ตอนที่ 1
ตูมมม!!! เสียงดังลั่นจากห้องใต้ดินทำให้เด็กหนุ่มที่กำลังฝันหวานถึงนางในฝันต้องสะดุ้งตื่น เขาฉวยแว่นข้างเตียงมาสวมเพื่อมองภาพตรงหน้าให้เต็มตา
ควันดำโขมงกำลังพวยพุ่งขึ้นมาราวกับน้ำพุร้อนใต้ดินที่ทะลักด้วยแรงดันจากใต้พิภพ...คนที่ทำเรื่องแบบนี้ได้มีเพียงคนเดียว
?คุณตา!!!? ฮีโร่ตะโกนเรียกชื่อตัวการก่อเหตุขึ้นดังสนั่นไม่แพ้เสียงระเบิดที่กำลังดังตูมตามอยู่ในขณะนี้
ไม่มีเสียงตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก...
เด็กหนุ่มคว้าผ้าขนหนูปิดจมูกก่อนเดินฝ่าควันไฟตรงไปยังที่เกิดเหตุทันที
?แค่ก แค่ก แค่ก? เขาสำลักควันดำที่ทำหน้าที่เป็นเกราะกำบังห้องทดลองทางวิทยาศาสตร์งี่เง่าของตาสติเฟื่องของเขาไปไม่น้อยกว่าจะสามารถไปยืนอยู่ที่หน้าประตูไม้โทรมๆ บานหนึ่งได้
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่คุณตาทำให้เขาตื่นตกใจ จะยกตัวอย่างใกล้ๆ ตัวให้ฟังก็แล้วกัน...เมื่อวันก่อนปลาทองที่ชื่อ จิ๊บบี้ของเขาก็ถูกคุณตาเอาไปทดลองยาสูตรพิเศษที่คุณตาบอกว่ามันเป็นยาเร่งวุ้น แล้วเขาก็หลงเชื่อยอมยกโหลเจ้าปลาทองตัวน้อยให้คุณตาไปจนได้ ผลก็คือจากที่เคยมีคลีบและเกล็ดสีทองสวยงาม ตอนนี้จิ๊บบี้ที่น่าสงสารกลายเป็นปลามีขาแถมตัวยังออกเขียวๆ และน่ากลัวว่ามันจะกลายเป็นกบในไม่ช้า
ปึง! ฝีเท้าหนักกระแทกไปยังประตูที่กั้นขวางระหว่างเขากับตาออกให้พ้นทาง
ทันทีที่บานประตูเปิดผางออก เขาก็เห็นร่างของมนุษย์อวกาศซึ่งไม่ใช่ใครที่ไหน...
?คุณตา! ทำอะไรครับ? ฮีโร่ตะโกนถามด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง
ก็มันน่ามั้ยล่ะ...กำลังฝันว่าได้ออกเดทกับวิฬาร์ สาวสวยประจำโรงเรียนที่เขาแอบปิ๊งมาตลอดหนึ่งปีเต็มอยู่ดีๆ ก็ถูกเสียงระเบิดบ้าๆ ของคุณตามาขัดจังหวะเสียได้
?โฮะ โฮะ โฮะ...หลานรัก มาได้จังหวะพอดีเลย ดูนี่สิ ?ยาสะกดใจ? ที่ตาเพิ่งคิดค้นได้สำเร็จ? มนุษย์อวกาศชูขวดยาที่มีลูกกวาดสีชมพูอยู่เต็มขวดให้หลานชายดู ประกายสีสดใสสะท้อนเข้าตาฮีโร่อย่างจังจนเขาต้องขยับแว่นออกเพื่อลดประกายจรัสที่ส่องเข้าตา
?ยาสะกดใจหรือครับ??
?ใช่ๆ ตาทดลองกับจิ๊บบี้ดูแล้ว ท่าจะได้ผลมากทีเดียว? ด็อกเตอร์สติเฟื่องยกโหลปลาทองที่ตอนนี้มีตัวประหลาดสีเขียวหน้าตาน่าเกลียดกับปลาการ์ตูนสุดสวยว่ายวนไปมาให้หลานชายดู
ฮีโร่จ้องมองจิ๊บบี้ของเขาที่กำลังไล่กวดปลาการ์ตูนสาวด้วยท่าทาง...คลั่งรัก...
