ตอนที่ 6
ปลอกคอหนังกระทิงสีดำตัดกันเด่นชัดกับขนสีน้ำตาลอ่อนนุ่ม แม้จะให้คำมั่นกับตัวเองว่าจะไม่ยอมใส่ปลอกคอที่แองจี้ให้อย่างเด็ดขาด แต่ในเมื่อเขาไม่สามารถคาบกล่องของขวัญสีดำไปไหนต่อไหนให้มันเมื่อยปากขณะเดียวกันก็อาจจะกลายเป็นจุดเด่นสะดุดตาผู้คนจำนวนมากได้...เลยจำยอมต้องสวมมันไว้ใต้แผงคออันสวยงามอย่างช่วยไม่ได้
ฮีโร่วิ่งข้ามถนน ผ่านร้านค้าและผู้คนมากมายไปยังจุดหมายเดียวที่เขาสัมผัสได้ถึงกลิ่นของมีอา...สวนสาธารณะ!
ทันทีที่ไปถึง นัยน์ตาสีมรกตก็กวาดผ่านไปทั่วบริเวณ ท่ามกลางกลุ่มคนจำนวนมากที่มาพักผ่อนในวันหยุด ร่างผอมบางของเด็กสาวอายุรุ่นราวคราวเดียวกันกลับดึงดูดสายตาอันคมกริบของเขาให้หยุดนิ่งอยู่ที่เธอ
มีอานั่งนิ่งอยู่บนม้านั่งยาวในสวนสาธารณะใกล้ๆ กับที่เขาและเธอเจอกันเมื่อครั้งก่อน
ดวงหน้าใสหันรีหันขวางจ้องไปรอบๆ มองหาใครบางคนราวกับกำลังรอคอยคนที่สำคัญมากๆ สำหรับเธอ ริมฝีปากคู่บางเม้มลงราวกับน้อยใจหรือผิดหวังในบางครั้ง แต่ดวงตาสีดำนั้นยังมุ่งมั่นค้นหาสิ่งสำคัญนั้นต่อไป ซึ่งเขาคิดว่าสิ่งสำคัญที่ว่านั่น...มันเป็นเขา!
ไม่ปล่อยให้เวลาผันผ่านไปเนิ่นนาน ฮีโร่รีบกระโจนไปปรากฏตัวต่อหน้าเด็กสาวทันที
?โฮ่ง!!!? เขาส่งสียงทัก
มีอามองสุนัขที่โผล่พรวดมาตรงหน้าเธออย่างไม่ทันให้ตั้งตัวด้วยสีหน้าเรียบเฉยมีเพียงดวงตาที่เบิกโตขึ้นนิดนึงนั่นที่ทำให้ฮีโร่เดาออกว่า เธอคงตกใจ...
?โฮ่ง โฮ่ง!? เขาส่งเสียงอีกรอบเพื่อเรียกสติของเธอกลับมา
แล้วก็ได้ผล...เธอยิ้ม
?ฉันนึกแล้วว่าแกต้องอยู่แถวนี้? มือเรียวเอื้อมไปลูบขนนุ่มสีน้ำตาลอ่อนของสุนัขหนุ่มอย่างอ่อนโยน ฮีโร่ตอบกลับโดยการเอาคางมาวางตักนุ่มแสดงความคุ้นเคย
?แหม...อ้อนแบบนี้หิวแล้วล่ะสิ ฉันมีของกินมาให้ด้วยนะ? มีอาเอี้ยวตัวไปหยิบกระเป๋าที่เธอวางเอาไว้ข้างตัว หยิบกล่องข้าวพลาสติกใสที่อัดแน่นไปด้วยอาหารหลากสีสันออกมา แม้หน้าตามันจะดูดี แต่เขาไม่ค่อยมั่นใจในรสชาติมากนัก...ก็ใครจะไปเชื่อว่ายัยเด็กเรียนแว่นหนาจะทำอาหารออกมาหน้าตาดูดีขนาดนี้ล่ะ
ฮีโร่ยื่นจมูกไปสูดกลิ่นส่งเสียงฟุดฟิดอย่างไม่แน่ใจว่าควรจะเอาลงท้องไปดีรึเปล่า...
?กินเถอะน่า ท้องไม่เสียหรอกฉันลองแล้ว? มีอาบอกด้วยสีหน้าจริงจัง
แล้วถ้าหากว่าความทนทานของกระเพาะยัยมีอากับกระเพาะของเขามันไม่เท่ากันล่ะ...ก็เธอน่ะขนาดกินยาของคุณตาเข้าไปแล้ว ยังดูมีใจให้เขาแค่นิดเดียวอยู่เลย...
ฮีโร่ยังลังเล ก่อนตัดสินใจใช้ฟันหน้าแทะเล็มอาหารในกล่องมาชิมเล็กน้อย
อืม...รสชาติใช้ได้ ดีกว่าที่ทำกินเองกับแองจี้ตั้งเยอะ แล้วฮีโร่ก็ตัดสินใจ...จะยอมเป็นหนูทดลองให้เธอสักครั้ง...
