้วยความฟุ้งซ่าน หยิบนิตยสารบ้าบอขึ้นมาพลิกๆ อ่าน พลิกไปพลิกมาก็ไปเจอเข้ากับคอลัมน์ดูดวง อ๊ะ! ดูสักหน่อยก็ดี รู้สึกว่าช่วงนี้เจอแต่เรื่องซวยๆ ยังไงก็ไม่รู้ -.-^
?ระวังคนเคยรู้จักตามปองร้าย...?
อืม - - นึกถึงไอ้บ้าแฟรงค์ขึ้นมาคนแรก จ้ะ...ขอบคุณชีวิตที่เพิ่งมาเปิดเจอคำเตือนนี้ -*-
?ระวังจะประสบกับอุบัติเหตุ ให้ระวังที่สูงเข้าไว้?
กรี๊ด >_< แม่นไปไหนเนี่ยคอลัมน์ดูดวงเล่มนี้ แบบนี้แสดงว่าต้องแม่นทุกเรื่องแน่ๆ
?โรคภัยไข้เจ็บไม่มาถามหา การงานราบรื่นดีไม่มีติดขัด...?
สาธุ -/\-
?ส่วนเรื่องความรักให้เล็งคนสนิทชิดใกล้ไว้?
ต้องเล็งกันเลยทีเดียว -*-
?กำลังจะได้เริ่มต้นใหม่กับคนที่เพิ่งเจอกัน อาจมาจากแดนไกลหรือพบเจอกันโดยมิได้คาดฝัน รูปลักษณะของเขาคนนั้นจะมีผิวขาว ร่างสูงใหญ่แข็งแรง และ...?
ฉันรีบคว่ำนิตยสารหน้านั้นลงบนหัวเตียงทันที -\\\\- เพราะอ่านไปอ่านมาหน้าไอ้บ้าฮาเวิร์ดก็ลอยมาแปะโป๊ะอยู่กลางหน้าผากซะงั้น ก็ดูสิ ทั้งมาจากแดนไกล พบกันโดยมิได้คาดฝัน (หลุมดำนั่น -*-) แถมยังผิวขาว ร่างสูง และบลาๆๆ~ ทุกอย่างตรงกับหมอนั่นเด๊ะ บ้าจริง! ไม่เขียนไว้ซะเลยล่ะยะว่าเนื้อคู่ฉันชื่อฮาเวิร์ดน่ะ -*-
คิดพลางดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปง
ดวงเล่มนี้คงจะไม่แม่นไปซะทุกเรื่องหรอกมั้ง อย่างน้อยก็เรื่องความรักนี่แหละ ที่สำคัญ ฉันไม่ได้เพิ่งเจอกับฮาเวิร์ดสักหน่อย แต่ฉันเจอเขามานานแล้วต่างหาก เจอมากว่าแปดปีแล้วด้วยซ้ำ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมฉันถึงรู้สึกสนิทใจและคุ้นเคยกับเขาง่ายดายขนาดนี้ เอ้ย - - แล้วฉันจะมัวมานั่งคิดเรื่องไร้สาระนี่ทำไมฟะ วู้~ เลิกคิดๆๆ (- - )( - -)(- - )( - -) นอนดีกว่า คร่อก -_-zZ
.........
....
ติ๊กๆๆ~ เสียงนาฬิกาดังลั่นห้องที่เงียบสงบ ฉันค่อยๆ หลับสู่ภวังค์อย่างเลี่ยงไม่ได้ แต่จู่ๆ ฉันก็กลับรู้สึกถึงบรรยากาศที่มืดหม่นขึ้นมา ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะลืมตาแต่ลืมไม่ขึ้น รู้สึกว่าเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีมันหายไป รู้สึกว่ารอบๆ ตัวเวิ้งว้างและว่างเปล่า หรือว่าฉันกำลังฝัน ไม่นะ นี่มันไม่เหมือนทุกๆ ครั้งที่ฝันเลย...
?ฮ่าๆๆ...?
เสียงใครหัวเราะกัน เป็นเสียงผู้ชาย มันดังก้องไปหมด
?ฮ่าๆ...?
ไม่...ไม่ใช่ความฝันแน่ๆ ฉันรู้สึกจริงๆ มันเป็นเสียงผู้ชายหัวเราะ เหมือนกับกำลังหัวเราะอยู่ข้างๆ หูฉันเลยด้วยซ้ำ
ฉันพยายามลืมตาขึ้นอย่างยากลำบาก และพอลืมตาได้ สิ่งที่เจอก็คือความมืดมิดอยู่ดี ข้างๆ เตียงเหมือนมีร่างสูงใหญ่ของใครคนหนึ่งนั่งอยู่
?ใคร??
?ฮ่าๆๆ...?
?ใครน่ะ?? ฉันพยายามรวบรวมแรงทั้งหมดที่มีถาม แต่คำตอบที่ได้ก็คือเสียงหัวเราะของผู้ชายคนนั้น
?เคท! เคท!?
อ๊ะ! เสียงใครเรียกชื่อฉัน
?เฮ้! ยัยแม่มด ตื่น?
แล้วแสงสว่างก็ค่อยๆ เล็ดลอดเข้ามา ตาปรือๆ ของฉันลืมขึ้นช้าๆ =_= เห็นฮาเวิร์ดกำลังขมวดคิ้วมุ่นมองฉันอยู่ ง่ะ มืดค่ำแล้วเหรอเนี่ย รู้สึกเหมือนเพิ่งหลับไปแป๊บเดียวเอง
?เพี้ยนชะมัด ละเมองั้นเหรอฮะ -*-?
?ละเมออะไรเหรอ -O-?
?ใคร... ฉันถามว่าใคร... ใครน่ะ...?
ไม่บอกก็รู้ว่าอีตานี่พยายามเลียนเสียงเล็กๆ ของฉัน ชิ น่าหมั่นไส้ที่สุด -*- ไม่ละเมอบ้างให้มันรู้ไป
เอ๊ะ สรุปว่าเมื่อกี้คือความฝันงั้นเหรอ ทำไมถึงรู้สึกเหมือนความจริงจังเลยอ่า -O- แต่ช่างเถอะ ขี้เกียจบ่นให้ฮาเวิร์ดฟัง เขาก็คงจะหาว่าฉันฝันไร้สาระอีกตามเคย
?ซ้อมเสร็จแล้วเหรอ ทำไมวันนี้กลับเร็วจัง?
?วันนี้คนอื่นๆ มีประชุม? เขาว่า ก่อนจะเดินไปหยิบแอปเปิ้ลของฝากฉันมากิน จากนั้นจึงเดินมาหยุดอยู่ข้างเตียงฉัน ?น่าสมเพชชะมัด? แล้วก็เดินกลับไปนั่งโดยไม่สนใจเลยว่าคนน่าสมเพชอย่างฉันอยากจะเอามีดปอกผลไม้เฉาะหัวเขาซะ -*- เซ็งชะมัด เปิดทีวีดูอะไรหน่อยดีกว่า
ปิ๊บ~
พอกดรีโมทเปิดทีวี หนังดีเด่นประจำค่ำคืนนี้ก็ปรากฏบนหน้าจอทันที ฉันนั่งดูไปเรื่อยๆ ส่วนฮาเวิร์ดเริ่มหยิบนิตยสารมาเปิดดู
?เฮ้ นี่หนังสืออะไร เธออ่านหน้านี้อยู่เหรอ?
ปล่อยให้เขาพล่ามไปเถอะ ฉันจะดูหนัง -_-
?เจ้ารักข้ามั้ย??
พระเอกถามในขณะที่กำลังเต้นรำอยู่ นางเอกยิ้มรับก่อนจะตอบ
?ข้ารักท่าน? เว้นช่วงไปเล็กน้อย ?และจะรักทุกๆ เช้าที่ข้าตื่น รักทุกๆ ค่ำคืนก่อนข้านอนหลับ?
กรี๊ด >_< ชอบประโยคนี้จังอ่า แบบนี้ต้องรีบจดไว้ เดี๋ยวจะลืม จดๆๆ >.<~
?ฮาเวิร์ด ขอกระดาษกับปากกาหน่อยสิ ><?
ฉันว่าก่อนจะหันไปหาเขาอย่างรีบร้อน แต่ดูเหมือนเขาไม่ได้สนใจฉันเลยสักนิด เพราะเขามัวแต่กำลังอ่าน...
...นิตยสารเล่มนั้นนี่!
?ฮาเวิร์ด เอ่อ...ทำอะไรอยู่เหรอ -*-?
?อ่านดวง - -?
เขาตอบสั้นๆ ห้วนๆ แต่ฉันสิแทบช็อกโดยไม่มีสาเหตุ ><
?ฮู้ๆๆ ^^;; อย่าดูเลย มันไม่แม่นหรอกน่า โลกฉันก็ชอบมีอะไรตลกๆ แบบนี้เสมอแหละ เอาไว้คลายเครียดไง T^T?
?แม่นนะ แม่นดี?
?ฮึก...O_o?
?เขาบอกว่าเนื้อคู่ของฉันจะเป็นคนผิวขาว เจอกันโดยมิได้คาดฝัน ร่างสูงโปร่ง บางทีอาจจะเป็นคนใกล้ตัวที่สนิทชิดเชื้อกันอยู่แล้วก็...?
?เอามานี่น้า >O<?
แล้วฉันก็แทบจะตกเตียงตายเพราะพยายามจะพุ่งหลาวเข้าไปคว้าหนังสือจากมือฮาเวิร์ดโดยไม่ได้สนใจขาบวมๆ ของตัวเองที่มีผ้าพันไว้
?เฮ้ย นิสัยเสียชะมัด ฉันดูอยู่นะเว้ย? เขาโวยวายแต่ฉันไม่สนใจ
?อ...เอ่อ เอามายืมก่อน จะรีบจด เดี๋ยวลืม?
แล้วฉันก็รีบเอาปากกามาทำทีเป็นจดประโยคเด็ดจากหนังยิกๆๆ >.< ฮาเวิร์ดทำท่าเสียอารมณ์ก่อนจะลุกไปค้นนิตยสารเล่มอื่นออกมาดู
ฉันยังคงทำเป็นนั่งจดนู่นจดนี่อยู่อย่างนั้น ไม่รู้ทำไม ไม่มีเหตุผล แต่ไม่อยากให้เขาดูไอ้ดวงบ้าบอนี่เลย ให้ตายเหอะ -*-
8
และแล้วก็ถึงวันที่ฉันจะได้ออกจากโรงพยาบาลนี่สักที =_= หลังจากที่หมอตรวจนู่นนี่นั่น จ่ายยา รวมถึงบ่นๆๆ เสร็จเรียบร้อยแล้ว หมอก็อนุญาตให้ฉันกลับบ้านได้ ฉันเก็บของใช้ทั้งหมดเสร็จภายในเวลาไม่นาน เพราะไม่ได้มีอะไรมากมายอยู่แล้ว แต่ก็ยังกลับไม่ได้อยู่ดี -_-^ ทำไมน่ะเหรอ ก็ไอ้บ้าฮาเวิร์ดน่ะสิ บอกว่าจะแวะมาหาฉันที่นี่ก่อน แล้วค่อยกลับพร้อมกัน เอ...ว่าแต่ฉันก็รอมานานแล้วนะ นี่ก็ค่ำแล้วด้วย ทำไมยังไม่มาอีก ไหนบอกว่าวันนี้จะขอเลิกซ้อมละครเร็วหน่อยไงล่ะ ลองโทรไปถามยัยมิวดูดีกว่า
พอกดโทรศัพท์ปุ๊บ ไม่ทันไรยัยเพื่อนตัวดีก็รับสายปั๊บ - -^
[แฮ้ลหรู! มีอะไรยะคนพิการ]
นังนี่ - -^ ก็แค่เกือบๆ หรอกย่ะ กระซิกๆ T^T
?ฮาเวิร์ดออกมารึยัง?
[อ้อ ที่รักของฉันน่ะเหรอ รู้สึกว่าจะออกไปแล้วนะ]
?ออกมานานรึยังอ่า -*-?
[ไม่รู้สิ ฉันก็ไม่รู้ว่าเขาออกไปตอนไหนนะ จู่ๆ เขาก็หายตัวไปเองเลย ไม่ได้ร่ำได้ลากันด้วยซ้ำ กระซิกๆ T^T]
หายตัวไปงั้นเหรอ? หายไปไหนกัน?
?แล้วหมอนั่นไม่ได้บอกใครไว้เลยรึไง?
[ไม่รู้อ่ะแก คงไม่ได้บอกหรอก เพราะยังถามๆ หากันอยู่เลย อุ๊ยแก เดี๋ยวแค่นี้ก่อนนะ กำลังยุ่งอยู่ นี่ ยัยนางเอกน่ะ จะเล่นละครหรือระบำหุ่นเชิดยะ แข็งซะ บลาๆๆ~]
ปิ๊บ!
แล้วเสียงยัยมิวที่กำลังด่านางเอกอย่างเมามันก็โดนตัดไปทันที
อะไรกัน! ฮาเวิร์ดหายไปไหนนะ จะว่าหลงทางก็ไม่น่าใช่ เพราะจากมหาวิทยาลัยมาโรงพยาบาลมันใกล้ๆ แค่นี้เอง อีกอย่างเขาก็เคยมาเองแล้วด้วย หรือว่าเขาไปที่อื่น อืม...ก็ไม่น่าจะใช่อยู่ดีนั่นแหละ ปกติเวลาเขาจะไปไหนมาไหนก็มักจะบอกฉันก่อนเสมอ (เพื่อจะใช้ให้พาไปหรือทำอะไรสักอย่าง -*-) งั้นจะหายไปไหนได้? ฉันคิดพลางหันไปมองนาฬิกา
?20:28?
สองทุ่มครึ่งเข้าไปแล้ว เอ๊ะ! หรือหมอนั่นแอบใจแตก -_-^ หนีไปกับสาวที่ไหนรึเปล่าฟะ ยิ่งเสน่ห์แรงๆ อยู่ด้วย เอาวะ! ลองนั่งรออีกสักครึ่งชั่วโมงแล้วกัน
ติ๊กๆๆ~ ฉันนั่งรอพลางทำนู่นทำนี่ไปเรื่อยเปื่อย เปื่อยไปเปื่อยมา พอเห็นไปดูนาฬิกาอีกทีก็ต้องตกใจ
?22:15?
เวร -*- สี่ทุ่มกว่าแล้วนะเนี่ย ไม่เห็นจะมีวี่แววของหมอนั่นเลย บ้าที่สุด! กลับเลยก็แล้วกัน ไม่รงไม่รอมันแล้ว >_< ยิ่งรอก็ยิ่งดึก ยิ่งดึกก็ยิ่งอารมณ์เสีย
สุดท้ายฉันเลยต้องกลับห้องอย่างโดดเดี่ยวเดียวดาย ระหว่างทางกลับก็คอยสอดส่องหาฮาเวิร์ดไปด้วย แต่ก็ไม่วี่แววเลยสักนิด -*- หึๆ ไม่ใช่ว่าถูกหลอกไปขายแล้วเรอะ! หน้าตายิ่งเข้าขั้นอยู่ด้วย แต่คิดไปคิดมา คงไม่มีหรอกมั้ง เชื่อว่าทุกคนที่เจอหมอนั่นคงไม่มีใครอยากคอขาด - -
กว่าจะกลับมาถึงห้องก็ปาเข้าไปห้าทุ่มแล้ว แต่ฮาเวิร์ดยังไม่กลับมาเลย >O< ฉันเริ่มรู้สึกร้อนรนจริงๆ จังๆ เริ่มลุกๆ นั่งๆ เสมือนมีไฟคอยลนก้นตลอดเวลา นี่นายหายไปทำบ้าอะไรของนายอยู่นะฮาเวิร์ด รีบกลับมาสักทีสิยะ
ก๊อกๆๆ~
ฮาเวิร์ด O_O
พอชื่อของหมอนั่นเด้งเข้ามาในสารบบของสมอง ฉันก็รีบวิ่งอย่างทุลักทุเล (เจ็บขาง่ะ T^T) ไปเปิดประตูทันที
?แถ่นแท้น~ ยินดีต้อนรับกลับห้องนะน้องเคทของเจ๊จุ๋มจิ๋ม ^-^?
สาบานว่าทำงานมีเงินเมื่อไหร่ฉันจะรีบเปลี่ยนคอนโดฯ ทันที -*-
?เจ๊เพิ่งรู้ข่าวจากน้องมิวซี่ดินระเบิดเมื่อวานนี้เอง ต้องขอโทษด้วยนะที่ไม่ได้ไปเยี่ยมน่ะ ^^?
ค่ะ ขอบคุณทุกสิ่งอย่างบนโลกใบนี้ที่ทำให้เจ๊ไม่ไป -*- ขอบคุณแกด้วยนังมิว ที่อุตส่าห์สะเหล่อแจ้งข่าวแทนฉัน
?แหะๆ ไม่เป็นไรค่ะ?
?นี่เลยๆ เจ๊เอาของมาเยี่ยมไถ่โทษน้า ^-^ แถ่นแท้นนน~ ตื่นเต้นม้ายย >_<?
เค้ก -_-^ นี่ถ้าว่างทำเค้กมากนักทำไมไม่เปิดโรงงานเบเกอรี่ซะเลยล่ะเจ๊ >O<
?ขอบคุณค่ะ แหะๆ?
ฉันรีบรับเค้กมาและรีบปิดประตูอย่างรวดเร็ว แต่เจ๊จุ๋มกลับใช้วิชามารยื่นหน้าปลากะพงของเจ๊แกเข้ามาขวางไว้ >.<
?เดี๋ยวสิเคท >O< ไม่เห็นเคทแนะนำผู้ชายคนนั้นให้เจ๊...?
?เคทปวดหัวมากเลยค่ะเจ๊ ขอตัวและราตรีสวัสดิ์ค่าาา TT[]TT?
ผลุบ!
แล้วฉันก็รีบดันหัวเจ๊แกออกไป ก่อนจะปิดประตูด้วยความเร็วปานจรวด นี่ถ้ารู้ว่าเจ๊แกจะตามวุ่นวายฮาเวิร์ดมากมายขนาดนี้ล่ะก็ โกหกว่าหมอนั่นเป็นทอมซะก็ดี (เจ๊แกคงเชื่ออยู่หรอก -.-??)
ฉันเดินเอาเค้กไปไว้ในตู้เย็นด้วยความเหนื่อยหน่าย ก่อนจะเดินไปทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟา
ก๊อกๆๆ~
กรี๊ด >O< อีเจ๊จิ้มจุ่มนี่ เดี๋ยวแม่ก็ด่าให้เปิดเปิงเล้ย อารมณ์ฉันยิ่งไม่ปกติอยู่นะ
ก๊อกๆๆ~
ทนไม่ไหวแล้วโว้ยย >[]<
ก๊อกๆ~
ฉันรีบพุ่งหลาวแบบกะเผลกๆ ไปเปิดประตูด้วยความโมโห เจอหน้าเมื่อไหร่จะด่าให้ลืมวิธีทำเค้กไปเล้ย >_<
?เจ๊ เคทไม่...กรี๊ดด >O<?
ตุบ!
ทันทีที่เปิดประตูออก ร่างสูงของฮาเวิร์ดที่ตอนนี้สภาพสะบักสะบอมเต็มที่ก็ล้มลงต่อหน้าต่อตาฉันทันที O_O
?ฮาเวิร์ด! ฮาเวิร์ด! นายเป็นอะไรฮาเวิร์ด!?
ฉันที่ตอนนี้ตกใจและมีแววว่าจะช็อกตายก่อนเขารีบนั่งลงดูอาการทันที
?ฮาเวิร์ด!?
?แค่กๆ... ยัยแม่มด แค่กๆ...?
มันน่าปล่อยให้ตายคาพรมเช็ดเท้านี่นัก -*-
?ฮาเวิร์ด นายยังโอเคมั้ย ไปโรงพยาบาลมั้ยฮาเวิร์ด?
?วี้ดว้ายๆ เกิดอะไรขึ้นคะน้องเคทของเจ๊ >O<?
แล้วอีเจ๊จิ้มจุ่มก็วิ่งพังประตูออกมามีส่วนร่วมกับชีวิตฉันอีกเช่นเคย -*- ฉันล่ะอยากรู้นักว่าเจ๊แกมีเรดาร์รับรู้เรื่องชาวบ้านไว้ ณ จุดไหนของร่างกาย เผื่อจะขอติดต่อเอาไปพัฒนาเป็นที่เตือนภัยสึนามิในภายภาคหน้า?สงสัยฮาเวิร์ดคงจะโดนซ้อมมาน่ะค่ะ?
?ค่ะ สภาพแบบนี้เจ๊ก็ไม่คิดว่าไปล่องเรือสำเภามาหรอก -O-?
เจ๊แอบกัดฉัน -*-
?ต้องพาไปโรง?บาลมั้ยอ่ะเจ๊?
?อืม คงไม่ต้องหรอก มาปฐมพยาบาลที่ห้องเจ๊ก่อนละกันนะ >_<?
ให้ตายเถอะ -_-^ สาบานว่าฉันแอบเห็นเจ๊แกแลบลิ้นเลียปากด้วย แต่ยังไงก็เถอะ ที่ห้องฉันก็ไม่มียาทาให้นายอยู่ดี เอาเป็นว่ายอมเสี่ยงตายไปห้องเจ๊แกก่อนก็แล้วกัน
แล้วเรา (เจ๊จุ๋มซะส่วนใหญ่) ก็ช่วยกันประคองฮาเวิร์ดไปที่ห้องเจ๊จุ๋ม จากนั้นจึงช่วยกันทำแผลให้เขา ส่วนที่โดนหนักที่สุดก็คือลำตัว ใบหน้าก็มีบ้างนิดๆ หน่อยๆ อยากรู้นักว่านายไปโดนใครเขาซ้อมมา หึๆ คงไปปากเสียใส่ใครเข้าล่ะสิ ถึงได้โดนแบบเนี้ย แล้วไอ้ดาบข้างตัวเนี่ยพกไว้กันหมาเห่ารึไงยะ ทำไมไม่รู้จักใช้ >.<
?โอ้ย...? ฮาเวิร์ดร้องครางออกมาตอนที่ฉันเอาสำลีเช็ดแผลถลอกตรงคางของเขา
?โอ้ว เสียงร้องเซ็กซี่ได้ใจเจ๊จัง กรี๊ดๆ >O<?
- - เจ๊จุ๋มคะ ละเว้นคนเจ็บหน่อยเถอะค่ะ
?คืนนี้ให้เขานอนห้องเจ๊มั้ยเคท >.<?
?...-_-^ อย่าเลยค่ะ แหะๆ เคทเกรงใจ?
?ต๊ายย >_< ไม่เป็นไรหรอก ขาวๆ เอ้ย เจ็บๆ แบบนี้เจ๊ดูแลได้ อีกอย่าง...? เว้นช่วงไปนิดหนึ่งก่อนจะทำหน้าหื่นสุดฤทธิ์แล้วพูดต่อ ?วันนี้แฟนเจ๊ไม่อยู่ ก๊ากๆๆ ^O^?
กลับห้องกันเถอะฮาเวิร์ด TT_TT
?แหะๆ...? ฉันยิ้มแหยๆ พร้อมกับส่ายหน้าปฏิเสธ ฉันได้ยินเจ๊แกแอบทำเสียงจิ๊ๆ ด้วย =_= ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าเกิดหมอนี่กลับมาเจอเจ๊แกโดยไม่มีฉันอยู่ด้วยจะเป็นยังไง หึๆ ฮาเวิร์ดเอ้ย ดาบก็ดาบเถอะ เจอเจ๊ก็อาจดับได้เหมือนกัน -*-
?แค่กๆๆ? หมอนั่นไอ เจ๊จุ๋มรีบวิ่งไปเอาน้ำมาป้อนให้ ?แค่กๆ แมรี่...?
อ๊ะ...หมอนี่กำลังละเมออะไร ฟังไม่ถนัด
?แม$#%@&^!&ikรี่...?
จุดนี้ทุกอย่างเงียบสงัดทันที เพราะฉันกับเจ๊จุ๋มกำลังเงี่ยหูฟัง -*-
?ฉั#@$&%*^(%(cแมรี่$^*(%แม*%()รี่ แค่กๆ...?
อ้อ เข้าใจแล้วล่ะว่าหมอนี่กำลังเพ้อถึงใคร ไอ้บ้า! ฉันนั่งทำแผลให้นายงกๆ ดันไปละเมอถึงคนอื่นทำไมฟะ อย่างน้อยละเมอถึงเจ๊จุ๋มก็ยังดี (อย่าน้า ฉันคิดเล่นๆ =[]=!!)
?ใครคือแมงรี่เหรอ -_-??
?คงจะเป็นแมรี่น่ะเจ๊ -*-?
?เออๆ นั่นแหละ ใครเหรอเคท?
?ฮ่าๆ แฟนเขามั้งเจ๊?
?อ้าว - - แล้วเขาไม่ใช่แฟนเคทเหรอ เห็นคบหาดูใจกันมาเป็นอาทิตย์แล้ว?
เชื่อรึยังว่าเจ๊แกพยายามจะมีส่วนร่วมกับชีวิตฉันอยู่ตลอด -_-^^
?ฮ่าๆ ถ้าคบจริงคงจะบ้าตายไปแล้วแหละเจ๊ ทั้งปากเสีย ปากมาก วู่วาม เข้าใจยาก บลาๆๆ สรุปคือเป็นแค่เพื่อนกันนี่แหละ?
?งั้นเจ๊ขอ ^O^?
เฮ้อ -O-
จากนั้นไม่นานฮาเวิร์ดก็กลับมาอยู่ที่ห้องได้อย่างปลอดภัยไร้มลทินใดๆ จากเจ๊จุ๋ม -*- ฉันนั่งมองเขาที่กำลังนอนแผ่หลาอยู่บนโซฟา มองแล้วมองอีก มองอย่างพินิจพิเคราะห์ บางทีพอมองๆ ไปอีตานี่อาจจะสลายหายไปกับอากาศก็ได้ จากนั้นฉันก็จะตื่นขึ้นมาบนเตียงนอนเตียงเดิม เพื่อพบว่าเรื่องทั้งหมดเป็นความฝัน...
