สงครามรักกุหลาบสีเลือด4

[oyamaki-ryo]

เอริน่าแบกร่างสูงใหญ่ของชายคนนั้นเขามาในบ้าน
?พ่อจะให้เขาพักที่ห้องไหน เร็วๆสิพ่อ หนักนะ?
เอริน่าบ่นยกใหญ่
?ห้องนี้แล้วกัน เอาใกล้ๆห้องเจ้านี่แหละเจ้าจะได้มาดูแลเข้าได้?
?ห๊า...เอาจริงเหรอพ่อลูกดูแลใครไม่เก่งซะด้วยสิ?
?เอ่อน่า...?
เอริน่าสะบัดหน้าหนีอย่างเหนื่อยใจ พรางแบกร่างหนักอึ้งเอาไว้ เฮ้อ..ก็เกิดมาชีวิตนี้เธอเคยทำอะไรที่เป็นผู้หญิงกับเค้าบ่างละ นอกจากเล่นทโมนไปเรื่อย
?เอาวางไว้บนเตียงนั้นละ เดียวพ่อจัดการเอา ลูกช่วยเอาน้ำอุ่นกับยาทำแผลมาให้พ่อหน่อยสิ?
เอริน่าค่อยๆบรรจงวางร่างไร้สตินั้นบนเตียงนุ่มหนาตามคำสั่งของพ่อ แล้วเดินออกไปเอาสิ่งที่พ่อสั่ง

พ่อหนุ่มคนนี้เป็นใครกันนะ ผิวพรรณหน้าตาดูมีราศีไม่เหมือนชาวบ้านธรรมดาที่ตกยาก

?ท่านพ่อ ข้าเอาน้ำอุ่นกับยามาแล้ว?
พลันความคิดก็หยุดลง เสียงใสๆของลูกสาวที่ถือของเต็มไม้เต็มมือ ดังขึ้นป็นเชิงเรียกให้พ่อเดินไปช่วยเธอถือของ
?เข้ามาสิเอริน่า เจ้าจะได้รู้ว่าการรักษาคนป่วยทำยังไง?
?ไม่เห็นจำเป็นเลย รู้ไปก็ไม่ได้ใช้ทำอะไรอยู่แล้ว?
สาวน้อยเบนหน้าหนี
?รู้ไว้บ้างก็ดีนะเอริน่า วันหน้าวันหลังเผื่อนเจ้าออกเรือนแต่งานกับชายที่เจ้ารักจะได้ดูแลเค้าได้ไงละ?
?พ่อ!!!ยังคิดจะให้หนูจะแต่งงานอีกเหรอ?
คำถามปนเสียงหัวเราะของเอริน่าทำเอาคนเป็นพ่อหนักใจ เขารู้อยู่แล้วว่าเอริน่าเป็นผู้หญิงห้าวคงไม่ยอมแต่งานกับผู้ชายที่ตนไม่ได้รักเป็นแน่ แต่แล้วใครละที่จะสยบความพยศของนางได้
?เฮ้อ เอาเถอะ มาดูพ่อทำแผลดีกว่า ดูแล้วจำใส่หัวด้วยรู้ไหมเอริน่า?
?โฮ่ ก็ได้ๆ?
เอริน่าจำใจเรียนการทำแผลโดยมีชายผู้นอนสลบไม่รู้เรื่องเป็นหนูทดลองยา แม้ว่าเธอจะเบื่อหน่ายต่อวิชาที่สุดแสนจะคุณหนูโดยขัดกับนิสัยของเธอก็ตามที
?เอริน่า เจ้าต้องคอยดูแลเค้าอยู่ที่ห้องนี้จนกว่าเค้าจะตื่นขึ้นมารู้ไหม??
?ห๊า!!!!?
เอริน่าผงะเมื่อได้ยินคำสั่งจากพ่อ
?พ่อ เค้าไม่หายไปไหนหรอกน่า?
?ไม่ได้นะ ถ้าเค้าเกิดเป็นอะไรไปในระหว่าที่เราไม่อยู่ ไม่แย่เหรอ?

?อ้อ!!! หรือเจ้าอยากให้มีคนตายที่บ้านเรากันหื้ม????