พอดวงตะวันเริ่มลาลับฟ้า แสงสีส้มจ้าก็สาดแสงมากระทบร่างผอมบางที่นั่งสัปหงกพิงม้านั่งสีขาวโพลนใต้ร่มเงาไม้
ฮีโร่เงยหน้าขึ้นจากกล่องอาหารที่เขาเพิ่งจัดการกับมันเสร็จไปหมาดๆ ดวงตาคู่คมจดจ้องหน้าใสซีดด้วยความรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด...ความเอาใจใส่ที่เธอมีให้แก่เขามันค่อยๆ ซึมซาบเข้าสู่หัวใจทีละน้อยๆ
หมาป่าหนุ่มเข้าไปคลอเคลียตามแข้งขาของเด็กสาว แม้จะเพียงเบาๆ แต่ก็ทำเอาร่างบางสะดุ้งตื่น
?อือ...กินอิ่มแล้วเหรอ?? เจ้าของเสียงหวานปรือตาขึ้นมองก่อนขยี้ตาเพื่อขจัดความง่วงงุน
เมื่อเห็นใบหน้าแหลมๆ ของเจ้าหมาป่า เต็มไปด้วยเม็ดข้าวและเศษอาหาร มือเรียวเอื้อมมาลูบศีรษะของหมาป่าหนุ่มอีกครั้ง ก่อนใช้นิ้วมือเล็กเรียวสางขนและใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดซับคราบเปื้อนออกไป
?กินเลอะเทอะเหมือนกันนะแกเนี่ย? เธอหัวเราะเบาๆ
?โฮ่ง!? ฮีโร่ส่งเสียงตอบพร้อมกับแกว่งหางยาวระพื้นไปมา
?...ปลอกคอนี่เหมาะกับแกดีนะ? มีอาทักเมื่อสัมผัสถูกปลอกคอหนังกระทิงที่เขาได้รับเป็นของขวัญวันเกิดจากแองจี้ ?จริงสิ ฉันมีป้ายห้อยคอให้แกด้วย? ว่าแล้วเด็กสาวก็ล้วงจี้สีเงินสี่เหลี่ยมขนาดเท่านิ้วหัวแม่มือที่มีตัวอักษรนูนสามตัวมาคล้องกับปลอกคอของเขาเอาไว้
รอยยิ้มอบอุ่นอ่อนโยนฉายชัดบนใบหน้าใสที่แสนซีดเซียวนั่น ทำเอาหัวใจเขาเต้นระรัวอย่างไม่มีเหตุผล
?นี่ของขวัญสำหรับการพบเจอกัน?
มือเรียวทั้งสองเอื้อมมาโอบตัวเขาเข้าไปกอดไว้แน่นเพื่อสั่งลา
?ฉันกลับก่อนนะ? เสียงหวานกระซิบแผ่วข้างหูที่เต็มไปด้วยขนปุย ฮีโร่ได้ยินถึงเสียงหัวใจและลมหายใจอันกระชั้นของมีอาแม้จะชั่วครู่เดียวก็ตาม...
?งี๊ด...? เขาส่งเสียงเครือออดอ้อนสั่งลามีอาเป็นคำตอบ ก่อนจะนั่งมองร่างบางเดินจากไปจนลับตา
นั่งรออยู่นานนับนาที...
ฝีเท้าอันเงียบกริบก็เริ่มขยับไปตามทางเดียวกับที่ร่างบางนั้นเพิ่งหายจากสายตาไปด้วยความรวดเร็ว...
ฮีโร่ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าทำไมถึงอยากตามเธอไป?เพราะไม่อยากกลับบ้าน หรือเพราะเธอใจดี แต่เหนือเหตุผลอื่นใด เขาเริ่มรู้สึกแปลกๆ ราวกับมีอะไรบางอย่างบอกเขาให้สังหรณ์ถึงสิ่งที่กำลังจะเกิด
ฝีเท้านั้นยิ่งทวีความเร็วขึ้นเรื่อยๆ จนในที่สุดมันก็ถูกหยุดเมื่อเห็นแผ่นหลังบางท่ามกลางความมืด
ฮีโร่ทิ้งระยะห่างจากมีอามาไกลพอที่จะไม่ทำให้เธอรู้ตัวว่ากำลังมีใครหรืออะไรเดินตามอยู่ ความจริงเขาก็ไม่เห็นว่ามันจะมีอะไรเกิดขึ้นอย่างที่เขาคาดคิดเอาไว้สักหน่อย หรือว่าความรู้สึกตามสัญชาตญาณของหมาป่าของเขามันจะเพี้ยน...แต่ก็อย่างว่าเพราะเป็นยัยมีอาเด็กเรียนแว่นหนาซุ่มซ่ามเฉิ่มเชยคนนั้น...
เขาคงคิดมากเพราะเห็นความซุ่มซ่ามเป็นกิจวัตรของเธอนั่นล่ะ
?กรี๊ดดด!!!? คิดไม่ทันขาดคำเสียงหวีดร้องของมีอาก็ดังขึ้น
คราวนี้จะเดินตกอะไรอีกล่ะ...ฮีโร่นึกเซ็ง
หากพอหันไปเห็นภาพตรงหน้า ดวงตาคู่มรกตต้องเบิกกว้างด้วยความตกใจ
ร่างสูงใหญ่ของชายฉกรรจ์สามคนกำลังรุมล้อมยื้อยุดกระเป๋าถือของเด็กสาวที่กำลังดึงรั้งมันอย่างสุดความสามารถ มือหยาบของชายคนหนึ่งผลักไหล่บางจนร่างผอมนั้นล้มกระแทกกับพื้นอย่างแรง
ภาพตรงหน้าทำเอาดวงตาคู่คมวาวโรจน์ขึ้นด้วยความโกรธ กล้ามเนื้อในร่างกระตุกถี่อย่างยากจะห้าม หัวใจในอกเต้นเร่าร้อนรุ่มไปหมด เขี้ยวแหลมคมแยกออกกว้างเพื่อใช้เป็นอาวุธ
ฮีโร่กระโจนตรงไปยังผู้ร้ายทั้งสามพร้อมเสียงคำรามดังก้องทันที
?เฮ้ย! อะไรวะ หมานี่หว่า?