?ฟี้ -_-zZ?
- -^ เฮ้อ นอนทำหน้าตาหล่อไร้เดียงสาอยู่ได้ ไม่ได้รับได้รู้เล้ยว่าฉันแทบช็อกตายเพราะนาย =_= บ้าที่สุด! จู่ๆ ก็หายตัวไปแล้วก็กลับมาในสภาพแบบนี้ มันน่าเป็นห่วงมั้ยล่ะ เอ๊ะ -_-!! แล้วฉันจะมานั่งเครียดหาวิมานอะไรกัน ไม่เอาๆ เลิกคิดดีกว่า ไม่รู้ว่าฉันจะบ้าเก็บเรื่องนายมาเครียดทำไม >< เอาล่ะ ไหนดูซิว่าต้องทำอะไรต่อไป งืม ต่อไปก็คงต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าสินะ เพราะขืนให้นายนอนทั้งชุดนี้อาจจะโดนเชื้อโรคแบกกลับไปตุนไว้เป็นอาหารหน้าหนาวได้ คิดแล้วก็วิ่งไปหยิบเสื้อยืดตัวใหญ่ๆ (ของแฟนเจ๊จุ๋ม =_=) มา จากนั้นก็ เอ่อ -_-^ จะเริ่มจากตรงไหนดีฟะ ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยถอดเสื้อผ้าให้ผู้ชายเลย >_< เอาวะ เริ่มจากด้านบนก่อนละกัน
ฉันเริ่มถอดเสื้อให้เขาด้วยความยากลำบาก โธ่โว้ย >_< อย่าดิ้นนักสิฟะ
ผัวะ!
เอื้อก...TOT กำปั้นมันเข้าที่หน้าฉันจังๆ หึ หลับได้หลับไป แต่ถ้าจับได้ว่าจงใจล่ะก็ ตายย >O<
กว่าจะถอดเสื้อหมอนั่นได้ก็แทบตาย พอถอดเสร็จแล้วก็แทบตายเหมือนกัน เพราะหุ่นของหมอนี่ทรมานใจม้ากก กรี๊ด >\\\\< บาดตาบาดใจชะมัดเล้ย ไม่สงสัยเลยจริงๆ ว่าทำไมบรรดาสาวแท้สาวเทียม (อย่างเจ๊จุ๋ม) ถึงพากันเฮมารุมนายนัก ผิวขาวอย่างกะหยวก ขาวหมดจดซะจนผู้หญิงอย่างฉันยังอาย >_< ไหนจะหุ่นเฟิร์มๆ แบบนักกีฬานี่อีก ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าเอาไขมันไปละลายทิ้งไว้ที่ไหนหมด
?ฟี้ -_-zZ?
โอเคๆ ตั้งสมาธิแล้วดึงสติกลับมาซะยัยเคท แกต้องรีบเปลี่ยนเสื้อให้หมอนี่สิ ไม่ใช่มานั่งลวนลามเขาทางสายตาแบบเน้ >_<
ฮึบ! เอาล่ะ เปลี่ยนเสื้อเสร็จเรียบร้อย ทีนี้ก็เป็นท่อนล่างสินะ -_-^ อืม...อันที่จริงไม่ต้องเปลี่ยนดีกว่ามั้ง บอกตรงๆ ว่าไม่กล้าอ่ะ >\\\\< แต่พอเห็นสภาพกางเกงที่เลอะทั้งดินทั้งโคลนแล้วก็นะ เปลี่ยนได้คงจะดีกว่า
ฉันค่อยๆ ถอดเข็มขัดให้เขา ฟู่~ ให้ตายเถอะ โชคดีที่ฉันบังคับให้เขาใส่บ็อกเซอร์ด้วย เอาล่ะ เข็มขัดเรียบร้อยแล้ว ต่อไปก็...
หมับ!
?กรี๊ดด >O<?
หมอนั่นคว้าแขนฉันเอาไว้แล้วก็ดึงจนฉันล้มคร่อมลงบนร่างของเขาพอดี >\\\\<
?แค่กๆ...จะปล้ำฉันเหรอ?
?อ๊าย >O< ไอ้บ้า ฉ...ฉันก็แค่จะเปลี่ยนกางเกงให้นายนะเฟ้ย นี่ อย่ามาทำหน้าแบบนั้นใส่ฉันน้า ฉันไม่ได้จะทำอะไรไม่ดี แบบว่า...ทำแบบอย่างนั้น แบบ...เออนั่นแหละ ฉันแค่จะเปลี่ยนกางเกงให้นายจริงๆ น้า สาบาน TTOTT?
แล้วฉันก็ละล่ำละลักพูดๆๆ ออกไป หมอนั่นมองหน้าฉัน ก่อนจะปล่อยมือที่จับฉันอยู่ ฉันรีบเด้งตัวลุกขึ้นยืนทันที >\\\\<
?แค่กๆ รู้แล้วน่า ก็แค่ถามเฉยๆ แค่กๆ...? หมอนั่นตอบกลับด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง และมีแวบหนึ่งที่ฉันเห็นเขาแอบยิ้ม แต่พอฉันมอง เขาก็กลั้นยิ้มไว้แล้วก็แกล้งไอค่อกๆ แค่กๆ -*-
ฉันสงบจิตสงบใจก่อนจะนั่งลง มองเขาที่จู่ๆ ก็ลุกพรวดขึ้นมาราวกับแผลที่ตัวพวกนั้นเป็นแค่เศษดินที่สะบัดๆๆ แล้วมันก็หลุดไปงั้นแหละ >_< นี่นายไม่เจ็บบ้างเลยรึไงฮะ
?ฟื้นขึ้นมาก็ดีแล้ว?
พยายามเปลี่ยนเรื่องสุดฤทธิ์ >[]<
?นายไปกัดกับแมวที่ไหนมามิทราบยะ ทำไมสภาพถึงได้ย่ำแย่ขนาดนี้ -*-?
?ช่างเหอะน่า ไม่สำคัญหรอก แค่กๆๆ?
?คงไปเผลอปากเสียใส่ใครเข้าล่ะสิ -*- หรือไม่ก็คงจะเอาไอ้ดาบกายสิทธิ์นั่นไปชี้หน้าใครเขามาใช่มะ??
?...?
?สรุปจะบอกฉันได้รึยังว่าไปทำอะไรมา?
?สักเรื่องได้ป่ะ -*-?
จ้ะ...หมายถึงอย่าเจือกนั่นเอง - -
?เออ ไม่บอกก็ไม่ต้องบอก ฉันเองก็ไม่ได้อยากจะยุ่งเรื่องของนายนักหรอกนะ แต่ช่วยอย่าลืมว่านายมีพันธสัญญากับฉันอยู่ พระเอกหน้ายับเป็นลูกคลื่นแบบนี้ใครที่ไหนจะอยากเข้ามาดูฮะ -_-^ คิดหน่อยเหอะสมองอ่ะ? ฉันว่าพร้อมกับยกสองมือขึ้นกอดอก ทำท่าหยิ่งยโสโอหังจังก้าใส่หมอนั่น -*-
?ชิ! รู้แล้วน่ายัยแม่มด? หมอนั่นว่าก่อนจะเบือนหน้าหนี ?ฉันก็อยากกลับโลกของฉันเร็วๆ เหมือนกัน?
ไม่รู้ทำไม แต่จู่ๆ ฉันก็ใจหายวาบขึ้นมาซะเฉยๆ พอหมอนั่นบอกว่าอยากกลับ -_-^ แล้วจู่ๆ ไอ้คำทำนายหอยหลอดบ้าบอที่โรงพยาบาลก็แล่นปราดเข้ามาในหัวฉัน แถมดังก้องซ้ำไปซ้ำมาๆ อย่างไม่มีที่สิ้นสุดอีกต่างหาก - -!!
ผิวขาว... ร่างสูงใหญ่... มาจากแดนไกล... พบเจอกันโดยไม่คาดฝัน...
ไม่หรอกน่า... ไม่มีทาง...
ผิวขาว... ร่างสูงใหญ่... มาจากแดนไกล... พบเจอกันโดยไม่คาดฝัน...
กรี๊ด >O< เป็นไปไม่ได้ๆ ฉันสะบัดหัวแรงๆ กะจะเอาไอ้คำทำนายบ้าๆ พวกนี้ออกไปจากสารบบทางความคิด
?สะบัดหัวทำไม จะผลัดขนแล้วเหรอ -*-?
นิดๆ หน่อยๆ ก็ขอให้ได้กัดฉันเถอะหมอนี่ -_-^^
?ย่ะ กำลังจะเข้าไปผลัดในห้องน้ำเดี๋ยวนี้แหละ - -?
?แค่กๆ จะไปอาบน้ำแล้วเหรอ?
?ใช่! นั่งไปก็ไร้ค่า ไปอาบน้ำดีกว่า?
?อาบด้วยคนดิ แค่กๆ ^^?
?นี่ อย่ามาลามปามกับฉันนะ ขอเตือน -*-?
?ทีเมื่อกี้เธอยังจะปล้ำฉันได้เลย - -?
?กรี๊ด >O< ก็บอกแล้วไงว่าฉันจะเปลี่ยนกางเกงให้นายเฉยๆ อ่า T_T เชอะ ทำบุญได้บาปแท้ๆ เลย?
พูดจบฉันก็รีบลุกหนีทันที แต่ยังไม่ทันจะไปไหนเขาก็เรียกเอาไว้ซะก่อน
?เดี๋ยว...? เขาหยุดไปนิดนึง ฉันหันกลับไปมอง เขาจึงพูดต่อ ?ช่วงนี้อย่าไปไหนคนเดียวนะ?
?ทำไมอ่ะ??
?ไม่ต้องรู้หรอก?
?บอกหน่อยเหอะ ฉันสงสัยไม่ไหวแล้ว >_<?
?เออน่า ก็บอกแล้วไงว่าไม่ต้องรู้? ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าของเขาดูจริงจังขึ้นมาทันที
?...?
?รู้แค่ว่าอยู่ใกล้ฉันไว้ก็พอ?
9
?ฉันจะชิ้งฉ่อง =_=^?
?รอตรงนี้ละกัน?
ตรงนี้ก็คือหน้าประตูห้องน้ำ - -^
?ไม่เข้ามานั่งเฝ้าข้างในซะเลยเล่าไอ้บ้า >_<?
?ได้เหรอ ได้ก็เอา - -?
ให้ตายเถอะ =_= มันจะอะไรกันนักกันหนาเนี่ย ตั้งแต่ที่หมอนั่นบอกกับฉันว่าช่วงนี้ห้ามไปไหนคนเดียวและให้อยู่ใกล้เขาไว้ตลอด เขาก็ทำตามคำพูดของตัวเองได้อย่างน่าชื่นชมสุดๆ เพราะเขาไม่ปล่อยให้ฉันได้อยู่คนเดียวเลยแม้แต่ครึ่งวินาที -*-
?มันจะอะไรกันนักหนาฮะ ที่นี่มันมหา?ลัยนะฮาเวิร์ด ไม่มีใครพังประตูเข้ามาดูฉันชิ้งฉ่องหรอก T^T?
?นั่นน่ะสิ ใครมันจะกล้าทำเรื่องสยดสยองขนาดนั้น - -^?
?ไปตายซะ -_-!!?
?นี่ รีบๆ เข้าไปได้แล้ว เสร็จแล้วจะได้รีบกลับ -*-?
ง่ะ T^T ฉันจะบ้าตายกับมัน ทำตัวแปลกประหลาดเข้าไปทุกวันๆ
?นายเกิดบ๊องอะไรขึ้นมาฮะ ทำยังกะมีใครคอยตามฆ่าอยู่งั้นแหละ -_-^?
ฉันถามหลังจากที่ออกมาจากห้องน้ำแล้ว หมอนั่นหันมามองฉันก่อนจะตอบแบบหน้านิ่งๆ ตามสไตล์
?ไม่ต้องรู้ทุกเรื่องที่อยากรู้ได้มะ?
?ไม่ได้ย่ะ เพราะไอ้ที่นายคอยตามฉันอยู่ต้อยๆๆ เนี่ย มันทำให้ฉันสงสัยแล้วก็รำคาญมากๆ >< อย่างน้อยบอกฉันหน่อยก็ยังดีว่าฉันต้องระวังตัวจากอะไร?
?จากทุกอย่าง ยกเว้นฉันกับเพื่อนเธอ - -?
อันที่จริงตัวอันตรายสำหรับฉันก็คือนายนั่นแหละย่ะ >.<
?นี่ บอกๆ มาเหอะน่า วันนี้อุตส่าห์อารมณ์ดีเพราะเลิกซ้อมเร็วนะ ขอเตือนว่าอย่ามาทำให้เจ๊อารมณ์บ่จอย ><?
?กลัวตายชัก -*-?
พูดจบหมอนั่นก็วิ่งหนีฉันไปคุยกับแม่นางเอกสาวแสนสวยที่กำลังยืนอ่านบทอยู่ทันที - -^ไหนบอกให้ฉันอยู่ใกล้นายตลอดไงยะ แล้วนี่ดันทิ้งฉันไปคุยกับคนอื่นซะงั้น แถมยังทำหน้าตากระดี๊กระด๊าน่าหมั่นไส้อีกต่างหาก ทีคุยกับฉันไม่เห็นจะทำหน้าแป้นแล้นเหมือนตอนคุยกับยัยนางเอกดาวมหา?ลัยนั่นเลย ชิ! ผู้ชายมันก็เหมือนกันทั้งโลก ต่อให้เป็นนายที่มาจากเมืองซูโม่กิ๊กนั่นก็เถอะ น่าหมั่นไส้ที่สุด >.<
?เอาน้ำสักถังมั้ยแก - -? จู่ๆ ยัยมิวก็เดินเข้ามาทักฉันโดยมิได้นัดหมาย ฉันสะดุ้งพอสวยงามก่อนจะหันไปมองหน้ามัน - - การทำให้ฉันตกใจเป็นยอดปรารถนาของแกเหรอยะ เข้ามาแต่ละทีไม่เคยให้สุ้มให้เสียง
?เอามาทำไม -*-?
?เอามาสาดหน้าแกไงยะ มองฮาเวิร์ดกับยัยดาวมหา?ลัยนั่นจนตาแทบจะลุกเป็นไฟอยู่แล้ว ระวังนะ มองไปมองมาแกจะกลายเป็นคนไฟลุก -*-?
?ไฟแกสิลุก -*- แล้วใครบอกแกว่าฉันมองอีตาบ้านั่นไม่ทราบ ทำไมต้องมอง มีอะไรให้มองงั้นเหรอ >.<? ฉันทำเป็นฟอร์มมองนู่นมองนี่ไปเรื่อย ?เอ่อ...ฉันแค่กำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่ต่างหาก -\\\\-?
?เรื่อยเปื่อยแล้วทำไมต้องหน้าแดงด้วย -_-?
?อ๊าย ค...ใครหน้าแดงยะ >\\\\< จะบ้าเหรอ โฮะๆ แบบนี้เขาเรียกว่าหน้ามีเลือดฝาดต่างหากล่ะ?
T^T เกลียดหน้าตัวเอง
?เหรอจ๊ะ! เวลามีทั้งวันทั้งคืนแต่หน้าแกเพิ่งมาฝาดเอาเมื่อหนึ่งนาทีที่แล้วเนี่ยนะ - -?
?กรี๊ด >_< แล้วแกจะมาซักฟอกฉันทำหลอดอะไรเนี่ย?
?ฉันไม่ได้ซักฟอกแก แต่ฉันเข้าใจแกต่างหากล่ะเคธี่เพื่อนรัก -.-? ยัยมิวดึงฉันเข้าไปกอดแล้วก็ตบบ่าฉันเบาๆ เสมือนมันกำลังปลอบใจคนเป็นโรคร้ายที่กำลังจะตายในวันพรุ่ง -_-^^
?คนมันอยู่ด้วยกันทุกวันอ่ะนะ แถมฮาเวิร์ดเขาก็หล่อแมนแอนด์แฮนด์ซั่มซะขนาดนั้น เป็นฉันนะ เขาไม่เหลือรอดให้หมู่ภมรได้ดอมดมหรอกจะบอกให้ ก๊ากๆๆ ^O^?
?อ๊ายย >\\\\< แกจะบ้าเรอะ ก...แกกำลังเข้าใจผิดนะ ฉันไม่ได้มองเขา แล้ว...แล้วฉันก็...?
?ยอมรับซะเถอะเคท แค่มองตาแกฉันก็รู้ทะลุไปถึงลิ้นปี่แล้ว -_-^?
?ไม่จริ๊ง >O< ให้ชอบหมอนั่นฉันยอมกระโดดคลองแสนแสบตายดีกว่า ฉัน...?
?สต็อปเบบี๋! ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น เก็บที่แกพ่นๆ ออกมาเอาไว้แก้ตัวกับตัวเองดีกว่า?
?ยัยมิวว >[]<?
?อีกอย่าง ฉันว่าสะบึ้มสะบั้มอย่างแก ยัยดาวมหา?ลัยขาดสารอาหารนั่นสู้ไม่ได้หรอก ก๊ากๆๆ ^-^?
?ย้าก >\\\\< แกต๊ายยย!?
แล้วยัยเพื่อนตัวดีก็รีบวิ่งหนีฝ่ามืออรหันต์ของฉันไปไกลแสนไกลทันที =_= ฉันชี้หน้ายัยนั่นด้วยความอาฆาตแค้น พอหันกลับมาก็เจอฮาเวิร์ดยืนอยู่ด้านหลังฉันพอดี >_<
?คุยอะไรกัน ได้ยินแว่วๆ ว่าอะไรบึ้มๆ นะ - -^?
ทำไมต้องได้ยินเฉพาะคำนี้ด้วยฟะ T^T
?มีข่าวว่าที่อิรักเขาบึ้มกันน่ะ -\\\\-? ฉันทำเป็นมึนๆ ตอบหมอนั่นไป ?ว่าแต่นายเหอะ จะเสด็จกลับได้รึยังยะ ฉันง่วงและเหนื่อยมากด้วย?
?อืม ไปสิ แต่มินนี่จะขอเดินกลับด้วย ^^?
มินนี่ = ดาวมหา?ลัยขาดสารอาหารของยัยมิว -_-^^
?เหรอ แล้วมาบอกฉันทำไมล่ะ เขาขอกลับกับนายไม่ใช่ฉันสักหน่อย เฮ้ ยัยมิว รอฉันด้วย >_<?
แล้วฉันก็รีบพุ่งตรงเข้าไปหายัยมิวและผองเพื่อนทันที ปล่อยให้อีตาบ้านั่นเดินจู๋จี๋กับยัยมินนี่มิกกี้ให้ฉ่ำปอดไปแล้วกัน จะให้ดีก็รีบลงเอยกันไวๆ แล้วก็พากันกลับเมืองเฟลอร์โอโน่บ้าบอนั่นไปเลย ฮึ่ย >_< หงุดหงิดโว้ยหงุดหงิด!
พวกเราทั้งหมดเดินทอดน่องออกจากมหาวิทยาลัย และเชื่อมั้ย สุดท้ายไอ้ฮาเวิร์ดก็พายัยมินนี่จิ๊กกี้ปาตี้นั่นมาเดินวุ่นวายข้างๆ ฉันอยู่ดี -*-
?ดีจังเลย ดูฮาเวิร์ดกับเคทสนิทกันดีจัง?
?ก็งั้นๆ แหละ ไม่ได้ภูมิอกภูมิใจอะไรนักหรอก -*-?
-_-!! ชิ้งๆ อีตานั่นหันมามองหน้าฉันอย่างอาฆาตมาดร้ายทันที
?พักอยู่ห้องเดียวกันเหรอคะเนี่ย ^^?
?อืม ว่างๆ จะมาพักด้วยกันก็ได้นะ คิดซะว่าเป็นรีสอร์ทริมทะเล -*-?
?ว้าวๆ ^-^ กำลังอยากไปทะเลพอดีเลย?
ยัยนี่รู้ตัวบ้างมั้ยว่าฉันประชด - -
?ว่างๆ มินนี่ขอชวนฮาเวิร์ดไปเที่ยวบ้างนะคะ ช่วงนี้รู้สึกเหงาๆ ^^?
จ้ะ...ว่าง ถ้าว่างมากนักเอาเวลาไปซ้อมละครซะบ้างก็ดีนะ -*- ดูทีไรนึกว่ามีใครไปงัดฝาบ้านมาเล่นละคร แข็งซะ -*- และนั่นก็คือความคิด ส่วนความจริงคือ...
?ไม่ต้องขอเคทหรอก มินนี่ลองชวนๆ ดูเองละกัน แหะๆ?
?ดูเคทเป็นคนพูดน้อยดีเนอะ ^^?
แล้วฉันไปพูดให้อาม่าอากงแกฟังเรอะ >[]<
?แหะๆ อืม TT^TT?
แล้วฉันก็ต้องทนฟังยัยนี่ถามๆๆ แล้วก็พูดๆๆ อะไรก็ไม่รู้มากมายน่ารำคาญ -*- ส่วนไอ้บ้าฮาเวิร์ดที่เดินอยู่ข้างๆ ก็เป็นบ้าอะไรไม่รู้ เดินมองหน้ามองหลังไป หันมายิ้มเลี่ยนๆ ให้ยัยมินนี่ปากมากบ้างเป็นบางครั้งจนถึงหน้ามหาวิทยาลัย
?อุ้ย ถึงแล้ว งั้นเดี๋ยวมินนี่ขอตัวแยกไปขึ้นรถเมล์ดีกว่า ^^?
เชิญเถอะย่ะ - - ไม่ได้ล่ามขาไว้สักหน่อย
?บ๊ายบายทุกคนนะคะ เอ่อ ฮาเวิร์ดไปส่งมินนี่ที่ป้ายรถเมล์หน่อยสิ เดินไปคนเดียวกลัวเจอพวกโรคจิตน่ะ ^-^?
?อ้อ ได้สิ ^^ นี่เธอ...?
คิดแล้วว่ามันต้องหันมาหาฉัน -*- จังหวะนี้ฉันทำเป็นไม่สนใจ หันไปโบกมือลาเพื่อนคนอื่นๆ ที่กำลังแยกย้ายกันกลับ
?นี่ ฉันเรียกไม่ได้ยินรึไง -*-?
แล้วหมอนั่นก็เดินเข้ามากระชากผมช้านน >O<
?โอ๊ย >_< ดึงอยู่นั่นแหละ เดี๋ยวแม่ก็กล้อนผมทิ้งซะเล้ย?
?รออยู่ตรงนี้กับมิวก่อนละกัน เดี๋ยวฉันมา?
?จำเป็นต้องรอเหรอ -.-?
?บอกแล้วไงว่าช่วงนี้ห้ามไปไหนคนเดียว?
?ไม่สน ลาก่อน -*-?
?ถ้ากล้าหนีกลับก่อนฉันจะกลับไปเผาห้องคอกหมูสับปะรังเคนั่นทิ้งซะ - -^?
?อ๊าง เผาห้องเจ๊จุ๋มแทนไม่ได้เหรอ T^T?
?-_-^ รออยู่ตรงนี้แหละ เดี๋ยวมา?
แล้วหมอนั่นก็เดินฉับๆ ออกไปส่งยัยมินนี่ยังป้ายรถเมล์ทันที ตอนนี้จึงเหลือแค่ฉันกับยัยมิวที่กำลังทะเลาะกับแฟนทางโทรศัพท์เท่านั้น
?หุบปากไปเลยนะไอ้แฟนไม่รักดี >_< ฉันเลิกกับแกแน่คอยดู กรี๊ดๆ?
ค่อยๆ พูดค่อยๆ จากันก็ได้นะมิว อย่าเพิ่งเลิกเลย แฟนแกรวย ฉันเสียดายแทน หุๆ -.-^
?แกว่าไงนะ... ได้ เจอกันตอนนี้เลยดีกว่า อะไรนะ ขอเวลายี่สิบนาที ขอไปเลี้ยงลูกให้อาอึ้มแกเรอะ >_< ต้องสิบนาทีนี้เท่านั้น เจอกัน ถ้าแกไม่มาล่ะก็ บอกได้คำเดียวว่าเลิก!?
ปิ๊บ! แล้วยัยนั่นก็กดวางสายโทรศัพท์อย่างรุนแรงราวกับเคยมีความแค้นกันมาตั้งแต่ชาติปางไหน
?ลาก่อนเพื่อน มีภารกิจระดับชาติต้องทำ ฮึ่มม! อารมณ์เสียโว้ย >_<?
พูดจบยัยมิวก็เดินจากฉันไปทันที -.-^ อืม...ทีนี้ก็เหลือฉันคนเดียวแล้วสินะ บ้าจัง อีตาบ้านั่นยิ่งกำชับเอาไว้ด้วยว่าห้ามอยู่คนเดียว ชิ แต่ก็ช่างเถอะ ถ้าห่วงกันจริงคงไม่ทิ้งฉันไว้นี่หรอก ง่ะ ว่าแต่ว่า มหา?ลัยตอนกลางคืนก็น่ากลัวเหมือนกันนะเนี่ย T^T
ตึก! ตึก!
อ๊ะ! เหมือนได้ยินเสียงคนเดิน แต่พอหันไปดูก็ไม่มีใครซะงั้น แถมพอหันกลับมาก็รู้สึกเหมือนมีใครสักคนกำลังมองอยู่อีกต่างหาก >.<
ตึก! ตึก!
