Love on fire จุดรักติดใจของสาวหน้าใสกับนายจอมโหด

[เซอาร่า]

1.


?Devil? เจ้าแห่งความชั่วร้ายที่มาเดี่ยว ๆ ก็รับมือไม่ไหวอยู่แล้ว แต่นี่ดันมากันเป็นแก็งค์ แล้วผู้หญิงอย่างฉันจะรับมือไหวได้ยังไงล่ะคะ?

โฮกกกก พระเจ้าเจ้าขา!! หากท่านยังอยู่เคียงข้างฉัน พาฉันออกไปจากอเวจีนี่ที ได้โปรดเถอะค่ะ เพราะถ้าหากท่านไม่ทำตามคำขอของลูกแล้วล่ะก็...ลูกจะขอลาออกจากการเป็นบาทจาริกา ถึงแม้ว่า....

ลูกจะก้าวขาลงนรกขุมนี้ด้วยตัวเองก็เถอะ!!!



เมื่อสองชั่วโมงก่อน...

?ล็อคเกอร์อันที่ 3 จากทาง??

?...?

ตายล่ะหว่า! ฉันนึกไม่ออกล่ะว่าล็อคเกอร์อันที่ 3 จากทางด้านซ้ายหรือขวากันแน่ที่เป็นของ ?เนโร? หนุ่มสุดฮอตที่ฉันตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็นเมื่อสองอาทิตย์ก่อน แล้วฉันจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย!! >_< อีกไม่กี่นาทีคาบสุดท้ายก็จะหมดลง แล้วผู้คนก็จะพากันลงมาจากตึกกันแล้วด้วย

อ๊าก! ตกลงมันอันไหนกันแน่เนี่ย?!

ซ้ายหรือขวา!

ระหว่างที่ฉันยังลังเลอยู่นั้น...

?กริ่งงงงงงง?

เสียงกริ่งเลิกเรียนดังขึ้นแล้ว และฉันมีเวลาอีกไม่มากที่จะตัดสินใจ เอาฟ่ะ! -..- ใส่ไปช่องนี้แหละ ถ้าไม่ใช่ ก็แค่เดินมาขอคืน >_<

ฉันค่อย ๆ วางซองจดหมายสีฟ้า (ซึ่งเป็นสีโปรดของเนโร) เอาไว้ที่ล็อคเกอร์ (ที่คิดว่าน่าจะใช่ของเขา -O-!!) ปิดประตูล็อคเกอร์อย่างแผ่วเบา จากนั้นฉันก็เฝ้ารอให้เนโรเดินลงมาที่ล็อคเกอร์ของตัวเองที่อยู่ถัดไปด้านหลัง ขณะเดียวกันกับที่ยัยเพียว เพื่อนสนิทของฉันเอากระเป๋าลงมาจากห้องให้

?แฮ่กๆๆ >O<!! เอานี่ของแกฟองแฟง!?

ยัยเพียวพูดหอบ ๆ

?ขอบใจ >.<?

ฉันบอกแล้วรับกระเป๋าตัวเองมาถือเอาไว้ พลางชะเง้อชะแง้แลหาเป้าหมายที่ยังไม่มีทีท่าว่าจะลงมาจากห้อง

?เออ แกเห็นเนโรออกมายัง? *O*?

ฉันถาม มืองี้เย็นเชียบเพราะอารมณ์ของฉันเต็มไปด้วยความตื่นเต้น!

?เห็นแล้ว >.<? ยัยเพียวตอบ ?แต่ว่าหมอนั่นไม่ได้ตรงมาที่ล็อคเกอร์เก็บรองเท้านี่หรอกนะ =O=?

?หา!! =O=!! ให้ตายเหอะ นี่ฉันเครียดมากจนจะเป็นบ้าอยู่แล้วนะ เขายังจะแวะไปที่อื่นให้ฉันมีลุ้นอีกเหรอ!?