?โอ้ย! มันกัดฉัน!!!? โจรหนึ่งในสามร้องโวยวายเมื่อโดนขี้ยวคมฝังลึกบนต้นแขน ก่อนที่ร่างใหญ่จะโดนสะบัดทิ้งไปกระแทกใส่เสาไฟฟ้าแล้วร่วงผล็อยลงมากองยุบยั่บกับพื้นคอนกรีต
สายตาหวาดไหวของผู้ร้ายอีกสองคนจ้องหมาป่าที่ดูน่าเกรงขามไม่น้อยส่งเสียงข่มขู่คลอในลำคอ
?อย่ามาทำกร่างแถวนี้สิวะ ไอ้หมาบ้า!? โจรคนหนึ่งชักมีดพกออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วชี้มายังเขาด้วยสายตาท้าทาย
ฮีโร่จ้องกลับอย่างไม่ยอมแพ้ ไม่นึกแม้แต่จะเกรงอาวุธคมกริบตรงหน้า...หากมันเป็นคนที่ทำร้ายเธอแล้วล่ะก็ เขาจะจัดการให้หมด!
ไม่แม้แต่จะหยุดคิด ฮีโร่กระโจนใส่ชายตรงหน้าทันที
ฉั้วะ!!!
เขี้ยวแหลมคมสีขาวฝังลงบนร่างกายของเจ้าผู้ร้ายได้ตรงเป้าหมาย แขนข้างซ้ายของมันถูกอาบย้อมไปด้วยเลือดอุ่นๆ สีสด ฮีโร่สะบัดหน้าแรงๆ ไปมาเพื่อเพิ่มความเจ็บปวดให้แก่อีกฝ่าย
ทว่าความเสียววาบกลับแล่นผ่านช่องท้องเขาไปในชั่วอึดใจต่อมา
ฮีโร่ก้มลงมองมือข้างขวาของเจ้าผู้ร้ายที่กดอัดมีดข้าสู่ท้องเขาจนมิดด้าม
มันไม่เจ็บ...หากยังความตกใจให้เขาจนชาวูบไปทั่วร่าง ปากแข็งอ้าคายแขนใหญ่ออกไปโดยไม่รู้ตัว อาศัยจังหวะนั้นเจ้าโจรก็เหวี่ยงร่างเขากระแทกลงกับพื้นอย่างแรง
พลั่ก!!! เสียงอึงอลดังก้องขึ้นในหูพร้อมนำพาความเจ็บจุกมาให้ เขาไม่สามารถกระดิกตัวได้เลยในวินาทีนั้น
?คิดจะจัดการฉันเรอะ ฝันไปเถอะ ถุยไอ้หมาขี้เรื้อน!? เจ้าผู้ร้ายร่างใหญ่ยิ้มเยาะ กุมมือข้างบาดเจ็บของตัวเองไว้แน่น ก่อนหันไปออกคำสั่งกับผู้ร้ายร่างผอมอีกคนที่ได้แต่ยืนตะลึงมองเหตุการณ์ที่ผ่านไป ?เฮ้ย! รีบเอากระเป๋าของนังนั่นมาเร็วๆ สิวะ?
เจ้าผู้ร้ายร่างผอมกุลีกุจอทำตาม โดยที่มีอายังยื้อยุดกระเป๋าเอาไว้จนสุดความสามารถ
?ปล่อยสิวะนังนี่!?
?มัวทำบ้าอะไรวะ แค่ดึงมาก็หมดเรื่อง อย่าบอกนะว่าแกสู้แรงผู้หญิงตัวเล็กๆ ไม่ได้? เจ้าคนสั่งการว่าอย่างฉุนเฉียวพลางย่างสามขุมไปช่วยลูกน้องกระจอกของตัวเองอีกแรง
?แต่ว่าลูกพี่...เฮ้ย!? โจรร่างผอมอุทานลั่นเมื่อเห็นหมาป่าตัวที่เขาคิดว่าน่าจะหมดฤทธิ์เดชไปแล้วลุกขึ้น แล้วครางต่ำใส่พวกเขาอย่างน่ากลัว
?แกจะกลัวมันทำไมวะ กะอีแค่หมา เอามีดเสียบเดี๋ยวมันก็ตายแล้ว!? คนเป็นลูกพี่เอ็ดลูกน้องที่ผวามากอดเขาตัวสั่น
?แต่ลูกพี่ก็เสียบมันไปแล้วไม่ใช่เหรอ...? โจรร่างผอมพูดเสียงสั่นเมื่อสังเกตเห็นความผิดปกติของหมาป่าตรงหน้า...มันไม่มีรอยเลือดหยดลงมาเลยสักนิดเดียว ทั้งๆ ที่โดนแทงไปลึกขนาดนั้น!