ปรื้ด.....
ขนแขนของสาวน้อยตั้งชันขึ้นมาทันที่
ผะ ผีเหรอ ไม่เอา ฉันไม่ชอบ

?จ๊ะ ๆ ดูให้ก็ได้จ๊ะ พ่อไม่ต้องห่วงนะ เดียวลูกจะดูแลให้อย่างดีเลย!!!!?
พ่อหันมามองหน้าลูกสาวคนสวยอย่างไม่อยากเชื่อในปฏิกิริยาตอบสนองนั้น
วิธีนี้ใช้ได้ผลแฮะ!!!!
?งั้นฝากด้วยนะ?
ผู้เป็นพ่อเดินออกไปจากห้องแล้ว เอริน่าทรุดนั่งลงข้างๆเตียง
?นี่เจ้า อย่าตายนะ รู้ไหม? ชั้นกลัวผี อ๊ะ!!ถึงตายก็ห้ามมาหลอกด้วย ข้าอุส่าช่วยเจ้าขึ้นมานะ?
เธอบ่นยกใหญ่ยาวเป็นกิโลเมตรก่อนที่จะหมดแรงจมสู่ห้วนแห่งนิทราไปตามชายผู้นั้นไป

แสงแดดยามเย็นสาดส่องทอดมายังใบหน้าผิวสีแทนนั้นอย่างอ่อนละมุน
ดวงตาสีสีเหลืองทองดุแสงอาทิตย์อัสดงค่อยลืมตื่นจากภวังค์ ผมสีดำขรับสะท้องแสงยามเย็น
ในสมองกำลังลำดับเรื่องราวที่เกิดขึ้น
เขาถูกน้ำพัดมาที่นี่
หลังจากนั้นละ???
เขาค่อยๆพยุงตัวเองลุกขึ้นนั่งแต่ก็ต้องชงัดเพราะมีร่างบางฟุบหัวอยู่กับตัดหน้าของเขาอยู่
สาวน้อยเริ่มลืมตาตื่นขึ้นมา
?อื่ม.....?
ดวงตาสีดำน้ำตาลคู่สวย ตื่นจากภวังค์นิทราแล้วเช่นกัน
ลมเบาๆโชยกลิ่นหญ้าจากพื้นดินเบื้องล่างลอยเข้ามาสู่ห้องนอน
?เธอ...?
ดวงตาเหลืองทองเบิกกว้างอย่างไม่เชื่อสายตา ภาพที่เขาเห็นมันช่างคล้ายเมื่อ4-5ปีก่อนเมื่อตอนที่เขาไปเที่ยวเล่นต่างเมือง
??????
?ที่นี่ที่ไหนนะ?
?เมืองท่าคาเทีย?
เธอตอบสั้นๆ แล้วเดินไปหยิบน้ำส่งให้คนที่ป่วย

?เจ้าเป็นคนที่ไหนเหรอ??
ชายหนุ่มรับน้ำจามือน้อยของเอริน่า
?ข้าเป็นเจ้าชายของ.....?
ของอาณาจักรคาราปัส
ทำไมถึงไม่พูดออกไป....
?ห๊า....?
?อื่ม....ข้าเป็นเจ้าของร้านอาหารที่โดนน้ำพัดมานะ ข้านี้ใช้ไม่ได้เลย แค่ร้านอาหารเล็กก็รักษาไม่ได้ ถูกน้ำพัดพังซะหมด?
ชายหนุ่มทำหน้าเศร้าปลงตกกับชีวิต
ข้าเป็นเจ้าชาย แต่แสดงละครเก่งขนาดนี้ตั่งแต่เมื่อไหร่
ตอนแรกว่าจะบีบน้ำตาเรียกความสงสาร แต่แบบนั้นก็คงไม่ไหว มันคงจะมากเกินไปกับการเป็นพ่อค้าร้านอาหารกำมะลอ
?งั้นเหรอ ข้าเสียใจด้วยนะ ไว้รักษาตัวหายเมื่อไหร่ค่อยกลับไปก็ได้?
นางก็ช่างเด็กเหลือเกิน
เขาพยักหน้ารับอย่างจำใจ ต่อไปนี้เขาไม่ใช่เจ้าชายแห่งคาราปัสอีกแล้ว
?ท่านคงจะหิวแล้ว เดียวข้าจะไปยกอาหารมาให้?
?เอ่อ....?
เอริน่าหันกลับมามองชายหนุ่ม
?เธอชื่ออะไร?
?เอริน่า ครูซิน่า เอริน่า?
ร่างบางเดินออกไปนอกห้อง ก่อนที่ชายหนุ่มจะเอนตัวลงนอนอีกครั้ง
ถึงแม้เตียงจะไม่หน้านุ่มเท่าที่วังคาราปัส แต่ก็พอจะนำพาเจ้าชายจมสู่ห้วงนิทราได้อย่างไม่ยากเย็น
-ราตรีการนี้คงอีกยาวไกลนัก-