พันธนาการรัก (ฉบับทรยศ) บทนำ1/2

ถ้าเพื่อนๆ มีเรื่องที่น่าสนใจและต้องการแบ่งปันเนื้อหา หรือร่วมเป็นส่วนหนึ่งของการเป็นนักเขียนมืออาชีพ

Moderator: Gals, B.Comics, พี่บี

ตอบกลับโพส
ภาพประจำตัวสมาชิก
juude
โพสต์: 4
ลงทะเบียนเมื่อ: ศุกร์ 27 มี.ค. 2009 12:52 am

พันธนาการรัก (ฉบับทรยศ) บทนำ1/2

โพสต์ โดย juude »

..........
ไฟในบ้านฝนมืดสนิท บรรยากาศโดยรอบบ้านเงียบเสียจนได้ยินเสียงฝีเท้าตัวเองแต่ละก้าวย่างที่กำลังเดินเข้าบ้าน เธอลงกลอนล็อกประตูหน้าบ้านเรียบร้อยตามคำสั่งของพ่อที่กำชับว่า ?ไม่ว่าจะอยู่หรือไม่อยู่บ้านต้องล็อกประตูทุกครั้ง คนสมัยนี้มันไว้ใจไม่ได้? เธอเชื่อตามนั้น
ภายในบ้านไร้แสงไฟจากนีออน ฝนมองไปรอบห้องทั้งที่สายตายังไม่ชินกับความมืด มือความหาสวิตซ์ในตำแหน่งเดิมที่มันเคยอยู่

?ไปไหนมา!!?

ฝนตกใจหันควับมองตามเสียงผู้ชายที่เธอคุ้นหู เงาตะคุ่มนั่งไขว่ห้างรอเธออยู่ตรงโซฟาที่เต็มไปด้วยร่องรอยจากการซ่อมแซม ทั้งปะ ทั้งแปะ มาไม่น้อยกว่าสามแผล ฝนตะกุกตะกักตอบลำบาก ไม่ใช่ว่าเธอทำอะไรผิดแต่เธอมักรู้สึกว่าตัวเองทำอะไรไม่ดีทุกครั้งที่พ่อถามด้วยน้ำเสียงเช่นนี้

?ปะ...ไปบ้านแม่พลอยมาจ้ะ พ่อ?

พ่อลุกจากโซฟาเดินตรงมายังลูกสาวที่กำลังยืนตัวสั่น เอื้อมมือกดสวิตซ์ไฟให้แสงสว่างภายในห้องช่วยทำให้บรรยากาศดูอบอุ่นขึ้น

?แล้วไป นึกว่าแอบไปทำเรื่องทุเรศทุรังเหมือนแม่แก เด็กสมัยนี้แก่แดด โตเร็วก็เท่านั้น เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อแล้วยังจะอวดดี อย่าให้เห็นว่าแกทำตัวเหมือนพวกนั้นนะ ฉันจะฟาดแกให้เนื้อแตกเอาให้จำไปจนตายเลย...?

พ่อยังบ่นไม่หยุด พอเหล้าเข้าปากเมื่อไหร่เรื่องราวในอดีตที่เคยผ่านมาในชีวิตของพ่อมักถูกถ่ายทอดให้ลูกสาวได้ฟังซ้ำแล้วซ้ำเล่า โดยเฉพาะเรื่องของแม่อันเป็นที่รักยิ่งของพ่อ

พ่อรักแม่มาก ทำงานทุกอย่างเพื่อหาเงินมาเลี้ยงดูแม่กับฝนให้สุขสบาย ปรนเปรอด้วยของมีค่าที่แม่อยากได้ ตามใจทุกครั้งเมื่อแม่ต้องการจะทำอะไร แต่สิ่งที่พ่อให้แค่นั้นมันไม่เพียงพอกับความต้องการของแม่ พ่อไม่ค่อยได้อยู่บ้าน ต้องออกไปทำงานต่างจังหวัดอยู่บ่อยครั้ง บางเดือนต้องทำงานพิเศษเสริมเพื่อให้พอกับรายจ่ายที่ต้องใช้

ส่วนแม่ต้องคอยดูแลฝนตลอดอยู่แต่ในบ้านแทบไม่ได้ออกไปไหนไกลๆ วันวันหนึ่งได้แต่ทำงานบ้าน ดูทีวี จ่ายตลาด ป้อนนมป้อนข้าวฝน กิจกรรมน่าเบื่อแบบนี้ไม่เหมาะกับผู้หญิงที่ชอบความรื่นเริงบันเทิงใจ แม่ของฝนรู้สึกอึดอัดทรมานเหมือนตัวเองถูกบังคับจับขังให้อยู่ในกรอบของความเป็นแม่เป็นภรรยาให้สมกับคำว่า ?ที่ดีของสามีและลูก?

จนกระทั่งวันที่ความปรารถนาในส่วนลึกของเธอพรั่งพรูทะลักกระแทกฝั่งความรู้สึกผิดชอบชั่วดี หน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบในฐานะของคนเป็นแม่ได้แตกกระจายหายไปกับฟองคลื่นแห่งความเผลอไผลที่รุนแรง เมื่อความหลงใหลที่มีให้กับหนุ่มช่างไฟที่ไปมาหาสู่บ้านหลังนี้อยู่เป็นประจำ เธอได้ตัดสินใจนำพาทั้งตัวและหัวใจของเธอไปในแดนที่จะทำให้ความปรารถนาของเธอเป็นจริง ทิ้งภาระความรับผิดชอบไว้เบื้องหลังมีเพียงจดหมายสำนึกผิดและคำขอโทษสั้นๆ วางอยู่ในบรรทัดแรกและบรรทัดสุดท้ายของหน้ากระดาษ เนื้อความในจดหมายที่พรรณนาถึงการจากไปของเธอมีใจความไม่เกินห้าบรรรทัด