?ใจเย็น ๆ น่า รู้สึกว่าหมอนั่นจะแวะที่ห้องพักครู ก็คงแป๊บเดียวเท่านั้นแหละ ว่าแต่...ใส่ล็อกเกอร์ถูกอันแน่นะ -_-+?

ยัยเพียวกำชับเรื่องนี้มาตั้งแต่เมื่อวานแล้วล่ะว่าห้ามฉันใส่ล็อคเกอร์ผิดเป็นอันขาด แต่ฉันก็จำมันไม่ได้จนได้ และฉันก็ไม่คิดจะโกหกยัยเพียวหรอกนะว่าใส่เอาไว้ถูกล็อคเกอร์ชัวร์ ๆ

?เอ่อ =_=; ฉันไม่แน่ใจ แต่ก็คิดว่าถูกนะ?

ฉันตอบอย่างไม่มั่นใจเท่าไหร่ และฉันก็ไม่รู้ด้วยว่าทำไมยัยเพียวถึงต้องทำหน้าซีดเผือดอย่างงั้น

?คิดว่า o_O! ถ...ถูกอย่างงั้นเรอะ!? อยู่ ๆ ยัยเพียวก็ทวนคำพูดฉันอย่างตื่นตะลึง

ฉันพยักหน้าหงึกหงัก

?ก็มันตื่นเต้นนี่หน่า ก็เลยจำไม่ได้ว่ามันริมจากทางด้านซ้ายหรือว่าขวากันแน่ ฉันก็เลย...ลองใส่ไปมั่ว ๆ ก่อน?

?หา! *O*! มั่ว น...เนี่ยนะ!?

ฉันพยักหน้าหงึกหงักอีกรอบ

?จ...จากทางซ้ายใช่มั้ย? -..-!?

ฉันหันไปมองที่ล็อคเกอร์แล้วหันมาส่ายหน้า

?เปล่า =_= ฉันใส่ไว้ล็อคเกอร์ที่ 3 จากทางขวาอ่ะ?

?ยัยบ้า!!!?

ยัยเพียวแผดเสียงดัง 120 เดซิเบล ทำเอาฉันรีบยกมือขึ้นมาปิดหู

?อะไรนักหนาล่ะ -O-; ก็ถ้าไม่ใช่ฉันเดินไปเอามาใส่ล็อคเกอร์ที่ถูกต้องก็ได้นี่ ไม่เห็นต้องตวาดใส่ฉันอย่างงั้นเลยนี่นา?

ยัยเพียวอ้าปากค้างที่ฉันทำเหมือนไม่ยินดียินร้าย และรีบผลักฉันซะจนฉันเกือบหน้าทิ่ม

?อะไรเนี่ยเพียว!? ฉันหันไปแหวอย่างไม่พอใจ

?ฉันสิต้องถามว่าแกกำลังทำอะไร! รีบไปเอาจดหมายแกคืนมาเดี๋ยวนี้เลยนะยัยฟองแฟง ไม่อย่างนั้นชีวิตแกจะหาไม่!?

คำขู่ของยัยเพียวทำให้ฉันงงเต็ก

?ทำไมต้องหาไม่ด้วย กะอีแค่เดินไปเอาจดหมายออกมาจากล็อคเกอร์?

?ถ้าแกเลิกพล่ามแล้วเดินไปเอาตอนนี้มันก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าแกเอาแต่ยืนงี่เง่าก่อนที่เจ้าของล็อคเกอร์จะมาล่ะก็ ฉันขอบอกเลยนะว่าฉันไม่รับรองความปลอดภัยที่แกไปแหย่หนวดเสือ >_<!?

ฉันขำกลิ้ง

? อะไรจะปานน้านนน ตลกแหละ?

?โอ๊ย! ไปสักทีเถอะน่า!? ยัยเพียวรีบผลักร่างฉัน

?ก็ได้ ๆ -_-^? ฉันบอก

?เดี๋ยว!!! >O<?