?งั้นก็เสียบมันจนกว่าจะตายก็แล้วกัน? มือหนากระชับมีดในมือแน่น แสยะยิ้มน่ากลัวอย่างกระหายที่จะจัดการเจ้าหมาตรงหน้าให้ได้
ฮีโร่ขยับขาเล็กน้อยก่อนจะพุ่งไปหาเจ้าโจรตรงหน้าอีกครั้ง...มีอาเบิกตากว้างมองภาพตรงหน้า...
พริบตาเดียว...หยดเลือดสีแดงสดหยาดกระเซ็นไปทั่วบริเวณที่โจรทั้งสองยืนอยู่
ไม่รอให้อ้อนวอน ไม่ให้โอกาสขอร้อง หมาป่าหนุ่มก็จัดการกับเจ้าผู้ร้ายด้วยวิธีเฉียบขาดและรุนแรง
?อ๊ากกก!!! โอ้ย!!!? ร่างสูงใหญ่ค่อยๆ ทรุดตัวลงกับพื้นเอามือกุมหน้าดิ้นพล่านร้องครวญครางโอดโอยโหยหวน ในขณะที่โจรร่างผอมล้มหงายหลังมองภาพลูกพี่ของตนด้วยสีหน้าแววตาหวั่นสะพรึง...
ฮีโร่ลงสู่พื้นด้วยฝีเท้าเงียบกริบ คายก้อนเนื้อบางอย่างออกจากปากมากองไว้ตรงหน้าเจ้าลูกน้องร่างผอม ก่อนจะส่งเสียงหอนดังที่สุดเท่าที่จะดังได้ราวกับประกาศชัยชนะที่ตนเองได้รับ
โจรร่างผอมหน้าซีด ผวาถอยหลังไปจนสุดกำแพง ยกมือขึ้นไหว้หมาป่าที่จดจ้องเขาด้วยแววตาดุดัน
?ขอโทษครับ ผมผิดไปแล้ว อย่าทำอะไรผมเลย ผมจะไม่ทำชั่วอีกแล้วอย่าควักลูกตาผมเลย...?
เมื่อเห็นท่าทีไม่สู้คนของโจรตาขาว เจ้าหมาป่าก็ละความสนใจจากเจ้าโจรคนนี้ไป
ฮีโร่วิ่งตรงไปยังร่างผอมที่กำลังยันตัวลุกขึ้น
มีอาชะงักมองมาที่เขาด้วยแววตาสับสนครู่ใหญ่ แต่สุดท้ายเธอก็ยิ้มแล้วเอื้อมมือมาลูบขนอ่อนนุ่มของเขา
?ขอบใจนะ แกเป็นฮีโร่ของฉันจริงๆ?
?โฮ่ง!? เขาตอบรับคำขอบคุณของเธอ พลางแยกเขี้ยวส่งยิ้มให้อย่างดีใจ
หากแต่พอมีอาได้เห็นรอยเลือดที่ติดอยู่ที่เขี้ยวขาวและตามขนของเขาแล้ว นัยน์ตาสีดำมืดก็เป็นประกายประหลาด...
?นายอย่ากลายร่างเป็นหมาป่าแล้วออกไปเดินเพ่นพ่านตัวเดียวอีกเป็นอันขาด!!!? คำสั่งเด็ดขาดของแองจี้ที่นั่งเทศนาเขาอยู่ทั้งคืนหลังจากที่เขากลับบ้านไปในสภาพที่ปรากฏรอยแผลเป็นเต็มร่างไปหมดดังก้องอยู่ในหัวเขาไม่หยุด แต่เขาก็พอจะจับใจความได้แค่นั้นล่ะนะ เพราะภาพเด็กสาวหน้าใส ใส่แว่นและรอยยิ้มของเธอมันมาวนเวียนอยู่ในสมองไม่ได้หยุด เหมือนโดนตามหลอกหลอนยังไงชอบกล...
?อรุณสวัสดิ์? เสียงหวานๆ ทักขึ้น
?อรุณสวัสดิ์ มี...วิฬาร์? ไม่ใช่คนที่เขาคิดว่าจะเป็น แต่คนที่เขาคิดถึงก็เดินตามมาติดๆ เพียงแต่ไม่ทักเขาสักคำ...บางทียาของคุณตาอาจหมดฤทธิ์แล้วก็ได้ พอคิดได้แบบนั้น ฮีโร่ก็รู้สึกโหวงๆ ในช่องท้องอย่างประหลาด
?อรุณสวัสดิ์ มีอา? เขาเป็นฝ่ายเริ่มทักเด็กสาวที่มัวแต่ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือจนแทบไม่มองทาง
?...หวัดดี? มีอาพึมพำเสียงค่อย แล้วก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือเล่มนั้นต่อไป
?แล้วอย่าลืมเย็นนี้นะ? วิฬาร์ยิ้มหวานก่อนเดินจากไปพร้อมกับมีอา ปล่อยให้ฮีโร่ยืนงงงวยอยู่กับคำบอกของเธอ...เย็นนี้?