?คุณตาว่ามันไม่แปลกเหรอครับ ที่ปลาทอง (ที่ไม่น่าจะเรียกว่าปลาทองอีกต่อไป) กับปลาการ์ตูนมันจะ...รักกัน? เขาอ้ำอึ้งเล็กน้อยเพราะไม่รู้ว่า จะใช้คำว่ารักกับปลาได้หรือเปล่า
ชายในชุดอวกาศแกว่งนิ้วชี้ไปมาต่อหน้าหลานชาย
?จุ๊...จุ๊...อย่าดูถูกความรักสิฮีโร่ ดูอย่างตากับยายเป็นตัวอย่างสิ? เอกภพบอกพลางหันไปมองรูปขาวดำสีซีดที่ติดเอาไว้บนฝาผนัง...ภาพสาวสวยผมทองในชุดแต่งงานกำลังยืนเคียงคู่กับชายหนุ่มเอเชียผมชี้ฟู คนทั้งคู่ยิ้มด้วยสีหน้าเปี่ยมสุข
ถ้าจะให้เปรียบเทียบกันล่ะก็ เขาว่าความรักของจิ๊บบี้คงยิ่งใหญ่กว่ากันเยอะ เพราะของคุณตากับคุณยายมันแค่รักข้ามเชื้อชาติ แต่ของจิ๊บบี้มันเป็นรักข้ามเผ่าพันธุ์เลยทีเดียว...
?ไม่สนใจบ้างเหรอ...ฮีโร่? เสียงชักชวนของคุณตาทำเอาหลานชายมองกลับไปด้วยแววตาหวาดระแวง...ไอ้ผลงานของคุณตามันจะเชื่อได้สักเท่าไหร่เชียว
?มันก็แค่ยาเสน่ห์? เขาบอกปัด พลางยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ
?แน่ใจนะว่าไม่อยากลอง...กับใครบางคนน่ะ?? ผู้อาบน้ำร้อนมาก่อนพูดเหมือนรู้ทันจิตใจของพ่อหลานชายที่ทำเป็นเมินในผลงานของตน
?ผม...? เด็กหนุ่มอึกอัก
ท่าทางลังเลของฮีโร่ทำเอาผู้เป็นตานึกกระหยิ่มยิ้มย่องในสิ่งที่ตนสร้างขึ้น...
?เอาเถอะถ้าฮีโร่ไม่ต้องการตาก็ไม่บังคับ จะเอามันทิ้งไว้แถวนี้แหละ? ชายแก่บ่นงึมงำก่อนวางขวดยาเอาไว้บนโต๊ะทำงานของตน โดยมีสายตาของคนที่ปากบอกว่าไม่สนใจจับจ้องอยู่ที่เจ้าวัตถุมหัศจรรย์...
ยามเข็มสั้นและเข็มยาวบนนาฬิกาเรือนโตซ้อนทับกันตรงเลขสิบสอง
ความมืดมิดยามรัตติกาลก็อำพรางร่างสูงของคนที่สาวเท้าเข้ามายังห้องทดลองได้สนิท มีเพียงแสงสลัวจากดวงจันทร์ทอดผ่านมาตามหน้าต่างที่เปิดทิ้งไว้เท่านั้นที่ฉายภาพเงาของมือใหญ่เอื้อมคว้าขวดบรรจุยาเอาไว้ ก่อนเจ้าของร่างสูงจะขยับยิ้มออกมาด้วยความพึงพอใจ
ลูกกวาดทรงกลมเคลือบน้ำตาลวาววับกำลังสะท้อนแสงแดดจ้าอยู่กลางอากาศ ตาสีเขียวใสจ้องมองมันอย่างชั่งใจ ก่อนตวัดมือรับลูกกวาดสีชมพูที่เขาโยนขึ้นๆ ลงๆ มานับชั่วโมง
?เฮ้! ฮีโร่ทำอะไรอยู่?? เสียงหนึ่งดังขึ้นจากอีกฟากของห้องเรียน จนเด็กหนุ่มต้องรีบเก็บลูกกวาดซุกซ่อนไว้ในกระเป๋ากางเกงทันที
?เปล่านี่...นายมีอะไร?? เขาถามเด็กหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกันที่เดินตรงมาพร้อมใบหน้าบูดบึ้ง
?นายรู้จักวิฬาร์ห้อง 2 มั้ย??
?ก็พอรู้อยู่? เขาบอกเหมือนไม่ใส่ใจทั้งๆ ที่ความจริงแล้วอยากรู้เรื่องของเธอใจแทบขาด
?แล้วยัยเฉิ่มมีอาที่เป็นเพื่อนของเธอล่ะ??