ฉันเกือบล้มก้นจ้ำเบ้าแน่ะตอนที่ยัยเพียวไม่แผดเสียงเปล่า แต่ดันเอามือมากระชากคอเสื้อฉันเอาไว้ด้วย

?เอาแน่เอานอนหน่อยได้มั้ยเพียว ตอนนี้ฉันตามไม่ทันแล้วอ่ะว่าแกจะให้ฉันไปหยิบจดหมายหรือว่าไม่ต้องหยิบกันแน่!? ฉันโวย

ยัยเพียวไม่ได้สนใจฉันเลยแม้แต่น้อย เพราะตอนนี้ยัยนั่นเอาแต่อ้าปากค้างแล้วมองตรงไปที่ล็อคเกอร์ ซึ่งฉันมองตามไปอย่างไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นจนกระทั่ง...

โครม!!

ใครบางคนล้มก้นกระแทกพื้น ซึ่งฉันคิดว่าผู้ชายคนนั้นคงเป็นพวกเด็กเกรด 12 กำลังทำหน้าเหยเกไปด้วยความเจ็บปวด และคนที่ทำให้ผู้ชายคนนั้นลงไปนอนกองกับพื้นได้ก็คือ เจ้าของความสูง (ประมาณ) 179 cm. ผมสีน้ำตาลทอง และหูทั้งสองข้างของเขามีต่างหูรูปกางเขนสีเงินเสียบเอาไว้ และในโรงเรียนนี้ไม่มีใครไม่รู้จักเขา เพราะว่าเขาคือ...

?เบิร์น?

หนึ่งในสมาชิกแก็งค์แบล็คสตอร์ม! (Black Storm) แก็งค์ชายโฉดที่สุดในโรงเรียนนี้!

หวังว่าคงไม่มีการฆ่ากันจริง ๆ ในโรงเรียนนานาชาติแห่งนี้หรอกนะ ไม่งั้นโลกนี้จะมีคุกเอาไว้ทำไม T^T! (โอ๊ย ฉันกลัวแทนรุ่นพี่คนนั้นจนเพี้ยนไปแล้ว!)

ฉันกลืนน้ำลายลงคอดังเอื้อก

?พะ...เพียว -O-! พี่คนนั้นไปทำอะไรให้คนของแก็งค์แบล็คสตอร์มเข้าเหรอ ถึงได้...?

?เอ่อ ก็...ไม่รู้สิ แต่ฉันไม่คิดหรอกนะว่ามันเรื่องใหญ่โตอะไร -_-!?

?หา!!?

?ก็ถ้าเรื่องใหญ่ พี่คนนั้นไม่มีโอกาสได้ร้องขอชีวิตอยู่อย่างนี้หรอก ป่านนี้ไปนอนหยอดน้ำข้าวต้มที่โรงพยาบาลไปละ -_-;?

?อึ๋ย! >O<^ พวกคนเถื่อน? ขนฉันลุกตั้งชูชันไปหมดกับเรื่องป่าเถื่อนกับคนเถื่อน ๆ อย่างอีตาคนป่า ดีแต่ใช้กำลังตัดสินปัญหา

อี๋! น่าอีเดียดที่สุดเลยแก็งค์สตอร์มอะไรเนี่ย ฟองแฟงรับไม่ด้ายยยยย >O<

?ยังไงก็ช่างเถอะ แกไม่คิดจะไปช่วยเขาหน่อยหรือไงยะ -O-?

ยัยเพียวถอนหายใจ

?พี่ชายฉันสั่งไม่ให้ยุ่งเรื่องชาวบ้านอ่ะ?

?=^= ชิ! กลัวสิไม่ว่า? ฉันพูดลอย ๆ

?อ่าว นั่นมันแก็งค์แบล็คสตอร์มเชียวนะยะไม่ใช่หมาแมวที่ไหน ฉันถึงต้องกล้าเอาขาเข้าไปยุ่ง! เอางี้สิฟองแฟง ถ้าแกเป็นแม่พระนัก แกก็ไปช่วยหมอนั่นซะก็สิ้นเรื่อง อ่อ!?