บ้าชิบ! นี่ใครมาเล่นอะไรตอนนี้เนี่ย >_< ม...ไม่เอาน้า ที่นี่ไม่ใช่โรงละครผีสิงนั่นนะเว้ย จะมารู้สึกเย็นวูบๆ วาบๆ อะไรกันตอนนี้ TT_TT แล้วไอ้ความรู้สึกต่างๆ ที่เคยเจอในโรงละคร ไอ้เงาดำๆ เป็นตัวเป็นตนที่ฉันเห็นก็แล่นปราดเข้ามาในความคิดอย่างกับจงใจ ฉันมองซ้ายมองขวาก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอด้วยความยากลำบาก
ตึก! ตึก! ตึก!
กรี๊ด >_< ฮาเวิร์ด นายอยู่ไหน มาสักทีเถอะ นี่ฉันกลัวจนตัวแข็งทื่อหมดแล้วนะ
ตึก! ตึก!
เฮือก!...เหมือนอะไรบางอย่างกำลังเคลื่อนตัวเข้ามาแล้ว ><
หมับ!
?กรี๊ดดด >O<? ฉันแหกปากร้องลั่นเมื่อมีมือปริศนามาจับบ่าฉัน ฉันที่กลัวจนฉี่แทบราดเตรียมตัวใส่เกียร์สปีดหนีเต็มที่
?เฮ้ หวัดดี?
ฮึก... ม...ไม่ใช่ผี!
ฉันค่อยๆ หันหน้ากลับไปดู -*- ใจงี้เต้นตุบๆ หายใจพะงาบๆ ราวกับปลาชะโดกำลังจะขาดใจตาย มือไม้หมดเรี่ยวแรงขึ้นมาเฉยๆ ด้วยความกลัว >_< แล้วฉันก็ได้เห็นผู้พูดในวินาทีต่อมา...
เขาเป็นชายหนุ่มร่างสูง ผิวขาวจนเกือบซีด -_- เขาดูไม่เหมือนคนที่นี่เลยสักนิด ไม่ว่าจะเป็นผมสีแดงเพลิงที่โดดเด่นไม่แพ้นัยน์ตาสีเขียวอำพันคู่นั้น ขนาดดูในที่มืดยังรู้สึกได้เลยว่าเป็นแววตาที่ดูลึกลับและเยือกเย็น เอ๊ะ! รู้สึกคุ้นๆ จังเลย คุ้นมากมายเหมือนเคยเห็นเขาคนนี้ที่ไหน... ที่ไหนสักแห่ง ไหนจะการแต่งตัวอย่างกะองครักษ์ชุดดำนั่นอีก มันดูคุ้นหูคุ้นตาไปหมด
?หึๆ ขอโทษนะ ฉันทำเธอตกใจเหรอ?
-O- พูดกับฉัน
?อ...อืม? ฉันพยักหน้าตอบเท่านั้น ก่อนจะเดินเลี่ยงเขาออกไป แต่ให้ตายเถอะ O_O!! เขากลับเดินตามฉันมาซะงั้น
?เดี๋ยวสิ?
?กรี๊ด >.< ย...อย่าเข้ามานะ?
?เฮ้ ฉันมาดี ไม่ได้มาร้ายแน่นอน?
?จะมาดีมาร้ายก็ไม่ต้องเข้ามา เราไม่เคยรู้จักกันน้า >_<? พูดจบฉันก็พยายามจะเดินหนีหมอนั่นให้เร็วที่สุด แต่ให้ตายเถอะ เขาวิ่งมาดักหน้าฉันแล้ว >[]<
?เดี๋ยวสิ สาวน้อย ไม่อยากรู้จักกันสักหน่อยเหรอ?
?คิดว่าไม่? ฉันหันหลังหนี แต่พระเจ้า! หันมาปุ๊บก็เจอเขาดักอยู่ปั๊บเหมือนเขาหายตัวได้เลย >_<
?หึๆ แต่ฉันอยากรู้จักเธอนี่นา? หมอนั่นว่าพร้อมกับสืบเท้าเดินต้อนฉันเข้ามาเรื่อยๆ ฉันเองก็ถอยหลังหนีเช่นกัน
?หยุดนะ ย...อย่าเข้ามา >_<?
?แนะนำตัวเองหน่อยสิสาวน้อย?
?ถ้าเข้ามาอีกก้าวเดียวฉันจะกรี๊ดแล้วน้า >O<?
?ฮ่าๆๆ กลัวฉันงั้นเหรอ?
?อ๊าย >_< บอกว่าอย่าเข้ามา?
?ฮ่าๆๆ? เขาหัวเราะ ก่อนจะเริ่มมองหน้าฉันแบบตาไม่กะพริบเลยทีเดียว ?เธอเหมือนจริงๆ ด้วย เหมือนมาก... เหมือนกับ...?
?เฮ้ย หยุดเดี๋ยวนี้นะ!?
กรี๊ด ส...เสียงฮาเวิร์ด >_< ในที่สุดนายก็มาช่วยฉันจนได้ ฉันหันไปมองหมอนั่น ส่วนนายผมแดงดันยิ้มแล้วก็หัวเราะขึ้นมาซะงั้น อ๊ะ คุ้นอีกแล้ว รู้สึกคุ้นจริงๆ นะกับรอยยิ้มแบบนี้ เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน
?รวดเร็วทันใจดีนี่?
?แน่นอน ขืนช้าก็แพ้แกสิวะ?
?ฮ่าๆ กลัวอะไรล่ะ แกก็ไม่ได้เพิ่งแพ้ฉันเป็นครั้งแรกไม่ใช่เหรอน้องรัก?
น...น้องรักงั้นเหรอ O_O
?หุบปากเหอะน่า? ฮาเวิร์ดตะคอก ?ว่าแต่แก โตจนป่านนี้แล้วยังไม่เลิกรังแกผู้หญิงอีกรึไง?
?เลิกยากว่ะ โดยเฉพาะถ้าผู้หญิงคนนั้นเป็นผู้หญิงของแก ฮาเวิร์ด!?
เรียกชื่อกันด้วย! หมายความว่าสองคนนี้รู้จักกันงั้นเหรอ ฉันมองฮาเวิร์ดที่ตอนนี้ดูหงุดหงิดมากมาย มองนายผมแดงที่กำลังยิ้มนิ่งๆ มีบางครั้งที่เขาหันมามองฉันแล้วก็หัวเราะเบาๆ ในลำคอ (เห็นหน้าฉันเป็นหม่ำ จ๊กมกรึไงยะ เดี๋ยวแม่ตบติดเน็ต -_-^)
?กลับไปซะ? ฮาเวิร์ดพูด ฉันมั่นใจว่าเขากำลังข่มอารมณ์ตัวเองอยู่ ?ยังไงต้องไม่ใช่วันนี้?
?แต่ว่าฉัน...?
?บอกให้กลับไปไงเล่า!? หมอนั่นตะคอกดังลั่น ก่อนจะก้าวฉับๆ เข้ามาดึงแขนฉัน ?ถ้ายังเป็นลูกผู้ชายพอก็กลับไป?
พูดจบฮาเวิร์ดก็ดึงฉันให้เดินออกไปจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว และขณะกำลังเดินผ่านหน้านายผมแดงนั่น เขาก็เอื้อมมือมาคว้ามือฉันไว้ >O<
?หึๆ แล้วเจอกันนะสาวน้อย?
?ปล่อยยัยนี่เดี๋ยวนี้!? ไม่พูดเปล่า ฮาเวิร์ดกระชากแขนฉันกลับทันที นายผมแดงนั่นแสยะยิ้มแบบแปลกๆ เขาก้มตัวให้ฉันเล็กน้อย ในแววตาคู่นั้นราวกับกำลังจะบอกอะไรสักอย่าง ?เดินให้มันเร็วๆ หน่อยสิยัยบื้อ?
ฮาเวิร์ดตวาดแล้วก็พาฉันเดินออกมาจนถึงหน้ามหาวิทยาลัย พอรถแท็กซี่แล่นปราดมาจอดตรงหน้าเราปั๊บ เขาดันตัวฉันขึ้นรถทันที
?เก่งนักเหรอ?
?อะไรของนาย?
?ฉันบอกแล้วใช่มั้ยว่านอกจากฉันกับเพื่อนเธอ ห้ามยุ่งกับใคร ทำไมถึงไม่เชื่อฉันฮะ? หมอนั่นตะคอกเสียงดังใหญ่โตจนพี่คนขับแท็กซี่ต้องเหลือบมอง
?นี่ แล้วทำไมต้องตะคอกใส่ฉันด้วย พูดดีๆ มันจะแดดิ้นตายรึไงยะ?
?ทำไมเธอถึงไม่เชื่อฉัน ไปยุ่งกับมันทำไม?
?ฉันไม่ได้ยุ่งกับใครทั้งนั้น ฉันยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่านายนั่นเป็นใคร?
?อ๋อ ไม่รู้ก็เลยอยากรู้ว่างั้น ทำไม เห็นมันหน้าตาดีรึไง?
?ฮาเวิร์ด! ฉันว่านายชักจะเพ้อเจ้อแล้วนะ ตอนที่เข้ามาไม่เห็นรึไงว่าฉันกำลังจะหนีเขาอยู่?
แล้วหมอนั่นก็หยุดพูด หันหน้าหนีไปทางอื่นทันที แต่ฉันไม่หยุด
?นายผมแดงนั่นเป็นใคร?
?...?
?พวกนายรู้จักกันใช่มั้ย?
?...?
?นายก็เป็นของนายแบบนี้แหละฮาเวิร์ด ถามอะไรนายก็ไม่ยอมตอบ มีอะไรนายก็ไม่บอกฉัน?
?เธอไม่จำเป็นต้องรู้?
?งั้นคราวหน้านายก็ไม่จำเป็นต้องมาห้ามให้ฉันคุยกับคนนู้นคนนี้เหมือนกัน?
?นี่ แต่ไอ้บ้านั่นมันอันตรายนะ?
?ก็บอกมาสิว่าอันตรายยังไง?
?ชิ!? แล้วหมอนั่นก็หันหน้าหนีไปทางอื่นอีกครั้ง ส่วนฉันพยายามนึกถึงหน้านายผมแดงนั่น แล้วก็มองฮาเวิร์ด อ๋อ! นึกออกแล้ว ไอ้ชุดอัศวินสีดำนั่นมันเหมือนกับที่ฮาเวิร์ดใส่ตอนแรกเป๊ะเลย ฮึก...ถ้างั้นก็หมายความว่า สองคนนี่มาจากที่เดียวกันงั้นเหรอ
?ตกลงนายจะไม่บอกฉันใช่มั้ยว่านายนั่นเป็นใคร?
?...? หมอนั่นเงียบ เอาแต่กอดอกแล้วก็นิ่ง
?โอเค งั้นฉันจะไม่ถามนายอีกแล้ว?
ฉันว่าแล้วก็เงียบบ้าง เราทั้งคู่นั่งเงียบจนกระทั่งถึงคอนโดฯ พอเข้าไปในห้อง ทำนู่นทำนี่ เราก็ยังไม่คุยกัน ฮาเวิร์ดทำหน้าเคร่งเครียดตลอดเวลา ซึ่งนั่นยิ่งทำให้ฉันสงสัยมากขึ้นไปเรื่อยๆ ว่านายผมแดงนั่นเป็นใคร มาจากไหน เพราะนายนี่รึเปล่าที่ทำให้ฮาเวิร์ดสั่งให้ฉันอยู่ใกล้ๆ เขาตลอดเวลา แต่ต่อให้เค้นถามให้ตายยังไงเขาก็ไม่มีทางบอกฉันหรอก บ้าชิบ! อารมณ์เสียชะมัด >_<
?ฉันจะไปนอนแล้ว? ฉันที่นั่งนิ่งอยู่นานพูดขึ้น แต่เขานั่งดูทีวีและไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเลขที่ฉันเรียกเลย -_-^ ฉันก็เลยลุกขึ้นแล้วเดินเข้าห้องนอนทันที
ฟู่~ ล้มตัวลงนอนแล้วแทนที่จะหลับอย่างสบายใจ ในหัวฉันกลับมีแต่เรื่องของฮาเวิร์ดกับนายผมแดงนั่น ฉันเคยเจอเขาที่ไหนรึเปล่านะ ให้ตายเถอะ! เกลียดเวลานึกอะไรไม่ออกแบบนี้จัง มันจะทำให้ฉันค้างคาใจจนไม่เป็นอันกินอันนอน (แบบนี้ TT^TT) ไหนจะไอ้บ้าฮาเวิร์ดอีก ไม่รู้ว่าโรคหมาบ้ากำเริบรึไง ทำหน้ายังกะโดนใช้ให้ไปรบ -_- ถามอะไรก็ไม่ตอบสักอย่าง แล้วยังมีหน้ามาพูดนู่นพูดนี่ สั่งๆๆ ตลอดเวลา แล้วถ้าลองไม่บอกแบบนี้ก็คงจะไม่บอกฉันไปตลอดนั่นแหละ แบบนี้ชีวิตฉันก็ต้องติดอยู่กับความสงสัยไปตราบกาลนานแน่ >O< ไม่ได้ๆ ยังไงวันนี้ก็ต้องเคลียร์กันให้รู้เรื่อง ต่อให้ต้องโดนดาบนรกนั่นปาดคอยังไงวันนี้ฉันก็ต้องเค้นความจริงจากนายให้ได้ ฮาเวิร์ด!
เร็วเท่าความคิด ฉันเด้งตัวลุกขึ้นจากที่นอนและพุ่งตรงไปหาฮาเวิร์ดทันที เสียงทีวียังดังแบบนี้แสดงว่าต้องนอนดูทีวีอยู่แน่ๆ
?ฮาเวิร์ด ฉันมี...?
อ๊ะ! ไม่มีใครนี่ ทีวีเปิดทิ้งไว้ แต่ฮาเวิร์ดไม่ได้นั่งอยู่ เขาหายไปไหนกัน
ฉันเดินหาไปรอบๆ ก็ไม่เจอเขา ทั้งตรงระเบียง โซนครัว ในห้องน้ำ หรือว่าหมอนั่นจะแอบออกไปข้างนอก คิดปั๊บฉันก็รีบวิ่งไปเปิดประตูดูทันที แล้วทายซิว่าฉันเจอใคร - -
?เคทจ๋า ^-^ ยังไม่นอนอีกเหรอ?
นอนแล้วมั้งยะ วิ่งสะแหลนออกมาเปิดประตูแบบเนี้ย -_-^
?ค่ะ แหะๆ? ฉันว่าพลางมองซ้ายมองขวาหาฮาเวิร์ด แต่ก็ไม่พบเขา
?หาใครอยู่เหรอ -.-??
?เอ่อ หา...?
?นี่ๆ เจ๊มีอะไรจะเม้าท์ ^_^?
แล้วจะถามฉันเพื่อ? -*-
?เมื่อกี้เจ๊เจอฮาเวิร์ดสุดหล่อมาดแมนแอนด์โซแฮนด์ซั่มของเจ๊ด้วยน้า >O<?
?เอ๊ะ! เจอฮาเวิร์ดเหรอคะ? ที่ไหน??
?หน้าคอนโดฯ เรานี่เอง ดูเหมือนกำลังจะรีบไปไหนเลย เจ๊อุตส่าห์ยิ้มทักทาย เขาก็ทำหน้ายังกับจะต้มจะแกงเจ๊ ฮู้ๆ ^^ อันที่จริงถ้าเป็นฮาเวิร์ด จะผัดฉ่า ยัดไส้หรืออะไรเจ๊ก็ยอมทั้งนั้นแหละ ก๊ากๆ อุ้ย! เคท จะไปไหนจ๊ะ เคท...?
ไม่ทันฟังยัยเจ๊จิ้มจุ่มนั่นพล่ามจบ ฉันรีบวิ่งไปออกไปหน้าคอนโดฯ ทันที แต่ก็ว่างเปล่า แมวสักตัวยังไม่มีเลย ฮาเวิร์ด...นายหายไปอีกแล้ว!!
10
แสงแดดของตอนสายทำให้ฉันต้องค่อยๆ ปรือตาขึ้นช้าๆ =_= แล้วก็พบว่าตัวเองกำลังนอนแอ้งแม้งอยู่บนโซฟาหน้าทีวี ใช่แล้ว! ฮาเวิร์ด... ฉันนอนรอหมอนั่นทั้งคืน แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าเขาจะกลับมา ลองลุกขึ้นไปเดินดูรอบๆ ห้องอีกครั้งก็ไม่พบ หรือว่าจะหายไปกับนายผมแดงนั่น กรี๊ด >_< ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัวโว้ย บ้าเอ๊ย! แล้วทำไมฉันจะต้องร้อนรนร้อนอกร้อนใจไปกับไอ้บ้าฮาเวิร์ดขนาดนี้ด้วยเนี่ย เอายังไงดีๆ เอ๊ะ! หรือบางทีหมอนั่นอาจจะพุ่งไปที่ห้องซ้อมละครแล้วก็ได้ วันนี้ทุกคนนัดเขาซ้อมตั้งแต่เช้านี่
คิดปุ๊บฉันก็รีบวิ่งไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยความเร็วปานวอกสิง -*- จากนั้นก็รีบพุ่งตรงไปยังห้องซ้อมละครของมหา?ลัยทันที และคนแรกที่ฉันเจอก็คือยัยมิวนั่นเอง
?นังเคท -O-?
เรียกแบบนี้แสดงว่าต้องมีเรื่องแน่ -_-
?แหะๆ ว่าไงเพื่อนรักหักหน้าเหลี่ยม ^^;;?
?ฉันไม่ขำ -*-?
เอ่อ - - ดูหน้าก็รู้ว่ามันไม่ขำจริง เบี้ยวซะ
?นี่ยัยมิว ไม่ว่าแกมีอะไรจะด่าหรือโขกสับฉันล่ะก็ เอาไว้ก่อนได้มั้ย ตอนนี้ฉันกำลังตามหาฮาเวิร์ด?
?ฉันต่างหากที่ต้องหาน่ะ >_<?
?เขาไม่ได้มาที่นี่เหรอ?
?เออสิยะ นัดซ้อมเช้า นี่จะเที่ยงอยู่แล้วนะยังไม่มาเลย แบบนี้ยัยน้องมินนี่จะซ้อมกับใครล่ะ ยิ่งเล่นแข็งทื่อเป็นสากเต้นระบำอยู่ด้วย >.<?
?เดี๋ยวฉันมา?
?กรี๊ด >_< แกจะไปไหนอีกฮะ?
ฉันไม่ฟังเสียงยัยมิวโวยวายแต่วิ่งออกมาจากห้องซ้อมเลย เจอเพื่อนๆ คนไหนก็ต้องเข้าไปถามทุกคนว่าเห็นฮาเวิร์ดรึเปล่า และคำตอบที่ได้คือ
?แกไม่เห็นแล้วฉันจะเห็นเหรอยะ?
?ปกติเห็นอยู่ด้วยกันตลอดเวลาไม่ใช่เหรอ หายไปไหนซะล่ะ?
?ถึงเห็นก็ไม่บอกหรอก เก็บไว้เองดีกว่า ฮ่าๆ เอ่อ -_-^ อันที่จริงก็คือไม่เห็นน่ะแหละ?
?ต๊าย ทุกวันตัวติดกันยังกะปาท่องโก๋ วันนี้แยกกันได้แล้วเหรอ?
และอีกมากมายที่ไม่ว่าพวกนั้นจะตอบมาว่ายังไง สุดท้ายก็ลงเอยด้วยคำว่า ?ไม่เห็น? อยู่ดี กรี๊ด >_< แล้วพวกแกจะมัวตอบยืดยาวให้ฉันเสียเวลาเพื่อ?
ฉันรีบพุ่งกลับไปยังคอนโดฯ อีกครั้ง เพราะเผื่อว่าหมอนั่นอาจกลับมาแล้ว แต่ก็ว่างเปล่า ไม่มีแม้แต่เงาด้วยซ้ำ บ้าบอที่สุด! หายไปไหนของนายนะฮาเวิร์ด นายจะหายไปที่ไหนได้นะ โว้ย! คิดจนผมจะร่วงหมดหัวอยู่แล้วเนี่ย ถึงอย่างนั้น...ฉันก็ยังคงวิ่งวุ่นตามหาเขาอยู่ดี ทั้งที่ที่ฉันเคยพาเขาไป ที่ที่เขาบอกว่าอยากไป แล้วก็อีกหลายๆ ที่ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เรื่องทุกอย่างดีขึ้นเลย ฉันยังหาเขาไม่เจอ!
จากหนึ่งชั่วโมงเป็นสองชั่วโมง จากสองชั่วโมงเลื่อนเป็นสามและสี่และห้าและเลื่อนไปเรื่อยๆ จนท้องฟ้าที่ตอนแรกสว่างจ้าเริ่มมืด ฉันเหนื่อยจนล้าไปหมดแล้ว ข้าวสักเม็ดยังไม่ตกถึงท้องด้วยซ้ำ นายอยู่ที่ไหนของนายนะฮาเวิร์ด...
ติ๊ด~
อ๊ะ! ยัยมิวนี่ บางทียัยนี่อาจจะเจอฮาเวิร์ดแล้วก็เป็นได้
?เจอฮาเวิร์ดรึยังแก?
ฉันกรอกเสียงถามเป็นประโยคแรกหลังจากรับสาย
[ฉันก็กำลังจะโทรมาถามแกนี่แหละว่าเจอเขารึยัง]
เฮ้อ =_= ยังไม่เจอจริงๆ ด้วย
?ยังเลยอ่าแก T^T?
[หายไปไหนของเขาเนี่ย สรุปว่าวันนี้เขาก็ไม่ได้มาซ้อมละครนะแก]
?อืม...ฉันขอโทษแทนเขาด้วยแล้วกัน ฝากขอโทษทุกคนด้วย?
[เออๆ ช่างมันเถอะแก ฉันไม่ได้จะโทรมาเรื่องนี้สักหน่อย ฉันเป็นห่วงน่ะ?
?ขอบใจน้า รักแกจัง กระซิกๆ TT^TT?
[อี๋ อย่ามาบอกรักแบบนี้สิยะ ขนลุกหมดเล้ย >_<]
?ย่ะ -*-?
[นี่แก เมื่อกี้ทางโรงละครเขาเพิ่งโทรมาแจ้งอ่ะ ว่าโรงละครเราจะเสร็จภายในเดือนนี้แน่นอน แต่ตอนนี้เขาคงจะหยุดปรับปรุงไปสักสองสามวันแหละแก กำลังรองบอยู่ เผื่อแกอยากจะเข้าไปดูโรงละครก็เข้าไปดูช่วงกลางวันได้แล้วนะ]
เฮ้อ =_= วุ่นวายมากจริงๆ เลย ไอ้โรงละครผีสิงนี่ มีดีแค่อย่างเดียวจริงๆ นั่นก็คือมันเป็นที่ที่ทำให้ฉันได้เจอฮาเวิร์ด เอ๊ะ! โรงละครงั้นเหรอ ใช่! O_O โรงละคร! ทำไมฉันนึกไม่ถึง ฮาเวิร์ดอาจจะไปที่โรงละครก็ได้ ต้องใช่แน่ๆ เลย >O<
?ยัยมิว ขอบคุณนะ แค่นี้แหละ หวัดดี?
ฉันรีบตัดสายยัยมิวทิ้งไปทันที ก่อนจะมุ่งหน้าไปยังโรงละครด้วยความรีบร้อน เบื๊อกชะมัด >_< ทำไมฉันถึงไม่คิดตั้งแต่แรกว่าเขาอาจไปที่โรงละครผีสิงนั่น
ใช้เวลาเป็นชั่วโมงเหมือนกันกว่าฉันจะมาถึง เพราะเวลาค่ำๆ แบบนี้รถติดยังกะมีใครจับมันมาวางต่อกันงั้นแหละ พอถึงปุ๊บ ฉันก็ไม่รอช้า รีบวิ่งเข้าไปในโรงละครทันที
ผ่าง!
ว่างเปล่า ไม่มีใครอยู่นี่นา อ๊ะ ลืมไปว่ายัยมิวเพิ่งบอกว่าโรงละครเขาจะหยุดปรับปรุงชั่วคราว เวร -*- ไม่มีคนอยู่แบบนี้แล้วฉันจะถามใครได้ล่ะยะ ><
?โอ้ย...?
เฮือก!...ฉันได้ยินเสียงคนร้อง เป็นเสียงของผู้ชาย
?แน่จริงก็ลุกขึ้นมาสิวะ?
O_O ฉันกล้าสาบานว่านี่เป็นเสียงฮาเวิร์ด ถึงจะได้ยินไม่ค่อยชัดก็เถอะ
วินาทีนี้ฉันพยายามมองหาในโรงละครแต่ก็ไม่พบใคร อ๊ะ! หรือว่าเสียงจะมาจากด้านหลังโรงละครนี่ ต้องใช่แน่ๆ เลย ไม่รอช้า ฉันรีบวิ่งอ้อมไปยังด้านหลังโรงละครซึ่งเป็นลานโล่งกว้างที่เต็มไปด้วยอุปกรณ์ก่อสร้าง เศษไม้ เศษเหล็กเยอะแยะไปหมด
ฉึบ!! O_O
มีอะไรสักอย่างคมๆ ลอยเฉี่ยวหน้าฉันไปเสียบเข้ากับแผ่นไม้กระดานใหญ่ๆ ซึ่งตั้งพิงเรียงกันอยู่ รู้สึกเจ็บๆ แสบๆ ตรงที่โดนเฉี่ยวขึ้นมาทันทีเลย
?ยัยแม่มด!?
?ฮาเวิร์ด!?
ตรงหน้าฉัน ฮาเวิร์ดกำลังทรุดตัวลงนั่งกับพื้นโดยมีดาบของเขาช่วยค้ำร่างเอาไว้ สภาพของเขาตอนนี้ดูแย่กว่าเมื่อวานหลายเท่า มีทั้งรอยช้ำรอยแผลเต็มไปหมด ส่วนที่อยู่เบื้องหน้าของเขาก็คือคนที่ปาดาบคมกริบเฉี่ยวหน้าฉันไปเมื่อกี้
?หวัดดีสาวน้อย บอกแล้วว่าเราต้องได้พบกันอีก?