?ไม่เคยได้ยินชื่อนะ ตกลงมีอะไรกันแน่คริส?? เขามองเพื่อนสนิทที่ตวัดสายตาขวางๆ ไปทั่วบริเวณแสดงท่าทางหัวฟัดหัวเหวี่ยงอย่างนึกแปลกใจ
?ยัยนั่นทำเค้กตกใส่หัวฉัน ตอนที่ฉันกำลังนั่งกินข้าวกับวิฬาร์น่ะสิ ทำให้ฉันต้องรีบไปล้างตัวแล้วพอกลับมาอีกที ไอ้โดมมันก็ชิงตัดหน้าพาเธอไปที่ไหนแล้วก็ไม่รู้!?
ฮีโร่นึกขำกับท่าทางโกรธจัดเหมือนหมีกินผึ้งของคริส แต่ถ้าเป็นอย่างที่เพื่อนเขาเล่าจริง...การจะจีบสาวสวยในดวงใจของเขานี่คงมีคู่แข่งเยอะน่าดูชมเลย
มือหนาค่อยๆ ล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงตนเองก่อนจะกำอาวุธสำคัญเอาไว้อย่างครุ่นคิด
?ขอโทษนะ ใครชื่อฮีโร่เหรอ?? เสียงหวานๆ ของคนมาใหม่ดังขึ้นเบื้องหลัง
เจ้าของชื่อหันกลับไปมองเจ้าของเสียงที่คาดว่าอาจจะน่ารัก สวยใส ตามน้ำเสียงที่ได้ยิน แต่เมื่อซัดสายตาเห็นร่างผอมของเธอแล้ว ก็ทำให้ฮีโร่สำนึกได้ว่า...คนเราไม่ควรฟังแค่น้ำเสียง...
?นี่ไงยัยมีอา เพื่อนซี้วิฬาร์? คริสยกมือป้องปากกระซิบกระซาบ
จะว่ายังไงดีล่ะ...มีอาเป็นเด็กผู้หญิงหน้าตาค่อนข้างจะดูแปลกตาไปสักหน่อยสำหรับเขา
ผมแดงตาดำ ใส่แว่นตาหนาเตอะ ถักเปียสองข้าง โชคยังดีที่เธอไม่มีฟันกระต่าย ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่ระบุหน้าตาเธอแค่คำว่า ?แปลก? เป็นแน่...
?มีอะไรเหรอ?? ฮีโร่ถามเด็กสาวที่แต่งตัวได้เชยสุดๆ ในสายตาเขา ก็ดูกระโปรงพีทคลุมเข่ากับเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีชมพูนั่นสิ...
?อาจารย์ใช้ให้ฉันมาตามเธอ? เธอบอกก่อนเดินนำออกไปทันที
ฮีโร่ยังคงยืนนิ่งงงงวยกับคำบอกกล่าวเพียงไม่กี่คำของเด็กสาว มีอาหันกลับมามองคนที่ยืนมองเธอเฉย
?ตามมาสิ? เธอย้ำด้วยท่าทีจริงจัง ทำให้เขาจำต้องตามเธอไปอย่างไม่รู้จุดหมาย
ร่างผอมโทรมเดินทอดน่องไปตามทางเดินอยู่นาน จนคนที่เดินตามเริ่มทนไม่ไหว
?ตอนนี้อาจารย์อยู่ที่ไหนเหรอ??
?...? ไร้ซึ่งเสียงตอบจากคนที่เดินนำไปข้างหน้า
?อาจารย์น่าจะอยู่ที่ห้องพักครูไม่ใช่เหรอ แต่ทางนี้มัน...?
มีอาหันขวับกลับมาพร้อมจ้องเขาด้วยแววตาดุอย่างที่เขาไม่กล้าอ้าปากถามต่อ
?ตามมาเหอะน่า? เสียงหวานเอ่ยห้วน ก่อนร่างผอมบางจะเดินนำเขาไปลิ่วๆ
ฮีโร่มองตามไปด้วยความหมั่นไส้ แล้วจู่ๆ ความคิดชั่วร้ายก็ผุดพรายขึ้นในสมองก้อนกลมๆ ของเขา
เด็กหนุ่มเร่งฝีเท้าตามร่างบางเฉียบของเด็กสาวไปติดๆ จนทันกันที่หัวมุมของตึกเรียน
?นี่เธอเชื่อว่าโลกนี้มีเวทมนตร์หรือเปล่า?? ฮีโร่ทำเป็นถามคล้ายชวนคุย
มีอาสบตาเขาแวบหนึ่งก่อนตอบ ?บ้าสิ จะมีได้ยังไง? เสียงแหบๆ นั้นฟังดูอ้อมแอ้มชอบกล แต่เขาไม่นึกจะใส่ใจเพราะมีอะไรน่าสนุกกว่านั้นรออยู่ข้างหน้า...