ยัยเพียวร้องก่อนจะทำหน้าสยองพองขน

?แล้วก็เอาจดหมายแกคืนมาจากล็อคเกอร์ของเบิร์นซะด้วยล่ะ ถ้าแกไม่อยากสารภาพรักกับคนป่าเถื่อนอย่างหมอนั่น?

ฉันหันควับไปมองที่อีตาเบิร์นคนเถื่อนนั่น แล้วฉันก็อยากกรีดร้องให้ลั่นหลังจากที่แปลไทยเป็นไทยได้ว่า...ฉันใส่จดหมายรักลงไปในล็อคเกอร์ของ ?เบิร์น? แทนที่จะเป็นของเทพบุตรเนโร !!!

/(=O=!!)\ โอ้มายก็อดเดส! ฉันทำเรื่องอัปมงคลลงไปได้ยังไงกันเนี่ยยยย

?เพียว~ (T/l\T) แกไปหยิบจดหมายมาให้ฉันหน่อยสิ นะๆๆ ฉันกลัว~? ฉันยกมือไหว้ยัยเพียวอย่างขอร้อง แต่ยัยนั่นไม่สนฉันเลย

?...?

?ฮืออออ ฉันยังไม่อยากตาย!!? ฉันเขย่าร่างยัยเพียวซะจนหัวยัยนั่นโคลงเคลง จากนั้นยัยเพียวก็สะบัดมืออกจากมือของฉันเพราะรำคาญ

?แล้วแกคิดว่าฉันอยากตายเพื่อแกหรือไงฮะยัยฟองแฟง -^-?

ยัยเพียวถอนหายใจ

?แต่เอาเหอะ ถือว่าช่วยเพื่อนโง่ ๆ?

ฉันกระโดดเป็นลิงโลดเมื่อเห็นว่ายัยเพียวตกลงช่วยฉันแล้ว

?กรี๊ดดด Fighting!!! เดี๋ยวจบงานนี้แล้วฉันจะเลี้ยงพิซซ่าเธอนะเพียว!!!?

[เซอาร่า]

2.

?แก็งค์แบล็คสตอร์ม? แก็งค์ที่ผ่านไปตรงไหนก็มีแต่หายนะตรงนั้น ทั้ง ๆ ที่ฉันคิดว่าฉันกับแก็งค์พายุหายนะสีดำ (แบล็คสตอร์มนั่นแหละ) จะมาเกี่ยวข้องกันได้ ฮือออ TOT และฉันไม่อยากเชื่อเลยจริง ๆ ว่าฉันจะสร้างเรื่องซวย ๆ ให้ตัวเองจนได้!!

บ้าที่สุด! ถ้าฉันเอาจดหมายคืนมาไม่ได้ล่ะก็ มันจะถือว่าเป็นจุดตกต่ำที่สุดในชีวิตของฉันเลยนะ ที่ดันไปส่งจดหมายสารภาพรักกับพวกนักเลงหัวไม้ และตอนนี้

ความหวังเพียงหนึ่งเดียวของฉัน ก็อยู่ที่ยัยเพียว!!!



?ทำให้ได้นะเพียว! ได้โปรด!?

ฉันบ่นงึมงำด้วยความหวังอันล้นปรี่อยู่ด้านหลังตู้ล็อคเกอร์ แล้วมองภาพยัยเพียวที่กำลังเดินเก้ ๆ กัง ๆ อ้อมเข้าไปด้านหลังของพวกแก็งค์แบล็คสตอร์ม ยัยนั่นใช้จังหวะที่พวกแก็งค์แบล็คสตอร์ม (ซึ่งประกอบด้วย