เขาเดินตรงไปที่ห้องเรียนอย่างช้าๆ พลางครุ่นคิดอยู่กับเรื่อง เย็นนี้...
?เฮ้! ฮีโร่?
?คริส หวัดดี?
?นายรู้รึยังว่าเย็นนี้ วิฬาร์จะจัดงานปาร์ตี้วันเกิดที่บ้านของเธอ?
?อ้อ...เย็นนี้? เขาเพิ่งรู้อีกอย่างหนึ่งว่า สาวสวยอย่างวิฬาร์มักจะมีความมั่นใจในตัวเองสูงเอามากๆ ขนาดคิดว่าคนทั้งโรงเรียนจะรู้ว่าเย็นนี้เธอจัดงานเลี้ยงโดยที่เธอไม่ได้เอ่ยปากชวนด้วยตนเองสักคำ
?ฉันว่าจะไม่ไป?
?ทำไมล่ะ นั่นวิฬาร์เชียวนะ นายคิดดูสิคืนนี้เธอจะสวยแค่ไหน...?
ฮีโร่ทำทีเป็นจัดโต๊ะเก้าอี้ให้เสียงดังโครมครามเมื่อเห็นว่าคริสเริ่มที่จะเล่าเรื่องของเธอขึ้นมาอีก...เขาเลิกสนใจเรื่องของวิฬาร์ไปตั้งนานแล้ว
?นายอารมณ์เสียเรื่องอะไร??
?ก็หลายๆ เรื่อง? ฮีโร่บอกอย่างขอไปที
อย่างน้อยเขาก็ไม่กล้าบอกว่าหนึ่งในหลายๆ เรื่องนั้นเป็นเรื่องที่ มีอาทำเมินใส่ตั้งแต่เช้า ทั้งๆ ที่เมื่อวันก่อนเธอยังเช็ดขน สางขนให้เขาอย่างอ่อนโยนอยู่เลย...
?แต่ฉันว่านายน่าจะไปเป็นพื่อนฉัน ฉันตื่นเต้นเป็นบ้าที่จะได้ไปบ้านวิฬาร์? คริสบอกด้วยสีหน้าเพ้อฝันพลางอ้อนวอนเขาอย่างสุดกำลัง
?ฉัน...? ฮีโร่อ้าปากจะปฏิเสธอีกครั้ง
?น่านะ แค่แป๊บเดียวเท่านั้น?
?แต่...?
?เถอะน่า เผื่อเจอยัยมีอา นายจะได้ช่วยฉันกันเธอออกไปไง? ข้อเสนอที่ฟังดูใช้ได้สำหรับฮีโร่
?เฮ้อ! ก็ได้ แต่ถ้าฉันเบื่อ ฉันจะกลับ? เขาบอกอย่างทำทีเป็นเห็นใจเพื่อน
?เย้ส! ต้องอย่างนี้สิเพื่อนรัก?
?ฮีโร่นายว่าฉันดูดีรึยัง?? เสียงของเพื่อนรักที่กำลังยืนหมุนตัวไปมาด้วยท่าทีตื่นเต้นเมื่ออยู่หน้าประตูบ้านใหญ่ทำเอาฮีโร่นึกขำ สูทสีขาวกับเน็กไทสีแดงที่คริสใส่ก็ดูจะตลกไปสักหน่อย แต่ไม่ว่าจะยังไงคริสก็มีความมุ่งมั่นที่จะมางานเลี้ยงของวิฬาร์ให้ได้
?เจ๋งเป้งเพื่อน? อย่างน้อยก็ทรงผมชี้ๆ ตั้งๆ ของเขาล่ะนะที่ดูเจ๋งสุด
?มันแน่อยู่แล้ว? คริสขยับสูทให้เข้าที่เข้าทางมากขึ้นพลางยืดอกเมื่อเห็นว่ามีคนกำลังออกมาต้อนรับ
?มางานเลี้ยงคุณหนูวิฬาร์ใช่มั้ยคะ?? แม่บ้านสาวคนหนึ่งออกมาเปิดประตู
?ครับ? คริสตอบรับทันที
?เชิญค่ะ? เธอบอกก่อนเดินนำพวกเขาไปตามทางที่ปูด้วยหินอ่อนเป็นแนวยาวไปถึงหน้าบ้านหลังใหญ่โอ่อ่า ที่เขาเคยมาเหยียบแล้ว...ครั้งหนึ่ง...