?แล้วเธอเชื่อมั้ยว่าฉันจะทำให้เธอหลงรักฉันได้เพียงเสี้ยววินาที? เขาโอ้อวดจนเด็กสาวเริ่มหันมาค้อนเขาด้วยหางตา
?ให้ตายฉันก็ไม่รักนาย...เอ่อ...แบบนั้น?
แม้จะตอบปฏิเสธ หากดวงหน้าซีดกลับขึ้นสีน้อยๆ ดูมีสีสันขึ้นทันตา
ฮีโร่ฉีกยิ้มกว้างเมื่อเห็นว่าเหยื่อกำลังเดินมาตามทางที่เขาวางกับดักเอาไว้...
ไม่ต้องสงสัยว่าจุดมุ่งหมายของเขาจะเปลี่ยนไป เขาเพียงแค่เบี่ยงเบนแผนนิดๆ หน่อยๆ เท่านั้นเอง...วิฬาร์ยังเป็นที่หนึ่งในใจเขา!
เรื่องของเรื่องก็คือ เขาอยากให้วิฬาร์ชอบเขาแบบจริงๆ จังๆ มากกว่าจะใช้ยาของคุณตาที่ไม่รู้จะหมดอายุเมื่อไหร่ แต่ถ้าจะหากำลังสนับสนุนที่จงรักภักดีโดยเร่งด่วนพร้อมๆ กับหาหนูลองยาแล้วล่ะก็ ยัยมีอานี่แหละเหมาะสมที่สุด
?ถ้าเธอไม่เชื่อ ลองอมลูกกวาดนี่ดูสิ พออมแล้วเธอจะหลงรักฉันทันที!? เขาชูยาเม็ดสีชมพูออกมาต่อหน้ามีอาที่จ้องมันด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ
?ไม่เอา?
?น่านะ ลองดูก็ไม่เห็นเสียหายนี่? เขาคะยั้นคะยอ
?ไม่ใช่ยาพิษนะ? เธอลอบมองใบหน้าของเด็กหนุ่มที่พยายามส่งยิ้มอย่างจริงใจสุดๆ ให้เธอ
?รับรองว่าไม่ใช่ (สำหรับจิ๊บบี้)?
?เชื่อได้เลยว่าฉันต้องไม่หลงรักนายแน่ๆ? ว่าแล้วเด็กสาวก็โยนลูกกวาดเข้าปากอมจนแก้มตุ่ยเพราะขนาดของมันค่อนข้างใหญ่พอตัว
?เป็นไง?? ฮีโร่ถามอย่างกระตือรือร้น
อยากรู้เหมือนกันว่าถ้าเอามาใช้กับคนจริงๆ มันจะมีผลเป็นยังไง
เด็กสาวกรอกลูกอมไปทั่วปาก กลืนน้ำลายอึกใหญ่ ตาคู่โตภายใต้กรอบแว่นสีดำสนิทเป็นประกายวาบขึ้นน้อยๆ
?ก็เปรี้ยวดี...รสเลมอนใช่มั้ย??
?ไม่ใช่ ฉันหมายถึง เธอรู้สึกยังไง!?
?ก็...? มีอาลากหางเสียงยาว คนรอฟังต้องลุ้นจนตัวโก่ง ?ไม่มีอะไรนี่? เธอตอบหน้าตาย พลางชี้นิ้วไปยังห้องประชุมตรงหน้า
?อาจารย์บอกให้นายเข้าไปรอในนี้ แล้วก็นี่ลิสต์งานที่นายยังไม่ได้ทำส่ง ฉันไปก่อนนะ? เธอยื่นกระดาษรายการงานค้างมาให้ก่อนเดินจากไปอย่างเงียบๆ
ฮีโร่มองตามแผ่นหลังบางและร่างผอมโซนั้นไปติดๆ...คิดอยู่แล้วเชียวว่ายาของคุณตามันใช้ไม่ได้ผล...