ฉันขอโทษ...
ฉันเสียใจในการกระทำของฉันที่ทิ้งคุณกับลูกไป แต่ฉันรับความรู้สึกอึดอัดแบบนี้ไม่ไหวอีกแล้ว ยกโทษให้กับความไม่ได้เรื่องของฉันด้วย และขอให้คุณดูแลลูกให้มีความสุขแทนแม่ที่ไม่ได้ความอย่างฉัน
ฉันขอโทษจริงๆ..........ฉันยังรักและห่วงคุณกับลูกเสมอ


หลังจากที่อ่านจดหมายที่แม่ทิ้งไว้ให้ พ่อเสียใจมาก พ่อโทษตัวเองว่าไม่ดูแลลูกเมียให้ดี ทำให้ภรรยาต้องตัดสินใจแบบนั้น แต่เมื่อได้ฟังคำบอกเล่าของเพื่อนบ้านในละแวกข้างเคียงต่างพากันพูดเป็นเนื้อความเดียวกันว่า ภรรยาของเขาเล่นชู้กับช่างไฟ ผู้ชายคนนั้นน่าจะอายุน้อยกว่าเขาเกือบ 10 ปี เห็นไปมาหาสู่บ้านหลังนี้มาเป็นเดือนๆ

ตอนแรกพ่อไม่ปักใจเชื่อคำพูดลอยๆ ของผู้ประสงค์ดี ถึงภรรยาจะเป็นคนประเภทชอบหยอกกับคนนู้นทีคนนี้ที แต่เธอไม่เคยทำเรื่องน่าละอาย ในสายตาของพ่อการแสดงออกของแม่เป็นเพียงแค่นิสัยที่ชอบมีปฏิสัมพันธ์กับคนรอบข้างเท่านั้น ที่พ่อชอบแม่ก็เพราะว่าแม่เป็นคนแบบนี้ พ่อเลยไม่เชื่อในสิ่งที่ผู้หวังดีมาบอกกล่าว

แต่เมื่อมีคนที่เห็นเหตุการณ์มาเล่าสถานการณ์การพบกันของทั้งคู่ที่ต่างกันในหลายมุมมอง และส่วนใหญ่ไม่เคยซ้ำเหตุการณ์กันเลย เขาเริ่มปะติดปะต่อเหตุการณ์เหล่านั้นเข้ากับเหตุการณ์ในระหว่างที่ตัวเองกลับมาที่บ้าน

?คุณเอาแก้วกาแฟเข้าไปในห้องนอนเหรอ? แต่ก่อนคุณห้ามผมไม่ให้เอาแก้วเข้ามาดื่มกาแฟในห้องนอนนี่...?

?แหม...คุณก็...ฉันเอาเข้ามารดน้ำต้นไม้ในห้องน้ำนี่ไง?

ภรรยาชี้ไปที่ต้นพลูด่าง ที่อยู่ข้างอ่างล้างหน้า

?แต่แก้วมันอยู่หัวเตียง...?

?ช่างมันเถอะน่า คุณกลับมาเหนื่อยๆ ไปอาบน้ำอาบท่าให้สบายตัวเถอะ เดี๋ยวฉันจะทำกับข้าวไว้รอนะ?

เธอผลักสามีเข้าห้องน้ำไป


หนึ่งในเหตุการณ์ที่เขาไม่เคยฉุกใจ ในตอนที่ได้ยินเรื่องราวไขความกระจ่างเขาเริ่มเชื่อและเปลี่ยนจากความเศร้าเสียใจเป็นความเดือดดาลสาปแช่งทั้งคู่ให้ตกนรกหมกไหม้ ตั้งแต่นั้นมาพ่อเอาแต่ดื่มเหล้า ตกเย็นเป็นต้องตั้งวงกับเพื่อนบ้านบ้าง เพื่อนที่ทำงานบ้าง บางทีคนไม่รู้จักก็กอดคอพากันมากินเหล้าที่บ้าน ถึงพ่อจะไปทำงานเหมือนเดิม แต่ประสิทธิภาพในการทำงานไม่เหมือนเก่า ตำแหน่งลดลง เงินเดือนกระโดดล่วงลงตาม แต่พ่อไม่สนใจ

เวลาผ่านไปไม่ได้ช่วยให้พ่อดีขึ้น ความทรงจำในเรื่องนั้นไม่เคยเลือนหายไปจากความรู้สึกโกรธแค้น ภาระความรู้สึกนี้จึงตกมาที่ลูกสาวที่พ่อเคยตามใจให้ทุกอย่าง เธอต้องคอยรองรับอารมณ์แปรปรวนแทบทุกครั้งที่พ่อเริ่มรำลึกความหลัง พอฝนเริ่มโตขึ้น พ่อหันมาจับผิดลูกสาวคนเดียวคนนี้ คอยกำกับเวลากลับบ้าน จำกัดสิ่งที่ฝนควรทำ ทุกอย่างที่เคยเป็นความผิดของแม่ พ่อคอยจ้องจับความผิดนั้นในตัวฝนอยู่ตลอด ไม่ยอมให้เรื่องเกิดซ้ำรอบสอง ฝนอึดอัดแต่ไม่กล้าขัดใจพ่อได้แต่ยอมให้พ่อทำตามใจตัวเอง เธอหวังว่าสักวันพ่อจะเข้าใจและเลิกไปเอง หวังว่าวันนั้นคงมาถึงในเร็ววัน
.....................
mass_ja



...........
(ตาม 1/3 มาเล้ย >>>>>>

ตอบกลับโพส

ย้อนกลับไปยัง “ก้าวแรก(สู่นักเขียนมืออาชีพ)”