สมาชิกคนแรก: เทวิน เจ้าของหัวสีแดงเพลิงเหมือนเทพแห่งอัคคี เป็นสีร้อนแรงเหมือนนิสัยของเขานั่นแหละ ที่ไม่เคยยอมใครนอกจากเบิร์นที่เป็นธาตุไฟเหมือนกัน

สมาชิกคนที่สอง: บลูฮาร์ท เจ้าชายเย็นชา ใครได้อยู่ใกล้ก็รู้สึกสั่นสะท้านราวกับอยู่กับน้ำแข็งขั้วโลกใต้ แถมไม่มีใครเคยเดาถูกเลยว่าเขาคิดอะไรภายใต้หน้ากากอันเฉยชานั่น แม้แต่พรรคพวกเดียวกัน

สมาชิกคนที่สาม: เรนเจอร์ อีตาเนี่ยฉันว่าเป็นจุดอ่อนของแก็งค์แบล็คสตอร์มเลยล่ะ เพราะว่าเขาเป็นหนึ่งเดียวที่ไม่เก่งอะไรสักอย่างนอกจากเรื่อง ?ใต้สะดือ? เพราะเขาคือ ?เพลย์บอย? ตัวฉกาจที่สุดแสนจะน่ารังเกียจ!

สมาชิกคนที่สี่: แฮคเตอร์ บรุษอัจฉริยะที่มีสมองเป็นอาวุธ ซึ่งมีคนลือกันว่าเขาสามารถสร้างเฮลลิคอปเตอร์ได้ด้วยตัวเอง! (เว่อร์ชะมัด)

สมาชิกคนสุดท้าย : เบิร์น ผู้ชายที่แตกต่างจากแฮคเตอร์โดยสิ้นเชิง เพราะเขาใช้กำลังตัดสินปัญหาทุกอย่างที่มาขวางหน้าเขาเอาไว้ ฉันเกลียดคนจำพวกนี้ที่สุด เพราะมันเหมือนคนไม่มีสมอง และให้ตาย...

ฉันบ้ามาก! ที่มักง่ายเอาจดหมายไปใส่ไว้ในล็อคเกอร์ของคนพรรค์นั้นซะได้!!)

...กำลังสะใจที่ได้เห็นเลือดกองอยู่ที่พื้น ยัยนั่นก็ค่อย ๆ เปิดตู้ล็อคเกอร์ซึ่งพอดีกับที่เทวินเดินถอยหลังเพื่อไปยังล็อคเกอร์ของเขาที่อยู่ใกล้ ๆ กับล็อคเกอร์ของเบิร์นเข้าพอดี เลยเจอเข้ากับยัยเพียวเข้าอย่างจังตอนที่กำลังเอาจดหมายออกมาจากในนั้น ฉันเห็นยัยเพียวทำหน้าอึกอักพูดไม่ออกบอกไม่ถูก หลังจากที่ยัยนั่นโดนเทวินจับข้อมือเอาไว้พร้อมกับซองจดหมายคามือ

ยัยเพียวกำลังพูดอะไรบางอย่าง และไหงอีตาเทวินนั่นหันมามองฉันด้วยล่ะ? o_O

ฉันเริ่มรู้สึกเหวอสุด ๆ เมื่อเทวินใช้มือของเขากระชากเสื้อนายเบิร์นออกมาจากผู้เคราะห์ร้ายแล้วส่งจดหมายซองสีฟ้าให้ด้วยรอยยิ้มที่ทำให้ฉันรู้สึกหวาดผวาโครต ๆ

เบิร์นรับซองจดหมายไปด้วยมือที่เปื้อนเลือด (ฮือออ นั่นมันจดหมายที่ฉันอุตส่าห์กลั่นหัวใจเขียนมันออกมาทั้งคืนนะ! TOT) พร้อมกับลุกขึ้นมาถามอะไรบ้างอย่างกับยัยเพียว ซึ่งยัยหน้าส่ายหน้าเป็นพัลวันแล้ว อยู่ ๆ ก็ชี้นิ้วมาทางฉันอีกครั้ง!