?หุบปากนะ!? ฮาเวิร์ดหันไปตะโกนและรีบลุกขึ้นมา เขาเดินมาหาฉันแถมยังทำหน้าโมโหยังกับจะฆ่าให้ตาย ?ตามมาหาซากอะไรฮะ?
?ก็ฉันเป็น...?
?กลับไปก่อน...แค่กๆ? เขาไอกระท่อนกระแท่น
?แต่นาย...?
?ฉันไม่เป็นอะไรทั้งนั้นแหละ เธอรีบกลับไปซะ ผู้ชายเขาจะคุยกัน?
?คุยบ้าอะไรล่ะ ฉันไม่ใช่เด็กสองขวบนะ แบบนี้มันจะฆ่ากันชัดๆ?
?กลับไป!?
?ไม่กลับ!?
?ยัยแม่มดซื่อบื้อ! เธอจะลองดีกับฉัน แค่กๆ รึไง?
?นายนั่นแหละ เลิกอวดเก่งแล้วก็กลับไปกับฉันซะ?
?แค่กๆ?
?ฮาเวิร์ด! นายเจ็บจะตายอยู่แล้วนะ?
?ฉันขอพูดคำสุดท้าย แค่กๆ รีบกลับไปเดี๋ยวนี้!?
?โว่ๆ อะไรกันฮาเวิร์ดน้องรัก เคทเขาก็บอกแล้วนี่ว่าไม่อยากกลับ? นายผมแดงนั่นพูดแทรกขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้มที่ยากจะคาดเดา
?ฉันบอกให้แกหุบปากไงจิม!!?
จิม!? พอได้ยินชื่อนี้ปุ๊บ เหมือนอะไรๆ ในสมองฉันจะคลี่คลายทันที ใช่แล้ว! ฉันจำได้แล้ว! จิมคือคนที่ฉันฝันถึง ต้องใช่แน่ๆ
?จิม...? ฉันเผลอเรียกออกไป จิมหันมามองฉันและทำหน้าแปลกใจ
?ว้าว เธอรู้จักฉันด้วย?
?ฉันฝัน...?
?เลิกพูดถึงฝันบังเอิญๆ ของเธอแล้วก็กลับไปซะยัยแม่มด!? ฮาเวิร์ดว่า
?นายนี่หยาบคายไม่มีเปลี่ยนเลยนะฮาเวิร์ด? จิมพูดขึ้น
?ไม่ต้องพูดมาก เรื่องของเรายังไม่จบ?
?แน่นอน แต่ฉันว่านี่ก็ใกล้จบแล้วนะ? จิมพูดพร้อมกับสืบเท้าเข้ามาใกล้ฉัน ฮาเวิร์ดรีบเดินมาขวางทางไว้ทันที ?ฮ่าๆ รู้แล้วๆ ว่าแกเป็นห่วง?
?ฉันแค่ไม่อยากดึงคนอื่นเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย?
คนอื่น... ทำไมถึงรู้สึกจุกกับคำคำนี้จัง
?เลิกสนใจผู้หญิงแล้วมาสู้กันต่อดีกว่า อย่าหวังว่าแกจะชนะฉันเลยจิม?
?ฉันต่างหากที่ต้องพูดคำนั้นฮาเวิร์ด ดูสภาพแกซะก่อนเถอะ ชิ! แกมันก็อย่างนี้ทั้งปี ปากดี อวดเก่ง จะตายอยู่รอมร่อแล้วยังไม่สำนึก?
?งั้นก็เข้ามาเลย ฉันคันไม้คันมือแล้วว่ะ?
ฮาเวิร์ดยันตัวลุกขึ้นยืน ไอ้บ้าเอ๊ย! นี่นายไม่เคยดูสภาพของตัวเลยรึไงว่ามันสะบักสะบอมขนาดไหน
?ฮ่าๆ เดี๋ยวสิน้องรัก แกคงไม่ทำคนที่ไม่มีอาวุธหรอกใช่มั้ย? จิมพูดพร้อมกับสืบเท้าเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ ?ดาบที่ฉันเพิ่งปาใส่แกเล่นๆ ปักอยู่ตรงนู้นแน่ะ?
?ไปเอามาเซ่ อย่าพูดมาก?
ฮาเวิร์ดตะโกน ส่วนจิมก็เอาแต่หัวเราะใจเย็น นี่เขาเป็นบ้ารึเปล่านะ สู้จนจะตายแบบนี้แล้วยังยิ้มได้อยู่อีกเหรอ จิมยักไหล่ก่อนจะเดินตรงไปที่ดาบ ซึ่งแน่นอนว่าต้องผ่านหน้าฉันอยู่แล้ว
?ฮ่าๆ อยากรู้มั้ยว่าอะไรที่ทำให้หมอนั่นห่วงเธอ? เขาถาม ฉันล่ะกลัวแววตาของเขาจัง ?ก็เพราะเธอหน้าเหมือนกับ...?
?จิม!!? ฮาเวิร์ดตะคอกดังลั่น ?หุบปากแล้วก็ไปเอาดาบของแกมาซะ ส่วนเธอ? เขาหันมาพูดกับฉัน ?ขอร้องให้รีบกลับไปซะ แล้วฉันจะตามไป?
?น...นายก็กลับไปพร้อมฉันสิ?
?โธ่โว้ย พูดไม่เข้าใจรึไงกัน?
?ฮ่าๆๆ อะไรกัน อย่าเพิ่งทะเลาะกันสิ? จิมหัวเราะและพูดแทรกขึ้น ?ถ้าเคทไม่อยากกลับจะไปบังคับทำไม ก็ให้อยู่ที่นี่ด้วยกันนี่แหละ น่าสนุกจะตาย? เขาว่าพลางดึงดาบที่ปักอยู่กับแผ่นไม้อัดขึ้นมา ก่อนจะเดินกวัดแกว่งมันมาเรื่อยๆ จนมาถึงฉัน
?เคท! กลับไปเถอะ ฉันขอร้อง?
หมอนั่นดูจริงจัง เขาพยายามอย่างมากที่จะให้ฉันกลับ หันไปมองก็เห็นจิมยืนอยู่ข้างๆ พร้อมกับหันดาบนั่นมาทางฉัน
?อยากรู้จังว่าถ้าดาบนี่ปาดลงบนเนื้อนิ่มๆ สวยๆ แบบนี้จะเป็นยังไงว้า แทบคิดไม่ออกเลย?
?จิม!!? ฮาเวิร์ดตะคอก มือที่ถือดาบอยู่เริ่มสั่นเทา เขาดูน่ากลัวมากในตอนนี้ ฉันไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้มาก่อนเลย ?อยู่ห่างๆ เคทซะ?
?ก็ฉันอยากรู้จริงๆ นี่หว่า ฮ่าๆ?
แล้วดาบเล่มนั้นซึ่งฉันเชื่อว่าคงจะคมไม่แพ้กับดาบของฮาเวิร์ดก็เริ่มมาเกลี่ยๆ อยู่แถวคอของฉัน จิมกระตุกยิ้มที่มุมปากให้ฉันที่ตอนนี้ตัวแข็งทื่อไปหมด
?ไม่ต้องห่วง ฉันไม่เคยทำอะไรผู้หญิงอยู่แล้ว? เขาพูดก่อนจะหันไปหาฮาเวิร์ด ?ต้องไอ้บ้านั่นต่างหากถึงจะคู่ควรกับฉันมากที่สุด?
?งั้นแกก็เลิกใช้ผู้หญิงเป็นเครื่องมือล่อให้ฉันโมโหแล้วมาสู้กันตัวต่อตัวสักที!!?
?ฮ่าๆ ก็เวลาแกโมโหมันสนุกดีนี่หว่า ยิ่งตอนนี้ แม้แต่จะกระดิกนิ้วแกยังทำไม่ได้เลยมั้ง ฉันเลยอยากรู้ว่าถ้าแกโมโหแกจะทำยังไง อีกอย่าง...? จิมพูดพลางเดินเข้าไปหาฮาเวิร์ดช้าๆ ?นี่ฉันกำลังต่อเวลาให้แกอยู่นะ เห็นสภาพแกตอนนี้แล้วมัน...สงสาร?
พูดจบจิมก็ง้างดาบของเขาขึ้นแล้วฟาดฟันใส่ฮาเวิร์ดทันที
ฟวั่บ!! ฟวั่บ!! ฟวั่บ!!
สองคนนั้นเริ่มกลับมาสู้กันจนเสียงดังก้องไปหมด ตอนนี้ถึงไม่บอกก็รู้ว่าฮาเวิร์ดต้องแพ้จิมแน่ๆ ดูเขาอ่อนแรงลงเรื่อยๆ ดูก็รู้ว่าเขาไม่มีแม้กระทั่งแรงจับดาบด้วยซ้ำ
?ย้าก!? จิมตะโกนดังลั่นก่อนจะฟันดาบลงตรงกลางดาบของฮาเวิร์ดอย่างแรง
ฟวั่บ!!
เคร้ง!!
O_O ดาบของฮาเวิร์ดกระเด็นออกไป ตอนนี้เขาพลาดท่าล้มลงกองกับพื้น จิมที่ยังคงยืนอยู่ง้างดาบขึ้น ทำท่าจะแทงฮาเวิร์ด!
?ไม่ อย่านะ!!?
ฉันกรีดร้องดังลั่น จิมจึงหยุดทุกอย่างกะทันหัน เขาหันกลับมามองฉันก่อนจะหัวเราะและเหยียดยิ้มเหมือนเยาะเย้ย
?ไม่ต้องห่วง ฉันไม่ทำมันหรอกน่า? เขาพูดพร้อมกับเก็บดาบเข้าที่ ?ก็แค่สู้กันเล่นๆ ตามประสาพี่น้อง?
แล้วจิมก็ส่งมือให้ฮาเวิร์ด ฮาเวิร์ดที่นั่งหอบหายใจแรงมองมือที่ยื่นส่งมาให้นิดหนึ่งก่อนจะเอื้อมมือไปจับ หลังจากจิมดึงฮาเวิร์ดลุกขึ้นมาแล้ว ฉันก็รีบวิ่งเข้าไปประคองเขาทันที
?สุดท้าย...การประลองครั้งนี้ผู้ชนะก็คือฉันอีกตามเคย?
?ครั้งหน้าฉันไม่พลาดแน่ แค่กๆ? ฮาเวิร์ดว่า จิมยักไหล่นิดๆ ก่อนจะหมุนตัวหนีและกำลังจะเดินออกไป
?นายนั่นแหละที่แพ้!? ฉันพูดโพล่งขึ้นมา จิมชะงัก ก่อนจะหันกลับมามองหน้าฉัน
?ว่าอะไรนะ?
?ฉันบอกว่านายนั่นแหละที่แพ้? ฉันว่าพลางเดินเข้าไปใกล้จิมเรื่อยๆ ?คนอย่างนายไม่มีวันชนะฮาเวิร์ดได้หรอก?
?...?
?แค่การที่นายดึงผู้หญิงอย่างฉันมาเป็นเครื่องมือ มันก็ทำให้นายแพ้ตั้งแต่เกมยังไม่จบด้วยซ้ำ และถ้าให้ฉันเดานะ...?
?...?
?คนที่จะทำอย่างนี้ได้ ก็คงเป็นพวกชอบเรียกร้องความสนใจ ไม่มีใครรัก หรือไม่ก็ขาดความอบอุ่นนั่นแหละ?
?มันจะมากไปแล้วนะ!? จิมตะคอกออกมา ใบหน้านิ่งๆ เริ่มเปลี่ยนเป็นโมโห
?มากตรงไหน นี่...ปล่อยฉันนะฮาเวิร์ด ปล่อยสิ...?
ฮาเวิร์ดรีบเข้ามาดึงมือฉันก่อนจะพาเดินออกไป ทิ้งจิมให้ยืนค้างอยู่อย่างนั้นคนเดียว
จิมยืนกำหมัดแน่น ขาดความอบอุ่น! ไม่มีใครรัก! เป็นคำที่เขาเกลียดที่สุด เขาไม่อยากได้ยินและไม่คิดว่าจะมีใครกล้าพูดแบบนี้กับเขา เขาเป็นคนที่เหนือกว่าทุกคนมาโดยตลอด แต่ตอนนี้เขารู้สึกว่าตัวเองกำลังจะพ่ายแพ้ให้กับคำพูดของยัยผู้หญิงคนนั้น!
?ไปโรงพยาบาลดีกว่า? ฉันบอกฮาเวิร์ด หลังจากขึ้นมานั่งอยู่บนรถแท็กซี่แล้วเขาก็ดูนิ่งๆ ไป
?ไม่เอา ฉันอยากกลับบ้าน?
?แต่นายเจ็บ?
?นิดหน่อยเท่านั้นแหละ?
?ทำไมพวกนายจะต้องสู้กันเอาเป็นเอาตายขนาดนั้น? ฉันถามขึ้น หมอนั่นพ่นลมหายใจก่อนจะตอบ
?เรื่องปกติ ฉันกับหมอนั่นดวลกันแบบนี้เสมอ?
ป...ปกติงั้นเหรอ - -
?แสดงว่าคราวที่แล้วนายก็มาสู้กับจิมใช่มั้ย?
?อืม?
?แล้วทำไมจิมถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ เอ่อ...เขาบอกนายรึเปล่าว่าเขามาได้ยังไง? ฉันถามแบบหยั่งเชิง แต่ฮาเวิร์ดส่ายหน้า ถ้าจิมมาจากที่เดียวกันกับฮาเวิร์ด เขาพูดคุยกับฉันได้เหมือนที่ฮาเวิร์ดพูดได้ นั่นก็หมายความว่าเขาจะต้องรู้น่ะสิว่าตัวเขากับฮาเวิร์ดมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง!!!
?เปล่า ไม่ได้บอก ฟู่~? เขาพ่นลมหายใจอีก ?เธอจะถามฉันทำไมนักหนา ไม่จำเป็นต้องรู้หรอก?
?ไม่จำเป็นได้ยังไง นี่ฉันอยู่กับนายนะ?
?อีกหน่อยก็ไม่แล้วนี่? เขาสวนขึ้นมา และทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบทันที ฉันรู้สึกจุกแปลกๆ รู้สึกว่าพูดอะไรไม่ออก ?เมื่อไหร่ที่ฉันได้กลับไป เรื่องทุกอย่างก็จะว่างเปล่า มันจะจบลงทันที?
?เรื่องทุกอย่างจบได้ ฮาเวิร์ด? ฉันพูดแทรกขึ้นมา รู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งใบหน้า ?แต่ความทรงจำกับความรู้สึกของคนมันจบแบบที่นายว่าไม่ได้หรอกนะรู้ไว้?
พูดแค่นั้นฉันก็หันหน้าหนีเขาทันที ฉันรู้สึกเหมือนเขาจะหันกลับมาพูดอะไร แต่สุดท้ายไม่พูด เราทั้งคู่จึงนั่งเงียบกันไปอย่างนั้น จนท้ายที่สุด คนที่ทำลายความเงียบก่อนก็คือเขา
?วันนี้เธอตามหาฉันรึเปล่า?
?ทุกที่ที่ไปได้? ฉันตอบด้วยน้ำเสียงห้วนๆ ไม่หันกลับไปมองหน้าเขาเลย พอนึกถึงตอนที่ตัวเองวิ่งหาเขาจ้าละหวั่น หาทุกที่ หาตั้งแต่เช้าจรดเย็นด้วยความกลัวว่าเขาจะเป็นอะไร มันก็ทำให้แน่นๆ ขึ้นมาที่อกซะงั้น รู้สึกเหมือนกำลังจะปล่อยโฮร้องไห้ออกมา
?หึๆ คิดอยู่แล้วว่าซื่อบื้ออย่างเธอต้องวิ่งวุ่นวายตามหาฉันจนทั่ว?
?...?
ฉันนิ่งไป ไม่หันกลับไปมองเขาพูดเลยสักนิด เพราะกลัวตัวเองจะบ้าบอร้องไห้ออกมาต่อหน้าเขา
?แต่คราวหน้าเธอไม่ต้องตามหาฉันหรอก?
ขวับ! ฉันหันไปมองหน้าเขาทันที น้ำตาที่อุตส่าห์กลั้นไว้ตั้งแต่ตอนแรกไหลออกมา เขาเองก็จ้องหน้าฉันก่อนจะยิ้มบางๆ ให้
?เพราะต่อไปฉันจะไม่หายไปแบบนี้อีก?
?...?
?สัญญา!?
**********************************************************************************************
แหม! จบตรงตอนที่เรื่องราวกำลังเข้มข้นอีกแล้ว ถ้าอยากรู้เรื่องราวทั้งหมด ก็ขอเชิญไปติดตามอ่านต่อได้ในเล่มเลยค่ะ
?ฮือๆ T^T เราจะทำยังไงต่อไปดี?
?อย่างแรกก็คือเอาไอ้สิ่งที่เรียกว่ามือถือเน่าๆ ของเธอปาหัวหมาทิ้งไปซะ?
มันก็แค่แบตฯ หมดนะยะ -*-
?อย่างที่สองคือหุบปากของเธอสักที - - อันนี้สำคัญ?
?ก็ฉันกลัวอ่ะฮาเวิร์ด T[]T?
?กลัวอะไร คนที่เปิดประตูมิติผ่านโลกนู้นโลกนี้อย่างเธอยังต้องกลัวอะไรอีกเหรอฮะ - -^?
เออจริง - -^
?ง่า แต่ถึงยังไงฉันก็เป็นคนนะโว้ย กระซิกๆ >_< กลัวได้ ร้องได้ กรี๊ดได้ ใครมันจะไปแข็งทื่อเป็นท่อนไม้เหมือนนายเล่าไอ้บ้า T^T?
?นี่ ฉันว่าถ้าเธอเลิกชวนฉันทะเลาะซะ เราคงได้ออกไปเดินกินลมชมวิวตั้งแต่ครึ่งชั่วโมงที่แล้วละ -*-?
หมอนั่นว่าก่อนมองเสมือนฉันเป็นคนผิดที่ทางราชการหมายหัว ฮึ่ย! นายนั่นแหละที่ผิด นี่ถ้าไม่บ้าดึงดันเอาแต่ใจจะมาที่นี่ล่ะก็ เราก็คงไม่ต้องมาติดแหง็กในโรงละครผีสิงนี่หรอก กระซิกๆ TT^TT
?เออ - - งั้นฉันจะเงียบ?
?ควรทำได้ตั้งนานแล้ว ยัยแม่มดมนตร์ดำ -*-?
ชิ >.< ต่อปากต่อคำที่สุด เกลียดมันๆๆ
หมอนั่นมองหน้าฉันและส่ายหัวนิดๆ (หมายความว่าไงยะ -_-^) แล้วก็เริ่มเดินวนไปมาเพื่อหาทางออก จุดนี้ฉันล่ะอยากรู้นักว่าไอ้เรื่องบ้าบอคอแตกนี่มันเกิดขึ้นกับชีวิตฉันได้ยังง้ายย >_< ประตูปิดหมด แถมยังล็อกซะทุกบานอีกต่างหาก นี่ยังมีเรื่องอะไรน่าเซอร์ไพรส์กว่าการที่ฉันได้เจอฮาเวิร์ดเดินทะลุออกมาจากหลุมดำอีกเรอะ โฮๆๆ T[]T
?เฮ้ยๆ OoO ฉันเจอทางออกแล้ว? หมอนั่นตะโกนลั่น ฉันที่นั่งคุดคู้กับพื้นรีบกระโดดเด้งวิ่งเข้าไปเกาะแขนหมอนั่นทันที
?พระเจ้า ยังมีประตูไหนที่ไม่ได้ล็อกด้วยเหรอ กรี๊ดๆ >_< โชคดีชะมัดเล้ย?
?ไม่ใช่ประตู -*-?
?อะเด๊ะ - -!! อย่าบอกนะว่าที่นี่มีห้องแห่งความลับเหมือนในเรื่องแฮร์รี่ พอตเตอร์?
?ไอ้หนังพ่อมดปัญญาอ่อนที่เธอบังคับให้ฉันดูน่ะเหรอ -_-^?
?กรี๊ด >.< อย่ามาว่าหนังรักปานดวงใจของฉันน้า นี่ เลิกชวนฉันพร่ำเพ้อแล้วก็ออกไปจากที่นี่ได้แล้ว ไหนๆ ประตูอยู่ที่ไหนเอ่ย (-_- )( -_-)?
?ไม่มีประตูหรอก -*-;;?
?อ้าว - -^?
?มีแต่เพดานด้านบนนู้น ^-^? แล้วหมอนั่นก็ชี้ขึ้นฟ้าให้ฉันดูช่องโหว่ใหญ่ๆ ติดเพดานด้านบนด้วยความภาคภูมิใจ ฉันถึงกับอึ้งพูดอะไรไม่ออก ไม่สิ อันที่จริงฉันแทบช็อกน้ำลายฟูมปากไปเลยต่างหาก TOT
?ความจริงรออยู่ในนี้ก็ดีแล้วแหละ -.-^?
?ไม่เห็นดีเลย ฉันว่าเรารีบออกไปกันเถอะ?
?แง้ว >.< แต่ต่อให้หัวเด็ดตีนขาดยังไงฉันก็ไม่ปีนขึ้นไปบนนู้นเด็ดขาด บ้าเอ๊ย ทำแบบนั้นมันฆ่าตัวตายชัดๆ ไม่ตกลงมาตายก็คงกลัวความสูงจนช็อกตาย T_T ฉันว่าเรารอคนมาเปิดประตูให้ดีกว่านะฮาเวิร์ดจ๋า?
?ไม่เอา ปีนดีกว่า จู่ๆ ก็อยากปีนขึ้นมา รู้สึกไม่ได้ขยับแข้งขยับขาออกกำลังมานานแล้ว -*-?
?โฮๆ TOT จะมาอยากขยับอะไรกันตอนนี้ฮะ รออยู่ที่นี่เหอะฮาเวิร์ด ถึงในนี้จะหลอนๆ แต่ก็ปลอดภัย ห่างไกลจากความสูง แล้วถ้าออกไปได้เมื่อไหร่ สัญญาว่าจะพาไปปีนห้องยัยมิวเล่นให้หนำใจ ขยับกันให้ขาหลุดไปเลย พลีส~?
?สรุปจะไม่ปีนใช่มั้ย -_-^?
?ไม่มีทาง!?
?แน่ใจนะ??
?แน่ใจ ต่อให้หัวเด็ดตีนขาด เล็บหลุด ปากแหว่งเพดานโหว่ยังไงฉันก็ไม่ปีน T^T?
?งั้นก็ไม่ต้องปีน?
?เย้ๆ รักนายที่ซู้ดด ^^?
?ขึ้นหลังฉันมา?
?ม่ายยยเจงงง >O<?
วินาทีนี้น่าจะมีใครสักคนติดต่อรายการระทึกขวัญระดับโลกให้มาเก็บภาพบรรยากาศความหวาดเสียวของฉันกับหมอนี่ไว้จริงๆ T^T เราทั้งคู่ห้อยต่องแต่งโตงเตงอยู่บนเชือกเส้นใหญ่เส้นเดียว โดยมีเป้าหมายก็คือไอ้ช่องโหว่นรกนั่น >O<
?ฮือๆ T^T ถึงรึยังเนี่ย >_<?
?ฮึบ! หุบปากเหอะน่า ฮึบ! หลับตาไว้ก็พอ?
ครึก!
?กรี๊ด >O< เชือกขาดแล้วๆๆ?
?มันจะขาดก็เพราะเธอนั่นแหละยัยแม่มด ฮึบ! อย่าดิ้นสิวะ?
?โฮๆๆ TOT?
?หุบปากด้วย -*-?
ฮึก...แล้วฉันก็ต้องหุบปากและหลับตาปี๋ (อย่างเงียบๆ T*T) ในใจก็คอยภาวนาขออย่าให้หมอนี่เกิดหมดเรี่ยวหมดแรงไต่ขึ้นมากะทันหัน ไม่งั้นได้ตายคู่กลายเป็นผีตายายเฝ้าโรงละครนี้แน่ T^T
?อีกนิดเดียว ฮึบ!?
?อื้อๆ >.<?
หมอนั่นว่าด้วยน้ำเสียงเหมือนจะขาดใจ ส่วนฉันไม่กล้าแม้แต่จะส่งเสียง ได้แค่หลับตาและทำตัวไร้ประโยชน์ต่อไปอย่างไม่สะทกสะท้าน -*-
?ฮึบ! ถึงแล้ว เฮ้ ขึ้นไปยืนบนโครงเหล็กนั่นซะ?
แค่ได้ยินคำว่าถึงแล้ว ตาฉันก็กระตุกเปิดเองโดยอัตโนมัติ ฉันรีบปีนขึ้นไปยืนบนโครงเหล็กยาวๆ ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากช่องโหว่ ถึงจะแอบเสียวแค่ไหน แต่พอเห็นเป้าหมายฉันก็ไม่หวั่นแม้วันมามาก >O< รีบไต่ลอดช่องโหว่ออกไปทันที โดยมีฮาเวิร์ดตามมาติดๆ
ผ่าง!! O_O
และภาพที่ฉันเห็นคือความสูงท้านรกมาก...
?ฉันว่าเราคงต้องโดดลงไป?
?ล้อฉันเล่นใช่มั้ย -*-?
?เห็นฉันตลกมั้ยล่ะ - -^?
?งั้นขอขี่หลังนายอีกรอบนะ TTOTT?
?ประสาทเหรอ อยากตายคู่รึไงกัน -*-?
?ก็มันสูงอ๊า >O<?
?ไม่สูงหรอกน่า ดูฉันนะ?
?ม่าย >[]<?
ผลุบ!!
และแทบจะทันทีที่พูดจบ ไอ้บ้าฮาเวิร์ดก็กระโดดลงไปอย่างง่ายๆ สบายๆ O_o ดูเขาไม่สะทกสะท้านกับความสูงระดับตึกหนึ่งชั้นนี่เลยสักนิดเดียว
?นายทิ้งฉัน กระซิกๆ T^T?