?นายว่า...วิฬาร์จะจำชื่อฉันได้มั้ย?? คริสเริ่มลนลานเมื่อถูกเชิญให้เดินเข้าไปด้านใน
?ก็...แน่นอน นายสนิทกับเธอจะตายไป? ฮีโร่ตอบอย่างรักษาน้ำใจเพื่อน
ความจริง เขาไม่ได้คิดอย่างนั้นจริงๆ หรอก เพราะเขาก็เห็นวิฬาร์สนิทกับทุกคนที่เข้าไปคุยกับเธอ
?ฉันก็ว่าอย่างนั้น แต่เธอชอบเรียกชื่อฉันผิดเรื่อยเลย? คริสบอกด้วยสีหน้าจ๋อยๆ
?เชิญทางนี้ค่ะ? แม่บ้านดันประตูบานใหญ่ด้านข้างตัวคฤหาสน์ให้เปิดออก ก่อนเดินนำพวกเขาเข้าไปในห้องโถงกว้างด้านใน
แสงวิบวับจากโคมไฟคริสตัลด้านบนส่องมากระทบตาคู่คมจนเขารู้สึกเวียนหัว ห้องภายในถูกตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์นำเข้าทุกชิ้นอย่างหรูหรา พรั่งพร้อมไปด้วยอาหารชั้นเลิศ และวงดนตรีชื่อดัง คนในงานดูจะมากันมากมายเกือบทั้งโรงเรียนก็ว่าได้ สมกับที่เธอเป็นดาวโรงเรียนจริงๆ
หลังจากที่คริสส่ายสายตามองหาใครบางคน เขาก็เจอกับหญิงสาวในชุดราตรีสีชมพูฟูฟ่อง และแน่นอนว่ามันเสริมให้เธอดูเป็นตุ๊กตาแสนสวยโดดเด่นสมกับตำแหน่งดาวโรงเรียนที่สุด
?เฮ้! หวัดดี คาร์ล กับ เอ่อ...? วิฬาร์ทักคริสและกำลังหันมาทักฮีโร่ซึ่งเขาแน่ใจว่าเธอไม่น่าจะเดาถูกเพราะขนาดคริสที่วนเวียนไปพูดกับเธอทุกวัน เธอยังเรียกชื่อผิดเลย...
?ฮีโร่ครับ? เขาชิงแนะนำตัว ก่อนที่แม่สาววิฬาร์จะตั้งชื่อใหม่ในแบบของเธอให้ เขาไม่อยากได้ชื่อ ฮักกี้ หรือ ฮิวโก้ อะไรแบบนั้นหรอกนะ
?อ้อ...ใช่ฮีโร่...ไฮ้! โดม? ร่างบางวิ่งตรงไปยังชายหนุ่มเนื้อหอมนักฟุตบอลของโรงเรียน เธอเหมือนจะไม่สนใจพวกเขาเท่าไรนัก แต่คนที่ดูผิดหวังเอามากๆ...ไม่ใช่เขา
ฮีโร่ชำเลืองมองดูเพื่อนรักที่ยืนคอตกอยู่ข้างๆ
?เฮ้! คริสไปหาอะไรกินกันเถอะ เดี๋ยวนายค่อยขอวิฬาร์เต้นรำก็ได้? เขาชวนคริสไปหาอะไรใส่ท้อง เพราะตอนนี้พยาธิในลำไส้เริ่มร้องระงมส่งเสียงโครกเครกเสียแล้ว
หลังจากกินอิ่มจนเต็มคราบ ไม่นานนักเสียงดนตรีจากบนเวทีก็ดังกระหึ่มขึ้นทำเอาประสาตหูที่ไวกว่าคนปกติหลายสิบเท่าแทบพัง ฮีโร่รีบเดินแกมวิ่งออกมาที่สวนกว้าง ด้วยเหงื่อท่วมตัว หยุดใต้ต้นไม้ใหญ่ถอนหายใจเฮือกก่อนจะสะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินเสียงทัก
?นายเป็นอะไรรึเปล่า??
?มะ...ไม่เป็นไร? เขาหันไปตอบคำถาม ก่อนจะพบว่าเด็กสาวแว่นหนากำลังมองมาที่เขาด้วยความเป็นห่วง
?มีอา!? เขาเรียกชื่อเธอเสียงดังลั่น อาจเพราะตกใจหรือไม่ก็ดีใจ ก็ตอนเช้าเธอดูจะไม่สนใจเขาเลยนี่นา
วันนี้มีอาสวมชุดเรียบๆ สีเขียวอ่อน ซึ่งมันอาจจะไม่ได้ทำให้เธอสวยขึ้นมากนัก แต่เชื่อไหมว่าเขารู้สึกดีใจที่ได้เห็นหน้าเธอมากกว่าสาวดาวโรงเรียนนั่นเป็นกอง
?ใช่ฉันเอง...นายเป็นอะไร??
?เปล่า ฉันแค่...ไม่รู้สิ...อาจจะไม่ชอบเสียง แบบว่ามันออกจะดัง เธอว่ามั้ย?? ฮีโร่แทบเรียบเรียงคำพูดไม่ถูกเพราะความตื่นเต้น
นี่เขากลายเป็นคนพูดไม่รู้เรื่องตั้งแต่เมื่อไหร่?!