ฉันคิดว่า -_-^ ฉันโดนเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดหักหลังเข้าแล้วจริง ๆ เพราะอีตาเบิร์นนั่นเดินดิ่งมาทางฉัน

กะ...กรี๊ดดด ยัยเพียวกล้าแทงฉันซึ่ง ๆ หน้าอย่างงี้ได้ยังไงกันเนี่ย!!

?เธอใช่มั้ย ที่เอาจดหมายมาไว้ในล็อคเกอร์ฉัน?

เบิร์นถามฉันสีหน้านิ่งสนิท หน้าเอียงนิด ๆ ของเขากับตาขวาง ๆ ที่ยังคงจ้องฉัน มันทำให้ฉันกลืนน้ำอายอีกเอื้อกใหญ่ด้วยความหวาดหวั่นสุดขีด

...ถ้าฉันบอกว่าไม่ใช่ เขาจะต่อยฉันหน้าหงายเหมือนรุ่นพี่ที่ใช้โอกาสที่เบิร์นสนใจฉัน แล้ววิ่งหนีไปหรือเปล่านะ -O-;

?เฮ้ย!! ไม่ได้ยินที่ถามหรือไงวะ!!?

เฮือก!! T^T! ในชีวิตนี้ฉันเพิ่งเคยเจอผู้ชายตะคอกใส่เป็นครั้งแรก มันช่างน่ากลัวอะไรเช่นนี้!

?อึ้ก!?

ฉันเอามืออุดปากทันทีที่อยู่ ๆ ก็สะอึกขึ้นมา แถมยังควบคุมให้มันหยุดไม่ได้อีกด้วย ฮือออ TOT!!ทรมานจังเลย

?อึ้ก...อึ้ก!?

เบิร์นใช้ตาขวาง ๆ มองฉัน จากนั้นเขาก็เอามือทุบที่ล็อคเกอร์จนฉันสะดุ้งโหยง

?จะกวนประสาทฉันหรือไงฮะ? ฉันถามเธออยู่นะไม่ได้สั่งให้สะอึกสักหน่อย!?

ไอ้บ้า! >O<^ ฉันเองก็ไม่ได้อยากสะอึกต่อหน้านายนะ แต่เวลาที่อารมณ์ฉันมันแปรปรวนขึ้นลงเหมือนตอนประจำเดือนมาไม่ปกติ ฉันจะสะอึกนี่นา TOT!!

?หยุดสะอึกเดี๋ยวนี้นะ!?

แง้! TTOTT อีตาเบิร์นใช้สมองส่วนไหนคิดนะที่อยู่ ๆ ก็สั่งให้ฉันหยุดสะอึกแล้วฉันจะหยุดสะอึกได้ตามสั่งอ่ะ ฮึก T^T! บางทีสมองเขาคงกระจายอยู่ตามกล้ามเนื้อแขนขาจนหมดล่ะมั้ง ถึงไม่รู้ว่ามันเป็นเรื่องที่สั่งกันไม่ด้ายยย~TTOTT!!

?อึ้ก...อึ้ก น้ามมม?

ฉันพยายามบอกเขา แต่หมอนั่นก็ยังทำหน้างงอยู่ดี

?น้าม? ชื่อน้ำเหรอเราอ่ะ ชื่อเชยชะมัด?

?อึ้ก!?

ฉันส่ายหน้าพยายามจะบอกว่าไม่ใช่ แต่ฉันก็ยังทำให้ตัวเองหยุดสะอึกไม่ได้ และฉันยิ่งอยากฆ่าตัวเองให้ตายใหญ่ เมื่ออยู่ ๆ อีกตาบ้านั่นบอกฉัน

?แต่เอาเถอะ เรื่องชื่อสำหรับฉันแล้วมันไม่สำคัญเท่ากับความจริงใจของเธอ...ฉันจะยอมคบกับเธอก็ได้?