?กระโดดลงมาเร็วเข้า ไม่ตายหรอกน่า?
เขาว่าพร้อมกับกวักมือเรียกยิกๆ ใช่สิ ไอ้ที่ไม่ตายน่ะคือนาย ส่วนไอ้ที่จะตายก็คือฉันเน่ TOT
?มันสูงอ่ะฮาเวิร์ด T^T?
?โธ่โว้ย เลิกปอดแหกแล้วก็กระโดดลงมาเร็วเข้า รอนานยุงกัด -*-?
?ไม่เอาอ่า TT[]TT?
?ลงมาเหอะน่า?
?กระซิกๆ T^T?
?ลงมาเลย เดี๋ยวฉันรอรับเธอเอง?
?จ...จริงเหรอ ฮึกๆ T^T?
อ้าวเวร -*- น้ำตาไหลขึ้นมาซะงั้น
?เออดิ ไว้ใจฉันมั้ยล่ะ?
?อื้อๆ (_ _)(T T)(_ _)? ฉันว่า ก่อนจะเตรียมกระโดดโดยมีหมอนั่นตั้งท่ารับอยู่ข้างล่างเช่นกัน ง่ะ ฉันต้องกระโดด ฉันต้องไว้ใจเขา >_<
ฟึ่บ!!
อ...อะไรน่ะ ฉันหันหลังกลับไปมองทันทีที่รู้สึก
เฮือก! O_O ห...เห็นเลย ชัดๆ เลย ทุกครั้งเห็นเป็นเงา คราวนี้เห็นเป็นตัว ฉันถึงกับช็อกอ้าปากค้าง เสียงร้องไม่ออกจากปากเลยสักแอะเดียว ขนแขนลุกซู่อย่างที่ไม่เคยเป็น
?ลงมาเร็วเข้า? ฮาเวิร์ดตะโกนเรียก ในขณะที่ร่างดำทะมึนนั้นกำลังจะพุ่งเข้ามา
?กรี๊ด >O<?
แล้วฉันก็หลับตากระโดดลงไปทันที
ตุบ!!
รู้สึกได้เลยว่าร่างของฉันกระแทกกับพื้นแรงขนาดไหน ต่อให้มีฮาเวิร์ดคอยรับอยู่ด้านล่างก็เหอะ โดยเฉพาะส่วนขา มันปวดระบมและรู้สึกเจ็บจนร้าวไปหมด
?เป็นไงบ้าง? หมอนั่นรีบถามทันทีที่เห็นฉันนอนร้องโอดครวญอยู่กับพื้น
?เจ็บสิโว้ย ฮึกๆ เจ็บขา ไม่ไหวแล้วอ่า TOT?
?แล้วใครหน้าไหนสั่งสอนให้เธอเอาขากระแทกพื้นแบบนั้นเล่า -*-?
?ฉันจะไปรู้รึไงว่าให้เอาส่วนไหนกระแทกพื้นแบบไหนน่ะ เห็นฉันเป็นพรานป่าเรอะ โอ๊ย >O< จับเบาๆ สิยะ เจ็บนะโว้ย ฮือๆ T^T?
ตอนนี้หมอนั่นกำลังสำรวจขาฉันใหญ่ เขาแค่จับมันพลิกดูนิดๆ หน่อยๆ เท่านั้นก่อนจะหันมาบอกฉัน
?ขาเธอหักแล้วล่ะ -*-?
?กรี๊ด ข...ขาช้านน >O<?
?เอ่อ...ฉันว่าเราไปเซเว่นฯ กันเถอะ -.-?
หึ -_-^ อย่าคิดว่าฉันจะบ้าจี้ยอมให้ฮาเวิร์ดพาไปเซเว่นฯ นะ มีหวังได้ขนมจีบ ซาลาเปากลับมากินพอดี จะบ้าตาย -*- ฉันขาเจ็บนะยะ ไม่ใช่เป็นกลากเกลื้อนที่ซื้อซีม่าโลชั่นมาทาแล้วก็หายน่ะ บ๊องที่สุด อ้อ! แล้วที่สำคัญคือขาฉันไม่ได้หักด้วย ก็แค่ขาเจ็บธรรมดานี่แหละ อีตานั่นก็ดันวินิจฉัยขาฉันซะโอเวอร์ >_< แต่ถึงยังไงหมอก็บอกให้ฉันนอนพักที่โรงพยาบาลก่อน ยิ่งตกจากที่สูงยิ่งน่าจะรอตรวจให้ละเอียดกว่านี้ เพราะงั้นตอนนี้ฉันเลยนอนอยู่ในห้องพักด้วยสภาพที่น่าสมเพชเวทนาที่สุดเท่าที่เคยเป็นมา นั่นก็คือขาข้างหนึ่งของฉันมีผ้าหนาๆ พันไว้ มองเผินๆ เหมือนเป็นมัมมี่ที่หายสาบสูญไปจากอ้อมอกของ ?เด็จพ่อฟาโรห์ที่น่ารัก -*-
?แน่ใจเหรอว่าพันผ้าหนาๆ แบบนี้แล้วเธอจะหาย?
ฮาเวิร์ดถามพร้อมกับเอานิ้วจิ้มๆ เสมือนมันคือสิ่งน่ารังเกียจ -_-^
?ย่ะ วิทยาการการแพทย์ที่โลกของฉันก้าวหน้ามากพอ ถึงจะใหญ่สู้คฤหาสน์ของนายไม่ได้ก็เถอะ?
?ไม่เห็นจะเกี่ยว -*-?
เออจริง - -^ ฉันก็แค่หาเรื่องถากถางหมอนั่นไปงั้นเองแหละ ก็แบบว่าแก้เหงาไง ต้องนอนนิ่งๆ อยู่ที่โรงพยาบาลนี่อีกตั้งวันสองวันแน่ะ -*-
?แล้วนายไม่ไปซ้อมละครเหรอ มานั่งอู้อยู่ได้ -_-?
?เดี๋ยวมิวมารับ?
เบื่อหน้านังเพื่อนคนนี้ชะมัด - -
ก๊อกๆๆ~
?ฮัลหรูเบบี๋ ^-^?
ตายยากอีกต่างหาก -*-
?เป็นยังไงบ้างแก หมอเค้าตัดขาแกทิ้งให้เป็ดกินรึยังเนี่ย ^^?
?ยังหรอก - - หมอบอกต้องตัดของแกก่อน?
?นังนี่ -_-^ เดี๋ยวปั๊ดแช่งให้เดี้ยงอีกข้างซะหรอก อ่ะ ของเยี่ยม แกะกินเองละกัน? ยัยนั่นว่าก่อนจะเดินมานั่งข้างๆ เตียงและมองมัมมี่ (ผ้าที่พันขา) ของฉัน ด้วยสายตาสมเพชเวทนา ?ฉันล่ะสงสัยจริงๆ ว่าแกไปทำบ้าอะไรที่โรงละครมา ทำไมถึงได้ตกหกกระไดลงมาแข้งขาเจ็บแบบนี้ - -??
ฉันแอบหันไปมองหน้าฮาเวิร์ดนิดหนึ่ง แต่หมอนั่นกลับหาวปากกว้างเป็นการตอบรับ -*- จ้ะ ฟันสวยมาก แต่ไม่คิดจะช่วยฉันสักหน่อยรึง้าย >O<
?ก็...แบบ ฉันไปดูโรงละครน่ะ?
?ดูทำไม มีอะไรให้ดูเหรอ แล้วดูอีท่าไหนทำไมถึงตกลงมาแบบนี้?
เอาใหม่ - - ฉันไม่ใช่แค่เบื่อ แต่เกลียดยัยนี่เลยต่างหาก กรี๊ด >O<
?คือฉัน เอ่อ...จะคิดบทใหม่น่ะ แบบ...ให้พระเอกใช้สลิงโรยตัวลงมาไรเงี้ย -*- เลยต้องปีนขึ้นไปดู?
พรวด!
ไอ้บ้าฮาเวิร์ดขำพรวดออกมาทันที แต่สุดท้ายก็ยังทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้และไม่ยอมช่วยฉันอยู่ดี -*-
ยัยมิวทำหน้าเข้าใจแบบงงๆ (ยังไงฟะ -_-?) ฉันเลยรีบเปลี่ยนเรื่องซะ ไม่งั้นต่อไปฉันอาจจะต้องโกหกยัยนี่ว่าขึ้นไปหาทำเลสร้างบ้านบนนั้นเลยพลาดตกลงมาอะไรทำนองเนี้ย -_-^^
?พาฮาเวิร์ดไปซ้อมละครซะเถอะ - -?
ได้โปรด TT_TT
?เออๆ งั้นเดี๋ยวไปก่อนละกัน? ยัยมิวบอกก่อนจะหันไปดึงแขนฮาเวิร์ดขึ้นมากอด ที่สำคัญคือหมอนั่นไม่ลืมหยิบดาบนรกคู่ใจไปด้วย -*-
?เดี๋ยวมา?
เขาบอกแค่นั้นแล้วก็เดินกระดี๊กระด๊าออกไปทันที เอ่อ - - โปรดอย่าคิดว่าฮาเวิร์ดกระดี๊กระด๊า ฉันหมายถึงยัยมิวต่างหาก
พอสองคนนั้นออกไป บรรยากาศก็เงียบสงบลงทันตาเห็น ฉันหยิบรีโมทขึ้นมากดเปิดทีวีดูด้วยความฟุ้งซ่าน หยิบนิตยสารบ้าบอขึ้นมาพลิกๆ อ่าน พลิกไปพลิกมาก็ไปเจอเข้ากับคอลัมน์ดูดวง อ๊ะ! ดูสักหน่อยก็ดี รู้สึกว่าช่วงนี้เจอแต่เรื่องซวยๆ ยังไงก็ไม่รู้ -.-^
?ระวังคนเคยรู้จักตามปองร้าย...?
อืม - - นึกถึงไอ้บ้าแฟรงค์ขึ้นมาคนแรก จ้ะ...ขอบคุณชีวิตที่เพิ่งมาเปิดเจอคำเตือนนี้ -*-
?ระวังจะประสบกับอุบัติเหตุ ให้ระวังที่สูงเข้าไว้?
กรี๊ด >_< แม่นไปไหนเนี่ยคอลัมน์ดูดวงเล่มนี้ แบบนี้แสดงว่าต้องแม่นทุกเรื่องแน่ๆ
?โรคภัยไข้เจ็บไม่มาถามหา การงานราบรื่นดีไม่มีติดขัด...?
สาธุ -/\-
?ส่วนเรื่องความรักให้เล็งคนสนิทชิดใกล้ไว้?
ต้องเล็งกันเลยทีเดียว -*-
?กำลังจะได้เริ่มต้นใหม่กับคนที่เพิ่งเจอกัน อาจมาจากแดนไกลหรือพบเจอกันโดยมิได้คาดฝัน รูปลักษณะของเขาคนนั้นจะมีผิวขาว ร่างสูงใหญ่แข็งแรง และ...?
ฉันรีบคว่ำนิตยสารหน้านั้นลงบนหัวเตียงทันที -\\\\- เพราะอ่านไปอ่านมาหน้าไอ้บ้าฮาเวิร์ดก็ลอยมาแปะโป๊ะอยู่กลางหน้าผากซะงั้น ก็ดูสิ ทั้งมาจากแดนไกล พบกันโดยมิได้คาดฝัน (หลุมดำนั่น -*-) แถมยังผิวขาว ร่างสูง และบลาๆๆ~ ทุกอย่างตรงกับหมอนั่นเด๊ะ บ้าจริง! ไม่เขียนไว้ซะเลยล่ะยะว่าเนื้อคู่ฉันชื่อฮาเวิร์ดน่ะ -*-
คิดพลางดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปง
ดวงเล่มนี้คงจะไม่แม่นไปซะทุกเรื่องหรอกมั้ง อย่างน้อยก็เรื่องความรักนี่แหละ ที่สำคัญ ฉันไม่ได้เพิ่งเจอกับฮาเวิร์ดสักหน่อย แต่ฉันเจอเขามานานแล้วต่างหาก เจอมากว่าแปดปีแล้วด้วยซ้ำ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมฉันถึงรู้สึกสนิทใจและคุ้นเคยกับเขาง่ายดายขนาดนี้ เอ้ย - - แล้วฉันจะมัวมานั่งคิดเรื่องไร้สาระนี่ทำไมฟะ วู้~ เลิกคิดๆๆ (- - )( - -)(- - )( - -) นอนดีกว่า คร่อก -_-zZ
.........
....
ติ๊กๆๆ~ เสียงนาฬิกาดังลั่นห้องที่เงียบสงบ ฉันค่อยๆ หลับสู่ภวังค์อย่างเลี่ยงไม่ได้ แต่จู่ๆ ฉันก็กลับรู้สึกถึงบรรยากาศที่มืดหม่นขึ้นมา ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะลืมตาแต่ลืมไม่ขึ้น รู้สึกว่าเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีมันหายไป รู้สึกว่ารอบๆ ตัวเวิ้งว้างและว่างเปล่า หรือว่าฉันกำลังฝัน ไม่นะ นี่มันไม่เหมือนทุกๆ ครั้งที่ฝันเลย...
?ฮ่าๆๆ...?
เสียงใครหัวเราะกัน เป็นเสียงผู้ชาย มันดังก้องไปหมด
?ฮ่าๆ...?
ไม่...ไม่ใช่ความฝันแน่ๆ ฉันรู้สึกจริงๆ มันเป็นเสียงผู้ชายหัวเราะ เหมือนกับกำลังหัวเราะอยู่ข้างๆ หูฉันเลยด้วยซ้ำ
ฉันพยายามลืมตาขึ้นอย่างยากลำบาก และพอลืมตาได้ สิ่งที่เจอก็คือความมืดมิดอยู่ดี ข้างๆ เตียงเหมือนมีร่างสูงใหญ่ของใครคนหนึ่งนั่งอยู่
?ใคร??
?ฮ่าๆๆ...?
?ใครน่ะ?? ฉันพยายามรวบรวมแรงทั้งหมดที่มีถาม แต่คำตอบที่ได้ก็คือเสียงหัวเราะของผู้ชายคนนั้น
?เคท! เคท!?
อ๊ะ! เสียงใครเรียกชื่อฉัน
?เฮ้! ยัยแม่มด ตื่น?
แล้วแสงสว่างก็ค่อยๆ เล็ดลอดเข้ามา ตาปรือๆ ของฉันลืมขึ้นช้าๆ =_= เห็นฮาเวิร์ดกำลังขมวดคิ้วมุ่นมองฉันอยู่ ง่ะ มืดค่ำแล้วเหรอเนี่ย รู้สึกเหมือนเพิ่งหลับไปแป๊บเดียวเอง
?เพี้ยนชะมัด ละเมองั้นเหรอฮะ -*-?
?ละเมออะไรเหรอ -O-?
?ใคร... ฉันถามว่าใคร... ใครน่ะ...?
ไม่บอกก็รู้ว่าอีตานี่พยายามเลียนเสียงเล็กๆ ของฉัน ชิ น่าหมั่นไส้ที่สุด -*- ไม่ละเมอบ้างให้มันรู้ไป
เอ๊ะ สรุปว่าเมื่อกี้คือความฝันงั้นเหรอ ทำไมถึงรู้สึกเหมือนความจริงจังเลยอ่า -O- แต่ช่างเถอะ ขี้เกียจบ่นให้ฮาเวิร์ดฟัง เขาก็คงจะหาว่าฉันฝันไร้สาระอีกตามเคย
?ซ้อมเสร็จแล้วเหรอ ทำไมวันนี้กลับเร็วจัง?
?วันนี้คนอื่นๆ มีประชุม? เขาว่า ก่อนจะเดินไปหยิบแอปเปิ้ลของฝากฉันมากิน จากนั้นจึงเดินมาหยุดอยู่ข้างเตียงฉัน ?น่าสมเพชชะมัด? แล้วก็เดินกลับไปนั่งโดยไม่สนใจเลยว่าคนน่าสมเพชอย่างฉันอยากจะเอามีดปอกผลไม้เฉาะหัวเขาซะ -*- เซ็งชะมัด เปิดทีวีดูอะไรหน่อยดีกว่า
ปิ๊บ~
พอกดรีโมทเปิดทีวี หนังดีเด่นประจำค่ำคืนนี้ก็ปรากฏบนหน้าจอทันที ฉันนั่งดูไปเรื่อยๆ ส่วนฮาเวิร์ดเริ่มหยิบนิตยสารมาเปิดดู
?เฮ้ นี่หนังสืออะไร เธออ่านหน้านี้อยู่เหรอ?
ปล่อยให้เขาพล่ามไปเถอะ ฉันจะดูหนัง -_-
?เจ้ารักข้ามั้ย??
พระเอกถามในขณะที่กำลังเต้นรำอยู่ นางเอกยิ้มรับก่อนจะตอบ
?ข้ารักท่าน? เว้นช่วงไปเล็กน้อย ?และจะรักทุกๆ เช้าที่ข้าตื่น รักทุกๆ ค่ำคืนก่อนข้านอนหลับ?
กรี๊ด >_< ชอบประโยคนี้จังอ่า แบบนี้ต้องรีบจดไว้ เดี๋ยวจะลืม จดๆๆ >.<~
?ฮาเวิร์ด ขอกระดาษกับปากกาหน่อยสิ ><?
ฉันว่าก่อนจะหันไปหาเขาอย่างรีบร้อน แต่ดูเหมือนเขาไม่ได้สนใจฉันเลยสักนิด เพราะเขามัวแต่กำลังอ่าน...
...นิตยสารเล่มนั้นนี่!
?ฮาเวิร์ด เอ่อ...ทำอะไรอยู่เหรอ -*-?
?อ่านดวง - -?
เขาตอบสั้นๆ ห้วนๆ แต่ฉันสิแทบช็อกโดยไม่มีสาเหตุ ><
?ฮู้ๆๆ ^^;; อย่าดูเลย มันไม่แม่นหรอกน่า โลกฉันก็ชอบมีอะไรตลกๆ แบบนี้เสมอแหละ เอาไว้คลายเครียดไง T^T?
?แม่นนะ แม่นดี?
?ฮึก...O_o?
?เขาบอกว่าเนื้อคู่ของฉันจะเป็นคนผิวขาว เจอกันโดยมิได้คาดฝัน ร่างสูงโปร่ง บางทีอาจจะเป็นคนใกล้ตัวที่สนิทชิดเชื้อกันอยู่แล้วก็...?
?เอามานี่น้า >O<?
แล้วฉันก็แทบจะตกเตียงตายเพราะพยายามจะพุ่งหลาวเข้าไปคว้าหนังสือจากมือฮาเวิร์ดโดยไม่ได้สนใจขาบวมๆ ของตัวเองที่มีผ้าพันไว้
?เฮ้ย นิสัยเสียชะมัด ฉันดูอยู่นะเว้ย? เขาโวยวายแต่ฉันไม่สนใจ
?อ...เอ่อ เอามายืมก่อน จะรีบจด เดี๋ยวลืม?
แล้วฉันก็รีบเอาปากกามาทำทีเป็นจดประโยคเด็ดจากหนังยิกๆๆ >.< ฮาเวิร์ดทำท่าเสียอารมณ์ก่อนจะลุกไปค้นนิตยสารเล่มอื่นออกมาดู
ฉันยังคงทำเป็นนั่งจดนู่นจดนี่อยู่อย่างนั้น ไม่รู้ทำไม ไม่มีเหตุผล แต่ไม่อยากให้เขาดูไอ้ดวงบ้าบอนี่เลย ให้ตายเหอะ -*-
8
และแล้วก็ถึงวันที่ฉันจะได้ออกจากโรงพยาบาลนี่สักที =_= หลังจากที่หมอตรวจนู่นนี่นั่น จ่ายยา รวมถึงบ่นๆๆ เสร็จเรียบร้อยแล้ว หมอก็อนุญาตให้ฉันกลับบ้านได้ ฉันเก็บของใช้ทั้งหมดเสร็จภายในเวลาไม่นาน เพราะไม่ได้มีอะไรมากมายอยู่แล้ว แต่ก็ยังกลับไม่ได้อยู่ดี -_-^ ทำไมน่ะเหรอ ก็ไอ้บ้าฮาเวิร์ดน่ะสิ บอกว่าจะแวะมาหาฉันที่นี่ก่อน แล้วค่อยกลับพร้อมกัน เอ...ว่าแต่ฉันก็รอมานานแล้วนะ นี่ก็ค่ำแล้วด้วย ทำไมยังไม่มาอีก ไหนบอกว่าวันนี้จะขอเลิกซ้อมละครเร็วหน่อยไงล่ะ ลองโทรไปถามยัยมิวดูดีกว่า
พอกดโทรศัพท์ปุ๊บ ไม่ทันไรยัยเพื่อนตัวดีก็รับสายปั๊บ - -^
[แฮ้ลหรู! มีอะไรยะคนพิการ]
นังนี่ - -^ ก็แค่เกือบๆ หรอกย่ะ กระซิกๆ T^T
?ฮาเวิร์ดออกมารึยัง?
[อ้อ ที่รักของฉันน่ะเหรอ รู้สึกว่าจะออกไปแล้วนะ]
?ออกมานานรึยังอ่า -*-?
[ไม่รู้สิ ฉันก็ไม่รู้ว่าเขาออกไปตอนไหนนะ จู่ๆ เขาก็หายตัวไปเองเลย ไม่ได้ร่ำได้ลากันด้วยซ้ำ กระซิกๆ T^T]
หายตัวไปงั้นเหรอ? หายไปไหนกัน?
?แล้วหมอนั่นไม่ได้บอกใครไว้เลยรึไง?
[ไม่รู้อ่ะแก คงไม่ได้บอกหรอก เพราะยังถามๆ หากันอยู่เลย อุ๊ยแก เดี๋ยวแค่นี้ก่อนนะ กำลังยุ่งอยู่ นี่ ยัยนางเอกน่ะ จะเล่นละครหรือระบำหุ่นเชิดยะ แข็งซะ บลาๆๆ~]
ปิ๊บ!
แล้วเสียงยัยมิวที่กำลังด่านางเอกอย่างเมามันก็โดนตัดไปทันที
อะไรกัน! ฮาเวิร์ดหายไปไหนนะ จะว่าหลงทางก็ไม่น่าใช่ เพราะจากมหาวิทยาลัยมาโรงพยาบาลมันใกล้ๆ แค่นี้เอง อีกอย่างเขาก็เคยมาเองแล้วด้วย หรือว่าเขาไปที่อื่น อืม...ก็ไม่น่าจะใช่อยู่ดีนั่นแหละ ปกติเวลาเขาจะไปไหนมาไหนก็มักจะบอกฉันก่อนเสมอ (เพื่อจะใช้ให้พาไปหรือทำอะไรสักอย่าง -*-) งั้นจะหายไปไหนได้? ฉันคิดพลางหันไปมองนาฬิกา
?20:28?
สองทุ่มครึ่งเข้าไปแล้ว เอ๊ะ! หรือหมอนั่นแอบใจแตก -_-^ หนีไปกับสาวที่ไหนรึเปล่าฟะ ยิ่งเสน่ห์แรงๆ อยู่ด้วย เอาวะ! ลองนั่งรออีกสักครึ่งชั่วโมงแล้วกัน
ติ๊กๆๆ~ ฉันนั่งรอพลางทำนู่นทำนี่ไปเรื่อยเปื่อย เปื่อยไปเปื่อยมา พอเห็นไปดูนาฬิกาอีกทีก็ต้องตกใจ
?22:15?
เวร -*- สี่ทุ่มกว่าแล้วนะเนี่ย ไม่เห็นจะมีวี่แววของหมอนั่นเลย บ้าที่สุด! กลับเลยก็แล้วกัน ไม่รงไม่รอมันแล้ว >_< ยิ่งรอก็ยิ่งดึก ยิ่งดึกก็ยิ่งอารมณ์เสีย
สุดท้ายฉันเลยต้องกลับห้องอย่างโดดเดี่ยวเดียวดาย ระหว่างทางกลับก็คอยสอดส่องหาฮาเวิร์ดไปด้วย แต่ก็ไม่วี่แววเลยสักนิด -*- หึๆ ไม่ใช่ว่าถูกหลอกไปขายแล้วเรอะ! หน้าตายิ่งเข้าขั้นอยู่ด้วย แต่คิดไปคิดมา คงไม่มีหรอกมั้ง เชื่อว่าทุกคนที่เจอหมอนั่นคงไม่มีใครอยากคอขาด - -
กว่าจะกลับมาถึงห้องก็ปาเข้าไปห้าทุ่มแล้ว แต่ฮาเวิร์ดยังไม่กลับมาเลย >O< ฉันเริ่มรู้สึกร้อนรนจริงๆ จังๆ เริ่มลุกๆ นั่งๆ เสมือนมีไฟคอยลนก้นตลอดเวลา นี่นายหายไปทำบ้าอะไรของนายอยู่นะฮาเวิร์ด รีบกลับมาสักทีสิยะ
ก๊อกๆๆ~
ฮาเวิร์ด O_O
พอชื่อของหมอนั่นเด้งเข้ามาในสารบบของสมอง ฉันก็รีบวิ่งอย่างทุลักทุเล (เจ็บขาง่ะ T^T) ไปเปิดประตูทันที
?แถ่นแท้น~ ยินดีต้อนรับกลับห้องนะน้องเคทของเจ๊จุ๋มจิ๋ม ^-^?
สาบานว่าทำงานมีเงินเมื่อไหร่ฉันจะรีบเปลี่ยนคอนโดฯ ทันที -*-
?เจ๊เพิ่งรู้ข่าวจากน้องมิวซี่ดินระเบิดเมื่อวานนี้เอง ต้องขอโทษด้วยนะที่ไม่ได้ไปเยี่ยมน่ะ ^^?