?อ๋อ...วงดนตรีน่ะเหรอ ฉันก็ไม่ชอบแบบนี้เหมือนกัน? เธอบอกด้วยใบหน้าเรียบเฉยเช่นเคย แต่ทำเอาคนคิดเหมือนกันยิ้มแก้มแทบปริ
?เราไปเดินเล่นกันมั้ย ฉันยังไม่เคยมาที่นี่เลย เธอช่วยพาฉันเดินดูรอบๆ หน่อยสิ? ฮีโร่ชวนมีอาเมื่อได้โอกาส เธอตอบรับด้วยการพยักหน้าเบาๆ
ไม่ผิดอย่างที่คิด บ้านของวิฬาร์ดูจะใหญ่โตกว่าที่คิดเอาไว้ สวนด้านหลังกว้างกว่าสนามฟุตบอลของโรงเรียนเสียอีก แถมสระว่ายน้ำขนาดใหญ่ยังถูกประดับประดาด้วยแสงไฟดวงเล็กๆ ไว้สำหรับสนุกกันต่อยามค่ำคืนราวกับเขากำลังเดินอยู่ในรีสอร์ทหรูๆ ก็ว่าได้
?เอ่อ...เธอดูจะสนิทกับวิฬาร์ดีนะ? เขาหาเรื่องคุยเมื่อรู้สึกว่าบรรยากาศมันออกจะเงียบเกินไปสำหรับการเดินเล่นสองต่อสอง
?วิฬาร์เป็นคนดี? มีอาตอบสั้นๆ
?แต่ฉันว่าเธอออกจะแปลกไปสักหน่อย? ฮีโร่สังเกตเห็นว่าคิ้วเรียวของมีอาเริ่มมุ่นลงเล็กน้อย
?ถึงแปลก แต่ก็เป็นคนดี? มีอาตอบย้ำคำเดิม จนเขาชักไม่เข้าใจว่าคำจำกัดความของคำว่า เป็นคนดีของยัยมีอานี่มันรวมถึงการกินหมากับความไม่จริงใจด้วยรึเปล่า?
แล้วมีอาก็ก้มหน้าก้มตามองพื้นต่อไป เขาเริ่มรู้สึกแล้วว่าเธอไม่ได้ให้ความใส่ใจในตัวเขามากนัก เมื่อเทียบกับเจ้าหมาจรจัดข้างถนนนั่น!
?แล้ว...เอ่อ ลูกอมของฉันมันได้ผลรึเปล่า??
?เอ๋?? เธอค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มที่จ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเธอผ่านแว่นหนา
ฮีโร่มองเธออย่างมีความหวัง...หวังอย่างที่ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังหวังอะไร...มันอาจเป็นเพราะการที่เขาได้อยู่ใกล้เธอบ่อยๆ ล่ะมั้ง ถึงทำให้ช่วงนี้รู้สึกเพี้ยนๆ ยังไงชอบกล
นัยน์ตาคู่กลมโตมองคนตรงหน้าเขม็ง มีแววสงสัยปรากฏขึ้นในดวงตาคู่นั้น
?มัน...เป็นลูกอมที่คุณตาฉันทำขึ้น ฉันเลยอยากรู้ว่ามันเป็นยังไงบ้าง...เท่านั้นเอง? ฮีโร่รีบแก้ข้อสงสัยได้อย่างแนบเนียน แม้จะต้องโกหกนิดๆ หน่อยๆ ก็เถอะ
?มันก็...อาจจะได้ผล? เธอตอบเสียงเบาด้วยใบหน้าที่ขึ้นสีเรื่อๆ ตาคู่โตหลุบหลบสายตาของคนตรงหน้าไปจดจ้องที่พื้นหญ้า
ฮีโร่รู้สึกใจเต้นแรงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน แต่อย่างน้อย เขาก็รู้ตัวว่า...กำลังดีใจสุดๆ!!!
?จริงนะ เธอชอบฉันจริงๆ น่ะเหรอ?!? มือใหญ่รวบมือเรียวของคนตรงหน้ามากุมอย่างลืมตัว ยิ่งทำให้แก้วนวลกลายเป็นสีแดงปลั่ง
?อืม? มีอาพยักหน้าอีกครั้ง
?เย้ส! ฉันก็ชอบเธอมากๆ เลย ลูกอมของคุณตานี่ก็ยอดไปเลย? ฮีโร่ฉีกยิ้มกว้างอย่างสดใส
?ฉันดีใจที่นายรู้สึกแบบนั้น ฉันนึกว่านายจะไม่ชอบหน้าฉันเสียอีก? เธอเอ่ยปากชมพลางอมยิ้มอย่างน่าเอ็นดู
?บ้าน่า! จะเป็นอย่างนั้นได้ยังไง? เขาต่อว่าเธอด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม นัยน์ตาสีมรกตเป็นประกายระยับแห่งความสุข...ในความรู้สึกเขาตอนนี้ มีอานี่แหละที่น่ารักที่สุด เธอทั้งใจดี จริงใจ ใสซื่อ และอื่นๆ อีกมากมายที่เขายังบรรยายไม่หมด แต่ขอบอกคำเดียวว่า เธอเป็นนางฟ้าในใจเขาจริงๆ!!!
?ถ้าอย่างนั้นเรามาเป็นแฟนกันนะ!? เขาชักชวนด้วยสีหน้าจริงจัง มีอามองฮีโร่ด้วยความฉงน
?นายว่าไงนะ??
?ก็เราชอบกัน งั้นมาเป็นแฟนกันนะ? เขาย้ำในความสัมพันธ์ที่ต้องการให้เกิดขึ้น
?อะ...เอ่อ นายคงเข้าใจอะไรผิด นายเป็นเพื่อนที่ดีฮีโร่ และฉันก็ชอบที่นายเป็นแบบนั้นด้วย? คำตอบที่ทำเอาคนขี้ตู่หน้าแตกเป็นเสี่ยงๆ
...ก็ทีกับจิ้บบี้ มันยังหลงรักปลาการ์ตูนได้เลย เขาก็นึกว่ามันต้องได้ผลเดียวกัน เมื่อใช้กับคนน่ะสิ ใครจะไปคิดว่ามันจะแค่ทำให้รู้สึกดีต่อกันเท่านั้นเองล่ะ...ยาเสน่ห์ของคุณตาไม่ได้เรื่องเลย ให้ตายสิ!