?อึ้ก!! มะ...อึ้กๆ! T^T!?

?เอาล่ะยัยน้ำ ต่อไปนี้เราแฟนกันแล้วนะ ถ้าเธอกล้านอกใจฉันล่ะก็ เธอตาย! เข้าใจมั้ย!?

?อึ้ก ฮืออออ TOT!!!?

ฉันปล่อยโฮอย่างไม่อายพร้อมกับพยายามปัดมือไปมาส่งความหมายว่ามันไม่ใช่อย่างนั้น แต่ว่าหมอนั่นกลับเข้าใจฉันผิด

?ดีใจจนร้องไห้เลยเหรอเนี่ย โอ๋ๆๆ อย่าขี้แยสิยัยขี้เหร่ เอางี้! เดี๋ยวฉันตามไปจัดการกับศพไอ้หมอนั่นก่อน แล้วฉันจะไปส่งเธอที่บ้านเอง?

เมื่อรู้ตัวว่าฉันไม่สามารถทำให้คนเถื่อนเข้าใจได้ น้ำตาฉันไหลพรากอย่างอัตโนมัติ แล้วหลังจากนั้นน่ะเหรอ...ไม่ต้องรอให้ใครมาบอกฉันก็วิ่งหนีตับแล่บ โดยพยายามอย่างที่สุดว่ามันเป็นเพียงฝันร้ายที่ไม่เป็นความจริง แต่ทว่า...มันเป็นแค่ความปรารถนาที่เป็นไปไม่ได้ในเมื่อทุกอย่างมันเกิดขึ้นไปแล้ว ไม่อย่างนั้น ป่านนี้ฉันคงไม่ต้องซ่อนตัวจากอีตาวอดวาย (เบิร์น) โดยที่ตัวเองไปไหนไม่ได้ ทั้งที่ฉันยังมีภารกิจไปต้องเชียร์เนโรเล่นบาสที่สนามใหญ่หลังเลิกเรียนต่อ

ให้ตาย! ต่อไปฉันก็ไม่สามารถเดินเฉิดฉายอยู่ในโรงเรียนอย่างไม่ระวังเนื้อระวังตัวได้ แถมวันนี้ฉันยังไม่เจอเนโรอีก!

มันมีอะไรให้ซวยกว่านี้อีกมั้ย ในชีวิตคนสวยในซอยอย่างฉันเนี่ยยย

?

กลับมาที่เวลาปัจจุบัน?

?ยัยฟองแฟง! ฉันรู้ว่าแกอยู่ในนี้ ออกมาเลยนะ!

ปังๆๆ!

ประตูห้องน้ำสั่นไหวไปด้วยแรงมือตบของยัยเพียวที่กำลังหัวเสียสุด ๆ เชอะ! น้อย ๆ หน่อยเถอะย่ะ คนที่ต้องอารมณ์เสียน่ะคือ ฉันต่างหาก!

?ยัยฟองแฟง ตกลงจะไม่เปิดให้ฉันเข้าไปจริง ๆ ใช่มั้ย!?

?ช่ายยยย?

ฉันตะโกนบอกพร้อมกับอ่านหนังสือการ์ตูนในมือด้วยท่าทางสบาย ๆ

?งั้น ฉันจะไปบอกเบิร์นว่าแกอยู่ที่นี่?

และทันทีที่ยัยเพียวตะโกนบอกฉันเท่านั้นแหละ ฉันก็รีบปลดล็อคกลอนประตู

?มันเรื่องอะไรที่แกต้องทำอย่างงั้นด้วย!? ฉันโวย

?เบิร์น ให้ฉันมาตามหาแก?

เพียวท้าวเอวบอกฉันหน้าตาบู้บี้

?แถมขู่ฉันด้วยว่า ถ้าฉันหาแกไม่เจอล่ะก็หมอนั่นจะเล่นงานฉันจนเรียนที่นี่ไม่ได้อีกเลย ชิ! นี่มันเรื่องของแกชัด ๆ ทำไมฉันต้องซวยไปด้วยก็ไม่รู้?