ค่ะ ขอบคุณทุกสิ่งอย่างบนโลกใบนี้ที่ทำให้เจ๊ไม่ไป -*- ขอบคุณแกด้วยนังมิว ที่อุตส่าห์สะเหล่อแจ้งข่าวแทนฉัน
?แหะๆ ไม่เป็นไรค่ะ?
?นี่เลยๆ เจ๊เอาของมาเยี่ยมไถ่โทษน้า ^-^ แถ่นแท้นนน~ ตื่นเต้นม้ายย >_<?
เค้ก -_-^ นี่ถ้าว่างทำเค้กมากนักทำไมไม่เปิดโรงงานเบเกอรี่ซะเลยล่ะเจ๊ >O<
?ขอบคุณค่ะ แหะๆ?
ฉันรีบรับเค้กมาและรีบปิดประตูอย่างรวดเร็ว แต่เจ๊จุ๋มกลับใช้วิชามารยื่นหน้าปลากะพงของเจ๊แกเข้ามาขวางไว้ >.<
?เดี๋ยวสิเคท >O< ไม่เห็นเคทแนะนำผู้ชายคนนั้นให้เจ๊...?
?เคทปวดหัวมากเลยค่ะเจ๊ ขอตัวและราตรีสวัสดิ์ค่าาา TT[]TT?
ผลุบ!
แล้วฉันก็รีบดันหัวเจ๊แกออกไป ก่อนจะปิดประตูด้วยความเร็วปานจรวด นี่ถ้ารู้ว่าเจ๊แกจะตามวุ่นวายฮาเวิร์ดมากมายขนาดนี้ล่ะก็ โกหกว่าหมอนั่นเป็นทอมซะก็ดี (เจ๊แกคงเชื่ออยู่หรอก -.-??)
ฉันเดินเอาเค้กไปไว้ในตู้เย็นด้วยความเหนื่อยหน่าย ก่อนจะเดินไปทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟา
ก๊อกๆๆ~
กรี๊ด >O< อีเจ๊จิ้มจุ่มนี่ เดี๋ยวแม่ก็ด่าให้เปิดเปิงเล้ย อารมณ์ฉันยิ่งไม่ปกติอยู่นะ
ก๊อกๆๆ~
ทนไม่ไหวแล้วโว้ยย >[]<
ก๊อกๆ~
ฉันรีบพุ่งหลาวแบบกะเผลกๆ ไปเปิดประตูด้วยความโมโห เจอหน้าเมื่อไหร่จะด่าให้ลืมวิธีทำเค้กไปเล้ย >_<
?เจ๊ เคทไม่...กรี๊ดด >O<?
ตุบ!
ทันทีที่เปิดประตูออก ร่างสูงของฮาเวิร์ดที่ตอนนี้สภาพสะบักสะบอมเต็มที่ก็ล้มลงต่อหน้าต่อตาฉันทันที O_O
?ฮาเวิร์ด! ฮาเวิร์ด! นายเป็นอะไรฮาเวิร์ด!?
ฉันที่ตอนนี้ตกใจและมีแววว่าจะช็อกตายก่อนเขารีบนั่งลงดูอาการทันที
?ฮาเวิร์ด!?
?แค่กๆ... ยัยแม่มด แค่กๆ...?
มันน่าปล่อยให้ตายคาพรมเช็ดเท้านี่นัก -*-
?ฮาเวิร์ด นายยังโอเคมั้ย ไปโรงพยาบาลมั้ยฮาเวิร์ด?
?วี้ดว้ายๆ เกิดอะไรขึ้นคะน้องเคทของเจ๊ >O<?
แล้วอีเจ๊จิ้มจุ่มก็วิ่งพังประตูออกมามีส่วนร่วมกับชีวิตฉันอีกเช่นเคย -*- ฉันล่ะอยากรู้นักว่าเจ๊แกมีเรดาร์รับรู้เรื่องชาวบ้านไว้ ณ จุดไหนของร่างกาย เผื่อจะขอติดต่อเอาไปพัฒนาเป็นที่เตือนภัยสึนามิในภายภาคหน้า?สงสัยฮาเวิร์ดคงจะโดนซ้อมมาน่ะค่ะ?
?ค่ะ สภาพแบบนี้เจ๊ก็ไม่คิดว่าไปล่องเรือสำเภามาหรอก -O-?
เจ๊แอบกัดฉัน -*-
?ต้องพาไปโรง?บาลมั้ยอ่ะเจ๊?
?อืม คงไม่ต้องหรอก มาปฐมพยาบาลที่ห้องเจ๊ก่อนละกันนะ >_<?
ให้ตายเถอะ -_-^ สาบานว่าฉันแอบเห็นเจ๊แกแลบลิ้นเลียปากด้วย แต่ยังไงก็เถอะ ที่ห้องฉันก็ไม่มียาทาให้นายอยู่ดี เอาเป็นว่ายอมเสี่ยงตายไปห้องเจ๊แกก่อนก็แล้วกัน
แล้วเรา (เจ๊จุ๋มซะส่วนใหญ่) ก็ช่วยกันประคองฮาเวิร์ดไปที่ห้องเจ๊จุ๋ม จากนั้นจึงช่วยกันทำแผลให้เขา ส่วนที่โดนหนักที่สุดก็คือลำตัว ใบหน้าก็มีบ้างนิดๆ หน่อยๆ อยากรู้นักว่านายไปโดนใครเขาซ้อมมา หึๆ คงไปปากเสียใส่ใครเข้าล่ะสิ ถึงได้โดนแบบเนี้ย แล้วไอ้ดาบข้างตัวเนี่ยพกไว้กันหมาเห่ารึไงยะ ทำไมไม่รู้จักใช้ >.<
?โอ้ย...? ฮาเวิร์ดร้องครางออกมาตอนที่ฉันเอาสำลีเช็ดแผลถลอกตรงคางของเขา
?โอ้ว เสียงร้องเซ็กซี่ได้ใจเจ๊จัง กรี๊ดๆ >O<?
- - เจ๊จุ๋มคะ ละเว้นคนเจ็บหน่อยเถอะค่ะ
?คืนนี้ให้เขานอนห้องเจ๊มั้ยเคท >.<?
?...-_-^ อย่าเลยค่ะ แหะๆ เคทเกรงใจ?
?ต๊ายย >_< ไม่เป็นไรหรอก ขาวๆ เอ้ย เจ็บๆ แบบนี้เจ๊ดูแลได้ อีกอย่าง...? เว้นช่วงไปนิดหนึ่งก่อนจะทำหน้าหื่นสุดฤทธิ์แล้วพูดต่อ ?วันนี้แฟนเจ๊ไม่อยู่ ก๊ากๆๆ ^O^?
กลับห้องกันเถอะฮาเวิร์ด TT_TT
?แหะๆ...? ฉันยิ้มแหยๆ พร้อมกับส่ายหน้าปฏิเสธ ฉันได้ยินเจ๊แกแอบทำเสียงจิ๊ๆ ด้วย =_= ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าเกิดหมอนี่กลับมาเจอเจ๊แกโดยไม่มีฉันอยู่ด้วยจะเป็นยังไง หึๆ ฮาเวิร์ดเอ้ย ดาบก็ดาบเถอะ เจอเจ๊ก็อาจดับได้เหมือนกัน -*-
?แค่กๆๆ? หมอนั่นไอ เจ๊จุ๋มรีบวิ่งไปเอาน้ำมาป้อนให้ ?แค่กๆ แมรี่...?
อ๊ะ...หมอนี่กำลังละเมออะไร ฟังไม่ถนัด
?แม$#%@&^!&ikรี่...?
จุดนี้ทุกอย่างเงียบสงัดทันที เพราะฉันกับเจ๊จุ๋มกำลังเงี่ยหูฟัง -*-
?ฉั#@$&%*^(%(cแมรี่$^*(%แม*%()รี่ แค่กๆ...?
อ้อ เข้าใจแล้วล่ะว่าหมอนี่กำลังเพ้อถึงใคร ไอ้บ้า! ฉันนั่งทำแผลให้นายงกๆ ดันไปละเมอถึงคนอื่นทำไมฟะ อย่างน้อยละเมอถึงเจ๊จุ๋มก็ยังดี (อย่าน้า ฉันคิดเล่นๆ =[]=!!)
?ใครคือแมงรี่เหรอ -_-??
?คงจะเป็นแมรี่น่ะเจ๊ -*-?
?เออๆ นั่นแหละ ใครเหรอเคท?
?ฮ่าๆ แฟนเขามั้งเจ๊?
?อ้าว - - แล้วเขาไม่ใช่แฟนเคทเหรอ เห็นคบหาดูใจกันมาเป็นอาทิตย์แล้ว?
เชื่อรึยังว่าเจ๊แกพยายามจะมีส่วนร่วมกับชีวิตฉันอยู่ตลอด -_-^^
?ฮ่าๆ ถ้าคบจริงคงจะบ้าตายไปแล้วแหละเจ๊ ทั้งปากเสีย ปากมาก วู่วาม เข้าใจยาก บลาๆๆ สรุปคือเป็นแค่เพื่อนกันนี่แหละ?
?งั้นเจ๊ขอ ^O^?
เฮ้อ -O-
จากนั้นไม่นานฮาเวิร์ดก็กลับมาอยู่ที่ห้องได้อย่างปลอดภัยไร้มลทินใดๆ จากเจ๊จุ๋ม -*- ฉันนั่งมองเขาที่กำลังนอนแผ่หลาอยู่บนโซฟา มองแล้วมองอีก มองอย่างพินิจพิเคราะห์ บางทีพอมองๆ ไปอีตานี่อาจจะสลายหายไปกับอากาศก็ได้ จากนั้นฉันก็จะตื่นขึ้นมาบนเตียงนอนเตียงเดิม เพื่อพบว่าเรื่องทั้งหมดเป็นความฝัน...
?ฟี้ -_-zZ?
- -^ เฮ้อ นอนทำหน้าตาหล่อไร้เดียงสาอยู่ได้ ไม่ได้รับได้รู้เล้ยว่าฉันแทบช็อกตายเพราะนาย =_= บ้าที่สุด! จู่ๆ ก็หายตัวไปแล้วก็กลับมาในสภาพแบบนี้ มันน่าเป็นห่วงมั้ยล่ะ เอ๊ะ -_-!! แล้วฉันจะมานั่งเครียดหาวิมานอะไรกัน ไม่เอาๆ เลิกคิดดีกว่า ไม่รู้ว่าฉันจะบ้าเก็บเรื่องนายมาเครียดทำไม >< เอาล่ะ ไหนดูซิว่าต้องทำอะไรต่อไป งืม ต่อไปก็คงต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าสินะ เพราะขืนให้นายนอนทั้งชุดนี้อาจจะโดนเชื้อโรคแบกกลับไปตุนไว้เป็นอาหารหน้าหนาวได้ คิดแล้วก็วิ่งไปหยิบเสื้อยืดตัวใหญ่ๆ (ของแฟนเจ๊จุ๋ม =_=) มา จากนั้นก็ เอ่อ -_-^ จะเริ่มจากตรงไหนดีฟะ ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยถอดเสื้อผ้าให้ผู้ชายเลย >_< เอาวะ เริ่มจากด้านบนก่อนละกัน
ฉันเริ่มถอดเสื้อให้เขาด้วยความยากลำบาก โธ่โว้ย >_< อย่าดิ้นนักสิฟะ
ผัวะ!
เอื้อก...TOT กำปั้นมันเข้าที่หน้าฉันจังๆ หึ หลับได้หลับไป แต่ถ้าจับได้ว่าจงใจล่ะก็ ตายย >O<
กว่าจะถอดเสื้อหมอนั่นได้ก็แทบตาย พอถอดเสร็จแล้วก็แทบตายเหมือนกัน เพราะหุ่นของหมอนี่ทรมานใจม้ากก กรี๊ด >\\\\< บาดตาบาดใจชะมัดเล้ย ไม่สงสัยเลยจริงๆ ว่าทำไมบรรดาสาวแท้สาวเทียม (อย่างเจ๊จุ๋ม) ถึงพากันเฮมารุมนายนัก ผิวขาวอย่างกะหยวก ขาวหมดจดซะจนผู้หญิงอย่างฉันยังอาย >_< ไหนจะหุ่นเฟิร์มๆ แบบนักกีฬานี่อีก ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าเอาไขมันไปละลายทิ้งไว้ที่ไหนหมด
?ฟี้ -_-zZ?
โอเคๆ ตั้งสมาธิแล้วดึงสติกลับมาซะยัยเคท แกต้องรีบเปลี่ยนเสื้อให้หมอนี่สิ ไม่ใช่มานั่งลวนลามเขาทางสายตาแบบเน้ >_<
ฮึบ! เอาล่ะ เปลี่ยนเสื้อเสร็จเรียบร้อย ทีนี้ก็เป็นท่อนล่างสินะ -_-^ อืม...อันที่จริงไม่ต้องเปลี่ยนดีกว่ามั้ง บอกตรงๆ ว่าไม่กล้าอ่ะ >\\\\< แต่พอเห็นสภาพกางเกงที่เลอะทั้งดินทั้งโคลนแล้วก็นะ เปลี่ยนได้คงจะดีกว่า
ฉันค่อยๆ ถอดเข็มขัดให้เขา ฟู่~ ให้ตายเถอะ โชคดีที่ฉันบังคับให้เขาใส่บ็อกเซอร์ด้วย เอาล่ะ เข็มขัดเรียบร้อยแล้ว ต่อไปก็...
หมับ!
?กรี๊ดด >O<?
หมอนั่นคว้าแขนฉันเอาไว้แล้วก็ดึงจนฉันล้มคร่อมลงบนร่างของเขาพอดี >\\\\<
?แค่กๆ...จะปล้ำฉันเหรอ?
?อ๊าย >O< ไอ้บ้า ฉ...ฉันก็แค่จะเปลี่ยนกางเกงให้นายนะเฟ้ย นี่ อย่ามาทำหน้าแบบนั้นใส่ฉันน้า ฉันไม่ได้จะทำอะไรไม่ดี แบบว่า...ทำแบบอย่างนั้น แบบ...เออนั่นแหละ ฉันแค่จะเปลี่ยนกางเกงให้นายจริงๆ น้า สาบาน TTOTT?
แล้วฉันก็ละล่ำละลักพูดๆๆ ออกไป หมอนั่นมองหน้าฉัน ก่อนจะปล่อยมือที่จับฉันอยู่ ฉันรีบเด้งตัวลุกขึ้นยืนทันที >\\\\<
?แค่กๆ รู้แล้วน่า ก็แค่ถามเฉยๆ แค่กๆ...? หมอนั่นตอบกลับด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง และมีแวบหนึ่งที่ฉันเห็นเขาแอบยิ้ม แต่พอฉันมอง เขาก็กลั้นยิ้มไว้แล้วก็แกล้งไอค่อกๆ แค่กๆ -*-
ฉันสงบจิตสงบใจก่อนจะนั่งลง มองเขาที่จู่ๆ ก็ลุกพรวดขึ้นมาราวกับแผลที่ตัวพวกนั้นเป็นแค่เศษดินที่สะบัดๆๆ แล้วมันก็หลุดไปงั้นแหละ >_< นี่นายไม่เจ็บบ้างเลยรึไงฮะ
?ฟื้นขึ้นมาก็ดีแล้ว?
พยายามเปลี่ยนเรื่องสุดฤทธิ์ >[]<
?นายไปกัดกับแมวที่ไหนมามิทราบยะ ทำไมสภาพถึงได้ย่ำแย่ขนาดนี้ -*-?
?ช่างเหอะน่า ไม่สำคัญหรอก แค่กๆๆ?
?คงไปเผลอปากเสียใส่ใครเข้าล่ะสิ -*- หรือไม่ก็คงจะเอาไอ้ดาบกายสิทธิ์นั่นไปชี้หน้าใครเขามาใช่มะ??
?...?
?สรุปจะบอกฉันได้รึยังว่าไปทำอะไรมา?
?สักเรื่องได้ป่ะ -*-?
จ้ะ...หมายถึงอย่าเจือกนั่นเอง - -
?เออ ไม่บอกก็ไม่ต้องบอก ฉันเองก็ไม่ได้อยากจะยุ่งเรื่องของนายนักหรอกนะ แต่ช่วยอย่าลืมว่านายมีพันธสัญญากับฉันอยู่ พระเอกหน้ายับเป็นลูกคลื่นแบบนี้ใครที่ไหนจะอยากเข้ามาดูฮะ -_-^ คิดหน่อยเหอะสมองอ่ะ? ฉันว่าพร้อมกับยกสองมือขึ้นกอดอก ทำท่าหยิ่งยโสโอหังจังก้าใส่หมอนั่น -*-
?ชิ! รู้แล้วน่ายัยแม่มด? หมอนั่นว่าก่อนจะเบือนหน้าหนี ?ฉันก็อยากกลับโลกของฉันเร็วๆ เหมือนกัน?
ไม่รู้ทำไม แต่จู่ๆ ฉันก็ใจหายวาบขึ้นมาซะเฉยๆ พอหมอนั่นบอกว่าอยากกลับ -_-^ แล้วจู่ๆ ไอ้คำทำนายหอยหลอดบ้าบอที่โรงพยาบาลก็แล่นปราดเข้ามาในหัวฉัน แถมดังก้องซ้ำไปซ้ำมาๆ อย่างไม่มีที่สิ้นสุดอีกต่างหาก - -!!
ผิวขาว... ร่างสูงใหญ่... มาจากแดนไกล... พบเจอกันโดยไม่คาดฝัน...
ไม่หรอกน่า... ไม่มีทาง...
ผิวขาว... ร่างสูงใหญ่... มาจากแดนไกล... พบเจอกันโดยไม่คาดฝัน...
กรี๊ด >O< เป็นไปไม่ได้ๆ ฉันสะบัดหัวแรงๆ กะจะเอาไอ้คำทำนายบ้าๆ พวกนี้ออกไปจากสารบบทางความคิด
?สะบัดหัวทำไม จะผลัดขนแล้วเหรอ -*-?
นิดๆ หน่อยๆ ก็ขอให้ได้กัดฉันเถอะหมอนี่ -_-^^
?ย่ะ กำลังจะเข้าไปผลัดในห้องน้ำเดี๋ยวนี้แหละ - -?
?แค่กๆ จะไปอาบน้ำแล้วเหรอ?
?ใช่! นั่งไปก็ไร้ค่า ไปอาบน้ำดีกว่า?
?อาบด้วยคนดิ แค่กๆ ^^?
?นี่ อย่ามาลามปามกับฉันนะ ขอเตือน -*-?
?ทีเมื่อกี้เธอยังจะปล้ำฉันได้เลย - -?
?กรี๊ด >O< ก็บอกแล้วไงว่าฉันจะเปลี่ยนกางเกงให้นายเฉยๆ อ่า T_T เชอะ ทำบุญได้บาปแท้ๆ เลย?
พูดจบฉันก็รีบลุกหนีทันที แต่ยังไม่ทันจะไปไหนเขาก็เรียกเอาไว้ซะก่อน
?เดี๋ยว...? เขาหยุดไปนิดนึง ฉันหันกลับไปมอง เขาจึงพูดต่อ ?ช่วงนี้อย่าไปไหนคนเดียวนะ?
?ทำไมอ่ะ??
?ไม่ต้องรู้หรอก?
?บอกหน่อยเหอะ ฉันสงสัยไม่ไหวแล้ว >_<?
?เออน่า ก็บอกแล้วไงว่าไม่ต้องรู้? ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าของเขาดูจริงจังขึ้นมาทันที
?...?
?รู้แค่ว่าอยู่ใกล้ฉันไว้ก็พอ?
9
?ฉันจะชิ้งฉ่อง =_=^?
?รอตรงนี้ละกัน?
ตรงนี้ก็คือหน้าประตูห้องน้ำ - -^
?ไม่เข้ามานั่งเฝ้าข้างในซะเลยเล่าไอ้บ้า >_<?
?ได้เหรอ ได้ก็เอา - -?
ให้ตายเถอะ =_= มันจะอะไรกันนักกันหนาเนี่ย ตั้งแต่ที่หมอนั่นบอกกับฉันว่าช่วงนี้ห้ามไปไหนคนเดียวและให้อยู่ใกล้เขาไว้ตลอด เขาก็ทำตามคำพูดของตัวเองได้อย่างน่าชื่นชมสุดๆ เพราะเขาไม่ปล่อยให้ฉันได้อยู่คนเดียวเลยแม้แต่ครึ่งวินาที -*-
?มันจะอะไรกันนักหนาฮะ ที่นี่มันมหา?ลัยนะฮาเวิร์ด ไม่มีใครพังประตูเข้ามาดูฉันชิ้งฉ่องหรอก T^T?
?นั่นน่ะสิ ใครมันจะกล้าทำเรื่องสยดสยองขนาดนั้น - -^?
?ไปตายซะ -_-!!?
?นี่ รีบๆ เข้าไปได้แล้ว เสร็จแล้วจะได้รีบกลับ -*-?
ง่ะ T^T ฉันจะบ้าตายกับมัน ทำตัวแปลกประหลาดเข้าไปทุกวันๆ
?นายเกิดบ๊องอะไรขึ้นมาฮะ ทำยังกะมีใครคอยตามฆ่าอยู่งั้นแหละ -_-^?
ฉันถามหลังจากที่ออกมาจากห้องน้ำแล้ว หมอนั่นหันมามองฉันก่อนจะตอบแบบหน้านิ่งๆ ตามสไตล์
?ไม่ต้องรู้ทุกเรื่องที่อยากรู้ได้มะ?
?ไม่ได้ย่ะ เพราะไอ้ที่นายคอยตามฉันอยู่ต้อยๆๆ เนี่ย มันทำให้ฉันสงสัยแล้วก็รำคาญมากๆ >< อย่างน้อยบอกฉันหน่อยก็ยังดีว่าฉันต้องระวังตัวจากอะไร?
?จากทุกอย่าง ยกเว้นฉันกับเพื่อนเธอ - -?
อันที่จริงตัวอันตรายสำหรับฉันก็คือนายนั่นแหละย่ะ >.<
?นี่ บอกๆ มาเหอะน่า วันนี้อุตส่าห์อารมณ์ดีเพราะเลิกซ้อมเร็วนะ ขอเตือนว่าอย่ามาทำให้เจ๊อารมณ์บ่จอย ><?
?กลัวตายชัก -*-?
พูดจบหมอนั่นก็วิ่งหนีฉันไปคุยกับแม่นางเอกสาวแสนสวยที่กำลังยืนอ่านบทอยู่ทันที - -^ไหนบอกให้ฉันอยู่ใกล้นายตลอดไงยะ แล้วนี่ดันทิ้งฉันไปคุยกับคนอื่นซะงั้น แถมยังทำหน้าตากระดี๊กระด๊าน่าหมั่นไส้อีกต่างหาก ทีคุยกับฉันไม่เห็นจะทำหน้าแป้นแล้นเหมือนตอนคุยกับยัยนางเอกดาวมหา?ลัยนั่นเลย ชิ! ผู้ชายมันก็เหมือนกันทั้งโลก ต่อให้เป็นนายที่มาจากเมืองซูโม่กิ๊กนั่นก็เถอะ น่าหมั่นไส้ที่สุด >.<
?เอาน้ำสักถังมั้ยแก - -? จู่ๆ ยัยมิวก็เดินเข้ามาทักฉันโดยมิได้นัดหมาย ฉันสะดุ้งพอสวยงามก่อนจะหันไปมองหน้ามัน - - การทำให้ฉันตกใจเป็นยอดปรารถนาของแกเหรอยะ เข้ามาแต่ละทีไม่เคยให้สุ้มให้เสียง
?เอามาทำไม -*-?
?เอามาสาดหน้าแกไงยะ มองฮาเวิร์ดกับยัยดาวมหา?ลัยนั่นจนตาแทบจะลุกเป็นไฟอยู่แล้ว ระวังนะ มองไปมองมาแกจะกลายเป็นคนไฟลุก -*-?
?ไฟแกสิลุก -*- แล้วใครบอกแกว่าฉันมองอีตาบ้านั่นไม่ทราบ ทำไมต้องมอง มีอะไรให้มองงั้นเหรอ >.<? ฉันทำเป็นฟอร์มมองนู่นมองนี่ไปเรื่อย ?เอ่อ...ฉันแค่กำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่ต่างหาก -\\\\-?
?เรื่อยเปื่อยแล้วทำไมต้องหน้าแดงด้วย -_-?
?อ๊าย ค...ใครหน้าแดงยะ >\\\\< จะบ้าเหรอ โฮะๆ แบบนี้เขาเรียกว่าหน้ามีเลือดฝาดต่างหากล่ะ?
T^T เกลียดหน้าตัวเอง
?เหรอจ๊ะ! เวลามีทั้งวันทั้งคืนแต่หน้าแกเพิ่งมาฝาดเอาเมื่อหนึ่งนาทีที่แล้วเนี่ยนะ - -?
?กรี๊ด >_< แล้วแกจะมาซักฟอกฉันทำหลอดอะไรเนี่ย?
?ฉันไม่ได้ซักฟอกแก แต่ฉันเข้าใจแกต่างหากล่ะเคธี่เพื่อนรัก -.-? ยัยมิวดึงฉันเข้าไปกอดแล้วก็ตบบ่าฉันเบาๆ เสมือนมันกำลังปลอบใจคนเป็นโรคร้ายที่กำลังจะตายในวันพรุ่ง -_-^^
?คนมันอยู่ด้วยกันทุกวันอ่ะนะ แถมฮาเวิร์ดเขาก็หล่อแมนแอนด์แฮนด์ซั่มซะขนาดนั้น เป็นฉันนะ เขาไม่เหลือรอดให้หมู่ภมรได้ดอมดมหรอกจะบอกให้ ก๊ากๆๆ ^O^?
?อ๊ายย >\\\\< แกจะบ้าเรอะ ก...แกกำลังเข้าใจผิดนะ ฉันไม่ได้มองเขา แล้ว...แล้วฉันก็...?
?ยอมรับซะเถอะเคท แค่มองตาแกฉันก็รู้ทะลุไปถึงลิ้นปี่แล้ว -_-^?