?ไม่จริง!? เสียงแสดงความมั่นใจของเอกภพดังออกมาในขณะที่ฮีโร่พยายามบอกให้คุณตาของเขาเลิกทำการทดลองที่ไร้ประโยชน์พวกนั้นเสียที
?ก็ผมลองแล้วไม่เห็นได้ผลเลย? ฮีโร่เกยคางไว้บนโต๊ะทำงานที่เต็มไปด้วยกองเอกสารทางการแพทย์ที่เขาอ่านไม่ออก แต่พอเดาได้เพราะมันมีรูปการผ่าตัดที่ออกจะน่าสยดสยองไม่น้อย
ไม่รู้คราวนี้แกคิดจะทำอะไรของแกอีก...
?เป็นไปไม่ได้ ผลงานของฉันไม่เคยพลาด จริงมั้ยแองจี้?? คุณตาหันไปพยักเพยิดกับสัตว์ทดลองตัวใหม่ที่ไม่รู้ว่าไปสรรหามาจากไหน
ถึงจะตั้งชื่อว่าแองจี้...แต่มันเป็นตัวผู้ หน้าแหลมหนวดเฟิ้ม ขนดกสาก และตาเรียวสีอำพันจับจ้องมาที่เขาอย่างไม่มีอาการเกรงกลัว ทั้งที่ปกติแล้วสัตว์มันมักจะกลัวคนแปลกหน้า และแน่นอนว่ามี 4 ขา แถมยังแกว่งหางไปมาระพื้นเสียอีก
ไม่บอกก็คงจะรู้กันว่าเป็นตัวอะไร...สุนัขขนานแท้ ที่หาความน่ารักไม่ได้ในสายตาของเขา แต่ทำไมคุณตาถึงดูเอ็นดูมันเป็นพิเศษก็ไม่รู้
?เท่ใช่มั้ยล่ะ? เอกภพท้าวสะเอวพยายามอวดเจ้าสิ่งที่อยู่ในกรงอย่างภาคภูมิ
?...? ฮีโร่ไม่ตอบ
ความจริงแล้วเขาไม่ค่อยชอบขี้หน้ามันเท่าไหร่...ก็ดูสายตาที่มันจ้องมองมานั่นสิ ทำเหมือนกับว่า ข้าเก่ง ข้าเจ๋งสุด อยู่ตัวเดียว!
?แองจี้เป็นมนุษย์หมาป่าล่ะ? ชายแก่กระเถิบตัวเข้ามาใกล้หลานชายพลางส่งเสียงซุบซิบ
เด็กหนุ่มหันกลับไปมองเจ้าสุนัขที่นั่งเชิดคออยู่ในกรง กับใบหน้าของคุณตาตนเองสลับไปมา
...ก็แค่หมา กับ ตาสติเฟื่อง แล้วก็เรื่องเหลวไหล...
?ผมว่าหน้าตามันออกบ้านๆ ไปหน่อยนะครับ แน่ใจเหรอว่าเป็นหมาป่าของแท้?
ประกายตาของเจ้าหมาหน้าแหลมวาวโรจน์ขึ้น ก่อนที่มันจะใช้ปากงับซี่กรงเหล็กพร้อมส่งเสียงขู่คำรามด้วยความโมโห เหมือนกับมันจะฟังที่เขาพูดออกอย่างนั้นแหละ
?โธ่! อย่าไปว่าแองจี้อย่างนั้นสิฮีโร่...เขาอุตส่าห์สละเวลามาให้ตาทำการทดลองเชียวนะ?
ตุณตาทำหน้าจ๋อยๆ ก่อนยื่นมือไปลูบหัวเจ้าหมาที่ทำเป็นคลอเคลียมืออูมอย่างว่าง่าย ผิดกับสายตาประณามหยามเหยียดที่มันมองมาทางเขา...
เออ อย่าให้อยู่กันสองต่อสองก็แล้วกัน แกเสร็จฉันแน่!
?เอ้อ...ฮีโร่หลานช่วยหยิบของขบเคี้ยวให้แองจี้หน่อยสิ? เอกภพพยักเพยิดไปที่โต๊ะทำงานของตัวเอง
ฮีโร่มองตามสายตาของตาไปก่อนจะพบคุ๊กกี้รูปกระดูกสำหรับสุนัขแสนรู้...อยากจะรู้จริงๆ ว่าเจ้าตัวที่ขึ้นชื่อว่ามนุษย์หมาป่า มันนิยมกินของแบบนี้ด้วยรึไง?
ทันทีที่เขาหยิบคุ๊กกี้ขึ้นมาเสียงทัดทานจากคุณตาก็ดังขึ้น
?โธ่! ไม่ใช่อันนั้นฮีโร่ ก็บอกแล้วไงว่าแองจี้เป็นมนุษย์หมาป่า เขาไม่กินของสำหรับสุนัขหรอก?