?ไม่เห็นจำเป็นต้องกลัวคนเถื่อนอย่างนั้นเลย ในเมื่อเราก็มีมือมีเท้าเหมือนกัน สู้หน่อยสิฟ่ะ!?

ยัยเพียวหรี่ตามองฉัน

?แล้วแกอ่ะ ไม่กลัวแล้วหนีมาอยู่ในห้องน้ำทำไม่ทราบ?

?พอดี -^- ปวดฉิ้งฉ่องกะทันหัน?

ฉันบอก แต่ไม่ได้สบตา ยัยเพียวเลยผลักร่างฉันด้วยท่าทางจริงจังสุด ๆ

?งั้นก็ออกไปสิ เบิร์นรอแกอยู่ข้างนอกโน้นแน่ะ?

?แง้ แกก็รู้ว่าฉันพูดเล่น ถ้าไม่กลัวฉันก็ไม่มาหลบอยู่ในห้องน้ำนี่หรอก?

?แล้วทีนี้จะทำยังไง? ยัยเพียวถาม ?แล้วอย่าหวังนะว่า ฉันจะยอมออกไปถ้าไม่มีแกออกไปด้วย?

?โอ๊ย ฉันต่างหากต้องบอกแกว่าฉันจะไม่ยอมออกไปถ้าไม่มีแกออกไปด้วยอ่ะ ฮืออออ เพียวจ๋า ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันอ่ะว่าจะทำยังไงต่อไปดี ฉันไม่ได้ตั้งใจเอาจดหมายรักไปใส่ไว้ในล็อคเกอร์ของหมอนั่น แกก็รู้! อุ้บ!?

มือนุ่มนิ่มของยัยเพียวรีบตะครุบปากฉันเอาไว้

?เบา ๆ หน่อยสิ เดี๋ยวเบิร์นได้ยินเข้าแกกับฉันก็ไม่ได้ตายดีหรอกเพราะหมอนั่นน่ะ...เกลียดคนที่ทำให้เขาต้องเสียหน้าที่สุด?

ฉันพยักหน้าอย่างเข้าใจ ยัยเพียวเลยปล่อยมือ จากนั้นยัยนั่นก็บอกฉันว่า

?มีอย่างเดียวที่แกทำได้ในตอนนี้?

???

?ต้องทำทุกวิถีทางที่จะให้หมอนั่นไม่อยากยุ่งกับแก?

?ยังไงอ่ะ??

ฉันถามด้วยความงุนงงสงสัย ซึ่งยัยเพียวดึงแก้มทั้งสองข้างของฉันจนมันย้วยไปหมด

?ก็...?

???

?แกต้องทำตัวงี่เง่าให้หมอนั่นบอกเลิกกับแกให้ได้น่ะสิ ยัยโง่!?

[miyavi]

good Im so fun fihting Im sory my com no have thai I can note Englich littlebit bye

[miyavi]

ทำไมไม่มีตอนต่อไปละมันสนุกดีนะเพียงแค่ะชื่อมันพระเอกนางเอกไม่น่าสนใจแค่นั่นแหละรออ่านอยู่นะค่ะสู้ๆค่ะโทดนะค่ะครั้งที่แล้วพิมปะกิดเพิ่งอัพไทยค่ะรีบๆโพสฬหม่นะค่ะจะรอ

[เซอาร่า]

อ่านต่อได้ที่นี่ค่ะ

http://writer.dek-d.com/Peachgal/story/ ... ?id=479664

[miyavi]

อาริกาโตะหลายๆเน้อหนุกดีจังอีน้องก้อชอบกานเขียนเหมือนกานแต่พระเจ้าลงโตดให้โง่ทางเทคโนโลยีมิสามารถทำแบบปี้ด้ายสู้ๆเน้อเปงกำลังใจ๋ให้นะเจ้า