?ไม่จริ๊ง >O< ให้ชอบหมอนั่นฉันยอมกระโดดคลองแสนแสบตายดีกว่า ฉัน...?
?สต็อปเบบี๋! ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น เก็บที่แกพ่นๆ ออกมาเอาไว้แก้ตัวกับตัวเองดีกว่า?
?ยัยมิวว >[]<?
?อีกอย่าง ฉันว่าสะบึ้มสะบั้มอย่างแก ยัยดาวมหา?ลัยขาดสารอาหารนั่นสู้ไม่ได้หรอก ก๊ากๆๆ ^-^?
?ย้าก >\\\\< แกต๊ายยย!?
แล้วยัยเพื่อนตัวดีก็รีบวิ่งหนีฝ่ามืออรหันต์ของฉันไปไกลแสนไกลทันที =_= ฉันชี้หน้ายัยนั่นด้วยความอาฆาตแค้น พอหันกลับมาก็เจอฮาเวิร์ดยืนอยู่ด้านหลังฉันพอดี >_<
?คุยอะไรกัน ได้ยินแว่วๆ ว่าอะไรบึ้มๆ นะ - -^?
ทำไมต้องได้ยินเฉพาะคำนี้ด้วยฟะ T^T
?มีข่าวว่าที่อิรักเขาบึ้มกันน่ะ -\\\\-? ฉันทำเป็นมึนๆ ตอบหมอนั่นไป ?ว่าแต่นายเหอะ จะเสด็จกลับได้รึยังยะ ฉันง่วงและเหนื่อยมากด้วย?
?อืม ไปสิ แต่มินนี่จะขอเดินกลับด้วย ^^?
มินนี่ = ดาวมหา?ลัยขาดสารอาหารของยัยมิว -_-^^
?เหรอ แล้วมาบอกฉันทำไมล่ะ เขาขอกลับกับนายไม่ใช่ฉันสักหน่อย เฮ้ ยัยมิว รอฉันด้วย >_<?
แล้วฉันก็รีบพุ่งตรงเข้าไปหายัยมิวและผองเพื่อนทันที ปล่อยให้อีตาบ้านั่นเดินจู๋จี๋กับยัยมินนี่มิกกี้ให้ฉ่ำปอดไปแล้วกัน จะให้ดีก็รีบลงเอยกันไวๆ แล้วก็พากันกลับเมืองเฟลอร์โอโน่บ้าบอนั่นไปเลย ฮึ่ย >_< หงุดหงิดโว้ยหงุดหงิด!
พวกเราทั้งหมดเดินทอดน่องออกจากมหาวิทยาลัย และเชื่อมั้ย สุดท้ายไอ้ฮาเวิร์ดก็พายัยมินนี่จิ๊กกี้ปาตี้นั่นมาเดินวุ่นวายข้างๆ ฉันอยู่ดี -*-
?ดีจังเลย ดูฮาเวิร์ดกับเคทสนิทกันดีจัง?
?ก็งั้นๆ แหละ ไม่ได้ภูมิอกภูมิใจอะไรนักหรอก -*-?
-_-!! ชิ้งๆ อีตานั่นหันมามองหน้าฉันอย่างอาฆาตมาดร้ายทันที
?พักอยู่ห้องเดียวกันเหรอคะเนี่ย ^^?
?อืม ว่างๆ จะมาพักด้วยกันก็ได้นะ คิดซะว่าเป็นรีสอร์ทริมทะเล -*-?
?ว้าวๆ ^-^ กำลังอยากไปทะเลพอดีเลย?
ยัยนี่รู้ตัวบ้างมั้ยว่าฉันประชด - -
?ว่างๆ มินนี่ขอชวนฮาเวิร์ดไปเที่ยวบ้างนะคะ ช่วงนี้รู้สึกเหงาๆ ^^?
จ้ะ...ว่าง ถ้าว่างมากนักเอาเวลาไปซ้อมละครซะบ้างก็ดีนะ -*- ดูทีไรนึกว่ามีใครไปงัดฝาบ้านมาเล่นละคร แข็งซะ -*- และนั่นก็คือความคิด ส่วนความจริงคือ...
?ไม่ต้องขอเคทหรอก มินนี่ลองชวนๆ ดูเองละกัน แหะๆ?
?ดูเคทเป็นคนพูดน้อยดีเนอะ ^^?
แล้วฉันไปพูดให้อาม่าอากงแกฟังเรอะ >[]<
?แหะๆ อืม TT^TT?
แล้วฉันก็ต้องทนฟังยัยนี่ถามๆๆ แล้วก็พูดๆๆ อะไรก็ไม่รู้มากมายน่ารำคาญ -*- ส่วนไอ้บ้าฮาเวิร์ดที่เดินอยู่ข้างๆ ก็เป็นบ้าอะไรไม่รู้ เดินมองหน้ามองหลังไป หันมายิ้มเลี่ยนๆ ให้ยัยมินนี่ปากมากบ้างเป็นบางครั้งจนถึงหน้ามหาวิทยาลัย
?อุ้ย ถึงแล้ว งั้นเดี๋ยวมินนี่ขอตัวแยกไปขึ้นรถเมล์ดีกว่า ^^?
เชิญเถอะย่ะ - - ไม่ได้ล่ามขาไว้สักหน่อย
?บ๊ายบายทุกคนนะคะ เอ่อ ฮาเวิร์ดไปส่งมินนี่ที่ป้ายรถเมล์หน่อยสิ เดินไปคนเดียวกลัวเจอพวกโรคจิตน่ะ ^-^?
?อ้อ ได้สิ ^^ นี่เธอ...?
คิดแล้วว่ามันต้องหันมาหาฉัน -*- จังหวะนี้ฉันทำเป็นไม่สนใจ หันไปโบกมือลาเพื่อนคนอื่นๆ ที่กำลังแยกย้ายกันกลับ
?นี่ ฉันเรียกไม่ได้ยินรึไง -*-?
แล้วหมอนั่นก็เดินเข้ามากระชากผมช้านน >O<
?โอ๊ย >_< ดึงอยู่นั่นแหละ เดี๋ยวแม่ก็กล้อนผมทิ้งซะเล้ย?
?รออยู่ตรงนี้กับมิวก่อนละกัน เดี๋ยวฉันมา?
?จำเป็นต้องรอเหรอ -.-?
?บอกแล้วไงว่าช่วงนี้ห้ามไปไหนคนเดียว?
?ไม่สน ลาก่อน -*-?
?ถ้ากล้าหนีกลับก่อนฉันจะกลับไปเผาห้องคอกหมูสับปะรังเคนั่นทิ้งซะ - -^?
?อ๊าง เผาห้องเจ๊จุ๋มแทนไม่ได้เหรอ T^T?
?-_-^ รออยู่ตรงนี้แหละ เดี๋ยวมา?
แล้วหมอนั่นก็เดินฉับๆ ออกไปส่งยัยมินนี่ยังป้ายรถเมล์ทันที ตอนนี้จึงเหลือแค่ฉันกับยัยมิวที่กำลังทะเลาะกับแฟนทางโทรศัพท์เท่านั้น
?หุบปากไปเลยนะไอ้แฟนไม่รักดี >_< ฉันเลิกกับแกแน่คอยดู กรี๊ดๆ?
ค่อยๆ พูดค่อยๆ จากันก็ได้นะมิว อย่าเพิ่งเลิกเลย แฟนแกรวย ฉันเสียดายแทน หุๆ -.-^
?แกว่าไงนะ... ได้ เจอกันตอนนี้เลยดีกว่า อะไรนะ ขอเวลายี่สิบนาที ขอไปเลี้ยงลูกให้อาอึ้มแกเรอะ >_< ต้องสิบนาทีนี้เท่านั้น เจอกัน ถ้าแกไม่มาล่ะก็ บอกได้คำเดียวว่าเลิก!?
ปิ๊บ! แล้วยัยนั่นก็กดวางสายโทรศัพท์อย่างรุนแรงราวกับเคยมีความแค้นกันมาตั้งแต่ชาติปางไหน
?ลาก่อนเพื่อน มีภารกิจระดับชาติต้องทำ ฮึ่มม! อารมณ์เสียโว้ย >_<?
พูดจบยัยมิวก็เดินจากฉันไปทันที -.-^ อืม...ทีนี้ก็เหลือฉันคนเดียวแล้วสินะ บ้าจัง อีตาบ้านั่นยิ่งกำชับเอาไว้ด้วยว่าห้ามอยู่คนเดียว ชิ แต่ก็ช่างเถอะ ถ้าห่วงกันจริงคงไม่ทิ้งฉันไว้นี่หรอก ง่ะ ว่าแต่ว่า มหา?ลัยตอนกลางคืนก็น่ากลัวเหมือนกันนะเนี่ย T^T
ตึก! ตึก!
อ๊ะ! เหมือนได้ยินเสียงคนเดิน แต่พอหันไปดูก็ไม่มีใครซะงั้น แถมพอหันกลับมาก็รู้สึกเหมือนมีใครสักคนกำลังมองอยู่อีกต่างหาก >.<
ตึก! ตึก!
บ้าชิบ! นี่ใครมาเล่นอะไรตอนนี้เนี่ย >_< ม...ไม่เอาน้า ที่นี่ไม่ใช่โรงละครผีสิงนั่นนะเว้ย จะมารู้สึกเย็นวูบๆ วาบๆ อะไรกันตอนนี้ TT_TT แล้วไอ้ความรู้สึกต่างๆ ที่เคยเจอในโรงละคร ไอ้เงาดำๆ เป็นตัวเป็นตนที่ฉันเห็นก็แล่นปราดเข้ามาในความคิดอย่างกับจงใจ ฉันมองซ้ายมองขวาก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอด้วยความยากลำบาก
ตึก! ตึก! ตึก!
กรี๊ด >_< ฮาเวิร์ด นายอยู่ไหน มาสักทีเถอะ นี่ฉันกลัวจนตัวแข็งทื่อหมดแล้วนะ
ตึก! ตึก!
เฮือก!...เหมือนอะไรบางอย่างกำลังเคลื่อนตัวเข้ามาแล้ว ><
หมับ!
?กรี๊ดดด >O<? ฉันแหกปากร้องลั่นเมื่อมีมือปริศนามาจับบ่าฉัน ฉันที่กลัวจนฉี่แทบราดเตรียมตัวใส่เกียร์สปีดหนีเต็มที่
?เฮ้ หวัดดี?
ฮึก... ม...ไม่ใช่ผี!
ฉันค่อยๆ หันหน้ากลับไปดู -*- ใจงี้เต้นตุบๆ หายใจพะงาบๆ ราวกับปลาชะโดกำลังจะขาดใจตาย มือไม้หมดเรี่ยวแรงขึ้นมาเฉยๆ ด้วยความกลัว >_< แล้วฉันก็ได้เห็นผู้พูดในวินาทีต่อมา...
เขาเป็นชายหนุ่มร่างสูง ผิวขาวจนเกือบซีด -_- เขาดูไม่เหมือนคนที่นี่เลยสักนิด ไม่ว่าจะเป็นผมสีแดงเพลิงที่โดดเด่นไม่แพ้นัยน์ตาสีเขียวอำพันคู่นั้น ขนาดดูในที่มืดยังรู้สึกได้เลยว่าเป็นแววตาที่ดูลึกลับและเยือกเย็น เอ๊ะ! รู้สึกคุ้นๆ จังเลย คุ้นมากมายเหมือนเคยเห็นเขาคนนี้ที่ไหน... ที่ไหนสักแห่ง ไหนจะการแต่งตัวอย่างกะองครักษ์ชุดดำนั่นอีก มันดูคุ้นหูคุ้นตาไปหมด
?หึๆ ขอโทษนะ ฉันทำเธอตกใจเหรอ?
-O- พูดกับฉัน
?อ...อืม? ฉันพยักหน้าตอบเท่านั้น ก่อนจะเดินเลี่ยงเขาออกไป แต่ให้ตายเถอะ O_O!! เขากลับเดินตามฉันมาซะงั้น
?เดี๋ยวสิ?
?กรี๊ด >.< ย...อย่าเข้ามานะ?
?เฮ้ ฉันมาดี ไม่ได้มาร้ายแน่นอน?
?จะมาดีมาร้ายก็ไม่ต้องเข้ามา เราไม่เคยรู้จักกันน้า >_<? พูดจบฉันก็พยายามจะเดินหนีหมอนั่นให้เร็วที่สุด แต่ให้ตายเถอะ เขาวิ่งมาดักหน้าฉันแล้ว >[]<
?เดี๋ยวสิ สาวน้อย ไม่อยากรู้จักกันสักหน่อยเหรอ?
?คิดว่าไม่? ฉันหันหลังหนี แต่พระเจ้า! หันมาปุ๊บก็เจอเขาดักอยู่ปั๊บเหมือนเขาหายตัวได้เลย >_<
?หึๆ แต่ฉันอยากรู้จักเธอนี่นา? หมอนั่นว่าพร้อมกับสืบเท้าเดินต้อนฉันเข้ามาเรื่อยๆ ฉันเองก็ถอยหลังหนีเช่นกัน
?หยุดนะ ย...อย่าเข้ามา >_<?
?แนะนำตัวเองหน่อยสิสาวน้อย?
?ถ้าเข้ามาอีกก้าวเดียวฉันจะกรี๊ดแล้วน้า >O<?
?ฮ่าๆๆ กลัวฉันงั้นเหรอ?
?อ๊าย >_< บอกว่าอย่าเข้ามา?
?ฮ่าๆๆ? เขาหัวเราะ ก่อนจะเริ่มมองหน้าฉันแบบตาไม่กะพริบเลยทีเดียว ?เธอเหมือนจริงๆ ด้วย เหมือนมาก... เหมือนกับ...?
?เฮ้ย หยุดเดี๋ยวนี้นะ!?
กรี๊ด ส...เสียงฮาเวิร์ด >_< ในที่สุดนายก็มาช่วยฉันจนได้ ฉันหันไปมองหมอนั่น ส่วนนายผมแดงดันยิ้มแล้วก็หัวเราะขึ้นมาซะงั้น อ๊ะ คุ้นอีกแล้ว รู้สึกคุ้นจริงๆ นะกับรอยยิ้มแบบนี้ เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน
?รวดเร็วทันใจดีนี่?
?แน่นอน ขืนช้าก็แพ้แกสิวะ?
?ฮ่าๆ กลัวอะไรล่ะ แกก็ไม่ได้เพิ่งแพ้ฉันเป็นครั้งแรกไม่ใช่เหรอน้องรัก?
น...น้องรักงั้นเหรอ O_O
?หุบปากเหอะน่า? ฮาเวิร์ดตะคอก ?ว่าแต่แก โตจนป่านนี้แล้วยังไม่เลิกรังแกผู้หญิงอีกรึไง?
?เลิกยากว่ะ โดยเฉพาะถ้าผู้หญิงคนนั้นเป็นผู้หญิงของแก ฮาเวิร์ด!?
เรียกชื่อกันด้วย! หมายความว่าสองคนนี้รู้จักกันงั้นเหรอ ฉันมองฮาเวิร์ดที่ตอนนี้ดูหงุดหงิดมากมาย มองนายผมแดงที่กำลังยิ้มนิ่งๆ มีบางครั้งที่เขาหันมามองฉันแล้วก็หัวเราะเบาๆ ในลำคอ (เห็นหน้าฉันเป็นหม่ำ จ๊กมกรึไงยะ เดี๋ยวแม่ตบติดเน็ต -_-^)
?กลับไปซะ? ฮาเวิร์ดพูด ฉันมั่นใจว่าเขากำลังข่มอารมณ์ตัวเองอยู่ ?ยังไงต้องไม่ใช่วันนี้?
?แต่ว่าฉัน...?
?บอกให้กลับไปไงเล่า!? หมอนั่นตะคอกดังลั่น ก่อนจะก้าวฉับๆ เข้ามาดึงแขนฉัน ?ถ้ายังเป็นลูกผู้ชายพอก็กลับไป?
พูดจบฮาเวิร์ดก็ดึงฉันให้เดินออกไปจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว และขณะกำลังเดินผ่านหน้านายผมแดงนั่น เขาก็เอื้อมมือมาคว้ามือฉันไว้ >O<
?หึๆ แล้วเจอกันนะสาวน้อย?
?ปล่อยยัยนี่เดี๋ยวนี้!? ไม่พูดเปล่า ฮาเวิร์ดกระชากแขนฉันกลับทันที นายผมแดงนั่นแสยะยิ้มแบบแปลกๆ เขาก้มตัวให้ฉันเล็กน้อย ในแววตาคู่นั้นราวกับกำลังจะบอกอะไรสักอย่าง ?เดินให้มันเร็วๆ หน่อยสิยัยบื้อ?
ฮาเวิร์ดตวาดแล้วก็พาฉันเดินออกมาจนถึงหน้ามหาวิทยาลัย พอรถแท็กซี่แล่นปราดมาจอดตรงหน้าเราปั๊บ เขาดันตัวฉันขึ้นรถทันที
?เก่งนักเหรอ?
?อะไรของนาย?
?ฉันบอกแล้วใช่มั้ยว่านอกจากฉันกับเพื่อนเธอ ห้ามยุ่งกับใคร ทำไมถึงไม่เชื่อฉันฮะ? หมอนั่นตะคอกเสียงดังใหญ่โตจนพี่คนขับแท็กซี่ต้องเหลือบมอง
?นี่ แล้วทำไมต้องตะคอกใส่ฉันด้วย พูดดีๆ มันจะแดดิ้นตายรึไงยะ?
?ทำไมเธอถึงไม่เชื่อฉัน ไปยุ่งกับมันทำไม?
?ฉันไม่ได้ยุ่งกับใครทั้งนั้น ฉันยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่านายนั่นเป็นใคร?
?อ๋อ ไม่รู้ก็เลยอยากรู้ว่างั้น ทำไม เห็นมันหน้าตาดีรึไง?
?ฮาเวิร์ด! ฉันว่านายชักจะเพ้อเจ้อแล้วนะ ตอนที่เข้ามาไม่เห็นรึไงว่าฉันกำลังจะหนีเขาอยู่?
แล้วหมอนั่นก็หยุดพูด หันหน้าหนีไปทางอื่นทันที แต่ฉันไม่หยุด
?นายผมแดงนั่นเป็นใคร?
?...?
?พวกนายรู้จักกันใช่มั้ย?
?...?
?นายก็เป็นของนายแบบนี้แหละฮาเวิร์ด ถามอะไรนายก็ไม่ยอมตอบ มีอะไรนายก็ไม่บอกฉัน?
?เธอไม่จำเป็นต้องรู้?
?งั้นคราวหน้านายก็ไม่จำเป็นต้องมาห้ามให้ฉันคุยกับคนนู้นคนนี้เหมือนกัน?
?นี่ แต่ไอ้บ้านั่นมันอันตรายนะ?
?ก็บอกมาสิว่าอันตรายยังไง?
?ชิ!? แล้วหมอนั่นก็หันหน้าหนีไปทางอื่นอีกครั้ง ส่วนฉันพยายามนึกถึงหน้านายผมแดงนั่น แล้วก็มองฮาเวิร์ด อ๋อ! นึกออกแล้ว ไอ้ชุดอัศวินสีดำนั่นมันเหมือนกับที่ฮาเวิร์ดใส่ตอนแรกเป๊ะเลย ฮึก...ถ้างั้นก็หมายความว่า สองคนนี่มาจากที่เดียวกันงั้นเหรอ
?ตกลงนายจะไม่บอกฉันใช่มั้ยว่านายนั่นเป็นใคร?
?...? หมอนั่นเงียบ เอาแต่กอดอกแล้วก็นิ่ง
?โอเค งั้นฉันจะไม่ถามนายอีกแล้ว?
ฉันว่าแล้วก็เงียบบ้าง เราทั้งคู่นั่งเงียบจนกระทั่งถึงคอนโดฯ พอเข้าไปในห้อง ทำนู่นทำนี่ เราก็ยังไม่คุยกัน ฮาเวิร์ดทำหน้าเคร่งเครียดตลอดเวลา ซึ่งนั่นยิ่งทำให้ฉันสงสัยมากขึ้นไปเรื่อยๆ ว่านายผมแดงนั่นเป็นใคร มาจากไหน เพราะนายนี่รึเปล่าที่ทำให้ฮาเวิร์ดสั่งให้ฉันอยู่ใกล้ๆ เขาตลอดเวลา แต่ต่อให้เค้นถามให้ตายยังไงเขาก็ไม่มีทางบอกฉันหรอก บ้าชิบ! อารมณ์เสียชะมัด >_<
?ฉันจะไปนอนแล้ว? ฉันที่นั่งนิ่งอยู่นานพูดขึ้น แต่เขานั่งดูทีวีและไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเลขที่ฉันเรียกเลย -_-^ ฉันก็เลยลุกขึ้นแล้วเดินเข้าห้องนอนทันที
ฟู่~ ล้มตัวลงนอนแล้วแทนที่จะหลับอย่างสบายใจ ในหัวฉันกลับมีแต่เรื่องของฮาเวิร์ดกับนายผมแดงนั่น ฉันเคยเจอเขาที่ไหนรึเปล่านะ ให้ตายเถอะ! เกลียดเวลานึกอะไรไม่ออกแบบนี้จัง มันจะทำให้ฉันค้างคาใจจนไม่เป็นอันกินอันนอน (แบบนี้ TT^TT) ไหนจะไอ้บ้าฮาเวิร์ดอีก ไม่รู้ว่าโรคหมาบ้ากำเริบรึไง ทำหน้ายังกะโดนใช้ให้ไปรบ -_- ถามอะไรก็ไม่ตอบสักอย่าง แล้วยังมีหน้ามาพูดนู่นพูดนี่ สั่งๆๆ ตลอดเวลา แล้วถ้าลองไม่บอกแบบนี้ก็คงจะไม่บอกฉันไปตลอดนั่นแหละ แบบนี้ชีวิตฉันก็ต้องติดอยู่กับความสงสัยไปตราบกาลนานแน่ >O< ไม่ได้ๆ ยังไงวันนี้ก็ต้องเคลียร์กันให้รู้เรื่อง ต่อให้ต้องโดนดาบนรกนั่นปาดคอยังไงวันนี้ฉันก็ต้องเค้นความจริงจากนายให้ได้ ฮาเวิร์ด!
เร็วเท่าความคิด ฉันเด้งตัวลุกขึ้นจากที่นอนและพุ่งตรงไปหาฮาเวิร์ดทันที เสียงทีวียังดังแบบนี้แสดงว่าต้องนอนดูทีวีอยู่แน่ๆ
?ฮาเวิร์ด ฉันมี...?
อ๊ะ! ไม่มีใครนี่ ทีวีเปิดทิ้งไว้ แต่ฮาเวิร์ดไม่ได้นั่งอยู่ เขาหายไปไหนกัน
ฉันเดินหาไปรอบๆ ก็ไม่เจอเขา ทั้งตรงระเบียง โซนครัว ในห้องน้ำ หรือว่าหมอนั่นจะแอบออกไปข้างนอก คิดปั๊บฉันก็รีบวิ่งไปเปิดประตูดูทันที แล้วทายซิว่าฉันเจอใคร - -
?เคทจ๋า ^-^ ยังไม่นอนอีกเหรอ?
นอนแล้วมั้งยะ วิ่งสะแหลนออกมาเปิดประตูแบบเนี้ย -_-^
?ค่ะ แหะๆ? ฉันว่าพลางมองซ้ายมองขวาหาฮาเวิร์ด แต่ก็ไม่พบเขา
?หาใครอยู่เหรอ -.-??
?เอ่อ หา...?
?นี่ๆ เจ๊มีอะไรจะเม้าท์ ^_^?
แล้วจะถามฉันเพื่อ? -*-
?เมื่อกี้เจ๊เจอฮาเวิร์ดสุดหล่อมาดแมนแอนด์โซแฮนด์ซั่มของเจ๊ด้วยน้า >O<?
?เอ๊ะ! เจอฮาเวิร์ดเหรอคะ? ที่ไหน??
?หน้าคอนโดฯ เรานี่เอง ดูเหมือนกำลังจะรีบไปไหนเลย เจ๊อุตส่าห์ยิ้มทักทาย เขาก็ทำหน้ายังกับจะต้มจะแกงเจ๊ ฮู้ๆ ^^ อันที่จริงถ้าเป็นฮาเวิร์ด จะผัดฉ่า ยัดไส้หรืออะไรเจ๊ก็ยอมทั้งนั้นแหละ ก๊ากๆ อุ้ย! เคท จะไปไหนจ๊ะ เคท...?
ไม่ทันฟังยัยเจ๊จิ้มจุ่มนั่นพล่ามจบ ฉันรีบวิ่งไปออกไปหน้าคอนโดฯ ทันที แต่ก็ว่างเปล่า แมวสักตัวยังไม่มีเลย ฮาเวิร์ด...นายหายไปอีกแล้ว!!
10
แสงแดดของตอนสายทำให้ฉันต้องค่อยๆ ปรือตาขึ้นช้าๆ =_= แล้วก็พบว่าตัวเองกำลังนอนแอ้งแม้งอยู่บนโซฟาหน้าทีวี ใช่แล้ว! ฮาเวิร์ด... ฉันนอนรอหมอนั่นทั้งคืน แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าเขาจะกลับมา ลองลุกขึ้นไปเดินดูรอบๆ ห้องอีกครั้งก็ไม่พบ หรือว่าจะหายไปกับนายผมแดงนั่น กรี๊ด >_< ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัวโว้ย บ้าเอ๊ย! แล้วทำไมฉันจะต้องร้อนรนร้อนอกร้อนใจไปกับไอ้บ้าฮาเวิร์ดขนาดนี้ด้วยเนี่ย เอายังไงดีๆ เอ๊ะ! หรือบางทีหมอนั่นอาจจะพุ่งไปที่ห้องซ้อมละครแล้วก็ได้ วันนี้ทุกคนนัดเขาซ้อมตั้งแต่เช้านี่
คิดปุ๊บฉันก็รีบวิ่งไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยความเร็วปานวอกสิง -*- จากนั้นก็รีบพุ่งตรงไปยังห้องซ้อมละครของมหา?ลัยทันที และคนแรกที่ฉันเจอก็คือยัยมิวนั่นเอง
?นังเคท -O-?