ฮีโร่เลื่อนสายตาไปอีกนิด จนพบว่าข้างๆ กันนั้นมีพายกรอบอยู่ด้วย...
?ใช่นั่นแหละๆ?
ฮีโร่คว้าพายรูปแท่งที่อยู่ในกล่องออกมาก่อนเดินไปใกล้กรงหมาป่า...ที่ส่งสายตาเป็นประกายจ้าอย่างไม่น่าไว้วางใจ...
เขาแหย่ปลายขนมเข้าไปนิดนึงพอให้อีกฝ่ายคาบได้ แต่พอปากที่อ้าออกกว้างจะงับพายกรอบในมือของเขาเข้าจริงๆ คนมือซนกลับดึงมันออก จนเจ้าหมาป่างับใส่ลิ้นตัวเองเข้าอย่างจัง
?งี๊ด!? ร่างที่ปกคลุมด้วยขนสะดุ้งเฮือก ใช้เท้าตะกุยหน้าแหลมๆ ของมันเพราะความเจ็บ
เขาเหมือนจะเห็นเลือดสีแดงๆ ซึมออกมาตามไรขนข้างปากของมันด้วย แต่ก็นั่นล่ะ...สะใจชะมัด!
?หึ หึ ขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ หึ หึ? ฮีโร่พยายามกลั้นหัวเราะพอเป็นพิธีไม่ให้คุณตาได้ยิน
นี่น่ะเหรอ มนุษย์หมาป่า...
เสียงหัวเราะยังคงเล็ดลอดออกมาจากลำคอของเด็กหนุ่ม ทำให้นัยน์ตาสีอำพันพราวระยับด้วยความขุ่นเคือง
?โทษทีๆ เพื่อเป็นการไถ่โทษ ฉันให้นาย 2 แท่งเลย? ฮีโร่ดึงพายกรอบออกจากกล่องอีก 1 แท่ง ก่อนยื่นแหย่เข้าไปในกรง
เจ้าหมาป่าไม่หลงกลมันจ้องพายตรงหน้าอย่างชั่งใจ
?ฉันไม่แกล้งนายหรอก กินสิ เอ้า!? เมื่อเห็นว่ามันเชิดใส่ เขายิ่งยื่นมือเข้าไปใกล้พยายามคะยั้นคะยอ
นัยน์ตาสีอำพันฉายประกายวาวโรจน์ยามจดจ้องไปที่ดวงหน้าสดใสของเด็กหนุ่มที่เพิ่งอายุครบสิบเจ็ดปีเมื่อไม่กี่วันมานี้ มันแยกเขี้ยวแหลมคมออกมาโชว์เด่น
และทันทีที่สบโอกาส...คมเขี้ยวแหลมของเจ้าสัตว์หน้าขนก็ฝังลึกลงบนมือของเขาทันที
?โอ้ย!!!? เสียงร้องลั่นดังสนั่นห้องเร็วพอๆ กับที่เด็กหนุ่มชักมือกลับออกมา
เลือดสีสดแดงฉานอาบย้อมมือที่กำลังสั่นระริกด้วยความเจ็บปวดเป็นทางยาว ฮีโร่ตวัดสายตาไปมองเจ้าตัวการที่กำลังโชว์ฟันขาวที่มีรอยเลือดของเขาติดอยู่นิดๆ ราวกับจงใจจะเยาะเย้ย
ไอ้หมาบ้า!
?ฮีโร่!!!? เอกภพวิ่งเข้ามาด้วยท่าทางตื่นตระหนก ดวงหน้ากลมเกลี้ยงเรียกได้ว่า...ซีดสนิท...
ฮีโร่นึกสะดุดใจ...ทีเรื่องไม่ปกติอย่างห้องทดลองระเบิดหรือจิ๊บบี้กลายร่างเป็นกบคุณตายังไม่เห็นจะตกใจขนาดนี้เลย แค่เขาโดนหมากัดคุณตากลับแสดงท่าทางตกใจซะจนโอเว่อร์...พรุ่งนี้เขาไปฉีดยาก็ได้...
?ผมไม่เป็นไรหรอกครับ แผลแค่นี้เอง? เขาบอกพลางชูมือข้างที่โดนกัดให้ดู
?ไม่ใช่ฮีโร่! หลานจะติดเชื้อจากแองจี้ กลายเป็นมนุษย์หมาป่า!!!?
ฮีโร่ ตอนที่ 1
Moderator: Gals, B.Comics, พี่บี