?เราเข้าไปในงานกันเถอะฮีโร่ เสียงเพลงเงียบลงแล้วล่ะ? ว่าแล้วร่างผอมบางก็ทำท่าจะเดินนำไป หากฮีโร่กลับทักท้วงเธอเอาไว้
?เดี๋ยว! แล้วทำยังไงเธอถึงจะอยากเป็นแฟนกับฉันล่ะ?
ร่างบางหยุดกึก ดวงหน้าซีดเซียวค่อยๆ หันมาเผชิญกับเขาอย่างช้าๆ ตาคู่ดำสบเข้ากับนัยน์ตาคมสีมรกตอยู่นาน ก่อนที่ริมฝีปากบางจะเม้มลงนิดๆ อย่างหนักใจ
?ฮีโร่ฟังนะ...ฉันมีคนที่ชอบอยู่แล้ว และฉันก็จะไม่มีทางเป็นแฟนกับนายด้วย!? มีอาบอกอย่างเด็ดขาดดวงตาคู่สีดำนั้นไม่ได้มีแววล้อเล่นเลยสักนิดเดียว...เธอกำลังพูดความจริง และเป็นความจริงที่ทำให้เขาจุกอกจนพูดอะไรไม่ออก...
ตอนผิดหวังเรื่องวิฬาร์ว่าแย่แล้ว แต่ตอนรู้ว่าไม่มีหวังกับมีอายิ่งแย่ไปใหญ่
ทำไมกับแค่ผู้หญิงหน้าตาประหลาด นิสัยดี เสียงใส รอยยิ้มพิมพ์ใจ คนหนึ่งถึงทำให้เขาปั่นป่วนได้ขนาดนี้นะ...
ฮีโร่กลิ้งตัวไปมากับพื้นหญ้าหลังพุ่มไม้ใหญ่ในสวนกว้าง ถอนหายใจหลายสิบเฮือกขับไล่ความว้าวุ่น หากแต่มันยิ่งทวีความคิดถึงหน้าซีดใสนั่นมากขึ้นทุกขณะ...เป็นเขาหรือยัยมีอากันแน่ที่โดนวางยาเสน่ห์!
?แฮรี่ นายไปทำอะไรตรงนั้นน่ะ!? เสียงของใครบางคนที่เขารู้สึกว่าคุ้น ไม่ใช่เพราะคุ้นในน้ำเสียง แต่คุ้นในชื่อที่เธอชอบสรรหามาตั้งให้คนนู้นคนนี้ทั่วไปหมดต่างหาก
นัยน์ตาคู่เขียวตวัดมองไปยังต้นเสียงที่หอบกระโปรงบานฟูฟ่องของเธอแทรกมาตามพุ่มไม้เพื่อถามไถ่เขา
?ฉันแค่เบื่อๆ? เขาว่าไปตามที่คิดอย่างลืมนึกไปว่า...นี่มันงานเลี้ยงใคร
?เบื่อ? งานของฉันเนี่ยนะ งานเลี้ยงของฉันมันไม่ดีตรงไหน ที่ไหน เมื่อไหร่ บอกมาเดี๋ยวนี้นะ!? ดวงหน้าใสเริ่มมีแววกรุ่นโกรธ แก้มนวลๆ เริ่มขึ้นสีแดงจัดชัดกว่าสีที่เธอแต้มแต่งให้มันดูสุขภาพดี ปลายเท้าเรียวจ้ำพรวดๆ เข้ามาหาเขาด้วยความรวดเร็ว โดยไม่ทันระวังเถาวัลย์ที่ขึ้นหนาทึบอยู่ในพุ่มไม้ ข้อเท้าเรียวก็ถูกดึงรั้งจนร่างเล็กบางต้องถลันถลามาใส่คนที่นอนเอนกายสบายอยู่บนพื้นหญ้าอย่างจัง
?โอ้ย!!!? คนทั้งคู่ร้องขึ้นพร้อมกัน แล้วความเงียบสงัดก็เกิดขึ้นมาแทนที่...
วิฬาร์ลืมตาที่ปิดแน่นขึ้น มือเรียวยกขึ้นกุมหน้าผากของตนด้วยความงงงวย ตาคู่โตสีดำเป็นประกายกวาดมองรอบบริเวณด้วยความแปลกใจเป็นที่สุด
สวนกว้างที่เต็มไปด้วยต้นหญ้าสีอ่อนว่างเปล่า...ไร้วี่แววของคนที่เธอเพิ่งล้มทับไป...
?หายไปไหนของเขานะ??
ร่างบางลุกขึ้นแล้วหันไปมองรอบกายอย่างฉงน โดยมีนัยน์ตาสีมรกตที่แอบซุ่มดูอยู่ในพุ่มไม้ของฮีโร่จดจ้องอยู่ที่ร่างบางของเธอด้วยความตกตะลึงในบางสิ่งบางอย่างที่เกิดขึ้นกับตัวเขา แม้จะเป็นเพียงชั่วเวลาพริบตาเดียวก็ตาม...
ฮีโร่ ตอนที่ 6
Moderator: Gals, B.Comics, พี่บี