เรียกแบบนี้แสดงว่าต้องมีเรื่องแน่ -_-
?แหะๆ ว่าไงเพื่อนรักหักหน้าเหลี่ยม ^^;;?
?ฉันไม่ขำ -*-?
เอ่อ - - ดูหน้าก็รู้ว่ามันไม่ขำจริง เบี้ยวซะ
?นี่ยัยมิว ไม่ว่าแกมีอะไรจะด่าหรือโขกสับฉันล่ะก็ เอาไว้ก่อนได้มั้ย ตอนนี้ฉันกำลังตามหาฮาเวิร์ด?
?ฉันต่างหากที่ต้องหาน่ะ >_<?
?เขาไม่ได้มาที่นี่เหรอ?
?เออสิยะ นัดซ้อมเช้า นี่จะเที่ยงอยู่แล้วนะยังไม่มาเลย แบบนี้ยัยน้องมินนี่จะซ้อมกับใครล่ะ ยิ่งเล่นแข็งทื่อเป็นสากเต้นระบำอยู่ด้วย >.<?
?เดี๋ยวฉันมา?
?กรี๊ด >_< แกจะไปไหนอีกฮะ?
ฉันไม่ฟังเสียงยัยมิวโวยวายแต่วิ่งออกมาจากห้องซ้อมเลย เจอเพื่อนๆ คนไหนก็ต้องเข้าไปถามทุกคนว่าเห็นฮาเวิร์ดรึเปล่า และคำตอบที่ได้คือ
?แกไม่เห็นแล้วฉันจะเห็นเหรอยะ?
?ปกติเห็นอยู่ด้วยกันตลอดเวลาไม่ใช่เหรอ หายไปไหนซะล่ะ?
?ถึงเห็นก็ไม่บอกหรอก เก็บไว้เองดีกว่า ฮ่าๆ เอ่อ -_-^ อันที่จริงก็คือไม่เห็นน่ะแหละ?
?ต๊าย ทุกวันตัวติดกันยังกะปาท่องโก๋ วันนี้แยกกันได้แล้วเหรอ?
และอีกมากมายที่ไม่ว่าพวกนั้นจะตอบมาว่ายังไง สุดท้ายก็ลงเอยด้วยคำว่า ?ไม่เห็น? อยู่ดี กรี๊ด >_< แล้วพวกแกจะมัวตอบยืดยาวให้ฉันเสียเวลาเพื่อ?
ฉันรีบพุ่งกลับไปยังคอนโดฯ อีกครั้ง เพราะเผื่อว่าหมอนั่นอาจกลับมาแล้ว แต่ก็ว่างเปล่า ไม่มีแม้แต่เงาด้วยซ้ำ บ้าบอที่สุด! หายไปไหนของนายนะฮาเวิร์ด นายจะหายไปที่ไหนได้นะ โว้ย! คิดจนผมจะร่วงหมดหัวอยู่แล้วเนี่ย ถึงอย่างนั้น...ฉันก็ยังคงวิ่งวุ่นตามหาเขาอยู่ดี ทั้งที่ที่ฉันเคยพาเขาไป ที่ที่เขาบอกว่าอยากไป แล้วก็อีกหลายๆ ที่ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เรื่องทุกอย่างดีขึ้นเลย ฉันยังหาเขาไม่เจอ!
จากหนึ่งชั่วโมงเป็นสองชั่วโมง จากสองชั่วโมงเลื่อนเป็นสามและสี่และห้าและเลื่อนไปเรื่อยๆ จนท้องฟ้าที่ตอนแรกสว่างจ้าเริ่มมืด ฉันเหนื่อยจนล้าไปหมดแล้ว ข้าวสักเม็ดยังไม่ตกถึงท้องด้วยซ้ำ นายอยู่ที่ไหนของนายนะฮาเวิร์ด...
ติ๊ด~
อ๊ะ! ยัยมิวนี่ บางทียัยนี่อาจจะเจอฮาเวิร์ดแล้วก็เป็นได้
?เจอฮาเวิร์ดรึยังแก?
ฉันกรอกเสียงถามเป็นประโยคแรกหลังจากรับสาย
[ฉันก็กำลังจะโทรมาถามแกนี่แหละว่าเจอเขารึยัง]
เฮ้อ =_= ยังไม่เจอจริงๆ ด้วย
?ยังเลยอ่าแก T^T?
[หายไปไหนของเขาเนี่ย สรุปว่าวันนี้เขาก็ไม่ได้มาซ้อมละครนะแก]
?อืม...ฉันขอโทษแทนเขาด้วยแล้วกัน ฝากขอโทษทุกคนด้วย?
[เออๆ ช่างมันเถอะแก ฉันไม่ได้จะโทรมาเรื่องนี้สักหน่อย ฉันเป็นห่วงน่ะ?
?ขอบใจน้า รักแกจัง กระซิกๆ TT^TT?
[อี๋ อย่ามาบอกรักแบบนี้สิยะ ขนลุกหมดเล้ย >_<]
?ย่ะ -*-?
[นี่แก เมื่อกี้ทางโรงละครเขาเพิ่งโทรมาแจ้งอ่ะ ว่าโรงละครเราจะเสร็จภายในเดือนนี้แน่นอน แต่ตอนนี้เขาคงจะหยุดปรับปรุงไปสักสองสามวันแหละแก กำลังรองบอยู่ เผื่อแกอยากจะเข้าไปดูโรงละครก็เข้าไปดูช่วงกลางวันได้แล้วนะ]
เฮ้อ =_= วุ่นวายมากจริงๆ เลย ไอ้โรงละครผีสิงนี่ มีดีแค่อย่างเดียวจริงๆ นั่นก็คือมันเป็นที่ที่ทำให้ฉันได้เจอฮาเวิร์ด เอ๊ะ! โรงละครงั้นเหรอ ใช่! O_O โรงละคร! ทำไมฉันนึกไม่ถึง ฮาเวิร์ดอาจจะไปที่โรงละครก็ได้ ต้องใช่แน่ๆ เลย >O<
?ยัยมิว ขอบคุณนะ แค่นี้แหละ หวัดดี?
ฉันรีบตัดสายยัยมิวทิ้งไปทันที ก่อนจะมุ่งหน้าไปยังโรงละครด้วยความรีบร้อน เบื๊อกชะมัด >_< ทำไมฉันถึงไม่คิดตั้งแต่แรกว่าเขาอาจไปที่โรงละครผีสิงนั่น
ใช้เวลาเป็นชั่วโมงเหมือนกันกว่าฉันจะมาถึง เพราะเวลาค่ำๆ แบบนี้รถติดยังกะมีใครจับมันมาวางต่อกันงั้นแหละ พอถึงปุ๊บ ฉันก็ไม่รอช้า รีบวิ่งเข้าไปในโรงละครทันที
ผ่าง!
ว่างเปล่า ไม่มีใครอยู่นี่นา อ๊ะ ลืมไปว่ายัยมิวเพิ่งบอกว่าโรงละครเขาจะหยุดปรับปรุงชั่วคราว เวร -*- ไม่มีคนอยู่แบบนี้แล้วฉันจะถามใครได้ล่ะยะ ><
?โอ้ย...?
เฮือก!...ฉันได้ยินเสียงคนร้อง เป็นเสียงของผู้ชาย
?แน่จริงก็ลุกขึ้นมาสิวะ?
O_O ฉันกล้าสาบานว่านี่เป็นเสียงฮาเวิร์ด ถึงจะได้ยินไม่ค่อยชัดก็เถอะ
วินาทีนี้ฉันพยายามมองหาในโรงละครแต่ก็ไม่พบใคร อ๊ะ! หรือว่าเสียงจะมาจากด้านหลังโรงละครนี่ ต้องใช่แน่ๆ เลย ไม่รอช้า ฉันรีบวิ่งอ้อมไปยังด้านหลังโรงละครซึ่งเป็นลานโล่งกว้างที่เต็มไปด้วยอุปกรณ์ก่อสร้าง เศษไม้ เศษเหล็กเยอะแยะไปหมด
ฉึบ!! O_O
มีอะไรสักอย่างคมๆ ลอยเฉี่ยวหน้าฉันไปเสียบเข้ากับแผ่นไม้กระดานใหญ่ๆ ซึ่งตั้งพิงเรียงกันอยู่ รู้สึกเจ็บๆ แสบๆ ตรงที่โดนเฉี่ยวขึ้นมาทันทีเลย
?ยัยแม่มด!?
?ฮาเวิร์ด!?
ตรงหน้าฉัน ฮาเวิร์ดกำลังทรุดตัวลงนั่งกับพื้นโดยมีดาบของเขาช่วยค้ำร่างเอาไว้ สภาพของเขาตอนนี้ดูแย่กว่าเมื่อวานหลายเท่า มีทั้งรอยช้ำรอยแผลเต็มไปหมด ส่วนที่อยู่เบื้องหน้าของเขาก็คือคนที่ปาดาบคมกริบเฉี่ยวหน้าฉันไปเมื่อกี้
?หวัดดีสาวน้อย บอกแล้วว่าเราต้องได้พบกันอีก?
?หุบปากนะ!? ฮาเวิร์ดหันไปตะโกนและรีบลุกขึ้นมา เขาเดินมาหาฉันแถมยังทำหน้าโมโหยังกับจะฆ่าให้ตาย ?ตามมาหาซากอะไรฮะ?
?ก็ฉันเป็น...?
?กลับไปก่อน...แค่กๆ? เขาไอกระท่อนกระแท่น
?แต่นาย...?
?ฉันไม่เป็นอะไรทั้งนั้นแหละ เธอรีบกลับไปซะ ผู้ชายเขาจะคุยกัน?
?คุยบ้าอะไรล่ะ ฉันไม่ใช่เด็กสองขวบนะ แบบนี้มันจะฆ่ากันชัดๆ?
?กลับไป!?
?ไม่กลับ!?
?ยัยแม่มดซื่อบื้อ! เธอจะลองดีกับฉัน แค่กๆ รึไง?
?นายนั่นแหละ เลิกอวดเก่งแล้วก็กลับไปกับฉันซะ?
?แค่กๆ?
?ฮาเวิร์ด! นายเจ็บจะตายอยู่แล้วนะ?
?ฉันขอพูดคำสุดท้าย แค่กๆ รีบกลับไปเดี๋ยวนี้!?
?โว่ๆ อะไรกันฮาเวิร์ดน้องรัก เคทเขาก็บอกแล้วนี่ว่าไม่อยากกลับ? นายผมแดงนั่นพูดแทรกขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้มที่ยากจะคาดเดา
?ฉันบอกให้แกหุบปากไงจิม!!?
จิม!? พอได้ยินชื่อนี้ปุ๊บ เหมือนอะไรๆ ในสมองฉันจะคลี่คลายทันที ใช่แล้ว! ฉันจำได้แล้ว! จิมคือคนที่ฉันฝันถึง ต้องใช่แน่ๆ
?จิม...? ฉันเผลอเรียกออกไป จิมหันมามองฉันและทำหน้าแปลกใจ
?ว้าว เธอรู้จักฉันด้วย?
?ฉันฝัน...?
?เลิกพูดถึงฝันบังเอิญๆ ของเธอแล้วก็กลับไปซะยัยแม่มด!? ฮาเวิร์ดว่า
?นายนี่หยาบคายไม่มีเปลี่ยนเลยนะฮาเวิร์ด? จิมพูดขึ้น
?ไม่ต้องพูดมาก เรื่องของเรายังไม่จบ?
?แน่นอน แต่ฉันว่านี่ก็ใกล้จบแล้วนะ? จิมพูดพร้อมกับสืบเท้าเข้ามาใกล้ฉัน ฮาเวิร์ดรีบเดินมาขวางทางไว้ทันที ?ฮ่าๆ รู้แล้วๆ ว่าแกเป็นห่วง?
?ฉันแค่ไม่อยากดึงคนอื่นเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย?
คนอื่น... ทำไมถึงรู้สึกจุกกับคำคำนี้จัง
?เลิกสนใจผู้หญิงแล้วมาสู้กันต่อดีกว่า อย่าหวังว่าแกจะชนะฉันเลยจิม?
?ฉันต่างหากที่ต้องพูดคำนั้นฮาเวิร์ด ดูสภาพแกซะก่อนเถอะ ชิ! แกมันก็อย่างนี้ทั้งปี ปากดี อวดเก่ง จะตายอยู่รอมร่อแล้วยังไม่สำนึก?
?งั้นก็เข้ามาเลย ฉันคันไม้คันมือแล้วว่ะ?
ฮาเวิร์ดยันตัวลุกขึ้นยืน ไอ้บ้าเอ๊ย! นี่นายไม่เคยดูสภาพของตัวเลยรึไงว่ามันสะบักสะบอมขนาดไหน
?ฮ่าๆ เดี๋ยวสิน้องรัก แกคงไม่ทำคนที่ไม่มีอาวุธหรอกใช่มั้ย? จิมพูดพร้อมกับสืบเท้าเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ ?ดาบที่ฉันเพิ่งปาใส่แกเล่นๆ ปักอยู่ตรงนู้นแน่ะ?
?ไปเอามาเซ่ อย่าพูดมาก?
ฮาเวิร์ดตะโกน ส่วนจิมก็เอาแต่หัวเราะใจเย็น นี่เขาเป็นบ้ารึเปล่านะ สู้จนจะตายแบบนี้แล้วยังยิ้มได้อยู่อีกเหรอ จิมยักไหล่ก่อนจะเดินตรงไปที่ดาบ ซึ่งแน่นอนว่าต้องผ่านหน้าฉันอยู่แล้ว
?ฮ่าๆ อยากรู้มั้ยว่าอะไรที่ทำให้หมอนั่นห่วงเธอ? เขาถาม ฉันล่ะกลัวแววตาของเขาจัง ?ก็เพราะเธอหน้าเหมือนกับ...?
?จิม!!? ฮาเวิร์ดตะคอกดังลั่น ?หุบปากแล้วก็ไปเอาดาบของแกมาซะ ส่วนเธอ? เขาหันมาพูดกับฉัน ?ขอร้องให้รีบกลับไปซะ แล้วฉันจะตามไป?
?น...นายก็กลับไปพร้อมฉันสิ?
?โธ่โว้ย พูดไม่เข้าใจรึไงกัน?
?ฮ่าๆๆ อะไรกัน อย่าเพิ่งทะเลาะกันสิ? จิมหัวเราะและพูดแทรกขึ้น ?ถ้าเคทไม่อยากกลับจะไปบังคับทำไม ก็ให้อยู่ที่นี่ด้วยกันนี่แหละ น่าสนุกจะตาย? เขาว่าพลางดึงดาบที่ปักอยู่กับแผ่นไม้อัดขึ้นมา ก่อนจะเดินกวัดแกว่งมันมาเรื่อยๆ จนมาถึงฉัน
?เคท! กลับไปเถอะ ฉันขอร้อง?
หมอนั่นดูจริงจัง เขาพยายามอย่างมากที่จะให้ฉันกลับ หันไปมองก็เห็นจิมยืนอยู่ข้างๆ พร้อมกับหันดาบนั่นมาทางฉัน
?อยากรู้จังว่าถ้าดาบนี่ปาดลงบนเนื้อนิ่มๆ สวยๆ แบบนี้จะเป็นยังไงว้า แทบคิดไม่ออกเลย?
?จิม!!? ฮาเวิร์ดตะคอก มือที่ถือดาบอยู่เริ่มสั่นเทา เขาดูน่ากลัวมากในตอนนี้ ฉันไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้มาก่อนเลย ?อยู่ห่างๆ เคทซะ?
?ก็ฉันอยากรู้จริงๆ นี่หว่า ฮ่าๆ?
แล้วดาบเล่มนั้นซึ่งฉันเชื่อว่าคงจะคมไม่แพ้กับดาบของฮาเวิร์ดก็เริ่มมาเกลี่ยๆ อยู่แถวคอของฉัน จิมกระตุกยิ้มที่มุมปากให้ฉันที่ตอนนี้ตัวแข็งทื่อไปหมด
?ไม่ต้องห่วง ฉันไม่เคยทำอะไรผู้หญิงอยู่แล้ว? เขาพูดก่อนจะหันไปหาฮาเวิร์ด ?ต้องไอ้บ้านั่นต่างหากถึงจะคู่ควรกับฉันมากที่สุด?
?งั้นแกก็เลิกใช้ผู้หญิงเป็นเครื่องมือล่อให้ฉันโมโหแล้วมาสู้กันตัวต่อตัวสักที!!?
?ฮ่าๆ ก็เวลาแกโมโหมันสนุกดีนี่หว่า ยิ่งตอนนี้ แม้แต่จะกระดิกนิ้วแกยังทำไม่ได้เลยมั้ง ฉันเลยอยากรู้ว่าถ้าแกโมโหแกจะทำยังไง อีกอย่าง...? จิมพูดพลางเดินเข้าไปหาฮาเวิร์ดช้าๆ ?นี่ฉันกำลังต่อเวลาให้แกอยู่นะ เห็นสภาพแกตอนนี้แล้วมัน...สงสาร?
พูดจบจิมก็ง้างดาบของเขาขึ้นแล้วฟาดฟันใส่ฮาเวิร์ดทันที
ฟวั่บ!! ฟวั่บ!! ฟวั่บ!!
สองคนนั้นเริ่มกลับมาสู้กันจนเสียงดังก้องไปหมด ตอนนี้ถึงไม่บอกก็รู้ว่าฮาเวิร์ดต้องแพ้จิมแน่ๆ ดูเขาอ่อนแรงลงเรื่อยๆ ดูก็รู้ว่าเขาไม่มีแม้กระทั่งแรงจับดาบด้วยซ้ำ
?ย้าก!? จิมตะโกนดังลั่นก่อนจะฟันดาบลงตรงกลางดาบของฮาเวิร์ดอย่างแรง
ฟวั่บ!!
เคร้ง!!
O_O ดาบของฮาเวิร์ดกระเด็นออกไป ตอนนี้เขาพลาดท่าล้มลงกองกับพื้น จิมที่ยังคงยืนอยู่ง้างดาบขึ้น ทำท่าจะแทงฮาเวิร์ด!
?ไม่ อย่านะ!!?
ฉันกรีดร้องดังลั่น จิมจึงหยุดทุกอย่างกะทันหัน เขาหันกลับมามองฉันก่อนจะหัวเราะและเหยียดยิ้มเหมือนเยาะเย้ย
?ไม่ต้องห่วง ฉันไม่ทำมันหรอกน่า? เขาพูดพร้อมกับเก็บดาบเข้าที่ ?ก็แค่สู้กันเล่นๆ ตามประสาพี่น้อง?
แล้วจิมก็ส่งมือให้ฮาเวิร์ด ฮาเวิร์ดที่นั่งหอบหายใจแรงมองมือที่ยื่นส่งมาให้นิดหนึ่งก่อนจะเอื้อมมือไปจับ หลังจากจิมดึงฮาเวิร์ดลุกขึ้นมาแล้ว ฉันก็รีบวิ่งเข้าไปประคองเขาทันที
?สุดท้าย...การประลองครั้งนี้ผู้ชนะก็คือฉันอีกตามเคย?
?ครั้งหน้าฉันไม่พลาดแน่ แค่กๆ? ฮาเวิร์ดว่า จิมยักไหล่นิดๆ ก่อนจะหมุนตัวหนีและกำลังจะเดินออกไป
?นายนั่นแหละที่แพ้!? ฉันพูดโพล่งขึ้นมา จิมชะงัก ก่อนจะหันกลับมามองหน้าฉัน
?ว่าอะไรนะ?
?ฉันบอกว่านายนั่นแหละที่แพ้? ฉันว่าพลางเดินเข้าไปใกล้จิมเรื่อยๆ ?คนอย่างนายไม่มีวันชนะฮาเวิร์ดได้หรอก?
?...?
?แค่การที่นายดึงผู้หญิงอย่างฉันมาเป็นเครื่องมือ มันก็ทำให้นายแพ้ตั้งแต่เกมยังไม่จบด้วยซ้ำ และถ้าให้ฉันเดานะ...?
?...?
?คนที่จะทำอย่างนี้ได้ ก็คงเป็นพวกชอบเรียกร้องความสนใจ ไม่มีใครรัก หรือไม่ก็ขาดความอบอุ่นนั่นแหละ?
?มันจะมากไปแล้วนะ!? จิมตะคอกออกมา ใบหน้านิ่งๆ เริ่มเปลี่ยนเป็นโมโห
?มากตรงไหน นี่...ปล่อยฉันนะฮาเวิร์ด ปล่อยสิ...?
ฮาเวิร์ดรีบเข้ามาดึงมือฉันก่อนจะพาเดินออกไป ทิ้งจิมให้ยืนค้างอยู่อย่างนั้นคนเดียว
จิมยืนกำหมัดแน่น ขาดความอบอุ่น! ไม่มีใครรัก! เป็นคำที่เขาเกลียดที่สุด เขาไม่อยากได้ยินและไม่คิดว่าจะมีใครกล้าพูดแบบนี้กับเขา เขาเป็นคนที่เหนือกว่าทุกคนมาโดยตลอด แต่ตอนนี้เขารู้สึกว่าตัวเองกำลังจะพ่ายแพ้ให้กับคำพูดของยัยผู้หญิงคนนั้น!
?ไปโรงพยาบาลดีกว่า? ฉันบอกฮาเวิร์ด หลังจากขึ้นมานั่งอยู่บนรถแท็กซี่แล้วเขาก็ดูนิ่งๆ ไป
?ไม่เอา ฉันอยากกลับบ้าน?
?แต่นายเจ็บ?
?นิดหน่อยเท่านั้นแหละ?
?ทำไมพวกนายจะต้องสู้กันเอาเป็นเอาตายขนาดนั้น? ฉันถามขึ้น หมอนั่นพ่นลมหายใจก่อนจะตอบ
?เรื่องปกติ ฉันกับหมอนั่นดวลกันแบบนี้เสมอ?
ป...ปกติงั้นเหรอ - -
?แสดงว่าคราวที่แล้วนายก็มาสู้กับจิมใช่มั้ย?
?อืม?
?แล้วทำไมจิมถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ เอ่อ...เขาบอกนายรึเปล่าว่าเขามาได้ยังไง? ฉันถามแบบหยั่งเชิง แต่ฮาเวิร์ดส่ายหน้า ถ้าจิมมาจากที่เดียวกันกับฮาเวิร์ด เขาพูดคุยกับฉันได้เหมือนที่ฮาเวิร์ดพูดได้ นั่นก็หมายความว่าเขาจะต้องรู้น่ะสิว่าตัวเขากับฮาเวิร์ดมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง!!!
?เปล่า ไม่ได้บอก ฟู่~? เขาพ่นลมหายใจอีก ?เธอจะถามฉันทำไมนักหนา ไม่จำเป็นต้องรู้หรอก?
?ไม่จำเป็นได้ยังไง นี่ฉันอยู่กับนายนะ?
?อีกหน่อยก็ไม่แล้วนี่? เขาสวนขึ้นมา และทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบทันที ฉันรู้สึกจุกแปลกๆ รู้สึกว่าพูดอะไรไม่ออก ?เมื่อไหร่ที่ฉันได้กลับไป เรื่องทุกอย่างก็จะว่างเปล่า มันจะจบลงทันที?
?เรื่องทุกอย่างจบได้ ฮาเวิร์ด? ฉันพูดแทรกขึ้นมา รู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งใบหน้า ?แต่ความทรงจำกับความรู้สึกของคนมันจบแบบที่นายว่าไม่ได้หรอกนะรู้ไว้?
พูดแค่นั้นฉันก็หันหน้าหนีเขาทันที ฉันรู้สึกเหมือนเขาจะหันกลับมาพูดอะไร แต่สุดท้ายไม่พูด เราทั้งคู่จึงนั่งเงียบกันไปอย่างนั้น จนท้ายที่สุด คนที่ทำลายความเงียบก่อนก็คือเขา
?วันนี้เธอตามหาฉันรึเปล่า?
?ทุกที่ที่ไปได้? ฉันตอบด้วยน้ำเสียงห้วนๆ ไม่หันกลับไปมองหน้าเขาเลย พอนึกถึงตอนที่ตัวเองวิ่งหาเขาจ้าละหวั่น หาทุกที่ หาตั้งแต่เช้าจรดเย็นด้วยความกลัวว่าเขาจะเป็นอะไร มันก็ทำให้แน่นๆ ขึ้นมาที่อกซะงั้น รู้สึกเหมือนกำลังจะปล่อยโฮร้องไห้ออกมา
?หึๆ คิดอยู่แล้วว่าซื่อบื้ออย่างเธอต้องวิ่งวุ่นวายตามหาฉันจนทั่ว?
?...?
ฉันนิ่งไป ไม่หันกลับไปมองเขาพูดเลยสักนิด เพราะกลัวตัวเองจะบ้าบอร้องไห้ออกมาต่อหน้าเขา
?แต่คราวหน้าเธอไม่ต้องตามหาฉันหรอก?
ขวับ! ฉันหันไปมองหน้าเขาทันที น้ำตาที่อุตส่าห์กลั้นไว้ตั้งแต่ตอนแรกไหลออกมา เขาเองก็จ้องหน้าฉันก่อนจะยิ้มบางๆ ให้
?เพราะต่อไปฉันจะไม่หายไปแบบนี้อีก?
?...?
?สัญญา!?
**********************************************************************************************
แหม! จบตรงตอนที่เรื่องราวกำลังเข้มข้นอีกแล้ว ถ้าอยากรู้เรื่องราวทั้งหมด ก็ขอเชิญไปติดตามอ่านต่อได้ในเล่มเลยค่ะ